Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης,
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέσα από τα ερείπια της
καταστροφής και την εδραίωση της «ισορροπίας του τρόμου» του ψυχρού πολέμου,
άρχισε δειλά-δειλά στην αρχή και πιο ενεργά στη συνέχεια να αναδύεται η
«αναγκαιότητα» της Νέας Τάξης. Το πρωταρχικό και κύριο της μέλημα, το οποίο
σκόπιμα δεν προβλήθηκε από την αρχή, ήταν η τελική άλωση και κατάργηση του
αυτεξούσιου της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτό προϋποθέτει, εκτός των άλλων, κυρίως
την σταδιακή μείωση σε πρώτη φάση και στη συνέχεια την πλήρη απάλειψη του
έμφυτου θρησκευτικού αισθήματος. Αυτό το θρησκευτικό αίσθημα ήταν ένα από τα
μεγαλύτερα εμπόδια για να προωθήσει σταδιακά τα επιμέρους βασικά σχέδια της,
όπως το παγκόσμιο φακέλωμα και η άμβλυνση μέχρι εκμηδενισμού όλων των
συνειδησιακών αντανακλαστικών στην επέλαση της παγκόσμιας «πολτοποίησης».
Μερικοί πίστευαν τότε πως ο κομμουνισμός ήταν ο μεγάλος
αντίπαλος της Νέας Τάξης της καπιταλιστικής Δύσης. Αυτή η πεποίθηση ήταν μια
σκοπίμως καλλιεργηθείσα ψευδαίσθηση που συμπαρέσυρε μεγάλες λαϊκές μάζες στην
πολιτικοποίηση του «κενού» και της απάτης, έτσι ώστε να μην μπορούν να
αντιληφτούν το τι πραγματικά τους ετοίμαζαν από τότε. Το πολιτικό παιχνίδι της
αριστεράς και της δεξιάς το έπαιξαν πολύ καλά οι διακινούντες τα «νήματα» για
εκατομμύρια ευκολόπιστους φανατισμένους-μαριονέτες, που είχαν γινει όργανα για
τα δικά τους συμφέροντα. Λαϊκές επαναστάσεις κατά παραγγελία, που σε λίγα
χρόνια ξεφούσκωναν σκορπίζοντας απογοήτευση αφού είχαν επιτελέσει το φθοροποιό
τους έργο σε μεγάλες λαϊκές μάζες.
Μέσα σε μια ιδεολογική και θρησκοληπτική πλημμυρίδα του
εικοστού αιώνα, η Ορθοδοξία ήταν ένα από τα δυσκολότερα εμπόδια προς την
κατεύθυνση της πλήρους συνειδησιακής επικράτησης της Νέας Τάξης. Η παπική
εκκλησία ήταν πάντα το προγεφύρωμα της με την προώθηση της Ουνίας και του
Οικουμενισμού, δηλαδή της «ενότητας» της Νέας Εποχής, ενώ οι αμέτρητες, κυρίως
αμερικανικές, προτεσταντικές σέχτες, οι καλλίτεροι προωθητές της αποδυνάμωσης
και διαστρέβλωσης του χριστιανικού μηνύματος.
Για το σιϊτικό Ισλάμ υπήρχε από παλιά ένα σχέδιο να
εξουδετερωθεί μελλοντικά, ακόμα και με βίαιο τρόπο, από μια ακραία σουνιτική
ισλαμική εξτρεμιστική «θύελλα» που θα είχε δημιουργηθεί στα «εργαστήρια» της
Νέας Τάξης. Η «θύελλα» αυτή θα εξαπολύονταν στην τελική φάση της επιχείρησης
από την αρχή της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», η οποία, ανατρέποντας τα κοσμικά
αλλά εθνικιστικά αραβικά καθεστώτα που έβλεπαν με μεγάλη καχυποψία τους
Αμερικανούς, θα χτυπούσε με ανελέητο τρόπο το σιϊτικό Ισλάμ που θεωρούσε την
Αμερική σαν δαιμονική χώρα.
Οι σουνιτικές εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες θα
προχωρούσαν στο αιματηρό ξεκαθάρισμα κάθε πιθανής αντινεοταξικής αντίστασης
στον ισλαμικό κόσμο. Στο Ισλάμ είχε προκληθεί η δημιουργία μιας χαώδους κατάστασης
που δεν θα επέτρεπε πλέον καμία σοβαρή αντίσταση. Τα φρικτά εγκλήματα των
Τζιχαντιστών, αλλά και των αμερικανικών επεμβάσεων σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Σομαλία,
το μόνο που κατάφερναν ήταν να προκληθεί χάος έτσι ώστε εκατομμύρια να μετακινηθούν
προς την Δύση για να προωθηθεί η σχεδιαζόμενη από χρόνια αλλοίωση των γηγενών
πληθυσμών και η πολτοποίηση των λαών με πρώτο και καλλίτερο στόχο την Ελλάδα
που βρίσκεται ακριβώς στην πρώτη γραμμή εισροής των μουσουλμάνων
λαθρομεταναστών.
Εκείνο όμως που δεν είχε υπολογιστεί ήταν ότι αυτοί οι
εξτρεμιστές κάποτε θα ξέφευγαν από το «πρόγραμμα» και θα δρούσαν ανεξέλεγκτα.
Παράλληλα, οι εξελίξεις στην κρίση της Ουκρανίας, που επίσης ήταν
προγραμματισμένες, έδειξαν πως τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα όπως τα
είχαν υπολογίσει οι σχεδιαστές της Νέας Τάξης, παρά τα όσα είχαν κατορθώσει τα
προηγούμενα χρόνια.
Και στις δυο περιπτώσεις, Μέση Ανατολή και Ουκρανία,
φάνηκε πως το θρησκευτικό ζήτημα λίγο ή πολύ πρωτοστατούσε. Παρά τις προθέσεις
τους να προτάξουν τα κίβδηλα συνθήματα της Νέας Τάξης, όπως δημοκρατικές
διαδικασίες, ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα μειονοτήτων και διαφορετικών
ομάδων και κυρίως ανεξιθρησκεία και αγνωστικισμό, το θρησκευτικό πρόβλημα ήταν
αυτό που οδηγούσε σε καθυστέρηση υλοποίησης των σχεδίων των ταγών της διεθνούς
μασονίας. Κάτι ήξερε εκείνος ο Χάντιγκτων.
Στην ανατολίτικη ορθόδοξη Ευρώπη ο κομμουνισμός, άλλο ένα
δημιούργημα της Νέας Τάξης, είχε πετύχει κατ’ αρχήν να υποσκάψει τα θεμέλια της
Ορθοδοξίας στην μεγαλύτερη ορθόδοξη χώρα. Λόγω όμως της αντιπαλότητας που είχε
δημιουργήσει η ΕΣΣΔ από την δεκαετία του πενήντα με την καπιταλιστική Δύση,
κυρίως μετά την αντισιωνιστική στροφή του Στάλιν, έπρεπε κάποτε το κομμουνιστικό
μπλοκ να ανατραπεί και να διαλυθεί. Το μεγαλύτερο όπλο για την διάλυση του
ανατολικού μπλοκ ήταν η φιλελεύθερη, βλέπε τοκογλυφική χρηματιστηριακή οικονομία,
που σαν το ιστό της αράχνης είχε αρχίσει να απλώνεται παντού στηριζόμενη στην
πρόοδο της τεχνολογίας. Η μασονική ελίτ είχε βρει άλλο ένα ισχυρό μέσο παγκόσμιας
επιβολής της. Η παγκόσμια οικονομία δεν ήταν πλέον η οικονομία της παραγωγής,
αλλά του πλαστικού χρήματος.
Σερβίροντας λοιπόν ωραία συνθήματα, όπως «φιλελεύθερη
οικονομία», «ελευθερία λόγου», «δημοκρατικές εκλογές», κ.λ.π. κατέρρευσαν την
Σοβιετική Ένωση που δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τις τεράστιες τεχνολογικές
εξελίξεις στην οικονομία και στην καταναλωτική πλημμυρίδα των δυτικών σούπερ
μάρκετ.
Από την κατάρρευση αυτή όμως αναδύθηκε ξανά σαν από θαύμα,
η Ορθοδοξία της παλιάς Ρωσίας σε όλο της το μεγαλείο. Οι Αμερικανοί που είχαν
προβλέψει την πιθανότητα αυτής της δυσάρεστης μελλοντικής εξέλιξης, της
εμφάνισης δηλαδή ενός νέου ανεξέλεγκτου παράγοντα στην πορεία επιβολής της Νέας
Τάξης, πολύ νωρίς είχαν προσεταιριστεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο
Κωνσταντινούπολης.
Από την εποχή του Αθηναγόρα υπήρχε σχέδιο να
χρησιμοποιήσουν στο μέλλον το πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης προς όφελος της
επιβολής της Νέας Τάξης μέσω ορθόδοξων συμβόλων, με οικουμενισμό, ένωση των
εκκλησιών, πανθρησκεία και λοιπά. Σήμερα ζούμε την κορύφωση αυτής
της «επιχείρησης» με ένα Πατριάρχη που υπηρετεί αυτά τα σχέδια και τον οποίο
ακολουθούν πιστά και οι υπόλοιποι πατριάρχες της ανατολής, δηλαδή Ιεροσολύμων,
Αλεξανδρείας και Αντιοχείας. Η μεγάλη στήριξη της Ουάσιγκτον στον πατριάρχη
Κωνσταντινούπολης ήταν για να ηγεμονεύσει σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο και να τον
οδηγήσει στην νεοταξική «ένωση» των εκκλησιών. Η
κορυφή της Ορθοδοξίας θα γίνονταν το όργανο της επικράτησης, με την επίκληση
της δήθεν χριστιανικής ενότητας και ανοχής, των νεοταξικών προτύπων, δηλαδή
«ανακάτωμα» όλων των γνωστών θρησκευτικών δογμάτων για να βγει το «ζουμί» της
νέας «θρησκευτικής» αγνωστικιστικής δικτατορίας, αναγνώριση ακόμη και νομικώς
κάθε είδους φυσικής διαστροφής και τέλος πλήρη πνευματική αποχαύνωση του
κόσμου.
Στην εκστρατεία αυτή θα συνέβαλλε και ο τεχνολογικός
ψυχολογικός πόλεμος που είχε εξαπολυθεί από παντού σε ένα έρμαιο ποίμνιο, για
να φτάσουμε στην τελική επίθεση, στον κορυφαίο στόχο τους όπως τον είδαμε
παραπάνω, δηλαδή στην καταστροφή του αυτεξουσίου και στον πλήρη έλεγχο των
ανθρωπίνων συνειδήσεων. Κατασκευή ανθρώπων ανδρείκελων-ρομπότ που θα εκτελούν
χωρίς καμία αντίσταση τις εντολές των σατανικών πατρώνων της Νέας Τάξης.
Παράλληλα η πλήρης υποταγή στο άρμα της Νέας Τάξης μέσω
μιας ανίερης προδοσίας ενός διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου της ορθόδοξης
Ελλάδας, που ήταν η μόνη ορθόδοξη χώρα που δεν είχε πληγεί από τον κομμουνισμό,
στόχευε στην σταδιακή απαξίωση του ορθόδοξου φρονήματος του ελληνικού λαού. Η
ορθόδοξη Ελλάδα έμελε να χρησιμέψει σαν το «φωτεινό» παράδειγμα από τους
δυνάστες του κόσμου και για άλλες χώρες.
Σήμερα η Ελλάδα δεν είναι κυρίαρχη χώρα αλλά όργανο των
σκοτεινών συμφερόντων της διεθνούς μασονίας και έχει μια πολιτική και
εκκλησιαστική ηγεσία που υπακούει πιστά στις εντολές των νεοταξικών της
αφεντάδων, καταστρέφοντας ό,τι ιερό και όσιο κράτησε σε ζωή τον Ελληνισμό και
τη Ορθοδοξία επί τόσους αιώνες. Παρέμειναν όμως κάποιες εστίες ελληνορθόδοξης
αντίστασης σε όλη αυτή την νεοταξική λαίλαπα σαν μαγιά στηρίζοντας την ελπίδα
της Ορθοδοξίας.
Παράλληλα, μετά την βάναυση διάλυση και της Γιουγκοσλαβίας
παρέμενε το «αγκάθι» της ορθόδοξης Ρωσίας. Κάποιες κινήσεις προσέγγισης της
ρωσικής Ορθοδοξίας με τον πάπα και την δυτική νεοταξική φιλοσοφία και εδώ με τα
δέλεαρ της «ενότητας» της ανάγκης μιας ενιαίας παγκόσμιας εκκλησίας, είχαν
κάποιες επιτυχίες αλλά σε γενικές γραμμές δεν κατάφεραν πολλά πράγματα. Η
καταπληκτική αναβίωση της Ορθοδοξίας στην απέραντη Ρωσία συνεχίστηκε με γοργό
ρυθμό προκαλώντας ιδιαίτερη ανησυχία στην Δύση.
Στην εξέλιξη αυτή προστέθηκε και το γεγονός της ανάδυσης
στην εξουσία ενός νέου ηγέτη. Αυτός ήταν ο Βλαδίμηρος Πούτιν. Αν και πολλοί τον
χαρακτήρισαν σαν ένα ύπουλο ηγέτη, πρώην αρχηγό της μυστικής υπηρεσίας της
Σοβιετικής Ένωσης, κατάφερε για πρώτη φορά να ορθώσει κάποιες σοβαρές
αντιστάσεις στην επέλαση της νέας Τάξης. Ο Ρώσος ηγέτης γρήγορα κατανόησε ότι η
Νέα Τάξη επιδίωκε την πλήρη άλωση της Ρωσίας στον οικονομικό αλλά και στον
πολιτιστικό, συνειδησιακό τομέα, με την επιβολή των πολιτιστικών της αξιών. Το
σχέδιο προέβλεπε να ξεπουληθεί η χώρα σε τιμές «εκπτώσεων» που θα απέφερε
δισεκατομμύρια στους σχεδιαστές της Νέας Τάξης, κάτι που ο Πούτιν δεν μπορούσε
να το αποδεχτεί χωρίς αντίδραση. Ο Πούτιν γρήγορα συνειδητοποίησε πως είχε
κάποια μεγάλα «όπλα» που τα χρησιμοποίησε με τον καλύτερο τρόπο δημιουργώντας
εν μέρει συνθήκες υπέρβασης της δυτικής οικονομικής μονοκρατορίας και της
αμερικανικής πλανηταρχίας.
Το ένα ήταν το ατομικό οπλοστάσιο της Ρωσίας, το άλλο οι
ενεργειακές της πηγές και το τρίτο ο παράγοντας της Κίνας, που αν και είναι μια
χώρα επιρρεπής στα οικονομικά καταναλωτικά δέλεαρ της Δύσης, διακατέχεται και
αυτή από μια παραδοσιακή καχυποψία για την Αμερική.
Το θέμα της Κίνας ήταν άλλη μια αποτυχία της Νέας Τάξης
καθώς το παλιό σχέδιο του Κίσινγκερ να στρέψει τους Κινέζους κατά της Μόσχας,
αυτή την φορά λειτούργησε αντίστροφα φέρνοντας τους Κινέζους όλο και πιο κοντά
στην Ρωσία και εξ’ αιτίας της αλόγιστης και αμέριστης στήριξης των ΗΠΑ στην
ανταγωνίστρια της Κίνας, Ιαπωνία. Πραγματικά η ανάδυση και η παρουσία του Ρώσου
πρόεδρου που γρήγορα έκανε συνεταίρο του τους Κινέζους, απέβαινε ένα σοβαρό
«αγκάθι», όχι τόσο γιατί ο ίδιος έχει αναλάβει να είναι ο προστάτης της
Ορθοδοξίας, αλλά γιατί τα πραγματικά του συμφέρονται είχαν έρθει σε απευθείας
σύγκρουση με τους δυτικούς νεοταξικούς ηγέτες. Το ενεργειακό πρόβλημα ήταν το
επίμαχο σημείο σε αυτή την φάση του πολέμου με προέκταση τις θρησκευτικές
διαστάσεις που αναφέραμε παραπάνω.
Η προσοχή συγκεντρωνόταν στην ενεργειακή απομόνωση της
Ρωσίας κάτι που όμως εθελοτυφλούσε στην τεράστια ενεργειακή της επάρκεια καθώς
και στην μεγάλη ενεργειακή εξάρτηση πολλών δυτικών χωρών. Βέβαια υπάρχει πάντα
η πιθανότητα κάποιας προσέγγισης που θα προβλέπει ένα κάποιο μοίρασμα
επικρατειών και κερδών και παράλληλα την σταδιακή υποβάθμιση του θρησκευτικού
προβλήματος με μια προβλεπόμενη πίεση προς το πατριαρχείο της Μόσχας, που ακόμα
αντιστέκονταν, σε «ιστορικό συμβιβασμό» με το Βατικανό και κυρίως με την
Κωνσταντινούπολη. Η εμμονή όμως κάποιων ηγετών της Νέας Τάξης από την Αμερική
και από την Ευρώπη στο παλιό τους σχέδιο της ολοκληρωτικής άλωσης της Ρωσίας,
δεν βοηθά καθόλου προς αυτή την κατεύθυνση.
Το σύγχρονο πρόβλημα είναι πως πολλοί ταγοί της Νέας
Τάξης, όπως οι Ρότσιλντ, άρχισαν να εκνευρίζονται γιατί πολλά σχέδια τους δεν
πραγματοποιηθήκαν όπως είχαν προγραμματίσει και αυτό ενέχει σοβαρούς κινδύνους
για την παγκόσμια ειρήνη. Η αμερικανική οικονομία υπέστη σοβαρά πλήγματα από
την πολιτική των Μπους και έφτασε σε πραγματικό οικονομικό αδιέξοδο που
επισείει την παγκόσμια ανασφάλεια και τον κίνδυνο μιας μεγαλύτερης σύρραξης.
Πολλοί προβλέπουν μια αναπόφευκτη επιδείνωση μέχρι και
ανοιχτή σύγκρουση Δύσης με Ρωσία με τελική νίκη της Νέας Τάξης ενώ προσβλέπουν
πως η ανατολική Ορθοδοξία θα υποταχτεί τελικά στις επιταγές της καθώς οι
εκκλησιαστικές ηγεσίες, πλην κάποιων εξαιρέσεων, έχουν ήδη υποταχτεί πλήρως στα
οικουμενιστικά πρότυπα. Μια ανοιχτή σύγκρουση όμως δεν είναι καθόλου εύκολη
υπόθεση καθώς μια Ρωσία με τις σημερινές της πυρηνικές δυνατότητες και
παράλληλα μια Κίνα όπου αυξάνεται συνεχώς η καχυποψία προς τους Αμερικανούς και
η εχθρότητα της με τους κύριους συμμάχους των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, δηλαδή τις
Ιαπωνία και Ν. Κορέα, αποτελούν ισχυρά αποτρεπτικά δεδομένα.
Για να γίνει ένας πόλεμος με επιτυχία χρειάζεται και ένα
ιδεολογικό υπόβαθρο. Σε αυτό το πεδίο από την μια έχουμε τα «ιδανικά» και τα
«πρότυπα» της Νέας Τάξης, δηλαδή πανθρησκεία, παγκόσμια κυβέρνηση, ένα ενιαίο
νόμισμα, ελεύθερο εμπόριο, ηλεκτρονικές κάρτες που υποτίθεται θα «ελέγχουν» το
παγκόσμιο έγκλημα, (στην πραγματικότητα τους πολίτες των κρατών σε κάθε τους
δραστηριότητα κατά το «Ο Μεγάλος
Αδελφός» του Όργουελ), και από τα άλλη κάποιες εστίες θρησκευτικής αντίστασης
που προέρχονται κυρίως από αγωνιζόμενα ορθόδοξα κέντρα.
Το πόσο το
θρησκευτικό ζήτημα επηρεάζει την διεθνή γεωπολιτική επικαιρότητα και γενικότερα
τις διεθνές εξελίξεις, φάνηκε ξεκάθαρα σε όλες τις τελευταίες μεγάλες κρίσεις στην
Συρία και στην Ουκρανία. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι σχεδιαστές της Νέας Τάξης
και εδώ έγκειται και ο μεγάλος κίνδυνος. Αν δουν πως αποτυγχάνουν τα σχέδια
τους για τον πλήρη συνειδησιακό έλεγχο της ανθρωπότητας, δεν αποκλείεται να
προκρίνουν το σχέδιο της δραστικής μείωσης του πληθυσμού μέσω νέων
περιφερειακών συγκρούσεων ακόμα και γενικότερου πολέμου, ενώ υπάρχει πάντα και
το σχέδιο μέσω καινούργιων ανθρωποκτόνων επιδημιών από καινούργιους
θανατηφόρους ιούς κατασκευασμένους σε «επιλεγμένα» χημικά εργαστήρια.
Αν και εκ πρώτης όψεως ο «πόλεμος» φαίνεται πως είναι
άνισος υπέρ του «Σκότους», υπάρχει ένα πολύ σοβαρό αδύνατο σημείο της Νέας Τάξης.
Εκείνο που δεν κατανόησαν, ή καλύτερα ποτέ δεν παραδέχτηκαν οι ταγοί της, είναι
πως, σαν άνθρωποι, κάνουν ανθρώπινα σφάλματα και πως τα ανθρώπινα σχεδία, όσο
τέλεια και να είναι, είναι ανθρώπινα, δηλαδή ενέχουν πάντα τον κίνδυνο
ανατροπής και αποτυχίας τους.
Πολλές φορές, όπως ανέφερε κάποτε ένας χαρισματικός
ηγούμενος, ο Θεός βάζει τον Διάβολο για να παιδεύσει τον άνθρωπο και να τον
φέρει στον σωστό δρόμο. Αυτό είναι και το νόημα όλων αυτών των δοκιμασιών.
Ο κόσμος δεν έγινε στην τύχη και ούτε ο άνθρωπος είναι
μόνο ένα μείγμα υγρών και αδένων που όταν παύει να χτυπά η καρδιά και
νεκρώνεται ο εγκέφαλος γίνεται άχρηστο χώμα. Εκείνο που δεν συνειδητοποίησαν
είναι πως κάπου υπάρχει πάντα «κάτι» που μας λείπει και αυτό είναι η ουσία όλης
της σημερινής κρίσης της ανθρωπότητας που την προκάλεσε και συνεχίζει να την
υποδαυλίζει η άμετρη απληστία της Νέας Τάξης, τόσο στο υλικό, όσο, και εδώ
είναι το επίμαχο σημείο, στο πνευματικό επίπεδο.
Η κορύφωση αυτής της απληστίας είναι η μέσω της
τρομακτικής εξέλιξης της επιστήμης και της τεχνολογίας, που έφτασε στο σημείο
να πιστεύει ότι είναι ικανή να δημιουργήσει ζωή, χωρίς ποτέ να μπορεί να
καθορίσει τι είναι η ζωή, ο «άνθρωπος – θεός», χωρίς τον μόνο και αληθινό Θεό.
Εδώ έρχεται να παίξει τον πραγματικά πολύ σημαντικό
θεραπευτικό της ρόλο σε όλες αυτές τις αρρωστημένες αυταπάτες, η Ορθοδοξία,
όπως αυτή κράτησε την αλήθεια επί τόσους αιώνες και έφτασε σήμερα και αυτή να
βιώνει την μεγάλη παγκόσμια κρίση που είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση. Ο
άνθρωπος δεν είναι ανδρείκελο που κατασκευάζεται σε κάποιο γήινο εργαστήριο,
αλλά πρόσωπο, ανεξάρτητο πνεύμα, καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεοῦ, ο
σκοπός του οποίου είναι θεραπευμένος να κοινωνήσει με τον Δημιουργό Του. Αυτός
είναι νόμος θεϊκός και απαραβίαστος και τα ανθρώπινα σχέδια, όπως δεν μπόρεσαν ποτέ,
έτσι και σήμερα δεν μπορούν να υπερβούν τα «ανώτερα» του μόνου Παντοδύναμου,
γιατί η αγάπη του Θεού είναι το κέντρο της ιστορίας του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου