To τουρκικό αίνιγμα

To τουρκικό αίνιγμα

15/06/2013

Του Βλάση Αγτζίδη

Η πρωτοφανής εξέγερση της νεολαίας στην Τουρκία φαίνεται ότι δημιουργεί αμηχανία στους αναλυτές λόγω της πολυπλοκότητας της τουρκικής κοινωνίας και της έλλειψης αντίστοιχης έκφρασής της. Οι πρώτες διαμαρτυρίες ενάντια στη μεγαλομανία και τον αυταρχισμό του Ερντογάν ξεκίνησαν όπως φαίνεται από αριστερούς αντικεμαλικούς, αναρχικούς και οικολόγους ως αντίδραση στα μεγαλομανή σχέδια ανάπλασης του πάρκου Γκεζί της πλατείας Ταξίμ, για να υιοθετηθούν στη συνέχεια από τους οπαδούς του κεμαλισμού, αλλά και από τους ακροδεξιούς Γκρίζους Λύκους.  Η “τουρκική άνοιξη” είναι η πιο παράξενη εξέγερση στον ισλαμικό κόσμο. Μαζί με τους αριστερούς, δημοκράτες και αντιολοκληρωτικούς πολίτες εξεγείρονται και οι εθνικιστές. Οι ερμηνείες είναι πολλές και οι περισσότερες βασίζονται στην εμπειρία των αντίστοιχων κινημάτων του ισλαμικού κόσμου. Όμως αυτή η εμπειρία δεν είναι αρκετή για να κατανοηθεί η τουρκική περίπτωση. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η νεολαία αντιδρά στην θεοκρατική επιλογή. Όμως η νεολαία αυτή προέρχεται από μια βαθύτατα «θρησκευόμενη» και ιδεοληπτική κοινωνία, στην οποία κυριαρχεί η λατρεία του Μουσταφά Κεμάλ, του Ατατούρκ, δηλαδή το γεννήτορα του τουρκικού έθνους. Η λατρεία του Ατατούρκ, που μόνο στη Βόρεια Κορέα υπάρχει ένα αντίστοιχο φαινόμενο, διαμορφώνει μια κοινωνία διαφορετική από αυτές που γνωρίζουμε. Η μοναδική αμφισβήτηση αυτής της κοσμικής θεοκρατίας ήρθε από το χώρο των μετριοπαθών ισλαμιστών που σήμερα εκφράζει ο Ερντογάν.

Το τουρκικό κράτος δημιουργήθηκε το 1923 από την πιο ακραία μορφή εθνικισμού, μετά από τη Γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών και την οικειοποίηση των τεράστιων περιουσιών τους. Διαλύοντας παράλληλα την πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο εθνικισμός υπονόμευσε τη λαϊκή ιδεολογία (ισλάμ) αντιμετωπίζοντας τον  ίδιο τον απλό (πολύμορφο και πολυεθνοτικό) λαό ως ύποπτο που έπρεπε να αναμορφωθεί για να του εμφυσηθεί τουρκική εθνική ταυτότητα. Η κατασκευή του τουρκικού έθνους υπήρξε ένα πετυχημένο εγχείρημα του κεμαλικού μιλιταρισμού και βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην καταπίεση της υπερεθνικής ισλαμικής παράδοσης. Η σύγχρονη Τουρκία είναι το απόλυτο δημιούργημα του αντιμουσουλμανικού τουρκικού εθνικισμού. Ας μην εκπλήσσει το αντιθρησκευτικό στοιχείο που έχουν οι κεμαλιστές. Ο αντικληρικαλισμός χαρακτήριζε τα ολοκληρωτικά κινήματα του μεσοπολέμου και ειδικά το ναζιστικό.

Οι περιθωριοποιημένοι μουσουλμάνοι θα επανεμφανιστούν πολιτικά με τον Ερμπακάν, όταν το εθνικιστικό κράτος θα τους χρειαστεί εναντίον του ένοπλου κουρδικού κινήματος. Εφεξής όμως, το πολιτικό ισλάμ θα επανακάμψει στην πολιτική ζωή, παρά τη λυσσώδη αντίδραση των εθνικιστών και του Βαθέως Κράτους. Με επικεφαλής τον Ερντογάν θα ανέλθει στην κυβέρνηση, θα προσπαθήσει να υπονομεύσει τις κεμαλικές δομές ώστε να εδραιωθεί στην εξουσία, δημιουργώντας και ο ίδιος μια ισλαμο-εθνικιστική σύνθεση, ως αντίβαρο στον παραδοσιακό εθνικισμό. Η κύρια πολιτική αντίθεση στην Τουρκία είναι εσωτερική και παραμένει μεταξύ των ισλαμιστών του Ερντογάν και των υπολοίπων του Βαθέως Κράτους των εθνικιστών, που έχουν ήδη χάσει μεγάλο μέρος της ισχύος τους.

Τι Ταχρίρ τι Ταξίμ!

Τι Ταχρίρ τι Ταξίμ! Πόσο πραγματικά απέχει το Κάιρο από την Κωνσταντινούπολη;

6/7/13

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η Αίγυπτος είναι πολύ μεγάλη και τεράστιας σημασίας χώρα για να αφεθεί στην τύχη της ή μάλλον στα χέρια των Ισλαμιστών, που κατέλαβαν την εξουσία μετά από εκλογικές διαδικασίες, που προκλήθηκαν ως αποτέλεσμα της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», για την οποία γράφτηκαν πολλά.

Ο αιγυπτιακός στρατός παρενέβη και «έβαλε τα πράγματα στη θέση τους», μετά τις ογκώδεις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης στην Πλατεία Ταχρίρ, η οποία ήταν όντως μοιραία για τον Μωχάμεντ Μόρσι, αφού από εκεί ξεκίνησε και εκεί τερματίστηκε τελικά ο βραχύς δρόμος της εξουσίας, στον προεδρικό θώκο της σημαντικότερης χώρας του αραβικού κόσμου!

Η ισλαμική ιδεολογία του Μόρσι, δεν του επέτρεψε να αντιληφθεί ότι θα έπρεπε να λάβει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν το γεγονός ότι στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών έλαβε μόλις το 24,78% του συνόλου των ψήφων ενώ στο δεύτερο εξελέγη πρόεδρος με ισχνή πλειοψηφία, έναντι του αντιπάλου του Αχμέντ Σαφίκ (51,73% έναντι 48,27%). Δηλαδή, αν είχε δημοκρατική προπαίδεια, θα έπρεπε είχε ενστερνιστεί την ιδέα ότι μόλις το ένα τέταρτο των ψηφοφόρων θα στήριζαν αποφάσεις που θα οδηγούσαν την Αίγυπτο στο δρόμο της ισλαμικής θεοκρατίας, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι τους θα ήταν αντίθετο σ’ αυτές.

Επίσης, αν είχε εκκοσμικευμένη γεωπολιτική σκέψη, αντί της ισλαμικής, που θεωρεί ότι χρέος του κάθε μουσουλμάνου -ιδιαίτερα των ηγετών- είναι η επέκταση του Ισλάμ σε ολόκληρο τον κόσμο, για να λυτρωθούν όσοι δεν είχαν την θεία τύχη (sic) να γεννηθούν ή να γίνουν μουσουλμάνοι μέσα από «ιερές» αλώσεις και εκπορθήσεις, θα είχε αντιληφθεί ότι οι παγκόσμιες ισορροπίες -ιδιαίτερα δε αυτές της Μέσης Ανατολής- είναι τόσο εύθραυστες, που όταν διαταραχτούν, γκρεμίζουν από το βάθρο τους ηγέτες και μάλιστα εκείνους  που στηρίζονται σε ισχνές πλειοψηφίες!