Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΥΒΡΙΣ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΥΒΡΙΣ

31^η Μαρτίου 2010

XΡΗΣΤΟΥ  Α.  ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

Ἡ συντελουμένη κατὰ τὶς ἡμέρες μας σὲ πολλὲς χῶρες ἀπαξίωσις τῆς Πατρίδος μας μὲ ἀφορμὴ τὴν σοβαρὴ δημοσιονομικὴ κρίσι, ποὺ διατρέχουμε, ἔλαβε σποραδικῶς διαστάσεις νοσηρῶν ἀκατονομά-στων ὕβρεων, μὲ πρωταγωνιστὴ τῆς ἀθλιότητος τὸ γερμανικὸ περιοδικὸ FOCUS σὲ τεύχη του τῆς 22ας Φεβρουαρίου 2010 καὶ μεταγενέστερα..

Οἱ ὕβρεις εἰδικώτερα τοῦ περιοδικοῦ αὐτοῦ χρειάζονται βεβαίως πρωτίστως ψυχιατρικὴ ἐξήγησι, ἐξ αἰτίας τοῦ παραλογισμοῦ, ποὺ τὶς διατρέχει. Ἐδόθησαν στὶς ὕβρεις ἀπὸ πολλὲς πλευρές, ἐπισήμων ἀλλὰ καὶ ἄλλων σημαντικῶν προσώπων τῆς δημοσίας μας ζωῆς, ἀπαντήσεις μὲ ἀναφορὲς ἀκόμη καὶ στὴν κατὰ τὴν κατοχὴ τῆς χώρας μας συμπεριφορὰ τῶν Γερμανῶν, μὲ τὴν λεηλασία τοῦ θησαυροφυλακείου τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἀπομύζησι τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ὡς καὶ τὶς ἀκόμη ἀνεξόφλητες πολεμικὲς ἐπανορθώσεις, καὶ βεβαίως τὶς τεράστιες ὑλικὲς καταστροφὲς καὶ τὶς δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων Ἑλλήνων πολιτῶν.

Εἰς τὰ ὅσα σωστὰ ἐλέχθησαν, ἀνάγκη νὰ προστεθῇ μιὰ περισσότερον οὐσιαστική, ἐνδελεχὴς ἀνασκευὴ καὶ βεβαίως ἐξήγησι τῶν γερμανικῶν ἀνοησιῶν μὲ τὴν ἐπιβαλλομένη πάντοτε σοβαρότητα τοῦ θέματος ἐξ αἰτίας τῶν σημερινῶν ὁμαλῶν διακρατικῶν μας σχέσεων μὲ τὴν Ὁμοσπονδιακὴ Δημοκρατία τῆς Γερμανίας, ἡ ὁποία μάλιστα ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τοὺς πρωτεύοντες ἑταίρους μας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι καὶ τὴν Εὐρωζώνη. Καὶ ἡ μὲν ἀνασκευὴ αὐτὴ ἀναγκαίως θὰ περιλάβῃ καὶ ὡρισμένα ἀναμφισβήτητα στοιχεῖα τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος, διότι μόνον μὲ αὐτὰ θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ἐξηγηθοῦν στὴν ἐντέλεια οἱ ψυχικοὶ συντελεσταὶ τῆς ἐναντίον τῆς Πατρίδος μας καταφορᾶς  καὶ νὰ ἀποστομωθοῦν ἀποτελεσματικὰ οἱ γερμανικὲς ὕβρεις.  Ἄλλωστε, ὅπως στὸ φυτικὸ βασίλειο οἱ ρίζες καθορίζουν τὴν βιωσιμότητα, εὐρωστία καὶ ποιότητα φυτῶν καὶ δένδρων, ἢ στὸ ζωϊκὸ βασίλειο  οἱ πρόγονοι προοιωνίζουν τὴν ποιότητα καὶ ἐξέλιξι τοῦ εἴδους, ἔτσι καὶ στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες ἡ γνῶσις τοῦ παρελθόντος εἶναι, γιὰ κάθε σκεπτόμενο, νουνεχῆ, ὑπεύθυνο πολίτην καὶ ἰσοσθενῶς ἐθνικὴν κοινότητα, ἀπαραίτητη, διότι εἶναι γνῶσις τοῦ παρόντος, ἀφοῦ τὸ παρελθὸν ἀποτελεῖ τὸ σπέρμα καὶ τὶς ἀπαρχές του. Ἡ δὲ ἐξήγησις τῶν ὕβρεων καὶ τὰ αἴτια αὐτῶν θὰ ἀναζητηθῇ ἐπὶ τῆς διεθνοῦς σκηνῆς, εἰς τὸ πλαίσιον ὄχι μόνον διακρατικῶν ἀντιθέσεων, ἀλλὰ καὶ παγκοσμίων ζυμώσεων καὶ ἐνεργημάτων ἐπιζητουμένης νέας συγκροτήσεως τῆς διεθνοῦς κοινωνίας.

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - ΔΡΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΑΜ - ΕΛΑΣ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - ΔΡΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΑΜ - ΕΛΑΣ

Ἡ Ἐθνική Ἀντίστασις καί ἡ ἑλληνική Ἀριστερά κατά τό 1944 - 45

(Ἐπιστολή τοῦ Δαμασκηνοῦ μοναχοῦ Ἁγιορείτου πρός τήν ἐφημερίδα ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ - 28η Φεβρουαρίου 2010)

κ. Διευθυντά,

Εἰς τό φύλλο σας τῆς 5ης Φεβρουαρίου 2010 καί εἰς τήν 6ην σελίδα ἀνεδημοσιεύσατε ἄρθρο τοῦ μουσικοσυνθέτη κ. Μ. Θεοδωράκη μέ τίτλο Ο «ΠΟΛΕΜΟΣ» ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ-ΘΑΛΕΙΑΣ ΔΡΑΓΩΝΑ, τό ὁποῖο εἶχε δημοσιευθῆ εἰς τήν ἐφημερίδα «Ἐλεύθερος» τήν 15η Ἰανουαρίου 2010.

Εἰς τό ἄρθρο του αὐτό, ὁ κ. Θεοδωράκης ἀποδεικνύεται ἀληθινός πατριώτης, ὑπεραμύνεται τοῦ ἔθνους καί τῆς πατρίδας καί εὐστόχως ἐπιτίθεται ἐναντίον τῶν θέσεων τῆς κ. Δραγώνα, πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο εἶναι ἄξιος πολλῶν συγχαρητηρίων. Ὅμως, τό ἄρθρο του περιέχει καί ὡρισμένα ψευδῆ στοιχεῖα σχετικά μέ τήν ἱστορική ἀλήθεια, τά ὁποῖα θά ἤθελα νά ἐπισημάνω.

Ὁ κ. Θεοδωράκης μπορεῖ πράγματι νά ὑπερηφανεύεται γιά τόν ἑαυτό του, ἰσχυριζόμενος ὅτι «…. τυγχάνει νά εἶμαι ἕνας ἀπό τούς πρωτεργάτες αὐτῆς τῆς ἐκστρατείας γιά τήν ἐνημέρωση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μέ ρίζες βαθειές στήν ἀληθινή ἑλληνική Ἀριστερά ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ΕΑΜ…. », ἤ ὅτι «… ἡ ζωή καί τό ἔργο μου στηρίχθηκε πάνω σέ τρεῖς λέξεις: Ἑλλάδα, Πατρίδα, Ἐλευθερία, καί ὅλοι μου οἱ ἀγῶνες ἔγιναν γιά νά τίς ὑπερασπίσω μέ κάθε θυσία», λέει ὅμως τήν μισή ἀλήθεια, ὅταν ἀναφέρεται σέ μερικά ἱστορικά γεγονότα καί στίς αἰτίες τους, ἤ ψεύδεται τελείως σέ ἄλλα, ὅταν ἀναφέρεται στήν πραγματικότητα γιά τήν Ἐθνική Ἀντίσταση, ἤ, ἐμμέσως πλήν σαφῶς στήν πραγματικότητα τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ ἤ τοῦ τότε ΚΚΕ, προκαλῶντας καί ὁ ἴδιος ‘μερική ἀνατροπή τῆς ἱστορίας’. Ἡ δρᾶσις τοῦ ΚΚΕ, τοῦ ΕΑΜ καί τοῦ ΕΛΑΣ κατά τήν περίοδο 1944-1945, ὅπως θά καταφανῆ ἀπό τά παρατιθέμενα παρακάτω ἐπίσημα ἱστορικά στοιχεῖα, κάθε ἄλλο παρά ἐβασίσθηκε εἰς τίς τρεῖς παραπάνω λέξεις μέ τήν ἔννοια πού δηλοῖ ὁ κ. Θεοδωράκης.

ΤΟ ΑΝΤΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΚΚ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ - ΜΕΡΟΣ Β´

ΤΟ ΑΝΤΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΚΚ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ - ΜΕΡΟΣ Β´ 

Το ένοχο κι αντεθνικό παρελθόν του ΚΚΕ

7 Μαρτίου, 2010

ΜΕΡΟΣ  Β´ 

Σχόλια

Νέστωρ

Ένα κόμμα που δηλώνει επισήμως ότι δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα, επειδή δεν το ψήφισε, δεν θα έπρεπε να έχει θέση στην Βουλή των Ελλήνων. Αφού δεν το αναγνωρίζει, όμως, πώς ορκίζεται πίστη σ' αυτό; Το ΚΚΕ είναι συνώνυμο της ψευτιάς, του λαϊκισμού, της απάτης και της προδοσίας!

ΓΙΑΝΝΗΣ

Και συνεχιζουν αμετανοητοι κι ανενοχλητοι να εγκληματουν εναντιον του Ελληνικου λαου.

ΤΟ ΑΝΤΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΚΚ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

ΤΟ ΑΝΤΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ ΚΚ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ - ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Το ένοχο κι αντεθνικό παρελθόν του ΚΚΕ

7 Μαρτίου, 2010

Τα πρώιμα χρόνια της ελληνικής Αριστεράς και η Φεντερασιόν του Αβραάμ Μπεναρόγια


Μέχρι τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα η ελληνική Αριστερά διέπονταν από την ιδεολογία της κοινωνικής απελευθέρωσης, σε συνδυασμό με το αίτημα για την απελευθέρωση των λαών που ήταν υπόδουλοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Με κεντρικές μορφές, όπως ο σημαντικότερος Έλληνας σοσιαλιστής της εποχής, ο Σταύρος Καλλέργης, ο Μαρίνος Αντύπας, ο Νίκος Γιαννιός, ο Γεώργιος Σκληρός κ.ά., το σοσιαλιστικό κίνημα που κινούνταν στα όρια του ελλαδικού χώρου, θα ερχόταν αντιμέτωπο με νέα δεδομένα, όταν θα πραγματοποιούνταν η ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας: Στην Βόρεια Ελλάδα, το εβραιοβουλγαρικό σοσιαλιστικό κίνημα είχε πολύ μεγαλύτερη επιρροή, σε μια βάση διαφόρων εθνοτήτων που αποτελούσαν την περίφημη «μακεδονική σαλάτα».

Όταν απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τον ελληνικό στρατό τον Οκτώβριο του 1912, οι μόνοι που αισθάνθηκαν απελευθερωμένοι, ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι όμως μειοψηφούσαν σε πληθυσμό εκείνη την εποχή στην πόλη (σε σύνολο 150.000, οι Έλληνες ήταν 40.000, οι Εβραίοι 60.000, οι Τούρκοι 45.000 και οι λοιπές εθνότητες 5.000). Η μεγαλύτερη κοινότητα της Θεσσαλονίκης, η εβραϊκή, δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την αλλαγή του καθεστώτος. Οι Εβραίοι, στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την οποία θεωρούσαν ως πατρίδα τους, έλεγχαν κάθε οικονομική δραστηριότητα. Τα νέα δεδομένα, προκαλούσαν γι' αυτούς οικονομικές απώλειες, καθώς η αποχώρηση των ηττημένων αποτελούσε και απώλεια χρεών. Επιπλέον, τα όρια της ελληνικής επικράτειας, ήταν σαφώς πιο στενά απ' αυτά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα οποία δρούσαν πριν εμπορικά και αυτή τη φορά έβλεπαν στα πρόσωπα των Ελλήνων τον κίνδυνο του ανταγωνισμού, τον οποίον δεν είχαν με τους μουσουλμάνους και τους Βούλγαρους, οι οποίοι περιορίζονταν στις αγροτικές ασχολίες και στο «χαμαλίκι». Εκτός όμως των οικονομικών λόγων, υπήρχε και ο φόβος των αντιποίνων, καθώς η εβραϊκή κοινότητα, όχι μόνο είχαν ενισχύσει οικονομικά τον πόλεμο των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων, πραγματοποιώντας έρανο, με το τεράστιο ποσό των 650.000 χρυσών λιρών, αλλά μέλη της είχαν δημιουργήσει στρατιωτικό σώμα εθελοντών, για να πολεμήσουν στο πλευρό των Τούρκων κι εναντίον των Ελλήνων (δημοσίευμα εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912). Εξ άλλου, ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από τον λιθοβολισμό Ελλήνων αιχμαλώτων, από Εβραίους στην Θεσσαλονίκη. Υπό αυτές τις συνθήκες και παρ' ότι ο Βενιζέλος είχε φροντίσει να καθησυχάσει την εβραϊκή κοινότητα παραχωρώντας τους και ιδιαίτερα προνόμια (π.χ. εξαγορά στρατιωτικής θητείας, διατήρηση της αργίας του Σαββάτου, διατήρηση της ισπανοεβραϊκής γλώσσας στις οικονομικές συναλλαγές κ.ά.), οι Εβραίοι ξεκίνησαν προσπάθειες «διεθνοποίησης» της πόλης στέλνοντας εκκλήσεις, πότε στους Βούλγαρους για να προστατέψουν με περιπολίες τις εβραϊκές συνοικίες, πότε στους Αυστριακούς, με αίτημα αυτή τη φορά, να προσαρτήσουν την Θεσσαλονίκη και την Μακεδονία, στην Αυστρουγγαρία, και πότε αποστέλλοντας επιτροπή στο Λονδίνο με αίτημα την αυτονόμηση της Μακεδονίας.