ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ

Αυτή είναι η συγκλονιστική ομιλία του Οδυσσέα Ελύτη για την Κύπρο

21.03.2013

Ο Νομπελίστας ποιητής, σε αυτή την ξεχασμένη ομιλία, αναφέρεται στην εμπειρία του από τους 5 μήνες που έζησε στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1970 αποδίδοντας μοναδικά την ιστορία και την παλλόμενη ταυτότητά της. Μιλάει και για τον Μακάριο, ενώ σημειώνει: «Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου...».

Αναλυτικά η ομιλία -που αυτές τις κρίσιμες και πάλι στιγμές όπου τίθενται και θέματα ταυτότητας και συνέχειας διαβάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον- έχει ως εξής:

«Με έχουν ονομάσει, κατά καιρούς, ποιητή της θάλασσας, ποιητή των νησιών και του ήλιου. Και ώς ένα σημείο είμαι. Αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Δεν είμαι μόνο αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς, όταν ακούει τέτοιους χαρακτηρισμούς και νομίζει ότι έχει να κάνει με εντυπώσεις και περιγραφές, με μια απλή φυσιολατρεία. Τα φυσικά στοιχεία έχουν μια δεύτερη και μια τρίτη σημασία, όπου η γλώσσα και η ιστορική μνήμη εμπλέκονται και δημιουργούν μια άλλη πραγματικότητα, για τις καθημερινές μας στιγμές ασύλληπτη. Αποτελούν, θα έλεγα, στην κλίμακα του πνεύματος, ένα αλφάβητο που με την κατάλληλη χρήση του, εξαιρετικά δύσκολη –πρέπει να το πω και αυτό αμέσως–, ξεκλειδώνει τα μυστικά και αποδίδει το μυστήριο που μας περιβάλλει, το κάνει προσιτό στην ψυχή μας. Και η ψυχή μας είναι μεγάλη υπόθεση. Η ατομική μας ψυχή και η ομαδική. Γιατί υπάρχει και η ομαδική ψυχή, που αντιπροσωπεύει κάθε λαό στο σύνολό του και στην ιδιοτυπία του. Απ' αυτή την άποψη ήθελα να πω λίγα πράγματα, και αν μίλησα στην αρχή για τον εαυτό μου –πράγμα που δεν το συνηθίζω– το έκανα για να φτάσω ακριβώς εκεί.

Μου δόθηκε η ευκαιρία στους πέντε μήνες που πέρασα στην Κύπρο το καλοκαίρι του '70, να την τριγυρίσω όλη, να δω τα αρχαία της, τα Βυζαντινά της, τα σημερινά της, σε αδιάσπαστη συνέχεια, σε αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα τους και ανάμεσά στο τοπίο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Με εντυπωσίασε και μου έδωσε μια βαθιάν ικανοποίηση, θα έλεγα μιαν επαλήθευση της ταυτότητάς μου σαν μέλους μιας κοινότητας που σαν Γένος επέτυχε πάντοτε.

Ο Ελληνισμός είναι μια κοινότητα που με ποικίλες μορφές και κάτω από ποικίλες περιστάσεις αντίξοες, δραματικές, εξοντωτικές κάποτε, κατάφερε παρ' όλα αυτά να επιβιώσει. Δεν ξέρω αν έχουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Και το μόνο του όπλο, αλλά ένα όπλο μοναδικό και παντοδύναμο, εστάθηκε η γλώσσα του. Η «ελληνική λαλιά», όπως έλεγε ο Καβάφης, «ως την Βακτριανή την πήγαμε – ως τους Ινδούς».

Να γιατί είμαι υπερήφανος ασκώντας μια τέχνη που χρησιμοποιεί ακριβώς αυτό το όργανο. Και να γιατί μου έδωσε τόση ικανοποίηση η συμβίωσή μου με την πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί βρήκα τα «ανάλογα» της γλώσσας αυτής, έξω από κάθε ιστορική ή πολιτική σκοπιμότητα, σ' αυτή τη «μνήμη» που την κουβαλάτε και την εξωτερικεύετε όλοι σας και που είναι μαρτυρία ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού.

Αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής, δεν είναι αυτό που πίστεψαν οι Δυτικοί ότι συνεχίστηκε με την Αναγέννηση. Ούτε αυτό που πραγματοποιήσανε αργότερα με τα νεοκλασσικά κτίρια που κοσμούν τις πρωτεύουσές τους. Είναι μια ειδική αίσθηση για τα πράγματα και τις αναμεταξύ τους σχέσεις, που οδηγεί στην ευγένεια, είτε καταπιάνεσαι με μεγάλα είτε με ταπεινά έργα. Για την αντίληψή μου –θα μπορούσα να πω για την αντίληψη ολόκληρης της γενεάς μου– η συνέχεια του πνεύματος εκείνου πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον από τον λαϊκό πολιτισμό. Μια εσωτερική αυλή σπιτιού με τους ασβεστωμένους τοίχους, τα λουλούδια στους τενεκέδες, τα πέτρινα σκαλάκια, ή ένας περίβολος μοναστηριού με τα κυπαρίσσια, τη στέρνα, τις στοές και τα κελλιά, βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη που έφτιαχνε τους Απόλλωνες και τις νίκες, τους Οσίους και τις Θεομήτορες, απ' όλες τις μεγαλόπρεπες κολόνες και μετόπες των Ευρωπαϊκών Ανακτόρων. Και αυτό συνέβη επειδή, αξεδιάλυτα συνυφασμένα, το τοπίο και η γλώσσα, επιβιώσανε μέσα στο ομαδικό υποσυνείδητο, διατηρηθήκανε μέσα στους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά Τραγούδια –το παρατηρούμε αυτό εντελώς ιδιαίτερα στην Κύπρο– και έφτασαν ώς τις μέρες μας, είτε οι καιροί ήτανε καλοί είτε χαλεποί. Τολμώ, μάλιστα, να πω ότι λειτουργήσανε πιο οργανικά και πιο έντονα στη δεύτερη περίπτωση – κάτι που γεννά την απορία των ξένων και παραμένει για την αντίληψή τους ακατανόητο. Πολύ συχνά μου έτυχε να με ρωτήσουνε στις συνεντεύξεις: Για ποιό λόγο η ποίηση η ελληνική γυρίζει στην μοίρα του φορέα της; Καμιά σχεδόν ποίηση ξένης χώρας δεν ασχολείται με την Ιστορία και την μοίρα του λαού της. Τους απάντησα: Επειδή ο Ελληνισμός έζησε πάντοτε κοντά στον κίνδυνο. Επειδή ό,τι κινδυνεύει, ζητάς να το διασώσεις. Επειδή νιώθουμε μόνοι. Επειδή σαν πολιτιστική μονάδα δεν έχουμε συγγενείς. Και επειδή –προσθέτω εγώ τώρα μεταξύ μας– στο βάθος μας φοβόντουσαν πάντοτε, όσο αδύναμοι και αν είμασταν. Και μας πολεμούσανε, «Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι!», για να ξαναθυμηθώ τον Σολωμό. Ή μήπως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα με την Κύπρο;

Μου επεφύλαξε η τύχη την τιμή να γνωρίσω τον Εθνάρχη Μακάριο σε μιαν από τις κορυφαίες στιγμές της δράσης του. Και την θλιβερή τιμή να παραστώ εχθές στην επιμνημόσυνη δέηση για ανάπαυση της ψυχής του. Το αγωνιστικό του σθένος, την ψυχική του αντοχή, το κάλλος του, τα αντλούσε από την μεγάλη δεξαμενή που αποτελείτε όλοι σας – ολόκληρος ο κυπριακός λαός. Για αυτό τη συνέχεια την βλέπουμε σήμερα και θα την βλέπουμε πάντοτε –αρκεί να υπάρχει ενότητα– ολοένα πιο δυνατή, πιο αποφασιστική επάνω στα δικά του βήματα.
Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου...».

http://www.iefimerida.gr/news/96071/αυτή-είναι-η-συγκλονιστική-ομιλία-του-οδυσσέα-ελύτη-για-την-κύπρο

Κύπρος - Μεταξύ υποταγής και αυτοχειρίας, η μακρά πορεία της ανασυγκρότησης

Κύπρος - Μεταξύ υποταγής και αυτοχειρίας, η μακρά πορεία της ανασυγκρότησης

Μαρτίου 27, 2013

του Γιώργου Καραμπελιά

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης το 2010 έχουμε τονίσει αναρίθμητες φορές, πως η ελληνική κρίση πέρα από τα συγκυριακά της χαρακτηριστικά, είναι κρίση δομική, κρίση του κοινωνικού και οικονομικού της μοντέλου, και δεν μπορεί να θεραπευτεί με ημίμετρα. Ούτε βέβαια με την επιστροφή στο status quo ante. Παράλληλα, και σε συνάφεια με το προηγούμενο, υπογραμμίζουμε πως δεν μπορεί κανένας να μιλήσει αξιόπιστα για έξοδο από την κρίση αν δεν ξεκινήσει από το βασικό και θεμελιώδες πρωταρχικό δεδομένο της παρακμής. Ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος βιώνει μια βαθύτατη παρακμή. Μια παρακμή οικονομική, κοινωνική, πνευματική, πολιτική, πολιτισμική, μια παρακμή που συνδυάζεται με τη δημογραφική κατάπτωση, τη γεωπολιτική συρρίκνωση, την ενίσχυση των ανατολικών ρευμάτων. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε με στόχο αρχικά να σταματήσουμε την κατρακύλα και σταδιακά να αρχίσουμε να οικοδομούμε μια διαφορετική πολιτική, τα χαρακτηριστικά της οποίας επισημαίνουμε εδώ και δεκαετίες: Παραγωγική ανασυγκρότηση, παιδευτική αναγέννηση, βαλκανική πολιτική, πνευματική μεταρρύθμιση, πολιτική αναδόμηση.

Εδώ και πολλά χρόνια βρισκόμαστε αντιμέτωποι από τη μία πλευρά με τους εθνομηδενιστές, τους ναινέκους, τους πράκτορες των μεγάλων δυνάμεων, τις εκφυλισμένες ελίτ, που μας καλούν, από υποταγή σε υποταγή, να αποδεχτούμε την ιστορική μας εξαφάνιση και από την άλλη πλευρά, όλους εκείνους που ανέξοδα, ελαφρά τη καρδία, μας καλούν σε μια ψευδοεπανάσταση και «ανατροπή».

Σε «ρήξη και ανατροπή» μας καλούν οι υπάλληλοι ενός κόμματος που συνεχίζει να αποκαλεί την Ελλάδα… ιμπεριαλιστική, να υπερασπίζεται «τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό», να κηρύττει τον διχασμό γύρω από τον εμφύλιο ή την … Επανάσταση του 21. Σε ρήξη και ανατροπή μας καλούν ο κ. Αλαβάνος που μέχρι χθες υπερασπιζόταν την κα Ρεπούση  και χαρακτήριζε μεγάλη εξέγερση το μηδενιστικό κίνημα του 2008, και ο κ. Λαφαζάνης που έχει κάνει γαργάρα τις πατριωτικές απόψεις του, συνταυτισμένος με τον κ. Νταβανέλο και τους βουλευτές που αποκαλούν τα Σκόπια, «Μακεδονία. Σε ρήξη και ανατροπή μας καλούν ψευδοοικονομολόγοι και νέοι νταβατζήδες των ΜΜΕ που ξαφνικά ερωτεύτηκαν την «επανάσταση της δραχμής» για να κάνουν κάποια καινούργια αρπαχτή.

Απέναντι σ’ αυτό το δίπολο της καταστροφής» –από τη μια υποταγή και από την άλλη η ανέξοδη παρόλα–, όσοι πονάμε αυτό τον τόπο και βάζουμε το συμφέρον του λαού και της πατρίδας πάνω από υλικά συμφέροντα και μικροπολιτικές, βρισκόμαστε σε μια κυριολεκτικά απίστευτη θέση. Είμαστε υποχρεωμένοι από τη μία πλευρά να καταγγέλλουμε τους ναινέκους και από την άλλη να προσπαθούμε να πείσουμε πως δεν θα πρέπει ν’  ακολουθούμε εύκολες παρόλες, δημαγωγούς ή και απατεώνες.

Το ίδιο συνέβη για άλλη μια φορά με το πρόσφατο παράδειγμα της Κύπρου. Απ’ τη μια πλευρά ο Σαμαράς και η παρέα του, την εγκατέλειψαν σύξυλη και υπονόμευσαν ανενδοίαστα το όχι του κυπριακού ελληνισμού, απ’ την άλλη πλευρά υπήρξαν κάποιοι που προτάσσουν και πάλι μία ηρωική «έξοδο» της Κύπρου και όσα πάνε και όσα έρθουν. Και δεν αναλογίζονται βέβαια ότι η Κύπρος περιστοιχίζεται από εχθρούς, πως ο ελληνισμός της «μητρόπολης» (τρομάρα της) την έχει εγκαταλείψει και την έχει πουλήσει πολλές φορές απ’ το 1974 και μετά, πως η Δύση καραδοκεί για να ξαναφέρει το σχέδιο Ανάν και η Τουρκία βαδίζει μεθοδικά προς την οριστική τουρκοποίησή της. Και όμως, η στρατιά του Μπρακαλεόνε των Αθηνών, είναι έτοιμη και πάλι να κηρύξει μια ακόμα ηρωική έξοδο των… Κυπρίων. Δηλαδή, να τους σπρώξει όσο το δυνατό ταχύτερα στην υποταγή και την εξαφάνιση. Ξεχνούν πως κάτω από πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες το 1974, οι άθλιοι δικτάτορες των Αθηνών άνοιξαν τον δρόμο στην Τουρκία.  Ευτυχώς βέβαια η πλειοψηφία του κυπριακού και του ελλαδικού ελληνισμού δεν τους ακολουθεί, και όπως έδειξε με τη στάση του, προκρίνει την αντίσταση έναντι της υποταγής, όπως είχε κάνει και με το σχέδιο Ανάν, όχι όμως και τον αυτοχειριασμό.

Αν κανείς ξεκινάει από την εκτίμηση του πραγματικού συσχετισμού των δυνάμεων, ο οποίος παραμένει αρνητικός για την Ελλάδα και τον ελληνισμό στο σύνολό του, είναι υποχρεωμένος να αναπτύξει μια πραγματική και μακροπρόθεσμη στρατηγική αλλαγής των αρνητικών συσχετισμών. Είναι υποχρεωμένος, να οικοδομήσει πρώτα ένα πραγματικό αντίπαλο δέος, ικανό να ανοίξει μια διαφορετική προοπτική, ώστε να μπορέσουμε να ανατρέψουμε στη συνέχεια τα οικονομικά και γεωπολιτικά πλαίσια. Δεν μπορεί μια Ελλάδα που έχει καταστρέψει το παραγωγικό της δυναμικό, έχει καρατομήσει την εκπαίδευσή της, έχει φτιάξει γενιές ανεύθυνων και απαίδευτων πολιτών, που έχει απολέσει τόσο τα αντανακλαστικά της ώστε ανέχεται έξι ώρες τουρκικά σήριαλ την ημέρα, και διαθέτει μια Αριστερά που αραδιάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ ηλιθιότητες για ελληνικό ιμπεριαλισμό, ανοικτά σύνορα, Αιγαίο που ανήκει στα ψάρια του, να πραγματοποιήσει μια οποιαδήποτε μεγάλη κοινωνική και γεωπολιτική ανατροπή. Αντίθετα, το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι δίπλα στην προδοσία των αρχουσών ελίτ, να προσθέσει την ηλιθιότητα και την ανευθυνότητα κάποιων ψευδοκινημάτων.

Κατά συνέπεια, είμαστε υποχρεωμένοι –για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και στην Κύπρο και στην Ελλάδα–, να είμαστε άκαμπτοι στις αρχές μας, σταθερά προσκολλημένοι στο στόχο της αυτονομίας και της απελευθέρωσης και ταυτόχρονα να εφαρμόζουμε την πολεμική τακτική που συνάδει με όσους βρίσκονται σε μειονεκτική θέση αριθμητικά και γεωπολιτικά. Δηλαδή, την τακτική του ανταρτοπολέμου. Αυτό σημαίνει συγκεκριμένα ότι πρώτα αρχίζουμε να κτίζουμε μια αυτόνομη οικονομική βάση, πρώτα αλλάζουμε τις πνευματικές και πολιτισμικές μας προτεραιότητες, και μετά μπορούμε να σκεφτούμε την επιστροφή π.χ. σε εθνικό νόμισμα ως αυτόβουλη επιλογή. Δεν μπορεί ένας λαός που δεν κατάφερε να αντισταθεί στα μέτρα που μας επέβαλαν οι τροϊκανοί, να ανατρέψει το γεωπολιτικό status της Ευρώπης! Τα ίδια συνέβησαν με το ίδιο δίπολο της συφοράς σε όλες τις πρόσφατες κρίσεις στη χώρα μας. Στο μακεδονικό, από τη μία πλευρά Σημίτηδες έτοιμοι να τα δώσουν όλα, και από την άλλη τσάμπα μάγκες τύπου Αντωνάκη που αρνήθηκαν να κατανοήσουν πως η σύγκρουσή μας σε όλα τα μέτωπα, τόσο προς τα ανατολικά όσο και προς τα βόρεια θα αποβεί καταστροφική. Και το αποτέλεσμα είναι μπροστά μας. Τα Σκόπια, έχουν αναγνωριστεί ως Μακεδονία από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών. Το ίδιο συνέβη στην περίπτωση του Οτσαλάν. Από τη μία πλευρά ο Πάγκαλος, ο Σημίτης και ο Γιωργάκης, από την άλλη ο … Αντώνης Ναξάκης. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα στις δηλώσεις του Οτσαλάν από το Ιμρανλί. Είναι προφανές λοιπόν και είναι βασική αρχή του ανταρτοπολέμου, ότι πρέπει να δίνουμε τις μάχες στο πεδίο που εμείς επιλέγουμε και όχι μάχες εκ παρατάξεως στο πεδίο που θέλουν οι αντίπαλοί μας. Γι’ αυτό και κερδίσαμε αμυντικές μάχες μέχρι τώρα, εκεί που ο αμυνόμενος διαθέτει πλεονέκτημα – μας το συνιστά και ο… Κλαούζεβιτς. Κερδίσαμε στο σχέδιο Ανάν ή στη απόσυρση του βιβλίου της Ρεπούση, δεν κατορθώσαμε όμως να διώξουμε τους Τούρκους από την Κύπρο ή να ανατρέψουμε συνολικά την ηγεμονία των εθνομηδενιστών στα ΜΜΕ και την εκπαίδευση (ο Ράμφος πουλάει ακόμα δεκάδες χιλιάδες αντίτυπα). Στην ίδια κατεύθυνση πιστεύουμε πως είναι δυνατό να κερδίσουμε με την αντίστασή μας μάχες ενάντια στην τρόϊκα και τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, –πράγμα που δεν έκαναν οι πολιτικοί μας που παραδόθηκαν αμαχητί–, όχι όμως ακόμα τον πόλεμο.

Οι αντίπαλοί μας –η Γερμανία από την αρχή της κρίσης, η Τουρκία και οι Αμερικανοί– θα ήθελαν την Ελλάδα και την Κύπρο έξω από το ευρώ και την ευρωζώνη και ταυτόχρονα ελεγχόμενες από τους ίδιους. Εμείς αντίθετα, έχουμε συμφέρον να κερδίσουμε χρόνο έως ότου και άλλες χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης να έρθουν σε σύγκρουση με το γερμανικό μοντέλο, να αναπτύξουμε τις σχέσεις μας με χώρες εκτός ευρωπαϊκής ένωσης, να μεταβάλλουμε το παραγωγικό μας μοντέλο έτσι ώστε να μπορέσουμε να αντέξουμε σε μια αυτόκεντρη κατεύθυνση, να εκμεταλλευτούμε ή ν’ αρχίσουμε να εκμεταλλευόμαστε τους φυσικούς μας πόρους. Αυτό σημαίνει μια τακτική αντίστασης στις επιταγές της γερμανικής Ευρώπης και ταυτόχρονα άρνηση να κάνουμε χάρη στον Σόιμπλε και ν’ αποχωρήσουμε από μόνοι μας. Αν είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί, θα πρέπει να κοιτάξουμε να τους «προκαλέσουμε τη μεγαλύτερη ζημιά», να κερδίσουμε συμμάχους, να έχουμε ετοιμαστεί οικονομικά, τεχνικά, πολιτικά και γεωπολιτικά, για μια διαφορετική πορεία. Έχουμε μπροστά μας μια κυριολεκτικά μεγάλη διαδρομή και απλώς έχουμε μόλις αμφισβητήσει το παλιό μοντέλο, κάτι που είναι ήδη πολύ σημαντικό, χωρίς όμως ακόμα να έχουμε οικοδομήσει το καινούργιο που χρειαζόμαστε. Όπως έλεγε κάποτε ο Μάο, είναι μια πορεία δέκα χιλιάδων λι* και μόλις έχουμε κάνει το πρώτο βήμα.

Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να αρνούμαστε τις δημοκοπίες διαφόρων άκαπνων, κατ’ εξοχήν των βορείων προαστίων, που εκ του ασφαλούς καλούν τον ελληνικό λαό σε μια μάχη υπονομευμένη και χαμένη εκ των προτέρων. Και το χειρότερο είναι πως, επειδή ο ελληνικός λαός τις τελευταίες δεκαετίες, έχει διαβουκοληθεί σε βαθμό κακουργήματος, επειδή είχε εγκαταλείψει το αντιστασιακό του φρόνημα, βυθισμένος σε μια δανεική (και δανειακή) κατανάλωση, είναι έτοιμος, καθώς αφυπνίζεται βίαια, να πέσει πάλι σε ένα αδιέξοδο δίπολο: Είτε να σκύψουμε το κεφάλι είτε να αυτοχειριαστούμε. Εδώ, έφτασαν οι Νεαντερντάλιοι της Χρυσής Αυγής να απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του 13% των Ελλήνων στις δημοσκοπήσεις! Αν επιβεβαιωθεί και κυριαρχήσει ένα παρόμοιο δίπολο, και προπαντός εάν οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται την παράδοση στους τροϊκανούς, πέσουν στην παγίδα ανεύθυνων δημοκόπων, είναι βέβαιο πως μας περιμένει μια ήττα πολύ μεγαλυτέρων διαστάσεων από εκείνη του Μακεδονικού.

Εμείς, επειδή σ’ όλη μας τη διαδρομή και το τομάρι μας διακινδυνεύσαμε και μείναμε «γυμνοί όπως μας γέννησε η μάνα μας η Ισπανία» και δεν ταχτήκαμε ποτέ υπό την αιγίδα της μιας ή της άλλης υπερδύναμης, επειδή δεν πληρωθήκαμε ποτέ από κανένα κρατικό ή πολιτικό κορβανά, επειδή δεν προσχωρήσαμε σε κανένα κόμμα ή κομματίδιο, επειδή μείναμε άκαμπτοι και σταθεροί σε μια πορεία πενήντα χρόνων, επειδή συνεχίζουμε να παλεύουμε μέχρι σήμερα με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, επειδή διαθέτουμε ιστορική αίσθηση και γνωρίζουμε τι διακυβεύεται, έχουμε τουλάχιστον το ηθικό δικαίωμα να εγκαλούμε όλους τους καναπεδάτους ψευδοεπαναστάτες, να ψάξουν αλλού να καλύψουν την ανάγκη τους για εξουσία και να πάψουν να παίζουν με τον πόνο και την απελπισία ενός απελπισμένου και αποπροσανατολισμένου λαού.

Οι Έλληνες, παίζουμε το τομάρι μας σ’ αυτό τον αιώνα. Και χρειαζόμαστε τη γενναιότητα του Αχιλλέα, και την πονηριά του Οδυσσέα –εμπνεόμενοι απ’ τα δυο καταγωγικά έπη του έθνους μας– για να τα βγάλουμε πέρα σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία.

*Το λι είναι μια αρχαία κινεζική μονάδα μέτρησης μήκους και το δέκα χιλιάδες λι συμβολίζει για τους Κινέζους το άπειρο.

http://ardin-rixi.gr/archives/11754

Η Κύπρος απέναντι στο διεθνές σύστημα και τις ανίκανες “ελίτ”

Η Κύπρος απέναντι στο διεθνές σύστημα και τις ανίκανες “ελίτ”

Μαρτίου 22, 2013

του Γιώργου Καραμπελιά           

Για άλλη μια φορά καταδεικνύεται η βασική αρχή της ιστορίας και της πολιτικής πως μόνο όταν κανείς στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις μεγάλες προκλήσεις και προβλήματα.

Ο κυπριακός ελληνισμός περισσότερο απ’ ότι ο ελλαδικός παραμένει αγκιστρωμένος στη ταυτότητά του για τρεις χιλιάδες χρόνια, παρότι, όπως και η μητροπολιτική (!) Ελλάδα ταλαιπωρείται απ’ ενδοτικές και εθελόδουλες ελίτ που τον οδηγούν συχνά σε ήττες και αδιέξοδα.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΕΣ ΕΛΙΤ

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου στο παρελθόν στηρίχθηκε αποφασιστικά στον αγροτικό πληθυσμό και τη νεολαία, κέρδισε στο πεδίο της ένοπλης αντιπαράθεσης και της πολιτικής ανάδειξης του κυπριακού ζητήματος σε παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά ατύχησε στο επίπεδο της ηγεσίας –και όχι βέβαια αποκλειστικά  της κυπριακής, αλλά και της ελλαδικής. Τότε, στα 1955-1959 ένα κόμμα, το ισχυρότερο της Κύπρου, το ΑΚΕΛ αρνήθηκε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα και να τον ενισχύσει,  παρ’ ότι σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο, τα απελευθερωτικά κινήματα κατευθύνονταν από κόμματα της αριστεράς.  Στην ουσία η στάση του ΑΚΕΛ αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για τον ενταφιασμό του κυπριακού αιτήματος της αυτοδιάθεσης-ένωσης με την Ελλάδα. Και αυτό όχι μόνο γιατί διαίρεσε τον κυπριακό ελληνισμό, αλλά και διότι εγκατέλειψε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στα χέρια μιας δεξιάς που εξαιτίας των ποικίλων εξαρτήσεών της, από την ελληνική κυβέρνηση και τους νατοϊκούς κύκλους, πολύ δύσκολα μπορούσε να φέρει εις πέρας μια τόσο περίπλοκη σύγκρουση/διαπραγμάτευση. Έτσι, η πίεση της ελλαδικής ηγεσίας, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατόρθωσε να κάμψει την κυπριακή ηγεσία και να την οδηγήσει στο έγκλημα της Ζυρίχης. Τότε, δύο μόνο νεαροί αγωνιστές ο Βάσος Λυσσαρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αρνήθηκαν να υπογράψουν τις επονείδιστες συμφωνίες.

Έκτοτε, το ίδιο σενάριο με διαφορετικές παραλλαγές θα επαναλαμβάνεται αδιάκοπα. Ο κυπριακός ελληνισμός, θα αντιστέκεται, αλλά οι ηγεσίες του, σε πλήρη συντονισμό με την ηγεσία της Ελλάδας, θα τον οδηγούν από ήττα σε ήττα.

Καταθέτες και ταμεία κουρεύονται στην Κύπρο, αλλά όχι οι κάτοχοι ομολόγων

Καταθέτες και ταμεία κουρεύονται στην Κύπρο, αλλά όχι οι κάτοχοι ομολόγων.

"Κούρεμα": Γιατί στις καταθέσεις και όχι στα τραπεζικά ομόλογα;

ΜΑΡΤΊΟΥ 24, 2013

Του Γιάννη Αγγέλη

Αυτή η είδηση μαρτυρά με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την μεγάλη λεηλασία που υφίσταται ο λαός και όχι το κεφάλαιο. 

Γιατί δεν κουρεύουν τα ομόλογα; Γιατί τα ομόλογα τα κατέχουν ξένες τράπεζες, ασφαλιστικές, επενδυτικές εταιρείες, κ.λ.π. Διαβάστε το άρθρο απο το Capital.gr. 

Το άρθρο θα το βρείτε εδώ. http://www.capital.gr/NewsTheme.asp?id=1757851 

Η σύγχυση και οι αλλεπάλληλες ανατροπές στις εξελίξεις που αφορούν την κρίση στην Κύπρο, έχουν αφήσει κάποια ουσιαστικά ερωτηματικά για τους όρους με τους οποίους γίνεται το «κούρεμα» στο περιθώριο.

Για ορισμένα από αυτά είναι παράδοξο το γιατί κανείς δεν τα θίγει. 

Ένα εξ αυτών – ίσως το σημαντικότερο – είναι το γιατί η πρόταση του Eurogroup, αλλά και οι εναλλακτικές που έβαλε στο τραπέζι η κυπριακή κυβέρνηση, αναφέρεται σε «κούρεμα» των καταθετών και όχι συνολικά των πιστωτών των τραπεζών, όπως για παράδειγμα των ομολογιούχων των τραπεζών ή των διατραπεζικών δανείων; 

Το ερώτημα δεν είναι τυπικό. Πηγάζει από την βάση της διαπραγμάτευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Κύπρο και η οποία σηματοδοτεί το πρώτο ξεκάθαρο παράδειγμα πειραματικής εφαρμογής από πλευράς ευρωζώνης της «τακτικής» του “bail – in”. Η στροφή αυτή έχει δρομολογηθεί από τον περασμένο Ιούνιο από την BIS και την Κομισιόν, εις αντικατάσταση της μέχρι τα τέλη του 2012 ακολουθούμενης «τακτικής» του “bail-out” (αναλυτικό ρεπορτάζ στην χθεσινή έκδοση του «Κεφαλαίου»).

Η Κομισιόν έχει ήδη έτοιμο το νομικό πλαίσιο σε Οδηγία η οποία αναθέτει την διάσωση των τραπεζών στην Ευρωζώνη στα πορτοφόλια των πιστωτών τους, στους οποίους συμπεριλαμβάνει και τους καταθέτες με αποταμιεύσεις πάνω από 100 χιλ. ευρώ. 

Οι καταθέσεις αυτές θεωρούνται «επενδύσεις» και όχι αποταμιεύσεις και για τον λόγο αυτό οι καταθέτες εντάσσονται στους πιστωτές των τραπεζών.

Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί στην Κύπρο η συζήτηση έχει εξ αρχής περιορισθεί στους καταθέτες και όχι στους υπόλοιπους «πιστωτές» όπως είναι οι κάτοχοι τραπεζικών ομολόγων ή διατραπεζικών δανείων ;

Οι εμπλεκόμενοι με το θέμα προς το παρόν υποστηρίζουν ότι το «πείραμα» της Κύπρου προχωρά βήμα το βήμα και δοκιμάζονται οι αντιδράσεις των αγορών. Μέχρι στιγμής οι αντιδράσεις των αγορών κρίνονται ελεγχόμενες πράγμα που οι εμπνευστές της εφαρμογής του bail-in στην Κύπρο ερμηνεύουν ως επιτυχία και θα περιμένουν την σταθεροποίηση της κατάστασης πριν προχωρήσουν στο επόμενο βήμα, δηλαδή στους υπόλοιπους «πιστωτές». 

Άλλοι πάλι ερμηνεύουν τον περιορισμό των «κουρεμένων» στους καταθέτες και όχι στους ομολογιούχους ή στα διατραπεζικά δάνεια, με την εξήγηση ότι στο πεδίο αυτό οι υποψήφιοι για «κούρεμα» είναι οντότητες της αγοράς κεφαλαίου μεταξύ των οποίων ξένες τράπεζες, ασφαλιστικές, επενδυτικές εταιρείες, κ.λ.π. Και οποιοδήποτε «κούρεμα» σε τέτοιες επενδύσεις θα προκαλούσε πολύ πιο βίαιες αντιδράσεις στις αγορές.

Όποιος και αν είναι πάντως ο λόγος αυτού του περιορισμού του bail-in στους καταθέτες, το ερώτημα παραμένει και κάποια στιγμή θα τεθεί ανοικτά με πολύ απότομο τρόπο…  

Πηγή:www.capital.gr