Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ
ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ (1821- Birth of a
nation) - Μέρος 2ο
Φουστανελάδες και νεογενίτσαροι
24 Μάρτιος 2011
Νικόλας Δημητριάδης
Σε προηγούμενο άρθρο μας (Ρήξη, τ. 71) για τη νέα υπερπαραγωγή του ΕΛΙΑΜΕΠ «1821: Birth of a nation», τονίσαμε ότι η σειρά 1821 δεν είναι
κάποιο ιστορικό ντοκιμαντέρ, αλλά μία παραγωγή καθαρά πολιτική. Ήρθε το τέταρτο
επεισόδιο, με τίτλο «Φράκο ή φουστανέλα», να μας επιβεβαιώσει και να θέσει το
ζήτημα στην ουσία του. Η οπτική της σειράς μπορεί να συνοψιστεί στα εξής: Οι
Έλληνες μπορέσαμε να απελευθερωθούμε επειδή εγκαταλείψαμε την παράδοσή μας και
μιμηθήκαμε την πεφωτισμένη Ευρώπη. Επειδή όμως δεν έχουμε εξευρωπαϊστεί πλήρως
(«Πίσω από τα Συντάγματα της Επανάστασης, αντίγραφα των ευρωπαϊκών, κρυβόταν ο
φουστανελάς», μας λέει ο κύριος Βερέμης), έχουμε την κακοδαιμονία που μας
τυραννάει μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το συμπέρασμα που αποκομίζει ο θεατής. Συμπτωματικά,
είναι και η κύρια γραμμή υπεράσπισης της κυβερνητικής πολιτικής, κάθε φορά που
κάποιος «λαϊκιστής» διαμαρτύρεται εναντίον του μνημονίου, ή των Η.Π.Α. ή της
Μέρκελ κ.λπ.
Έτσι και ο Σκάι έχει στήσει μία
ολόκληρη τηλεοπτική υπερπαραγωγή, που αποτυπώνεται σε δύο αράδες: «Καθίστε στ’
αβγά σας και κάντε ό,τι σας λέμε. Η μόνη μας σωτηρία είναι ο
νεοφιλελευθερισμός». Αναλόγως του πνευματικού επιπέδου του προπαγανδιστή,
βέβαια, το πρόταγμα αυτό μπορεί να πλασαριστεί και με πιο χοντροκομμένο τρόπο.
Ο Πάσχος Μανδραβέλης, για παράδειγμα (Καθημερινή, 13 Φεβρουαρίου), γράφει
–σχολιάζοντας τη σειρά– πως το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ξεκίνησε από
τους Έλληνες, διότι, από όλους τους υπόδουλους λαούς, οι Έλληνες ήταν οι πιο
«παγκοσμιοποιημένοι»…
Βέβαια αυτά τα ζητήματα δεν θα
μπορούσαν να τα χειριστούν στη τηλεοπτική συζήτηση διανοητικά μεγέθη επιπέδου
Μανδραβέλη ή Τατσόπουλου (ο τελευταίος απεσύρθη άρον-άρον από τις συζητήσεις,
όταν κυκλοφόρησαν οι προεφηβικού επιπέδου διαδικτυακές συζητήσεις του). Έπρεπε
να φέρουν το βαρύ πυροβολικό να μας τα πει. Και φέρανε… τον Ράμφο! Τον μεγάλο
μας φιλόσοφο και υμνητή του αμερικανισμού, που είδε το φως το αληθινό στους
ουρανοξύστες και τις λεωφόρους της Νέας Υόρκης… Η τηλεοπτική συζήτηση, όπως και
το επεισόδιο, ήταν καταιγιστική.
Το Βυζάντιο, όπως μας
πληροφόρησε ο φιλόσοφος Ράμφος, απέκλεισε το δυτικό πρότυπο, τον «άνθρωπο της
ατομικότητας», και επέλεξε την Τουρκία. Γι’ αυτό αργήσαμε να αποκτήσουμε εθνική
συνείδηση και η νοοτροπία μας έμεινε σε στενό-οικογενειακό-τοπικό πλαίσιο. Έτσι
πορεύτηκε η σύγχρονη Ελλάδα – «κατακερματισμένη σε σόγια, χωριά, τσιφλίκια και
μικρά φέουδα» και βουτηγμένη στη διαφθορά. Όπου ο καθένας κοιτάει τα
οικογενειακά και συντεχνιακά του συμφέροντα, όπως φαίνεται στις περιπτώσεις του
άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών, ή του… πανεπιστημιακού ασύλου!!! (πήρε φόρα ο
φιλόσοφος και δεν ήξερε τι έλεγε!). Πού να φαντάζονταν οι Έλληνες του 1821 ότι
η λαϊκή παράδοση και η Ορθοδοξία, ο κοινοτισμός και η άμεση δημοκρατία, με τα
οποία είχαν γαλουχηθεί, θα θεωρούνταν, διακόσια χρόνια μετά, ως η βασική αιτία
για την εκπτώχευση της χώρας και της κοινωνίας μας…..
Η συζήτηση επεκτάθηκε κατόπιν
στον τρόπο πολέμου των Ελλήνων της εποχής. Όσοι περίμεναν μία συζήτηση για τις
διαφορές τακτικού και άτακτου στρατού, συμβατικών και αντάρτικων επιχειρήσεων,
διαψεύστηκαν. Οι «κλέφτικες» μέθοδοι πολέμου των Ελλήνων δεν έχουν οργανωτικά,
τεχνολογικά, γεωγραφικά ή απλώς αριθμητικά αίτια, αλλά οφείλονται στο
οπισθοδρομικό ανατολίτικο ταμπεραμέντο των Ελλήνων, που δεν βρίσκουν λόγο να
ρισκάρουν τη ζωή τους, όπως κάνανε οι Δυτικοί (κάπου εκεί το εξοργιστικό
κήρυγμα του φιλόσοφου αρχίζει να μετατρέπεται σε απολαυστικό παραλήρημα).
Τον ανταρτοπόλεμο, τα ταμπούρια
και την κλεφτουριά, ο Σκάι τα θεωρεί υπόδειγμα δειλίας, σε αντίθεση με τους
γενναίους Ευρωπαίους, που αψηφούσαν τον θάνατο και παρατάσσονταν σώμα με σώμα
με τον αντίπαλο («ενώ εμείς βάζουμε μέσο για να την κοπανήσουμε», όπως
συμπλήρωσε ο κύριος Πορτοσάλτε, αφήνοντάς μας ενεούς μπροστά σε αυτή την
εξαιρετικής ευφυΐας παρατήρηση)! Διότι, όπως μας πληροφόρησε ο κύριος Ράμφος,
οι ξένοι αξιωματικοί ήταν όλοι ευγενείς και, σε αντίθεση με τους ορθόδοξους
ανατολίτες Έλληνες, οι ευγενείς έθεταν την τιμή πάνω από τη ζωή(!) Συγχέοντας
την αυτοθυσία των αγωνιζόμενων λαών με το ιπποτικό πνεύμα των μεσαιωνικών
ερωτικών μυθιστορημάτων, έφτασε ο φιλόσοφός μας να θεωρεί το ελληνικό
αντιστασιακό ήθος επιλήψιμο ηθικά μπροστά στο esprit de corps των λογής-λογής
βαρόνων, δουκών και πριγκηπέσων, Γότθων και Βανδάλων… Οι Ευρωπαίοι ήταν
πειθαρχημένοι και δεν φοβόντουσαν να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Ενώ οι Έλληνες
προτιμούσαν να το σκάσουν και να κάνουν κλεφτοπόλεμο (το ίδιο θα πιστεύει,
υποθέτουμε, και για τους δειλούς 12χρονους Παλαιστίνιους που κρύβονται στα
σοκάκια, αντί να βγουν «σαν άντρες» μπροστά στα ισραηλινά τανκς…)! Οι
αυτοκρατορικές ονειρώξεις του Ράμφου είναι γνωστές, γι’ αυτό και επιλέχθηκε από
το ΕΛΙΑΜΕΠ να παρουσιάσει το επεισόδιο αυτό. Γιατί μπόρεσε να συνοψίσει όλη την
ιδεολογία που προωθεί η παρέα του Παπαχελά και του Βερέμη.
(«Η μέγιστη
προσφορά του 1821 είναι ότι συνιστά ένα εκσυγχρονιστικό γεγονός» (Θάνος
Βερέμης)!)
Χαρακτηριστική της νοοτροπίας
του «1821: Birth of a nation» είναι
και η αντιμετώπιση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όποτε εξετάζεται η
Αυτοκρατορία σε συνάρτηση με τους υπόδουλους Έλληνες, το πρόσημο είναι θετικό:
ήταν ειρηνική, ανεκτική, «έφτιαξε έργα» (αυτό θα πει προσέγγιση της ιστορίας με
όρους σημιτικής εκσυγχρονιστικής ρητορείας). Μία χαρούμενη εικόνα προόδου και
ευημερίας. Όποτε, όμως, η Αυτοκρατορία εξετάζεται σε συνάρτηση με την Ευρώπη,
το πρόσιμο είναι αρνητικό: Ασυδοσία και αναρχία, απατεώνες γραφειοκράτες και
άκαρδοι φοροεισπράκτορες, κρατική δυσλειτουργία και διαφθορά σε όλο τους το
μεγαλείο.
Όπως… σήμερα! Γι’ αυτό και οι
Έλληνες επαναστατούν, ζητώντας τη βοήθεια και την πείρα των Ευρωπαίων ώστε να
φτιάξουν ένα κράτος χωρίς διαφθορά και ασυδοσία. Οι Ευρωπαίοι κατέβαλαν
φιλότιμες προσπάθειες να μας εκσυγχρονίσουν, αλλά οι προσπάθειες έμειναν
ατελείς. Δεν τα καταφέραμε, καθώς κατά βάθος παραμείναμε μέχρι σήμερα…
«Ελληνάρες»! Η αλήθεια είναι ότι θέλει πολλή τέχνη και μαστοριά για να
μπορέσεις να ταυτίσεις έναν Αγώνα για ελευθερία και ανεξαρτησία με την
υποτέλεια στη Δύση και στο… μνημόνιο!
Σε αυτά τα πλαίσια δεν
παραξενεύει το γεγονός της πλήρους αποσιώπησης της παράδοσης και του
αντιστασιακού ήθους του υπόδουλου Γένους. Η παρέα του Σκάι δεν άκουσε ποτέ για
θρήνους της Άλωσης, δημοτικά τραγούδια, παιδομαζώματα και Πατροκοσμάδες. Ο
αγώνας των Ελλήνων να απαλλαγούν από τη σκλαβιά των Τούρκων παρουσιάζεται σαν
ιστορικό παράλληλο του σημερινού… «αγώνα» των νεοφιλελεύθερων να απαλλαγούν από
τη «σκλαβιά» των κλειστών επαγγελμάτων και των συλλογικών συμβάσεων! Λογική
σύνδεση, αν σκεφτούμε ότι για τους κυρίους αυτούς η έννοια της ελευθερίας
συνήθως περιορίζεται στο αναφαίρετο, απαράγραπτο και αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα
του… επιχειρείν.
Αν θέλαμε να δώσουμε, με λίγα
λόγια, το βαθύτερο ιδεολογικό στίγμα της συγκεκριμένης σειράς, θα μπορούσαμε να
πούμε ότι προωθεί μία ιδεολογία ανάλογη του κοινωνικού δαρβινισμού και του
φυλετικού ρατσισμού, έτσι όπως αναπτύχθηκαν τον 19ο αιώνα, προκειμένου να
παράσχουν ηθική νομιμοποίηση στην αποικιοκρατία της Δύσης: Οι ιθαγενείς λαοί
είναι κατώτεροι της πολιτισμένης Δύσης και ανίκανοι να κυβερνηθούν από μόνοι
τους, ανεξάρτητοι και αυτόνομοι. Πρέπει να υποταχθούν στους Δυτικούς,
προκειμένου να προοδεύσουν και να εκσυγχρονισθούν. Έτσι δικαιολογούσαν οι
Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής εκείνης την εκμετάλλευση και καταστροφή του
υπόλοιπου πλανήτη.
Έτσι κάνουν και σήμερα, με την
εξαγωγή δημοκρατίας, τις ανθρωπιστικές επιχειρήσεις, τα ανοιχτά σύνορα και τις
ανοιχτές κοινωνίες, το ΔΝΤ και τη Διεθνή Τράπεζα, την παγκοσμιοποίηση και τον
πολυπολιτισμό. Απαραίτητο στοιχείο επιβολής αυτής της νοοτροπίας στους
αποικιοκρατούμενους λαούς είναι βέβαια η δημιουργία τοπικών ελίτ, συνδεδεμένων
οικονομικά και (κυρίως) ιδεολογικά με την αποικιοκρατική μητρόπολη.
Στη σημερινή εποχή, βέβαια, δεν
είναι φυλετικό το πρόσημο, αλλά πολιτισμικό. Το πρόβλημα των Ελλήνων, λοιπόν,
είναι ότι διατηρήσαμε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, την κουλτούρα και την
ιδιοπροσωπία μας. Δεν υποταχθήκαμε στο πολιτιστικό πρόταγμα της Δύσης, αλλά
θελήσαμε να διατηρήσουμε το δικό μας. Το οποίο, βέβαια, οι συντελεστές της
σειράς ταυτίζουν με το πολιτιστικό πρόταγμα της σκοταδιστικής Ανατολής: «Στο
Βυζάντιο διαλέξαμε τους Τούρκους», μας είπε ο Ράμφος, λες και είχαμε διαγωνισμό
Γιουροβίζιον στην Άλωση, και δώσαμε το δωδεκάρι στους γείτονες... Διαστρέφοντας
αιτία και λύση, ο Σκάι ανακαλύπτει ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ότι
αποτελεί αποικία της καπιταλιστικής Δύσης, αλλά ότι η αποικιακή αυτή εξάρτηση
δεν είναι αρκετά ισχυρή και ολοκληρωμένη!
Οι πολιτικές συνεπαγωγές της
ιδεοληπτικής αυτής σειράς είναι εμφανείς. Οι ίδιοι οι συντελεστές της δεν
προσπαθούν να τις κρύψουν (στο επόμενο επεισόδιο ο Ράμφος δεν θα διστάσει να
προτάξει ως υπόδειγμα τον… Ερντογάν, που μπόρεσε να συνδυάσει τη «χθόνια»
κουλτούρα με τον δυτικό εκσυγχρονισμό!). Οι συζητήσεις τους περιστρέφονται
διαρκώς γύρω από τη σημερινή πολιτική και οικονομική πραγματικότητα. Και όπως η
σειρά 1821 δεν βρήκε τίποτε το αρνητικό στον ρόλο των ευρωπαϊκών δυνάμεων της
εποχής (δεν υπήρξε οικονομική εξάρτηση και αφαίμαξη, δεν υπήρξε αποικιοκρατία),
έτσι, υποθέτουμε, δεν θα βρίσκουν και τίποτε το αρνητικό στον ρόλο των μεγάλων
δυνάμεων (εθνικών ή υπερεθνικών, πολιτικών ή οικονομικών) της σημερινής εποχής.
Μην ακούτε τους λαϊκιστές που
φωνάζουν για τραπεζίτες και πολιτικούς, παγκοσμιοποίηση και ΔΝΤ, νέα κατοχή και
νέα χούντα. Αιτία όλων των δεινών είναι η δυσκολία του Έλληνα να φορέσει, ή, αν
θέλετε, να χωρέσει, στο φράκο που του ράψανε οι «ισχυροί»…...!
Σχόλια
Δον
Κιχώτης
Σε
όλους τους αθεράπευτα προσκυνημένους, σε αυτούς που έμαθαν να λιβανίζουν μόνο
τις αρχές της Μπίλτεμπεργκ και των φερέφωνών της, σ’ εκείνους που δέονται στους
ιδρυτές των θεωριών, Δέους και Σοκ, τύπου Μιλτον Φρίτμαν, σ’ εκείνους που δεν
έχουν ψυχή και δύναμη αγωνιστή, αλλά πουλημένου ψευτοεθνικιστή, απευθύνω
έκκληση.
Να μας αφήσουν ήσυχους και να φύγουν στην Εσπερία, να δουλέψουν εκεί
και να μαχηθούν με τα ιερά τέρατα της επιστήμης και της δημοσιογραφίας ( αυτή
δεν είναι επιστήμη ) αν τολμούν.
Να αφήσουν ήσυχους τους Έλληνες να δούνε
τριγύρω τους καθαρά, ποιοι είναι χωρίς τα παράγωγα της δικής τους υποβολιμαίας,
παρασιτικής και ανόητης κριτικής και στάσης. Πληρώνουμε την επικράτηση
εγκέφαλων σαν τους δικούς τους, όλα αυτά τα έτη και θεωρώ υπευθύνους για τη
συνέχιση της κακοδαιμονίας μας όχι τους αγράμματους και ημιμαθείς συμπολίτες
μου αλλά τους γραμματισμένους σκοταδιστές εφιάλτες μου σε όλους τους τομείς.
Δεν ανέχομαι τον κο Κουλουμπη για παράδειγμα τη μια να μου γράφει τι του
αποκάλυψε στο γεύμα της Μπιλντεμπεργκ ο Κίσινγκερ για την Κύπρο και τον
Ιωαννίδη και την άλλη να αποκαλεί «φονταμενταλιστές» όσους προσπαθούν να
ερμηνεύσουν την άνοστη παρτίδα σκάκι που στήθηκε μεταξύ άλλων χωρών και στη
χώρα μας και με κυρίαρχα πιόνια τους κυβερνώντες μας.
Η Καθημερινή ήταν η
εφημερίδα μου κάποτε. Σήμερα είναι τόσο ξεκάθαρο αυτό που κάνουν οι άνθρωποι
της, που εντελώς ξαφνικά ανακάλυψαν και την κομματοκρατια και την ελληνική
κακοδαιμονία σα να δέχτηκαν κτύπημα πνεύματος αγίου.
Πού είσαστε κύριοι όλα
αυτά τα έτη της συστηματικής αποσύνθεσης των πάντων Πού είσαστε όταν γεννηθήκαν
τα φίδια; Πού είσαστε όταν τέθηκαν στην άμμο του τόπου μας τα αυγά τους ;
Να
πάψουν πια όλοι αυτοί οι στρατευμένοι νεοφιλελεύθεροι εγκέφαλοι γιατί η λογική
μας δεν θα είναι εσαεί θαμμένη στους τάφους που μας έκτισαν αυτοί που την
επικαλούνται και μας την κραδαίνουν ως την αγιαστούρα του εξορκισμού για ότι
μας συμβαίνει θεραπείας συστατικό μοναδικό.
Μερικοί εξ αυτών ζητάνε Σύνταγμα.
Οταν είχαν στα χέρια τους ένα Σύνταγμα που τους επέβαλλε να προστατέψουν τη
χωρά τους τί έκαναν; Η ακροτελεύτια διάταξη ποτέ δεν καταργήθηκε. Κι όμως
κανένας από αυτούς τους τιμητές της ελληνικής μιζέριας δεν τόλμησε να κάνει το
καθήκον του έναντι στον εαυτό του πρώτα και μετά απέναντι στους άλλους.
Γι
αυτό φτάνει πια η κακόγουστη φάρσα με το 1821.
Να διαβάσουν τουλάχιστον τι
είπε ο Ελληνιστής Ζακ Λακαριερ για όλα αυτά στο βιβλίο του «Το Ελληνικό
Καλοκαίρι».
Να δουν πως ένας ξένος αγάπησε τον τόπο μας και τον κατάλαβε
καλύτερα από τους Έλληνες σαν και του λόγου τους.
Παναγιώτης
-
Είναι τουλάχιστον ανακριβές (για να μην πω ψευδές και υβριστικό) το συμπέρασμα
του κ. Βερέμη ότι τα Συντάγματα της Ελληνικής Επανάστασης υπήρξαν απλά
αντίγραφα των ευρωπαϊκών. Μια τέτοια άποψη, αφενός, υποτιμά βάναυσα την
πρωτογενή σκέψη και τη συμβολή φλογερών Ελλήνων διανοητών - όπως ο Ρήγας - στη
διαμόρφωση των φιλελέυθερων ιδεών και, αφετέρου, αποκρύπτει την ιστορική
αλήθεια ότι τα ελληνικά συντάγματα σε αρκετά θέματα (όπως π.χ. στην κατάργηση
της δουλείας) υπήρξαν πιο προωθημένα και προοδευτικά από τα σύγχρονά
τους ευρωπαϊκά.
- Η αναγωγή συγκεκριμένων τακτικών μάχης σε
ανθρωπολογικά χαρακτηριστηκά είναι αν μη τι άλλο αφελής και παράλογη. Αν οι
βαθυστόχαστοι υποστηρικτές τέτοιων απόψεων είχαν μπει στον κόπο να μελετήσουν
στρατιωτική ιστορία ή - έστω - διέθεταν κοινή λογική, θα κατανοούσαν ότι οι
τακτικές μάχης, όπως περιγράφονται από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλα τα σχετικά
εγχειρίδια, προσδιορίζονται αποκλειστικά από τους περιορισμούς των
υλικών και έμψυχων μέσων των εμπολέμων κάθε εποχής και από το περιβάλλον
διεξαγωγής των συγκρούσεων (κλίμα, μορφoλογία εδάφους, κ.ο.κ.). Διαφορετικά
είναι απλώς αναποτελεσματικές. Γι' αυτό το λόγο π.χ. στην Αρχαία Ελλάδα,
ανάλογα με τις συνθήκες, απαντούν τόσο η φάλαγγα των οπλιτών όσο και τα σώματα
των πελταστών (κομάντος της εποχής) με διαφορετικό οπλισμό, διάταξη, φιλοσοφία
και τεχνικές μάχης.
Ο κλεφτοπόλεμος, λοιπόν, των αγωνιστών του
21' υπαγορευόταν από τις αναγκαιότητες της σύγκρουσης (ήταν ολιγάριθμοι και
χειρότερα εξοπλισμένοι από τους εχθρούς τους και μάχονταν σε ένα ορεινό
περιβάλλον που ευνοούσε τον ανορθόδοξο πόλεμο και τις ενέδρες) και όχι από
κάποια ιδεολογία ή ακόμα περισσότερο απο εγγενή ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά
(τέτοιες απόψεις θυμίζουν τα ρατσιστικά σχόλια των αποικιοκρατών όταν τα
έβρισκαν σκούρα με το αντάρτικο ιθαγενών!). Αν εφάρμοζαν άλλες τακτικές απλά θα
ηττούνταν τάχιστα (αρκεί να υπενθυμίσουμε τί έπαθε ο Ιερός Λόχος αλλά και την
οικτρή ήττα των φιλλελήνων στη μάχη του Πέττα, όταν αφελώς εφαρμόστηκε τακτική
μάχης ανοικτού πεδίου εναντίον αριθμητικά υπέρτερου και καλύτερα εξοπλισμένου
εχθρού!). Κλείνοντας, θα ρωτήσω τον κο Ράμφο πως π.χ. δικαιολογείται, σύμφωνα
με τη θεωρία του, ότι τα εγχειρίδια τακτικής του αμερικανικού και άλλων
σύγχρονων δυτικών στρατών σήμερα αναφέρουν ως υπόδειγμα διεξαγωγής ανορθόδοξου
πολέμου τις τακτικές του Καραϊσκάκη; Και οι δυτικοί αξιωματικοί που
ενστερνίζονται και εφαρμόζουν τέτοιες τακτικές σήμερα σε ποιον, επιτέλους,
ανθρωπολογικό τύπο ανήκουν;;
ΠΑΠΠΟΥΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Νομίζω
πως στην συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, αποτυπώθηκαν δύο
λέξεις, ειπωμένες από τους συμπατριώτες μας Φ. Κόντογλου, και Κ. Ζουράρη,
ΦΡΑΝΚΟΛΕΒΑΝΤΙΝΟΙ ΚΑΙ ΕΥΡΩΛΙΓΟΥΡΗΔΕΣ.
Με αυτές μπορούμε κάπως να περιγράψουμε
τους δημιουργούς της σειράς 1821 και όσους παραμορφωμένους δυτικόφρονους τους
στηρίζουν.
Ας μας κάνουν την χάρη αφού δεν μας αντέχουν σαν «απολίτιστος» λαός
που είμαστε, να πάνε στην ευχή της Παναγιάς, και να μας αφήσουν ήσυχους.
Μπορούν
να διαλέξουν ανάμεσα στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, η στην γείτονα μας Τουρκία.
Εμείς
θα επιβιώσουμε και χωρίς τα φώτα τους.
Συγχαρητήρια στον αρθρογράφο.
Κατερίνα
Συγχαρητήρια
στον αρθρογράφο! ¨Ολα τα δεινά μας οφείλονται στο ότι προσπαθούμε να γίνομε
κάτι που δεν είμαστε αντί να προσπαθήσομε να γίνομε αυτό που είμαστε, δηλ
¨Ελληνες! Πρέπει να βρούμε Ελληνικές λύσεις στα προβλήματα μας. ¨Ηρθε ο καιρός
να παλαίψομε για την αντιπαγκοσμιοποίηση! Οι μάσκες έπεσαν.
Βαγγέλης - θερμά συγχαρητήρια
Συγχαρητήρια κι από
μένα! Κρίμα τις ώρες που έχασα να παρακολουθώ τις φλυαρίες του Ράμφου τόσα
χρόνια. Ευτυχώς δεν πέταξα τα λεφτά μου να αγοράζω τα βιβλία του. Τα προσωπεία
πέφτουν. Οι παππούδες διανοούμενοί μας, στην αναμέτρηση τους με το θάνατο,
γίνονται πάπιες. Αυτοί που νομίζαμε ότι είναι δράκοι είναι παπάκια τελικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου