Η ΝΕΑ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

Τοῦ κ. Δημ. Νατσιοῦ, Δασκάλου

«Κρίση». Μικρὴ λέξη, δισύλλαβη, ἡ ὁποία κρύβει στὸ κέλυφός της τρομακτικὴ καὶ τρομερὴ δύναμη. Οἱ περισσότεροι ἐννοοῦμε ὑλικὴ κατάρρευση καὶ οἰκονομικὴ χρεωκοπία. Ὅμως μιᾶς ὑλικῆς κατάρρευσης προηγεῖται μιὰ πνευματικὴ ἧττα.

Ἡ κρίση εἶναι πνευματική, ἡττηθήκαμε κυρίως στὸ θέμα τῆς Παιδείας, ποὺ κατάντησε στείρα καὶ ἄγονη Ἐκπαίδευση. «Ἐκπαίδευση εἶναι νὰ μαθαίνεις τὰ πράγματα. Παιδεία εἶναι νὰ τὰ ἐρωτεύεσαι. Ἡ πρώτη ὁδηγεῖ στὸ θάνατο τοῦ πνεύματος. Ἡ δεύτερη ὁδηγεῖ στὴ ζωὴ τοῦ πνεύματος», γράφει ὁ Χρ. Μαλεβίτσης.

Ἡ Παιδεία εἶναι ζωή, φῶς καὶ «Φῶς Χριστοῦ ποὺ φαίνει πᾶσι». Ὅμως: «Ἀπὸ πολλὰ τώρα χρόνια γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια, διαρκῶς αὐξανόμενη, νὰ πολεμηθεῖ ἡ πίστη. Νὰ βγεῖ ἀπὸ τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὁ Χριστός. Νὰ διαστρεβλωθεῖ ἡ ἱστορία μας. Νὰ εὐτελισθεῖ ἡ σημασία τῶν μεγάλων ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ Πάσχα, ποὺ τόσο ζεῖ ὁ λαός μας. Νὰ παύσει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νὰ ἐπηρεάζει τὴ ζωὴ τοῦ Γένους μας, δηλαδὴ νὰ παύσει ἡ ψυχὴ τοῦ Γένους μας νὰ ζωογονεῖ τὸ εἶναι μας. Νὰ μείνει ὁ λαὸς ἀπροστάτευτος, ἔκθετος, ἀναιμικός, ἕτοιμη λεία καὶ τροφὴ ὁποιουδήποτε αἰσθητοῦ ἤ νοητοῦ θηρίου». (περιοδικὸ «Σύναξη», 10/1984. Ἁγιορεῖτες Πατέρες).

Τὸ σιωπηλὸ καὶ ἡσύχιο Ἅγιον Ὄρος ἔκρουσε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου ἀπὸ παλιά. Πλὴν εἰς μάτην. Ποιὸς ἀκούει τοὺς καλόγερους... Παιδεία εἶναι καὶ ἡ γλώσσα, ποὺ διαβάζουνε οἱ ἀγράμματοι κι ἁγιάζουνε. Ἡ γλώσσα μας, εἶναι τό φυλακτήριο τῶν τιμαλφῶν ἀξιῶν τοῦ Γένους μας. Ὅμως: «Ὅλα γίνουνται στὴν Ἑλλάδα σὰ νὰ μᾶς κινεῖ ἕνα θανάσιμο μίσος γιὰ τὴ λαλιά μας. Τὸ κακὸ εἶναι τόσο μεγάλο ποὺ μόνο σὰν ἕνα φαινόμενο ὁμαδικῆς ψυχοπάθειας θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ τὸ ἐξηγήσει. Ἴσως, ποιὸς ξέρει, οἱ ἀπωθήσεις, ποὺ προκάλεσε μία δασκαλοκρατία πολλῶν αἰώνων ἔπρεπε νὰ καταλήξουν στὶς σημερινές μας νευρώσεις. Στὰ χρόνια μας, πρέπει νὰ μὴ τὸ ξεχνᾶμε, τὸ ζήτημα δὲν εἶναι πιὰ ἂν θὰ γράφουμε καθαρεύουσα ἤ δημοτική. Τὸ τραγικὸ ζήτημα εἶναι ἂν θὰ γράφουμε ἤ ὄχι ἑλληνικά, ἂν θὰ γράφουμε ἑλληνικὰ ἤ ἕνα ὁποιοδήποτε ἑλληνόμορφο ἑσπεράντο. Δυστυχῶς, ὅλα γίνονται σὰ νὰ προτιμοῦμε τὸ ἑσπεράντο. Σὰν νὰ θέλουμε νὰ ξεκάνουμε μὲ ὅλα τά μέσα τὴ γλώσσα μας» (Γ. Σεφέρης).

Παιδεία εἶναι καὶ ἡ μνήμη: «Μνήμη τοῦ λαοῦ μου σὲ λένε Πίνδο καὶ σὲ λένε Ἄθω» (Ἐλύτης). Ὅμως: «Τέτοια κληρονομιὰ ποὺ μᾶς ἔχει ἀφήσει ὁ Χριστὸς δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ τὴν ἐξαφανίσουμε στὶς μέρες μας. Θὰ δώσουμε λόγο στὸ Θεό. Ἐμεῖς, τὸ μικρὸ αὐτὸ ἔθνος, πιστέψαμε στὸν Μεσσία, μᾶς δόθηκε ἡ εὐλογία νὰ διαφωτίσουμε ὅλον τὸν κόσμο. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη μεταφράσθηκε στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα ἑκατὸ χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ τί τράβηξαν! Κινδύνευε συνέχεια ἡ ζωή τους. Τώρα τί ἀδιαφορία ὑπάρχει!... ἐνῶ ἀνώδυνα σήμερα, χωρὶς νὰ κινδυνεύει ἡ ζωὴ μας μποροῦμε νὰ διαφωτίσουμε τὰ ἔθνη, νὰ γινόμαστε πιὸ ἀδιάφοροι; Ἂν σήμερα ἔχουμε λιγάκι εἰρήνη, ξέρεις τί ἔχουν τραβήξει οἱ παλιοί; Ξέρεις πόσοι θυσιάστηκαν; Τώρα τίποτε δὲν θὰ εἴχαμε, ἂν δὲν θυσιάζονταν ἐκεῖνοι. Καὶ κάνω μία σύγκριση, πὼς τότε, ἐνῶ κινδύνευε ἡ ζωή τους, κρατοῦσαν τὴ πίστη τους, καὶ πὼς τώρα, χωρὶς καμμία πίεση, ὅλα τά ἰσοπεδώνουν! Ὅσοι δὲν ἔχουν χάσει τὴν ἐθνική τους ἐλευθερία, δὲν καταλαβαίνουν. Τοὺς λέω! Ὁ Θεὸς νὰ φυλάξη νὰ μὴ ἔρθουν οἱ βάρβαροι νὰ μᾶς ἀτιμάσουν! Καὶ μοῦ λένε: Καὶ τί θὰ πάθουμε; Ἀκοῦς κουβέντα; Ἄντε νὰ λείψετε, χαμένοι ἄνθρωποι! Τέτοιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι σήμερα. Δῶσ' τους χρήματα, αὐτοκίνητο, καὶ δὲν νοιάζονται οὔτε γιὰ τὴν πίστη, οὔτε γιὰ τὴν τιμή, οὔτε γιὰ τὴν ἐλευθερία» (Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης).

Παιδεία εἶναι καὶ ἡ Παράδοση, ποὺ σημαίνει «παραλαβή». Παράδοση σημαίνει συνέχεια. Εἶναι μία λαμπαδηφορία, κατὰ τὴν ὁποία ἡ μιὰ γενεὰ παίρνει τὴν φλόγα ἀπὸ τὴν προηγουμένη, γιὰ νὰ συνεχίσει τὴν δική της πορεία μέχρι νὰ τὴν παραδώσει στὴν ἄλλη. Ἡ λαμπάδα αὐτὴ τῆς παράδοσής μας ἔπεσε ἀπὸ τὰ χέρια μας, ὅταν γίναμε κράτος, τὸ λυμφατικὸ ἑλλαδικὸ κρατίδιο τῶν «Μπαυαρέζων». Ἀπὸ τὸ 1453 μέχρι σήμερα διαπιστώνουμε ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν ἱστορία σημαδεύεται ἀπὸ μία παραδοξότητα. Ἡ δουλεία, παρὰ τὸ καταθλιπτικό της βάρος, δὲν ἐπέφερε τὴ νέκρωσή του. Γιατί, ὅπως ἀποδείχτηκε, τὸν ὑπέταξε μόνο σωματικά. Οἱ ψυχὲς καὶ τὸ φρόνημα ἔμειναν ἀδούλωτα. Ἀντίθετα, ἡ ἀπελευθέρωση ἀπέδειξε ὅτι ἡ ἐλευθερία μπορεῖ νὰ φανεῖ καταστροφική, ἂν ἡ ψυχὴ χάσει τὴν αὐτοσυνειδησία της καὶ τὸ φρόνημα ἀλλοτριωθεῖ. Σὲ στιγμὲς συναισθηματικῆς ἔξαρσης ἀπὸ τὴ διαπίστωση αὐτὴ σημείωνε ὁ στρατηγὸς Ἰ. Μακρυγιάννης στὰ Ἀπομνημονεύματά του: «Ἂν μᾶς ἔλεγε κανένας (ὅτι θά καταχρώμεθα, θά προδίδαμε) αὐτήνη τὴ λευτεριά, ὁποῦ γευόμαστε, θὰ περικαλούσαμεν τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήσει εἰς τοὺς Τούρκους ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θὰ εἰπεῖ πατρίδα, τί θὰ εἰπεῖ θρησκεία, τί θὰ εἰπεῖ φιλοτιμία, τί ἀρετὴ καὶ τιμιότη». Ὁ Μακρυγιάννης ἄφησε νὰ ἀκουστεῖ ὁ σπαραγμὸς τῆς καρδιᾶς του, ὅταν εἶδε νὰ κινδυνεύει τὸ Γένος νὰ χάσει στὴν ἐλευθερία ὅ,τι δὲν ἔχασε στὴ δουλεία, ἀποβαίνοντας μεταπρατικὸς χῶρος τῶν δυνάμεων ἐκείνων, ποὺ μὲ τόση ἀποτελεσματικότητα εἶχε ἀποκρούσει στὴ δουλεία. «Ὁ λόγος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη εἶναι μία βαριὰ ὑπόμνηση, ποὺ ὁ σημερινὸς Ἑλληνισμός, δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ παραβλέψει» (π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Θυμᾶμαι, ὁ Μάνος Χατζιδάκης ὀνόμαζε τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, μιὰ νέα μορφὴ Τουρκοκρατίας καὶ μακάριζε ἑαυτόν, διότι δὲν θὰ βίωνε τὴν νέα καὶ ὕπουλη σκλαβιά. Λοιπόν, ἐφ᾽ ὅσον ἡ «εὐρωπαϊκὴ» Τουρκοκρατία μᾶς ἀπειλεῖ ἀπροκάλυπτα καὶ κινδυνεύουμε νὰ βουλιάξουμε μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν βαρβαρότροπη χοάνη, ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε ὡς λαὸς ἱστορικός, εἶναι νὰ ἀναστήσουμε τὴν Παιδεία, μὲ τὴν ὁποία παίδευε τὰ Ἑλληνόπουλα τὸ ἐν αἰχμαλωσίᾳ Γένος μας. Νὰ ξαναγράψουμε τὸ ἐκπαιδευτικὸ μοντέλο, μὲ τὸ ὁποῖο μόρφωνε τὰ παιδιὰ του ὁ λαὸς μας τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας. Ἐπειδὴ κάποιοι «προοδευμένοι» ἐνδέχεται νὰ παρανοήσουν, ἐξηγῶ. Δὲν θὰ κλείσουμε τὰ αὐτιά μας καὶ τὰ μάτια μας, σ᾽ ὅλα ὅσα συμβαίνουν στὰ πεπολιτισμένα ἔθνη. «Ὅ,τι καλὸν ὅ,τι χρήσιμον» τό υἱοθετοῦμε, ἡ οὐσία (ἡ φιλοσοφία) ὅμως τῆς Παιδείας μας θὰ ἐξετάζει, θὰ «βλέπει τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει». Ἔξω «μαυροφόρ᾽ ἀπελπισιὰ» καὶ «χειροπιαστὸ σκοτάδι» καὶ μέσα «στὴ θολόκτιστη ἐκκλησιά», τὰ σχολειὰ τῆς πατρίδας μας, θὰ θεριεύουν τὴν «ἀποσταμένη ἐλπίδα».

πηγή