Χρειαζόμαστε επειγόντως
έναν Πούτιν
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Το
δόγμα του σοκ» (NAOMI KLEIN, σελίδα 315):
Το 40% μιας πετρελαϊκής
εταιρείας που το μέγεθός της ήταν συγκρίσιμο με εκείνο της γαλλικής Total
πουλήθηκε έναντι 88 εκατομμυρίων δολαρίων (το 2006 οι συνολικές πωλήσεις της
Total ανέρχονταν σε 193 δισεκατομμύρια δολάρια).
Η Norilsk Nickel, η οποία
παρήγε το ένα πέμπτο του παγκόσμιου νικελίου, πουλήθηκε έναντι 170 εκατομμυρίων
δολαρίων (παρόλο που σύντομα τα κέρδη της θα εκτοξεύονταν στο 1,5 δισεκατομμύριο
δολάρια ετησίως).
Η πετρελαϊκή εταιρεία Yukos,
που ελέγχει περισσότερο πετρέλαιο από ό,τι το Koυβέιτ,
πουλήθηκε έναντι 309
εκατομμυρίων δολαρίων (σήμερα τα έσοδά της υπερβαίνουν τα 3 δισεκατομμύρια
δολάρια ετησίως).
Το 51 % της γιγαντιαίας πετρελαϊκής εταιρείας Sidanko
πουλήθηκε έναντι 130 εκατομμυρίων δολαρίων, (δύο χρόνια μετά οι διεθνείς αγορές
θα αποτιμούσαν αυτό το μετοχικό μερίδιο σε 2,8 δισεκατομμύρια δολάρια).
Ένα
τεράστιο εργοστάσιο όπλων πουλήθηκε έναντι 3 εκατομμυρίων δολαρίων, όσο
κοστίζει μια εξοχική κατοικία στο Άσπεν.
Το σκάνδαλο δεν έγκειται μόνο
στο ότι ο πλούτος της Ρωσίας εκποιήθηκε έναντι ενός ελάχιστου αντιτίμου της
αξίας του, αλλά και στο ότι αγοράστηκε με δημόσιο χρήμα, όπως συμβαίνει σε κάθε
κορπορατικό κράτος.
Όπως έχουν γράψει οι
δημοσιογράφοι Ματ Μπίβενς και Τζόνας Μπέρνσταϊν των Moscow Times «μια χούφτα
επίλεκτων ανθρώπων πήραν δωρεάν τα κρατικά πετρελαϊκά κοιτάσματα της Ρωσίας,
στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού εκποίησης όπου ο ένας κρατικός βραχίονας πλήρωνε
έναν άλλο κρατικό βραχίονα».
Σε μια παράτολμη πράξη συνεργασίας
ανάμεσα στους πολιτικούς που εκποιούσαν τις δημόσιες εταιρείες και στους
επιχειρηματίες που τις αγόραζαν, αρκετοί υπουργοί του Γιέλτσιν μετέφεραν
τεράστια ποσά δημόσιου χρήματος (που, κανονικά, θα έπρεπε να βρίσκονται στην
εθνική τράπεζα ή στο δημόσιο ταμείο) σε ιδιωτικές τράπεζες τις οποίες είχαν
εσπευσμένα ιδρύσει οι ολιγάρχες.
Στη
συνέχεια, το κράτος ανέθεσε στις τράπεζες αυτές να πραγματοποιήσουν τους
δημόσιους διαγωνισμούς για την ιδιωτικοποίηση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων και
των ορυχείων.
Οι τράπεζες διενήργησαν τους διαγωνισμούς, αλλά και κατέθεσαν
προσφορές σε αυτούς, και όπως ήταν αναμενόμενο οι ολιγάρχες έγιναν, μέσω των
τραπεζών τους, οι υπερήφανοι νέοι ιδιοκτήτες των μέχρι πρότινος δημόσιων
περιουσιακών στοιχείων. Το χρήμα που χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν τις
μετοχές αυτών των κρατικών εταιριών ήταν άμεσα ή έμμεσα το δημόσιο χρήμα που οι
υπουργοί του Γιέλτσιν είχαν καταθέσει προηγουμένως στις ιδιωτικές τράπεζές
τους.
