ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ -

ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Παλαμάς Κωστής - Παραθέματα

	Γιαννιώτικα, σμυρνιώτικα, πολίτικα, μακρόσυρτα τραγούδια ανατολίτικα, λυπητερά, πώς η ψυχή μου σέρνεται μαζί σας! Είναι χυμένη από τη μουσική σας και πάει με τα δικά σας τα φτερά. Σας γέννησε και μέσα σας μιλάει και βογγάει και βαριά μοσκοβολάει μια μάνα· καίει το λάγνο της φιλί, κι είναι της Μοίρας λάτρισσα και τρέμει, ψυχή όλη σάρκα, σκλάβα σε χαρέμι, η λαγγεμένη Ανατολή.
	«Ανατολή», 1-12. Οι Καημοί της Λιμνοθάλασσας, 1912. Άπαντα, Ε΄

			Γύριζε, μη σταθείς ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη, ο ψεύτης είδωλο είν’ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια, η Αλήθεια τόπο να σταθεί μια σπιθαμή δε θά βρει. Αλάργα. Μόρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια. Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη· κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι, στη λάσπη. Σταύλος ο ναός και μπουντρούμι το σπίτι. Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται. Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους! Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
	«Αποκριτική γραφή», 1-12. Η πολιτεία και η μοναξιά, 1912. Άπαντα, Ε΄ Πως είναι μια η πατρίδα μας κι είναι παντού όπου πάμε, και όπου σταθούμε, μέσα μας πατρίδα μία γρικάμε, μία με λογής ονόματα, πρόσωπα, προσωπίδες. Δε ζει χωρίς πατρίδες η ανθρώπινη ψυχή. «Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες», 65-72. Δειλοί και σκληροί στίχοι, 1928. Άπαντα, Θ΄ Είν’ όλα ανυποψίαστα μέσα σ’ αυτό το σπίτι, εσύ, γυναίκα, σα ματιά του αποσπερίτη, τα δάκρυα σαν καλόδεχτα κι εκείνα πρωτοβρόχια, φέγγει ένας ήλιος χαρωπά στα πάντα, ως και στη φτώχεια, δυσκολοχώριστα, πουλιά, αγόρια, ανθοί, κοράσια,  τα λόγια σα φιλιά απαλά, τα στόματα κεράσια, η Αγάπη χτίζει εδώ φωλιές, κι ο Απρίλης παραστέκει... ― Σ’ αυτό το σπίτι είν’ έτοιμο να πέσει αστροπελέκι! «Εκατό φωνές», 81. Η Ασάλευτη ζωή, 1904. Άπαντα, Γ΄ Εμπρός! Ολόρθοι, ατρόμαχτοι. Μαυρίλα. Αστροπελέκι. Μα το σπαθί γοργάστραψε, και νά! η βροντή τουφέκι! Στον Πίντο απ’ τον Ταΰγετο, και στα Μπαλκάνια, ως πέρα, μια η φλόγα, μια η φοβέρα, κι ένας ο νους. Εμπρός! [...] Εμπρός, αδέρφια, ατράνταχτοι! Κι αν πέφτει αστροπελέκι, νά! το σπαθί γοργάστραψε, βρόντησε το τουφέκι. Κρήτη, ο Μωριάς, η Ρούμελη, εμπρός! η Ελλάδα λάμπει, αχολογάν οι κάμποι, καίνε οι καρδιές. Εμπρός! «Εμπρός», 1-8, 17-24. Η πολιτεία και η μοναξιά, 1912. Άπαντα, Ε΄ Μα μια φορά είν’ η λεβεντιά και μια φορά είν’ τα νιάτα και μια φορά αστραπόφεξες στη νύχτα της καρδιάς μου, Αγάπη για τον αρνητή, και για τον πλάνο Αγάπη! Η Φλογέρα του βασιλιά, Λόγος Β΄, 337-339. 1910. Άπαντα, Ε΄ Κι ακούστε! Πρέπει κι ο άνθρωπος, κάθε φορά που θέλει να ξαναβρεί τα νιάτα του, να ’ρχεται στο ποτάμι της Ομορφιάς να λούζεται. Σ’ όλα μπροστά τα ωραία να στέκεται αδιαφόρευτα και γκαρδιακά να σκύβει προσκυνητής, ερωτευτής, τραγουδιστής, διαβάτης. Η Φλογέρα του βασιλιά, Λόγος Γ΄, 288-292. 1910. Άπαντα, Ε΄ http://www.snhell.gr/index.asp