Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ
5.12.2013
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Διακοπή μνημονίου σημαίνει πόλεμο!
............... Αν προκύψει στην Ελλάδα κυβέρνηση που διακόψει το
Μνημόνιο, ζητήσει μεγάλη διαγραφή χρέους, έκτακτη ανθρωπιστική-αναπτυξιακή
βοήθεια, «ρήτρα ανάπτυξης», θα μπει αμέσως σε σφοδρότατη σύγκρουση, μεγάλο «πόλεμο»
με την «Ευρωγερμανία» και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Δεν επιτρέπεται
η παραμικρή αυταπάτη επ’ αυτού. Οποιαδήποτε τέτοια αυταπάτη θα αποδειχθεί
θανάσιμη. Δεν τα γράφουμε αυτά για να τρομοκρατήσουμε κανέναν, ούτε
μπορούμε να το κάνουμε. Και ο τελευταίος νοήμων πολίτης στη χώρα αντιλαμβάνεται
ενστικτωδώς το τρομακτικό της κατάστασης. Μόνο ορισμένοι πολιτικοί ζουν στον
κόσμο τους και δεν το καταλαβαίνουν. Προσπάθειες εξωραϊσμού της κατάστασης δεν
καθησυχάζουν. Επιτείνουν τον τρόμο, υποδεικνύοντας ανεπάρκεια πολιτικού
προσωπικού.
Μακάρι να μπορούσαμε να αποφύγουμε τον πόλεμο. Δεν μπορούμε όμως, αν
θέλουμε να σώσουμε κάτι από την Ελλάδα. Είναι «παρηγορητικό ψέμμα» ότι «η
Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», «οι χώρες δεν εξαφανίζονται». Τι άλλο από εξαφάνιση
είναι όταν το μεγαλύτερο μέρος του πιο νέου, μορφωμένου, ενεργού τμήματος του
λαού εξαναγκάζεται σε μετανάστευση; Ελλάδα και Κύπρος μένουν στη θέση τους, τα
δύο «κράτη» (ήδη αποικίες χρέους) διατηρούν τις ταμπέλες, αλλά ο Δήμος, ο
φορέας της κυριαρχίας κατά τον Επιτάφιο, αποχωρεί και η δυνατότητα όσων μένουν
να την ασκήσουν περιορίζεται καθημερινά.
Ελλάδα και Κύπρος μοιάζουν επιλεχθείσες από το «διευθυντήριο» της
«παγκοσμιοποίησης» ως χώρος πρωτοφανούς στην ιστορία πειράματος, δημιουργίας
«αεθνικού κράτους», όπως ήθελε την Κύπρο ο πρώην Αμερικανός πρέσβης Μοντήγκλ
Στερνς, «Ευρώπης χωρίς έθνη» όπως ρητά την θέλουν οι μεγαλύτεροι τραπεζίτες,
«Ελλάδας χωρίς ‘Ελληνες», όπως περιέγραψε αυτή την «Ιθάκη της αντεπανάστασης» ο
Μίκης Θεοδωράκης. Δέχομαι ότι μπορεί να μη θέλετε να πιστέψετε την ύπαρξη
τέτοιου σχεδίου, δείτε το όμως τουλάχιστο ως αποτέλεσμα, αφού έτσι κι αλλοιώς
γίνεται και αποτυπώνεται στους αμείλικτους κοινωνικο-οικονομικούς δείκτες της
καταστροφής, νοιώστε το σε κάθε ψυχή που αυτοκτονεί, αν διαθέτετε
«συναισθηματική νοημοσύνη».
Μια αυριανή αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα παραλάβει κατεστραμμένη χώρα,
αντιμετωπίζοντας παράλληλα πολύ μεγάλη εξωτερική εχθρότητα. Ούτε στα πιο τρελλά
όνειρά μας δεν επιτρέπεται να φανταζόμαστε ότι οι δυνάμεις που επιτίθενται
ανηλεώς στην Ελλάδα εδώ και τέσσερα χρόνια, που σχεδόν κατέστρεψαν την Κύπρο
μέσα σε δύο ώρες, θα αντιμετωπίσουν με οποιαδήποτε κατανόηση και επιείκεια μια
Ελλάδα που θα αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία των «αγορών», του παγκόσμιου
χρηματιστικού κεφαλαίου και την ορθότητα των επιλογών Μέρκελ-Σόιμπλε (δυστυχώς,
εφεξής, και SPD). Οι δυνάμεις αυτές θα επιχειρήσουν, αντίθετα, να
καταγάγουν στην Ελλάδα παραδειγματική νίκη, θα θελήσουν να μας συντρίψουν, για
να μη διανοηθεί να σηκώσει άλλος Ευρωπαίος κεφάλι!
Και στον πόλεμο χρειάζεσαι
συμμάχους!
Γι’ αυτό, οι δυνάμεις που φιλοδοξούν να διακόψουν την παρούσα, μνημονιακή
πορεία κοινωνικής-εθνικής καταστροφής, χρειάζονται σοβαρότατη εσωτερική,
πολιτική, οργανωτική, τεχνοκρατική προετοιμασία, βαθείς και κυρίως ειλικρινείς
δεσμούς με τον λαό, αφετέρου και την παραμικρή βοήθεια, συμμαχία, συμπαράσταση
που μπορούν να βρουν από όλα τα σημεία του γεωγραφικού και ιδεολογικού ορίζοντα
και, φυσικά, πρώτα απ’ όλα, από τις δυνάμεις που έχουν να χάσουν από τυχόν
συντριπτική νίκη του παγκόσμιου Χρήματος επί της Ελλάδος.
Το κλίμα που επικρατεί σήμερα στην Ευρώπη είναι ότι οι ‘Ελληνες φταίνε
για την απίθανη κατάσταση της χώρας τους, ότι οι Ευρωπαίοι τους βοηθάνε, αλλά
αυτοί τρώνε τα λεφτά τους χωρίς αποτέλεσμα. Η πιθανότητα, σε μια κατάσταση
κρίσης, να πει μια πλειοψηφία Ευρωπαίων πολιτών «να τελειώνουμε επιτέλους με
την Ελλάδα, με τους ‘Ελληνες» είναι πολύ μεγάλη. Ακόμα και οι φιλέλληνες ή
αριστεροί ήδη πιέζονται όταν η συζήτηση πάει π.χ. στη διαγραφή χρέους.
Για να αποφύγει δεύτερο (μετά το 2010) και τελευταίο Βατερλώ της χώρας
στην Ευρώπη, την ευθύνη του οποίου κινδυνεύει να επωμισθεί (ως μη όφειλε) η
αριστερά, οφείλει η τελευταία αλλά και κάθε «αντιμνημονιακή» δύναμη να
κινητοποιηθεί ήδη από τώρα, με μαζική και ποιοτική εκστρατεία, αφενός
γνωστοποίησης των στοιχείων της κρίσης, δεύτερο συμπαράστασης προς την Ελλάδα,
τρίτο ένταξης του ελληνικού στο ευρωπαϊκό ζήτημα, κατά τρόπο που να δημιουργεί
συμμαχίες επί τη βάσει των συμφερόντων των άλλων.
Η προσπάθεια πρέπει να κατευθυνθεί .......... σε πολύ ευρύτερο φάσμα
δυνάμεων, δυνητικά συμμαχικών προς την Ελλάδα, με τις οποίες όμως σήμερα, και
είναι τραγικό αυτό, δεν μιλάει κανένας!!! Αν αντιμετωπίζουμε απειλή χρηματοπιστωτικού
ολοκληρωτισμού, όπως κάποτε φασισμού, τότε χρειαζόμαστε το ισοδύναμο
«αντιφασιστικών μετώπων».
Δεν είναι λιτότητα, είναι
γενοκτονία!
Ακόμη και η ορολογία που συχνά χρησιμοποιείται είναι λάθος που υποκρύπτει
σφάλμα εμπιστοσύνης στην παγκοσμιοποίηση και άγνοια του βάθους της κρίσης της.
Στη Γαλλία και Γερμανία ασκείται πολιτική λιτότητας. Οι Γάλλοι θα πάρουν
σύνταξη στα 62 αντί για τα 60. Στην Ελλάδα και την Κύπρο δεν ασκείται λιτότητα,
πάμε προς κατάργηση συντάξεων και περίθαλψης, πηγαίνουμε ολοταχώς προς 19ο
και 18ο αιώνα, καταργείται η δημοκρατία, καταστρέφονται δύο χώρες.
Αυτό λέγεται γενοκτονία, καταστροφή, ολοκαύτωμα, πόλεμος των αγορών και της
Γερμανίας. Δεν μπορούμε να το ονομάζουμε αλλοιώς γιατί, αν το ονομάσουμε
αλλοιώς, το εξωραίζουμε και το δικαιολογούμε τελικά. ‘Όχι μόνο με λόγια, αλλά
και με την όλη εμφάνισή τους, οι εκπρόσωποι της «αντιμνημονιακής Ελλάδας» θα
πρέπει σε κάθε περίσταση και ευκαιρία, σε κάθε διεθνή συνάντησή τους, να
θυμίζουν, παντού όπου βρίσκονται, την καταστροφή που ήδη υπέστη η χώρα, τους
χιλιάδες νεκρούς, τα εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές, τα νούμερα του ΑΕΠ και
της ανεργίας. Θάπρεπε και εμείς οι ‘Ελληνες, και το ΚΕΑ, παντού στην Ευρώπη και
στον κόσμο, όπου εμφανίζονται εκπρόσωποι των Ευρωπαίων ηγετών και του ΔΝΤ να
μην τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, κατηγορώντας τους για οικονομικούς
δολοφόνους, όπως και είναι.
Μόνο δημιουργώντας συνθήκες ανάλογες με αυτές των κινημάτων συμπαράστασης
προς το Βιετνάμ, την Αλγερία, τη Χιλή, εναντίον της ελληνικής χούντας, μπορεί
κάποιος να ελπίζει πραγματικά να δώσει με κάπως ανεκτούς όρους τη μεγάλη μάχη
για τη σωτηρία της χώρας, του ελληνικού λαού, της ελληνικής και ευρωπαϊκής
δημοκρατίας, κοινωνικής και πολιτικής. Ο άλλος δρόμος οδηγεί στην καταστροφή.
Ανάγκη νέου μεταβατικού
προγράμματος
Αλλά, όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην Ευρώπη προκύπτει το ερώτημα
«που θα βρεθούνε τα λεφτά», ποιος θα χρηματοδοτήσει τη «μη λιτότητα». Χωρίς
σοβαρή πειστική απάντηση στο κρίσιμο για το μέλλον της Ευρώπης ερώτημα, η
«ριζοσπαστική αριστερά» δεν μπορεί να διεκδικήσει σοβαρό πολιτικό ρόλο. Χωρίς
τέτοια απάντηση, η ήπειρος μοιάζει καταδικασμένη να οδηγηθεί είτε προς
«δικτατορία των αγορών» με διαχειριστή τη Γερμανία, είτε προς διάλυση-διάσπαση
υπό συνθήκες μεγάλων ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών και ιστορικής οπισθοδρόμησης
του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Απλές «κεϋνσιανές», «σοσιαλδημοκρατικές» διορθώσεις, «συνδικαλιστικά»
προγράμματα παροχών δεν αρκούν, ούτε σε Ελλάδα, ούτε σε Ευρώπη. Χρειάζεται
ριζοσπαστική και έμπρακτη, όχι στα λόγια που έχουν πληθωρίσει πια κάθε
νόημα, ρήξη με το ελληνικό υπόδειγμα (κλεπτοκρατία) και με το ευρωπαϊκό
(την ευρωπαϊκή εκδοχή της παγκοσμιοποίησης). Μόνο αρχίζοντας την αντιστροφή του
παγκοσμιοποιητικού υποδείγματος, την επαναφορολόγηση του κεφαλαίου, την
επαναφορά λελογισμένου προστατευτισμού, τη ριζική μεταρρύθμιση της ΕΕ και την
αναθεώρηση της «αγίας τριάδας» του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού (πάγια
αντιπληθωριστική εντολή ΕΚΤ, ανεξαρτησία ΕΚΤ, no bailout), με νέο οικονομικό
υπόδειγμα που θα ξεπερνάει ασφαλώς τον φιλελευθερισμό αλλά και τον κλασικό
κεϋνσιανισμό, λαμβάνοντας υπόψιν και τα φυσικά όρια του πλανήτη και το
μεταπολεμικό καταναλωτικό μοντέλο, μπορεί να δημιουργηθεί πραγματική, σοβαρή
πλατφόρμα απέναντι τόσο στην πολιτική της Μέρκελ, όσο και στη διάλυση της ΕΕ
υπό πιθανή ηγεμονία της άκρας δεξιάς.
Μόνο συμμετέχοντας ενεργά και σοβαρά στην επεξεργασία τέτοιων ιδεών, αν
μπορεί, η αντιμνημονιακή Ελλάδα, από κοινού με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, της
αριστεράς ή όχι, μπορεί να κάνει τον δικό της αγώνα τμήμα του αγώνα πολύ
ευρύτερων δυνάμεων για τη σωτηρία της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, αυξάνοντας
τις πιθανότητες νίκης και σωτηρίας. Δυστυχώς βέβαια, οι αντιμνημονιακές
δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν καθυστερήσει πάρα πολύ και κινδυνεύουν να καταβάλουν
στο τέλος δυσανάλογο τίμημα, ίσως μοιραίο, για την καθυστέρηση αυτή. Ο χρόνος
που περνάει χωρίς να γίνεται τίποτα δεν είναι ουδέτερος, ούτε θα γυρίσει πίσω.
Από τις συζητήσεις και επαφές που είχα κατά τη διάρκεια πολλών
δημοσιογραφικών αποστολών τα τελευταία χρόνια, ιδίως σε Γαλλία, Γερμανία και
Ισπανία, διαπίστωσα ότι υπάρχει τεράστιο ενδιαφέρον και δυνατότητα από πολλούς
και διάφορους πολιτικούς κύκλους στην Ευρώπη, με τους οποίους όμως κανείς δεν
μιλάει από την Ελλάδα! Υπάρχουν μειοψηφίες μεγάλου κύρους εντός ή στις παρυφές
των Σοσιαλιστικών Κομμάτων (Σμιτ, Σεβενεμάν, Σοάρες π.χ.), υπάρχουν τα
γερμανικά συνδικάτα, υπάρχουν σπουδαίοι διανοούμενοι, όπως ο Γκίντερ Γκρας,
υπάρχει ολόκληρος ο Νότος, ακόμα και η καχύποπτη προς τις τράπεζες μερίδα του
γερμανικού εθνικισμού, ό,τι απομένει από τον γαλλικό γκωλισμό. Υπάρχουν και
σημαντικές δυνάμεις εκτός Ευρώπης, για τις οποίες έχει μεγάλη σημασία που θα
πάει η ήπειρος. Δυστυχώς, κανένας από την Ελλάδα (ούτε από την Κύπρο) συζητά με
αυτούς. Αντίθετα, προτιμάμε να ζούμε εντός εικονικής «εθνικής πολιτικής ζωής»,
σε πλήρη αναντιστοιχία με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Ποτέ
στην ιστορία της η Ελλάδα δεν επηρεαζόταν τόσο από το διεθνές περιβάλλον της,
ποτέ δεν ήταν τόσο αφόρητα (εκτός τόπου και χρόνου) ευρωπαϊκή επαρχία. Αν αυτό
συνεχιστεί, ο ελληνικός λαός θα πάει, ήδη πηγαίνει, άκλαυτος, σαν το σκυλί στ΄
αμπέλι της Ιστορίας.
