Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013
Μικρασία - Παρελθόν και παρόν
Μικρασία -
Παρελθόν και παρόν
10 Μάρτιος, 2005
του
Χρηστάκου Δόλοπα, στο περιοδικό «Ενδοχώρα»
«Αοιλί εμάς και βάι εμάς
επάρθεν η Ρωμανία
μοιριλογούν τα εγκλησιάς
και κλαίγνε τα μοναστήρια»
(Ποντιακός Θρήνος)
Μετά την Άλωση της
Κωνσταντινουπόλεως (1453), σειρά είχε η πρωτεύουσα των Κομνηνών, η Τραπεζούντα
(1461). Ο Ελληνισμός όμως επέζησε, παρά την πίεση, τη βία, τη δουλεία και τους
εξισλαμισμούς. Οι τέσσερις αιώνες υποταγής στους Οθωμανούς κατακτητές, δεν ήσαν
αρκετοί να σβήσουν την ελληνική παρουσία. Το 1922-1924 ήλθε η ώρα του τελικού
ξεριζωμού.
Ο ελληνοχριστιανικός
πολιτισμός, που έδωσε τιτάνιους αγώνες ενάντια στον ισλαμισμό, προσπαθώντας να
επιβιώσει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς. Οι
Έλληνες (μόνον όμως οι Χριστιανοί) εγκαταλείπουν τον τόπο, όπου η ιστορία μας
θυμίζει δόξες, μεγαλείο, αγώνες, θυσίες. Το ελληνικό φεύγει και στη θέση του
ανατέλλει μια καινούργια εθνότητα, η Τουρκική, που μέχρι τις μέρες μας,
βασισμένη στην παντουρκική-παντουρανική ιδεολογία, προσπαθεί να δημιουργήσει
ομογενοποιημένο λαό, εμφυτεύοντας κοινή εθνική καταγωγή στην πανσπερμία των 47
εθνικών μειονοτήτων, που αποτελούν τον τουρκικό λαό (1).
Στην Τουρκία σήμερα, δεν
υπάρχει κοινή εθνική συνοχή, παρά τις γενοκτονίες (Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι) και
παρά την επικράτηση του μουσουλμανισμού. Οι δεκάδες μειονότητες θεωρούν τους
Τούρκους εχθρούς και κατακτητές. Και ενώ ο μουσουλμανισμός λειτουργεί σαν
συνδετικός κρίκος, υπάρχουν αγεφύρωτες οι δογματικές διαφορές μεταξύ Σουνιτών
και Σιιτών, ενώ οι αιρέσεις των Γιουρούκων, Μπαντιέ, Δερβίσηδων (Μπεκτασήδων,
Μαβλεβήδων) και Γεζιτών, είναι υπό διωγμόν. Παρά τις γενοκτονίες, τους βίαιους
εξισλαμισμούς και τις πολιτισμικές γενοκτονίες, οι μικρές εθνικές μειονότητες
διατηρούν τα ιδιαίτερα ήθη και έθιμά τους, τιμούν τις αρχαίες παραδόσεις που
μεταδίδουν από γενιά σε γενιά, ενώ με τη λαϊκή παράδοση διατηρούν τους δικούς
τους χορούς και τη δική τους μουσική, μεταγλωττίζοντας μόνο τους στίχους.
Ως σήμα κατατεθέν, λειτουργεί
και η αντίσταση του κουρδικού λαού, που αγωνίζεται διεκδικώντας την πολυπόθητη
ελευθερία του, ενώ οι Τούρκοι ιθύνοντες (πολιτικοί, στρατιωτικοί και ιστορικοί)
τους ονομάζουν «ορεσίβιους Τούρκους», προσπαθώντας και να τους εξαφανίσουν ως
έθνος. Η πολιτική της γενοκτονίας, ενώ αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική, δεν
έλυσε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το τουρκικό κράτος. Αυτό μας το θυμίζει ο
Ντεμιρέλ (1991), που τόνιζε: «Η παραχώρηση δικαιωμάτων στους Κούρδους θα
αποτελέσει την απαρχή της διαλύσεως της Τουρκίας, που έχει 27 εθνότητες». Είναι
κοινό μυστικό στην Τουρκία, πως η μέρα που θα διαλυθεί σαν κράτος πλησιάζει.
Εδώ και χρόνια, οι κάτοικοι της Τουρκίας αστειευόμενοι λένε, ότι στην Τουρκία
κατοικούν εβδομήντα πέντε και μισή (75,5) εθνότητες και αρχίζουν να τις
αριθμούν. Εάν τους ρωτήσεις ποια είναι η μισή εθνότητα, χαμογελώντας θα σου
απαντήσουν: «μα, η τουρκική».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
