Μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του
ιστορικού Σαράντου Ι. Καργάκου, που έγινε στην Λευκωσία, πριν μερικούς μήνες
και συγκεκριμένα στις 22/02/2012, η οποία παραμένει όχι απλώς σημαντική και
ενδιαφέρουσα, αλλά και επίκαιρη. Απολαύστε τον εξαίρετο λόγο του Σαράντη
Καργάκου.
«Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από ένα εξορκισμένο σήμερα
«εθνικιστή» ποιητή που κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτο εθνικό μας ποιητή,
τον Διονύσιο Σολωμό: γράφει
στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»:
«Αραπιάς άτι, Γάλλου νούς, βόλι
Τουρκιάς, τόπ’ Αγγλου *
πόλεμος μέγας πολεμά, βαρεῖ τό
καλυβάκι...»
* τόπ΄
= μπάλα κανονιού
Εννοείτε
ασφαλώς ποιο είναι το καλυβάκι στον παρόντα καιρό. Όχι η Ελλάς ή η προέκτασή
της η Κύπρος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Ο Ελληνισμός μετά τις εξάρσεις του στον πόλεμο του ’40-’41, με την
αντίστασή του κατά των αρχών Κατοχής, με τον ενωτικό αγώνα της Κύπρου (μια
δράκα μαχητές κατά μιας αυτοκρατορίας) αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους
λοιπούς λαούς. Κακό παράδειγμα υπήρξε και με την Επανάσταση του ’21 που διέλυσε
τον ιστό της υποταγής που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία. Όταν το 1830
έκλεινε η αυλαία της Ελληνικής Επαναστάσεως άνοιγε η αυλαία των ευρωπαϊκών
επαναστάσεων.
Γι’
αυτό ο ανυπότακτος, ο απειθάρχητος, ο μη συμμορφούμενος «τοῖς ξένων ρήμασι»
λαός, ο δάσκαλος του απροσκύνητου ήθους έπρεπε να χτυπηθεί στις ρίζες, στις
πνευματικές και ιστορικές καταβολές του. Το σχέδιο ετοιμάστηκε την επαύριο του
Πολυτεχνείου. Αλλ’ ο λαός αυτός
έπρεπε να υποστεί δύο στρατιωτικά πλήγματα για να συνετισθεί. Επτά χρόνια
δικτατορίας δεν είχαν «σιδερώσει» το φρόνημά του. Έτσι ήλθαν το 1974 ο Αττίλας
και μερικά χρόνια αργότερα η ασχήμια της Ύμιας. Κι έκτοτε άρχισε εν ονόματι ενός πολιτικού ρεαλισμού η χαλιναγώγηση του
ελληνικού φρονήματος, η καταπτόηση, η τουρκοφοβία που τελικά – πάντα εν ονόματι
του πολιτικού ρεαλισμού- μετεξελίχθηκε σταδιακά σε τουρκολατρία. Έχουμε
εδώ μια κλασσική περίπτωση του «Συνδρόμου
Στοκχόλμης», όπου το θύμα ερωτεύεται τον βασανιστή του.
Μετά την έκρηξη σε παγκόσμια
κλίμακα του Ελληνισμού για το όνομα της Μακεδονίας, μια έκρηξη που κράτησε επί
μία τριετία, έπεσαν πάνω μας «λυτοί και δεμένοι» να συμμαζευτούμε, να
προσγειωθούμε, να σωφρονισθούμε. Έτσι επροκόψαμε. Σήμερα όχι η Ελλάς, αλλ’ ο Ελληνισμός, είναι παντού ντροπιασμένος.
Χάσαμε όλες τις διπλωματικές μάχες,
χάσαμε το επιχειρηματικό μας κεφάλαιο, χάσαμε την εργατικότητά μας, το εθνικό
και το κοινωνικό μας φιλότιμο. Προτιμάμε πια την αγγλική ως γλώσσα και
γραφή και όχι την ξεπερασμένη κι ατιμασμένη Ελληνική, τη μητέρα του ευρωπαϊκού
γλωσσικού πολιτισμού.
