«Κίνδυνος-θάνατος» - Γιατί ΔΕΝ
πρέπει τώρα να επιστραφεί η Αμμόχωστος!
29
ΙΟΥΛΊΟΥ 2013
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου-«Επίκαιρα», 5
Ιουλίου 2013
Διαλέξαμε
επίτηδες τον παραπάνω «προκλητικό» τίτλο για να τονίσουμε τον εξαιρετικά
επικίνδυνο χαρακτήρα της ανακίνησης θέματος Αμμοχώστου στις παρούσες συνθήκες,
χαρακτήρα που αναγνωρίζουν πολλοί σώφρονες και πατριώτες αναλυτές των κυπριακών
πραγμάτων, δεν θέλουν όμως να το πουν, για να μην έρθουν σε σύγκρουση με το
κοινό αίσθημα πολλών προσφύγων από την Αμμόχωστο, αλλά και να μην κατηγορηθούν
ότι δεν θέλουν λύση του κυπριακού και άλλα πολλά.
Η
ανακίνηση τώρα θέματος Αμμοχώστου, ακόμη κι όταν γίνεται από την κυπριακή
κυβέρνηση, δεν απηχεί παρά τη στρατηγική του «διεθνούς παράγοντα» που είναι να
δημιουργηθούν, μετά τις οικονομικές, οι ψυχολογικές και διεθνοπολιτικές
συνθήκες για «λύση» τύπου Ανάν του κυπριακού εντός του έτους, με κατάλυση της
Κυπριακής Δημοκρατίας, ξεμπλοκάρισμα της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας,
γεωπολιτικό αφοπλισμό Κύπρου και Ελλάδας και, φυσικά, διαρπαγή του στρατηγικού
χώρου και των υδρογονανθράκων.
Ουδείς
αρνείται ότι η επιστροφή της Αμμοχώστου στους κατοίκους της θα ήταν ευχής έργο,
έστω και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (*). Το ερώτημα είναι με ποιο αντάλλαγμα θα
γίνει η επιστροφή και αν θα εξυπηρετήσει τον «υπέρ πάντων αγώνα» που οι
Ελληνοκύπριοι είναι τώρα υποχρεωμένοι να δώσουν για την επιβίωση τη δική τους
και του κράτους τους.
Αμμόχωστος και τουρκική ένταξη
Κατ’ ελάχιστον,
η επιστροφή της Αμμοχώστου θα συνοδευθεί από άνοιγμα των μπλοκαρισμένων
κεφαλαίων της τουρκικής ενταξιακής διαπραγμάτευσης. Όμως, τα «μικρά βέτο» του
Τάσσου Παπαδόπουλου είναι σήμερα, σε μια στιγμή δηλαδή θανάσιμου κινδύνου για
το κυπριακό και το ελλαδικό κράτος το κυριότερο διπλωματικό όπλο Λευκωσίας και
Αθήνας. Όχι μόνο έναντι της Τουρκίας, αλλά και έναντι ΗΠΑ και Βρετανίας, που επιθυμούν
διακαώς την ένταξη της Άγκυρας. Επίσης παρέχει δυνατότητα συμμαχιών με
ευρωπαϊκές δυνάμεις που αντιτίθενται στην τουρκική ένταξη.
Ελλάδα
και Κύπρος κατάφεραν το ακατόρθωτο υποστηρίζοντας την ένταξη της Τουρκίας στην
ΕΕ.
Πρώτον,
υποστήριξαν μια πολιτική εις βάρος Ελλάδας, Κύπρου και Ευρώπης.
Δεύτερο,
όχι μόνο σπατάλησαν μια πιθανή ιστορική ευκαιρία να ανταλλάξουν το ναι στην
τουρκική ένταξη με ικανοποιητική λύση κυπριακού-ελληνοτουρκικών, αλλά παρολίγον
να διαλύσουν και το κυπριακό κράτος δια του σχεδίου Ανάν. Ικανοποίησαν τον
διαχρονικό «νταβατζή», τον άξονα (στο θέμα αυτό) ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία,
κερδίζοντας μόνο την περιφρόνησή του. Την ίδια περιφρόνηση και αντιπάθεια
κέρδισαν και από τις δυνάμεις σε Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία κλπ. που ήταν
αντίθετες προς την τουρκική ένταξη, περιλαμβανομένων της Μέρκελ, του Σόιμπλε
και ολόκληρης της γαλλογερμανικής δεξιάς.
Η κατάσταση
αυτή διευκόλυνε σημαντικά την εξαπόλυση του οικονομικού πολέμου κατά της
Αθήνας το 2010 και της Λευκωσίας το 2013. Δεν υπάρχουν πολλά παραδείγματα τόσο
αυτοκτονικής πολιτικής στην παγκόσμια διπλωματική ιστορία.
Ο
ελληνικός λαός υπέστη ήδη κολοσσιαίες καταστροφές στην Ελλάδα και στην Κύπρο
και απειλείται με πολύ μεγαλύτερες. Είναι καιρός να σταματήσουν τα αστεία, που
δεν έχουν άλλωστε τίποτα αστείο – συνιστούν πράξεις προδοσίας, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Το
ελάχιστο που πρέπει να κάνει η Τουρκία για να ξεμπλοκάρουμε την ενταξιακή
πορεία είναι η πλήρης, νομική και πραγματική αναγνώριση της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Για να μη πούμε ότι κανονικά οφείλει επίσης να αποσύρει τα
στρατεύματα κατοχής, να άρει την απειλή πολέμου κατά της Ελλάδας και τις
εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της.
Αν οι
κ.κ. Κασουλίδης ή Αναστασιάδης έχουν τόση «καούρα» για «Μέτρα Οικοδόμησης
Εμπιστοσύνης», το πρώτο τέτοιο μέτρο οφείλει να είναι η αποχώρηση των δυνάμεων
κατοχής από την Κύπρο και η αντικατάστασή τους από ευρωπαϊκή δύναμη, χωρίς
συμμετοχή Κύπρου και Ελλάδας. Είναι απορίας άξιο πως, σαράντα χρόνια μετά την
εισβολή, αυτό το τόσο προφανές και αυτονόητο, δεν έχει μπει στην ατζέντα
ελλαδικής και κυπριακής διπλωματίας, αλλά ούτε καν μιας συμμαχίας πολιτικών
δυνάμεων ή προσωπικοτήτων σε Ελλάδα και Κύπρο. Λαοί, κράτη, άτομα, ηγέτες που
δεν σέβονται τον εαυτό τους, δεν μπορούν να περιμένουν σεβασμό από άλλους.
Τώρα
έρχεται ολοταχώς ο μεγάλος λογαριασμός δεκαετιών υποχωρητικότητας, ραγιαδισμού,
ενδοτισμού και προσπαθειών να «εξευμενιστεί» (αν όχι ανοιχτά να εξυπηρετηθεί) ο
«ξένος παράγων», η πολιτική δηλαδή που οδήγησε Ελλάδα και Κύπρο στα πρόθυρα
ολοκληρωτικής καταστροφής.
