O ρόλος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) στην προώθηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής

O ρόλος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) στην προώθηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής

7 Δεκεμβρίου 2006

τουΣταύρουΚαρκαλέτση

ιστορικού-συγγραφέα

Τα τελευταία χρόνια, διαπιστώνεται μια ραγδαία άνοδος του ρόλου των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου, τις πολιτικές εξελίξεις και τις διεθνείς σχέσεις. Η παρουσία αυτή αντανακλάται και σε ποσότητα (στη χώρα μας λειτουργούν εκατοντάδες πλέον τέτοιες οργανώσεις), όσο και σε πολυσχιδείς δραστηριότητες, με έμφαση πρωτίστως σε ανθρωπιστικές δράσεις και στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολλές ΜΚΟ χρηματοδοτούνται από τον ΟΗΕ και τα όργανά του, τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και από πόρους εγχώριων οργανισμών, όπως επιχορηγήσεις υπουργείων και άλλων φορέων.

Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά του ρόλου των ΜΚΟ, η «φωτεινή» και καθαρά ανθρωπιστική. Σύμφωνα με τους επικριτές του ρόλου των οργανώσεων αυτών, για την ακρίβεια ορισμένων από αυτές, υπάρχει και η άλλη πλευρά, η «σκοτεινή». Από που προκύπτει η «άλλη όψη» του νομίσματος; Από περίεργες δραστηριότητες κάποιων μη κυβερνητικών οργανώσεων, που τυχαίνει να εξυπηρετούν καθαρά πολιτικές (και ουδόλως ανθρωπιστικές) σκοπιμότητες. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο είναι «ανθρωπιστική» η δράση αυτών των ΜΚΟ, όταν οι ίδιες γίνονται όχημα διαφόρων εθνικών ή υπερεθνικών κέντρων εξουσίας για να συντελεσθούν πολιτικές κρίσεις και επεμβάσεις στα εσωτερικά κυρίαρχων κρατών.

Οι περισσότερες κριτικές, εστιάζουν στην χρήση από πλευράς ΗΠΑ τέτοιων ΜΚΟ, ώστε οι ανά τον κόσμο επεμβάσεις της υπερδύναμης να τυλίγονται από ένα ανθρωπιστικό πέπλο. Λογικό, αφού η τάση που επιδεικνύει η Ουάσιγκτον για πλανητική κυριαρχία (ή έστω έλεγχο), εντείνεται διαρκώς. Τα παραδείγματα τέτοιων χρήσεων διαφόρων ΜΚΟ ως προκάλυμμα, από πλευράς ΗΠΑ πάντα, είναι παραπάνω από αρκετά. Σταχυολογούνται μόνο λίγα, αρκούντως ενδεικτικά όμως όσο και αποκαλυπτικά. Τον Απρίλιο του 1999, στο βομβαρδιζόμενο από το ΝΑΤΟ Βελιγράδι, κατά την διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε στα «ΤΑ ΝΕΑ» και τον δημοσιογράφο Γ. Διακογιάννη ο Γιουγκοσλάβος Υπουργός Εξωτερικών Γιοβάνοβιτς, του κατέθεσε τα εξής στοιχεία: «Έχει έρθει απεσταλμένος από την Ελλάδα που χειρίζεται προγράμματα ΜΚΟ. Σκορπά αφειδώς χρήματα σε οργανώσεις κατά του καθεστώτος Μιλόσεβιτς. Χρηματοδοτεί παράλληλα εφημερίδες και ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και εξαγοράζει δημοσιογράφους που προπαγανδίζουν δήθεν για τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ουσιαστικά προωθούν την περαιτέρω διάλυση της Γιουγκοσλαβίας».

Η ίδια δημοσιογραφική πηγή επισημαίνει πως το 2000 στην Παλαιστίνη, εκεί όπου ο ισραηλινός στρατός κατοχής είχε ισοπεδώσει πόλεις σαν την Τζενίν, η βουλευτής και στενή συνεργάτης του Γιάσερ Αραφάτ Ασράουι δήλωνε: «Εχουν δραστηριοποιηθεί ΜΚΟ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, που προωθούν δήθεν τη φιλία των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων. Στην ουσία με βάση οικονομικά προγράμματα για τα οποία κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό βάθος τους, προγράμματα που δήθεν καταπολεμούν την τρομοκρατία, αυτές οι ΜΚΟ ενισχύουν λογικές περαιτέρω απομόνωσης του λαού μας σε γκέτο που όλο και περισσότερο πνίγουν οι παράνομοι νέοι οικισμοί των Ισραηλινών».

Την άνοιξη του 2003 ο δημοσιογράφος Γ. Διακογιάννης βρέθηκε στην βομβαρδιζόμενη Βαγδάτη. Θυμάται ελάχιστες ΜΚΟ - στην διάρκεια των βομβαρδισμών - να είναι εκεί και να επιχειρούν να βοηθήσουν τον άμαχο πληθυσμό. Είχαν έρθει οι «Γιατροί του Κόσμου» και μία μικρή ελληνική οργάνωση, οι «Γιατροί Καρδιάς», που πρόσφεραν πραγματικά πολύ σπουδαίο έργο βοηθώντας τραυματισμένα παιδιά. Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Απριλίου, όταν τα αμερικανοβρετανικά στρατεύματα εισέβαλαν και κατέβαλαν την Βαγδάτη, μαζί με τους «ενσωματωμένους», τους embedded όπως έγιναν γνωστοί, δημοσιογράφους που έφεραν μαζί τους, βοήθησαν και ορισμένες ΜΚΟ για να έλθουν στην πόλη και να αναλάβουν - σε συνεργασία με τον ΟΗΕ - έναν ρόλο για την ανοικοδόμηση της δημοκρατίας, όπως χαρακτηριστικά δήλωναν. Η πρακτική αυτή επαναλαμβάνεται παντού, όπου επεμβαίνουν αμερικανικές δυνάμεις. Τους πεζοναύτες και τα άρματα μάχης, ακολουθούν μη κυβερνητικές οργανώσεις με τον ίδιο πάντα σκοπό σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους: εμπέδωση της δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας.

Τα παραπάνω παραδείγματα, προκαλούν αντίστοιχα ερωτήματα. Και τα ερωτήματα που εγείρονται είναι ασφαλώς πολλά γύρω από τον ρόλο ορισμένων ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται σ\' αυτές τις υπό ξένη κατοχή χώρες. Γιατί κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να μιλήσει σοβαρά για δημοκρατία σε περιοχές όπου ξένα στρατεύματα υποτίθεται πως προωθούν τον εκδημοκρατισμό, ενώ φονεύουν αδιάκριτα αμάχους και συμπεριφέρονται περισσότερο σαν δυνάμεις κατοχής. Η περίπτωση του Ιράκ είναι η πλέον χαρακτηριστική.

Ερωτήματα υπάρχουν, πέρα από ΜΚΟ που λειτουργούν σε κράτη όπως το Αφγανιστάν και το Ιράκ, και για μία σειρά από άλλες οργανώσεις που φέρουν την σφραγίδα των ΜΚΟ, οι οποίες συνεργάζονται με τον ΟΗΕ. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πόσο «αντικαπιταλιστικό» - όπως διακηρύσσει - είναι το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ». Αληθεύει ότι η σύνοδος του Πόρτο Αλέγκρε χρηματοδοτήθηκε από τους διοργανωτές της μόνον κατά το ποσοστό 6,4% του συνολικού πακέτου εξόδων της που ανήλθαν σε 39 εκ. δολάρια; Αληθεύει ότι το υπόλοιπο 93,6% καλύφθηκε από δωρεές (296.000 δολάρια από το Ίδρυμα Φόρντ, 356.000 δολάρια από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ, περίπου 2,5 εκατ. δολάρια από καθολικές και προτεσταντικές ΜΚΟ, 6,5 εκ. δολάρια από την Πολιτεία του Ρίο Γκράντε Ντο Σουλ που ελέγχεται από πολύ συντηρητικούς κύκλους, 8 εκ. δολάρια από τις βραζιλιάνικες ΔΕΚΟ Electrobras, Petrobras και Banco do Brazil κ.λπ.);

Τα παραπάνω παραδείγματα δεν πρέπει επ’ ουδενί να κηλιδώσουν το θετικό ρόλο χιλιάδων ΜΚΟ σε όλο τον κόσμο που προσφέρουν ανθρωπιστικό έργο με αγνά και ανιδιοτελή κίνητρα σε χώρες που υποφέρουν. Για κάποιες όμως από τις ΜΚΟ, που συμβαίνει να είναι τα «ηχηρά» ονόματα και τα «μεγάλα», προκύπτουν καυτά ερωτήματα:

  Γίνεται να πιστέψουμε ότι οι ΜΚΟ παλεύουν «αθώα» για δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και εκδημοκρατισμό κρατών, όταν χρηματοδοτούνται από ξένες πρεσβείες χωρών που διατηρούν στρατεύματα κατοχής σε αρκετά σημεία του πλανήτη μας;

  Γίνεται να αξιολογήσουμε την στήριξη του ΟΗΕ θετικά στις διάφορες ΜΚΟ, όταν αυτές ενισχύονται αποκλειστικά με αμερικανικά και βρετανικά κονδύλια, συχνά μυστικά;

  Πως γίνεται οι θέσεις αυτών των ΜΚΟ να συμπίπτουν παντού και πάντα με τις αγγλοσαξονικές απόψεις και να προωθούν εμφανέστατα τους στόχους του αμερικανικού imperium, πότε στην Κύπρο και την Παλαιστίνη, πότε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν;

  Πόσο ανεξάρτητες μπορούν να θεωρηθούν τέτοιες οργανώσεις, όταν εμφανέστατα υπηρετούν πολιτικές επιδιώξεις μεγάλων δυνάμεων (κατά κανόνα των ΗΠΑ) και μέλημά τους είναι ο εξωραϊσμός της κατοχής άλλων κρατών και η οικονομική απομύζηση των λαών τους;

Τι συμπεράσματα θα μπορούσαν να εξαχθούν από τη δράση κάποιων ΜΚΟ που «ειδικεύονται» σε ρόλο εργολάβου προώθησης των σχεδίων των ΗΠΑ; Ποιος ο στόχος της Ουάσιγκτον και των αμερικανικών κέντρων ισχύος; Σκοπός είναι, με την μέθοδο των χρηματοδοτούμενων από μεγάλα ιδρύματα και κυβερνήσεις ΜΚΟ να οδηγηθούν τα εθνικά κράτη, πρωτίστως τα ευρωπαϊκά, σε απεθνοποιημένες \"Κοινωνίες Πολιτών\" θα μπορούν να επηρεάζουν τις κυβερνήσεις και εξελίξεις στα πλαίσια μιας ψευδούς δημοκρατικότητας. Ο θεσμός των ΜΚΟ θα ενισχυθεί ραγδαία στο μέλλον με επηρεασμό της κοινής γνώμης σε εθνικό και τοπικό ακόμη επίπεδο, σε πιέσεις κατά προσώπων και πολιτικών και δήθεν \"ανθρωπιστικές δράσεις\". Πρόσφατα παραδείγματα χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ είναι αυτές που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πτώση των καθεστώτων της Γεωργίας και της Ουκρανίας. Επίσης οι αντισυριακές ΜΚΟ στον Λίβανο που απέτυχαν, όπως απέτυχαν και οι κυπριακές ΜΚΟ που υποστήριξαν το ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν το 2004 και που έτυχαν χρηματοδότησης (και) από αμερικανικές πηγές, όπως προαναφέρθηκε. Σπουδαίο ρόλο προγραμματίζεται να παίξει στο μέλλον το λεγόμενο \"περιβαλλοντικό κίνημα\". Υπάρχουν υπόνοιες αλλά και καταγγελίες ότι το κίνημα αυτό έχει διαβρωθεί και ελέγχεται εμμέσως από την οικονομική δυναστεία των Ροκφέλλερ, τα ιδρύματα και τις ΜΚΟ του Τζόρτζ Σόρος και άλλους πόλους ισχύος. Σκοπός εδώ θα είναι, το περιβαλλοντικό πρόγραμμα και οι συναφείς δράσεις του ΟΗΕ να ελέγχονται από ένα ειδικό σώμα περιβαλλοντολόγων ακτιβιστών, επιλεγμένων μόνο από made in USA MKO, ώστε το οικολογικό κίνημα να μην «ενοχλεί» τις ΗΠΑ και τις αμερικανικές πολυεθνικές, που είναι οι Νο1 ρυπογόνοι παράγοντες του πλανήτη.

Συμπερασματικά, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι επιφανειακά, ο ρόλος κάποιων ΜΚΟ μπορεί κατά τα λεγόμενά τους να είναι «αγωνιστικός» και «ανθρωπιστικός». Στην πραγματικότητα όμως ρίχνουν νερό στον μύλο των αμερικανικών-ατλαντικών σχεδίων ελέγχου του πλανήτη. Μιλάμε για ένα καινούργιο είδος υπερεθνικού ελέγχου κρατών και κοινωνιών. Σαν παραγωγοί ιδεολογίας οι ΜΚΟ συμμετέχουν ήδη στην μετεξέλιξη του καπιταλισμού.

Το 2006, 70 ειδικοί των ΜΚΟ από αυτούς που το 1994 κατάγγειλαν την Παγκόσμια Τράπεζα, δουλεύουν πια προς όφελός της. Ηγετικά στελέχη οικολογικών ΜΚΟ σχετίζονται πλέον με επιχειρήσεις-κολοσσούς μεταλλαγμένων τροφίμων ή πετρελαιοειδών (Monsado, Exxon, Union Carbide).

Όσον αναφορά τον τρόπο λειτουργίας των ΜΚΟ, μάλλον τα ελλείμματα δημοκρατίας πλεονάζουν. Οι αποφάσεις και η πολιτική τους χαράσσονται από ολιγομελείς ηγετικούς πυρήνες. Ο ρόλος των απλών μελών, ιδεολόγων πολιτών, περιορίζεται στο να πληρώνουν τις συνδρομές και να συνυπογράφουν τις καμπάνιες που έχουν προαποφασιστεί. Για το ζήτημα της συνδιαμόρφωσης των αποφάσεων, της ιεραρχίας, της πολιτικής αναζήτησης και προβληματισμού ούτε λόγος βέβαια να γίνεται. Οι ΜΚΟ δεν θέτουν ποτέ ζητήματα εξουσίας και συνολικής αμφισβήτησης του συστήματος, αλλά πάντα ελεγχόμενων μεταρρυθμίσεων.

Η δράση των ελεγχόμενων από υπερεθνικά κέντρα ΜΚΟ συνδέεται παντού (και στην χώρα μας), παραπλανητικά, με λεκτικούς εξωραϊσμούς για «κοινωνία των πολιτών», «ώριμους πολίτες» και έναν θολό «εκσυγχρονισμό». Η αμερικανική εξωτερική πολιτική, μέσα από ένα πακτωλό χρηματοδοτήσεων (π.χ. μορφωτικά προγράμματα, υποτροφίες του ΝΑΤΟ, αμερικανική αναπτυξιακή βοήθεια, υποτροφίες του Σόρος και συναφών ιδρυμάτων) κατόρθωσε να ελέγξει πολλές ΜΚΟ, να ιδρύσει νέες, απόλυτα υποταγμένες. Πέτυχε όμως και κάτι άλλο: Να μετατρέψει ανθρώπους της αμφισβήτησης, της ριζοσπαστικής διανόησης και των κοινωνικών κινημάτων σε τρόφιμούς της και να τους εντάξει στη στρατηγική της και στα σχέδιά της. Έτσι, πριν από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, πριν από τις ταραχές στο Λίβανο και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, πίσω από τις πιέσεις στην Κούβα και τη Βενεζουέλα, υπάρχει η φανερή και η αφανής δράση των ΜΚΟ που προετοιμάζουν και νομιμοποιούν ηθικά τις αμερικανικές επεμβάσεις, με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την δημοκρατία, τις μειονότητες.

Η παρουσία και δράση ΜΚΟ σε Ελλάδα και Κύπρο

Ραγδαία είναι η άνοδος των ΜΚΟ και στην ελληνική κοινωνία. Η κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από όσα διεθνώς ισχύουν. Και στην χώρα μας, οι οργανώσεις αυτές θα μπορούσαν να διαχωριστούν στις πραγματικά ανεξάρτητες, που δρούν με καθαρά ανθρωπιστικά κίνητρα, και στις ελεγχόμενες, που χρηματοδοτούνται για να κάνουν «άλλη δουλειά». Οι πρόσφατες αποκαλύψεις στον ελληνικό τύπο για αδιαφανείς διαδικασίες χρηματοδότησης ΜΚΟ από την ελληνική Πολιτεία είναι ενδεικτικές. Ανύπαρκτες κατ’ ουσίαν οργανώσεις-σφραγίδες, που ιδρύονται σε μια νύχτα, λαμβάνουν απίστευτα ποσά για αμφίβολο έργο.

Στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πολλές τέτοιες δήθεν «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις», έπαιξαν και παίζουν καταλυτικό ρόλο στην προώθηση των αμερικανικών σχεδιασμών. Αναφερόμαστε στο σχέδιο Ανάν, στην πλήρη πρόσδεση της χώρας στον ευρωατλαντισμό, στην ανοχή -αν όχι ενεργό συμμετοχή- στα αμερικανοβρετανικά σχέδια ελέγχου των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου, στην κατευθυνόμενη ελληνοτουρκική «φιλία».

Τα ερωτήματα, για ορισμένες τουλάχιστον ΜΚΟ, πολλαπλασιάζονται και δημιουργούν εύλογες υπόνοιες. Ενδεικτικές είναι οι αποκαλύψεις που έγιναν στην Κύπρο για κάποιες ΜΚΟ που ανέλαβαν εργολαβικά την προώθηση του σχεδίου Ανάν. Η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας έφερε στο φως στοιχεία για την δράση της νορβηγικής PRIO, η οποία παλαιότερα είχε δραστηριοποιηθεί για την ειρήνευση - έτσι το έλεγε - Παλαιστινίων και Ισραηλινών και την συμφωνία του Όσλο, αλλά και για την δράση της UNOPS του ΟΗΕ, η οποία προχώρησε στην εφαρμογή πολλών προγραμμάτων (στην Αθήνα και στη Λευκωσία) διαφήμισης και εξειδίκευσης των σχεδίων Ανάν. Τα προγράμματα - πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ - περιέλαβαν μεταξύ πολλών άλλων και την έκδοση 15 βιβλίων υπέρ - κανενός κατά - του σχεδίου Ανάν. Στην Κύπρο, πριν από ένα χρόνο - το ίδιο δεν έγινε στην Αθήνα - δημοσιοποιήθηκαν και ονόματα (πολιτικών, δημοσιογράφων και επιχειρηματιών) που χρηματοδοτήθηκαν από τέτοια προγράμματα, για να καλλιεργήσουν την αποδοχή από τους Ελληνοκύπριους του σχεδίου Ανάν. Η κυπριακή κυβέρνηση, για εθνικούς λόγους, όπως επεσήμαναν κύκλοι της, δεν θέλησε να προχωρήσει την έρευνα. Άλλωστε - όπως σημείωνε και ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος σε συνεργάτες του - «παρά την τεράστια διαφήμιση του σχεδίου Ανάν στην Αθήνα και στη Λευκωσία, τόσον ο λαός της Ελλάδας, όπως καταγράφηκε σε δημοσκόπηση, όσο και ο λαός της Κύπρου όπως περίτρανα αποδείχθηκε στο δημοψήφισμα, τάχθηκαν κατά του σχεδίου και της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με στόχο την δημιουργία ενός αγγλοαμερικανικού προτεκτοράτου στην άκρη της Μεσογείου».

Για το ίδιο θέμα πολιτικός - κυβερνητικό στέλεχος σήμερα - απεκάλυψε πριν από δυόμισι χρόνια ότι Αμερικανοί και Βρετανοί δραστηριοποιήθηκαν και στην Αθήνα και όχι μόνο στην Λευκωσία, για τη διαφήμιση του σχεδίου Ανάν. Το Ιδρυμα Φρήντριχ - Έμπερτ του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος έπαιξε καθοριστικό ρόλο και δραστηριοποιήθηκε σε αρκετά προγράμματα, που απέβλεπαν στην «επαναπροσέγγιση» Ελληνοκυπρίων - Τουρκοκυπρίων, στην «κατανόηση» και την προώθηση της πολυδιαφημιζόμενης ελληνοτουρκικής «φιλίας». Ένα από αυτά ήταν η χρηματοδότηση μίας ομάδας ελληνοτουρκικής «φιλίας». Συμμετείχαν 15 Έλληνες και Τούρκοι δημοσιογράφοι, που ταξίδεψαν σε πολλές πόλεις για να εξηγήσουν τα θετικά του σχεδίου Ανάν. Παρεμπιπτώντος, κανένας δημοσιογράφος από αυτούς που επελέγησαν από το ίδρυμα, δεν είχε άποψη κατά του σχεδίου Ανάν. Επελέγησαν όλοι με κριτήριο να είναι θετικοί για το αμερικανοβρετανικό σχέδιο, που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία.

Ανάλογος είναι ο ρόλος ορισμένων ελλαδικών ΜΚΟ στην προώθηση της λεγόμενης ελληνοτουρκικής «φιλίας». Δίκτυα δήμων στις «δύο όχθες του Αιγαίου», αδελφοποιήσεις πόλεων, πολιτιστικές εκδηλώσεις, προσπαθούν να αμβλύνουν τις αντιστάσεις του ελληνικού λαού. Η παραποίηση λέξεων και εννοιών είναι σημάδι των πραγματικών σκοπών, που ενσυνείδητα ή από αφέλεια προωθούν αυτές οι ΜΚΟ: το ελληνικό Αιγαίο βαφτίζεται αθώα «κοινή θάλασσα». Συνεχώς γίνεται λόγος για «τις δυό όχθες», ώστε να περάσει σιγά σιγά η αντίληψη πως πρόκειται για δυό λαούς που πρέπει να μοιραστούν την κοινή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσά τους. Η κατοχή της Κύπρου, στο λεξιλόγιο των οργανώσεων αυτών έχει μετατραπεί σε»δικοινοτική διαφορά». Η τουρκοκρατία εξωραίζεται σε «κοινό πολιτιστικό παρελθόν».

Αν συνυπολογιστεί ότι στην Τουρκία οι αντίστοιχες ΜΚΟ είναι πλήρως ελεγχόμενες από την κεμαλική κάστα εξουσίας και το «βαθύ κράτος», εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε τα πραγματικά κίνητρα των «επαγγελματιών της ειρήνης». Η Τουρκία εργάζεται με καμουφλάζ τουρκικές ΜΚΟ για την προώθηση των γνωστών της στόχων στο Αιγαίο. Στις αντίστοιχες ελλαδικές οργανώσεις, αυτό που στην καλύτερη για αυτές περίπτωση μπορεί να τους καταλογιστεί, είναι πλεονάζουσα αφέλεια.

Άλλος στόχος σημαντικού ενδιαφέροντος για αυτού του τύπου τις ΜΚΟ, στο καθαρά εσωτερικό μέτωπο, είναι η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας σε πολυφυλετική και η καθιέρωση ενός πολυπολιτισμικού μοντέλου, με την συνεχιζόμενη αθρόα λαθρομετανάστευση. Στην κατεύθυνση αυτή εργάζονται επώνυμες ΜΚΟ και παρεμφερείς οργανώσεις, όπως το ΕΠΣΕ (Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι), η ΕΟΔΜ (Ελληνική Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων), το ΚΕΜΟ (Κέντρο Έρευνας Μεινοτικών Ομάδων) και άλλες. Έχουν διατυπωθεί αναφορές στον τύπο για χρηματοδότηση των παραπάνω οργανώσεων από το ίδιο το ελληνικό κράτος, την ώρα που οι ίδιες κατηγορούνται πως επιδίδονται σε ανθελληνικό έργο και κατασυκοφάντηση της Ελλάδας διεθνώς. Μια ματιά στις ιστοσελίδες των οργανώσεων αυτών είναι εξόχως αποκαλυπτική: Υπερασπίζονται με αξιοθαύμαστο σθένος «Μακεδόνες» και «Τούρκους» της Ελλάδας, που υποτίθεται ότι καταπιέζονται βάναυσα. Αναφέρουν την ύπαρξη μακεδονικής, τουρκικής, ακόμη και βλάχικης μειονότητας και σπεύδουν στα διεθνή fora, όπου επιδίδονται σε σκληρό ανθελληνισμό. Αυτά, την ώρα που η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα, για Έλληνες ή και όσους αυτοπροσδιορίζονται ως μειονοτικοί, είναι απείρως καλύτερη από ότι στις γειτονικές Αλβανία και FYROM, για να μην αναφερθούμε στις μειονότητες στην Τουρκία.

Εάν δεν γνώριζε κάποιος ότι αυτές οι ΜΚΟ δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, θα πίστευε πως πρόκειται για τουρκικές ή φιλοσκοπιανές οργανώσεις, αφού οι θέσεις τους συμφωνούν απόλυτα με την προπαγάνδα της Άγκυρας και των Σκοπίων αντίστοιχα. Η διασύνδεσή τους με τον αμερικανικό παράγοντα και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ για κατακερματισμό των Βαλκανίων, φαίνεται να πιστοποιείται από πολλές αποχρώσες ενδείξεις. Πως αλλιώς θα μπορούσαν να εξηγηθούν τα ταξίδια του εκάστοτε Αμερικανού προξένου της Θεσσαλονίκης, πότε στην Κομοτηνή και πότε στη Φλώρινα; Και οι κατά καιρούς εκθέσεις του State Department για περίεργες μειονότητες μέσα στην Ελλάδα;

Στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι, αναφέρεται, όχι τυχαία, ότι «συνιστά παραλογισμό να μην αναγνωρίζουμε μακεδονική γλώσσα και έθνος, όταν το αναγνωρίζουν οι ΗΠΑ και μάλιστα ενώπιον του ΟΑΣΕ». Με λίγα λόγια, οι αμερικανικές θέσεις που θέλουν τα Σκόπια Μακεδονία, είναι για κάποιες ελληνικές (;) ΜΚΟ απαραβίαστο δόγμα και αλήθεια, που πρέπει όλοι να αποδεχθούμε. Oι ιδεολογικές καταβολές των επικεφαλής αυτών των ΜΚΟ είναι παραπάνω από εμφανείς: Στα κείμενά τους κάνουν λόγο για ελληνικό σωβινισμό έως και φασισμό, απάνθρωπη μεταχείριση των λαθρομεταναστών και των «μειονοτήτων», αναβίωση του εθνικισμού, ενώ κατηγορούν τον ελληνικό λαό για εθνικιστική υστερία. Η απέχθειά τους για την ιδέα του εθνικού κράτους και ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει, δεν κρύβεται με τίποτα.

Περιέργεια προκαλεί το γεγονός ότι ενώ στηλιτεύεται από τις ΜΚΟ αυτές ο «ελληνικός εθνικισμός», δεν βγάζουν λέξη για τους πραγματικά επικίνδυνους εθνικισμούς της Τουρκίας ή των Αλβανών μεγαλοιδεατιστών. Οι «προοδευτικοί», όπως αυτοαποκαλούνται, εκπρόσωποι των οργανώσεων αυτών, μπορεί να ανακαλύπτουν δακρύβρεχτoι καταπιεζόμενους «Τούρκους» και «Μακεδόνες», αλλά δεν μίλησαν και δεν μιλούν ποτέ για τους Έλληνες πρόσφυγες της Κύπρου και τον Αττίλα ή για τα παραβιαζόμενα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών. Ο «ανθρωπισμός» τους, ο «ανθρωπισμός» των οργανώσεών τους, είναι επιλεκτικός, όπως και η μνήμη τους. Αναφέρονται σε συνεχή πλήν ανύπαρκτα «εγκλήματα» του «ελληνικού εθνικισμού», μα για τα υπαρκτά και συνεχιζόμενα εγκλήματα των Τούρκων δεν άκουσαν ποτέ τίποτα.

Επικοινωνιακά, οι εκπρόσωποι αυτών των ΜΚΟ, με πυκνή προβολή του έργου τους μέσω των τηλεοπτικών παραθύρων, κατακεραυνώνουν όποιον τολμήσει και διατυπώσει ενστάσεις. Αυτοχαρακτηρίζονται με τα ίδια και τα ίδια στερεότυπα: Ως άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, ως υπερδημοκράτες, κοσμοπολίτες, ανοικτόμυαλοι, αντιεθνικιστές, αντιρατσιστές, μα πάνω απ\' όλα προοδευτικοί. Εστιάζουν σε ανύπαρκτες μειονότητες και στα δικαιώματα των μεταναστών, μιλώντας για την ανάγκη ερχομού ακόμα περισσότερων στην Ελλάδα, ώστε η χώρα να αποκτήσει πολυφυλετικό χαρακτήρα. Χρησιμοποιούν διαρκώς τις ίδιες κλισέ φράσεις, το ίδιο ξύλινο και μονότονο λεξιλόγιο: αντιρατσισμός, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικές δυνάμεις, προοδευτικοί πολίτες, ανθρωπιστική αλληλεγγύη, δημοκρατικές ευαισθησίες. Δεν θα ήταν υπερβολή στην περίπτωση των ανθρώπων αυτών να μιλήσει κανείς για μια αντεθνική νομενκλατούρα, ανθρώπους και οργανώσεις που είναι εχθρικοί απέναντι σε κάθε έναν που αρθρώνει εθνικό λόγο, και απεχθάνονται κάθε τι που έχει σχέση με το εθνικό κράτος.

Ο κοινός παρονομαστής των εκπροσώπων αυτού του τύπου των ΜΚΟ θα συμπυκνωνόταν στα εξής:

  Είναι «αντιρατσιστές». Δείχνουν να επιθυμούν την μεθοδική αλλοίωση της εθνικής ομοιογένειας της Ελλάδας με την βίαιη μαζική ένταξη σ\' αυτήν ανεξέλεγκτου αριθμού μεταναστών.

  Είναι «δημοκράτες». Θέλουν άμεση αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων σε κάθε μη-Έλληνα που εγκαθίσταται νομίμως ή παρανόμως, στην χώρα μας. Ήδη γίνεται λόγος για παροχή πολιτικών δικαιωμάτων και δικαιώματος ψήφους στους μετανάστες στις επόμενες νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές.

  Είναι «διεθνιστές». Ζητούν χαλαρά σύνορα μέχρι να καταργηθούν εντελώς. Τα έθνη κατ\' αυτούς είναι παροδικοί σχηματισμοί, συμβάσεις μεταξύ των πολιτών, που η «πρόοδος» θα τερματίσει τον εφήμερο βίο τους.

  Είναι «ειρηνιστές». Μιλούν συνεχώς για μείωση ως και κατάργηση των αμυντικών δαπανών ή των παρελάσεων στις εθνικές επετείους. Προτείνουν αποστρατιωτικοποίηση της Δωδεκανήσου, σταδιακό αφοπλισμό έστω και μονομερή, να μην αντιδρούμε στις τουρκικές προκλήσεις, να πάψουμε να φροντίζουμε για την άμυνα. Αξιοσημείωτη είναι η προπαγάνδα των ΜΚΟ αυτών υπέρ των αντιρρησιών συνείδησης, που αρνούνται να καταταγούν στον στρατό, την ώρα που το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει πως όλοι οι Έλληνες έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις.

  Είναι οπαδοί της «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσης αξίας και συνεπώς το να ασχολούμαστε με τον ελληνικό πολιτισμό είναι κατακριτέος σωβινισμός, που πρέπει να εξαλειφθεί. Η Ελλάδα πρέπει να μεταμορφωθεί σε πολυπολιτισμική, δηλαδή να δεχθεί ως ίσης αξίας τους «πολιτισμούς» που μας εισάγουν διάφοροι τριτοκοσμικοί.

  Είναι πιστοί της «ισότητος». Πράγμα που σημαίνει να καταργηθούν οι διακρίσεις ηθικό - ανήθικο, κοινωνικό - αντικοινωνικό, εθνικό - αντεθνικό, καλό - κακό. Να αναγνωρισθεί το ανώμαλο, το ανήθικο κ.λπ. ως απλώς «διαφορετικό».

  Είναι «ανεξίθρησκοι». Επιδιώκουν την μετατροπή του ελληνικού κράτους σε άθεο και αθεϊστικό, ενώ πολεμούν την Ορθοδοξία, προβάλλοντας ταυτοχρόνως τα διεθνιστικά τους στοιχεία.

  Είναι «οικουμενιστές». Το εθνικό πρέπει να υποτάσσεται στο οικουμενικό. Άρα οι αξίες, οι αρχές, οι επιδιώξεις, τα οράματα, τα συμφέροντα του Έθνους οφείλουν να παραμερίζονται προς χάριν των οικουμενικών. Π.χ. η διατήρηση της Θράκης στην ελληνική επικράτεια είναι εθνικό θέμα. Η διαφύλαξη της ειρήνης, όμως, είναι οικουμενικό συμφέρον, όπως και η προστασία των μειονοτήτων (βλέπε Κοσσυφοπέδιο) και συνεπώς, εάν τεθεί πρόβλημα, η Θράκη πρέπει να θυσιασθεί στον βωμό της οικουμενικότητος και της ειρήνης.

Στο έλλειμμα δημοκρατικής συμπεριφοράς των ποικίλλων εκπροσώπων αυτών των ψευτοπροοδευτικών οργανώσεων, πρέπει να επισυναφθεί ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την «άλλη πλευρά». Κοσμούν τους συνομιλητές τους με «πολιτικώς ορθά» επίθετα όπως: «ακροδεξιός», «ναζιστής», «ρατσιστής», «φασίστας».

Οι «προοδευτικοί» των ΜΚΟ προφέρουν λέξεις και φράσεις, τις οποίες χρησιμοποιούν κατά το δοκούν.

  «Ανθρώπινα δικαιώματα» κατ\' αυτούς σημαίνει κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας και βουλήσεως εν ονόματι των εν λόγω δικαιωμάτων.

  «Αντιρατσισμός» σημαίνει κατάργηση των εθνικώς ομοιογενών κοινωνιών δια της μεταλλάξεώς τους σε πολυφυλετικές.

  «Πολυπολιτισμός» σημαίνει υποβάθμιση των εθνικών πολιτισμών, ιδίως του ελληνικού, δια της ισοπεδωτικής εξισώσεώς τους και φαντασιακών εφευρέσεων τύπου «πολιτισμός των πολιτισμών».

  «Ανεξιθρησκεία» σημαίνει αποθρησκειοποίηση του κράτους και της κοινωνίας. Εξίσωση όλων των θρησκειών, παραθρησκειών και αιρέσεων.

  «Ειρήνη» σημαίνει κάτι μεταξύ συμβιβασμού και ενδοτισμού. Δεν αξίζει να πολεμούμε για το Έθνος, ένα φαντασιωτικό κατασκεύασμα που βλάπτει την αγορά, εμποδίζει την παγκοσμιοποίηση, προκαλεί πολέμους και άλλα δεινά. Εν ονόματι της ειρήνης προωθείται ο εξευτελισμός των εθνικών συμβόλων, η περιθωριοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων και η απαξίωσή τους στα μάτια του λαού.

Αν ο ρόλος αυτών των ΜΚΟ περιοριζόταν λοιπόν σε έργο φιλανθρωπικό ή ανθρωπιστικό. ουδέν μεμπτόν. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, εντοπίζονται τέτοιες οργανώσεις να έχουν στοιχηθεί στην αμερικανική ιδεολογική πλατφόρμα και να προπαγανδίζουν, ιδίως στα εθνικά θέματα, τις θέσεις των ΗΠΑ και -δυστυχώς- της ίδιας της Τουρκίας. Ασκούν κατ’ ουσίαν πολιτικό έργο, αναπαράγοντας πολιτικές θέσεις και μάλιστα ξεκάθαρα ανθελληνικές. Και ενώ ισχυρίζονται πως εκπροσωπούν την κοινωνία των πολιτών, στην πραγματικότητα εκπροσωπούν έναν πολύ συγκεκριμένο ολιγάριθμο ιδεολογικοπολιτικό χώρο, με μεγάλη όμως προπαγανδιστική ισχύ στα ελληνικά ΜΜΕ.

Το έξωθεν πατρονάρισμα πολλών μη κυβερνητικών οργανώσεων και η κηδεμόνευσή τους από τον αμερικανικό παράγοντα, θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι γίνεται τυχαία ή με αθώα κίνητρα. Το τελικό ερώτημα είναι αν η ελληνική πολιτεία, το ελληνικό κράτος, έχει την διάθεση να αντισταθεί στην κατασυκοφάντησή του από τέτοιες οργανώσεις και αν έχει αντιληφθεί ότι στηρίζοντάς τες, υποσκάπτει τα ίδια του τα θεμέλια.