Θὰ ἔρθουν καὶ γιὰ σένα…
16 Ιουλ 2013
Γράφει
ὁ Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος -Κιλκὶς
«Πρῶτα ἦρθαν γιὰ τοὺς δημόσιους ὑπαλλήλους.
Καὶ δὲν ὕψωσα τὴ φωνή μου, γιατί δὲν ἤμουν δημόσιος ὑπάλληλος./
Κατόπιν ἦρθαν γιὰ τοὺς ἰδιωτικοὺς
ὑπαλλήλους. Καὶ δὲν ὕψωσα τὴ φωνή μου, γιατί δὲν ἤμουν ἰδιωτικὸς ὑπάλληλος./
Κατόπιν ἦρθαν γιὰ τοὺς
συνταξιούχους. Καὶ δὲν ὕψωσα τὴ φωνή μου, γιατί δὲν ἤμουν συνταξιοῦχος./
Κατόπιν ἦρθαν γιὰ μένα. Καὶ δὲν
εἶχε ἀπομείνει πιὰ κανεὶς γιὰ νὰ ὑψώσει τὴ φωνή του γιὰ μένα».
(Νίκος Καροῦζος)
Ἡ καλὴ καὶ ὡραία ποίηση προηγεῖται
ἀπὸ τὶς ἄλλες τέχνες στὴν ἀποτύπωση τῶν πλησιαζόντων γεγονότων. Εἶναι τὸ
προκεχωρημένο φυλάκιο τοῦ λόγου. Ὁ Καροῦζος, δεκαετίες πρίν, ἄνοιξε μία
σχισμάδα καὶ εἶδε τὸ ζοφερὸ μέλλον, τὸ παρόν μας. Ἡ «πυρηνικὴ» φράση-στίχος εἶναι
τὸ «κατόπιν ἦρθαν γιὰ μένα». Ποιὸς δὲν αἰσθάνεται κοντὰ τοῦ τὸ ρυπαρὸ χνῶτο
μίας μνημονιακῆς ὕαινας;
Τώρα ἦρθαν καὶ γιὰ τοὺς ἐκπαιδευτικούς.
Μόνο κάτι ξεθωριασμένες καὶ ἀναξιόπιστες φωνὲς ἀκούγονται, τῶν συνδικαλιστῶν.
Γιὰ πολλὰ χρόνια οἱ χαραμοφάηδες συνδικαλιστὲς μᾶς – ΟΛΜΕ καὶ ΔΟΕ, καθηγητῶν καὶ
δασκάλων-στὰ πλαίσια τῆς ἐπαναστατικῆς γυμναστικῆς καὶ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν
χωρὶς θεμέλιο νόημα κι ὀνειροφόρο ὁρίζοντα παρουσία τους, μᾶς «κατέβαζαν» σὲ ἀπεργίες
μὲ τὸ ἑξῆς κρανιοκενὲς αἴτημα: μείωση τοῦ ὡραρίου καὶ αὔξηση τῶν μισθῶν. Τώρα
ποὺ γίνεται τὸ ἀνάποδο καὶ ἐπικρέμεται ἐπὶ τῆς κεφαλῆς μας ἡ ἀπόλυση, τὴν ἔπαθαν
σὰν τὸν τσομπάνη μὲ τοὺς λύκους ποὺ τρῶνε τὰ πρόβατα. Οἱ μνημονιακοὶ λύκοι
κατασπαράσσουν τὰ πρόβατα, ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἀκούει τὶς τσιρίδες τους.
Ἔγραψα πρόβατα. Λάθος. Καὶ πολλὰ
πρόβατα, μεταβλήθηκαν σὲ λύκους προβατόσχημους. Διαβάζω στὴν «Ἐλευθεροτυπία»
(7.7.2013): «Ἤδη, οἱ ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ μπῆκαν στὴν ἐκπαίδευση μέσω ΑΣΕΠ
καὶ αὐτοαποκαλοῦνται "καθηγητὲς πρώτης τάξης", ἔκαναν τὸ πρῶτο βῆμα.
Καλοῦν τοὺς συναδέλφους τους νὰ μποῦν σὲ σύλλογο ποὺ συστήνεται τώρα καὶ
περιλαμβάνει ὅλους τους ἐκπαιδευτικοὺς ποὺ μπῆκαν ἀξιοκρατικὰ στὴν ἐκπαίδευση,
μέσω γραπτῶν ἐξετάσεων τοῦ ΑΣΕΠ. Ἀμέσως μετὰ τὴ διοικητικὴ πράξη σύστασης τοῦ
συλλόγου, ὁ δικηγόρος τοῦ συλλόγου θὰ καταθέσει ἀσφαλιστικὰ μέτρα στὸ ὑπουργεῖο
Παιδείας μὲ τὰ ὁποία θὰ ζητοῦν τὴν ἀπόλυτη ἐξαίρεσή τους ἀπὸ κάθε διαδικασία
κινητικότητας. Ὑποδεικνύουν δηλαδὴ στὴν κυβέρνηση ποιοὶ πρέπει νὰ ἀπολυθοῦν πρῶτοι,
ἂν γίνουν ἀπολύσεις καθηγητῶν. Ποιοὶ εἶναι αὐτοί; Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν διοριστεῖ εἴτε
μὲ ἐπετηρίδα εἴτε μέσω τῆς προϋπηρεσίας τους ὡς ἀναπληρωτῶν. Καὶ μετά, ποιοὶ ἔχουν
σειρά; Γιὰ νὰ δοῦμε...».
Εἶμαι δάσκαλος τῆς ἐπετηρίδας. Δὲν
ἀνήκω στὴν «πρώτη τάξη». Δόξα τῷ Θεῷ δὲν ἀποφοίτησα ἀπὸ παιδαγωγικὰ τμήματα. Εἶμαι
πτυχιοῦχος τῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας Θεσσαλονίκης, τῆς «Μεγάλης του Γένους
Σχολή», ὅπως τὴν ὀνομάζαμε, στὴν ὁποία μαθητεύσαμε παρὰ τοὺς πόδας Δασκάλων ποὺ
εἶχαν τὸ «ἦθος τοῦ δασκάλου». Ἐκεῖνοι οἱ δάσκαλοί μας κρατοῦσαν στὸ ἕνα χέρι τοὺς
τὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὸ ἄλλο τὸν Ὅμηρο, μᾶς μιλοῦσαν γιὰ πίστη, πατρίδα καὶ
γλώσσα, τὰ τιμαλφῆ τοῦ Γένους καὶ ἔβλεπαν τὸν ἑαυτὸ τοὺς θεματοφύλακα τῆς ἑλληνικῆς
παράδοσης, ἀπὸ τὸν Τρωικὸ πόλεμο καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ Βασιλείου τοῦ
Βουλγαροκτόνου, ὡς τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ’21 καὶ τὴν ἱστορία τοῦ Παπαρηγόπουλου. Ἐκεῖνοι
οἱ δάσκαλοί μας δὲν ἤξεραν πολλὰ πράγματα ἀπὸ τὸ τί γινόταν ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορά
του ἔθνους οὔτε νέες τεχνολογίες καὶ ξένες γλῶσσες. Δὲν ἦταν φορτωμένοι
διδακτορικὰ καὶ μεταπτυχιακὰ οὔτε ἦταν μπουκωμένοι ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις τοῦ
φράγκικου μοντερνισμοῦ, δὲν σπούδασαν στὰ Παρίσια. Γνώριζαν ὅμως ἀρχαία ἑλληνικὰ
καὶ ἱστορία καὶ μετέδιδαν τὴν φλόγα τῆς ψυχῆς τους, πολλὲς φορὲς μὲ πολλὴ
ρητορική, ἀλλὰ πάντοτε μὲ ἐντιμότητα καὶ εὐθύνη. Οἱ ἀλήθειες ποὺ συγκλόνισαν τοὺς
Πατέρες καὶ τοὺς Μάρτυρες, τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ τοὺς ἥρωες, ποὺ διέσωσαν τὸ Γένος
ἦταν ὁ ἄρτος ποὺ ἁπλόχερά μας μοίραζαν.
Ἔκλεισαν οἱ σχολὲς καὶ ἦρθαν τὰ
τμήματα. Ἔφυγαν οἱ Δάσκαλοι καὶ ἦρθαν ἀπὸ τὴν Ἑσπερία τὰ ἡμιμαθῆ σκύβαλα τύπου
Ρεπούση, ποὺ «μόρφωσαν» «πρώτης τάξεως» γενίτσαρους ἐκπαιδευτικούς. (Ἐλάχιστες
οἱ λαμπρὲς ἐξαιρέσεις. Φοιτήτρια τοῦ παιδαγωγικοῦ Θεσσαλονίκης μου κατήγγειλε ὅτι
μεταξὺ τῶν μαθημάτων τοῦ τμήματος περιλαμβάνεται καὶ διδασκαλία γιὰ τὸ πῶς θὰ
περάσει ἡ ὁμοφυλοφιλία στὰ γλωσσικὰ ἐγχειρίδια. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν,
τὸ ὁποῖο προβλέπεται ἀπὸ τὸ ἀναλυτικὸ πρόγραμμα, δὲν διδάσκεται, ὅμως ἡ ἀσέλγεια
καὶ ἡ ἀναισχυντία ἔχουν θέση σὲ πανεπιστημιακὸ ἀμφιθέατρο). Γιὰ ὅλο αὐτὸ τὸ ἀσκέρι
τῶν ἐθνοαποδομητῶν-προδοτῶν ἰσχύει ὅ,τι εἶχε πεῖ ὁ Χουρμούζης, ἀγωνιστὴς τοῦ
’21 καὶ συγγραφέας, γιὰ τοὺς ξενόφερτους ''ψαλιδόκωλους''. (Μὲ αὐτὸν τὸν ὑπέροχο
χλευασμὸ ὑποδέχτηκε ὁ λαὸς τοὺς λογιότατους καὶ σοφολογιότατους ποὺ ἦρθαν στὴν
«ματοκυλισμένη» πατρίδα, μετὰ τὴν Ἐπανάσταση βεβαίως, γιὰ νὰ τὴν
κυβερνήσουν-λεηλατήσουν. Φοροῦσαν φράκο τὸ ὁποῖο ἔχει σχῆμα ψαλιδιοῦ ὄπισθεν καὶ
πλησίον του «πισινοῦ»).
Ἔλεγε, λοιπόν, ὁ Μ.Χουρμούζης:
«Ἀπροκάλυπτος περιφρόνησις τῶν
πατρίων μας καὶ τῆς θρησκείας ἀκόμη, ὡς δεῖγμα εὐρωπαϊκῆς προόδου. Συμπεριφορὰ
γελοιωδεστάτη, δῆθεν ὑψηλῆς ἀνατροφῆς καὶ σφαίρας ἀριστοκρατικῆς. Ξιπασμένων ὀψιπλούτων
ἀηδέστατοι ἐπιδείξεις! Πτωχοαλαζονεία ἄξια οἴκτου· γλώσσα παρδαλή:
Ἔμαθε καὶ ξένην γλῶσσα κι ὅταν ὁμιλεῖ
θαυμάζω.
Εἶναι Ἕλλην; Εἶναι Φράγκος; Ἀπορῶ
καὶ τὸν θαυμάζω».
(Τ. Λιγνάδης, «Τὸ μυστήριο, τὸ
κάλλος καὶ ἡ ἰθαγένεια τοῦ τοπίου», ἔκδ. «Ἀκρίτας», σέλ. 200).
Ὅλη ὅμως αὐτὴ ἡ τρομοκρατικὴ ἐπίθεση
κατὰ τῶν ἐκπαιδευτικῶν ἐκλύει καὶ τὰ ἡμέτερα ἀνομήματα καὶ ἁμαρτήματα.
Πρῶτον: Λέμε καὶ γράφουμε ὅτι τὸ
ἐκπαιδευτικό μας σύστημα, ἐδῶ καὶ 40 χρόνια, παράγει διανοητικὲς μηχανὲς ἀντὶ νὰ
πλάθει χαρακτῆρες, ἀφιλότιμους πενταροκυνηγοὺς καὶ ὄχι δασκάλους πού, κατὰ τὸν
Παλαμά, θὰ σμιλέψουν ψυχές. Τώρα ποὺ κατέφθασε ἡ τρικυμία ξεβράζονται ὅλες οἱ ἁμαρτίες
τοῦ παρελθόντος. Καθηγητὲς ἐναντίον δασκάλων. «Πρώτης τάξης» ἐκπαιδευτικοὶ ἐναντίον
ὑποδεεστέρων κατ’ αὐτοὺς «συναδέλφων». (Συνάδελφος; τί εἶναι αὐτό; τρώγεται;).
ΑΣΕΠ κατὰ τῆς ἐπετηρίδας. Ἡ ἤδη καταρρακωμένη εἰκόνα τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ ἐπιδεινώνεται
καὶ δικαίως.
Πῶς νὰ μᾶς κρίνει ἡ κοινωνία, ὅταν
βλέπει ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται ὅτι ἔχουν ὡς ἀποστολὴ τὴν διὰ τοῦ
παραδείγματός τους, κυρίως, διδασκαλία τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς θυσιαστικῆς αὐτοπροσφορᾶς,
τῆς συναδελφικότητας, τῆς ἀντίστασης στοὺς λυμεῶνες τῆς πατρίδας, νὰ ἀλληλοσπαράσσονται;
Δεύτερον: Ἡ διδασκαλία θέλει
τόλμη καὶ ἀρετή. Προσανάμματά της εἶναι ἡ ἐλευθερία καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα.
Τώρα, ἐν μέσω τρομοκρατίας καὶ ἀπειλῶν, θὰ φανοῦν οἱ καλοὶ οἱ καπετάνιοι. Τὸ
Νέο Σχολεῖο, ποὺ ὀνειροφαντάζονται οἱ μνημονιομανιακοί, εἶναι τὸ σχολεῖο τῆς ἀμάθειας
καὶ τῆς μετριοκρατίας, ἕνα νεκρὸ σχολεῖο. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἀκυρώνει ὁ ἐκπαιδευτικός,
ποὺ δὲν αἰσθάνεται βαρὺ τὸ χάλκεον χέρι τοῦ φόβου. Ἰδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος… Ἰδοὺ
καιρὸς γιὰ νὰ μεγαλουργήσουν καρδιές…
Τρίτον, ὅσες χαιρέκακες ἀνθρωποκάμπιες
εὐφραίνονται μὲ τὶς ἀπολύσεις καὶ τὶς διαλύσεις οἰκογενειῶν παραπέμπω καὶ πάλι
στὸν Καροῦζο. Θὰ ἔρθουν καὶ γιὰ σᾶς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου