Κωνσταντίνος Παλαιολόγος - Ο τελευταίος των "Βυζαντινών", ο πρώτος των Ελλήνων

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος - Ο τελευταίος των "Βυζαντινών", ο πρώτος των Ελλήνων

29 Μάιος 2011

Σαράντος  Καργάκος

Σχόλιο

    
Kyriakos Papadopoulos  - Λάθος στις πηγές του κ. Καργάκου

              

Από έλλειψη χρόνου, σταματώ το βιντεάκι στο λεπτό 13:27, όπου ο κ. Καργάκος ξεκινά το δεύτερο μέρος της ομιλίας του.
Θα συνεχίσω την ακρόαση κάποια άλλη στιγμή, αλλά προς το παρόν μου είναι υπεραρκετά τα 13:27 λεπτά, για να βγάλω κάποια ασφαλή συμπεράσματα.
Ο αξιότιμος κ. Καργάκος, όπως και ο κ. Χολέβας, ακόμα και ο αγαπητός π. Γεώργιος Μεταλληνός, πέφτουνε στην ίδια παγίδα: συμβουλεύονται μπαγιάτικες πηγές, και -δεν έχουν τον χρόνο; την πείρα;! την γνώση;!- είναι αποκομένοι από τις εξελίξεις της ιστορικής επιστήμης.
 Η "απάντηση" του (ηρωικού) βασιλέα Κων. ΧΙ Παλαιολόγου, προς τον Μεχμετ ΙΙ, είναι παρμένη από το Chronicon Maius, του ψευδο-Σφραντζή, του Μακαρίου Μελισσηνού δηλαδή.


O γνήσιος Γεώργιος Σφραντζής είναι, κατά κοινή ομολογία της επιστημονικής κοινότητας, ο συγγραφέας του γνωστού Chronicon Minus [1], το οποίο, μέχρι στα 1930, θεωρούταν επιτομή στο Maius. Έρχεται ο Jean-Falier Papadopoulos για να αποκαλύψει ότι το Maius αποτελεί πλαστογράφηση και εκτενή αντιγραφή αλλογλώσσων χρονικών, από το χέρι του Μακαρίου Μελισσηνού/Μελισσουργού, και των συνεργατών αυτού, και από τότε, μέχρι σήμερα, έχει γίνει "της ανάλυσης" πάνω στο θέμα, το οποίο έχει στην ουσία κλείσει επιστημονικά.


Το αρχαιότερο χειρόγραφο του Minus είναι το 1570-80 : Neap. Bibl. Nat. XVI A. Με βάση αυτό ο Μελισσηνός/Μελισσουργός συνέταξε το Maius, κατά πάσα πιθανότητα, κατά τον καθηγητή Μάριο Φιλιππίδη.
 Δυστυχώς οι άνθρωποι της "διανόησής" μας, ειδικά αυτοί που δεν βρίσκονται σε πανεπιστημιακό χώρο, δεν συμμετέχουν σε διεθνή συνέδρια, δεν αρθρογραφούν σε journals με κριτές και/η δεν έχουν ένα διδακτορικό, είναι διανοούμενοι "εσωτερικής κατανάλωσης". Δεν είναι σε θέση να αρθρώσουν λόγο σ' ένα σοβαρό επιστημονικό ακροατήριο.
 Αν θέλουμε μια νέα Ελλάδα, θα πρέπει να σοβαρευτούμε, και να εκσυγχρονιστούμε πραγματικά. Διότι άλλο πράγμα να αναφερόμαστε σε δημοτικά άσματα, σε Παραδόσεις, και άλλο να μιλούμε για Ιστορία. Εκεί πάσχουμε: τείνουμε να τα μπερδεύουμε αυτά τα δύο. Κι αυτό έχει ολέθριες συνέπειες: ζούμε αποκλεισμένοι από την Γνώση, σε ένα κελάρι, δεν έχουμε τα ελάχιστα πνευματικά όπλα να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς μας, εντός κι εκτός Ελλάδος...


[35.9] «Καὶ τῇ κθ-ῃ Μαΐου, ἡμέρᾳ γ-ῃ, ὥρᾳ τῆς ἡμέρας ἀρχῇ ἀπῆρε τὴν Πόλιν ὁ ἀμηρᾶς, ἐν ᾗ ὥρᾳ καὶ ἁλώσει τῆς πόλεως καὶ ὁ μακαρίτης αυθέντης μου καὶ βασιλεὺς κὺρ Κωνσταντῖνος σκοτωθεὶς ἀπέθανεν, ἐμοῦ πλησίον αὐτοῦ οὐχ εὑρεθέντος τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ, ἀλλὰ προστάξει ἐκείνου εἰς ἐπίσκεψιν δῆθεν ἄλλου μέρους τῆς πόλεως, ἰού, ἰοὺ κἀμοί, τῆς προνοίας οὐκ εἶδ' εἰς τίνα με καιρὸν φυλαττούσης».


Το παραπάνω είναι το μοναδικό απόσπασμα, στο Minus, όπου γίνεται αναφορά στην Άλωση της Πόλης. Ακολουθεί επιγραμματική αναφορά στις επιστολές και τ' ανταλλάγματα του (ηρωικού) βασιλέως, σε άλλους βασιλείς, για να σωθεί η Πόλη έστω και την τελευταία στιγμή. Πουθενά αλλού δεν γίνεται αναφορά σε μάχη ή σε κάποιον "λόγο" του Κων. Παλαιολόγου.


Ο ψευδο-Σφραντζής συνέγραψε το χρονικό του έναν αιώνα μετά, στην Νάπολη, και σημαντικές πληροφορίες, στο τρίτο βιβλίο, αντλήθηκαν από την επιστολή του επισκόπου Λεοντάρδου του Χίου, προς τον Πάπα. Όλες αυτές οι πηγές έχουνε γίνει φύλλο και φτερό, και η γλωσσολογική ανάλυση προδίδει τις ακριβείς πηγές που δανείστηκε τόσο ο Μελισσηνός, όσο και ο γενοβέζος επίσκοπος Λεονάρδος (!), ο οποίος επίσης κατασκευάζει αρκετά γεγονότα στην επιστολή του.


Σας παραθέτω βασική βιβλιογραφία, και θα δώσω εκτενή με την πρώτη ευκαιρία. Για όσους έχουνε πρόσβαση στο TLG, η διασταύρωση πηγών μπορεί να γίνει σε δεύτερα...

1453 - Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

1453 - Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ - National Geographic

1453

1453

27/05/2013

Του Βλάση Αγτζίδη


Με αφορμή τα 560 χρόνια από την Άλωση της Κωσταντινούπολης από τους Οθωμανούς επιμελήθηκα ενός αφιερώματος στις Ιστορικές σελίδες της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (26 Μαϊου 2013).

Το αφιέρωμα περιείχε παρουσίαση της εποχής, των ταυτοτήτων των αντιμαχόμενων δυνάμεων και ένα Χρονολόγιο των γεγονότων που κατέληξαν με την Άλωση της Πόλης από τον Μωάμεθ και το στρατό του.

560 χρόνια από την Άλωση της Κωσταντινούπολης από τους Οθωμανούς

Η Άλωση της Κωσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453 έκλεισε οριστικά μια μεγάλη ιστορική περίοδο που ξεκίνησε με την ίδρυση της Κωσταντινούπολης από το Μεγάλο Κωνσταντίνο και χαρακτηρίστηκε από τον  βαθμιαίο εξελληνισμό του ρωμαϊκού ανατολικού κράτους, ως απόρροια του περιορισμού σε ελληνόφωνα εδάφη, τη κυριαρχία του ρωμαϊκού νομικού συστήματος και της ελληνικής γλώσσας και γραμματείας. Η Άλωση της Πόλης και λίγο αργότερα η κατάλυση της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας και η κατάληψη του Μυστρά επιβεβαίωσαν την οριστική κυριαρχία ενός άλλου πολιτισμικού μοντέλου που είχε γεννηθεί αιώνες πριν στις ερήμους της Αραβίας: του Ισλάμ.

Παρότι η ανάκληση εκείνων των ιστορικών γεγονότων γίνεται σήμερα με  αντιιστορικές  ταυτίσεις, όπου οι τότε Τούρκοι και Βυζαντινοί ευθέως ανάγονται στους σύγχρονους Τούρκους και Έλληνες, όπως έχουν διαμορφωθεί στην εποχή του πολιτικού έθνους, εν τούτοις η πραγματικότητες εκείνη την εποχή σε επίπεδο ταυτοτήτων ήταν διαφορετικές. Οι Οθωμανοί, αυτό-ορίζονταν αποκλειστικά ως μουσουλμάνοι. Η ταυτότητά τους ήταν αποκλειστικά θρησκευτική χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης. Ο όρος «Τούρκος» για τους μουσουλμάνους ήταν απαξιωτικό. Από το 12ο αιώνα που εμφανίζονται οι δερβίσηδες, «Τούρκος» σημαίνει κάτι το απεχθές, βάρβαρο. Ο Τζελαλεντίν Ρουμί, ο σημαντικός Πέρσης ποιητής και Σούφι, αναφέρει: «ο Θεός έπλασε τους Ρωμιούς και τους Τούρκους. Τους Ρωμιούς για να δημιουργούν  και τους Τούρκους για να καταστρέφουν». Οι χριστιανοί ορίζουν τους μουσουλμάνους ως «Τούρκους» με τη θρησκευτική έννοια. Όπως «Ρωμιός» σήμαινε χριστιανός, έτσι και το «Τούρκος» δεν είχε καμιά εθνική σημασία. Ο όρος εθνικοποιείται με την εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού στα τέλη του 19ου αιώνα και το τουρκικό κράτος θα στηθεί πάνω στην απαξιωτική αυτήν έννοια. Και για να το κατανοήσουμε αυτό θα πρέπει να γνωρίζουμε τον τρόπο που συγκροτήθηκαν οι πληθυσμιακές ομάδες κατά το Μεσαίωνα.