ΕΛΛΑΣ ΤΕΛΟΣ;

Ελλάς τέλος;

Του Κωνσταντίνου Ρωμανού-Καθηγητή Φιλοσοφίας

Πολιτιστική ταυτότητα

Ο πολύς Φουκουγιάμα αναφερόμενος πρόσφατα στην εξέγερση των γκέτο των μεταναστών στη Γαλλία, έφερε στη συζήτηση περί αιτίων, μία νέα προοπτική: ενώ οι περισσότεροι αναλυτές επικεντρώνονται σε οικονομικές αιτιάσεις του φαινομένου (ανεργία, φτώχεια, κακές συνθήκες διαβίωσης) ο Φουκουγιάμα εστιάζει στην πολιτιστική ταυτότητα. Τα ευρωπαϊκά έθνη, μας εξηγεί, έχουν ταυτότητες που βασίζονται στην ιστορία, το έδαφος και το αίμα -«σκληρές» ταυτότητες θα έλεγε κανείς- στις οποίες ο ξένος είναι αδύνατο να συμμετέχει και αν το ήθελε. Επειδή οι αλλοδαποί με ευρωπαϊκές υπηκοότητες αλλά χωρίς αληθινή πατρίδα -εκτός από την παγκόσμια κοινότητα των πιστών του Ισλάμ- είναι το λίκνο της τρομοκρατίας που εξάγεται στην Αμερική, ζητούμενο είναι τα ευρωπαϊκά έθνη να επαναπροσδιορίσουν την εθνική τους ταυτότητα -προφανώς αφαιρώντας από αυτήν αίμα, έδαφος και ιστορικότητα- ούτως ώστε οι αλλοδαποί να «χωρούν» σ’αυτήν. Ως υπόδειγμα προς τη σωστή κατεύθυνση τίθεται το χωνευτήρι των λαών, η Αμερική.
Προτείνει ακόμα ο Φουκουγιάμα σκληρότερα μέτρα κατά των εξτρεμιστών, καταστολή. Αν αυτά τα πράγματα δεν γίνουν, η Ευρώπη θα έχει πρόβλημα με τη δημοκρατία και θα συνεχίζει να εξάγει τρομοκρατία.

Η ανάλυση αυτή υπερέχει από τις οικονομικιστικές προσεγγίσεις κατά το ότι εξηγεί, γιατί ειδικά οι «μετανάστες» (και όχι γενικά οι πάσης φύσεως «φτωχοί») εξηγέρθησαν στη Γαλλία. Πέραν αυτού υπέρ της έχει τη διαπίστωση ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί σε ετερογενή αλλά αντιθέτως σε ομοιογενή και ομογενή σύνολα, πράγμα που συνήθως παραβλέπουν οι ενθουσιώδεις απόστολοι της «πολυπολιτισμικότητας». (Γι αυτό άλλωστε η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία έθετε τόσους φραγμούς στους μετοίκους που φιλοδοξούσαν να αποκτήσουν την ιδιότητα του πολίτη). Εάν όμως οι εθνικές ταυτότητες των ευρωπαίων χάσουν κάθε ουσιαστικό στοιχείο που δένει τους ανθρώπους μεταξύ τους, αν οι πατρίδες γίνουν το φολκλόρ μίας «παγκοσμιοποιημένης» κοινωνίας αποτελούμενης από άτομα «πολίτες» χωρίς ποιοτική διαφοροποίηση, αν το σύστημα των εθνών αντικατασταθεί από το σύστημα μίας τεράστιας πολυεθνικής αγοράς, τότε η δημοκρατία θα γίνει εφικτή; Ή μήπως η δικτατορία; Αυτό δεν έχει ίσως ερευνηθεί ακόμα επαρκώς.
Ο Φουκουγιάμα στο μικρό του άρθρο δεν εξηγεί εν τούτοις τίνι τρόπω θα τα καταφέρουν οι Ευρωπαίοι στον αστερισμό της παγκοσμιοποίησης να ξεχάσουν τις εθνικές τους ταυτότητες, προκειμένου να συνυπάρξουν ειρηνικά μέσα στα εδάφη τους με τους έξωθεν. Όμως μπορούμε να υποψιασθούμε την απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα, αν στρέψομε την προσοχή μας σε μία μικρή ευρωπαϊκή χώρα πέραν των κοινών συνόρων της Ευρώπης: την Ελλάδα!

Η Ελλάδα πρωτοπόρος

Όντως η Ελλάδα έχει να επιδείξει «προόδους» προς την κατεύθυνση μίας πολιτικοκοινωνικής παγκοσμιοποίησης που την καθιστά, στο πνεύμα του Φουκουγιάμα, πρωτοπορία στην Ευρώπη. Ας δούμε τα αντικειμενικά στοιχεία:

Πρώτον. Η Ελλάδα απορρόφησε σε ένα μικρό κλάσμα του χρόνου σε σύγκριση με άλλα κράτη (π.χ. σε δέκα πέντε χρόνια η Ελλάδα, ενώ σε πενήντα χρόνια η Γερμανία και εκατόν πενήντα η Γαλλία) τον υπερδιπλάσιο αριθμό μεταναστών από αυτά. Βεβαίως γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα δεν μας δίνουν αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία περί του αριθμού των αλλοδαπών, όπως αποδεικνύεται συν τοις άλλοις από την τελευταία έρευνα του Παντείου. Ενώ κατά την ομολογία των ειδικών ήταν ιδιαίτερα δυσχερής λόγω μεθοδολογικών προβλημάτων που προέκυψαν από το ποιος θεωρείται σήμερα «αλλοδαπός» (μετά από τρεις αλλεπάλληλες νομιμοποιήσεις), εν τούτοις κατέληξε σε ένα αριθμό διπλάσιο από αυτόν που πρότινος ίσχυε επισήμως, ήτοι 1,5 εκατομμύρια, δηλαδή το 1/6 του ελληνικού πληθυσμού των 9 εκατομμυρίων της προμεταναστευτικής Ελλάδας. Δεν θα εκπλαγούμε καθόλου (επί τη βάσει άλλων ενδείξεων) αν στο μέλλον πληροφορηθούμε ότι ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.

Όπως και να είναι τα πράγματα, σε σχέση με το 9% αλλοδαπών που συγκέντρωσε συνολικά τη μεταπολεμική περίοδο μία χώρα με βαριά βιομηχανία, η Γερμανία, η Ελλάδα παρουσιάζει στον τομέα αυτό μία ασυγκρίτως υπέρτερη απορροφητικότητα.

Δεύτερον. Η Ελλάδα αποτελεί υπόδειγμα «σκληρής» εθνικής ταυτότητας εφόσον από το 1922 διαθέτει ένα συμπαγή πληθυσμό ελληνικής ιθαγένειας που εκτός από τη γλώσσα, το «αίμα» και την «ιστορία» (Φουκουγιάμα), συνέχεται από το ελληνορθόδοξο θρήσκευμα (σημαντικό, κατά Huntington, συστατικό πολεμικής ταυτότητας). Η Ελλάδα επομένως εμπεριέχει, ως ιστορική επιβίωση, δύο ισχυρά ιδρυτικά σύμβολα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, την «Αθήνα» και την «Ιερουσαλήμ». Μία τέτοια ισχυρή ταυτότητα αποτελεί πρόκληση, στο πνεύμα του Φουκουγιάμα, για το εγχείρημα της «πολυπολιτισμικότητας». Αν η τελευταία επιτευχθεί εδώ, τα διδάγματα και οι προοπτικές που ανοίγονται θα είναι σημαντικά.

Ένα ιστορικό «πείραμα» δεν μπορεί, από τη φύση του, να ελεγχθεί απόλυτα όπως στη θετική επιστήμη, αλλά και εδώ ο κατά το δυνατόν έλεγχος των παραμέτρων είναι επιθυμητός. Ευτυχώς, στην περίπτωση της Ελλάδας, τόσο η ακραία γεωγραφική της θέση όσο η ακατανόητη γλώσσα της διασφαλίζουν τη μικρή ορατότητα των εδώ τεκταινόμενων από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη -αν και όχι βεβαίως από τα κέντρα αποφάσεων της Ευρώπης ή της Αμερικής.

Επιδοτούμενη πολυπολιτισμική ιδεολογία

Πώς «επαναπροσδιορίζεται» η εθνική ταυτότητα μίας χώρας, για να επανέλθουμε στην αρχική ερώτηση; Μια ματιά στην Ελλάδα επιβεβαιώνει τη σημασία μίας παραμέτρου που όλοι υποπτευόμεθα, της Παιδείας. Η άμβλυνση όλων εκείνων των στοιχείων της ελληνικής ιστορίας που ενδέχεται σήμερα να ενοχλήσουν τους «γείτονες» της Ελλάδας (Βεβαίως αυτοί οι γείτονες διατηρούν εις το ακέραιο στα σχολικά τους βιβλία την εικόνα της Ελλάδας ως ιστορικού εχθρού που έχει συν τοις άλλοις κλέψει τα εθνικά τους εδάφη (Τσαμουριά, Μακεδονία, Δυτική Θράκη, Ανατολικό Αιγαίο)) όπως της μνείας των διαπραχθέντων εγκλημάτων κατά του Ελληνισμού, -ενώ αντιθέτως εις το όνομα της αντικειμενικότητας γίνεται μνεία των ελληνικών ατοπημάτων- ή της ελληνικής υπερηφάνειας και αγάπης για την πατρίδα που καταγγέλλονται ως εθνικισμός, πατριδοκαπηλία και προσβολή κατά του επίσης ελληνικού ιδεώδους της πανανθρώπινης αλληλεγγύης. Τέλος τα αφειδώς επιδοτούμενα προγράμματα πολυπολιτισμικής παιδείας στα παιδαγωγικά τμήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και τα σχολεία, όπου πρυτανεύει η αγγλοσαξονική political correctness, με τη δημοκρατική της εμμονή στην ισοτιμία όλων των πολιτισμών. (Εδώ διαφεύγει ένα σημαντικό σημείο που τόνισε ο Καστοριάδης, ότι η προνομιακή ενασχόληση του προσώπου με το δικό του πολιτισμό δεν συνεπάγεται κατ’ανάγκην απαξίωση του άλλου, αλλά νομιμοποιείται απόλυτα από την επιταγή της αυτογνωσίας). Σημείωση: Αν ο πολιτισμός είναι αγαθόν, τότε για μία απλοϊκή σκέψη ο πολύ-πολιτισμός είναι αγαθόν εις τη δευτέραν δύναμιν).

Βεβαίως η διάχυση της πολυπολιτισμικής ιδεολογίας δεν επιτυγχάνεται μόνο δια της σχολικής παιδείας αλλά και της εξωσχολικής. Η τελευταία έχει δια των ΜΜΕ επί πλέον τη δυνατότητα να επηρεάζει ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού. Τα μηνύματα από το χώρο της κατεστημένης πολιτικής διδάσκουν ότι η πεποίθηση πως η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες είναι ρατσιστική πλάνη, ενώ στη διευρυμένη καταναλωτική σφαίρα, ζητούμενο είναι η επίδειξη ενός ψευτοκοσμοπολίτικου “life style” για ανερχόμενους μικροαστούς με σπαστά αγγλικά οι οποίοι φαντασιακά έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την επαρχιακή Ελλάδα για το Beverly Hills. Εδώ το σύνθημα «πολυπολιτισμική» Ελλάδα παραπέμπει μαγικά στον ποθητό κοσμοπολιτισμό, που να! Επιτέλους έρχεται να κοσμήσει την κατοικία μας, όπως «στην υπόλοιπη Ευρώπη»…

Ο εποικισμός της εθνικής επικράτειας

Όσο περισσότεροι μετανάστες έρχονται για να γίνουν «συμπολίτες» μας, τόσο μεγαλώνει η απόσταση ασφαλείας από το στίγμα της μίζερης, επαρχιώτικης ελληνικότητας. Ότι οι ταλαίπωροι μετανάστες δεν θα φέρουν τελικά τους επίδοξους κοσμοπολίτες μας πιο κοντά στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη αλλά στα Βαλκάνια επί τουρκοκρατίας, ότι θα τους διδάξουν όχι Αγγλικά και Γαλλικά αλλά Αλβανικά, Βουλγάρικα και Σουαχέλι, ότι αντί να λαμπρύνουν την Αθήνα με αγγλικά πάρκα και γερμανικές νεοκλασικές βίλες, μεταλλάσσουν τελικά τις πάλαι ποτέ νοικοκυρεμένες αστικές συνοικίες της σε γκρίζους αδιαπέραστους προσφυγικούς συνοικισμούς όπου διαχέονται χίλιες και μία βαρβαρικές λαλιές -ε, αυτά και τα παρόμοια θα τα πληροφορηθούν εν καιρώ οι κοσμοπολίτες μας, το αργότερο όταν θα τους έχει πάρει η τράπεζα το διαμέρισμα, το αυτοκίνητο και την πιστωτική κάρτα και βγουν πεζή στο δρόμο να αναζητήσουν εργασία από τους νέους βαλκάνιους εργοδότες τους.
Η πλύση εγκεφάλου δια της παιδείας που πρωτίστως επηρεάζει την εύπλαστη νεολαία και δευτερόντως τον λοιπό πληθυσμό, παρά ταύτα δεν επαρκεί για την άμεση επιτυχία του πειράματος της εθνοκτονίας σε μία χώρα, εφόσον θα παρέλθουν πολλά χρόνια έως ότου η νέα «κοσμοπολίτικη» νεολαία γίνει εξουσία. Επί πλέον υπάρχουν όρια στη δύναμη της απλής προπαγάνδας να μεταλλάξει κατεστημένες συνήθειες. Για να συντελεσθεί η μετάλλαξη του εθνικού κράτους σε πολυεθνικό, πρώτα από όλα είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν τετελεσμένα γεγονότα, όπως είναι ο εποικισμός της εθνικής επικράτειας από εκατομμύρια αλλοδαπών (Η Ελλάδα) από χώρα αποστολής μεταναστών έχει μετατραπεί σε αποδέκτη ενός τεράστιου μεταναστευτικού κύματος, που μοιραία τροποποίησε την προσωπικότητά της προσδίδοντας στον εθνικά ομοιογενή χαρακτήρα τις «πολυπολιτισμικές διαστάσεις») («Η Βραδυνή της Κυριακής» 13 Νοεμβρίου 2005, σελ 6,7)) και η πολιτική θωράκιση της μονιμότητας της παρουσίας τους. Για να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί στα πλαίσια ενός οργανωμένου κράτους με φυλασσόμενα σύνορα, εσωτερική αστυνόμευση, νομικό καθεστώς, ιστορικούς θεσμούς και υλικοτεχνική υποδομή, αναγκαία είναι η θέληση και αυτενέργεια της διοίκησης με την παράλληλη παθητικότητα του πληθυσμού. Μόνο στην περίπτωση κατάρρευσης ενός κράτους ως επακόλουθο ενός πολέμου, επανάστασης ή εκτεταμένης φυσικής καταστροφής είναι δυνατόν παρά τη θέληση των ιθυνόντων να εξουδετερωθούν προσωρινά οι μηχανισμοί συνοχής και αμύνης, δηλαδή αυτοσυντήρησης μίας οργανωμένης κοινωνίας. Εάν τέτοιοι λόγοι ανωτέρας βίας δεν συντρέχουν, τότε μόνο μία εκτεταμένη συνομωσία στο κέντρο του κρατικού μηχανισμού μπορεί να επιφέρει την μετάλλαξη ή και την εξαφάνιση του Κράτους-έθνους. Αν ο στόχος αυτός συναρτάται με το επιμελώς ασαφές project της παγκοσμιοποίησης, η αναγκαιότητα των καταλλήλων μέσων για την επίτευξή του γίνεται κατανοητή. Όντως στη μικρή Ελλάδα, περιθώριο της Ευρώπης, η συναίνεση των στελεχών του μεγαλύτερου μέρους του πολιτικού φάσματος από τα δεξιά προς τα αριστερά ως προς το ευκταίον της πολυπολιτισμικότητας είναι εντυπωσιακή και υπερβαίνει οτιδήποτε γνωρίζουμε από την Ευρώπη. Ιδιαίτερα προφανές γίνεται αυτό από την αύξουσα εμφατικότητα με την οποία εκδηλώνουν την πίστη τους προς αυτή όσο η πολυπολιτισμικότητα τίθεται εν αμφιβόλω στην Ευρώπη. «Η Ελλάδα δεν είναι Γαλλία» (metro, 17 Νοεμβρίου 2005, σελ 5) αναφωνούν, βέβαιοι ότι ποτέ δεν θα διαταραχθεί η ειρηνική συνύπαρξη Ελλήνων και αλλοεθνών στα προνομιούχα εδάφη μας. Προφανώς ούτε Ολλανδία είναι η Ελλάδα, εφόσον –πιο φιλελεύθερη αυτή από την πιο φιλελεύθερη χώρα της Ευρώπης- προσκαλεί και άλλους αλλοδαπούς να την εποικίσουν, ενώ η Ολλανδία (και άλλες χώρες μαζί με αυτήν) ήδη αναστοχάζεται επί της λύσης μίας μηδενικής μετανάστευσης.
Όχι λοιπόν, επί του προκειμένου η Ελλάδα δεν είναι Γαλλία, Ολλανδία, Γερμανία, δεν είναι Ευρώπη γενικότερα. Και πώς θα μπορούσε να ήταν; Ενώ η μετανάστευση π.χ. στην Γερμανία συντελείται με δημοκρατική διαφάνεια δηλαδή συνεχή και αδιάλειπτο δημόσιο διάλογο των πολιτικών δυνάμεων πάνω στη μεταναστευτική πολιτική υπό το πρίσμα του εθνικού συμφέροντος, στην Ελλάδα ο μαζικότερος εποικισμός των νεωτέρων χρόνων των πόλεων και της υπαίθρου από αλλοεθνείς έλαβε χώρα ανεπαισθήτως, αυτομάτως, χωρίς πολιτική αντιπαράθεση, δίχως να συζητηθεί η σκοπιμότητα ή να ερωτηθεί ο λαός.

Αναπάντητα ερωτήματα

«Τα στοιχειώδη ερωτήματα, στα οποία πρέπει να δοθούν απαντήσεις προκειμένου η Ελλάδα να διαμορφώσει μία μεταναστευτική πολιτική που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας», μας εξηγεί λιτά και νηφάλια ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας κ. Θεόδωρος Λιανός είναι τα εξής:
(α) Χρειαζόμαστε μετανάστες; Αν ναι, πόσους; (β) Από ποιες χώρες είναι σκόπιμο να προέρχονται οι μετανάστες και σε ποια αναλογία; Η μεγάλη συγκέντρωση μεταναστών από μία χώρα είναι κακή πολιτική; Το γεγονός ότι οι Αλβανοί μετανάστες αποτελούν το 55% του συνόλου είναι επικίνδυνο για τη χώρα μας; (γ) Ποια επαγγέλματα χρειαζόμαστε και, συνεπώς, ποια εκπαίδευση θέλουμε να έχουν οι μετανάστες που επιθυμούν να εργασθούν στη χώρα μας; (δ) Πώς γίνεται η επιλογή μεταναστών; Υπάρχει ένα σύστημα μορίων που ευνοεί ή αποκλείει όσους έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά (π.χ. μόρφωση, ηλικία, φύλο, θρησκεία, κλπ) ή δεχόμαστε μετανάστες ανάλογα με την προσφορά τους ή τυχαίως ή με κάποιο άλλο τρόπο; (ε) Για πόσο χρονικό διάστημα παρέχεται η άδεια παραμονής ή εργασίας; Θέλουμε εποχικούς μετανάστες ή για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα; (στ) Πώς αντιμετωπίζουμε τις περιπτώσεις εκείνων που ζουν στη χώρα μας πολλά χρόνια και έχουν εδώ τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους σε ελληνικά σχολεία; Χορηγούμε μόνιμη διαμονή ή προβαίνουμε σε παροχή πολιτικών δικαιωμάτων; Αξίζει να αναφερθεί ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να προκύπτουν με βάση ένα σταθερό προσανατολισμό, δηλαδή το συμφέρον της χώρας. Αυτό χρειάζεται να τονισθεί διότι υπάρχουν πολλοί που βλέπουν την παραμονή των μεταναστών ως φιλανθρωπικό ζήτημα και θεωρούν ότι είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε μετανάστες, πράγμα βέβαια που είναι παράλογο και επικίνδυνο… Η μεταναστευτική πολιτική της χώρας μας πρέπει να εξασφαλίζει τα συμφέροντα, εθνικά πολιτιστικά και οικονομικά της χώρας, του παρόντος αλλά και του μέλλοντος (Θεοδώρου Π. Λιανού, «Μία βόμβα στα χέρια μας» «Το Βήμα»28 Αυγούστου 2005).

Ενώ σε μία Ευρωπαϊκή χώρα όπως την Γερμανία η είσοδος του μετανάστη στη χώρα οφείλει να είναι σύννομη και στην αντίθετη περίπτωση θα απελαθεί, στην Ελλάδα όπου το 90% εισέρχεται παράνομα, αντιθέτως, απαγορεύθηκε στο τρέχον έτος η απέλαση δια νόμου! Ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι το σύνολο των πολιτικών μας δυνάμεων, από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά ως ένα τμήμα της δεξιάς, αλλά και οι εκπρόσωποι του νομικού μας πολιτισμού, όπως ο Συνήγορος του Πολίτη, σε θαυμαστή σύμπνοια απαιτούν την «νομιμοποίηση»όλων των παρανόμων αδιακρίτως.(Με επείγουσα επιστολή του προς την Πρόεδρο της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη ο Συνήγορος του Πολίτη Καθηγητής Γιώργος Κομίνης επεσήμανε την «αντίφαση του γεγονότος τη μία πλευρά να υπάρχει στόχος τακτοποίησης όλων των αλλοδαπών που αποδεδειγμένα διαμένουν στη χώρα μας τον τελευταίο χρόνο με το γεγονός ότι ορίζεται ως αποκλειστικός τρόπος απόδειξης αυτού του χρόνου η θεώρηση εισόδου του διαβατηρίου καθώς η εφαρμογή αυτής της ρύθμισης θα απέκλειε έναν πολύ μεγάλο αριθμό μεταναστών». (Ελευθεροτυπία, 7 Ιουλίου 2005, σελ 48),
Θαυμάσια!

Ο «Συνήγορος του Πολίτη» προτείνει να νομιμοποιούνται και αυτοί να καταστρατηγούν τους νόμους της χώρας εισερχόμενοι άνευ διαβατηρίου ή ελέγχου του διαβατηρίου! Κατόπιν αυτού γιατί να απορήσει κανείς όταν μέσα στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών σε συνέντευξη Τύπου καταγγέλλεται την ίδια μέρα η «μερική» νομιμοποίηση των παρανόμων μεταναστών που δεν είναι άλλο από «διακρίσεις» σε βάρος των μεταναστών; (Από τις οργανώσεις: «Φόρουμ μεταναστών», «Συντονιστικό Αντιρατσιστικών Οργανώσεων και Κοινοτήτων», «Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ» συνδικαλιστικές αριστερές οργανώσεις και ΥΡΕ-Ελευθεροτυπία 7 Ιουλίου 2005, σελ 48)) Τελευταία υψηλό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ υπερθεμάτισε, αποκαλώντας «φασίστες» όσους Έλληνες αρνούνται την υπηκοότητα στους μετανάστες και αυτό ενώ ταυτόχρονα το ίδιο στέλεχος αναγνώρισε ότι οι ταραχές στη Γαλλία ήταν έργο μεταναστών πού ήδη είχαν ιδιότητα του Γάλλου πολίτη («Ελευθεροτυπία» 16 Νοεμβρίου). Δηλαδή εδώ ενδέχεται η υπηκοότητα όχι να αποτρέψει, αλλά αντιθέτως να ενθαρρύνει τον ταραξία (εφ’ όσον του παρέχει νομική προστασία), η υπηκοότητα(!) είναι παραταύτα η σωστή κίνηση για την Ελλάδα. Πώς αυτό; Μα διότι η Ελλάδα θα «εντάξει» στην κοινωνία τρεις φορές περισσότερους μετανάστες, χωρίς τα προβλήματα της Γαλλίας. Τίνι τρόπω; Μα με τις μεγαλύτερες παροχές που η Ελλάδα θα τους προσφέρει όντας φτωχότερη, με μεγαλύτερη ανεργία, χειρότερη παιδεία, ελλιπέστερη κοινωνική πρόνοια κλπ. απ’ ότι η Γαλλία! Αξίζουμε άραγε αυτή τη λογική οι Έλληνες; Και όμως αυτό πιστεύει ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ όταν επισημαίνει ότι η ουσιαστική «ένταξη» στην ελληνική κοινωνία των μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς «αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ασφάλεια όλων των πολιτών». («Η Καθημερινή» 13 Νοεμβρίου 2005, σελ. 11)
Τα επιχειρήματα υπέρ της μεταναστευτικής λαίλαπας διακρίνονται από αξιοσημείωτη προχειρότητα. Συνήθως προβάλλουν μισές αλήθειες, όπως: μα χρειάζονται μετανάστες, διότι η Ελλάδα υποφέρει από υπογεννητικότητα. Ναι, όλη η Ευρώπη παρουσιάζει υπογεννητικότητα, αλλά δεν διανοήθηκε π.χ. η Γερμανία με δείκτη υπογεννητικότητας 1,4 να εισάγει στο εθνικό της έδαφος 20 εκατομμύρια μετανάστες (επί συνολικού πληθυσμού 82 εκατομμυρίων) για να καλύψει το κενό σε ανθρώπινο υλικό.

Παρόλο που δεν είναι εύκολο να δει κανείς πώς η Ελλάδα με τις συγκριτικές αδυναμίες της θα ικανοποιήσει έναν ανεξέλεγκτο αριθμό μεταναστών, η Ελλάδα αισιόδοξα προχωράει και τολμάει. Η άδεια διαμονής των παρανόμων δεν προϋποθέτει να είναι το διαβατήριό τους σε ισχύ και επεκτείνεται σε όσους είχε απορριφθεί η αίτηση για άσυλο, ή σε όσους έχουν καταδικασθεί από το δικαστήριο ανηλίκων. Η πράσινη κάρτα και η πλήρης υγειονομική κάλυψη για όλους τους μετανάστες είναι στην Ελλάδα, ως μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δωρεάν.

Ανεπισήμως έχει καταγγελθεί από αυτόπτες μάρτυρες η εξυπηρέτηση μεταναστών στο ΙΚΑ κατά προτεραιότητα, όπως και προνομιακή μεταχείριση μεταναστών από τα όργανα της τάξεως σε οδικές παραβάσεις.

Αναστροφή της πραγματικότητας

Όσο πληθαίνουν οι καταγγελίες των παλαιών κατοίκων διαφόρων περιοχών ότι η κυκλοφορία τους στους δρόμους, ακόμα και την ημέρα, έχει πλέον καταστεί επικίνδυνη, ενώ και μέσα στα σπίτια τους ούτε η ζωή ούτε η περιουσία τους είναι ασφαλείς, φαινόμενα που συνδέουν με την μετανάστευση και την έλλειψη αστυνόμευσης, τόσο πληθαίνουν οι καθησυχαστικές αναλύσεις πολιτικών και εγκληματολόγων ότι πρόκειται για φαντασιώσεις. Γι αυτό υπεύθυνα, υποτίθεται, είναι τα ΜΜΕ που «υπερπροβάλλουν» την εγκληματικότητα των μεταναστών και βέβαια ο «ρατσιστικός –ξενοφοβικός» χαρακτήρας των Ελλήνων. Πού βρίσκεται άραγε η αλήθεια; Αυτό θα μπορούσε ίσως να απαντηθεί από μία ανεξάρτητη έρευνα στα βιβλία καθημερινών συμβάντων της αστυνομίας, που περιέχουν τις αυθεντικές καταγγελίες θυμάτων εγκληματικότητας. Όμως για κάποιο λόγο, ίσως για να μην ενισχυθούν οι ξενοφοβικοί αταβισμοί των Ελλήνων, καμιά τέτοια έρευνα δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας.

Πρόσφατη έρευνα για λογαριασμό της εφημερίδας «Η Καθημερινή» δείχνει ότι οι απόψεις, των Ελλήνων πολιτών αφενός και των αρχών αφετέρου για την εγκληματικότητα, είναι διαμετρικά αντίθετες: Σε συντριπτικά ποσοστά οι πολίτες δηλώνουν ότι υπάρχει πραγματική, συνεχώς κλιμακούμενη απειλή (πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ) η οποία υποβαθμίζεται συστηματικά από το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης και την Ελληνική Αστυνομία. Επίσης η πλειοψηφία των πολιτών κρίνει ότι η αστυνόμευση είναι ελλιπέστατη. Παρόλο που δεν επιθυμούν αύξηση της εξουσίας των αστυνομικών αρχών όταν αυτή θίγει τα ατομικά δικαιώματα («Η Καθημερινή» 20 Νοεμβρίου 2005).

Η ως άνω έρευνα δεν περιέχει καμία αναφορά στα υποκείμενα της εγκληματικότητας, αλλά εφόσον συγκρίνει τις ανησυχίες των πολιτών με τις διαβεβαιώσεις των αρχών, οι οποίες ως γνωστόν απενοχοποιούν εδικά τους αλλοδαπούς, δείχνει εμμέσως ποιους ειδικότερα φοβούνται οι πολίτες.
Άλλη πάλι έρευνα του Πολυτεχνείου Κρήτης αποσυνδέει ξενοφοβία και ρατσισμό, δείχνοντας ότι δεν είναι η φυλή, η γλώσσα ή η θρησκεία ο λόγος για την ξενοφοβία των Ελλήνων, αλλά οι φόβοι για τους κοινωνικούς κινδύνους που προκαλεί η μόνιμη εγκατάσταση αλλοδαπών στη χώρα με προοπτική ελληνοποιήσεων, πολιτικής εκπροσώπησης σε ηγετικά επίπεδα («Το Βήμα»20 Νοεμβρίου 2005) .

Αυτό πού ήδη υποπτευόμεθα, τώρα ενισχύεται από ανεξάρτητες έρευνες: οι χαρακτηρισμοί «ρατσισμός», «φανατισμός», «συντηρητισμός», «ξενοφοβία», με τους οποίους απλόχερα η πολιτική και ακαδημαϊκή ελίτ στόλισε και στολίζει τον ελληνικό λαό, στερείται επιστημονικού υπόβαθρου, δεν στηρίζεται σε καμία έρευνα, είναι στην καλύτερη περίπτωση φλυαρία ξιπασμένων παπαγάλων που επιδεικνύουν εκ του ασφαλούς επιστημοσύνη και ανώτερο δημοκρατικό φρόνημα εις βάρος της πατρίδας που τους γέννησε και του λαού που τους θρέφει. Στη χειρότερη περίπτωση είναι παγκοσμιοποιητική συνομωσία κατά του ελληνικού έθνους με στόχο την αποδυνάμωση και εξαφάνισή του.

Οι Έλληνες,  μετανάστες στη χώρα τους

Οι Έλληνες να γίνουν μετανάστες στη χώρα τους και οι μετανάστες κύριοι της χώρας. Όποιος αμφισβητεί την «πολυπολιτισμικότητα» είναι φασίστας. Οι ανησυχίες των πολιτών να ξεπερνιούνται από θέση υπεροχής, σαν τα κλάματα του μωρού. Ο στόχος να γίνει η Ελλάδα μία μεγάλη αγορά είκοσι εκατομμυρίων χωρίς ταυτότητα και πολιτική βούληση πρέπει να επιτευχθεί με κάθε τρόπο. Το χειρότερο απ’ όλα θα ήταν να ερωτηθεί με δημοψήφισμα ο λαός. Ο εποικισμός της Ελλάδος είναι πεπρωμένο «φυγείν αδύνατον». Είναι η «ομαλή λειτουργία της αγοράς την εποχή της παγκοσμιοποίησης» («Η Βραδυνή της Κυριακής» 13 Νοεμβρίου 2005) . Οι ξένοι δεν πρέπει να είναι ξένοι στη χώρα του Ξένιου Διός. Όχι, βέβαια! Πρέπει να γίνουν ιδιοκτήτες. Ακινήτων και γης. (Το 2004 ο Πρόεδρος Κτηματομεσιτών Αττικής, απεκάλυψε στην τηλεόραση ότι το προηγούμενο έτος το 1/3 των αγορών ακινήτων της Αττικής έγινε από Αλβανούς. Είναι επίσης γνωστό ότι η πανίσχυρη αλβανική μαφία ξεπλένει χρήματα δια της αγοράς ακινήτων. Οι Ελληνικές τράπεζες έχουν προνομιούχους όρους για αγορές ακινήτων που αφορούν μόνον Αλβανούς. Ο μέσος όρος καταθέσεων των Αλβανών είναι διπλάσιος από αυτόν των Ελλήνων. Είναι ενδιαφέρον να θυμηθούμε επί του προκειμένου μία σημαντική πτυχή του Παλαιστινιακού προβλήματος. Όταν ακόμα η Παλαιστίνη ήταν αραβική υπό αγγλική διοίκηση, Εβραίοι αγόραζαν γη και ακίνητα από τους Παλαιστίνιους πληρώνοντας πάνω από την αξία. Οι μικροϊδιοκτήτες Παλαιστίνιοι ανακάλυψαν αργά το σφάλμα τους, όταν οι νέοι ιδιοκτήτες απέκτησαν την κρίσιμη μάζα για να επιβληθούν πολιτικά ιδρύοντας το κράτος του Ισραήλ. Έτσι ξεκίνησε η κατάληψη της Παλαιστίνης από τους Εβραίους: με αγορές.) Πρέπει να έχουν υπηκοότητα, ιθαγένεια, πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Οι Έλληνες θα προσφέρουν την Ελλάδα, που με αίμα προεξέτειναν από τον Όλυμπο, όπου έφθανε το 1912, στην Ήπειρο, Μακεδονία και Θράκη σε αλλοδαπούς να την νέμονται. ΄Έτσι, χωρίς να έχουν χάσει κανένα πόλεμο. Για να γίνει το θέλημα των πεφωτισμένων παγκοσμιοποιητών. Πρώτοι οι Έλληνες αυτοκτονούν ως έθνος από συμπόνια για τους πεινασμένους του πλανήτη Γη. Αποξενώνονται δια της «φιλοξενίας» από την ιστορία και τη γη τους. Εγκαταλείπουν ως μετανάστες τη χώρα τους (1,5 εκατομμύρια) για να εισαγάγουν στη συνέχεια διπλάσιο αριθμό που θα καλύψουν το κενό. Στους ξένους αυτούς επιφυλάσσουν όλη τη συμπόνια που αρνήθηκαν στους συμπατριώτες τους που ξενητεύθηκαν γύρω στο 1960 γιατί πεινούσαν. Την ίδια μοίρα είχαν και οι Έλληνες που το 1955, το 1949, το 1922 εγκατέλειψαν τις εστίες τους γιατί τους κυνηγούσαν στρατοί και αστυνομίες.

Η μεροληψία των «προοδευτικών»

Ποια μοίρα είχαν οι Έλληνες Πόντιοι εξόριστοι της Ρωσίας όταν γύρω στο 1990 διανοήθηκαν να έλθουν στην Ελλάδα; Ποιος ενδιαφέρεται σήμερα για τους 90.000 Έλληνες της Βόρειας Ηπείρου που στενάζουν κάτω από τον αλβανικό ζυγό; (Για την επιβίωση των οποίων στην Αλβανία, η Ελλάδα δεν έλαβε ουδεμία εγγύηση από τις αλβανικές αρχές, ούτε τους χορηγεί ελληνική ιθαγένεια προκειμένου να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία (Ελευθεροτυπία 11 Νοεμβρίου 2005)) Οι προοδευτικοί μας Έλληνες ζητούν αλληλεγγύη προς τα έθνη των Παλαιστινίων, των Κούρδων, του Ιράκ, της Νότιας Αμερικής και των Ινδιάνων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τον ιμπεριαλισμό. Μόνο το ελληνικό έθνος δεν διανοούνται να υπερασπισθούν. Αυτό θα ήταν εθνικισμός. Ίσως και να θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν απειλείται από κανένα. Όμως κάνουν λάθος. Η Ελλάδα απειλείται από μέσα και από έξω. Είναι μία χώρα λεηλατημένη και υπερχρεωμένη, πού δεν την σέβονται ούτε οι εχθροί ούτε οι φίλοι της και προπαντός ούτε ο εαυτός της. Και οι γείτονές της καραδοκούν, σαν τα όρνια, να πέσουν πάνω της όταν θα βρίσκεται στο απόλυτο ναδίρ• θυμηθείτε τις λέξεις: Τσαμουριά, Μακεδονία, Ανατολική Θράκη, Ανατολικό Αιγαίο, Κύπρο… «είναι πραγματικά απίστευτη» ελέχθη εύστοχα, «η νέκρωση των αντανακλαστικών φιλοπατρίας και συλλογικής αξιοπρέπειας στην ελλαδική κοινωνία σήμερα». (Χρήστος Γιαναράς, Καθημερινή 5 Ιουνίου 2005)
Προς το παρόν οργανώνονται κοινές πορείες με τους μετανάστες που θα απαιτήσουν νέα δικαιώματα και πόρους του Κράτους. Εν τω μεταξύ οι παππούδες των αποκτηνωμένων προοδευτικών νεολαιών μας διαδηλώνουν μόνοι τους. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τους σεβάσμιους αγωνιστές της ζωής, τους γέροντες που λιμοκτονούν…

Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού

Η παγκοσμιοποίηση προβλέπει μεγάλες μετακινήσεις εξαθλιωμένων μαζών κατά τις επιταγές του πολυεθνικού κεφαλαίου. Ως γνωστόν η δημιουργία εφεδρικού στρατού εργατών συμπιέζει τις αμοιβές και τα λοιπά δικαιώματα των εργαζομένων. Ο ίδιος ο Μαρξ είχε μιλήσει για τη μετανάστευση ως όπλο του Κεφαλαίου τον περασμένο αιώνα. Όμως η σύγχρονη παγκοσμιοποίηση δεν σταματάει εκεί. Με τα συνθήματα της «ένταξης» των μεταναστών ή της «πολυπολιτισμικότητας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «ισότητας» διαρρηγνύει τον κοινωνικό ιστό των κοινωνιών που είναι οργανωμένος γύρω από τους κοινούς θεσμούς, προγόνους, ιστορία, γλώσσα, θρησκεία. Η βίαιη σύμμειξη ετερογενών φυλών και πολιτισμών που ξαφνικά καλούνται να ζήσουν μαζί επειδή το θέλησε μία τυφλή οικονομική αναγκαιότητα είναι ένα σοκ που δοκιμάζει στο έπακρον την αντοχή των εθνών. Τα ίσα δικαιώματα πάλι, εκεί που δεν υπάρχει ομοιογένεια και ομογένεια της κοινότητας, αλλά ούτε συγκεκριμένος αριθμός μελών, οδηγούν λόγω ελλείψεως κοινών στόχων στην κατάλυση της δημοκρατίας («Ισόψηφοι όντες και ούχ ομόφυλοι, έκαστος το εφ’εαυτόν σπεύδει» (Όπου τα άτομα έχουν ίσο ψήφο αλλά όχι κοινή καταγωγή, θεραπεύουν ο καθείς το δικό του συμφέρον). Ευχαριστώ τον Κώστα Ζουράρι για αυτή την παραπομπή στο Θουκυδίδη. (από το «Ρεσάλτο» τεύχος 1, Δεκέμβριος 2005, σελ 53)) .
Όταν όμως η δημοκρατία καταλυθεί, τι απομένει; Η δικτατορία. Γι αυτό ο Φουκουγιάμα δεν παρέλειψε να συστήσει στους Ευρωπαίους της πολυπολιτισμικής εποχής εκτός από τον «επαναπροσδιορισμό της ταυτότητάς» τους και την εγκαθίδρυση θεσμών καταστολής.

Η κάθε εθνότητα, ως ζωντανός οργανισμός, επιδιώκει την αυτοσυντήρησή της . Δεν εγκαταλείπει εύκολα συλλογικές μνήμες, ήθη, έθιμα, θρησκεία, γλώσσα. Ούτε είναι επιθυμητό να εξαφανίζονται οι εθνότητες, δηλαδή η ποικιλομορφία, ο πλούτος των εκφάνσεων του ανθρωπίνου πνεύματος. Ούτε οι γλώσσες. Αλλιώς γιατί να θρηνούμε τα είδη των ζώων και φυτών που κάθε μέρα εξαφανίζει από τον πλανήτη η ανθρώπινη δραστηριότητα; Είναι τα έθνη των ανθρώπων λιγότερο σημαντικά από τα ζωϊκά είδη;

Πολυπολιτισμός σημαίνει γκέτο

Πολυπολιτισμός επομένως, όπως ορθά έχει επισημανθεί, σημαίνει γκέτο. Τα γκέτο, μικρογραφίες των εθνών στα στενά γεωγραφικά πλαίσια του κράτους, μάλλον απομονώνονται το καθένα στο δικό του στόχο και συμφέρον, παρά ενώνονται από τη δημοκρατία. ΄Η για να το πούμε αλλιώς ακριβώς η δημοκρατία δίνει στο γκέτο το όπλο για την επίτευξη του στόχου του. Ο οποίος κάλλιστα μπορεί να είναι αντίθετος από αυτόν του εθνικού κράτους εις το οποίο φιλοξενείται. Στην Ελλάδα επί του παρόντος δημιουργείται πρόβλημα όταν Αλβανός μαθητής επίκειται να κρατήσει ελληνική σημαία. Φαντάζεσθε στο άμεσο μέλλον τι μπορεί να συμβεί όταν Αλβανοί με πολιτικά δικαιώματα θελήσουν αντί της ελληνικής να υψώσουν στις ελληνικές παρελάσεις την αλβανική σημαία; (και θα έχουν αυτό το δικαίωμα στα πλαίσια της πολιπολιτισμικότητας, των ίσων δικαιωμάτων κλπ. να το κάνουν ). Η Ελλάδα θα διχαστεί στους «προοδευτικούς» που θα είναι υπέρ της αλβανικής σημαίας και τους «συντηρητικούς» που θα είναι κατά. Στο τέλος θα υπάρξει ίσως συμβιβασμός να μην υψώσει κανένας καμία σημαία. Έτσι η Ελλάδα θα υποστείλει στο έδαφός της τη σημαία της. Κέρδος θα πουν μερικοί. Αν ήταν μόνο αυτό…

Όλα αυτά είναι θέματα που απαιτούν σκέψη και λεπτές διακρίσεις. Οι Έλληνες αριστεροί είναι υποχρεωμένοι (απέναντι στην ιστορία για να καταλαβαινόμαστε) να προχωρήσουν τάχιστα στην κριτική της ιδεολογίας αν δεν θέλουν να παραμείνουν ουραγοί και ασύνειδοι βοηθοί του πολυεθνικού κεφαλαίου και της αυτοκρατορικής λογικής των ΗΠΑ.

Η φράση «ομαλή ένταξη» ή «ενσωμάτωση» των μεταναστών χρησιμοποιείται κατά κόρον σε όλες τις διαβουλεύσεις των υπευθύνων όπως και τις κινητοποιήσεις των ακτιβιστών. Πολλοί ερμηνεύουν την «ομαλή ένταξη» ως πολιτιστική αφομοίωση των μεταναστών στον Ελληνισμό! Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα: «Το άρθρο 66 του νέου μεταναστευτικού νόμου θεωρεί ως γνώμονα της κοινωνικής ένταξης των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν στην Ελλάδα τη διατήρηση της διαφορετικότητας και της πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας (!)». «Αποποιείται η Ελλάδα της…ενσωμάτωσης και στοχεύει πανηγυρικά στην κοινωνική ένταξη ως συνύπαρξη και αρμονική συμπόρευση πολιτισμικών ετεροτήτων». Η επιστροφή, έστω και αποσπασματική, στην αντίληψη του Ελληνισμού ως εξωστρεφούς κοσμοπολιτισμού δεν μπορεί παρά να δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας» (Νίκου Δένδια. (βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας) και μέλος της επιτροπής μετανάστευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. «Ο νέος νόμος για τους μετανάστες», «Το Βήμα» 7 Αυγούστου 2005.

(Είναι προφανές ότι εδώ έχουμε ένα αυθεντικό δείγμα λόγου «υπερεθνικής ελίτ»). Στο ως άνω άρθρο αναφέρεται ότι το 2015 κατά εκτίμηση του ΟΗΕ ο πληθυσμός της Ελλάδας θα φθάσει τα 14.2 εκατομμύρια. Κατά τις εκτιμήσεις μας τον αριθμό αυτό θα τον έχουμε προσεγγίσει πολύ κοντύτερα στο παρόν μας. Ο νέος νόμος περί μεταναστών είναι επομένως πολύ πιο συνεπής ως προς την πραγματικότητα, εφόσον είναι εντελώς αδύνατο οποιαδήποτε χώρα να «ενσωματώσει» τέτοιους αριθμούς μεταναστών. Άρα μόνο με πολιτιστικές ετερότητες με διαφορετικά έθνη με τις σημαίες τους θα μοιρασθούμε την εθνική μας επικράτεια, κι αυτό υπό όρους ισότητας. Οι ξένοι αυτοί, στο βαθμό που θα έχουν πολιτικά δικαιώματα δε θα ανεχθούν οιαδήποτε προνόμια των Ελλήνων στη χώρα που ακόμα λέγεται Ελλάδα. Θα βρίσκονται στους δήμους, στο κοινοβούλιο, το στρατό και την αστυνομία. Αν Έλληνες διαφωνήσουν με το ξεπούλημα αυτό, θα βρουν απέναντί τους την έννομη τάξη.(«Εκχέει έτσι η μικρή Ελλάδα μια πρωτοφανή εξωστρέφεια, μία λαμπρή απάντηση στα ξενοφοβικά σύνδρομα που μάχονται, με σαφή στήριξη μεγάλων πληθυσμιακών μαζών να αλώσουν την έννομη τάξη και να κατατμήσουν την κοινωνική ζωή…»-Περαιτέρω εμπνευσμένα σχόλια του νέου νόμου περί αλλοδαπών του βουλευτή Νίκου Δένδια («Το Βήμα» 7 Αυγούστου 2005).) Στην εκρηκτική μωσαϊκή κοινωνία του πολυπολιτισμού οι εθνοτικές κοινότητες δεν διεκδικούν ένταξη και αφομοίωση, αλλά ομαδικά δικαιώματα, κάθε κοινότητα εναντίον της άλλης. (Κ. Βεργόπουλος, «Ελευθεροτυπία» 11/11/2005.) Το οικουμενικό δημοκρατικό σύστημα παραμένει μόνο κατ’όνομα. Η ισονομία των πολιτών χάνει το περιεχόμενό της, οι πολίτες εξωθούνται σε συσσωματώσεις με βάση «κοινοτικά» στοιχεία, όπως θρησκεία, έθνος, φυλή, πολιτισμός (Κ. Βεργόπουλος, «Ελευθεροτυπία» 11.11.2005).

Πόλεμος όλων εναντίον όλων

Όχι «αρμονική συμπόρευση» πολιτισμικών ετεροτήτων είναι λοιπόν το μέλλον μας, αλλά πόλεμος όλων εναντίον όλων. Και καταστολή, όπως προβλέπει ο Φουκουγιάμα. Οι κάμερες που παρακολουθούν τις κινήσεις μας στους δρόμους σήμερα, η άρση του απορρήτου των τηλεπικοινωνιών, οι αντιτρομοκρατικοί νόμοι, η μελλοντική ενδεχόμενη ίδρυση σωμάτων πραιτωριανών αποτελουμένων από ξένους με παράδοση στα παραστρατιωτικά επαγγέλματα, η δικτατορία είναι το μέλλον μας. Με την απώλεια του εθνικού χαρακτήρα του κράτους και τη συγκυριαρχία των ξένων επί των εθνικών εδαφών θα χαθούν και οι ελευθερίες των Ελλήνων.
Το πολυπολιτισμικό κράτος είναι μαφιόζικο κράτος. Οι απελπισμένοι οικονομικοί μετανάστες δεν εισέρχονται με μόνο τους όπλο την ατομική απελπισία στην Ελλάδα, αλλά σαν υποχείρια της μαφίας που διακινεί ανθρώπους και εμπορεύματα. Λίγα πράγματα σχετικά με τη μαφία βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Μία πρόχειρη έρευνα του τηλεοπτικού καναλιού «Αντέννα» 17 Ιουλίου 2005 στη βραδινή κίνηση της αγοράς των Αθηνών έδειξε ότι η Κινεζική μαφία απαιτεί 10.000 ευρώ από κάθε μετανάστη που φέρνει στην Ελλάδα από την Κίνα, το Πακιστάν, την Ταϋλάνδη κλπ. Με σκληρή βία και βασανιστήρια αποσπά το ποσό αυτό τμηματικά από τα θύματά της. Αυτό επιβεβαιώνουν και εκθέσεις της ελληνικής αστυνομίας. Πίσω από μεγάλο κομμάτι της κινεζικής εμπορικής δραστηριότητας -τα κινέζικα μαγαζιά με τους πωλητές-στρατιωτάκια με το απολιθωμένο χαμόγελο- κρύβεται ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Οι “Snake heads” της μαφίας όχι μόνον μεταφέρουν τα τελευταία χρόνια λαθρομετανάστες αλλά επιπλέον τροφοδοτούν κινεζικά καταστήματα με εμπορεύματα και παρέχουν προστασία («Η Καθημερινή» 22 Μαίου 2005 σελ 26).

Τα κινέζικα εμπορεύματα με τη μαφιόζικη διακίνησή τους έχουν φέρει σε αδιέξοδο την ελληνική βιοτεχνία και το εμπόριο σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ότι τη λοιπή Ευρώπη. Αυτό φαίνεται συν τοις άλλοις από το γεγονός ότι 10.000 Έλληνες έμποροι(!) αναμένετο να επισκεφθούν τις εμπορικές εκθέσεις της Κίνας, έναντι 5.000 μόνο γερμανών συναδέλφων τους. Όμως παρά τις μαζικές αγορές των Ελλήνων εμπόρων στην Κίνα, δεν είναι δυνατόν να ανταγωνισθούν τη μαφία, που στα κινεζικά μαγαζιά με κινέζους υπαλλήλους στο ελληνικό έδαφος προσφέρει ακόμα χαμηλότερες τιμές.

Προφανώς η ειδοποιός διαφορά της κινεζικής εμπορικής δραστηριότητας στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρώπη είναι ο ανθρώπινος παράγων, δηλαδή η μαζική είσοδος Κινέζων -και της μαφίας- στην Ελλάδα. Οι Κινέζοι αποπειράθηκαν να κάνουν το ίδιο στη Σερβία επί Μιλόσεβιτς το 1999, όπου και δημιούργησαν σε ελάχιστο χρόνο Τσάϊνα Τάουν 35.000 ανθρώπων. Όμως ο διάδοχός του, Ζόραν Τζίντζιτς, άδειασε στη συνέχεια το Βελιγράδι από τους Κινέζους -όπως είχε υποσχεθεί- οι οποίοι ήλθαν το 2002 μέσω Αλβανίας και Σκοπίων που αλλού; στην ανοχύρωτη Ελλάδα.
Το δεύτερο κύμα Κινέζων ήρθε το 2003 στην Ελλάδα από τη γειτονική Ιταλία, η οποία επίσης αποφάσισε να καθαρίσει τη χώρα από τους Κινέζους («Η Καθημερινή» 22 Μαίου 2005 σελ 36). Οι νέοι αυτοί Κινέζοι είχαν ιταλικά διαβατήρια τα οποία όμως απαγορεύεται να χρησιμοποιούν στην Ιταλία. Φημολογείται ότι με το δεύτερο αυτό κύμα Κινέζων μεταφέρθηκε το κέντρο επιχειρήσεων της κινεζικής μαφίας από την Ιταλία στην Ελλάδα.
Το 2003 είναι επίσης η χρονιά κατά την οποία ο πρωθυπουργός κ. Σημίτης επισκέφθηκε την Κίνα, όπου έκλεισε συμφωνία για 120.000 Κινέζους να εγκατασταθούν στην Ελλάδα. Οι Κινέζοι, των οποίων η αναπαραγωγή υπόκειται στην Κίνα σε πληθυσμιακό έλεγχο, χαιρετίζουν την ελευθερία να τεκνοποιήσουν κατά βούληση στην υπογεννητική χώρα μας.
Οι Έλληνες έμποροι επανειλημμένα προέβησαν σε διαμαρτυρίες εναντίον των παρανόμων εμπορικών μεθοδεύσεων των Κινέζων. Φημολογείται ότι σε μία διαδήλωσή τους επενέβη η Ελληνική Αστυνομία και τους συνέστησε να… διαλυθούν για να μην προκαλέσουν τη μαφία.

Εκτός από την Κινεζική, στην Ελλάδα δρουν και άλλες εθνικές μαφίες, η αλβανική, η ρωσική κλπ που αλληλεπιδρούν με ελληνικά παράνομα κυκλώματα, προξενικές αρχές, αστυνομικούς, δικηγόρους, τουριστικούς πράκτορες κλπ, ώστε να μοιράζεται η λεία από το εμπόριο λαθρομεταναστών, παράνομων εισαγωγών εμπορευμάτων, ναρκωτικών, παροχής προστασίας κλπ, ανάμεσα στους ξένους και τους Έλληνες. Δυστυχώς οι εφημερίδες ως πηγές δεν μας παρέχουν πληροφορίες για διαπλοκές των μαφιών με οργανώσεις και ανώτερα κλιμάκια της ελληνικής διοίκησης και του πολιτικού βίου. Ζούμε όμως στη χώρα της «διαπλοκής» δεν θα ήταν πολύ ανυποψίαστο αν πιστεύαμε ότι αυτή εξάπαντος σταματάει εκεί όπου σαφώς θίγεται το εθνικό συμφέρον;

Επιδοτούμενη μετανάστευση

Είναι τάχα η προώθηση των μεταναστών στην Ελλάδα άνωθεν καθαρό αποτέλεσμα φιλανθρωπίας; Ή θα πληροφορηθούμε αύριο ότι αφού λεηλατήθηκαν ήδη οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου, η τελευταία πηγή πλουτισμού των διαπλεκομένων που απέμεινε ήταν η μετανάστευση, δηλαδή η εκποίηση του τελευταίου ζωτικού χώρου που απέμεινε στον Ελληνισμό;
Εδώ θα καταθέσουμε μία άλλη σκέψη. Οι Η.Π.Α επιδοτούν το Μεξικό προκειμένου να συντηρεί στα βόρεια σύνορά του μία ζώνη-φίλτρο που συγκεντρώνει τους μετανάστες που πορεύονται προς τις Η.Π.Α. έτσι ώστε να μειωθεί η πίεση του μεταναστευτικού ρεύματος προς αυτές.
Ομοίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχορηγεί, κατά πρόταση του γερμανού Υπουργού Εσωτερικών Schilly, το Μαρόκο ως φίλτρο της αφρικανικής μετανάστευσης προς βορράν. («Ο Πορτογάλος δημοσιογράφος Paulo Mousa, βραβευμένος ήδη για το ρεπορτάζ γύρω από τους λαθρομετανάστες, μιλάει συχνά για τα ανεπίσημα στρατόπεδα που δημιουργήθηκαν με προτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Η Κυβέρνηση του Μαρόκου έχει αναλάβει ρόλο χωροφύλακα της Ευρώπης… Σύντομα θα αποδεσμευτεί από τα ευρωπαϊκά ταμεία το ποσό των 250 εκατομμυρίων ευρώ για την παροχή τεχνικής και οικονομικής βοήθειας που θα στοχεύει στον αποτελεσματικό έλεγχο των συνόρων» («Η Καθημερινή» 23 Οκτωβρίου 2005.)

Μήπως η Ελλάδα επιδοτείται κάτω από το τραπέζι για να παίζει ρόλο φίλτρου της μετανάστευσης στα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Σε συνάρτηση με την τελευταία σκέψη υπάρχει ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο. Η Ελλάδα έχει συνυπογράψει με άλλες ευρωπαϊκές χώρες τη συνθήκη Σέγκεν. Το ένα σκέλος αυτής αφορά την αστυνόμευση και την αντιτρομοκρατική νομοθεσία στο εσωτερικό των χωρών της Ευρώπης, το άλλο την προστασία των ευρωπαϊκών συνόρων από την λαθρομετανάστευση και τους όρους που πρέπει να πληρούνται προκειμένου να χορηγείται βίζα εισόδου στους αλλοδαπούς. Είναι παρά ταύτα γνωστό και δεδηλωμένο ότι το μεγαλύτερο μέρος των μεταναστών εισήλθαν και εισέρχονται παράνομα στην Ελλάδα, όπου όχι μόνο δεν διώκονται ή απελαύνονται, αλλά νομιμοποιούνται. Γιατί ανέχεται η Ευρώπη αυτήν την κατάφορη παραβίαση της συνθήκης Σέγκεν εκ μέρους της Ελλάδας, αν δεν υπάρχει ειδική μυστική πρόβλεψη που να εξαιρεί την Ελλάδα από αυτό το σκέλος της συνθήκης;

Η Ελλάδα έχει αναφορικά με τη μετανάστευση μία άλλη ιδιαιτερότητα έναντι της Ευρώπης: ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών προέρχεται από χώρες με τις οποίες έχει κοινά σύνορα οι οποίες μάλιστα έχουν διεκδικήσεις από την Ελλάδα.

Η Αλβανία έχει ευεργετηθεί από την Ελλάδα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Πώς αλλιώς να αξιολογήσουμε μία κατάσταση όπου το 1/3 του πληθυσμού της πεινασμένης Αλβανίας βρήκε δουλειά, δωρεάν περίθαλψη (Η ειδική συμφωνία Ελλάδος-Αλβανίας για δωρεάν περίθαλψη όλων των Αλβανών. Τέτοιων ευεργετημάτων δεν τυγχάνει Έλληνας πολίτης χωρίς ταμείο.) σχολική εκπαίδευση και δυνατότητα να αποκτήσει αξιόλογες περιουσίες τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αλβανία; Πώς αλλιώς να αξιολογήσουμε την επίδραση των ελληνικών επενδύσεων στην οικονομία της Αλβανίας; Ή την στήριξη της Αλβανίας στην ευρωπαϊκή της προοπτική; Ή την ελληνική επιχορήγηση στην Αλβανία για να φτιάξει νοσοκομεία μετά την οικονομική κατάρρευση που επέφερε η σπέκουλα των «πυραμίδων»; Ή τον εξοπλισμό της αλβανικής αστυνομίας από την Ελλάδα; Ή τη χορήγηση ελληνικών τανκς στον αλβανικό στρατό; Εδώ εντάσσεται και η εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας 109 περί δικαιώματος επανένωσης της οικογένειας ενός μετανάστη μετά από πέντε χρόνια παραμονής στη χώρα υποδοχής. Ενώ η Γαλλία δεν επιτρέπει όπου είναι δυνατό την παραμονή μετανάστη στο έδαφός της πάνω από τέσσερα χρόνια ώστε να μην υπαχθεί στην ως άνω κοινοτική οδηγία, η Ελλάδα του Σημίτη επέλεξε την αντίθετη λύση. Η συνένωση των οικογενειών αφενός πολλαπλασιάζει των αριθμό των μεταναστών και των απογόνων τους, αφ’ ετέρου είναι θεμέλιος λίθος για την μόνιμη εγκατάστασή τους με ορίζοντα πολιτικών δικαιωμάτων.

Τι ανταλλάγματα πήρε η Ελλάδα για αυτές τις ευεργεσίες από την Κυβέρνηση της Αλβανίας αναφορικά με τα δικαιώματα των Ελλήνων, ας πούμε στη Χειμάρα και την Κορυτσά; Από ότι γνωρίζουμε μηδέν.

Η αλβανική πρόκληση

Η αλβανική αγνωμοσύνη απέναντι στην Ελλάδα φάνηκε πρόσφατα με διαδηλώσεις των Τσάμηδων εναντίον μας κατά την επίσκεψη στην Αλβανία του Κάρολου Παπούλια. Ο μεν κ. Παπούλιας αξιοπρεπέστατα απεχώρησε από την Αλβανία, ενώ η ελληνική κυβέρνηση αρκέσθηκε σε μία επανάληψη του γνωστού ποιήματος «η στάση της Αλβανίας δεν συνάδει με την ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας». Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι η Αλβανία όπως και η Τουρκία θα ξεχάσουν ανά πάσα στιγμή το εθνικό τους συμφέρον και μόνο στο άκουσμα της λέξης «Ευρώπη» όπως κάνει η Ελλάδα. Όμως οι χώρες αυτές, όπως απερίφραστα εδήλωσε ο Erdogan εξ ονόματος της Τουρκίας, δεν κάνουν εκπτώσεις στο εθνικό τους συμφέρον για χάριν της Ευρώπης. Πάντως όχι απέναντι στην Ελλάδα της οποίας οι απειλές για άσκηση δικαιώματος βέτο είναι χωρίς κανένα αντίκρυσμα: Έτσι δεν θα αφήσει η Αλβανία το όραμα της « Μεγάλης Αλβανίας», που τώρα με την προϊούσα ανεξαρτησία του Κοσσόβου φαίνεται ρεαλιστικό, για μία ανυπόληπτη Ελλάδα που αυτεπαγγέλτως μιλάει στο όνομα της Ευρώπης. Ο τωρινός πρωθυπουργός της Αλβανίας Μπερίσα ήδη το 1990 έδειξε ότι είναι οπαδός του παλαιού αλβανικού δόγματος, σύμφωνα με το οποίο η Τουρκία είναι φίλος και προστάτης της Αλβανίας, η Ελλάδα είναι εχθρική χώρα που επιβουλεύεται την ακεραιότητα της Αλβανίας και η Ιταλία αναγκαίος προστάτης. («Κόσμος του Επενδυτή» 5-6 Νοεμβρίου 2005 σελ 14.)
Αν σήμερα ο Μπερίσα φόρεσε το προσωπείο του αρνιού, θα το πετάξει όταν αυτός κρίνει ότι ήλθε η ώρα. Και ο χρόνος δουλεύει γι’αυτόν.
Το 1991 οι Αλβανοτσάμηδες ιδρύουν δική τους οργάνωση που οι στόχοι της αναγνωρίζονται από την επίσημη αλβανική πολιτική. Αυτοί είναι: α) να επιτραπεί η επανεγκατάσταση των Αλβανοτσάμηδων στην Θεσπρωτία, να τους επιστραφούν όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία και να τους αναγνωρισθεί το καθεστώς αλβανικής μειονότητας. Προ ολίγων ετών η αλβανική βουλή ψήφισε, μάλιστα, ημέρα μνήμης «γενοκτονίας» των Τσάμηδων από τους Έλληνες. Ο αντιπρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος Αζέμ Χαϊντάρι δήλωνε ότι η αλβανική σημαία θα υψωθεί μέχρι την Πρέβεζα και την Θήβα! Οι χάρτες της «Μεγάλης Αλβανίας» δείχνουν τα νότια σύνορά της στον Αμβρακικό κόλπο! (Όπως υπάρχουν, να μην το ξεχνάμε, αντίστοιχοι σκοπιανοί χάρτες που περιέχουν τη Θεσσαλονίκη και Τουρκικοί χάρτες με την ελληνική Θράκη και το Ανατολικό Αιγαίο).

Το θέμα της επιστροφής των Αλβανοτσάμηδων έθεσε στον Μητσοτάκη Ο Ραμίζ Αλία («Κόσμος τους Επενδυτή» 5-6 Νοεμβρίου 2005). Εδώ συμβαίνει κάτι περίεργο. Ο Μητσοτάκης ως γνωστόν, αντέδρασε, καλώντας τους Αλβανούς να έλθουν για εργασία στην Ελλάδα, «άνοιξε τα σύνορα». Από τότε ένα-ενάμισυ εκατομμύριο Αλβανοί ήρθαν, έφυγαν, ξαναήρθαν, εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα όπως ήθελαν. Υπάρχουν χωριά στην ελληνική ύπαιθρο με δύο-τρεις ηλικιωμένους Έλληνες και εκατό Αλβανούς. Αυτή τη στιγμή και η περί ου ο λόγος Θεσπρωτία (μαζί βέβαια με την λοιπή ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα) είναι εποικισμένη από Αλβανούς.

Ο γνωστός μας UCK

Κράτη με αυξημένη συμμετοχή του αλβανικού στοιχείου στην πληθυσμιακή σύνθεση, όπως π.χ. τα Σκόπια, αποτελούν αντικείμενο του αλβανικού αλυτρωτισμού. Ο γνωστός μας UCK με τα παρακλάδια του:τον Αλβανικό Απελευθερωτικό Στρατό NLA και τον Αλβανικό Εθνικό Στρατό-ΑΝΑ που έδρασαν στα Σκόπια και τη Νότιο Σερβία-έχει τέσσερις ενεργές μεραρχίες με καθορισμένες περιοχές δράσης στα εδάφη των Βαλκανίων. Η μεραρχία «Τσαμουριά» είναι υπεύθυνη για την Β.Δ. Ελλάδα κι έχει έδρα την Πρέβεζα («Κόσμος του Επενδυτή» 16-17 Ιουλίου 2005, σελ. 22-3)! Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες τα εκρηκτικά που χρησιμοποιήθηκαν στο τρομοκρατικό κτύπημα στο Λονδίνο ήταν στρατιωτικού τύπου και με προέλευση το Κοσσυφοπέδιο. Επίσης είναι γνωστό ότι ισλαμιστές μαχητές είχαν δώσει το «παρόν» στις τάξεις των Αλβανών ανταρτών στο Κοσσυφοπέδιο και η Αλ-Κάϊντα φερόταν να δραστηριοποιείται στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς των Βαλκανίων. Χώρες όπως η Σαουδική Αραβία χρηματοδοτούν αφειδώς τη διάδοση του Κορανίου και την ανέγερση τζαμιών στην Αλβανία. Ο UCK όπως και αρχικά η Αλ-Κάϊντα εκπαιδεύτηκαν από τις Η.Π.Α. («Κόσμος του Επενδυτή» 16-17 Ιουλίου 2005, σελ 23)
Ο Έλληνας δημοσιογράφος Δήμος Βερύκιος είπε στο ελληνικό ραδιόφωνο 21 Απριλίου 2001 ότι Έλληνες τελωνειακοί κατάσχεσαν φορτηγό με όπλα φέροντα την επιγραφή UCK ερχόμενο από την Μακεδονία. Ο Βερύκιος, που διαθέτει επαφές στον ελληνικό στρατό, αποκάλυψε την ύπαρξη χιλιάδων φυλλαδίων στην Ελλάδα με τα οποία ο εθνικοαπελευθερωτικός στρατός της Αλβανίας και ο UCK στρατολογούν μέλη και αναλύουν τα εθνικά δικαιώματα των Αλβανών: «Η Ελλάδα θα είναι ο επόμενος στόχος» (Από το γερμανικό ραδιόφωνο «Deutsche Welle», 3.5..2001, http://www. Politikforum. de/forum/archive/22/2001/07/29304).

Ομοίως ο πολιτικός εκπρόσωπος του UCK στη Μακεδονία Ali Ahmeti μίλησε στο ραδιόφωνο της Αυστραλίας για την προοπτική διεύρυνσης του αγώνα από τη Μακεδονία στην Βόρειο Ελλάδα. Ο Ahmeti μίλησε για ένα εκατομμύριο Αλβανούς που διαβιούν στην Ελλάδα. Ο Έλληνας υπουργός Σταύρος Σταθόπουλος καταδίκασε τις δηλώσεις τους Ahmeti ως νοσηρές φαντασίες και κάλεσε την διεθνή κοινότητα να τις καταδικάσει («Berliner Zeitung» 31.5.2001).

Από την ίδια δικτυακή πηγή μαθαίνουμε και τις εξής χαριτωμένες οδηγίες που υποτίθεται ότι κυκλοφορεί ο Αλβανικός Απελευθερωτικός Στρατός σε Αλβανούς που μεταναστεύουν σε γειτονικές χώρες. Είναι τρόπον τινά το χρονοδιάγραμμα του καλού μετανάστη σε πέντε φάσεις:
1) Πρόσφυγας αξιολύπητος 2) Ορθοποδίζει, ησυχάζει, κάνει παιδιά 3) Απαιτεί ανθρώπινα δικαιώματα και αποσταθεροποεί τη χώρα υποδοχής 4) Βρίσκει συμμάχους στο εξωτερικό 5) «Απελευθερώνει» μαζί με τους συμμάχους του τη χώρα υποδοχής εξοντώνοντας τον πληθυσμό της. Οι σύμμαχοι θα φροντίσουν οι ενέργειες αυτές να φανούν κατανοητές στην κοινή γνώμη (28 8.7.2001 στον ίδιο δικτυακό τόπο). Φημολογείται ότι έχουν ήδη βρεθεί σε περισσότερες από μίας περιπτώσεων, αποθήκες στρατιωτικού υλικού στην Ελλάδα. Ο αλβανικός παράγων, λόγω ορισμένων χαρακτηριστικών που συγκεντρώνει (μεγάλη γεωγραφική διασπορά, πολυάριθμοι πληθυσμοί εκτός συνόρων εθνικού κράτους, αλυτρωτισμός σε έξαρση, αδύναμοι θεσμοί, έντονη δραστηριότητα εγκληματικών οργανώσεων και εμπλοκή τους στην πολιτική) προσφέρεται για τη χρησιμοποίησή του από τρίτες δυνάμεις ως μοχλού αποσταθεροποίησης της περιοχής και αναδιάταξης συνόρων και συσχετισμών. Η διασύνδεσή του με ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις, οι οποίες μπορούν να δράσουν και σε άλλους ισλαμικούς μεταναστευτικούς πληθυσμούς της Ελλάδος εγκυμονεί περαιτέρω κινδύνους.

Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι το μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα δεν θα μας παρασύρει μόνο σε μία οικονομική-πολιτική-πολιτιστική Οδύσσεια. Θα έχει επιπτώσεις και στα εθνικά θέματα της χώρας μας.

Επιβάλλεται να γίνει πάραυτα συζήτηση και λαϊκό δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό.

ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΣΑΜΑΡΑΣ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Παπανδρέου και Σαμαράς παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία

Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012

Του Βελισσάριου Δραγάτση

Η δημόσια προειδοποίηση της Άννας Ψαρούδα – Μπενάκη στον Κάρολο Παπούλια, οι «ύποπτες» δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου και οι πολιτικές αναδιπλώσεις του Αντώνη Σαμαρά (και των εταίρων του).

Σκοτεινοί σχεδιασμοί που πλήττουν την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία της πατρίδας βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους. Στις επόμενες κρίσιμες ώρες, ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς και οι εταίροι του θα επιβάλλουν τη νομοθετική ταφόπλακα στα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών και στη δημοκρατία, όπως τη γνωρίζουμε μετά τη Μεταπολίτευση.

Το Μνημόνιο 3 θα τεθεί προς ψήφιση από την Ολομέλεια της Βουλής και αναμένεται να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για όσα πρόκειται να συμβούν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Οι εξελίξεις δείχνουν ότι στην Ελλάδα δοκιμάζεται μια περίεργη πολιτική που θα εφαρμοστεί και σε άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τόσο ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, όσο και ο πολιτικό προκάτοχός του κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν αντέδρασαν στο παραμικρό όταν εμετικά ΜΜΕ της γερμανικής προπαγάνδας, όπως το “Bild”, άρχισαν να διατυπώνουν απειλές περί καθιέρωσης ενός ιδιότυπου καθεστώτος μειωμένης κυριαρχίας.

Η ΝΕΑ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Τοῦ κ. Δημ. Νατσιοῦ, Δασκάλου

«Κρίση». Μικρὴ λέξη, δισύλλαβη, ἡ ὁποία κρύβει στὸ κέλυφός της τρομακτικὴ καὶ τρομερὴ δύναμη. Οἱ περισσότεροι ἐννοοῦμε ὑλικὴ κατάρρευση καὶ οἰκονομικὴ χρεωκοπία. Ὅμως μιᾶς ὑλικῆς κατάρρευσης προηγεῖται μιὰ πνευματικὴ ἧττα.

Ἡ κρίση εἶναι πνευματική, ἡττηθήκαμε κυρίως στὸ θέμα τῆς Παιδείας, ποὺ κατάντησε στείρα καὶ ἄγονη Ἐκπαίδευση. «Ἐκπαίδευση εἶναι νὰ μαθαίνεις τὰ πράγματα. Παιδεία εἶναι νὰ τὰ ἐρωτεύεσαι. Ἡ πρώτη ὁδηγεῖ στὸ θάνατο τοῦ πνεύματος. Ἡ δεύτερη ὁδηγεῖ στὴ ζωὴ τοῦ πνεύματος», γράφει ὁ Χρ. Μαλεβίτσης.

Ἡ Παιδεία εἶναι ζωή, φῶς καὶ «Φῶς Χριστοῦ ποὺ φαίνει πᾶσι». Ὅμως: «Ἀπὸ πολλὰ τώρα χρόνια γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια, διαρκῶς αὐξανόμενη, νὰ πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὁ Χριστός. Νὰ διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νὰ εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα, ποὺ τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νὰ παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ ἐπηρεάζει τὴ ζωὴ τοῦ Γένους μας, δηλαδὴ νὰ παύσει ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους μας νὰ ζωογονεῖ τὸ εἶναι μας. Νὰ μείνει ὁ λαὸς ἀπροστάτευτος, ἔκθετος, ἀναιμικός, ἕτοιμη λεία καὶ τροφὴ ὁποιουδήποτε αἰσθητοῦ ἤ νοητοῦ θηρίου». (περιοδικὸ «Σύναξη», 10/1984. Ἁγιορεῖτες Πατέρες).

Τὸ σιωπηλὸ καὶ ἡσύχιο Ἅγιον Ὄρος ἔκρουσε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου ἀπὸ παλιά. Πλὴν εἰς μάτην. Ποιὸς ἀκούει τοὺς καλόγερους... Παιδεία εἶναι καὶ ἡ γλώσσα, ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε. Ἡ γλώσσα μας, εἶναι τό φυλακτήριο τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους μας. Ὅμως: «Ὅλα γίνουνται στὴν Ἑλλάδα σὰ νὰ μᾶς κινεῖ ἕνα θανάσιμο μίσος γιὰ τὴ λαλιά μας. Τὸ κακὸ εἶναι τόσο μεγάλο ποὺ μόνο σὰν ἕνα φαινόμενο ὁμαδικῆς ψυχοπάθειας θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ τὸ ἐξηγήσει. Ἴσως, ποιὸς ξέρει, οἱ ἀπωθήσεις, ποὺ προκάλεσε μία δασκαλοκρατία πολλῶν αἰώνων ἔπρεπε νὰ καταλήξουν στὶς σημερινές μας νευρώσεις. Στὰ χρόνια μας, πρέπει νὰ μὴ τὸ ξεχνᾶμε, τὸ ζήτημα δὲν εἶναι πιὰ ἂν θὰ γράφουμε καθαρεύουσα ἤ δημοτική. Τὸ τραγικὸ ζήτημα εἶναι ἂν θὰ γράφουμε ἤ ὄχι ἑλληνικά, ἂν θὰ γράφουμε ἑλληνικὰ ἤ ἕνα ὁποιοδήποτε ἑλληνόμορφο ἑσπεράντο. Δυστυχῶς, ὅλα γίνονται σὰ νὰ προτιμοῦμε τὸ ἑσπεράντο. Σὰν νὰ θέλουμε νὰ ξεκάνουμε μὲ ὅλα τά μέσα τὴ γλώσσα μας» (Γ. Σεφέρης).

Παιδεία εἶναι καὶ ἡ μνήμη: «Μνήμη τοῦ λαοῦ μου σὲ λένε Πίνδο καὶ σὲ λένε Ἄθω» (Ἐλύτης). Ὅμως: «Τέτοια κληρονομιὰ ποὺ μᾶς ἔχει ἀφήσει ὁ Χριστὸς δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε στὶς μέρες μας. Θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεό. Ἐμεῖς, τὸ μικρὸ αὐτὸ ἔθνος, πιστέψαμε στὸν Μεσσία, μᾶς δόθηκε ἡ εὐλογία νὰ διαφωτίσουμε ὅλον τὸν κόσμο. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μεταφράσθηκε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα ἑκατὸ χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ τί τράβηξαν! Κινδύνευε συνέχεια ἡ ζωή τους. Τώρα τί ἀδιαφορία ὑπάρχει!... ἐνῶ ἀνώδυνα σήμερα, χωρὶς νὰ κινδυνεύει ἡ ζωὴ μας μποροῦμε νὰ διαφωτίσουμε τὰ ἔθνη, νὰ γινόμαστε πιὸ ἀδιάφοροι; Ἂν σήμερα ἔχουμε λιγάκι εἰρήνη, ξέρεις τί ἔχουν τραβήξει οἱ παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάστηκαν; Τώρα τίποτε δὲν θὰ εἴχαμε, ἂν δὲν θυσιάζονταν ἐκεῖνοι. Καὶ κάνω μία σύγκριση, πὼς τότε, ἐνῶ κινδύνευε ἡ ζωή τους, κρατοῦσαν τὴ πίστη τους, καὶ πὼς τώρα, χωρὶς καμμία πίεση, ὅλα τά ἰσοπεδώνουν! Ὅσοι δὲν ἔχουν χάσει τὴν ἐθνική τους ἐλευθερία, δὲν καταλαβαίνουν. Τοὺς λέω! Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξη νὰ μὴ ἔρθουν οἱ βάρβαροι νὰ μᾶς ἀτιμάσουν! Καὶ μοῦ λένε: Καὶ τί θὰ πάθουμε; Ἀκοῦς κουβέντα; Ἄντε νὰ λείψετε, χαμένοι ἄνθρωποι! Τέτοιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι σήμερα. Δῶσ' τους χρήματα, αὐτοκίνητο, καὶ δὲν νοιάζονται οὔτε γιὰ τὴν πίστη, οὔτε γιὰ τὴν τιμή, οὔτε γιὰ τὴν ἐλευθερία» (Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης).

Παιδεία εἶναι καὶ ἡ Παράδοση, ποὺ σημαίνει «παραλαβή». Παράδοση σημαίνει συνέχεια. Εἶναι μία λαμπαδηφορία, κατὰ τὴν ὁποία ἡ μιὰ γενεὰ παίρνει τὴν φλόγα ἀπὸ τὴν προηγουμένη, γιὰ νὰ συνεχίσει τὴν δική της πορεία μέχρι νὰ τὴν παραδώσει στὴν ἄλλη. Ἡ λαμπάδα αὐτὴ τῆς παράδοσής μας ἔπεσε ἀπὸ τὰ χέρια μας, ὅταν γίναμε κράτος, τὸ λυμφατικὸ ἑλλαδικὸ κρατίδιο τῶν «Μπαυαρέζων». Ἀπὸ τὸ 1453 μέχρι σήμερα διαπιστώνουμε ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν ἱστορία σημαδεύεται ἀπὸ μία παραδοξότητα. Ἡ δουλεία, παρὰ τὸ καταθλιπτικό της βάρος, δὲν ἐπέφερε τὴ νέκρωσή του. Γιατί, ὅπως ἀποδείχτηκε, τὸν ὑπέταξε μόνο σωματικά. Οἱ ψυχὲς καὶ τὸ φρόνημα ἔμειναν ἀδούλωτα. Ἀντίθετα, ἡ ἀπελευθέρωση ἀπέδειξε ὅτι ἡ ἐλευθερία μπορεῖ νὰ φανεῖ καταστροφική, ἂν ἡ ψυχὴ χάσει τὴν αὐτοσυνειδησία της καὶ τὸ φρόνημα ἀλλοτριωθεῖ. Σὲ στιγμὲς συναισθηματικῆς ἔξαρσης ἀπὸ τὴ διαπίστωση αὐτὴ σημείωνε ὁ στρατηγὸς Ἰ. Μακρυγιάννης στὰ Ἀπομνημονεύματά του: «Ἂν μᾶς ἔλεγε κανένας (ὅτι θά καταχρώμεθα, θά προδίδαμε) αὐτήνη τὴ λευτεριά, ὁποῦ γευόμαστε, θὰ περικαλούσαμεν τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήσει εἰς τοὺς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θὰ εἰπεῖ πατρίδα, τί θὰ εἰπεῖ θρησκεία, τί θὰ εἰπεῖ φιλοτιμία, τί ἀρετὴ καὶ τιμιότη». Ὁ Μακρυγιάννης ἄφησε νὰ ἀκουστεῖ ὁ σπαραγμὸς τῆς καρδιᾶς του, ὅταν εἶδε νὰ κινδυνεύει τὸ Γένος νὰ χάσει στὴν ἐλευθερία ὅ,τι δὲν ἔχασε στὴ δουλεία, ἀποβαίνοντας μεταπρατικὸς χῶρος τῶν δυνάμεων ἐκείνων, ποὺ μὲ τόση ἀποτελεσματικότητα εἶχε ἀποκρούσει στὴ δουλεία. «Ὁ λόγος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη εἶναι μία βαριὰ ὑπόμνηση, ποὺ ὁ σημερινὸς Ἑλληνισμός, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ παραβλέψει» (π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Θυμᾶμαι, ὁ Μάνος Χατζιδάκης ὀνόμαζε τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, μιὰ νέα μορφὴ Τουρκοκρατίας καὶ μακάριζε ἑαυτόν, διότι δὲν θὰ βίωνε τὴν νέα καὶ ὕπουλη σκλαβιά. Λοιπόν, ἐφ᾽ ὅσον ἡ «εὐρωπαϊκὴ» Τουρκοκρατία μᾶς ἀπειλεῖ ἀπροκάλυπτα καὶ κινδυνεύουμε νὰ βουλιάξουμε μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν βαρβαρότροπη χοάνη, ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε ὡς λαὸς ἱστορικός, εἶναι νὰ ἀναστήσουμε τὴν Παιδεία, μὲ τὴν ὁποία παίδευε τὰ Ἑλληνόπουλα τὸ ἐν αἰχμαλωσίᾳ Γένος μας. Νὰ ξαναγράψουμε τὸ ἐκπαιδευτικὸ μοντέλο, μὲ τὸ ὁποῖο μόρφωνε τὰ παιδιὰ του ὁ λαὸς μας τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας. Ἐπειδὴ κάποιοι «προοδευμένοι» ἐνδέχεται νὰ παρανοήσουν, ἐξηγῶ. Δὲν θὰ κλείσουμε τὰ αὐτιά μας καὶ τὰ μάτια μας, σ᾽ ὅλα ὅσα συμβαίνουν στὰ πεπολιτισμένα ἔθνη. «Ὅ,τι καλὸν ὅ,τι χρήσιμον» τό υἱοθετοῦμε, ἡ οὐσία (ἡ φιλοσοφία) ὅμως τῆς Παιδείας μας θὰ ἐξετάζει, θὰ «βλέπει τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει». Ἔξω «μαυροφόρ᾽ ἀπελπισιὰ» καὶ «χειροπιαστὸ σκοτάδι» καὶ μέσα «στὴ θολόκτιστη ἐκκλησιά», τὰ σχολειὰ τῆς πατρίδας μας, θὰ θεριεύουν τὴν «ἀποσταμένη ἐλπίδα».

πηγή