Οι σταλινικές διώξεις των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης

Οι σταλινικές διώξεις των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης 

10/02/2009

του Βλάση Αγτζίδη

     Μια από τις πλέον άγνωστες σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, αποτελούν οι διώξεις κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης που ξεκινούν το 1937 και τερματίζονται το 1949, με τη μαζική και βίαιη μεταφορά της πλειονότητας των ελληνικών πληθυσμών του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία.

    Οι πολυάνθρωπες ελληνικές κοινότητες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, υπήρξαν καρπός της πανάρχαιας ελληνικής παρουσίας στον παρευξείνιο χώρο και της έντονης ρωσοτουρκικής αντιπαράθεσης, που καθόρισε και την τελική μορφή της περιοχής αυτής. Η οριστική διαμόρφωση της φυσιογνωμίας των ελληνικών κοινοτήτων συμπίπτει με τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν χιλιάδες πρόσφυγες από το Μικρασιατικό Πόντο κατακλύζουν τις ρωσικές περιοχές. Η άρνηση των κυβερνήσεων της Ελλάδας μετά το 1928, να επιτρέψουν την κάθοδο των προσφύγων αυτών -κάτι που ήταν επιβεβλημένο, εφόσον οι πρόσφυγες αυτοί καλύπτονταν από τη Συνθήκη της Λωζάννης- οδήγησε στον εγκλωβισμό τους στη σοβιετική επικράτεια.[3]

    Οι Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης, ακολούθησαν και συμμετείχαν σε όλες τις φάσεις του πρωτότυπου σοβιετικού πειράματος. Απόλαυσαν τους καρπούς της  Νέας Οικονομικής Πολιτικής και της πολυπολιτισμικής αντίληψης που επικράτησε κατά την πρώτη περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης. Δημιούργησαν πλήρες δίκτυο ελληνικής παιδείας, θεατρικές ομάδες, εκδοτικούς οίκους, εξέδοσαν πλήθος ελληνικών εντύπων, συνέστησαν Αυτόνομες Ελληνικές Περιοχές στα πλαίσια του σοβιετικού διοικητικού συστήματος και ανέπτυξαν μιαν ιδιαίτερη ελληνική γραμματεία και έναν αυτόνομο ελληνικό λόγο. Υπέστησαν όμως  με οδυνηρό τρόπο τις συνέπειες της βίαιης κολεκτιβοποίησης και, στη συνέχεια, της εκρωσιστικής, αφομοιωτικής πολιτικής του σταλινισμού.

Από την Oθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος (1908-1923)

Από την Oθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος (1908-1923)

4/07/2013

του Βλάση Αγτζίδη

Στη σειρά των βιβλίων “Ε-Ιστορικά” της Κυριακάτικης  Ελευθεροτυπίας, επιμελήθηκα ενός τόμου που δόθηκε στις 19 Μαϊου 2013 με την εφημερίδα και είχε ως τίτλο:  Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος (1908-1923). Η Γενοκτονία στην Ανατολή. Συμπεριελήφθησαν και άρθρα σημαντικών Τούρκων αντιεθνικιστών ιστορικών και κοινωνικών επιστημόνων. Κάποια απ’ αυτά είχαν δημοσιευτεί  στην εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς” (Taner Akçam, Fikret Baskaya, Ahmet Oral, Dogan Akanli, Attila Tuygan, Pervin Erbil) κάποια για πρώτη φορά (Fuat Dundar, Μehmet Akyol, Izmail Besiktzi, Sait Çetinoğlu, Sibel Ozbundan). Παρουσιάζονται επίσης οι απόψεις της Ayse Hour και του Halil Berktay. Συμμετείχε επίσης με κείμενο ο ερευνητής Θεόδωρος Παυλίδης και την αποτίμηση έκανε ο ιστορικός Γιάννης Σκαλιδάκης.

Το δικό μου εισαγωγικό κείμενο έχει ως τίτλο “Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος (1908 – 1923)”.  Παρατίθεται στη συνέχεια:

Το ψευδεπίγραφο «Βυζάντιο», η ιστορική τεκμηρίωση κι οι σοφιστείες των κλασσικιζόντων

Το ψευδεπίγραφο «Βυζάντιο», η ιστορική τεκμηρίωση κι οι σοφιστείες των κλασσικιζόντων

25 Ιανουάριος 2012

Τheo   

Δίστασα να γράψω κάποιο σχόλιο για το άρθρο «Η διαχρονικότητα της ελληνικής συνείδησης και η ψευδεπίγραφη «ρωμαϊκότητα» των Βυζαντινών» (http://www.istorikathemata.com/2012/01/blog-post_07.html), που είναι περισσότερο πολεμικό/αντιρρητικό εναντίον αοράτων και αδήλων «εχθρών» και ανομολόγητων προθέσεων και λιγότερο επιστημονικό, ήκιστα δε ιστορικό. Έχω γράψει αρκετά σχόλια για το θέμα σ’ αυτόν εδώ τον χώρο, που δεν ήθελα να επαναλαμβάνομαι και να κατηγορηθώ από τον αρθρογράφο ότι τάχα προωθώ «τη «μεγάλη ιδέα» του ελληνομηδενισμού. Tη διάδοση της ιδέας αυτής την έχουν αναλάβει περίπου εργολαβικά όσοι, με τις θεματικά μονότονες καταχωρίσεις τους αλλά και με τη συστηματική διαδικτυακή μετακίνησή τους «από αναρτήσεως εις ανάρτησιν», όπου, λειτουργώντας κάθε φορά ως «ουρά», επαναλαμβάνουν και διαχέουν στερεότυπα τις γνωστές θέσεις τους». Θα προσπαθήσω όμως ν’ αναφερθώ σε κάποιες πτυχές που δεν έχω αναπτύξει επαρκώς.

(Αντίθετα μ’ αυτό, απόλαυσα κάποιες παρεμβάσεις στο άρθρο, κυρίως τον διάλογο των Κυρ. Παπαδόπουλου και Αριστ. Διακομόπουλου.)

Ενώ ο κ. Κατσίμανης φαίνεται ν’ απαντά σε κάποιους, δεν τους κατονομάζει. Αντίθετα εκπονεί σενάρια συνωμοσίας κάποιων άδηλων σκοτεινών παραγόντων: «άλλος είναι ο φαινομενικός σκοπός των συντακτών τους και αλλού κατατείνουν συνειδητά και εμπρόθετα χωρίς όμως να το ομολογούν», «ενδεχομένως ευνοούνται από την υπερατλαντικής προέλευσης αντίθεση προς το εθνικό κράτος, καθώς και από την ταυτόχρονη προβολή του πολυεθνικού κρατικού «μοντέλου» made in USA», «εκπροσώπους του ιστοριογραφικού αναθεωρητισμού και παίρνουν κάποτε τη μορφή ενός ανιστόρητου ελληνομηδενισμού», «Και αυτό συνήθως το κάνουν σε λαθρόβιες ιστοσελίδες, στις οποίες αρθρογραφούν κατά κανόνα οι ίδιοι και οι οποίες έχουν δημιουργηθεί με μοναδικό σκοπό να υπηρετήσουν τη «μεγάλη ιδέα» του ελληνομηδενισμού». Ήκιστα επιστημονικά τα παραπάνω.

Ποιοι είναι αυτοί, κ. Κατσίμανη, και ποιες είναι αυτές οι λαθρόβιες ιστοσελίδες; Ένας σοβαρός και καλοπροαίρετος διάλογος για τέτοια θέματα γίνεται σε ιστορική βάση, με συγκεκριμένες αναφορές σε πρόσωπα και κείμενα στα οποία κανείς απαντά κι όχι με αόριστες επικλήσεις «εθνικών κινδύνων».

Προσωπικά, δύο τέτοιες ιστοσελίδες γνωρίζω, κάθε άλλο παρά λαθρόβιες: Το «Αντίφωνο» και το romanity.org, που λειτουργεί για καμιά δεκαπενταετία. Κι απ’ όσους αρθρογραφούν και συγγράφουν υπέρ της ρωμιοσύνης, έχω υπ’ όψιν μου τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, τον Αναστάσιο Φιλιππίδη, τον ομότιμο καθηγητή πανεπιστημίου π. Γεώργιο Μεταλληνό και τον μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο. Οι δυο τελευταίοι έχουν μεγάλο επιστημονικό κύρος διεθνώς, με συγγράμματα μεταφρασμένα σε δεκάδες γλώσσες. Αυτοί είναι οι «εκπρόσωποι του ιστοριογραφικού αναθεωρητισμού» και του «ανιστόρητου ελληνομηδενισμού»; Αυτοί έχουν «μια τάση απαξίωσης παντός του ελληνικού»;

Αν δεν είναι αυτοί, τότε ποιοι είναι; Κατονομάστε τους.

Οι δυο τελευταίοι είναι μαθητές του π. Ιω. Ρωμανίδη. Ο Ρωμανίδης, όπως και η Αρβελέρ, τονίζει πως τρία είναι τα χαρακτηριστικά της ρωμιοσύνης: οι ρωμαϊκοί θεσμοί, ο ελληνορωμαϊκός (με έμφαση στο πρώτο συνθετικό) πολιτισμός και η Ορθοδοξία[1]. Ο κ. Κατσίμανης αναλίσκεται στο μεγαλύτερο μέρος του άρθρου του στο να μας πείσει ότι το Βυζάντιο είχε κατά βάσιν ελληνικό πολιτισμό. Μα, ποιος το αμφισβήτησε;

Πρόταση γιὰ μιὰ Διαφορετικὴ Παγκοσμιοποίηση

Πρόταση γιὰ μιὰ Διαφορετικὴ Παγκοσμιοποίηση

Σκέψεις γιὰ τὴν λησμονημένη μας Ῥωμαϊκότητα, ἐν μέσῳ ἀγρίας Καταιγίδας 

15 Ιαν 2012

Γράφει ὁ Κυριάκος Παπαδόπουλος

«Ἀστὴρ προτρέχει καὶ λάμπει ἐν σπηλαίῳ, τὸν Δεσπότην τοῦ ἡλίου τοῖς μάγοις καταμηνῦσαι• βρέφος γὰρ ὤφθη, καὶ σὰρξ ἐκ τῆς Παρθένου, τὴν παλαιὰν παρακοὴν τοῦ Ἀδὰμ ἐξαφανίζων. Αὐτὸς τὸ κράτος ὑμῶν, δεσπόται, εἰς μῆκος χρόνων φυλάξῃ εἰς ἀνέγερσιν Ῥωμαίων»

ΜΕΡΟΣ Α΄ 

............ Στόχος αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου εἶναι νὰ προσπαθήσουμε νὰ ψηλαφίσουμε τὴν λησμονημένη μας καταγωγή, τὴν ῥωμαϊκότητά μας, κόντρα στὴν ἐπικρατοῦσα κρατικὴ ἀντίληψη γιὰ τὰ περὶ ταυτότητας, τὴν ὁποῖα συντηροῦν μὲ ὑπερβάλλοντα ζῆλο κύκλοι διανοουμένων. Μιὰ ἀντίληψη ποὺ εὐδοκίμησε στὸ Κράτος ποὺ ῥήμαξε τὴν ἐπαρχία, τὸ χωριό, τὶς Παραδόσεις, τὶς διαλέκτους, τὸ ἴδιον κάθε κοινότητας [20].

Ὑπόσχομαι νὰ κλείσω τὸ ἄρθρο αὐτὸ εὐχάριστα, ἀναφερόμενος στὶς αὐλικὲς τελετὲς καὶ συγκεκριμένα στὸ τυπικὸ τῶν Χριστουγέννων, ὅπως τὰ παραθέτει ἡ χεῖρα τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου Ζ΄ τοῦ Πορφυρογεννήτου. Θὰ νιώσει ψυχικὴ ἀνάταση ὁ ἀναγνώστης, διαβάζοντας τὰ ἄκτα τῶν Χριστουγέννων: ὁ ἀναγνώστης ποὺ διψᾶ γιὰ κάθε τὶ γνήσιο, γιὰ κάθε τὶ αὐθεντικό. Θὰ νιώσει νὰ ξυπνᾶ κάτι μέσα του, κάτι ποὺ τοῦ τὸ στερεῖ ἐδῶ καὶ δύο περίπου αἰώνες ὁ ἀφόρητος ἑλλαδιτισμὸς καὶ ἡ ἐπαρχιωτίλα τοῦ μεταπρατικοῦ Κράτος στὸ ὁποῖο ζεῖ.

Ἄς ξεκινήσουμε λοιπὸν μὲ τὰ δύσκολα!

«Εθνοκτονία εν εξελίξει» - του Κωνσταντίνου Ρωμανού

«Εθνοκτονία εν εξελίξει» - του Κωνσταντίνου Ρωμανού

30 Νοεμβρίου 2009

του Γιάννη Κολοβού *

Ο καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Κωνσταντίνος Ρωμανός είναι από τους λίγους – μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού – πανεπιστημιακούς που έχουν την τόλμη να εκφράζουν δημόσια έναν συγκροτημένο λόγο αντίθετο στον μεταναστευτικό εποικισμό της Ελλάδας, στην μετατροπή της χώρας σε ένα ουδετεροεθνές κρατικό μόρφωμα και στην επιβολή της ιδεολογίας του πολυπολιτισμού (τον οποίον ορθά ο Ρωμανός χαρακτηρίζει ως «πολυεθνοτικό υποπολιτισμό»). Αν ο Ρωμανός πρέσβευε τα αντίθετα από εκείνα που πρεσβεύει, σίγουρα θα ήταν ατομικά ωφελημένος: θα είχε περισσότερη προβολή από τα ΜΜΕ, μία καλύτερη θέση στα Πανεπιστήμια, θα είχε χρηματοδότηση και επιδοτήσεις. Όμως, επειδή θέλει πρώτα να είναι εντάξει με την συνείδησή του, λέει - και γράφει – ευθαρσώς την γνώμη του. Και η γνώμη του είναι ότι στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη μία εθνοκτονία.

Κατ’ αυτόν στην χώρα μας συντελείται τα τελευταία χρόνια ένα πιλοτικό πείραμα της παγκοσμιοποίησης το οποίο περιλαμβάνει την διείσδυση στους κρατικούς θεσμούς, στα ΜΜΕ, στην εξωτερική πολιτική και στην Παιδεία. Ιδιαιτέρως αποτελεσματική θεωρεί ο Ρωμανός την διείσδυση των ιδεολογημάτων και των πρακτικών της παγκοσμιοποίησης στο κράτος «το οποίον φαίνεται να έχει σε μεγάλο βαθμό στραφεί εναντίον του έθνους, του ιδίου έθνους το οποίον εν τούτοις εντέλλεται να προστατεύσει. Αν και το κράτος δεν δημιουργεί έθνος, ίσως όμως δύναται, αν μεταστραφεί προδοτικά, να καταστρέψει το έθνος. Διότι η καταστροφή ενός πολιτισμού είναι απείρως ευκολότερη από την δημιουργία του».

Γιατί όμως η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη στρέφεται εναντίον των Ελλήνων; Στο ερώτημα αυτό ο Ρωμανός δίνει την εξής εξήγηση: «Είμαστε Έλληνες και το όνομα Έλλην είναι μέσα σ’ όλες τις μοναδικότητες μοναδικό. Σε μία εποχή όπου διεθνώς οι φιλέλληνες κατηγορούνται για μεροληψία εις βάρος των άλλων πολιτισμών και οι ελληνικές σπουδές υφίστανται την κριτική του σχετικισμού ως δήθεν ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας του δυτικού πολιτισμού, μόνη η μαρτυρία των υπαρκτών Ελλήνων υπέρ μίας ελληνικής παραδόσεως, που συμβαίνει να ορίζει την δική τους ταυτότητα, μπορεί να γίνεται αποδεκτή στα πλαίσια της κρατούσης – νεοταξικής – «πολιτικής ορθότητας». Ο παγκόσμιος ιδανιστικός ελληνισμός των πολιτισμένων ανθρώπων χρειάζεται την μαρτυρία των Ελλήνων της σήμερον, διότι μόνο σε αυτούς δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το δικαίωμα κάθε λαού να προβάλει την ιδιαιτερότητά του επί του προκειμένου την βαλλόμενη ελληνικότητα. Ο ειδικός ρόλος του υπαρκτού Eλληνισμού είναι ίσως η απάντηση στο ερώτημα γιατί η νέα τάξη πραγμάτων επικεντρώνει σήμερα τα πυρά της στο ελληνικό έθνος προκειμένου να το εξαφανίσει από προσώπου γης».

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ 

 My name is Paul Weston, and I am a racist  David Duke - Riots & Race in Once Great Britain - Ταραχές στην Αγγλία ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ Λαθρομετανάστες εισβάλλουν στην Ελλάδα

youtube.com - youtube.com - olympia.gr - youtube.com

Ελληνικό Έθνος ή Πολυπολιτισμός;

Ελληνικό Έθνος ή Πολυπολιτισμός;

Κωνσταντίνος Ρωμανός

(Ομιλία στην Ημερίδα «Ιων Δραγούμης και Ελληνισμός», Παλαιά Βουλή, 24-9-08)

Σήμερα βιώνουμε στην Ελλάδα μια μοναδική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα ενορχηστρωμένη επίθεση κατά του έθνους, τόσο σε θεωρητικό όσο σε πολιτικό επίπεδο.

Από τους κουκουλοφόρους και λοιπούς οπαδούς της τηλεκατευθυνόμενης αναρχίας (συμπεριλαμβανομένων μεγάλου αριθμού δήθεν οικολογικών ομάδων από τις οποίες δεν θα περίμενε κανείς να έχουν άποψη επί του θέματος) έως το κόμμα του Συνασπισμού, τον αρχηγό και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, του κυβερνώντος κόμματος ,αλλά και από μεγάλο αριθμό μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας ακούμε τα τελευταία χρόνια όσα επιχειρήματα της σύγχρονης αγγλοσαξονικής βιβλιογραφίας μεταπρατικά εισήλθαν στον ελληνικό χώρο, (αλλά και της παλαιότερης διεθνιστικής φιλολογίας του αριστερού χώρου κατά τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα) για να πλήξουν την ιδέα του έθνους. Σημειωτέον ότι η εκστρατεία αυτή απεχθάνεται τον επιστημονικό διάλογο και έχει καθαρά δημαγωγικό –συνθηματολογικό χαρακτήρα σταυροφορίας από θέσεως ισχύος. Αυτή η στάση είναι γνωστή από την πολιτική – στη χειρότερή της εκδοχή – αλλά ανάξια του επιστημονικού προσωπικού της χώρας.

Εν τούτοις με την απόλυτη συνεργία των κεντρικών ΜΜΕ, την δράση μη κυβερνητικών οργανώσεων και άφθονες επιδοτήσεις, την πλύση εγκεφάλου, επί μια δεκαετία, των νέων δασκάλων στα παιδαγωγικά τμήματα των πανεπιστημίων, η προπαγάνδα κατά του έθνους έχει ήδη επιδράσει βαθειά σε μεγάλα τμήματα της νεολαίας. Με την αρωγή δε του Υπουργείου Παιδείας και των νέων σχολικών βιβλίων που εισήχθησαν στα σχολεία το 2006, όπου πλέον είχε δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα διδασκόντων ανεθνικών «πολυπολιτισμικών» πεποιθήσεων εναρμονισμένων με αυτές των νέων βιβλίων, η αποδόμηση της εθνικής αρχής γίνεται πλέον στην Ελλάδα με ορίζοντα μέλλοντος κεντρικό στοιχείο της πολιτικής μας παιδείας.

Εμείς και το Ισλάμ

Εμείς και το Ισλάμ

8 Ιανουάριος 2011

Βλάσης Aγτζίδης*

Οι ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις έφεραν ξαφνικά την ελλαδική κοινωνία μπροστά σε πρωτοφανείς αλλαγές και προκάλεσαν μια ιδιαίτερη αμηχανία που από πολλούς ερμηνεύτηκε ως δυσανεξία. Αυτό κυρίως φαίνεται στην περίπτωση των πολυάριθμων μουσουλμάνων που ξαφνικά τα τελευταία χρόνια «γέμισαν» το αθηναϊκό τοπίο. H Ελλάδα έχει ήδη μετατραπεί σε αποθήκη «λαθραίων» ανθρώπων και ψυχών με την υπογραφή της Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ (2003) και τη σχετική αδιαφορία των Δυτικών μας συμμάχων. H Eλλάδα είναι πλέον και με την υπογραφή της, το buffer state της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η ελλαδική κοινωνία, που για γενιές συγκροτήθηκε μονοεθνικά, κλήθηκε ερήμην της να συμφιλιωθεί με τις νέες συνθήκες. Φαίνεται ότι δεν δέχεται εύκολα την αλλαγή, όπου τώρα πια σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνονται γυναίκες με μαντίλες, αν όχι και αρσενικοί σύζυγοι συνοδευόμενοι από, περισσότερες της μιας, συζύγους.

Το φαινόμενο είναι πολυσύνθετο και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με αφορισμούς. Είναι ένα ζήτημα που έχει δύο πλευρές. Η πρώτη συνδέεται με την ύπαρξη μιας παλαιάς και αναγνωρισμένης μουσουλμανικής μειονότητας που απαρτίζεται από Τούρκους, Πομάκους και Ρομά. Η θρησκευτική αυτή μειονότητα καλύπτεται από τη Συνθήκη της Λωζάννης και χαίρει απόλυτου θρησκευτικού σεβασμού. Η δεύτερη σχετίζεται με την πρόσφατη μουσουλμανική μετανάστευση από χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου (αραβικές, Ιράν, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Μπανγκλαντές). Αυτό είναι ένα φαινόμενο σε εξέλιξη που ακόμα βρίσκεται στην αρχή του.

Τα ζητήματα που προκύπτουν εντάσσονται με δύο διαφορετικούς άξονες: α) Την ιδεολογική αντίληψη των Ελλήνων για το ισλάμ και β) την κοινωνική αλλαγή που προκαλείται με την έλευση των μουσουλμανικών πληθυσμών.