ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΠΟΣ (1955-1959)

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΠΟΣ (1955-1959) – ΜΙΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

«Ένας στρατάρχης, τρεις στρατηγοί και σαράντα χιλιάδες Βρετανοί στρατιώτες δεν αποδείχθηκαν ικανοί να νικήσουν την ΕΟΚΑ».

(«Ημερήσιος Κήρυκας» Λονδίνου).

«Μπορεί σε κάποια μάχη γραμμένο η μοίρα να’ χει να μη γυρίσουμε. Μα πάμε με καμάρι και λέμε “όποιον πάρει” και ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!».

(Ποίημα του Εθνομάρτυρα Ευαγόρα Παλληκαρίδη).

Σαν σήμερα, την 1η Απριλίου του 1955, κάποια ξεχωριστά παλληκάρια ξεκίνησαν τον επικό αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο. Πόσα γνωρίζει ο ελληνικός λαός –με πρώτα τα παιδιά μας- για αυτήν την ιστορία και τους αγώνες του κυπριακού ελληνισμού; Σχεδόν τίποτα! Βλέπετε, η διδακτέα ύλη της Ιστορίας στα σχολεία μας επικεντρώνεται σε άλλους «αγώνες», όπως στο «έπος» του Πολυτεχνείου και στους ψεύτικους νεκρούς του, στην «εθνική μας αντίσταση» και σε άλλα μαρξιστικά παραμύθια. Επί τη ευκαιρία, λοιπόν, της σημερινής επετείου, ας δούμε επιτέλους την πραγματική ιστορία που κάποιοι μας κρύβουν επιμελώς.

Η Κύπρος μας είναι μια πανάρχαια ελληνική πατρίδα και δεν χρειάζονται ιστορικές αποδείξεις για το προφανές. Υπό τουρκικό ζυγό μέχρι το 1878, παραχωρείται στους Βρετανούς. Το 1925, γίνεται και επισήμως αποικία του βρετανικού στέμματος. Το 1931, ξεσπά η πρώτη αντιαποικιακή εξέγερση των Ελλήνων, η οποία πνίγηκε στο αίμα. Το 1941, οι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας Βρετανοί, απηγορεύουν στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση να εγκατασταθεί στην ασφαλή Κύπρο, για λόγους ευνοήτους. Στις 15 Ιανουαρίου του 1950, η Κυπριακή Εκκλησία οργανώνει δημοψήφισμα. Υπέρ της Ενώσεως της νήσου με την Ελλάδα υπογράφουν 215.108 Έλληνες (ενήλικοι, έχοντες δικαίωμα ψήφου(, ήτοι το 96%. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1952, λαμβάνεται η ιστορική απόφαση της Γενικής Συνελεύσεως του ΟΗΕ, για το δικαίωμα αυτοδιαθέσεως των λαών. Στις 20 Αυγούστου του 1954, κατατίθεται η πρώτη ελληνική προσφυγή στον ΟΗΕ, από τον Στρατάρχη Παπάγο, για την αναγνώριση της αυτοδιαθέσεως του κυπριακού ελληνισμού. Η βρετανική απάντηση υπήρξε τελείως αρνητική. Ο υπουργός των Αποικιών, Χόπκινσον, δηλώνει τα εξής: «Ορισμένα εδάφη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας ουδέποτε θα μπορέσουν να αποκτήσουν πλήρη ανεξαρτησία».

Γίνεται πλέον προφανές, ότι η λευτεριά θα αποκτηθεί μόνο με το αίμα! Ήδη, από τας αρχάς της δεκαετίας του ’50, επιφανείς Κύπριοι πατριώτες που ζούσαν στην Αθήνα, είχαν αρχίσει διαβουλεύσεις για το μέλλον της Κύπρου. Εν τέλει, την 7η Μαρτίου 1953, συγκεντρώθηκαν μυστικά κι έδωσαν όρκο στον Θεό να ελευθερώσουν την Πατρίδα. Επικεφαλής του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνος, ορίσθηκε ο εκ Κύπρου καταγόμενος Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, αρχηγός της εθνικής οργανώσεως «Χ» κατά την περίοδο της κατοχής και των Δεκεμβριανών, ο οποίος έλαβε το επαναστατικό ψευδώνυμο «Διγενής». Λίγον καιρό αργότερα, ο Γρίβας κατέβηκε στην Κύπρο, για αναγνώριση του εδάφους και οργάνωση των αγωνιστών. Οι πρώτες ομάδες που δημιουργήθηκαν ήσαν αυστηρώς ολιγομελείς κι άρχισαν αμέσως να εκπαιδεύονται στα όπλα και τα εκρηκτικά, πράγμα που ήθελε χρόνο διότι οι Κύπριοι δεν διέθεταν πολεμική πείρα. Δημιουργήθηκαν επίσης ξεχωριστές ομάδες ανεφοδιασμού και πληροφοριών. Η στρατολόγηση των αγωνιστών γινόταν κυρίως από τις τάξεις της ΟΧΕΝ (Ορθόδοξη Χριστιανική Ένωσις Νέων), μιας οργανώσεως που βρισκόταν υπό την σκέπην της Εκκλησίας, και από την ΠΕΟΝ (Παγκύπριος Εθνική Οργάνωσις Νεολαίας), που λειτουργούσε στα πρότυπα της θρυλικής ΕΟΝ του Ι. Μεταξά. Ο χαρακτήρας της οργανώσεως ήτο απολύτως συνωμοτικός και τα μέλη των διαφόρων ομάδων δεν γνωρίζονταν καν μεταξύ τους. Ακόμα και μεταξύ της ιδίας ομάδος, τα μέλη ήταν γνωστά με ψευδώνυμα.

Ώσπου ήρθε η μεγάλη ημέρα, η 1η Απριλίου 1955. Τα ξημερώματα της ιστορικής αυτής ημέρας για τον Ελληνισμό, εκρήξεις βομβών ξύπνησαν την Κύπρο. Επλήγησαν κυβερνητικά κτίρια, εγκαταστάσεις ηλεκτρισμού, ο κρατικός ραδιοσταθμός και άλλοι στόχοι βρετανικών συμφερόντων. Την ευθύνη για τις εκρήξεις ανέλαβε η πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), υπό τον «Διγενή». Ιδού και η πρώτη προκήρυξη: «Είναι καιρός να δείξωμεν στον κόσμον, ότι εάν η διεθνής διπλωματία είναι άδικος και εν πολλοίς άνανδρος, η κυπριακή ψυχή είναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά μας, μπορούμε να την διεκδικήσωμεν με τα ίδια μας τα χέρια και με το αίμα μας. Ο αγών θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν. Εμείς διαθέτομεν την ψυχήν κι έχομεν το δίκαιον με το μέρος μας. Γι’ αυτό και θα νικήσωμεν». Ο πρώτος νεκρός του αγώνος, ήταν ο Μόδεστος Παντελής, που έπαθε ηλεκτροπληξία ενώ προσπαθούσε να τοποθετήσει μια βόμβα.

Τις επόμενες ημέρες ξεσηκώθηκαν οι μαθητές και διοργάνωναν καθημερινά –με την καθοδήγηση των πυρήνων της ΕΟΚΑ- ογκώδη και μαχητικά αντιαποικιακά συλλαλητήρια. Πανικόβλητοι οι κατακτητές, χρησιμοποίησαν άγρια καταστολή κατά των μαθητών κι έκλειναν το ένα σχολείο μετά το άλλο. Οι μαθητές δεν συγκεντρώνονταν πλέον στις σχολικές αυλές, αλλά στις πλατείες και στους δρόμους του αγώνος, για να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής! Εν τω μεταξύ, η ΕΟΚΑ δεν σταματά. Την 25η Μαΐου, μια βόμβα τοποθετείται στο κάθισμα του Βρετανού κυβερνήτου, Αρμιτέητζ, σε κινηματογράφο της Λευκωσίας. Στα τέλη Αυγούστου, η πανικόβλητη Βρετανία διοργάνωσε διάσκεψη για το Κυπριακό, βάζοντας στο παιχνίδι έναν νέο παίκτη, τους Τούρκους! Ωστόσο, το βρώμικο παιχνίδι των αποικιοκρατών χάλασε προς στιγμήν, μετά τις πρωτοφανείς αγριότητες του τουρκικού όχλου κατά των Ελλήνων της Πόλης και η διάσκεψη έληξε άδοξα.

Όμως, οι Βρετανοί –εφευρέτες του γνωστού δόγματος «διαίρει και βασίλευε»- είχαν καταλήξει στην χρησιμοποίηση των λεγομένων «Τουρκοκυπρίων» ως αντίβαρο στους Ελληνοκυπρίους. Οι Τούρκοι, λοιπόν, υπό την καθοδήγηση των Βρετανών αποικιοκρατών, ίδρυσαν την τρομοκρατική συμμορία ΤΜΤ (Τουρκική Αντιστασιακή Οργάνωση), με ηγέτη τον Ραούφ Ντενκτάς, με σκοπό την κατατρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού.

Τον Οκτώβριο του 1955, έρχεται στην Κύπρο ως νέος κυβερνήτης, ο στρατάρχης Τζον Χάρτινγκ. Ο ερχομός του αγρίου αυτού θηρίου, έφερε σκλήρυνση της βρετανικής πολιτικής. Την δε 28η Οκτωβρίου, ανακοίνωσε την δια απαγχονισμού θανατική καταδίκη του αγωνιστού Μιχάλη Καραολή. Η επιλογή της ημέρας δεν ήταν καθόλου τυχαία. Τα κτήνη επέλεξαν επίτηδες την ημέρα του «ΟΧΙ» του 1940, για να επιδείξουν την απίστευτη αχαριστία και τον κυνισμό τους απέναντι σ’ έναν λαό που πολέμησε στο πλευρό τους κι έχυσε ποταμούς αίματος κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο!

Οι μαχητές της ΕΟΚΑ απήντησαν στον δυνάστη με μαζικές επιθέσεις σε στρατιωτικούς στόχους και με ενέδρες στις αυτοκινητοπομπές του. Οι αδίστακτοι αποικιοκράτες απήντησαν με εντατικοποίηση της καταστολής και με μαζικές συλλήψεις αγωνιστών αλλά και αμάχων, τους οποίους έκλειναν σε ειδικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, που είχαν ιδρύσει.

Εν τω μεταξύ, προέκυψε μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη στην Αθήνα. Ο Στρατάρχης Παπάγος, ο οποίος είχε ενστερνισθεί το δίκαιον του αγώνος, είχε θέσει επισήμως το θέμα στον ΟΗΕ και τροφοδοτούσε μυστικά τους αγωνιστές με φορτία όπλων, πέθανε αιφνιδίως. Οι Άγγλοι δεν λυπήθηκαν καθόλου από την εξέλιξη αυτή, κάθε άλλο. Το πιο πιθανό είναι ότι την προκάλεσαν κιόλας!

Μετά τον «θάνατο» του Στρατάρχου, παρακάμφθησαν οι φυσικοί του διάδοχοι (π.χ. Σ. Στεφανόπουλος κ.α.) και πρωθυπουργός της Ελλάδος ανέλαβε ερχόμενος από το πουθενά ο Κων/νος Καραμανλής. Κατά τα φαινόμενα, η αναρρίχηση του Καραμανλή στον πρωθυπουργικό θώκο δεν ήταν αποτέλεσμα τύχης ή ικανοτήτων, αλλά μυστικών συμφωνιών του με τους ανθελληνικούς κύκλους της παγκοσμίου εξουσίας, για αντίθετη με τον εθνικό πόθο λύση του Κυπριακού. Η πρωθυπουργοποίηση του Καραμανλή εσήμανε την σταδιακή εγκατάλειψη του δυναμικού αγώνος της ΕΟΚΑ και το πύκνωμα των διαπραγματεύσεων με τους αποικιοκράτες, με σαφή υποχωρητική διάθεση εκ μέρους της Ελλάδος.

Παίρνοντας αέρα από την άνοδο του δοτού Καραμανλή στην εξουσία, ο αλαζόνας Χάρτινγκ έκανε βαρύγδουπες δηλώσεις, όπως: «Οι μέρες της ΕΟΚΑ είναι μετρημένες», «Σε 6 μήνες το πολύ θα τους έχω διαλύσει» κ.τ.λ. Σε 6 μήνες ακριβώς, ο τύραννος βρήκε μια βόμβα κάτω από το… κρεβάτι του, μέσα στο ίδιο το κυβερνείο! Αυτή ήταν η απάντηση των Κυπρίων αγωνιστών!

Είχαν προηγηθεί, η πρώτη εν ψυχρώ δολοφονία από τους «γενναίους» Βρετανούς ενός μαθητού Γυμνασίου της Αμμοχώστου, του 16χρονου Γιάλλουρου Πετράκη, κατά την διάρκεια δυναμικής μαθητικής διαδηλώσεως και η συνάντηση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου με τον Χάρτινγκ. Φαινομενικώς, η συνάντηση κατέληξε σε αδιέξοδο και τρεις ημέρες μετά απ’ αυτήν ο Μακάριος και τρεις ακόμη Επίσκοποι συνελήφθησαν και εξορίσθηκαν στις εξωτικές Σεϋχέλλες, που ήταν τότε βρετανική αποικία. Εδώ αρχίζουν τα περίεργα με τον Μακάριο. Μέχρι τότε, ο Αρχιεπίσκοπος είχε πρωταγωνιστήσει στην ίδρυση της ΕΟΚΑ και στον ενωτικό αγώνα. Από τον καιρό που εξορίστηκε –η εξορία του κράτησε έναν χρόνο- άλλαξε άρδην στάση και εγκατέλλειψε την ιδέα της Ενώσεως. Εν συνεχεία, ο ρόλος του έγινε ολοφάνερος, με την συμμετοχή του στις επαίσχυντες συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, την ανθελληνική πολιτική κατά την διάρκεια της προεδρίας του και τέλος την απίστευτη ομιλία του στον ΟΗΕ τις παραμονές της εισβολής του Αττίλα, με την οποία καλούσε ευθέως τους Τούρκους στην Κύπρο. Είναι, λοιπόν, προφανές ότι κάτι «ύποπτο» συνέβη στην συνάντησή του με τον Χάρτινγκ…

Εν τω μεταξύ, ο αγώνας της ΕΟΚΑ συνεχίζεται κανονικά. Και ο δυνάστης στήνει αγχόνες. Στις 10 Μαΐου απαγχονίζονται στις φυλακές οι Μιχάλης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, στις 9 Αυγούστου οι Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος και Χαρίλαος Μιχαήλ, στις 21 Σεπτεμβρίου οι Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομμάτης και Ανδρέας Παναγίδης. Οι απαγχονισθέντες ήρωες, όλοι κάτω των 25 ετών, κηδεύθηκαν στον περίβολο των φυλακών («Φυλακισμένα Μνήματα»), γιατί οι αποικιοκράτες έτρεμαν στην ιδέα αυτών που θα επακολουθούσαν της δημόσιας κηδείας των. Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση. Οι εκτελέσεις ομήρων και ανταρτών από τους Γερμανούς στην κατοχή, αποκαλούνται «εγκλήματα του φασισμού». Οι βρετανικές φρικαλεότητες στην Κύπρο, πως μπορούν να χαρακτηρισθούν άραγε; Μήπως «εγκλήματα της δημοκρατίας»; Κλείνει η παρένθεση…

Όμως, δεν έλειψαν και τα ευτράπελα από τον αντιαποικιακό αγώνα. Θα σας διηγηθώ ένα απ’ αυτά: το καλοκαίρι του 1956, ο Χάρτινγκ εζήτησε από τους αγωνιστάς να παραδοθούν, υποσχόμενος αμνηστία. Τότε, οι αγωνιστές του σκάρωσαν μια πλάκα που σίγουρα θα την θυμόταν για ολόκληρη την ζωή του. Άφησαν στους δρόμους της Λευκωσίας έναν… γάιδαρο, φορτωμένον με ξύλινα όπλα, που έφερε πινακίδα που έγραφε στα αγγλικά: «Στρατάρχα παραδίνομαι!».

Αυτό ήταν, ο τύραννος εξευτελίστηκε και αφρίζοντας από την λύσσα του έδωσε διαταγή για την έναρξη εκτεταμένων εκκαθαριστικών επιχειρήσεων. Σε μια από τις επιχειρήσεις αυτές σκοτώθηκε πολεμώντας σαν Έλληνας, δηλαδή σαν ήρωας, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ηγετικό στέλεχος της ΕΟΚΑ. Στην θυσία του Αυξεντίου και των ανδρών του, οφείλουμε να σταθούμε. Ο «Ζήδρος» της ΕΟΚΑ (όπως ήτο το επαναστατικό του ψευδώνυμο), κρυβόταν από τα βρετανικά καταδιωκτικά αποσπάσματα σε μια σπηλιά στο όρος Τρόοδος, κοντά στην Μονή Μαχαιρά. Είχε στο πλάι του τέσσερις συναγωνιστάς του. Μετά από προδοσία, οι Βρετανοί τους εντοπίζουν και τους ζητούν να παραδοθούν. Οι αγωνιστές τους απαντούν με ριπές αυτομάτων. Οι Βρετανοί, μετά τις πρώτες απώλειες στρατιωτών τους επιμένουν: Παραδοθείτε! Ο Αυξεντίου καταλαβαίνει τι θα επακολουθήσει και ζητά από τους συναγωνιστάς του να παραδοθούν. Αυτός έχει πάρει την απόφασή του, θα μείνει και θα θυσιαστεί για τον αγώνα! Στην αρχή, οι συναγωνιστές του αρνούνται να τον υπακούσουν. Με τα χίλια ζόρια τους πείθει. Τον ζώνουν τα φαρμακερά φίδια της Λόντρας και του ζητούν επιτακτικά να παραδοθεί. Είναι προφανές, τον θέλουν ζωντανό για να τον διαπομπεύσουν! Ο Γρηγόρης δεν τους κάνει τη χάρη και η μάχη αρχίζει. Ένας εναντίον όλων!

Κάποια στιγμή, οι πυροβολισμοί σταματούν. Οι Άγγλοι πίστεψαν ότι σκότωσαν το λιοντάρι, Φοβούνται, όμως, να μπουν στην σπηλιά και στέλνουν έναν από τους παραδοθέντες συναγωνιστές του, να μαζέψει το «πτώμα». Ο Αυγουστής Ευσταθίου, μπαίνει στην σπηλιά και βρίσκει τον Γρηγόρη τραυματία. Αποφασίζει τότε να μείνει κοντά του και να θυσιαστεί κι ο ίδιος. Πιάνει ένα όπλο και πυροβολεί τον εχθρό. Μια νέα σκληρή μάχη αρχίζει και βαστάει οκτώ ολάκερες ώρες! Βλέποντας οι αποικιοκράτες ότι οι δύο Έλληνες δεν πρόκειται να δειλιάσουν και να παραδοθούν, βάζουν σε ενέργεια ένα σατανικό, ύπουλο, αυθεντικά εγγλέζικο σχέδιο. Οι νέοι Νέρωνες, περιλούζουν με πετρέλαιο την είσοδο της σπηλιάς και βάζουν φωτιά για να αναγκάσουν τους δύο αγωνιστές να βγουν έξω. Ο Αυξεντίου διατάζει τον Αυγουστή να βγει και μετά ορμάει περνώντας μέσα από τις φλόγες κατά των εχθρών. Φλεγόμενος, βρίσκει ηρωικό θάνατο από τα βρετανικά πυρά και το ολοκαύτωμά του γίνεται σύμβολο αγώνα και θυσίας για όλους τους ελευθέρους ανθρώπους! Κι όμως, η Ιστορία αυτών των ηρώων δεν διδάσκεται στα σχολεία! Ντροπή και αίσχος σ’ όσους πέρασαν από τα υπουργεία Α-παιδείας αυτής της χώρας!

Λίγες ημέρες μετά την μάχη του Μαχαιρά, απαγχονίζεται ο 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, μαθητής του Γυμνασίου της Πάφου. Τον Οκτώβριο του 1957, φεύγει νικημένος και ντροπιασμένος από την Κύπρο, ο κυβερνήτης Χάρτινγκ και αντικαθίσταται από τον Χιού Φουτ. Από τις αρχές του 1957, οι δόλιοι Βρετανοί χρησιμοποίησαν το τελευταίο όπλο που τους είχε απομείνει, τους ελληνόφωνους προδότες! Η Ελλάδα βγάζει Λεωνίδες, βγάζει Παλαιολόγους, βγάζει Κολοκοτρωναίους, βγάζει Διγενήδες, αλλά βγάζει και Εφιάλτες, και Πηλιογούσηδες! Τα μιαρά αυτά καθάρματα, οι άξιοι απόγονοι του Εφιάλτη και των υπολοίπων προδοτών, ανευρέθησαν από τις τάξεις του ΑΚΕΛ (Ανορθωτικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού), δηλαδή Κ.Κ. Κύπρου! Οι νέοι Εφιάλτες, καταπρόδωσαν τον ενωτικό-αντιαποικιακό αγώνα από την πρώτη στιγμή και από τον ραδιοφωνικό σταθμό «η φωνή της αλήθειας» του ΚΚΕ, αποκάλυψαν στους αποικιοκράτες την ταυτότητα του Διγενή και καταδίκασαν τον αγώνα χαρακτηρίζοντας τους αγωνιστάς της ΕΟΚΑ «βαρελότους» και «δυναμιτιστές». Ιδού και ένα μέρος από την πρώτη ανακοίνωση των κομμουνιστών της Κύπρου για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, με ημερομηνία 3 Απριλίου 1955:

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δυναμιτιστικές απόπειρες οργανώθηκαν από ταραχοποιούς που θέλουν να υποχρεώσουν την Αγγλική Διοίκηση να πάρει αυστηρά μέτρα εναντίον των εργαζομένων και να αυξήσουν την εχθρότητα που χωρίζει τους Έλληνες από τους Τούρκους. Σίγουρα ο σκοπός των εκρήξεων ήτο για να κτυπηθεί το γνήσιο, το μαζικό, εργατικό κίνημα. Η δράση της ΕΟΚΑ είναι καθαρά αντικομουνιστική και σίγουρα στρέφεται και κατά των Τούρκων της Κύπρου, και ως εκ τούτου Έλληνες και Τούρκοι ενωμένοι να αμυνθούν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό τους την ΕΟΚΑ».

Ωστόσο, ενεργό προδοτικό ρόλο ανέλαβαν το 1957. Τότε οι «Κύπριοι» κομμουνιστές επιστρατεύθηκαν από τους Βρετανούς αποικιοκράτες-καπιταλιστές, ως κοινοί ρουφιάνοι και καταδότες των αγωνιστών. Όμως, οι Ιούδες αυτοί, καλοπληρωμένοι με εγγλέζικες λίρες, έλαβαν συντόμως αυτό που τους άξιζε. Ο Διγενής ίδρυσε ειδική ομάδα τιμωρίας των σπιούνων, με την μόνη ποινή που αξίζει στους προδότες. Για την μαύρη σελίδα που έγραψαν τα βρωμερά σκουλήκια του κομμουνισμού στην Κύπρο, έγραψε στο περιοδικό «Εγερτήριον Σάλπισμα» ο τότε αγωνιστής της ΕΟΚΑ «Δευκαλίων», που ήτο ο κατοπινός πρόεδρος του ηρωικού «ΟΧΙ» στο σχέδιο Ανάν, ο αείμνηστος σήμερα Τάσσος Παπαδόπουλος:

«Ξενοκρατία και ΑΚΕΛική ηγεσία υφαίνουν το ίδιο πανί, έχουν τους ίδιους σκοπούς και επιδιώξεις. Η ερυθρά ηγεσία ζητούσε ενότητα για να παρεισφρήσει αυτή και τα τυφλά όργανά της μεταξύ των ορθώς σκεπτομένων και δρώντων εις το εθνικόν ζήτημά μας, δια να διασπά και να προδίδει ευκολότερα τον αγώνα μας».

Για τις εκτελέσεις των κομμουνιστών προδοτών, έγραψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος: «Φυσικά θλιβόμεθα όταν βρισκόμαστε εις την αναπότρεπτον ανάγκην να τιμωρήσωμεν ομοεθνείς μας, είτε αυτοί είναι αριστεροί είτε οιασδήποτε άλλης παρατάξεως. Διεξάγωμεν, όμως, αγώνα εθνικόν και δεν δυνάμεθα να επιτρέψωμεν σε ανθρωπάρια, τα οποία ουδέν μέχρι σήμερον προσέφεραν εις τον αγώνα μας ως κόμμα, να μας αντιστρατεύονται και επί τη βάσει σχεδίου και οδηγιών να προδίδουν και να επιτίθενται εναντίον πραγματικών πατριωτών».

Και συνεχίζει ο αείμνηστος Τάσσος για τις αντιδράσεις του εθνοπροδοτικού ΑΚΕΛ στις εκτελέσεις των χαφιέδων του: «Δεν εδίστασαν να αποπειραθούν να προκαλέσουν απεργίας και θεατρικάς εκδηλώσεις διαμαρτυρίας υπό τας ευλογίας των συμμαχικών των Δυνάμεων Ασφαλεία, δια τον φόνον κομμουνιστών πρακτόρων των Άγγλων».

Γιατί, όμως, οι «Κύπριοι» κομμουνιστές έγιναν όργανα των Βρετανών και προδότες της πατρίδος των; Και πάλι ο λόγος εις τον αείμνηστο Τάσσο: «Διατί όμως η ερυθρά ηγεσία αντιστρατεύεται τον αγώνα μας; Διότι εισέπραξε και εισπράττει τα βρετανικά αργύρια. Διότι ο Ζιαρτίδης και ΣΙΑ έγιναν πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις. Και επειδή εισέπραξαν τα βρετανικά αργύρια και επειδή ετέθησαν εις την υπηρεσίαν της Ιντέλιτζενς Σέρβις, είχαν την αποκλειστικήν αποστολήν να ενταφιάσουν το Κυπριακόν».

Όμως, ας γυρίσουμε στον αγώνα. Στα τέλη του 1958, διεξήχθη η τελευταία μάχη, στο Δίκωμο, με τον ηρωικό θάνατο του τομεάρχου της ΕΟΚΑ, Κυριάκου Μάτση και των παλληκαριών του. Ήταν οι τελευταίοι νεκροί του αγώνα. Είχε έλθει η ώρα της διπλωματικής λύσεως. Η οποία, όμως, δεν ήταν λύση, αλλά ανάθεμα! Στις 19 Φεβρουαρίου 1959, λοιπόν, υπεγράφησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και στις 15 Αυγούστου 1960 αποχώρησαν τα βρετανικά στρατεύματα από την νήσο, εκτός από τις περιοχές που διατηρούσαν –και που διατηρούν ακόμα και σήμερα- τις στρατιωτικές των βάσεις (άλλο ένα αίσχος!).

Οι επαίσχυντες συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου ήταν η αρχή των δεινών του Κυπριακού Ελληνισμού. Τις υπογραφές από «ελληνικής» πλευράς έβαλαν οι Καραμανλής, Αβέρωφ και Μακάριος. Μάλιστα, ο Καραμανλής αποκάλεσε την ημέρα της υπογραφής ως την «ευτυχεστέρα ημέρα της ζωής του»! Ας δούμε, εν συντομία, τι προέβλεπαν αυτές οι συμφωνίες:

1ον) Την ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους και όχι την Ένωση με την Μητέρα Πατρίδα, την οποία ήθελε η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων (εκτός από τους κομμουνιστάς) και για την οποία διεξήχθη ο αγών της ΕΟΚΑ.

2ον) Παρέμειναν οι βρετανικές βάσεις στο νησί, ως ζωντανή συνέχεια της αποικιοκρατίας.

3ον) Εδόθησαν στους «Τουρκοκυπρίους», η θέση του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως, δικαιώματα ίσης εκπροσωπήσεως στις δημόσιες υπηρεσίες και δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο), καίτοι εκπροσωπούσαν μόλις το 18% του πληθυσμού.

4ον) Εγγυήτριες δυνάμεις της ανεξαρτησίας της Κύπρου ορίστηκαν η Βρετανία (!!!), η Ελλάς και η Τουρκία! Σ’ αυτόν τον όρο πάτησαν οι Τούρκοι το 1974!

Ιδού πως σχολίασε τις συμφωνίες αυτές ο πρωτομάστορας του Έπους, Γ. Γρίβας-Διγενής: «Ένας λαός μικροσκοπικός εδίδαξε στους μεγάλους την πίστη και έδειξε πως γίνονται τα θαύματα. Έγινε θρύλος με την ζωτικότητα και την αρετήν του. Έδειξε πως μπορεί να πάρει μόνος τη λευτεριά, με ολοκαυτώματα, σταυρούς και μνήματα των παλληκαριών του. Αλλά, εάν η ελληνική ψυχή υπήρξε γενναία, η διεθνής διπλωματία υπήρξε άδικος. Το τίμημα του αιματοβαμμένου αγώνος του κυπριακού Ελληνισμού ήτο μια ψεύτικη λευτεριά. Του έδωσαν μια λευτεριά υπό εγγύησιν, δεκανίκια για να βαδίζει και να ψάχνει να βρει τον δρόμον της προόδου και ευημερίας του. Γι’ αυτό και πάλιν η ελληνική Κύπρος ευρίσκεται σε πολεμικό συναγερμόν».

Αυτός είναι ο τραγικός επίλογος ενός Έπους του Ελληνισμού, που δεν διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία. 

http://ethnikismos.net/2013/04/01/το-κυπριακο-εποσ-1955-1959-μια-κρυμμενη-σελ/

πηγή