Με αφορμή την διαμάχη στο "Κονάκι" των Ἐσφιγμενιτών και Κατσουλιέρηδων

Με αφορμή την διαμάχη στο "Κονάκι" των Ἐσφιγμενιτών και Κατσουλιέρηδων

31 ΙΟΥΛΊΟΥ 2013

Ως συμπληρωματικά στην ανάρτηση που έκανε η παράγκα μας "Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΤΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ!" από την εμπεριστατωμένη αποστομωτική μελέτη του Εγκολπίου, είναι και η ακόλουθη ανάρτηση. Να να μας συγχωρούν οι συντάκτες της, μα πιστεύουμε ταπεινά πως σε τίποτα δεν αναιρούν τα όσα περιγράφει τα ήδη λεχθέντα. Φωτίζει μια άλλη πτυχή με «ολίγον » πνευματικό κουτσομπολιό, και παρόλο που δεν συμφωνούμε σε κάποιες υπερβολές το μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες μας..

Ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος  διαλέγεται  δεκαετίες μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἡγέτες τῆς Δύσεως (ποὺ ἐκπροσωποῦν ἑκατομμύρια  Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες), χωρὶς νὰ ἔχουν ὑποχωρήσει οὔτε βῆμα τὸ Βατικανὸ καὶ τὸ Π.Σ.Ε. ἀπὸ τὶς βλέψεις ὑποταγῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπὸ τὸν Πάπα, ἀντίθετα συνεχῶς προσθέτει νέες αἱρέσεις στὶς αἱρέσεις, καὶ νέα ἐκκοσμίκευση στὴν ἐκκοσμίκευση, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐκκοσμικεύεται καὶ νὰ αἱρετικοποιεῖται ἡ «θεσμικὴ» Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ οἱ ἀποίμαντοι ὀρθόδοξοι πιστοί, ποὺ ἔχουν τὴν δυστυχία νὰ ποιμαίνονται ἀπὸ φιλοαιρετικοὺς Ἐπισκόπους!

Ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος, ὅμως, μὲ τοὺς σχισματικοὺς Ἐσφιγμενῖτες, ὅπως τοὺς θεωρεῖ (καὶ ἔχουν πράγματι δώσει δικαιώματα γι’ αὐτὴ τὴν κατηγορία μὲ ἄστοχες ἐνέργειές τους), γιατὶ δὲν διαλέγεται;  Γιατὶ ἐπιμένει νὰ ἐκβληθοῦν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος διὰ τῆς βίας;

Στοὺς μὲν Παπικοὺς ποὺ ἔχουν μιὰ ἱστορία δολοφονικῶν ἐπεμβάσεων, σκευωριῶν, ἀπορροφήσεως τῆς Ὀρθοδόξίας κ.λπ. δείχνει μιὰ ἄνευ ὁρίων «ἀγάπη».

Στοὺς ὁμόδοξους ὅμως (ἔστω κι ἂν θεωρεῖ ὅτι εἶναι σχισματικοί), γιατί δὲν δείχνει τὴν ἴδια ἀνοχή; ο μόνο ἔγκλημά τους (ἔγκλημα κατ' αὐτόν, εὐλογημένη ὅμως ἐνέργεια ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες) εἶναι ὅτι δὲν θέλουν νὰ τὸν μνημονεύσουν.

* Μήπως ἐπειδὴ ἐκκρεμεῖ τὸ τσὲκ τοῦ ἑνὸς ἑκατομμυρίων τριακοσίων χιλιάδων εὐρὼ ποὺ θὰ πάρει ἡ νέα Ἀδελφότητα τοῦ Ἐσφιγμένου ποὺ σκάρωσε ὁ κ. Βαρθολομαῖος;

* Ἢ μήπως ἐπειδὴ ἡ προγραμματισμένη ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὸ Ἅγιον Ὄρος τινάσσεται στὸν ἀέρα, ἐὰν δὲν ἔχουν ἀπελαθεῖ οἱ τῆς Ἱ. Μ. Ἐσφιγμένου κατὰ τὴν ἡμερομηνια ἐπισκέψεώς του ἐκεῖ;

Γιὰ νὰ ἐξετάσουμε οὐσιαστικὰ καὶ βαθειὰ τὸ θέμα, πρέπει νὰ ἀνατρέξουμε στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1970. Τότε, ὅλοι σχεδὸν οἱ Ἁγιορεῖτες προχώρησαν στὴν διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη, γιατὶ ὡς γνωστόν –αὐθαίρετα– προχώρησε στὴν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων.

Τὸ δραματικὸ ἐρώτημα, ποὺ ἔχει νὰ κάνει καὶ μὲ τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ ἀγῶνος ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες εἶναι τὸ ἑξῆς:

Πῶς αὐτὴ ἡ ἐνέργεια, ποὺ τότε ἐκρίθη ΝΟΜΙΜΗ καὶ τὴν ἐνίσχυσε (ἐπιμένοντας στὴν Ἀποτείχιση) καὶ ὁ γέρων Παΐσιος, πῶς σήμερα, ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς  προελαύνει,  ἡ τότε ἐφαρμοσθεῖσα Διακοπὴ Μνημοσύνου, ὄχι μόνο ἐγκαταλείφθηκε, ἀλλὰ ἀντίθετα, οἱ τότε ὑπέρμαχοί της, καταδικάζουν τοὺς μοναχοὺς τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου, ποὺ τὴν συνεχίζουν; Κι ἂν ἔχουν οἱ Ἐσφιγμενῖτες κάνει κάποια λάθη (ἔχοντας ἐγκαταλειφθεῖ μόνοι στὸν μοναχικὸ ἀλλὰ θεοφιλῆ αὐτὸ ἀγῶνα τους), δὲν βλέπουν στὸν καθρέπτη τῆς αὐτοκριτικῆς τὸν ἑαυτό τους οἱ Ἁγιορεῖτες, ὡς τὸν ἠθικὸ αὐτουργό; Γιατί οἱ ἁγιορεῖτες συμπλέουν μὲ ἕνα παναιρετικὸ Οἰκουμενιστή; Γιατί σιωποῦν καὶ δὲν παίρνουν στὰ χέρια τους τὸν ἀγῶνα, ὥστε νὰ ἀφαιρέσουν τὸ «ἄλλοθι» τῶν Ἐσφιγμενιτῶν (ἂν ἔτσι νομίζουν;) Μήπως ἐπειδὴ κάμφθηκαν ἀπὶ τὶς ἀπειλές; Μήπως ἐπειδὴ προτίμησαν τὰ εὐρω-αργύρια τῆς προδοσίας!

Εἶναι ἀποκαλυπτικὰ στὸ σημεῖο αὐτὸ καὶ ἀξίζει νὰ παραθέσουμε κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ ὅσα παρουσιάζονται σὲ σχετικὸ βιβλίο.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος...», Ἱερομόναχου Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ)

«Μελετώντας ὅσα κείμενα ἔφθασαν εἰς ἡμᾶς διά τήν ἁγιορείτικη ἀποτείχισι, διαπιστώνομε ὅτι αὐτή ἐξεκίνησε μέ ὅλες τις πατερικές προϋποθέσεις, οἱ ὁποῖες πρέπει νά ὑπάρχουν διά νά εἶναι νόμιμος ἡ ἀποτείχισις καί θεάρεστος ὁ σκοπός της. Δυστυχῶς ὅμως, ἐνῶ τό ξεκίνημα ἦτο ἄριστον, τό τέλος της ἦτο ἀπελπιστικά κακό, ταπεινωτικό καί ἄδοξο.  Διότι οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες κατέθεσαν τά ὅπλα τότε πού ἔπρεπε νά ἐντείνουν τον ἀγῶνα των, ὅταν δηλαδή ἄρχισαν οἱ ἀπειλές καί οἱ φοβέρες ἀπό τούς Πατριαρχικούς ἐξάρχους· τότε πού τά βλέμματα τῶν Ὀρθοδόξων ἐνατένιζον εἰς τό Ἅγ. Ὄρος ὡς εἰς τήν ἀκρόπολιν τῆς Ὀρθοδοξίας, προσδοκῶντας τήν ἀποκατάστασιν τῆς πίστεως. Οἱ λόγοι πού ἐπικαλοῦνται οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, διά τούς ὁποίους διέκοψαν τήν μνημόνευσι τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ἦταν καθαρά λόγοι πίστεως καί συνίσταντο στήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων πού αὐτός ἐνήργησε μέ συνοδική ἀπόφασι τό 1965, στή συνάντησι τοῦ Ἀθηναγόρα μέ τόν Πάπα στά Ἱεροσόλυμα καί γενικῶς στήν φιλοπαπική του στάσι.

Ἡ ἱερά Κοινότης, λοιπόν, τοῦ Ἁγ. Ὄρους, ζῶντος ἀκόμη τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ἐπῆρε κατά τήν τακτική συνεδρία τῆς 17-10-70, μία ἱστορική διά τούς καιρούς μας ἀπόφασι, κατά τήν ὁποία σεβόμενη τήν ἐλευθερία καί τό αὐτοδιοίκητον τῶν μονῶν, ἄφηνε τελεία ἐλευθερία ἐπιλογῆς εἰς τό θέμα τῆς μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχου.

Ἡ ἴδια ἀπόφασις ἐπανελήφθη στήν διπλή σύναξι τῆς 13-11-71:

“Διαμνημόνευσις Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ἡ ἔκτακτος Δ. Ι. Σύναξις ἀναφέρεται εἰς τήν ἀκόλουθον ἀπόφασιν αὐτῆς, ὑπό τήν ἔννοιαν ὅτι ἑκάστη Ἱερά Μονή ἔχει τήν ἀπόλυτον ἐλευθερίαν ὅπως ἐνεργῇ ἐν προκειμένῳ κατά τήν ἑαυτῆς κρίσιν καί συνείδησιν”.

Μετά τόν θάνατο τοῦ Ἀθηναγόρα ὁ νέος Πατριάρχης Δημήτριος ἀπαίτησε μετά ἀπειλῶν τήν μνημόνευσι τοῦ ὀνόματός του ἀπό τούς ἁγιορεῖτες Πατέρες καὶ πρός τόν σκοπόν αὐτὸν ἀπέστειλε τόν Μητροπολίτη Φιλίππων ὡς πατριαρχικόν Ἔξαρχον, διά νά ἐπιβάλλη μέ κάθε τρόπο τήν ἐπαναφορά τῆς μνημονεύσεως. Ἀπό τό περιοδικό “Ἅγ. Σίμων ὁ μυροβλήτης” μεταφέρουμε τά σχετικά μέ τήν ὑπόθεσι γεγονότα: “ΜΕΤΑ τήν ἄφιξι τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου ἐγένετο λόγος περί μνημοσύνου τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος. Ὀκτώ Ἱεραί Μοναί δέν ἐμνημόνευον τόν Οἰκ. Πατριάρχην. Ἀφοῦ προσεπάθησεν ὁ πατριαρχικός Ἔξαρχος νά πείσῃ τούς ἀντιπροσώπους τῶν Μονῶν ὅτι ὁ πατριάρχης εἶναι ὀρθόδοξος ὅπως καί ὁ προκάτοχός του, ἐκλήθησαν νά ἀπαντήσουν γραπτῶς αἱ μή μνημονεύουσαι Ἱεραί Μοναί». Μόνον «ἡ Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα ἀπήντησεν ὅτι θά μνημονεύῃ τοῦ λοιποῦ” (1972, τ. 13, σελ. 22).

Οἱ γραπτές ἀπαντήσεις τῶν μονῶν, οἱ ὁποῖες διέκοψαν τήν μνημόνευσι, πρός τήν Ἱερά Κοινότητα καί τόν πατριαρχικό Ἔξαρχο ἦταν ὄντως ὁμολογιακές.

Κατωτέρω, παρατίθενται οἱ ἀπαντήσεις αὐτές τῶν Ἱερῶν Μονῶν πρός τήν Ἱεράν Κοινότητα.

ΑΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΟΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΤΟ ΕΤΟΣ 1972

Μετὰ τὴν ἄφιξιν τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου ἐγένετο λόγος περί τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος.

1.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ – ὑπ’ ἀριθ. 117) 21.9.72

«Τὴν ὑπ’ ἀριθ. 627 ἐπείγουσαν ἐγκύκλιον ἐλάβομεν τὴν 20.9.72 ἐπὶ τῇ ἐνταῦθα ἀφίξει τοῦ Σεβ. Ἁγίου Προέδρου καὶ Πατριαρχικοῦ Ἐξάρχου Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Ἀλεξάνδρου.

Χαιρετίζομεν Ὑμᾶς καὶ ἡμεῖς ὅλοι οἱ πατέρες τῆς Μονῆς μετὰ χαρᾶς. Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερὰ Μονὴ ὑπὸ στοιχ. ΙΔ´ ἐν τῇ σημερινῇ Συνάξει 21.9.72 ἐξήτασε καὶ αὖθις τὸ ἐπίμαχον αὐτὸ θέμα τοῦ μνημονεύματος, καὶ παρ’ ὅλον τὸν σεβασμὸν καὶ τὰ ὡραῖα λόγια τοῦ ἁγίου Προέδρου, ἅτινα ἐμελετήσαμεν μετὰ προσοχῆς ἐν τῇ ἐγκυκλίῳ του, ἡ καθ’ ἡμᾶς Γεροντικὴ Σύναξις, κατόπιν ἀνταλλαγῆς γνωμῶν, ὁμοφώνως ἤχθη εἰς τὴν ἀπόφασιν νὰ πληροφορήση Ὑμᾶς, τὴν ὑμετέραν Σεβασμιότητα, γραπτῶς τὰ κάτωθι, ἐν σχέσει μὲ τὸ σοβαρὸν ἐκκλησιαστικὸν αὐτὸ θέμα:

 Ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐπαναλάβωμεν τὴν ἐν πεποιθήσει καὶ ἀμετάθετον ἀπόφασιν ἡμῶν περὶ συνεχίσεως τῆς διακοπῆς τοῦ Πατριαρχικοῦ Μνημοσύνου εἰς ἔνδειξιν διαμαρτυρίας, ἐφ’ ὅσον ὁ Νέος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Δημήτριος ὁ Α´ θὰ συνεχίση τὴν τηρουμένην ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γραμμῆς, τὴν ὁποίαν εἶχε χαράξει ὁ Ἀθηναγόρας. Ἡμεῖς οἱ Ἁγιορεῖται ἐνομίζαμεν ὅτι θὰ ἀκολουθήση αὐστηρὰν συντηρητικὴν γραμμὴν ἀντίθετον ἀπὸ ἐκείνην τοῦ Ἀθηναγόρα. Ἑπομένως, ἔργον τοῦ νέου Πατριάρχου θὰ εἶναι ἡ ἐπὶ 24 ἔτη χαραχθεῖσα γραμμὴ τῆς συνεργασίας μετὰ τοῦ ἀμετανοήτου πάπα Παύλου διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν. Συνεπῶς, ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Καρακάλλου ἐπανέρχεται καὶ αὖθις εἰς τὴν παλαιὰν ἀπόφασιν τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, ἥτις λέγει καὶ ἀποφασίζει, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὅτι ἐπαφίεται εἰς τὴν συνείδησιν ἑκάστης Μονῆς ἡ διαμνημόνευσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, διότι δὲν δυνάμεθα νὰ καταπατήσωμεν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας, οὕς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐλάλησεν εἰς αὐτοὺς παρὰ ταῖς Ἱ. Συνόδοις. Θὰ πειθώμεθα εἰς τὸν νέον Πατριάρχην, ὅταν διαπιστώσωμεν ὅτι οὗτος θὰ ἀναθεωρήση τὰς αἱρετικὰς ὁμολογίας τοῦ προκατόχου του καὶ δὲν θὰ συνεχίση τὴν φιλοπαπικὴν γραμμήν».  

2.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑ ὑπ’ ἀριθ. 156) 20.9.72.

«Ἐμμένομεν εἰς τὴν πιστὴν τήρησιν τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, Συνεδρία ΝΒ´ τῆς 13.11.72, διὰ τὸ μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὅστις ἐδήλωσεν ὅτι θὰ ἀκολουθήση τὴν γραμμὴν τοῦ προκατόχου του.

Ἡ Συνεδρία τῆς ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως φέρει τὸν τύπον ἐθνοσυνελεύσεως, συμφώνως τῷ 1ῳ ἄρθρῳ τοῦ ἐσωτερικοῦ κανονισμοῦ τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, καὶ, ὡς ἐκ τούτου, ἡ Ἱερὰ Κοινότης δὲν δύναται νὰ ἀκυρώση τὰς ληφθείσας ἀποφάσεις αὐτῆς».

3.    ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ  ὑπ’ ἀριθ. 624) 25.9.72

«Ἀνταποκρινόμενοι εἰς τὴν ὑπ’ ἀριθ. 627) τῆς 19^ης τρέχοντος μηνὸς Ὑμετέραν ἐγκύκλιον, γνωρίζομεν τῇ Ἱ. Κοινότητι ὅτι ἐπὶ τοῦ θέματος τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματος τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυρίου Δημητρίου, ἡ ἀπόφασις ἡμῶν εἶναι ὅτι δὲν δυνάμεθα νὰ προχωρήσωμεν εἰς συζήτησιν, παρὰ μόνον ἐφ’ ὅσον δηλωθῆ ὑπὸ τῆς Α. Παναγιότητος διὰ τοῦ Τύπου ὅτι δὲν θὰ ἀκολουθήση τὴν πορείαν τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ».  

4.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ  ὑπ’ ἀριθ. 188) 22.9.72

«Ὅτι ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Μονὴ ἐμμένει ἐπί τῆς πιστῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἀποφάσεως τῆς ὑπὸ στοιχ. ΝΒ´ 18.11.71 Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, δεδομένου ὅτι τὰ αἴτια, ἅτινα μᾶς ἔφερον εἰς τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου δὲν ἤρθησαν, ὡς εὐχόμεθα καὶ ἀναμένομεν. Ἀντιθέτως, μάλιστα, ἐὰν λάβη κανεὶς ὑπ’ ὄψιν του τὸν ἐνθρονιστήριον λόγον τοῦ νέου Πατριάρχου, Παναγιωτάτου κ. Δημητρίου - Ἐφημερὶς Ὀρθ. Τύπος, φυλ. 167-168 τῆς 1^ης καὶ 15^ης Αὐγούστου 1972 - ὡς καὶ τὰς προγραμματικὰς δηλώσεις του πρὸς τὴν ἐνδημοῦσαν Σύνοδον - «Ἐπίσκεψις», ἀριθμ. 60) 8.8.1972, σελίς 7 -, ἡ ἐμμονή μας ἐγένετο πλέον σταθερά».

5.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΩΝΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ ὑπ’ ἀριθ. 125) 25.9.72

«Ὅτι ἡ Ἱερὰ Μονὴ οὐδέποτε διέκοψε τὴν μνημόνευσιν, ἀλλὰ μνημονεύει ‘ Ὑπέρ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν’, ἔχομεν ὅμως τὴν γνώμην ὅπως ἡ Ὑμετέρα Πανοσιολογιότης συγκαλέση Ἔκτακτον Διπλῆν Ἱερὰν Σύναξιν διὰ τὰ περαιτέρω».

6.   ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

 

Τὴν ὑπ’ ἀριθμ. 627 καὶ ἀπὸ 19ης τρέχοντος ἐπείγουσαν Ἐγκύκλιον τῆς Ὑμετέρας Πανοσιολογιότητος ἐγκαίρως ἐλάβομεν. Ἀναγνώσαντες ταύτην ἐπισταμένως, μετὰ τῶν συνημμένων πολυγραφημένων διὰ τὰ ὅσα ἐξέθεσεν ὁ Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος Σεβ. Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου κ. Ἀλέξανδρος, ἐν συνεδρίᾳ τῆς Γεροντικῆς Συνάξεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ κατ᾽ ἀπόφασιν Ταύτης, Σᾶς ἀπαντῶμεν:

 Τὸ θέμα τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὅπερ ὑφίσταται ἀπό 8ετίας, μετὰ ἀπὸ ἐκείνην τὴν συνάντησιν τῶν Ἱεροσολύμων, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ 50ετίας σχεδὸν ὑπό τῶν λεγομένων «Ζηλωτῶν», κατὰ τὴν καινοτομίαν τοῦ νέου Ἡμερολογίου, ἔχει συζητηθῆ ἐπανειλημμένως μετὰ φορτικότητος καὶ ὁ Ἱερὸς ἡμῶν Τόπος ἔλαβε τὰς δεούσας Αὐτοῦ ἀποφάσεις, διὰ τῆς ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως, Συνεδρία ΝΒ´ τῆς 13^ης Νοεμβρίου 1971, καθ’ ἥν ἑκάστη Ἱερὰ Μονὴ, ὡς αὐτοδιοίκητος, ἀφέθη ἐλευθέρα νὰ πράττη κατὰ συνείδησιν εἰς τὸ θέμα τοῦτο.

Ἀλλά, δυστυχῶς, συνεχίζεται καὶ ἀναδιφῆται τὸ θέμα τοῦτο, ὁσάκις τοιαῦται ἐνέργειαι πέμπονται ἐκ τοῦ Φαναρίου. Καὶ ὁ μὲν ἅγιος Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος ἔκαμε τὴν δουλειά του, διότι αὐτὸς ἀκριβῶς ἦτο καὶ ὁ σκοπὸς τῆς πλεύσεώς του ἐνταῦθα. Ἐποίησε δὲ καὶ οὐκ ὀλίγην διαφήμησιν τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως, πρᾶγμα ἀδιάφορον εἰς ἡμᾶς τοὺς Μοναχούς, τοὺς προσηλωμένους ἀκραιφνῶς εἰς τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Καὶ ὁ μὲν ἀποθανών Πατριάρχης οὐδέποτε ἠσχολήθη μὲ τὸ θέμα αὐτό, εἴτε διότι ἠσθάνετο τὴν ἐνοχὴν του διὰ τὰς ἀντορθοδόξους κινήσεις ποὺ ἔκαμε, εἴτε διότι ἦτο ἀνώτερος ὡς ἄνθρωπος καὶ δὲν ἔδιδε σημασίαν εἰς τοῦτο. Ὁ νῦν Προκαθήμενος τοῦ Φαναρίου, ἄρτι ἀνελθών εἰς τὸν θρόνον, ἔστρεψεν τὴν προσοχήν Του εἰς τὸ θέμα τοῦ μνημοσύνου τοῦ ὀνόματός Του, ὡσὰν νὰ ἐλύθησαν ὅλα τὰ ἄλλα προβλήματα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καὶ ἀπέμεινε μόνον αὐτό. Ὁ ἅγιος Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος, μεταξὺ τῶν ἄλλων, εἶπεν ὅτι εἰς τὸ θέμα τοῦ μνημοσύνου ἔχομεν  «…τὴν ἐπέμβασιν ξένων πρὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος στοιχείων, ἀνευθύνων προσώπων, ποὺ σᾶς ταράττουν καὶ σᾶς δημιουργοῦν ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα καὶ σᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν κύρια ἀποστολήν σας, ἡ ὁποία εἶναι νὰ σώσετε τὴν ψυχήν σας». Αὐτό, ἀπέχει μακρὰν τῆς ἀληθείας. Οὐδεὶς ξένος μᾶς ἐπηρεάζει. Μόνον ἡ συνείδησίς μας, ὁ νόμος οὗτος «ὁ ἐγεγραμμένος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν», κατὰ τὸν θεῖον Ἀπόστολον. Διότι, οἱ Μοναχοί, ἀποχωριζόμενοι τοῦ κόσμου καὶ ἐγκαταλείποντες αὐτὸν διὰ τὴν ψυχικήν των σωτηρίαν, ἀσχολοῦνται μὲ τὰς λεπτομερείας τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖον δὲν ἠμποροῦν νὰ πράξουν οἱ ἐν τῷ κόσμῳ κληρικοί, καὶ δὴ οἱ ἀνώτεροι τοιοῦτοι.

Δυστυχῶς, οὐσιαστικῶς δὲν ἤρθησαν οἱ λόγοι, οὐδὲ αἱ ἐπιφυλάξεις, ποὺ ἐπέβαλον τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος, δεδομένου ὅτι ὁ νέος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὄχι μόνον δὲν ἐφάνη συντηρητικώτερος τοῦ Προκατόχου Του, ἀλλά, τοὐναντίον, ὑπερθεματίζει τούτου, διὰ τὴν οἰκουμενικήν του κίνησιν. Ἡμεῖς, τὸν θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν σεβόμεθα ὡς θεσμὸν καὶ ἀναφερόμεθα εἰς Αὐτὸ εἰς ὅ,τι ὁ Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν τόπου κελεύει, δὲν δυνάμεθα ὅμως νὰ συμφωνήσωμεν μὲ τὸν Πρῶτον, ποὺ θέλουν νὰ προβάλλουν τὴν Ὀρθοδοξίαν, διότι φρονῶμεν ὅτι διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ὑποδουλώνεται ἡ Ὀρθοδοξία. Βέβαια, δὲν εἴμεθα καὶ οἱ ἁρμόδιοι εἰς τοῦτο, ἀλλ’ ὡς Μοναχοί δέον νὰ ἐκφράζωμεν ἐλευθέρως τὴν γνώμην μας.

Τὸ θρησκευτικὸ περιοδικὸ «Ἐπίσκεψις», ἐκδιδόμενον ὑπὸ τοῦ Ὀρθοδόξου Κέντρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν Γενεύῃ, εἰς τὸ ὑπ’ ἀριθμ. 69 τεῦχος του τῆς 25^ης Ἰουλίου 1972, ἀναγράφει ὁλόκληρον τὸν ἐνθρονιστήριον Λόγον τοῦ νέου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Δημητρίου τοῦ Α´, ὅστις, μεταξὺ τῶν ἄλλων, λέγει: «……Καὶ διαδηλοῦμεν τὴν πρόθεσιν ἡμῶν, ὅπως ἐν πιστότητι πρὸς τὴν ἄχρι τοῦδε γραμμὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀκολουθήσωμεν τὴν ἁγίαν καὶ μεγάλην γραμμὴν τοῦ Μεγάλου Προκατόχου ἡμῶν, τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα τοῦ Α´, διὰ τὴν ἐν Πανορθοδόξῳ συμπνοίᾳ διαχριστιανικὴν ἑνότητα. Οὐδόλως θὰ παραλείψωμεν τὸ ἐπιβαλλόμενον χρέος ὅπως συνάψωμεν διαλόγους, πρωτίστως μετὰ τοῦ Ἰσλάμ, ἔπειτα δὲ καὶ μετὰ τῶν ἄλλων μειζόνων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν…..».

Ἡ ἐφημερὶς «Ἑστία» τῆς 25^ης Αὐγούστου 1972, εἰς ἄρθρον της μὲ τίτλον «ΤΙ ΘΑ ΚΑΜΗ Η ΕΛΛΑΔΑ;», ἀναγράφει: «Εἰς τὸν Ἀθηναϊκόν Τύπον ἔφθασε καὶ ἐδημοσιεύθη μία ἀπίστευτος - τερατώδης θα ἐλέγαμεν - καταγγελία, προερχόμενη ἐκ μέρους 12 Ὁμογενῶν τοῦ Σικάγου καὶ ἀπευθυνόμενη, ἐνυπογράφως, πρὸς τὸν νέον Πατριάρχην. Ἡ καταγγελία ἀφορᾶ εἰς τὸν Ἑλληνορθόδοξον Ἀρχιεπίσκοπον Βορείου καὶ Νοτίου Ἀμερικῆς κ. Ἰάκωβον Κουκούζην, τοῦ ὁποίου οἱ καταγγέλοντες ζητοῦν τὴν παραπομπὴν εἰς δίκην ἐπὶ «ἀποστασίᾳ καὶ αἱρέσει, ἐπί παραβάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐπί ἀρνήσει τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἐπί ἑκουσίᾳ ἀρνήσει τοῦ ἀποκαλουμένου Λόγου τοῦ Θεοῦ». Ἡ καταγγελία δὲν εἶναι οὔτε αὐθαίρετος, οὔτε ἐπιπολαία, ἀλλὰ στηρίζεται ἐπὶ συγκεκριμένων γεγονότων, ἤγουν ἐπὶ δηλώσεων καὶ ἄρθρων τοῦ ἰδίου κ. Ἰακώβου, ὁ ὁποῖος –ὡς καταγγέλλουν οἱ 12 Ὁμογενεῖς – παρὰ τὰς διαμαρτυρίας τοῦ ποιμνίου, ὄχι μόνον δὲν ἀποκηρύσσει τὰς ἀποστατικάς του αὐτὰς ἐνεργείας, ἀλλὰ τὰς ἐπαναλαμβάνει καὶ τὰς προσυπογράφει εἰς συνεντεύξεις καὶ ἐπιστολάς του πρὸς ξένους καὶ ὁμογενεῖς!! Τὸ πλέον, ὅμως, κραυγαλέον δεῖγμα τῶν τερατωδῶν καὶ ἀπιστεύτων δηλώσεων τοῦ ἀποστάτου Ἱεράρχου ἀποτελεῖ ἄρθρον του εἰς τοὺς «Times» τῆς Νέας Υόρκης, τῆς 25^ης Σεπτεμβρίου 1967, ἐν τῷ ὁποίῳ ἀναφέρονται ὑπ’ αὐτοῦ καὶ τὰ ἑξῆς: «Τὸ νόημα τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀφηρημένη ἑλληνικὴ ἰδέα, τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος τῆς σήμερον καὶ τῆς αὔριον δὲν ἀποδέχεται. Εἰδικῶς δὲ ἡ ἀποδοκιμασία αὕτη ἀφορᾶ εἰς τὸ δόγμα τῆς Τριαδικότητος. Ἑπομένως, δέον ὅπως ἀπεκδυθῆ ἡ Θεολογία τῶν ἑλληνικῶν της ἐνδυμάτων, ἐν μεταξὺ τῶν ὁποίων εἶναι τὸ δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος»!

Καὶ ἡμεῖς μέν, οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν εἴχομεν περὶ τῶν τάσεων τοῦ νέου αὐτοῦ Παραβάτου, ὁ ὁποῖος, ὡς νὰ μὴ ἔφθαναν τὰ ὅσα διέπραξε καὶ διαπράττει διὰ τὸν ἀφελληνισμὸν τοῦ ἐν Ἀμερικῇ ἑλληνικοῦ στοιχείου, προσπαθών νὰ εἰσαγάγη τὸ Εὐαγγέλιον ἐν Ἀγγλικῇ μεταφράσει εἰς τὰς Ἑλληνικὰς Ἐκκλησίας τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς του, προχθὲς ἀκόμη κατηγγέλετο ὡς μετέχων διεθνιστικῆς θρησκευτικῆς κινήσεως, διαθέσας μάλιστα καὶ τὸ ποσὸν τῶν 500.000 δολλαρίων ἐκ τοῦ Ταμείου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς - ἤτοι, ἐξ ἑλληνικῶν χρημάτων – πρὸς ἀνέγερσιν πανθεϊστικοῦ ναοῦ, ὅπου θὰ λατρεύωνται ὅλοι οἱ θεοί, ἀνεξαρτήτως θρησκείας! Ἀλλά, βεβαίως, τὸ ὑπὸ τῶν 12 Ὁμογενῶν καταγγελόμενον κρούσμα, καθ᾽ ὅ ὁ ἀσχημονῶν οὕτω Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς φθάνει εἰς τὸ σημεῖον νὰ ἀπαρνῆται αὐτὸ τοῦτο τὸ Τριαδικὸν τῆς Θεότητος, ἀπαρνούμενος, ἐν ἄλλοις λόγοις, τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως, ὑπερβαίνει κάθε ὅριον ἀνοχῆς καὶ εἰσέρχεται εἰς τὸν χῶρον τοῦ ἐπικινδύνου. Διότι, δύο τινά θὰ πρέπη νὰ ὑποθέση κανείς: Ἤ, ὅτι ὁ καταγγελλόμενος τελεῖ ἐν πλήρει συγχύσει, ἤ ὅτι ἀπηρνήθη τὴν Ὀρθόδοξην πίστιν - ἄν, βεβαίως, ἐπίστευε ποτέ! Ὁ,τιδήποτε πάντως καὶ ἄν συμβαίνει, ὁ κύριος αὐτὸς εἶναι πλέον κίνδυνος-θάνατος διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ ἐπιβάλλεται ὅπως πάραυτα ἀπομακρυνθῆ τῶν καθηκόντων του, ἵνα μὴ ἐξ αὐτοῦ σκανδαλίζεται τὸ Χριστεπώνυμον ἐκ 2.500.000 Ἑλλήνων πλήρωμα τῆς Ἀμερικῆς.

Ὁ νέος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Δημήτριος ὁ Α´, ὀφείλει νὰ δώση πάραυτα ἁπτὸν δεῖγμα ὅτι γνωρίζει νὰ προασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξίαν, ἧς ἐτάχθη θεματοφύλαξ, σχολάζων, ἄνευ ἑτέρου, τὸν ἀσεβέστατον καὶ αἱρετικόν Ἱεράρχην, ἐφ’ ὅσον, οὕτως ἤ ἄλλως, διὰ τῆς παραμονῆς του εἰς τὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Ἀμερικῆς ἔχη προκαλέσει σκανδαλισμὸν εἰς τὸ ποίμνιόν του, νὰ προβῆ δὲ εἰς πᾶσαν περαιτέρω ἐνέργειαν προσάγων εἰς δίκην τὸν ἀποστάτην Ἀρχιεπίσκοπον, πρὸς καθαίρεσίν του. Ὁπωσδήποτε, ὅμως, προέχει ἡ ἄμεσος ἀπομάκρυνσίς του ἐκ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς, ἐπί τῇ βάσει καὶ μόνον τῆς γενομένης καταγγελίας, δι’ ἥν οὐκέτι χρείαν ἄλλων μαρτύρων ὑπάρχει! Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἀκόμη ὁ Πατριάρχης παραμελήση τὸ καθῆκον του, ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις, ἡ ὁποία δὲν ἔχει παρὰ μόνον τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνας νὰ σκεφθῆ, διαθέτει πλεῖστα ὅσα πλάγια μέσα, δυνάμενα νὰ ἐξαναγκάσουν ἐμμέσως τὸν ἐν λόγῳ Ἀρχιεπίσκοπον ὅπως ἀπαλλάξη τῆς παρουσίας του τοὺς Ἕλληνας τῆς Ἀμερικῆς…».

Καὶ ὅμως, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ νέου Προκαθημένου, ἀνέχεται τὸν Ἀμερικῆς, ὅν κατὰ τὸ παρελθὸν σύνεδρος τῆς Ὑμετέρας Πανοσιολογιότητος ἀπεκάλει «Καρδινάλιον» καὶ συνεργάζεται μετ᾽ αὐτοῦ. Καὶ ὕστερον πταίουν οἱ Μοναχοὶ ποὺ δὲν μνημονεύουν. Ἀλλά, τὴν Οἰκουμενικὴν κίνησιν καὶ ἐν γένει τὸν Οἰκουμενισμόν, κατεδίκασεν ἐσχάτως καὶ ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Νικόλαος, ἀποκαλέσας τοῦτον, ὄχι μόνον «αἵρεσιν», ἀλλὰ καὶ «παναίρεσιν» (ὅρα θρησκευτικὸν περιοδικὸν «Ὀρθόδοξος Τύπος», ὑπ’ ἀριθμ. φ.170 καὶ ἀπὸ 15 Σεπτεμβρίου 1972, καὶ ἐφημερὶς «Μακεδονία» καὶ ἀπὸ 4 Ὀκτωβρίου 1972). Εἶπεν ἐπὶ λέξει ὁ Μακαριώτατος Ἀλεξανδρείας : «… Καταδικάζω τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τὸν θεωρῶ, ὄχι μόνον ὡς ἁπλῆν αἵρεσιν, ἀλλ᾽ ὡς παναίρεσιν καὶ σύμπλεγμα ὅλων τῶν κακοδοξιῶν. Εἶναι λίαν ἐμφανεῖς αἱ ἀντιχριστιανικαὶ δυνάμεις ποὺ τὸν κινοῦν ἐκ τῶν παρασκηνίων. Οὐδεμίαν συμμετοχὴν εἶχεν ἤ θὰ ἔχη τὸ Πατριαρχεῖον Ἀλεξανδρείας εἰς τὰς κινήσεις αὐτάς, διότι ὁ Οἰκουμενισμὸς στρέφεται κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας κλπ…».

Κατόπιν ὅλων τούτων, ἡ Ἱερά ἡμῶν Μονὴ θὰ συνεχίση τὴν ἀκολουθητέαν Αὐτῆς γραμμὴν κατ’ ἐφαρμογὴν τῆς προρρηθείσης ἀποφάσεως τῆς Ἐκτάκτου Διπλῆς Ἱερᾶς Συνάξεως. Ὁ Σεβασμιώτατος Πατριαρχικὸς Ἔξαρχος ἐπεσήμανε τὸ φάσμα τῆς ἐπιβολῆς κυρώσεων. Δηλαδή, θὰ ἐξασκηθῆ βία; Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι θὰ θελήσουν νὰ ἐξασκήσουν βία, ἄς ἀναλογισθοῦν τὰς εὐθύνας των διὰ τὴν τύχην τῶν Ἱερῶν τούτων καὶ αἰωνοβίων Σκηνωμάτων. Ἄς ἀφήσουν ἡσύχους ἡμᾶς τοὺς Μοναχούς, τοὺς ἀπομεμακρυσμένους ἐκ τοῦ κόσμου, νὰ συνεχίζωμεν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν ὧν παρελάβομεν ἐκ τῶν πατέρων μας ἱερῶν παραδόσεων. Ὄχι κατὰ τὸ δοκοῦν νὰ ζητῶμεν δῆθεν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, καί, ὅταν δὲν θέλωμεν τὴν ἐφαρμογὴν τούτων νὰ θέτωμεν τὰ δόγματα εἰς τὰ Σκευοφυλάκια, ὅπως διεκήρυσσεν ὁ ἀποθανών Πατριάρχης Ἀθηναγόρας.

Ἐπί τούτοις, διατελοῦμεν μετὰ πολλῆς τῆς ἐν Χριστῷ φιλαδελφίας καὶ ἀγάπης.

† Ὁ Τοποτηρητὴς τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου       

Αὐτές ἦσαν οἱ ἀπαντήσεις τῶν Ἱερῶν Μονῶν πού δέν ἐμνημόνευαν τό ὄνομα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρός τήν Ἱεράν Κοινότητα.

Ἡ ἐπιβολή λοιπόν τῶν κυρώσεων ἦτο γνωστή εἰς τούς Πατέρας καθώς καί ἡ ἄσκησις βίας καί διά τοῦτο ἔχει μεγάλη ἀξία ἡ ἐμμονή των εἰς τήν διακοπή τῆς μνημονεύσεως τοῦ νέου Πατριάρχου Δημητρίου.

Εἶναι λοιπόν ἄξιον ἀπορίας τό τί προέκυψε καί, μετά ἀπό τίς δύο ἀποφάσεις τῆς ἱερᾶς Κοινότητος καί τίς γραπτές ἀπαντήσεις τῶν μονῶν, ὑπέστειλαν οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες τήν σημαία τῆς ὁμολογίας, δεδομένου ὅτι, ὄχι μόνο οἱ δύο ἑπόμενοι Πατριάρχες μετά τόν Ἀθηναγόρα δέν διώρθωσαν τίποτε στά θέματα τῆς πίστεως, ἀλλά ἀπεναντίας ἐπροχώρησαν σέ μεγαλυτέρους συμβιβασμούς καί προδοσίες.

Θέσαμε σέ κάποιους ἀπό τούς παλαιούς ἁγιορεῖτες αὐτό τό ἐρώτημα. Κάποιοι ἀπήντησαν ὅτι τούς ἐξεγέλασαν οἱ Πατριαρχικοί, οἱ ὁποῖοι καί ὑπέσχοντο στούς ἁγιορεῖτες ὅτι, ἄς ἐπαναφέρουν αὐτοί τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου καί ὅλα, μέ τό νέο Πατριάρχη, θά  διορθωθοῦν... Ἐκεῖνο πού ἴσως δέν θέλουν νά ὁμολογήσουν οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες εἶναι ὁ φόβος τῶν κυρώσεων καί ἡ σιδηρά ράβδος μέ τήν ὁποία θέλησε νά τούς ποιμάνη ὁ νέος Πατριάρχης» (σ.σ. κι αὐτὸς ὁ λόγος ὁδήγησε στὴν ὑποστολὴ τοῦ ἀγῶνος).

Οἱ ἐπιπτώσεις δηλαδή τῶν ποινῶν καί τῶν καθαιρέσεων, τῶν ἐξώσεων καί τῶν βιαίων ἀπομακρύνσεων ἐκ τῆς ἡγουμενικῆς ἀρχῆς καί ἐξουσίας. Αὐτό τουλάχιστον ἀποδεικνύεται ἀπό τά κείμενα.

Ὁ “Ὀρθ. Τύπος” τῆς 15/7/1974 μᾶς πληροφορεῖ τά ἑξῆς:

«Ὁ πολιτικός διοικητής τοῦ Ἁγ. Ὄρους προειδοποιεῖ. Ἄκυρος ἡ ἐκλογή ἡγουμένου ἐάν δέν ἐπαναφερθῆ τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου εἰς τήν Μονήν. Ἡ Ἱ. Μονή Ἁγ. Παύλου  ἐμμένει εἰς τήν διακοπήν τοῦ Μνημοσύνου.

»Ὁ πολιτικός Διοικητής κ. Δ. Κριεκούκιας «ἐντέλλεται τὴν ἀπομάκρυνσις» τοῦ Ἡγουμένου π. Εὐδοκίμου "ἐκ τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ μετανοίας", ἐπειδή οὗτος (ὁ Ἡγούμενος) "παραμένει εἰς τάς ἰδίας αὐτοῦ πνευματικάς θέσεις". Ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς τυγχάνει καί τοῦτο: Ὁ κ. Διοικητής τονίζει ὅτι "ἡ τυχόν ἐκλογή νέου Ἡγουμένου, μή συμμορφουμένου εἰς τήν ἀπαίτησιν ταύτην", δηλαδή νά ἐπαναφέρη τήν Μονήν «εἰς τήν ὁδόν τῆς κανονικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς τάξεως» θά εἶναι ἄκυρος καί ὁ νεοεκλεγείς Ἡγούμενος θά ἐκπίπτη τοῦ ἀξιώματός του! Αὐτό σημαίνει ὅτι πρέπει νά δηλώνη ὁ ὑποψήφιος Ἡγούμενος, ἐκ τῶν προτέρων, ὅτι θά ἐφαρμόζη τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου».

Αὐτό τό κείμενο εἶναι πολύ ἀποκαλυπτικό καί ἀποδεικνύει τά μέσα πού μεταχειρίσθηκε ὁ νέος Πατριάρχης, προκειμένου νά φιμώση τά στόματα τῶν ἁγιορειτῶν Πατέρων.

Κάποια τελευταῖα λείψανα ἀγωνιστικότητος ἤ ὅπως θά λέγαμε διασώσεως τῆς τιμῆς τῶν ὅπλων μᾶς δίδει στό ἴδιο φύλλο ὁ «Ὀρθόδ. Τύπος». Ἀναφέρει συγκεκριμένα τά ἑξῆς: «Ἡ στάσις τῆς μονῆς Ἁγ. Παύλου.  Κατά πληροφορίας μας, μεγάλος ὑπῆρξεν ὁ ἐνθουσιασμός διά τήν στάσιν τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Παύλου, μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων. Ὁ καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Παύλου, π. Ἀνδρέας, ἐδήλωσε ρητῶς ὅτι δέν πρόκειται νά ἐπαναλάβη τό μνημόσυνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἐφ’ ὅσον οὖτος δέν ἀποκηρύξη τήν γραμμήν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ φιλενωτισμοῦ».

Ἔχομε καί ἕνα κείμενο τό ὁποῖο καταχωροῦμε καί μέ τό ὁποῖο φαίνεται ἐναργέστατα ὁ συμβιβασμός καί ἡ ὑποστολή τῆς σημαίας ἐκ μέρους τῆς ἱερᾶς Κοινότητος.

“ΔΙΣΕΝΙΑΥΣΙΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ    20 Αὐγούστου 1974

Συνελθούσης τῆς καθ’ ἡμᾶς Δισενιαυσίου Ἱερᾶς Συνάξεως σήμερον 20ην Αὐγούστου τοῦ ἐ.ἔ. 1974... Ἀναγιγνώσκεται ἐπίσης καί ἐπιστολή τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Παύλου διορίζουσα ὡς ἀντιπρόσωπον τόν Παν/τον Ἀρχιμ. Ἀνδρέαν ὡς Καθηγούμενον αὐτῆς. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ὑπογράφεται ὑπό τοῦ αὐτοῦ Ἀρχιμ. ὡς Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Παύλου. Τό γεγονός ἐσχολιάσθη ὑπό τῶν ἁγίων ἀντιπροσώπων, διότι κατόπιν τῆς γνωστῆς ἀποφάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς σχετικῆς ἐπιστολῆς τῆς Διοικήσεως τοῦ Ἁγίου Ὄρους πρός τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγ. Παύλου καί τήν Ἱεράν Κοινότητα ὁ ἐν λόγῳ Ἀρχιμ. θεωρεῖται ὑπό τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος ὡς ἔκπτωτος τοῦ καθηγουμενικοῦ λειτουργήματος· δι’ ὅ καί δέν γίνονται δεκτά ἔγγραφα φέροντα τήν ὑπογραφήν του.

Πολλῶν λεχθέντων διά τό πρακτέον ...οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Δ.Ἱ.Συνάξεως παρεκάλεσαν μετά πολλῆς ἠρεμίας καί ἀγάπης τον Παν/τον Ἀρχιμ. κ. Ἀνδρέαν ὅπως μή μετάσχῃ εἰς τάς ἐργασίας τῆς παρούσης Συνόδου διά λόγους κανονικῆς τάξεως καί εὐρυθμίας, ὅπερ καί ἐγένετο μετά κατανοήσεως δεκτόν ὑπό τοῦ Παν/του Ἀρχιμ. Ἀνδρέου”.

Ἡ Δισενιαύσιος λοιπόν Ἱερά Σύναξις τοῦ ἁγ. Ὄρους ἐκήρυξε ἔκπτωτο τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παύλου, ἀρχ/την Ἀνδρέα, διότι δέν ἐμνημόνευε. Ἄν ἀναλογισθοῦμε ὅτι προηγουμένως ἡ ἴδια Ἱερά Κοινότης ἄφησε ἐλεύθερες τίς μονές εἰς τό θέμα τῆς μνημονεύσεως τοῦ Πατριάρχη, (ἀπόφ. 17/10/70) κατανοοῦμε ὅτι ἡ ἀπότομη ἀλλαγή τῆς γραμμῆς πλεύσεως προῆλθε ἀποκλειστικά καί μόνο ἐκ τοῦ φόβου τῶν ἀπειλουμένων δεινῶν καί τιμωριῶν.

Παρεπιμπτόντως ἀναφέρομε, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ καθηγούμενος της Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παύλου ἔκτοτε, χωρίς νά μνημονεύη, ἔζησε ὡς ἡσυχαστής μακράν τῆς μονῆς εἰς ἀγρόκτημα αὐτῆς, πλησίον τοῦ Μονοξυλίτου.

Τελικά, ὅπως ἀνεμένετο, μέ τήν μέθοδο τῶν ἐξοριῶν καί τήν συνεργασία πάντοτε τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, ἀπεκατεστάθη ἡ κανονική τάξις χωρίς ἀποκατάστασι τῆς πίστεως καί ἡ μνημόνευσις τοῦ πατριαρχικοῦ ὀνόματος ἀντιλάλησε ἀπ’ ἄκρο εἰς ἄκρον στό περιβόλι τῆς Παναγίας. Ἴσως καί ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης δέν ἐπερίμενε τόσο εὔκολη ὑποταγή, ἡ ὁποία τοῦ ἔδιδε τό πράσινο φῶς καί τοῦ ἐξησφάλιζε τά νῶτα διά νά συνεχίση τήν πορεία του.  Ἀπέμεινε ἡ Ἱ. Μονή Ἐσφιγμένου νά κρατῆ τήν σκυτάλη τοῦ ἀγῶνος, τήν ὁποία ἴσως ἀνέχεται ὁ ἑκάστοτε Πατριάρχης, προκειμένου νά ἐπιδεικνύη τήν ἀνοχή καί τήν δημοκρατικότητά του καί μέ τόν σκοπό τῆς ἐκτονώσεως τῶν ἐναντιουμένων στόν Οἰκουμενισμό ἁγιορειτῶν Πατέρων. Κατά καιρούς βεβαίως τό Πατριαρχικό μειδίαμα ἀφήνει τήν θέσι του στό Πατριαρχικό κατασπάραγμα καί ἡ ἐξωτερική μορφή τοῦ προβάτου παραμερίζει καί ἐμφανίζεται ἡ πραγματική διάθεσις τοῦ λύκου. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τήν παράνομη ἀπόφασι τοῦ Πατριαρχείου πρός ἀποσχηματισμό τοῦ ἡγουμένου καί τριῶν μοναχῶν τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου. Εἰς αὐτήν τήν  παράνομο ἀπόφασι ἀντέδρασαν πολλοί ἁγιορεῖτες Πατέρες καί ὑπέγραψαν ἔγγραφο διαμαρτυρίας.  Τό γεγονός αὐτό συνέβη πάλι ἐπί τοῦ πράου καί εἰρηνικοῦ Πατριάρχου Δημητρίου καί τό περιγράφει ὁ “Ο.Τ.” στό φύλλο τῆς 1-10-74 ὡς ἑξῆς:

«Δήλωσις 373 ἁγιορειτῶν Πατέρων ἐπί ἀντικανονικῶν πρωτοφανῶν ἀποφάσεων. Τριακόσιοι ἑβδομήκοντα τρεῖς ἁγιορεῖται μοναχοί μέ κοινή δήλωσίν των διαμαρτύρονται ἐντόνως διά τήν ἀπόφασιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου πρός ἀποσχηματισμόν τοῦ ἡγουμένου καί τριῶν μοναχῶν τῆς Ἱ. Μονῆς Ἐσφιγμένου καί δηλοῦν ὅτι «θά ἀγωνισθοῦν μέχρι θανάτου, κατά τῆς ἀντικανονικῆς καί παρανόμου ἀποφάσεως, ἵνα μή εἰς τοιαύτην ἀπώλειαν περιπέση ἡ Ἀκρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας". Σημειωτέον ὅτι ἡ δήλωσις αὕτη τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων ὑπεγράφη ἐντός ἐλαχίστου χρόνου. Θά ἦσαν, ἀσφαλῶς «πολλῷ περισσότεραι, ἄν μή αἱ μακριναί ἀποστάσεις καί ἡ τραχύτης τῶν ὁδῶν ἐδυσχέραινον τοῦτο».

Εἶναι γεγονός ὅτι σήμερα οἱ πλεῖστοι τῶν ἁγιορειτῶν προσπαθοῦν νά ξεχάσουν τήν τριετία αὐτή τῆς τελευταίας ἁγιορείτικης ἀποτειχίσεως καί ἄν τούς ἐρωτήσης δι’ αὐτήν ἀπαντοῦν μέ μισόλογα, προφασίζονται ὅτι δέν γνωρίζουν ἤ καί τήν ἀρνοῦνται τελείως λέγοντας ὅτι ἦταν κάποια μεμονωμένα κρούσματα τά ὁποῖα κατεστάλησαν καί ὅτι πάντοτε τό ἅγ. Ὄρος στήν πλειοψηφία του ἐμνημόνευε τό σεπτόν ὄνομα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Αὐτά τά ἀκούσαμε πολλές φορές ἀπό στόματα κοινοβιατῶν Πατέρων καί ἐπιφανῶν ἡγουμένων  τοῦ ἁγ. Ὄρους.  Πολλοί λέγουν ὅτι ἡ ἀθρῶα εἰσροή τεραστίων χρηματικῶν ποσῶν εἰς τό ἅγ. Ὄρος συνετέλεσε καί αὐτή ἀπό τήν πλευρά της, εἰς τήν ὑποστολή τῆς σημαίας τῆς πίστεως.

Τό πλέον ὅμως λυπηρό καί ἀξιοθρήνητο, τό ὁποῖο σηματοδοτεῖ ἀπό μόνο του τόν ξεπεσμό τῆς Ἀθωνικῆς Χερσονήσου εἰς τά θέματα τῆς πίστεως, εἶναι ὅτι πλέον οἱ μονές κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Πατριαρχείου δέν δίδουν κελιά σέ μοναχούς πού δέν μνημονεύουν.  Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ἀναπαύονται ὅτι ἀφ’ ἑνός μέν συντελοῦν εἰς τήν εἰρήνη τοῦ Ὄρους καί ἀφ’ ἑτέρου ἀσκοῦν ἄριστα τήν εὐλογημένη τους ὑπακοή εἰς τόν πνευματικό τους ἡγέτη καί προϊστάμενο».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ διαχρονικὴ συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος...», Ἱερομόναχου Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ).

http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/07/blog-post_0.html