22 Ιούνιος 2010
Θεόδωρος Ζιάκας
Αναλύοντας
την νεωτερική νοηματοδότηση της εθνικής ταυτότητας
την προηγούμενη φορά[1] διαπιστώσαμε ότι έχει δύο πόλους: τον εθνομηδενισμό και
τον εθνοφυλετισμό. Παρατηρήσαμε ότι στο πλαίσιο της νεωτερικής αντίληψης μόνο ο
εθνοφυλετισμός καλύπτει τις τρεις στερεότυπες παραδοχές της εθνικής ιδεολογίας
(υπάρξεως, αξίας και αποκλειστικότητας). Αποδελτιώσαμε κατόπι τη ριζικά
διαφορετική αντίληψη περί εθνικής ταυτότητας που κομίζει η προνεωτερική ελληνική
παράδοση. Ας δούμε τώρα τι ακριβώς συμβαίνει επ’ αυτών στον σύγχρονο Ελληνισμό.
Ο σύγχρονος Ελληνισμός
είναι ο νεωτερικός Ελληνισμός, δηλαδή
η ταυτότητά του νοηματοδοτείται από τη
νεωτερική παράδοση. Το γεγονός όμως ότι έχουμε προνεωτερική
ιστορία χιλιάδων χρόνων κάνει τα πράγματα εξαιρετικά πολύπλοκα.
Η
νεωτερική νοηματοδότηση κυριαρχεί, συναρθρωνόμενη όμως με
τις προνεωτερικές παραδόσεις, με αποτέλεσμα να διαφοροποιείται κι
αυτή η ίδια. Ο ελληνικός εθνομηδενισμός διαφέρει
από τον δυτικό, όπως επίσης κι ο ελληνικός εθνοφυλετισμός.
Η γενική διάταξη της επιρροής τους αναπαράγεται βέβαια και εδώ: ο πρώτος είναι
κυρίαρχος και ο δεύτερος έξω από τα κέντρα της πολιτικής και ιδεολογικής
κυριαρχίας.
Ας αφιερώσουμε τη
σημερινή συνάντηση στον ελληνικό εθνοφυλετισμό, όπως εμφανίζεται σήμερα.
