Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013
Σώνα μ΄ μη τυραννίεσαι
Σώνα μ΄ μη τυραννίεσαι
Κρυπτοχριστιανοί στον Πόντο
ΤΕΜΕΤΕΡ ΚΑΙ ΜΕΙΖΕΤΕΡ: ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΑΣ
Ένα πολύ όμορφο Ποντιακό τραγούδι από τα λίγα που αναφέρονται ξεκάθαρα στο θέμα των Κρυπτοχριστιανών. Σε αυτό το τραγούδι η Σώνα είναι η Εμινέ και ο Νικόλας, ο Μαχμούτ που στη γιορτή του Σωτήρος θα πάει να την κλέψει και μεσάνυχτα κρυφά από όλους θα πάνε στο μοναστήρι για την τέλεση του θρησκευτικού τους γάμου.
Σώνα μ’ μη τυραννίεσαι και μ’ έεις βαρύν καρδίαν.
θ΄ αλλάεις το χρυσόν τ’ όνομα σ’ και τούρκικον θα βάλεις.
θα παίρ΄τς άντραν ολόχρυσον, χριστιανόν παιδίν εν’
‘ς σα φανερά Μαχμούτ αγάς και ‘ς σα κρυφά Νικόλας
‘ς σό Μοναστήρ’ μεσανυχτί θα πάτε στεφανούζ’νε.
Εμέν λέγ’νε Νικόλ’ογλή και τ’ όνομα μ’ εν Γιάννες,
καλλίον ας επέθανα κι εσέν να μ’ είχα ειδέναι.
Εμινέ έλα ς’ σο παραθύρ’ εσένα κατ’ θα λέγω
τ’ Αε- Σωτήρας τη βράδυν θα παίρω σε και φεύω.
‘Σ σην Πόλιν εσουμαρλάεψε ασημένα φιλιάδες
γιατί χωρίζ’ μας ο Θεόν και α ση γειτονάδες.
Εμείς ας εχωρίγαμε εδέβαν πολλά χρόνα
τ’ αρωθυμίας τα πολλά επλέθεναν τα πόνα.
Κωνσταντίνος Φωτιάδης- Μνήμη μου σε λένε Πόντο
«Το Ποντιακό τραγούδι στη
διαμόρφωση της ιστορικής μνήμης»
Ανάρτηση:Thalassa Karadeniz http://pontiaka2.blogspot.gr/
Άη Γιώργης
Άη Γιώργης
Μαριώ
Ταξίδι απ’ τα Επτάνησα
κι η Σαλονίκη μάγισσα.
σε κράτησε δικό της
Βρήκε η αγάπη αφορμή
διάλεξε τη σωστή στιγμή
πήρε το μερτικό της.
Δίπλα σου που μεγάλωσα
πόσες φορές καμάρωσα
το φως που `χε η καρδιά σου.
Την περηφάνια της ματιάς
τη μυρωδιά της αγκαλιάς
την τρυφερότητά σου.
Ποιος περνάει έξω στο δρόμο
μ’ ένα σύννεφο στον ώμο.
Άι Γιώργης που γυρίζει τραυματίας
το `40 απ’ τα βουνά της Αλβανίας.
Ποιος κρατάει εκεί στα αστέρια
την Πανσέληνο στα χέρια.
Άι Γιώργης να μου φέγγει κάθε νύχτα
της ζωής του το λαμπρό εν τούτω νίκα.
Πάλευες πάντα τον καιρό
μα είχες γυναίκα θησαυρό
κι άντεξες το τιμόνι.
Κι αν στη ζωή τα πάντα ρει
ακούω το βήμα σου βαρύ
στης μνήμης μου τ’ αλώνι.
Ποιος περνάει έξω στο δρόμο
μ’ ένα σύννεφο στον ώμο.
Άι Γιώργης που γυρίζει τραυματίας
το `40 απ’ τα βουνά της Αλβανίας.
http://youtu.be/jmKT92K-ZLM
ΔΩΔΕΚΑ ΕΥΖΩΝΑΚΙΑ
ΔΩΔΕΚΑ ΕΥΖΩΝΑΚΙΑ
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτέλεση: Χρόνης Αηδονίδης
Δώδεκα ευζωνάκια τ' αποφασίσανε
στον πόλεμο να πάνε Παναγιά μου
να πολεμήσουνε
Στο δρόμο που πηγαίναν στη Μαύρη θάλασσα
κακιά φουρτούνα πιάνει Παναγιά μου
ξεσκίζει τα πανιά
Δεν κλαίμε το καράβι δεν κλαίμε τα πανιά
μον' κλαίμε τα ευζωνάκια Παναγιά μου
τα νιούτσικα παιδιά
Βοήθα Παναγιά μου να τα γλιτώσουμε
κι όλα σου τα καντήλια Παναγιά μου
θα στ' ασημώσουμε
Η ΣΜΥΡΝΗ
Η ΣΜΥΡΝΗ
Η Σμύρνη μάνα καίγεται
καίγεται και το βιος μας
ο πόνος μας δε λέγεται δε
γράφεται ο καημός μας
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη
δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη
και τριάντα στη φωτιά
Η Σμύρνη μάνα χάνεται
τα όνειρά μας πάνε
στα πλοία όποιος πιάνεται
κι οι φίλοι τον χτυπάνε
Ρωμιοσύνη ρωμιοσύνη
δε θα ησυχάσεις πια
ένα χρόνο ζεις ειρήνη
και τριάντα στη φωτιά
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜΩΡΗΑ
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜΩΡΗΑ
ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ
«Ένα τραγούδι θα σας πω για τον λεβέντη,
τον ασπρομάλλη μου το γέρο τον Μωρηά
και βάλτε αδέρφια μου για να στηθεί το γλέντι
Τριπολιτσιώτικο κρασί και ψησταριά.
Στήσε χορό ξενητεμένε Μωραΐτη,
απόψε ας παίξουνε λαγούτα και βιολιά
και πες πως γύρισες στο πατρικό σου σπίτι
και πως σε πήρανε οι γέροι σου αγκαλιά.
Γειά και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί
και σεις κοπέλες γειά σας,
τη λευτεριά η Ελλάδα μας
χρωστάει στη λεβεντιά σας.
Τώρα που αίμα αδερφικό το χώμα ιδρώνει
κι η Ελλάδα πνίγει την Ελλάδα στα βουνά,
έβγα απ’ τον τάφο Θοδωρή Κολοκοτρώνη
κι αδέρφια κάνε όλους τους Έλληνες ξανά.
Τα όμορφα χρόνια τα παλιά να ξαναζήσουν
και στου Ταΰγετου την πιο ψηλή κορφή,
των πρόγονών μας οι σκιές χορό να στήσουν
και να τους λέει τ’ αγέρι ετούτη τη στροφή.
Γειά και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί
και σεις κοπέλες γειά σας,
τη λευτεριά η Ελλάδα μας
χρωστάει στη λεβεντιά σας.
Γειά και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί,
που η μάνα αν δεν σας γέννα,
ούτ’ Άγια Λαύρα θα ‘χαμε,
ουτέ Εικοσιένα»
http://vembosofia.blogspot.gr/
ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ
ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ
ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ
Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε
ν' αντικρίσουνε,
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν στο σταθμό όταν χωριστήκαν να νικήσουνε.
Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει και η δόξα τους τυλίγει, ας χαιρόμαστε,
και ποτέ καμιά ας μη κλάψει, κάθε πόνο της ας κάψει, κι ας ευχόμαστε:
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.
Λέω σ' όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα σε μια τίμια Ελληνοπούλα, δεν ταιριάζουνε.
Ελληνίδες του Ζαλόγγου και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε υπερήφανα ασκούμε σαν Σουλιώτισσες.
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ
Ποιος το περίμενε στ΄αλήθεια να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους
που μας τα λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους
Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει δεν θα το βάλουμε μαράζι
και δεν θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε
γιατί δεν είν’ πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε…
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου, γράψε όσα λεν’ οι εχθροί σου
Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου να μην μας αρρωστήσεις
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις
Σε κάθε χιονισμένη ράχη σαν πολεμούσαμε μονάχοι
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μες τα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε
Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα
κ' η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα
κ’ ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχύσαμε
να μας καθίσουν στο σκαμνί γιατί νικήσαμε
μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου...
ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ
Δεν έχω σπίτι πίσω για να ρθω
ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ
δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά
να περπατήσω μια Πρωτομαγιά
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα 'πες με το πρώτο σου το γάλα
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρενες του κόσμου μάνα μου
Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ 1922 ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ 2010
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)