Οι «Έλληνες» ξανάρχονται

Οι «Έλληνες» ξανάρχονται

5 ΜΑΡΤΊΟΥ 2013

Βασίλης Ξυδιάς

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε το 1999 στο περιοδικό "Σύναξη" (τ. 69). Είναι μια προσπάθεια παρουσίασης του ελληνολατρικού ρεύματος (σύγχρονοι δωδεκαθεϊστές, οπαδοί των αρχαίων μυστηρίων, νεοπαγανιστές κ.ά.). Το ιδεολογικό ή θρησκευτικό αυτό ρεύμα βρισκόταν τότε στην άνθισή του. Σήμερα έχει χάσει ένα μέρος από τη θρησκευτική του "καθαρότητα" και τη νεανική του ορμή, η ιδεολογική του όμως επιρροή διαρκώς διευρύνεται, εμποτίζοντας, άλλοτε εμφανώς κι άλλοτε αφανώς, τη σκέψη όλο και πιο πολλών νεοελλήνων, που εν όψει της επερχόμενης ιστορικής λαίλαπας ψάχνουν να αγκιστρωθούν σε ό,τι είναι ή φαντάζει εθνικό.

Από την άποψη αυτή θεωρώ πως το κείμενο παραμένει και σήμερα επίκαιρο, καθώς δείχνει – ελπίζω επαρκώς – πως η ελληνολατρία δεν έχει τις ρίζες της στην πραγματική, αλλά σε μια φαντασιακή Ελλάδα. Πως δεν αποτελεί πραγματική επιστροφή στην "εθνική" θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων, όπως ισχυρίζεται, αλλά μια σύγχρονη, μεταμοντέρνα ιδεολογική κατασκευή, που απλώς δανείζεται τα υλικά της από την αρχαία Ελλάδα, όπως και από πολλές άλλες πηγές της παγκόσμιας μετανεωτερικής "πνευματικότητας".

«Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»

«Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος, Κιλκίς

Το νεοελληνικό κράτος το ελευθέρωσαν οι Έλληνες, αλλά το «έστησαν» οι Βαυαροί και το κυβερνούν 10-15 οικογένειες, δυνάστες- δυναστείες πολιτικών.

Το κράτος αυτό, αντί να αναδείξει τις αρετές του λαού, την αντοχή, την καρτερία, το πνεύμα θυσίας και αυταπάρνησης, που το κράτησαν όρθιο στα χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιάς, «φρόντισε» να εκλύσει τις χειρότερες ροπές του και να υποσκάψει τον εσώτερο χαρακτήρα του, το φιλότιμό του. Από την πρώτη ημέρα του ελευθέρου βίου του, οι δαίμονες της πατρίδας, οι πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τον λαό σε κομματικά σουλτανάτα. «Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κοίταζε να περισκύση η δική του φατρία. Άλλος το ήθελε Αγγλικόν, άλλος Ρούσικον, άλλος Γαλλικόν ...;τήραγαν να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν' αλωνίσουν». (Μακρυγιάννης).

Ο Δάσκαλος της Οργισμένης Ελλάδας

Ο Δάσκαλος της Οργισμένης Ελλάδας

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος, Κιλκίς

Γράφω με οργή, γιατί «οι μη οργιζόμενοι εφ' οις δει ηλίθιοι δοκούντες είναι», όσοι δεν οργίζονται γι'αυτά που πρέπει είναι ηλίθιοι, ορίζει ο Αριστοτέλης.

Τι είδαμε τις προάλλες στο Τ.V.

Έναν αξιολύπητο πρωθυπουργό της Ελλάδας, με ύφος ψοφοειδές και βλέμμα δουλόφρονος, να επιδίδεται σε δακρύβρεχτες καημενολογίες ...;

Και δίπλα του την υπερφίαλη νεοναζίστρια Μέρκελ, να μην μπορεί να συγκρατήσει την σιχασιά της για τους φυλετικώς υποδεέστερους πτωχοζήτουλες των Βαλκανίων.

Ποιές χώρες σήμερα ποδοπατούνται, λεηλατούνται και διώκονται; Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία.

Η Ισπανία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού ο Φράνκο είχε χρησιμοποιήσει τα γερμανικά «στούκας», για να καταστρέψει την «Γκουέρνικα» και τους μαχητές της ελευθερίας, παρέμεινε ευνοϊκώς ουδέτερη. Η Πορτογαλία το ίδιο. Η Ιταλία μέχρι ενός σημείου ήταν συνοδοιπόρος. Η Ιρλανδία δεν γνώρισε την Κατοχή των κτηνανθρώπων.

Εμείς όμως ...;

Ρωμηοσύνη

Ρωμηοσύνη

 22 DECEMBER 2012

Ιωάννου Κων. Νεονάκη

Οι στιγμές που ζούμε είναι εξαιρετικά επώδυνες και κρίσιμες και προσωπικά για τον καθένα μας αλλά και συλλογικά για το λαό και το γένος μας. Οφείλομε να προσεγγίσομε τα αίτια της κατάστασης και να προσπαθήσομε να ερμηνεύσομε τα φαινόμενα. Είμαστε ένας λαός με συνεχή και αδιάσπαστη ιστορική παρουσία για πάνω από 4000 χρόνια. Εκτός από τη συνέχεια αίματος (που είναι δευτερευούσης σημασίας), έχομε κυρίως μιαν αδιάκοπη πολιτισμική συνέχεια. Εμείς οι Έλληνες έχομε ένα διακριτό από τους άλλους πολιτισμό, που έχει υποστεί μεγάλη ιστορική ωρίμανση και εξέλιξη. Από τον ήδη προ Χριστού κοινωνικοκεντρικό πολιτισμό μας (με την έννοια της αναζήτησης της σχέσης των ανθρώπων ως αλήθεια και ως πρωτεύον) προχωρήσαμε σε μια νέα ταυτότητα, τη Ρωμαίικη ταυτότητά μας. Αυτή η εξέλιξη ήταν αποτέλεσμα της ζύμωσης του πολιτισμού μας με δύο άλλες παραδόσεις: τη Ρωμαϊκή και την παλαιοδιαθηκική Εβραϊκή παράδοση. Ο γόνιμος συγκερασμός των τριών αυτών παραδόσεων έγινε υπό το φώς της πίστης μας στον ενσάρκως αναστηθέντα Χριστό και στην Ορθοδοξία. Από το στενό Ελληνισμό του έθνους περάσαμε στη Ρωμηοσύνη.

Οι έννοιες Ελληνισμός και Ρωμηοσύνη δεν είναι ταυτόσημες. Ο Ελληνισμός εμπεριέχεται στη Ρωμηοσύνη, αλλά η Ρωμηοσύνη είναι μια πολύ πιο ευρεία έννοια, με οικουμενικές διαστάσεις, ενώ ενέχει και διαφορετικά αιτήματα και προτάγματα. Η Ρωμαίικη ταυτότητα διαμορφώθηκε προοδευτικά τους πρώτους αιώνες μετά Χριστό, έγινε όμως απολύτως διακριτή από τα μέσα του τετάρτου αιώνα και κυρίως μετά το Μεγάλο Κωνσταντίνο, το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας και τη μεταφορά της πρωτεύουσας στη Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολη. Όπως έχομε σημειώσει και στο παρελθόν, η Ρωμανία (η αυτοκρατορία που λανθασμένα και δολίως επικράτησε να λέγεται Βυζαντινή) με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, αντιλαμβάνεται πλέον τον εαυτό της ως τη μόνη, ενιαία, αδιαίρετη, οικουμενική, συντεταγμένη χριστιανική πολιτεία επί της γης. Άξονας, ζητούμενο, λόγος ύπαρξης και πρόταγμά της καθίσταται η «σάρκωση του Λόγου», η βίωση της Βασιλείας του Θεού όχι σε μιαν αφηρημένη, ασαφή, ελπιζόμενη, μεταφυσική διάσταση, αλλά εν τοις πράγμασι και στην καθημερινή βιωτή. Το όραμα και ο άξονας αυτός αποτελεί τη νοηματοδότηση της ζωής των Ρωμηών τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο.

Ο σχηματισμός της ρωμαίικης συνείδησης – Το υπερεθνικό κράτος

Ο σχηματισμός της ρωμαίικης συνείδησης – Το υπερεθνικό κράτος

26 JANUARY 2013

Απόσπασμα (Κεφάλαιο 4) από το εξαιρετικό βιβλίο του Αναστασίου Φιλιππίδη «Ρωμηοσύνη ή βαρβαρότητα». Εκδόσεις: Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου.

Μέρος Β´ - Ο σχηµατισµός της ρωµαίικης συνείδησης

Κεφάλαιο 4o  - Το υπερεθνικό κράτος

Στο κεφάλαιο αυτό θα εξετάσουµε την εθνική συνείδηση των προγόνων µας από το 300 µ.Χ. και µετά. Πρόκειται για την ίδια εθνική συνείδηση που διατηρήθηκε ως τις µέρες της απελευθέρωσης της Ελλάδας το 1830 και που, σε µεγάλο βαθµό, µας διαφοροποιεί από τους δυτικοευρωπαίους. Για να καταλάβουµε καλύτερα αυτή τη «ρωµαίικη εθνική συνείδηση» πρέπει να µελετήσουµε την εθνική συνείδηση των Ρωµαίων του 4ου, 5 ου και 6 ου αιώνα, όταν αρχίζουν οι συγκρούσεις ανάµεσα στους Ρωµαίους και στους βαρβάρους, δηλαδή ανάµεσα στους προγόνους µας και στους προγόνους των σηµερινών δυτικοευρωπαίων. Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο σήµερα, αφού για να αποκτήσουµε µια σωστή εικόνα της εποχής πρέπει να αποδιώξουµε τις σύγχρονες αντιλήψεις µας που είναι ανεξίτηλα σφραγισµένες από την έννοια του «εθνικού κράτους» (nation-state). Τα εθνικά κράτη χαρακτηρίζονται από τους κοινούς δεσµούς αίµατος – γλώσσας – παράδοσης – ιστορίας οι οποίοι τα διαφοροποιούν από άλλα εθνικά κράτη.

Η Ρωµαϊκή Αυτοκρατορία ήταν κάτι διαφορετικό.  Ήταν ο ισχυρότερος πολιτικός οργανισµός στην ως τότε Ιστορία της ανθρωπότητας και, επιπλέον, µετά την ενσωµάτωση της Ελλάδας και τη σταδιακή δηµιουργία του ελληνορωµαϊκού πολιτισµού, ο αποκλειστικός φορέας πολιτισµού στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο. Σ’ όλη αυτή την τεράστια έκταση δεν υπήρχε άλλο πολιτισµένο κράτος. Μέσα στην αυτοκρατορία υπήρχαν πολλά έθνη, διάφορες γλώσσες και διάφορες θρησκείες, όµως όλα αυτά ήταν ασήµαντα µπροστά στη διαφορά Ρωµαίου και βαρβάρου, τη διαφορά πολιτισµού και πρωτογονισµού. (Μέχρι τα µέσα του 4 ου αιώνα κανένας βαρβαρικός λαός δεν είχε καν ανακαλύψει τη γραφή. Οι Γότθοι ήταν οι πρώτοι που απέχτησαν αλφάβητο τότε).

"Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς"

"Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαίς"

25/03/2012

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ελάχιστη προσφορά στους πρωτολάτες της Λευτεριάς μας και Εθνική Αρά στους εγχώριους συνεργάτες των νεοκατακτητών αυτού του Τόπου.

"Ένας μαντατοφόρος φτάνει από τη Μεγάλη Λαγκαδιά κάθε πρωινό


στο πρόσωπό του λάμπει ο ιδρωμένος ήλιος


κάτου από τη μασκάλη του κρατεί σφιχτά τη Ρωμιοσύνη


όπως κρατάει ο εργάτης την τραγιάσκα του μέσα στην εκκλησία.


Ήρθε η ώρα, λέει . Νάμαστε έτοιμοι.


Κάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα…"

(Γιάννης Ρίτσος: Ρωμιοσύνη)
 


Ο καημός της Ρωμιοσύνης εδώ και 191 χρόνια. Το μοιρολόι της προδομένης Επανάστασης: "Ν’ αποτινάξουμε το ζυγό των τε Οθωμανών και Κοτζαμπάσηδων…".

ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

  «The party is over»

5 Απριλίου 2013

Μετά το «Ελεύθεροι Κατακτημένοι» του Αλκίνοου Ιωαννίδη, στο οποίο ο καλλιτέχνης αναφέρεται στην οικονομική κρίση και την κρίση αξιών στην Κύπρο, ένα άλλο κείμενο-άποψη, και μάλιστα γραμμένο στην κυπριακή διάλεκτο, κάνει θραύση στο Facebook και γίνεται share σε χρόνο ντε τε.

Είτε συμφωνείτε, είτε διαφωνείτε μαζί του, το ρεζουμέ της «κατάθεσης» του αγνώστου συγγραφέως είναι το εξής: «Εμείς φταίμε».

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο:

Εδώ τζιε πάρα πολλά χρόνια, ΟΛΟΙ οι πιο κάτω εκάμναμεν ένα μεγάλο ΠΑΡΤΥ, το οποίον είχαμε την ψευδαίσθηση ότι εν θα ετέλειωνεν ποττέ:

1. Εβάλλαμε εμείς τζιε οι ξένοι (Ρώσσοι, Καλαμαράδες, Εγγλέζοι κ.λπ.) τις καταθέσεις μας στις 2 μεγάλες τράπεζες μας, Τράπεζα Κύπρου (ΤΚ) τζιε Λαϊκή Τράπεζα (ΛΤ) έναντι ενός εξωπραγματικά ψηλού επιτοκίου που εν υπήρχε πουθενά στην Ευρωζώνη.

2. Εμείς εψηφίζαμεν τα Διοικητικά Συμβούλια (ΔΣ) των 2 τραπεζών ΤΚ τζιε ΛΤ.

3. Τα ΔΣ που εμείς εψηφίζαμε επαίρναν εμαζεύκαν τούτην ούλλην την απίστευτην ρευστότητα, δεν εξέραν τι να την κάμουν, τζιε εκάμναν super risky investments για να δείχνουν super κέρδη. Επίαν στην Ελλάδα, επίαν στην Ρωσσία, επίαν στην Σερβία, επίαν στην Ρουμανίαν, επίαν στην Αγγλία, εν έμεινε καντούνι της Ευρώπης που εν επίαν οι γκουρού τραπεζίτες μας, εκ Καϊμακλίου τζιε Άι Δεμέτη ορμώμενοι, για να το παίξουν “expert bankers” ανά την Ευρώπην.