29/11/10
«Ξέρεις
πόσα χρήματα εξοικoνόμησα για το δημόσιο σπάζοντας τα τραστ των προμηθευτών;
Πολλά! Τόσα πολλά ώστε να έχω την συνείδησή μου ήσυχη απέναντι στην πατρίδα και
την οικογένειά μου υπερήφανη για μένα». Λόγια μιας άλλης εποχής που
ακουγόντουσαν παράταιρα μέσα στη λάσπη και την αλλοτρίωση των πάντων τα
τελευταία χρόνια. Ο Βασίλης Γκουριώτης, ένας Έλληνας μιας γενιάς που έχει
σχεδόν εκλείψει, δεν ήταν αυτό που λέμε σήμερα, «επώνυμος».
Και πως θα μπορούσε να είναι
επώνυμος με τα σημερινά «κριτήρια» των επωνύμων; Αυτός το μόνο που έκανε, ήταν
το καθήκον του. Απέναντι στην οικογένειά του, απέναντι στην υπηρεσία του,
απέναντι στην πατρίδα του. «Πατρίδα και οικογένεια, με αυτή την σειρά,
είναι τα πιο σημαντικά πράγματα» συνήθιζε να λέει. «Γιατί αν δεν είναι
καλά η Πατρίδα, δεν θα είναι καλά ούτε η οκογένεια». Οι άνθρωποι που
λένε και πιστεύουν αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ποτέ επώνυμοι...
Ο Βασίλης ο Γκουριώτης έζησε μια
ζωή ίδια με την ζωή της Ελλάδας και της κοινωνίας μας τα τελευταία 80 χρόνια:
Ξεκίνησε με το όπλο στο χέρι και την τελείωσε με το να μην αναγνωρίζει τη χώρα
που προστάτευε τόσα χρόνια. «Σα να ζω σε άλλη χώρα», έλεγε τα
τελευταία χρόνια μη μπορώντας να πιστέψει το κατάντημα του τόπου.
