12 Σεπτεμβρίου
2012
γραφει ο αρισταρχος
Πετάει
η καρδιά μου πάνω από την Ελλάδα. Αφουγκράζεται, πονάει. Νομίζω, αυτός ο τόπος
χάθηκε, έσβησε. Χάθηκε η σφραγίδα μοναδικότητας που είχε. Το Κυριακάτικο
ντύσιμο με την φροντίδα της μοναδικής Ελληνίδας μάνας , το ύψωμα, το αντίδωρο η
θεία μεταλαβιά. Το μέγιστο η υπερκόσμια συνένωση με το θείο με το υπερβατικό. Η
επίσκεψη στην Νουνά. Το τσουρεκάκι το γλυκό και άδολο φιλί. Το ταψί με την
αγγουροντομάτα κρύα από τον πάγο, το τζατζίκι με το παγωμένο νερό και το
ευλογημένο πλαστό. Μοσχομυριστό, τραγανό. Ζωντανό, κι ας πέρασαν δέκα ημέρες
από τότε που η Ελληνίδα μάνα το ζύμωσε με τα χέρια της στην σκάφη. Τ’ άφησε να
φουσκώσει και ύστερα τόστρωσε στα μάτια της πινακωτής για να το ψήσει ο
κύρ-Αριστείδης ο φούρναρης. Για να το υμνήσει ο ποιητής όταν η θεσπέσια
μυρουδιά του ξέσκιζε τους οσφρητικούς του αδένες.
Τα
μάτια μου θολώσαν από τα δάκρυα για την κατάντια. Όπου και να γυρίσω ναι, η
Ελλάδα με πληγώνει. Χάσαμε την αυθεντικότητά μας. Την προσωπικότητά μας.
Ανάθεμα, αυτή η προς έλαττον ανάπτυξη κατέστρεψε την ομορφιά μας. Αλλοίωσε τα
χαρακτηριστικά μας.
