"Ρωμαῖος
- Ρωμηὸς καὶ Ρωμηοσύνη"
Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη»
- 1ο Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα «Ἡ Ρωμηοσύνη διαμέσου
τῶν αἰώνων»
30 Μαΐου 2009
Εἰσηγήτρια: κ. Μαρία Μαντουβάλου, Ἀν. Καθηγήτρια
Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Θέμα: «Ρωμαῖος - Ρωμηὸς καὶ
Ρωμηοσύνη»
Ἐπιχειρεῖται ἀπὸ ὁρισμένους ἐρευνητὲς
ἡ ἄσκηση προπαγάνδας, μὲ χρήση τὶς ἐθνικὲς ὀνομασίες τῶν Ἑλλήνων, προκειμένου νὰ
ἀμφισβητηθεῖ ἡ ἐθνική τους ταυτότητα. Παρασιωποῦν, ἐπίσης, ὅτι πίσω ἀπὸ τὶς
συσσωρευμένες καὶ ταυτόχρονα διαχρονικὰ ἐκφραζόμενες ἐθνικὲς ὀνομασίες, ὅπως ''Ρωμαῖος'',
''Ρωμιός'', ''Γραικός'', ''Ἕλληνας'', ὑποβόσκουν, ἀπὸ ποικιλώνυμους ξένους
δυτικούς, Βαλκάνιους, Ρώσσους (Μόσχα, Τρίτη Ρώμη), Γερμανοὺς (ἀντιποίηση τίτλου:
Imperator Romanorum) κ.ἄ., διεκδικήσεις ἐδαφικὲς καὶ κληρονομικὰ δικαιώματα πάνω
κυρίως στὰ ἐδάφη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ καὶ τῆς Τουρκοκρατούμενης
καὶ ἀργότερα ἀπελευθερωμένης Ἑλλάδας.
Ἡ Ρωμανία ἀποτελοῦσε τὸ χρυσόμαλλο
δέρας γιὰ πολλοὺς διεκδικητὲς καὶ οἱ ἐπιλεκτικὲς κάθε φορὰ ὀνομασίες τῶν Ἑλλήνων
ἀπ' αὐτοὺς σηματοδοτοῦσαν καὶ τὶς διπλωματικές τους μηχανορραφίες. Αὐτὸ φαίνεται
καλύτερα ἀπὸ τὶς ἐπανειλημμένες προσπάθειες νὰ ἀμφισβητηθεῖ ἡ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ
καὶ νὰ ἀπαλειφθεῖ παντελῶς ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση ἡ ρωμαϊκή συνείδησις, δηλαδὴ
ἐκείνη τοῦ πολίτου τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης, ποὺ κακόβουλα ὀνόμασαν μετὰ
τὴν Πτώση Βυζάντιο.
Οἱ Ἕλληνες δὲν χρειάσθηκε νὰ πλάσσουν
ἐθνικὴ ταυτότητα, γιατὶ ποτὲ δὲν εἶχαν ἀμφισβήτηση γιὰ τὴν διαχρονική τους συνείδηση,
ποὺ ἦταν ἑλληνική, ρωμαϊκή, γραικική. Πολλοὶ μάλιστα Ἕλληνες συγγραφεῖς τοῦ ΙΗ΄
αἰώνα ἀδιαφοροῦν τελείως γιὰ τὴ χρήση τῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων. Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ
γλῶσσα, παράλληλα πρὸς τὴν διδασκαλία ὅλης τῆς Γραμματείας ἀπὸ τὸν Ὅμηρο μέχρι
τὰ Μαρτυρολόγια, σηματοδοτοῦσαν, ἀβίαστα τὴν ἑλληνορωμαϊκὴ καὶ γραικικὴ ταυτότητα,
χωρὶς ἰδιαίτερα προβλήματα.
Τὰ προβλήματα στὸ θέμα τῶν ἐθνικῶν
ὀνομασιῶν τῶν Ἑλλήνων προῆλθαν ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς τῶν ξένων «ἐρευνητῶν» τοῦ Ἑλληνισμοῦ
καὶ τοὺς ὀπαδοὺς αὐτῶν στὴν Εὐρώπη.
Ἔτσι, ἀνάλογα μὲ τὸ ἐξωτερικὸ
ρεῦμα «φιλελληνικὸ» ἢ «φιλογραικικό», ποτὲ «φιλορωμαϊκό», δηλαδὴ «φιλοβυζαντινό»,
ἀκολούθησαν καὶ οἱ ἐξωτερικὲς προσαρμογές, γιατὶ οἱ ἐσωτερικὲς συνειδησιακὲς ἦταν
μόνιμες καὶ σταθερὲς μὲ σαφὴ γνώση καὶ τοῦ χώρου καὶ τῶν ἐθνικῶν καταβολῶν. Τὸ
γεγονὸς ὅτι ἀναγκάζονται οἱ Ρωμαῖοι τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας τῆς Ἀνατολῆς νὰ ἀπολογοῦνται
γιὰ τὰ ὀνόματά τους ἀποδεικνύει τοὺς πολλοὺς σφετεριστές, κυρίως τῆς Δύσης, οἱ ὁποῖοι
καὶ μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση διεκδικοῦσαν τὸν Ἑλληνικὸ θρόνο, ὡς διάδοχοι καὶ
κληρονόμοι τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας.
Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι πολλά από τα εκτιθέμενα εδώ, ερμηνευτικά αλλά και ιστορικά, απουσιάζουν από τα εν χρήσει ενχειρίδια των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Ελλάδας όπως και από την επίσημη εμφάνιση του Έθνους και της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Αυτά τα ερμηνευτικά και ιστορικά στοιχεία όπως εμφανίζονται στην Ελλάδα είναι πιστή παραλλαγή της ευρωπαϊκής, ρωσικής και αμερικανικής περί αυτών των θεμάτων, επιστήμης.
Τα περισσότερα γεγονότα που αναφέρονται σε αυτό το δοκίμιο, σαν γεγονότα δεν δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Έχουν σχεδόν όλα δημοσιευθεί και υπάρχουν διάσπαρτα σε παλαιά και νέα βιβλία, ξένα και ελληνικά. Η προσφορά αυτού του βιβλίου είναι η ρωμαίϊκη σύνθεση και ερμηνεία των
ως επί το πλείστον γνωστών στοιχείων. Ακριβώς σε τούτο το σημείο αυτή η μελέτη είναι αντίθεση και διαμαρτυρία 
κατά της ευρωπαϊκής, ρωσικής, και αμερικανικής σύνθεσης και ερμηνείας, στην οποία υποδουλώθηκε η Ρωμηοσύνη μέσω του Νεογραικισμού που επικρατεί στην Ελλάδα.
Με Γραικισμό και Νεογραικισμό εννοούμε όχι τον Νεοελληνισμό, αλλά μόνο το μη ρωμαίϊκο μέρος του Νεοελληνισμού.
Ο Νεοογραικισμός όπως και ο πριν την Άλωση Γραικισμός είναι από την φύση τους δουλεία χειρότερη της Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας.
Η Φραγκοκρατία και η Τουρκοκρατία ήταν υποδουλώσεις του σώματος.
Ο Γραικισμός και Νεογραικισμός είναι υποδουλώσεις του πνεύματος.
Οι Ρωμηοί της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας είναι όσοι δεν ακολούθησαν το παράδειγμα εκείνων που φράγκεψαν και τούρκεψαν.
Οι σημερινοί εναπομείναντες Ρωμηοί ασφαλώς δεν τουρκεύουν αλλ’ ούτε φραγκεύουν ούτε γραικεύουν.
Όπως οι Γραικοί πριν την Άλωση είναι εκείνοι που φράγκευσαν, έτσι και οι Νεογραικοί γραίκεψαν και έγιναν οι σημερινοί Γραικύλοι των Ευρωπαίων και Ρώσων και τώρα των Αμερικάνων εξαδέλφων των Ευρωπαίων.
Το γραικεύω είναι σχεδόν ίδιο με το φραγκεύω.
Σημαίνει σήμερα αμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδή γίνομαι πνευματικός δούλος των έξω της Ρωμηοσύνης.
Ο Ρωμηός γνωρίζει σαφώς ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ συμμαχίας και δουλείας. Γίνεται σύμμαχος με οποιονδήποτε, εφ’ όσον συμφέρει στο Έθνος, αλλά ποτέ δούλος των συμμάχων.
Ο Γραικύλος όμως νομίζει ότι συμμαχία σημαίνει πνευματική δουλεία, δηλαδή συγχώνευση πολιτισμών και σύγχυση ιδεολογιών. Ο Γραικύλος δεν γίνεται μόνο σύμμαχος, αλλά γίνεται και θέλει να γίνει ένα πράγμα με τον σύμμαχο. Νομίζει ότι συμμαχία είναι το να προσφέρεται για έρωτα σαν δούλη προς κύριο για να αποκτήσει ισχυρό προστάτη, ο οποίος θα σώσει την Ελλαδίτσα του. Ο Νεογραικίλος είναι συνεχιστής της παράδοσης των Γραικύλων πριν την Άλωση, οι οποίοι μας κήρυτταν την ανάγκη της φράγκευσης του πνεύματος, για να σωθούμε από την δουλεία του σώματος.
Με άλλα λόγια ο Γραικύλος φοβάται και άρα ούτε είναι ούτε μπορεί να είναι Ρωμηός, εφ’ όσον φοβάται την πνευματική ανεξαρτησία και ελευθερία. Θέλει ελευθερία του σώματος μόνο. Και γι’ αυτό δεν μπορεί καν να φανταστεί ότι η Ρωμηοσύνη όχι μόνο δεν υποδουλώνεται πνευματικά, αλλά είναι μέσα στον κόσμο ηγετική πολιτιστική δύναμη. Πώς μπορεί ο Γραικύλος να έχει αισθήματα και πεποίθηση ηγέτη, όταν είναι δούλος;
