Η
αλλοτρίωση του Ελλαδικού χώρου
Φωνή εκ του τάφου:
Μελαγχολικαί ενοράσεις διά την Ελλάδα
Του
Γέροντος μοναχού π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου
Το άρθρο αυτό αποδεικνύεται
προφητικό αφού πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» στις 21-11-2001 αρ. φυλ.
1435, με τίτλο "Μελαγχολικαί ενοράσεις διά την Ελλάδα" και
επαληθεύεται στις μέρες μας.
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς,
μεταξύ άλλων, λέγει, ότι «οι Μοναχοί είναι οι κήρυκες της ερχόμενης Βασιλείας,
οι προφήται της Καινής Διαθήκης». Την φράση αυτή μού θύμισαν κάποιες
συζητήσεις, που είχα τελευταίως με τρεις φίλους ησυχαστές, που και οι τρεις,
ωσάν από προφητική διαίσθηση, ισχυρίζοντο για την επέλευση απίθανων εθνικών
καταστάσεων. Και ποιες καταστάσεις είναι αυτές; Ότι, τάχα, η Ελλάς, σταδιακώς,
δεν θα συρρικνωθεί μεν εδαφικώς, αλλά θα κατακτηθεί εκ των ένδον από το Ισλάμ!
Και εστήριζαν τον ισχυρισμόν των, στις ηλεγμένες πληροφορίες, όπως έλεγαν, που
τους μετέδιδαν παλαιοί φίλοι τους κορυφαίων πολιτικών θέσεων, που τους
επεσκέπτοντο στην Έρημο του Άθωνος ή τους έγραφαν.
Και στην ερώτησή μου: Ο Θεός
θα επιτρέψει την αντικατάσταση της αγίας Εκκλησίας Του, που «επεριποιήσατο τω
ιδίω Αίματι», με τον σκοτεινό και δαιμονικόν μουσουλμανισμόν μέσα στην Τοπική
Ορθοδοξία της Ελλάδος; Μου απήντησαν με ένα στόμα ότι, ο Θεός θα το επιτρέψει
εξ αφορμής της εκτεταμένης αμαρτίας. Και ανεφέρθησαν στους Βυζαντινούς -
Ρωμηούς, που δεν μετανοούσαν.
Και όταν πάλιν τους ερώτησα-
πώς θα συμβεί αυτό και πότε και τι θα γίνουν οι Έλληνες; Απήντησαν, ότι ήδη
ενεργείται η άλωση με τα 2-3 εκατομμύρια των μωαμεθανών, που ονομάζονται
μετανάστες, και που θα στερεώνονται σταδιακώς με την ελληνικήν ιθαγένεια, που
θα τους χορηγεί ευχαρίστως το Κράτος, δηλαδή η άθεη κυβέρνηση. Οι δε Έλληνες
βαθμιαίως θα γίνουν μειονότης, έως ότου θα μείνουν ελάχιστοι χριστιανοί ως ...
δείγμα. Μη απορείς, πάτερ Θ., έσπευσαν να εξηγήσουν, αυτήν την τραγωδία του
λαού μας. Πολλοί θα αποδεχθούν τον μουσουλμανισμόν αβιάστως. Άλλοι, με κάποιαν
βίαν ποικίλης μορφής. Και άλλοι «χριστιανοί» θα μεταναστεύσουν σε χριστιανικές
χώρες, μη δυνάμενοι να συμβιώσουν με τους βαρβάρους αυτούς, που τους
χρησιμοποιεί ο Θεός ως μέσον παιδαγωγίας, όπως ανά τους αιώνες ενεργούσε στους
Ισραηλίτες και στους χριστιανούς, που δεν μετανοούσαν για τις αμαρτίες τους.
Παράδειγμα ο Κατακλυσμός, τα Σόδομα, ο Ελληνισμός της Ανατολής, το Βυζάντιον.
Αυτά όλα με είχαν συντρίψει
ψυχικώς και σκεφτόμουνα, τάχα θα επιτρέψει ο Θεός αυτήν την ασύλληπτον
συμφοράν; Επηκολούθησε σιωπή για αρκετή ώρα. Στη συνέχεια, έθεσα το
ερώτημα: Πατέρες άγιοι και αδελφοί, φαντάζεστε σεις, πως θα ανεχθεί ο Κύριος
τις μουσουλμανικές δαιμονικές θυσίες, αντί των ορθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε
ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού που, μετά την άλωση της
Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στην αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα
με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος
Κυρίου και του λέγει: Αββά, τι κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό που είδες, είναι
πιο ευάρεστον στον Κύριον από την αναξιότητα των ιερέων, που λειτουργούσαν; Και
ο Άγγελος εγένετο άφαντος.
Η συζήτηση κράτησε
περισσότερον από δύο ώρες, οπότε οι ησυχαστές ανεχώρησαν και μου ετόνισαν να
ευχαριστώ τον Κύριον για όσα επιτρέπει να γίνωνται εξ αγάπης και για την
σωτηρίαν των ψυχών. Και να μη παρασύρομαι συναισθηματικώς από την επιφάνεια των
γεγονότων, αλλά να εισδύω στην ουσίαν των, αφού είναι δεδομένον, ότι «ο Θεός
αγάπη εστί». Κι έμεινα μόνος...
Μέσα στον συγκλονισμό μου για
την τραγωδία του λαού μας, τον κλαυθμόν και τους στεναγμούς μου προς τον
πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, άρχισα να μελετώ όσα είπαν με βεβαιότητα οι όσιοι
εκείνοι ερημίτες και άνθρωποι του Θεού και να αναλύω λογικώς τους ισχυρισμούς
τους. Παρ' ότι καμμιά ανησυχούσα φωνή δεν ακούεται, όμως, κάποια σποραδικά
δημοσιεύματα προ μηνών στον γρηγορούντα «Ορθόδοξον Τύπον» ήρχοντο να
επαληθεύσουν σχεδόν τους ισχυρισμούς των φίλων μου ησυχαστών. Και μάλιστα
κάποια δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, πάλιν στον «Ο.Τ.» από σώφρονες
χριστιανούς, θεολόγους και συγγραφείς, οι οποίοι με πειστικά επιχειρήματα
κατέληγαν στα ίδια συμπεράσματα, που εβασίζοντο σε αντικειμενικά στατιστικά
στοιχεία.
Αλλά το σκάνδαλον ευρίσκεται
στην σιωπήν των κοινής πληροφορήσεως μέσων, των λεγομένων μαζικής ενημερώσεως.
Όμως, όσον και αν φαίνεται περίεργη η βαθειά σιγή επί ενός βοώντος εθνικού
κινδύνου, το φαινόμενον δεν είναι ανεξήγητον. Πρόκειται περί σχεδόν καθολικής
πωρώσεως των συνειδήσεων. Και είναι ιστορικώς αποδεδειγμένον, ότι όταν η
αμαρτία καθολικοποιείται, γενικεύεται, ακολουθεί, δίκην συνδρόμου, η άγνοια του
κακού. Ιδού η απόδειξη:
Όταν ο Θεός είχεν αποφασίσει
τον Κατακλυσμόν, με το αιτιολογικόν: «Ου μη καταμείνη το πνεύμα μου εις τους
ανθρώπους τούτους, διά το είναι αυτούς σάρκας», έδωκεν εντολήν στον δίκαιον Νώε
να κατασκευάσει την Κιβωτόν. Ειργάζοντο οι τεχνίτες επί ένα χρόνον. Βλέποντες
οι απονεκρωθέντες αμαρτωλοί την κατασκευαζομένην Κιβωτόν και τον σκοπόν,
πληροφορούμενοι, έλεγαν: και τι κάνουμε ώστε να πνιγούμε; Και όταν οι Άγγελοι
είπαν στον δίκαιον Λωτ να ειδοποιήσει τους συγγενείς του, γιατί θα έριχναν
φωτιά να κάψουν τα Σόδομα, όλην την Πεντάπολιν, οι συγγενείς του γελούσαν με
τον γέροντα: και τι κάνουμε, ώστε να μας κάψει ο Θεός;
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, σε
κάποιο μέτρο το σύνδρομο της πωρώσεως. Καμμία εφημερίδα δεν έγραψε για τον εθνικόν
κίνδυνον με εξαίρεση την πολύτιμη ορθόδοξη έπαλξη, τον «Ορθόδοξον Τύπον», που,
και μόνον γιατί από ένα χρόνο σχεδόν σαλπίζει, το σάλπισμα της μετανοίας,
αξίζει τον έπαινον της Εκκλησίας και την εκ Θεού δικαίαν μισθαποδοσίαν.
Οι απόψεις και οι απελπιστικές
ενοράσεις των αγίων εκείνων ερημιτών, όσον και αν δεν είναι αποδεικτικές, δεν
στερούνται, όμως, σε κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατί βασίζονται σε απτά
δεδομένα, ένα των οποίων, είναι οι ενεργούμενες αμαρτίες αγνοουμένης της
μετανοίας, σ' όλην την Ελλάδα, παρά τις ελάχιστες νησίδες χριστιανικής ζωής και
ηθικής αντιστάσεως. Δεύτερον ότι, ο προφητικός λόγος «αμαρτίαι, έθνη
ελαττονούσι», έχει πολλάκις επαληθευθεί.
Τρίτον, στην δραστηριότητα της αμαρτίας, περιλαμβάνονται και οι ένα
εκατομμύριον εκτρώσεις κάθε τριετίαν οι υπερτερούντες θάνατοι των γεννήσεων ναρκωτικά
και άλλες ηθικές πληγές. Και τέλος, το κυριώτερον, είναι τα τρία σχεδόν
εκατομμύρια των νομιμοποιουμένων μουσουλμάνων, που αυξάνονται και πληθύνονται
με ταχύτατους ρυθμούς, ένα φαινόμενον, που ερμηνεύει και τις απόψεις των
ησυχαστών, των μουσουλμάνων ενεργούντων ως οργάνων ασυνειδήτων του Θεού. Όπως
επίσης ασυνείδητα όργανα -όχι ανεύθυνα, βεβαίως- είναι οι άθεοι κυβερνήτες μας,
που υποδέχονται τους δεδηλωμένους εχθρούς του Έθνους μας, για να μη
κατηγορηθούν, τάχα, ως ρατσιστές ή εθνικιστές.
Αυτή η καραμέλλα έχει πολύ
πέραση στην εποχή μας, μεταξύ των επιπόλαιων και άθεων, που γίνονται
καταγέλαστοι με τις παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «το αλβανάκι» πέρυσι και
τώρα η γερμανιδούλα του Βόλου, που αν είναι διαποτισμένοι, ο πρώτος από τον
αλβανικόν ανθελληνικόν σωβινισμόν και η δεύτερη πιστεύει στο γερμανικό «ούμπερ
άλλες» τότε, στα χέρια των το ελληνοχριστιανικόν σύμβολον η γαλανόλευκη με
Σταυρόν, είναι τιμωρία, δεν είναι τιμή! Είναι αντίφαση.
Τώρα το πρόβλημα, το
παμπρόβλημα, είναι η αλλοτρίωση του ελλαδικού χώρου, κατά παραχώρηση Θεού, για
την αμετανοησία των πιστών. Οπότε αβιάστως ανακύπτει η υποχρέωση της
ποιμαινούσης Εκκλησίας να κηρύξει μετάνοιαν στον λαόν. Αλλοιώς; «Εάν μη
μετανοήτε, πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. ιγ' 3). Το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε
ταύτα.
Θεόκλητος
Μοναχός Διονυσιάτης
Πηγή: Ενοριακή ευλογία,
Μηνιαία έκδοση Ι. Ναού Αγ. Νικολάου
Πευκακίων Αθηνών, Αρ. Φύλλου 101
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου