1922 - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ

1922 - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ

http://www.youtube.com/watch?v=ZAiDgXnfsUc

"Ο ξεσηκωμός του Γένους" - 1821

"Ο ξεσηκωμός του Γένους"

25 Μαρτίου 2013

  Η Ελληνική Επανάσταση ή Επανάσταση του 1821 ήταν η ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με σκοπό την απελευθέρωση του έθνους από τον οθωμανικό ζυγό και τη δημιουργία ανεξάρτητου εθνικού κράτους. Ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του National Geographic παρουσιάζει την ιστορία του ηρωισμού, της αυτοθυσίας και εν τέλει της νίκης του λαού μας. Σε έξι ολιγόλεπτα βίντεο, στην ελληνική.

ΣΚΙΑΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ 1863 -1922 ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

(Απόσπασμα από την) Παγκόσμια Ιστορία  και (ιδιαίτερα) Ελληνική κατά τον 20ό αιώνα - Ελευθέριος Βενιζέλος

του Φ. Κ. Βώρου

Α´ ΜΕΡΟΣ

Ε΄. Το Πολιτειακό  Ζήτημα  με απρόβλεπτες  συνέπειες

Οι ρίζες του ζητήματος συνδέονται με τον ίδιο το θεσμό της βασιλείας,  ιδιαίτερα  με  την  «επιλογή»  - « άφιξη»  της  δυναστείας  των Glücksburg (1863) και το σχετικό διπλωματικό παρασκήνιο της εποχής.26

Όξυνση προκάλεσαν έπειτα οι σχέσεις του Γεωργίου Α΄ με τον Χαρίλαο Τρικούπη τον καιρό τού «Τις πταίει»,  1875. ( Το «Τις πταίει»  ήταν άρθρο του Χαριλάου Τρικούπη στην εφημερίδα «Καιροί»,  με το οποίο μεμφόταν το βασιλιά για ουσιαστική ανάμειξη στην πολιτική ζωή της χώρας, αντίθετη προς την έννοια του πολιτεύματος, της Συνταγματικής  Μοναρχίας,  όπου ο βασιλιάς βασιλεύει, αλλά δεν κυβερνά. Και όταν γίνονται εκλογές, ο βασιλιάς είναι υποχρεωμένος να καλέσει για Πρωθυπουργό πρώτα αυτόν που πρώτευσε στις εκλογές. Η διένεξη κατέληξε στην «Αρχή της Δεδηλωμένης», σύμφωνα με την οποία ο βασιλιάς δεσμευόταν να αναθέτει την Πρωθυπουργία στον πολιτικό αρχηγό που είχε «δεδηλωμένη» στήριξη στη Βουλή, σύμφωνα με τη δύναμη των Κομμάτων).

Περισσή  συγκίνηση  -  αγανάκτηση  εις  βάρος  της  βασιλείας  προκλήθηκε από τη δίωξη και καταδίκη του Ρόκκου  Χοϊδά για (δήθεν) εξύβριση του Γεωργίου Α΄. Ουσιαστικά ο θαρραλέος και μαχητικός ιδεολόγος του  σοσιαλισμού είχε ασκήσει, με άρθρα του στην εφημερίδα «Ραμπαγάς», κριτική στο βασιλιά, το διάδοχό του και τους πρίγκιπες και αυλοκόλακες για συμπεριφορές μη δημοκρατικές.

Ειδικότερα,  ο  Ρόκκος  Χοϊδάς  ασκούσε  κριτική  (με  αρθρογραφία στην εφημερίδα «Ραμπαγάς»,  το 1888) που μπορεί να συνοψιστεί στα ακόλουθα:

Η κριτική του χαρακτηρίστηκε από την πλευρά του βασιλιά και των συνηγόρων του υβριστική. Τον παρέπεμψαν στο Κακουργιοδικείο να δικαστεί για «εξύβριση». Στο δικαστήριο απολογήθηκε υπερασπίζοντας τις ιδέες του και υποστηρίζοντας ότι ασκούσε κριτική για τα ατοπήματα του βασιλιά και όχι εξύβριση.

Καταδικάστηκε (1889) σε τριετή φυλάκιση και τον έστειλαν στις φυλακές Χαλκίδας, όπου επίσης αρνήθηκε «συμβουλήν» να προβεί «εις δήλωσίν τινα υπέρ του στέμματος». Εκεί πέθανε περήφανος στις 3 του Μάη 1890. Η αναγγελία του θανάτου του προκάλεσε συγκίνηση για τον άδικα κυνηγημένο Ρόκκο, οργή για τον αγγλοκίνητο βασιλιά29. Δικάστηκε, νομίζω άδικα, και καταδικάστηκε (Μάη του 1889) ακόμη πιο άδικα.

Η περιπέτειά του είχε προκαλέσει βαθιά συγκίνηση στην κοινή γνώμη. Αυτονόητο ότι όλα αυτά μείωναν το γόητρο του βασιλιά και την αφοσίωση των υπηκόων του στο θεσμό30.

Έπειτα ήρθε η εκ μέρους του Γεωργίου Α΄ εκμετάλλευση της «πτώχευσης» (τον καιρό του Τρικούπη). Ο βασιλιάς, που είχε ενημερωθεί από τον Πρωθυπουργό για τη φθίνουσα πορεία της οικονομίας, δε συμφώνησε μαζί του για τη σύναψη νέου δανείου (προς κάλυψη άμεσων υποχρεώσεων του Κράτους), αλλά έσπευσε να στείλει τηλεγράφημα προς τον οικονομικό πράκτορά του στο Λονδίνο να πουλήσει τις δικές του μετοχές (ελληνικά χρεόγραφα), ώστε να μη ζημιώσει αυτός, ο βασιλιάς, από την πτώχευση του λαού του! Οι άνθρωποι του Τηλεγραφείου αποκρυπτογράφησαν το  κρυπτογραφημένο  μήνυμα  και  το  διαβίβασαν  στον Πρωθυπουργό,  ο  οποίος  επισκέφτηκε  τον  «μεγαλειότατο»  να…τον «συγχαρεί». Και, πάντως, το μήνυμα του βασιλιά και τη συμμόρφωση του πράκτορά του στο Λονδίνο τα ερμήνευσαν σωστά οι άνθρωποι του Χρηματιστηρίου: αφού ο βασιλιάς πουλάει τις μετοχές του, κάτι ετοιμάζεται. Έτσι άρχισε η κατάρρευση των ελληνικών χρεογράφων στο Χρηματιστήριο του Λονδίνου31. Άρχισε από εκεί η πτώχευση.

ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΚΑΝΑΝ ΑΠΟΙΚΙΕΣ

ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΕΚΑΝΑΝ ΑΠΟΙΚΙΕΣ

 8/4/2013

Κοίταζε τὸν ὀρίζοντα ὁ Ἓλληνας· καὶ δὲν ἒβλεπε τὴν ἀπόσταση, οὒτε τὶς θάλασσες ποὺ ἒπρεπε νὰ διασχίσῃ.

Ἒβλεπε τὰ εὒφορα τὰ χώματα καὶ τὶς πόλεις ποὺ θὰ ἒστηνε μὲ τὰ χέρια του.

Καὶ ἦταν καὶ ὁ χρησμὸς τῆς Πυθίας ποὺ τοῦ ἒδινε ἀέρα στὰ πανιά του, γιατὶ καὶ οἱ Θεοὶ στὸ πλευρό του ἦταν, καὶ τὸν συντρόφευαν…

Καὶ ἡ φλόγα ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς Μητέρας-Πόλης, φώτιζε τὸν δρόμο τους καὶ στέριωνε τὶς πόλεις τους, ποὺ οἱ περισσότερες μέχρι σήμερα διατηροῦν τὰ ἑλληνικὰ τους ὀνόματα καὶ τιμοῦν τοὺς ἰδρυτές τους, τοὺς Ἓλληνες…

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἒμποροι καὶ ναυτικοὶ ταξίδεψαν καὶ στὴν συνέχεια μετακόμισαν πέρα ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα.

Ἐγκαταστάθηκαν σὲ γόνιμες περιοχές, μὲ καλὰ λιμάνια, καὶ μὲ ἐμπορικὲς εὐκαιρίες. Οἱ περιοχὲς αὐτὲς καθιερώθηκαν ὡς αὐτοδιοικούμενες ἀποικίες.

Ἀργότερα, μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποικίες ἒστειλαν τοὺς δικούς τους ἂποικους σὲ ἂλλες περιοχές.

Οἱ ἀποικίες μιλοῦσαν τὴν ἲδια γλῶσσα καὶ λάτρευαν τοὺς ἲδιους θεοὺς μὲ τὴν Μητρόπολη.

Οἱ ἰδρυτὲς μετέφεραν μαζί τους τὴν ἱερὴ φλόγα ποὺ εἶχε ληφθῇ ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς μητρικῆς πόλης.

Πρὶν ξεκινήσουν τὴ δημιουργία μιᾶς νέας ἀποικίας συχνᾶ ἒπαιρναν χρησμὸ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν.
Τὸ Πρῶτο κύμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀποικισμοῦ ἒλαβε χώρα στὴν Μικρὰ Ἀσία.

Οπλα αντίστασης και επιβίωσης της ᾽Ορθοδοξίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας

Οπλα αντίστασης και επιβίωσης της ᾽Ορθοδοξίας στα χρόνια της Τουρκοκρατίας

18 Μαρτίου 2013

Γράφει ο Αστέριος Αργυρίου - Ομότιμος Καθηγητής - Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, στις 29 Μαΐου 1453,  σήμαινε την πλήρη και οριστική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την υποταγή στους Μουσουλμάνους όλων των χριστιανικών λαών της Ανατολής, εκτός από τους Ρώσους. « Εάλω η Πόλις».

Η θλιβερή αυτή είδηση είχε ξαπλωθεί σαν φύσημα τρομερού ανέμου στα πέρατα της γης• και τα κύματα της θαλάσσας είχαν αποθέσει το θλιβερό μήνυμα σ᾽ όλα τα παράλια της Μεσογείου. Πράγματι, η αγγελία της Άλωσης είχε προκαλέσει βαθιά συγκίνηση σε όλους τους λαούς. Θεωρήθηκε σαν ένα κοσμογονικό γεγονός στο οποίο έπρεπε να δοθεί μια ερηνεία. Και οι ερμηνείες υπήρξαν όντως πολλές και αντιθετικές, τόσο από μέρους των ᾽Ορθοδόξων όσο και από μέρους των Λατίνων και των Τούρκων.

Οι ᾽Ορθόδοξοι παραδέχονταν οτι είχαν παραμελήσει τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και είχαν αμαρτήσει έναντι του Θεού.  Για το λόγο αυτό, ο Θεός είχε επεμβεί στον ρουν της Ιστορίας και είχε τιμωρήσει τους Βυζαντινούς.

Ωστόσο η θεία τιμωρία είχε στόχους παιδαγωγικούς. Ο Θεός επεδίωκε τη μετάνοια των πιστών του δούλων και την επιστροφή τους κοντά Του. Ο υπόδουλος ορθόδοξος λαός εκαλείτο λοιπόν να μετανοήσει και να επιστρέψει κοντά στο Θεό.

Τότε Αυτός θα επενέβαινε και πάλι στην Ιστορία για να απελευθερώσει τον περιούσιο λαό Του και να τον αποκαταστήσει και πάλι στην παλιά του δόξα.

Οι θεμελιώδεις αυτές ιδέες (αμαρτία, τιμωρία, μετάνοια, αποκατάσταση), που η χριστιανική θεολογία επρέσβευε ανέκαθεν, αποκτούν υπαρξιακή σημασία κάτω από τις νέες συνθήκες ζωής• υπαγορεύουν τη στάση, τη σκέψη και τη δράση τόσο του υπόδουλου λαού όσο και της ιθύνουσας τάξης.

Καθόλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι ιδέες αυτές θα αποτελέσουν το κέντρο, τον πυρήνα, της θρησκευτικής σκέψης και της πνευματικής ζωής των ορθοδόξων ραγιάδων, θα κατευθύνουν τη θρησκευτικότητα και την πνευματικότητα τόσο των ατόμων όσο και του συνόλου. ᾽Επίσης θα βρεθούν στο επίκεντρο όλων των ιδεολογικών και εθνικοθρησκευτικών ρευμάτων και επαναστατικών κινημάτων. Και το σπουδαιότερο, θα βοηθήσουν τους διάφορους ορθόδοξους λαούς που ζουν κάτω από τον τουρκικό ζυγό να αποκτήσουν σιγά σιγά τη συνείδηση ότι συνιστούν ένα έθνος, το έθνος των Ορθοδόξων, σε αντίθεση με το έθνος των Λατίνων και το έθνος των Τούρκων• ότι αποτελούν το γένος των ευσεβών έναντι του γένους των δυσεβών και του γένους των ασεβών• ότι είναι το γένος των πιστών σε αντίθεση με το γένος των αιρετικών και το γένος των απίστων.

Η ορθόδοξη αυτή συνείδηση γεννιέται, από τη μια μεριά στα πλαίσια της νέας εκκλησιαστικής και πολιτικοκοινωνικής οργάνωσης των ραγιάδων, από την άλλη μεριά κάτω από τις νέες θρησκευτικές και οικονομικές συνθήκες διαβίωσής τους.

Καλλιεργείται δε, τρέφεται, συντηρείται και δραστηριοποιείται χάρη στη λειτουργική ζωή, χάρη στη θρησκευτική και θύραθεν παιδεία, χάρη στην ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των διαφόρων τάξεων και λαών της υπόδουλης ᾽Ορθοδοξίας. Κι αυτά υπήρξαν ακριβώς τα όπλα με τα οποία οι ραγιάδες μπόρεσαν να αντισταθούν στις νέες αφόρητες συνθήκες ζωής, να αγωνιστούν ενάντια στους διάφορους εχθρούς, να διατηρήσουν τη γλώσσα τους, την πίστη τους και την πολιτισμική τους ταυτότητα, να οδεύσουν προς την επανάκτηση της ελευθερίας τους.

Με αυτά τα όπλα αντίστασης και διαβίωσης των ραγιάδων θα ήθελα να ασχοληθώ εδώ.