28 Οκτώβριος 2012
Πέτρος Θ. Θωμαΐδης
«Ποιός θα μας φέρει λίγον ύπνο
εδώ που βρισκόμαστε;
Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο
να ιδούμε πως έρχεται τάχα η
μάνα μας
βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα
σεντόνι λουλακιασμένο
με μια ποδιά ζεστασιά και
κατηφέδες από το σπίτι μας.
Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην
άκρη του μαντηλιού:
ένας κόσμος χαμένος.
Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με
τις χλαίνες κοκαλιασμένες.
Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός
απ’ τα υψώματα του Μοράβα.
Ποτέ δε έδυσε ο ήλιος αλάβωτος
απ’ τ’ αρπάγια
της Τρεμπεσίνας.
Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο
ρούχο,
διπλωμένος με το ντουφέκι μου
παγωμένος και ασταθής.
Σαν ήμουνα μικρός καθρεπτιζόμουν
στα ρυάκια
της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον
πόλεμο
δε θα μου πήγαινε αυτή η
προσβολή περασμένη υπό μάλης,
δε θα μου πήγαινε αυτό το
ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ,
γλυκό χώμα που νιώθεις σαν
άνθρωπος,
αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα και
τάφοι που μουρμουρίζουν
αν δεν ήτανε άνθρωποι και αν
ήταν βουνά με περήφανα
μέτωπα κομμένα στον ήλιο με το
σπαθί του θεού».
Νικηφόρος Βρεττάκος
