Ἐξεγέρσεις τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν Ἅλωση ὡς τὸ 1821

Ἐξεγέρσεις τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν Ἅλωση ὡς τὸ 1821

7 Μαΐου 2013

Ἐνῶ «ἡ κοινὴ τῶν Ἑλλήνων ἑστία, ἡ διατριβὴ τῶν μουσῶν, ἡ τῶν ἐπιστημῶν ἁπασῶν διδάσκαλος, ἡ τῶν πόλεων βασιλὶς» ἔπιπτε, καὶ ἡ Ἑλλὰς κατεκτᾶτο, τὸ Γένος ἠρνεῖτο νὰ ὑποταχθῇ. Οἱ Ἕλληνες θὰ συνεχίσουν τὸν ἀγῶνα. Τὸ Σοῦλι, ἡ Μάνη, ἡ Χιμάρα καὶ τὰ Σφακιὰ θὰ ἀποτελέσουν τὰ προπύργια αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος. Κατὰ τὴν σκοτεινὴν ἐκείνην περίοδον ἡ γλῶσσα διεδραμάτισεν ἱστορικῆς σημασίας ρόλον εἰς τὴν διατήρησιν τῆς ἑνότητος τοῦ Γένους. Οἱ καταφυγόντες εἰς τὴν Δύσιν Ἕλληνες λόγιοι μετέφερον εκεῖ τὴν Ἑλληνικὴν παιδείαν καὶ τὸν Ἑλληνικὸν οὑμανισμὸν καὶ συνέβαλον εἰς τὴν ἄνθησιν τῆς Ἀναγεννήσεως.

Ἡ κατάκτησις τοῦ ὑπολοίπου Ἑλληνικοῦ χώρου θὰ παρουσιάσῃ τεραστίας δυσκολίας εἰς τὸν κατακτητήν.

Εἰς πλείστας περιοχὰς ἡ ἀντίστασις ὑπῆρξε σκληρὰ καὶ μακροχρόνιος. Εἰς τὸν Πόντον, παρὰ τὴν κατάληψιν τῆς Τραπεζοῦντος, ὁ ἀγὼν θὰ συνεχισθῆ εἰς τὰ ὄρη καὶ τὰ δυσπόρθητα φρούρια. Ὀλίγα ἔτη μετὰ τὴν Ἅλωσιν, ἡ Κέρκυρα, ἡ Ἤπειρος καὶ ἡ Χιμάρα, βοηθοῦν τοὺς Ἑνετοὺς εἰς τὸν ἀγῶνα των, ἐναντίον τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ. Τὸ 1463 ἐπαναστατοῦν οἱ Μανιᾶται ὑπὸ τὸν Μιχαὴλ Ράλλην καὶ οἱ Ἀρκᾶδες ὑπὸ τὸν Πέτρον Μπούαν. Τὸ 1470 μετὰ τὴν Ἅλωσιν τῆς Χαλκίδος μεταξὺ τῶν πτωμάτων τῶν φονευθέντων ὑπερασπιστῶν εὑρέθησαν καὶ τὰ πτώματα πολλῶν Ἑλληνίδων αἱ ὁποῖαι εἶχον συμπολεμήσει. Ἡ Λῆμνος σώζεται ὑπὸ τῆς Ἑλληνίδος Μαρούλας ἡ ὁποία, ὅταν εἶδε τὸν πατέρα της πίπτοντα, ἥρπασε τὸ ξίφος του καὶ ὥρμησε κατὰ τῶν ἐχθρῶν.

Τὸ 1479 ἐπαναστατεῖ εἰς τὴν Μάνην ὁ Κροκόδειλος Κλαδᾶς ὁ ὁποῖος ἠρνήθη νὰ ἀναγνωρίσῃ τὴν συνθήκην Βενετίας – Τουρκίας. Τελικῶς καταφεύγει εἰς Ἤπειρον καὶ ἐπαναστατεῖ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς τῆς Χιμάρας. Τὸ 1495, ὅταν ὁ Λάλλος βασιλεὺς Κάρολος ὁ Η΄ κατέλαβε τὴν Νεάπολιν τῆς Ἰταλίας, ἡ Μακεδονία, ἡ ὁποία ὑπῆρξε πάντοτε τὸ ἰσχυρὸν προπύργιον τῆς Ἑλληνικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ διαφυλάξεως τῆς ἑλληνικότητος ὁλοκλήρου τοῦ χώρου, ἐξεγείρεται. Ἦτο τόσος ὁ τρόμος ὁ ὁποῖος κατέλαβε τοὺς Τοῦρκους, ὥστε ὁ Βαγιαζὴτ ἦτο ἕτοιμος νὰ ἐγκαταλείψῃ τὴν Κωνσταντινούπολιν καὶ νὰ καταφύγῃ εἰς τὴν Ἀσίαν. Δυστυχῶς ὁ θάνατος τοῦ Καρόλου, καὶ ἡ ἀποχώρησις τῶν Γάλλων ἐξ Ἰταλίας, ἀφῆκεν ἀνυπερασπίστους τοὺς Ἕλληνας εἰς τοὺς ὄνυχας τοῦ Σουλτάνου. Τὸ 1499 οἱ Ἕλληνες ἐξεγείρονται καὶ πάλιν, ἀλλὰ οἱ Ἑνετοὶ καὶ πάλιν τοὺς ἐγκαταλείπουν εἰς τὴν μανίαν τῶν ἀδυσωπήτων ἐχθρῶν των. Τὸ 1523 τριακόσια πλοῖα καὶ στρατὸς ἐξ ἑκατὸν χιλιάδων ἀνδρῶν ὑπὸ τὸν Σουλεϊμὰν πολιορκεῖ διὰ δευτέραν φορὰν τὴν Ρόδον. Πέντε ὁλοκλήρους μῆνας διαρκεῖ ἡ πολιορκία καὶ ἡ νῆσος δὲν παραδίδεται παρὰ μόνον μετὰ τὴν συνθηκολόγησιν τῶν ἱπποτῶν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου.

Νέα ἐξέγερσις σημειοῦται κατὰ τὸν Β΄Ἑνετικὸν πόλεμον (1537-1540). Ἰδιαιτέρως ἀξιοσημείωτος εἶναι ἡ ἄμυνα τοῦ Ναυπλίου καὶ τῆς Πύλου. Ἡ Κέρκυρα θὰ διαλύσῃ τὰ ὄνειρα καὶ τὰς φιλοδοξίας τοῦ Σουλεϊμάν, ὁ ὁποῖος διεκήρυττεν, ὅτι θὰ κατελάμβανε τὴν Ρώμην καὶ θὰ μετέβαλλε τὸν ναὸν τοῦ Ἁγ. Πέτρου εἰς ἱπποστάσιον τῶν σπαχήδων του. Ἀντιμετωπίζει μετ’ ἐπιτυχίας  τὰς πεντήκοντα χιλιάδας ἐπιλέκτους μαχητὰς τοῦ Χαϊρεντὶν Βαρβαρόσα καὶ τὸν ἀναγκάζει τελικῶς νὰ λύσῃ τὴν πολιορκίαν καὶ νὰ ἀποσυρθῇ. Νέαν ἀποτυχίαν γνωρίζει ὁ Βαρβαρόσα ἐν τῇ προσπαθείᾳ του νὰ καταλάβῃ τὴν αὐτὴν ἐποχὴν τὴν Κρήτην. Τὸ 1566 οἱ Χιμαριῶται τρέπουν εἰς φυγὴν ὀκτὼ χιλιάδας Τούρκων τοὺς ὁποίους εἶχε στείλει ἐναντίον των ὁ Σουλτᾶνος. Ἡ ὥρα τῆς ἑλληνικοτάτης Κύπρου εἶχεν ἔλθει. Ὀγδοήκοντα χιλιάδες Τοῦρκοι πολιορκοῦν τὴν Λευκωσίαν τὸ 1570. Ἡ Ἀμμόχωστος ἀμύνεται ἐπὶ ἕνδεκα μῆνας πρὶν ὑποκύψῃ. Πολλαὶ ἑλληνίδες διὰ νὰ μὴν παραδοθοῦν καὶ ἀτιμασθοῦν, προτιμοῦν τὸν θάνατον. 

Ἡ Μαρία Συγκλητικὴ θέτει πῦρ εἰς τὴν πυριτιδαποθήκην τῆς γαλέρας εἰς τὴν ὁποίαν ἐκρατεῖτο, τὸ πῦρ μεταδίδεται καὶ εἰς ἄλλας γαλέρας καὶ οὕτω χίλιαι Ἑλληνίδες προοριζόμεναι διὰ νὰ πωληθοῦν ὡς σκλάβοι, φονεύονται. Εἰς τὴν ναυμαχίαν τῆς Ναυπάκτου τὰ ἑλληνικὰ πληρώματα συνέβαλον σημαντικῶς εἰς τὴν νίκην τοῦ συμμαχικοῦ στόλου. Εἰς τὴν Πελοπόννησον οἱ ἀδελφοὶ Μελισσηνοὶ ἐπαναστατοῦν ἐπὶ κεφαλῆς εἰκοσιπέντε χιλιάδων πεζῶν καὶ τριῶν χιλιάδων ἱππέων. Εἰς τὰς νήσους τοῦ Αἰγαίου, τὴν Θεσσαλονίκην, τὰς Σέρρας καὶ τὸν Ἄθω σημειοῦνται νέα ἐπαναστατικὰ κινήματα ἐνῷ οἱ Μανιᾶται ἀρνοῦνται νὰ ὑποταχθοῦν. Δυστυχῶς καὶ αὐτὴν τὴν φορὰν ἐγκαταλείπονται καὶ οὕτως ἡ ἐκδικητικὴ μανία τῶν Τούρκων στρέφεται ἐναντίον τῶν ἀνυπερασπίστων γυναικῶν, γερόντων καὶ παιδίων. Ὑπολογίζεται ὅτι κατὰ τὴν περίοδον αὐτὴν τριάκοντα χιλιάδες ἐσφάγησαν ἤ ἐρρίφθησαν εἰς τὰς γαλέρας καὶ ἐστάλησαν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν διὰ νὰ πωληθοῦν ὡς δοῦλοι. Τὸ 1578 εἰς τὴν Κύπρον ἐξερράγη τὸ πρῶτον ἐπαναστατικὸν κίνημα κατὰ τῶν Τούρκων. Ἀπὸ τοῦ ἔτους 1581 σχηματίζονται ὁμάδες πολεμιστῶν εἰς Ἤπειρον καὶ Ἀκαρνανίαν. Τὸ 1585 ὁ ἀρματολὸς Θεόδωρος Μπούας Γρίβας ἐπαναστατεῖ τὴν Βόνιτσαν καὶ Ξηρόμερον ἐνῷ οἱ ἀρματολοὶ  τῆς Ἠπείρου Πούλιος, Δράκος καὶ Μαλάμος καταλαμβάνουν τὴν Ἄρταν. Διὰ νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσουν οἱ Τοῦρκοι στέλλουν σημαντικὰς στρατιωτικὰς δυνάμεις ἐκ Θεσσαλίας, Μακεδονίας καὶ Ναυπάκτου. Τὸ 1608, ὁ «καπετάνιος τῶν ὀρέων» Βίκτωρ Ζαμπετός, ἐπαναστατεῖ εἰς τὴν Κύπρον. Τὴν ἰδίαν σχεδὸν ἐποχὴν σημειοῦται νέα ἐξέγερσις εἰς τὴν Μάνην ἡ ὁποία προξενεῖ μεγάλην ἐντύπωσιν εἰς τὴν Δύσιν. Ὁ Γάλλος Δοὺξ τοῦ Νεβὲρ πιστεύει ὅτι θὰ ἦτο δυνατόν, βασιζόμενος εἰς τοὺς μαχητὰς αὐτοὺς νὰ ἀπελευθερώσῃ τὴν Ἑλληνικὴν Χερσόνησον καὶ νὰ διαδεχθῇ τοὺς Παλαιολόγους. Τὴν 8^ην Σεπτεμβρίου συνέρχεται εἰς τὴν Κούκην γενικὴ συνέλευσις τῶν ἀντιπροσώπων τῆς Ἠπείρου, τῆς Μακεδονίας, τῆς Ἀλβανίας, τῆς Βοσνίας, Βουλγαρίας, τῆς Ἐρζεγοβίνης, Σερβίας καὶ ἄλλων περιοχῶν καὶ συσκέπτονται διὰ τὴν ὀργάνωσιν ἐπαναστατικοῦ κινήματος καὶ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς Ἑλληνικῆς Αὐτοκρατορίας. Εἰς τὴν Λάρισσαν ἐξεγείρεται ὁ ἐπίσκοπος Διονύσιος καὶ τὴν νύκταν τῆς 10^ης Σεπτεμβρίου εἰσέρχεται μετὰ τῶν ἐπαναστατῶν εἰς τὰ Ἰωάννινα. Τὸν Ἰούνιον τοῦ 1645 ἀρχίζει ἡ μακρὰ πολιορκία τῆς Κρήτης. Ἡ ἀντίστασις εἶναι καθολική. Μετὰ τὴν κατάληψιν τῶν Χανίων καὶ τοῦ Ρεθύμνου οἱ Τοῦρκοι πολιορκοῦν τὸν Χάνδακα (τὸ σημερινὸν Ἡράκλειον). Εἰκοσιπέντε ὁλόκληρα ἔτη θὰ διαρκέσῃ ἡ πολιορκία τῆς ἡρωϊκῆς καὶ ἀνυποτάκτου πόλεως. Οἱ Ἕλληνες δὲν ὑποτάσσονται καὶ ἐδῶ παρὰ μόνον μετὰ τὴν συνθηκολόγησιν τῶν Ἑνετῶν καὶ ἀφοῦ ἐπροξένησαν εἰς τοὺς Ὀθωμανοὺς ἀπωλείας ὑπερβαινούσας τὰς ἑκατὸν χιλιάδας ἀνδρῶν.

Παρὰ τὰς ἀπογοητεύσεις των, οἱ Μανιᾶται, ὅταν ὁ Φραγκίσκος Μοροζίνι ἐμφανίζεται εἰς τὰ νότια παράλια τῆς Πελοποννήσου, ἐπαναστατοῦν. Καταλαμβάνουν τὴν Καλαμάτα καὶ συνεχίζουν τὸν ἀγῶνα ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ Μοροζίνι ἀποχωρῇ. Κατὰ τὴν ἐποχὴν αὐτὴν ἐμφανίζεται πρωτοφανὴς ἐπαναστατικὸς ὀργασμός. Μετὰ τοῦ Μοροζίνι συμπράττουν οἱ Ἑπτανήσιοι καὶ οἱ ἀρματολοὶ τῆς Στερεᾶς. Ἡ ἐξέγερσις ἐπεκτείνεται καὶ εἰς τὴν ὑπόλοιπον Πελοπόννησον. Τὰ πλεῖστα τῶν Τουρκικῶν φρουρίων κυριεύονται καὶ οἱ Μανιᾶται καταλαμβάνουν διὰ δευτέραν φορὰν τὴν Καλαμάταν. Εἰς τὰς Ἀθήνας οἱ Τοῦρκοι κλείονται εἰς τὴν Ἀκρόπολιν τὴν ὁποίαν ὁ Μοροζίνι βομβαρδίζει. Δυστυχῶς τὴν νύκτα τῆς 13/25 Σεπτεμβρίου 1687 ἀνατινάσσεται τὸ θαυμασιώτερον δεῖγμα τῆς ἑλληνικῆς κλασσικῆς τέχνης, ὁ Παρθενών.

Φθίνοντος τοῦ ιζ΄ αἰῶνος δημιουργοῦνται εἰς τὴν Στερεὰν μεγάλα ἀρματολίκια τὰ ὁποῖα θὰ ἀποτελέσουν τὰ φυτώρια τῆς στρατιωτικῆς ἐκπαιδεύσεως τῶν Ἑλλήνων. Ἐκτὸς τῆς Μάνης, εἰς τὴν Κρήτην καὶ τὴν Ἤπειρον ἐξακολουθοῦν νὰ ὑπάρχουν περιοχαὶ αἱ ὁποῖαι διατηροῦν τὴν ἀνεξαρτησία των. Οἱ κάτοικοι τῶν Σφακίων καὶ τῆς Χιμάρας ἀγωνίζονται ἀδιακόπως κατὰ τῶν ἐχθρῶν τοῦ Γένους. Τὸ 1716 οἱ κάτοικοι τῆς Κερκύρας  θὰ δώσουν νέον δεῖγμα τῆς ἀγάπης των πρὸς τὴν ἐλευθερίαν. Ἀποκρούουν ὅλας τὰς ἐπιθέσεις τῶν Τούρκων καὶ τοὺς ἀναγκάζουν νὰ λύσουν τὴν πολιορκίαν. Εἰς τὴν Μακεδονίαν ὁ ἀγών συνεχίζεται. Τὸ 1710 κατόπιν τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ Μπίτουλα ἡ χώρα ὑφίσταται τὰ πάνδεινα. Τὸ 1749 νέα ἐξέγερσις τῶν ὀρεσιβίων οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ κατέλαβον τὰς βορείους Σποράδας ἐναυπήγησαν καταδρομικὸν στόλον καὶ ἠρήμωναν τὰς τουρκικὰς παραλίους πόλεις μέχρι καὶ τοῦ Ἑλλησπόντου.

Οἱ Ρῶσοι, οἱ ὁποῖοι εἰς τοὺς κατὰ τῶν Τούρκων ἀγῶνας των ἀνεζήτουν συμμάχους, ἐστράφησαν πρὸς τοὺς Ἕλληνας διὰ τὴν ἐξυπηρέτησιν τῶν ἰδίων των σκοπῶν. Ἐνσυνείδητοι πράκτορες ἤ ἀφελεῖς ὀραματισταί, ἤρχισαν προπαγανδίζοντες ὅτι ἡ Ἑλλὰς θὰ ἠλευθεροῦτο μόνον ὑπὸ τοῦ «ξανθοῦ γένους» τοῦ Βορρᾶ.

Οἱ Μανιᾶται πρῶτοι ἀποδέχονται τὰς ρωσικὰς προτάσεις καὶ ἡ ἐμφάνισις μικρᾶς στρατιωτικῆς δυνάμεως Ρώσων εἰς τὸ Μαυροβούνι ἐξεγείρει τοὺς Χιμαριώτας. Τὴν 28^η Φεβρουαρίου 1770 ἀσήμαντος ρωσικὴ μοῖρα ἀγκυροβολεῖ εἰς τὸ Οἴτυλον. Οἱ Μανιᾶται, παρὰ τὰς δικαίας ἐπιφυλάξεις των, ἐξεγείρονται τελικῶς καὶ καταλαμβάνουν τὸν Μιστρᾶν, τὴν Κυπαρισσίαν, τὴν Σπάρτην καὶ πολλὰ παραλιακὰ χωρία. Ἡ ἐξέγερσις ἐπεκτείνεται εἰς ὁλόκληρον τὴν Πελοπόννησον καὶ τὴν Στερεάν. Ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Κρήτην ὁ Δασκαλογιάννης κηρύσσει τὴν ἔναρξιν τοῦ ἐπαναστατικοῦ κινήματος διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Γένους, ἐνῷ τὰ πλοῖα τῶν νήσων διατρέχουν τὸ Αἰγαῖον μεταφέροντα χαρμόσυνα καὶ ἐλπιδοφόρα μηνύματα. Ἀτυχῶς αἱ δυνάμεις τῶν Ρώσων ἦσαν λίαν ἀνεπαρκεῖς. Ἐναντίον τῆς ἐπαναστατημένης Ἑλλάδος ἐξαπολύονται στίφη ἐχθρῶν μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ πρωτόγονοι Τουρκαλβανοί. Οἱ Ρῶσοι ἐκδιώκονται εὐκόλως  καὶ οἱ Ἕλληνες λύουν τὴν πολιορκίαν τῆς Τριπολιτσᾶς καὶ ὑποχωροῦν. Τὰ ρωσικὰ πλοῖα παραλαμβάνουν τοὺς ἀδελφοὺς Ὀρλὼφ μετὰ τῶν ὀλίγων στρατιωτῶν των, καὶ ἀναχωροῦν, ἐνῷ οἱ Τουρκαλβανοὶ ἐπιπίπτουν ἐπὶ τοῦ ἀμάχου πληθυσμοῦ. Τρομακτικαὶ σφαγαὶ ἀκολουθοῦν τὴν ἀποτυχίαν τῆς ἐξεγέρσεως, ἐνῷ οἱ πλεῖστοι τῶν ἀγωνιστῶν εἶχον ἤδη φονευθῆ κατὰ τὴν διάρκειαν ἀνίσων μαχῶν. Παρὰ ταῦτα εἰς τὴν ναυμαχίαν τοῦ Τσεσμέ, μεταξὺ τοῦ ρωσικοῦ καὶ τοῦ τουρκικοῦ στόλου, τὰ ἑλληνικὰ πληρώματα καὶ πυρπολικὰ θὰ διαδραματίσουν καὶ πάλιν τὸν σημαντικώτερον ρόλον εἰς τὴν νίκην τῶν Ρώσων. Ἡ δρᾶσις τῶν Ἑλλήνων καταδρομέων ἐπεκτείνεται μέχρις καὶ αὐτῆς τῆς Συρίας. Εἰς τὴν Κρήτην ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἐπαναστάσεως Δασκαλογιάννης ἀναγκάζεται νὰ παραδοθῇ αὐτοβούλως εἰς τοὺς ἀδυσωπήτους ἐχθρούς του, διὰ νὰ ἀποφύγῃ τὰς κατὰ τῶν συμπατριωτῶν του ἀντεκδικήσεις.

Ὀλίγα μόνον ἔτη μετὰ τὴν ἀποτυχίαν τῆς πρώτης αὐτῆς ἐξεγέρσεως καὶ τῶν φοβερῶν ἐπακολουθημάτων της, οἱ Ἕλληνες δὲν ἀρνοῦνται καὶ πάλιν νὰ ἐξεγερθοῦν τῇ ὑποκινήσει τῶν Ρώσων. Τὸ 1788 εἰς τὴν Τεργέστην ὁ Λάμπρος Κατσώνης ἀγοράζει διὰ συνεισφορῶν τῶν Ἑλλήνων, ἀμερικανικὸν καταδρομικὸν τῶν εἴκοσι ἕξ πυροβόλων καὶ τίθεται ἐπὶ κεφαλῆς στολίσκου. Καταπλέει εἰς τὸ Αἰγαῖον καὶ ἀρχίζει ναυτικὸν πόλεμον κατὰ τῶν Τούρκων. Αἰχμαλωτίζει πλεῖστα ἐχθρικὰ πλοῖα,  καταλαμβάνει κατόπιν πολιορκίας τὸ φρούριον τοῦ Καστελλορρίζου καὶ τὴν 20^ην Αὐγούστου 1788 καταναυμαχεῖ εἰς τὴν Κάρπαθον τὸν τουρκικὸν στόλον ὁ ὁποῖος εἶχεν ἐξέλθει πρὸς καταδίωξίν του. Τὴν 15^ην Ἀπριλίου 1789 καταναυμαχεῖ ἐκ νέου τὸν τουρκικὸν στόλον εἰς τὸ Δυρράχιον  καὶ καταστρέφει τοὺς προμαχῶνας τῆς πόλεως. Φθάνει μέχρις Ἑλλησπόντου, Κύπρου, Συρίας καὶ Αἰγύπτου καὶ ἀποποιεῖται δελεαστικὴν προσφορὰν τοῦ Σουλτάνου. Νικᾷ καὶ πάλιν τὸν τουρκικὸν στόλον εἰς τὴν θαλασσίαν περιοχὴ μεταξὺ Μυκόνου καὶ Σύρου (3 Ἰουνίου) καὶ σώζει τὴν Ὕδραν ἐκ τῶν ἐπιδρομῶν τοῦ Γουλιέλμου τοῦ Κορσικανοῦ. Παρὰ τὴν ἀποτυχίαν του εἰς Ἄνδρον καὶ τὴν καταστροφὴν τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τοῦ στόλου του ὑπὸ τοῦ ἡνωμένου τουρκοαιγυπτιακοῦ στόλου, συνεχίζει τὸν ἀγῶνα. Σχεδιάζει τὴν ἔκρηξιν Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ ἀρνεῖται νὰ ὑπακούσῃ εἰς τὴν συνθήκη εἰρήνης τὴν ὁποίαν συνωμολόγησεν ἡ Αἰκατερίνη τῆς Ρωσίας μετὰ τῆς Πύλης. Εἰς τὸ Ταίναρον κατορθώνει νὰ ἀντιμετωπίσῃ  τόσο τὸν τουρκικὸν στόλον ὅσον καὶ δύο γαλλικὰς φρεγάτας, αἱ ὁποῖαι εἶχαν συννενωθῆ μετ’ αὐτοῦ, ἐνῷ οἱ ἀρματολοὶ τοῦ Ἀνδρούτσου ἐπιπίπτουν κατὰ τῶν ἀποβιβασθέντων Τούρκων καὶ κατακόπτουν ἕξ χιλιάδας ἐξ αὐτῶν. Ἐγκαταλελειμμένος ὑπὸ τῶν Ρώσων καὶ τῆς Αἰκατερίνης ὁ Κατσώνης ἀποσύρεται ἐνῷ οἱ Ἑνετοὶ συλλαμβάνουν τὸν Ἀνδροῦτσον καὶ τὸν παραδίδουν εἰς τοὺς Τούρκους.

tiestiousia.blogspot.gr