Ἰμπεριαλισμὸς καὶ λαθρομετανάστευση

Ἰμπεριαλισμὸς καὶ λαθρομετανάστευση

 Aug 7, 2015

τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη

Ἡ κυβέρνηση τοῦ Σύριζα, ὅπως καὶ σύσσωμη ἡ Δύση, σηκώνει τὰ χέρια ὑψηλὰ ἐνώπιον τοῦ ἀλύτου προβλήματος τῆς λαθρομεταναστεύσεως. Αὐτὴ ἡ στάση, ἀκόμη καὶ μίας κομμουνιστικῆς κυβερνήσεως, ὅπως παρουσιάζεται ὁ Σύριζα, συνοψίζει ὅλο τὸ δρᾶμα τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων.

Τὸ ὅτι ὁ Ἕλλην εἶναι ὁ περιούσιος λαὸς σὲ τοῦτον τὸν πλανήτη ἔχει θεολογικῶς ἀποδειχθῆ: Ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραήλ, ὅταν ἠστόχησε καὶ ἐσταύρωσε τὸν Χριστό, ἀπώλεσε αὐτομάτως, μὲ τὴν πράξη του αὐτή, τὴν μέχρι τοῦδε δικαιολογημένη προνομιοῦχο θέση του ὡς περιουσίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Νέο Ἰσραὴλ ἀνεδείχθη ὁ Ὀρθόδοξος χριστιανός -καί ὄχι ὁ αἱρετικὸς χριστιανός ὅπως ὁ παπικὸς ἤ ὁ διαμαρτυρόμενος- ὁ ὁποῖος ἀντὶ τῶν ἑβραϊκῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐχρησιμοποίησε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνθέτοντας τὸν χριστιανισμὸ μὲ τὸν ἑλληνισμό, ἐδημιούργησε γιὰ τὸν πλανήτη, τὴν κιβωτὸ τῆς Ῥωμηοσύνης, τοῦ ἑλληνωρθοδόξου δηλαδὴ πολιτισμοῦ πού, ναὶ μὲν χρησιμοποιεῖ καὶ τὰ ῥωσικὰ καὶ τὶς ἄλλες ἐθνικὲς γλῶσσες, δὲν παύει ὅμως νὰ βασίζεται στὴν ἑλληνικὴ καὶ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα.

Ἀπὸ τῆς 25^ης Μαρτίου 1821 (*), ἡ Ῥωμηοσύνη εἰσῆλθε στὴν τροχιὰ τῆς Δύσεως, δηλαδὴ τῆς ἀποσυνθέσεως. Ἀπεφάσισε νὰ εὐθυγραμμισθῇ μὲ τὸν ἰμπεριαλισμὸ ὡς τελευταῖο τροχὸ τῆς ἀμάξης. Ἔκτοτε, ἀκόμη καὶ ἡ Ἐκκλησία μας (ὅπως καὶ ὁ σεβαστὸς μητροπολίτης Εὐστάθιος Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης) ὑπέπεσε στὴν τεραστία μυθολογία ποὺ εἶχε ὑφάνει ἡ ἰμπεριαλιστικὴ Δύση γιὰ νὰ ὑφαρπάσῃ τὴν ψυχή μας, νὰ ἐκριζώσῃ τὴν καρδιά μας καὶ νὰ τὴν τοποθετήση στὸ ἰδικό της βρώμικο σῶμα, ἐφ’ὅσον διετείνετο ὅτι ἦταν τὸ ἁμαρτωλὸ παιδί μας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ πόρνη Δύση μετέτρεψε τὴν μητέρα Ἑλλάδα σὲ πόρνη χωρὶς ποτὲ νὰ ἔχῃ ἐπωφεληθῆ ὑλικὰ ἀπὸ τὸ ἐπάγγελμα τοῦ χειροτέρου τῶν παιδιῶν της ποὺ εἶχε τώρα καὶ 500 χρόνια ἐξοκείλλει στὴν ἀποικιακή-ἰμπεριαλιστικὴ πορνεία. Τὸ Δυτικὸ κόμμα, ἀφοῦ ἐδολοφόνησε τὸν Καποδίστρια, ὑπὸ τὴν ἡγεσία τῶν Ἑλληνολατίνων, ὅπως τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, ἠθέλησε, παρὰ τὶς νουθεσίες τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ νὰ παίξῃ καὶ αὐτὴ, τὸ 1919, στὴν Μικρασία, τὸ τρελὸ παιχνίδι τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, δίδοντας τὴν χαριστικὴ βολὴ στὸ ἐξουθενωμένο πλέον ἀπὸ τὴν πορνεία σῶμα τῆς Ῥωμηοσύνης.