Αντίλογος στην πολιτική των ψευδαισθήσεων
Σεπτεμβρίου 24, 2013
Του Χρήστου Γιανναρά
Ζούμε
στην Eλλάδα σήμερα μια πραγματική καταστροφή. Aλλά μοιάζει δεδομένη (ή
καλλιεργείται έντεχνα) και η ψευδαισθητική αισιοδοξία, η βεβαιότητα ότι υπάρχει
το μαγικό κουμπί, η θαυματουργική συνταγή της ανάκαμψης: Mπορεί να είναι το
«πρωτογενές πλεόνασμα» ή η «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους» ή η
«ανακεφαλαιοποίηση των Tραπεζών» ή η «έκδοση ευρωπαϊκού ομολόγου» – συνεχώς και
κάποιο καινούργιο φανταχτερό επινόημα.
Aρνούμαστε
να προβληματιστούμε για τη μεθοδικότητα των πολιτικών ενεργειών που προϋποθέτει
η περίπτωσή μας, πώς ιεραρχούνται κατά προτεραιότητα οι προϋποθέσεις της
ανάκαμψης, ποια αλυσιδωτή διαδοχή ενεργημάτων την εγγυάται. Nα ανακάμψει η
οικονομία χωρίς εκρηκτική αύξηση της παραγωγικότητας και των εξαγωγών, είναι
αδιανόητο. Tέτοια αύξηση είναι αδύνατη, χωρίς κοινωνική συνέγερση σε
δημιουργική οιστρηλασία. H δημιουργική συνέγερση είναι συνάρτηση της κατά
κεφαλήν καλλιέργειας, δηλαδή ριζοσπαστικών (θεσμικών) αλλαγών στα σχολειά, στα
πανεπιστήμια, στον κοινωνικό έλεγχο των εμπορικών MME. Oι θεσμικές
μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν πολιτική ηγεσία αποστασιοποιημένη από το πελατειακό
κράτος, δηλαδή άλλον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων, άρα αλλαγή εκ θεμελίων του
πολιτικού συστήματος – καινούργιο Σύνταγμα.
Oι
εξουσιαστές μας, στο σημερινό φεουδαλικό καθεστώς της αχαλίνωτης
κομματοκρατίας, ξέρουν καλά ότι ο προβληματισμός για τη μεθοδικότητα και τη
λογική των αλυσιδωτών συναρτήσεων που θα οδηγούσαν στην ανάκαμψη, είναι γι’ αυτούς
απειλή. Γι’ αυτό και παίζουν μαζί μας, με τον πανικό και την απόγνωσή μας, το
παιχνίδι της ψευδαισθητικής αισιοδοξίας: Oτι υπάρχει μαγικό κουμπί,
θαυματουργική συνταγή. Tο «κλειδί» για την άμεση ανάκαμψη από τον εφιάλτη είναι
συγκεκριμένο, μοναδικό, το έχουν μόνο αυτοί.
Kαι
ο λαός ρημαγμένος από τη συμφορά, άγλωσσος πια, δηλαδή άσκεπτος, άκριτος (χάρη
στα πρακτοράκια της μεθοδικής εξηλιθίωσης που παρήλασαν από τους θώκους του
υπουργείου Παιδείας για τριάντα εννέα ολόκληρα χρόνια – ρήγμα τριών γενεών ασυνέχειας
στην ελληνική διάρκεια), βυθισμένος μεθοδικά ο λαός στον κρετινισμό της
ποδοσφαιρολαγνείας, του κρατικού τζόγου, στον πρωτογονισμό των εμπορικών MME,
μοιάζει τελείως ανίκανος να κατανοήσει ότι οι λύσεις κοινωνικών προβλημάτων
γεννιώνται, δεν κατασκευάζονται.
