ΠΟΛΕΜΟΙ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΠΟΛΕΜΟΙ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗΣ

3 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2013

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Δύο δεκαετίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τη διάλυση της Σοβιετικής ‘Ενωσης και του σοβιετικού κομμουνισμού, το 1989-91, που ακολούθησαν, μία δεκαετία μετά το πλήγμα στους διπλούς πύργους του Μανχάτταν (2001), που επέτρεψε την τεράστια στρατιωτική εκστρατεία της «Αυτοκρατορίας» στη Μέση Ανατολή, ένα «Τρίτο Κύμα» πολιτικού, οικονομικού, γεωπολιτικού και «ιδεολογικού» μετασχηματισμού σε βάθος του κόσμου μας πλήττει, αυτή τη φορά, την Ευρώπη.

‘Όπως συνέβη και στα προηγούμενα δύο κύματα μετασχηματισμών, το αληθινό «ιστορικό υποκείμενο» που παίρνει την πρωτοβουλία τους, πιο συχνά στο παρασκήνιο, λιγότερο συχνά στο προσκήνιο, παραμένει ένα και το αυτό: η συμμαχία των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων εντός του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ και της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», «αυτοκρατορία» που διευθύνει, με αρκετά συγκεντρωτικό τρόπο, την παγκόσμια οικονομία. Πρόκειται για μια συμμαχία «των αμερικανικών όπλων και των μεγάλων τραπεζών». (Είναι αλήθεια ότι, στη σοβιετική περίπτωση, την πρωτοβουλία πήρε το μεταρρυθμιστικό τμήμα της σοβιετικής γραφειοκρατίας, αλλά οι ιδέες και οι ατζέντες του σχηματίστηκαν στην πραγματικότητα από τους Αμερικανούς, Βρετανούς και «τύπου Σόρος» φίλους του, προτού έρθει στην εξουσία. ‘Οσο για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, οι άνθρωποι των ΗΠΑ και του Σόρος κυριαρχούσαν στην Ελλάδα το  2009-10, ενώ η Goldman Sachs και αντίστοιχων αντιλήψεων τραπεζικοί κύκλοι είχαν επίσης μεγάλη ισχύ στη Γερμανία. Το γερμανικό κατεστημένο ήταν και είναι αρκετά ισχυρό, οι ιδέες του όμως παραμένουν πολύ πρωτόγονες, μια κατάσταση που ερμηνεύεται από έναν αριθμό αιτίων, περιλαμβανομένης της ιδιαίτερης διαδρομής της γερμανικής ιστορίας).

Ο τελικός σκοπός αυτών των δυνάμεων είναι η δημιουργία μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας, η άρνηση των αποτελεσμάτων του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, αν όχι των αξιών των ευρωπαϊκών επαναστάσεων των τελευταίων τριών αιώνων και των εθνικών επαναστάσεων των αποικιών. Είναι να επιβάλουν, κατά των αξιών και ιδεών αυτών των επαναστάσεων, τις «αξίες» του Χρήματος οργανώνοντας, γύρω από αυτές, την κυριαρχία μικρών εθνικών, κοινωνικών, θρησκευτικών κλπ. ομάδων, που ελέγχουν στη πραγματικότητα τον κόσμο μας. Το σχέδιό τους είναι να διευθύνουν την ίδια μας την εξέλιξη ως είδους μέσα από ένα μονοπώλιο επιστημονικής γνώσης και τεχνολογικής δύναμης, μέσω μιας ριζικής αύξησης των ανισοτήτων, περιλαμβανομένων των ανισοτήτων στη διανοητική δύναμη/ικανότητα, και επίσης μέσω της χρήσης νέων τεχνολογιών, όπως η επιστήμη της πληροφορίας, οι νευροεπιστήμες, η θεωρία του Χάους, η γενετική μηχανική κλπ., με σκοπό τον χειρισμό μεγάλων κοινωνικών συνόλων και των αντιπροσώπων τους, των «ηγετών» τους.

‘Ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό και των τριών κυμάτων μετασχηματισμών (πρ. ΕΣΣΔ, Μέση Ανατολή, Ευρώπη) είναι η καταστροφική τους ουσία. Οι νέες τάξεις (orders) που δημιουργούνται δεν είναι παρά η χαοτική αποσύνθεση παλαιότερων τάξεων, της «σοβιετικής σοσιαλιστικής», της «αραβικής εθνικιστικής», της «αστικοδημοκρατικής», και όχι η δημιουργία νέων. Ας πάρουμε το παράδειγμα της γειτονικής μας Γιουγκοσλαβίας, που υπήρξε, όπως ομολόγησε η Μάργκαρετ Θάτσερ, το πρωτότυπο για ότι επρόκειτο να συμβεί στη Μέση Ανατολή. ‘Ολες οι Δημοκρατίες της κατεστράφησαν και παραμένουν κατεστραμμένες, όχι μόνο η Σερβία. Η Δύση πήγε σε πόλεμο, υποτίθεται για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των Βόσνιων και των Κοσοβάρων, αλλά αρνήθηκε να τους δώσει τα ελάχιστα μέσα που θα τους επέτρεπαν να επιβιώσουν κατά έναν αξιοπρεπή τρόπο και να ανοικοδομήσουν τις χώρες τους. Στη Γιουγκοσλαβία έγινε το αντίθετο απ΄αυτό που συνέβη μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι Αμερικανοί προσπάθησαν να χτίσουν το δικό τους σύστημα στη Δυτική και οι Ρώσοι στην Ανατολική Ευρώπη.

Γι’ αυτό και αποτελεί πολύ σοβαρό, στρατηγικό σφάλμα, ολέθρια αυταπάτη, του δομημένου στην υποτέλεια ελληνικού αστικού κόσμου να ελπίζει εν τη απελπισία του ότι, στο τέλος θα πάρει ένα ξεροκόμματο, όπως πήρε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου – γεγονός που επιβιώνεται κάθε φορά που η τρόικα ανταμείβει μια ακόμα πράξη υποταγής με μια γερή κλωτσιά στα οπίσθια των κυβερνώντων. Αυτά ισχύουν και για όσους τυχόν, από την αριστερά, νομίσουν ότι θα αντιμετωπίσουν με χαμηλής ποιότητας, κλασικά ελληνικά κολπάκια μια τέτοια κρίση. Οι ‘Ελληνες δεν κατάλαβαν ότι δεν τους χρειαζόμαστε μετά το 1990, έγραψε ο κ. Φρήντμαν, επικεφαλής του αμερικανοεβραϊκού think tank Stratfor. Μόνο αν αγωνιστούμε σκληρά, ανελέητα για το τομάρι μας, αναγκάζοντάς τους να παραδεχτούνε ότι μας χρειάζονται, υπάρχει ελπίδα να επιβιώσουμε ως κάπως συγκροτημένο έθνος.

Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να δείξουμε πως, αυτές οι γενικές τάσεις του παγκόσμιου συστήματος εκδηλώνονται στην Ευρώπη και στους πολέμους χρέους που διεξάγονται στην ήπειρό μας, στην πρώτη γραμμή των οποίων βρέθηκε, κατά τραγικό τρόπο, η χώρα μας και, εδώ και έξη μήνες, και το δεύτερο ελληνικό κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία.

Από τη Lehman Brothers στην Ελλάδα

‘Ένα χρόνο μετά τη συντριβή της Lehman Brothers, το 2008, η κρίση του τραπεζικού συστήματος των ΗΠΑ «μετανάστευσε» στην Ευρώπη, μετατρεπόμενη σε κρίση δημόσιου χρέους, αλλά επίσης επάγοντας τη σοβαρότερη κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, αλλά και της δημοκρατίας στην Ευρώπη μετά το 1945. Η ίδια η ύπαρξη της ΕΕ και του ευρώ τέθηκαν σε αμφισβήτηση, ή τουλάχιστο το ποιες χώρες «άξιζαν» να είναι μέλη της και ποιες όχι. Ακόμα και οι ίδιες οι έννοιες του Κράτους και του ‘Εθνους, θεμελιώδους σημασίας για την Ευρώπη, τους τρεις με πέντε τελευταίους αιώνες, άρχισαν να κλονίζονται από την κρίση δημοσίου χρέους, για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1930.

Η τραπεζική κρίση του 2008 αντιμετωπίστηκε κυρίως με κινητοποίηση πολύ σημαντικών κρατικών μέσων για να σωθούν οι τράπεζες, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. «Οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν» («too big to fail»), διακήρυξαν οι πολιτικοί σε Ευρώπη και Αμερική. Ξαναγράφοντας τους θεμελιώδεις νόμους του καπιταλισμού (εταιρείες ή άτομα που δεν έχουν να πληρώσουν χρεωκοπούν), η δυτική πολιτική ελίτ επιβεβαίωσε την κυριαρχία του Χρηματιστικού Κεφαλαίου σε όλο το σύστημα, με τρόπο πρωτοφανή στην ιστορία του σύγχρονου καπιταλισμού, τουλάχιστο μετά το 1929 και σηματοδότησε τον ερχομό ενός συστήματος «φεουδαρχίας του χρήματος». Αρνούμενες στις τράπεζες τη δυνατότητα να χρεωκοπήσουν, οι δυτικές πολιτικές ελίτ έσπρωξαν όλους τους άλλους να χρεωκοπήσουν, περιλαμβανομένων κρατών και ολόκληρων κοινωνιών!

Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί, σε παρόμοιες συνθήκες, δεν ελήφθη κανένα από τα μέτρα ελέγχου και περιορισμού των δραστηριοτήτων του χρηματοπιστωτικού τομέα της οικονομίας που υποσχέθηκαν οι δυτικές πολιτικές ελίτ. Οι ελίτ της πολιτικής και των media ελέγχονται στενά από το Χρήμα, ήταν επομένως απολύτως φυσικό το Χρήμα να αποφύγει κάθε απώλεια, εγγράφοντας μάλιστα  κάθε απώλεια στα κράτη και μετατρέποντας την τραπεζική σε κρίση δημοσίου χρέους. Στην όλη αυτή διαδικασία, ο χρηματοπιστωτικός τομέας συνέχισε να πραγματοποιεί πολύ ικανοποιητικά κέρδη.

‘Ενας αριθμός από άλλους παράγοντες επίσης συνέβαλε στην κρίση δημόσιου χρέους, περιλαμβανομένης της πίεσης που ασκεί η παγκοσμιοποίηση στην Ευρώπη, της δομής της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης και, ιδίως, της Ευρωζώνης, της ενδημικής κακοδιαχείρισης σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες (που δεν ήταν όμως τελείως άσχετη με το διεθνές περιβάλλον τους) κλπ.

Στη διάρκεια πολλών χρόνων δημιουργήθηκε μια φούσκα (δημοσίου και ιδιωτικού) χρέους και μετά εξερράγη. Αυτό δεν έγινε κατά τρόπο αυθόρμητο, αλλά κατά μάλλον ελεγχόμενο τρόπο, που θυμίζει την «τεχνολογία», το know how που ανέπτυξε στον τομέα αυτό και χρησιμοποίησε η Goldman Sachs. (Για την τράπεζα αυτή και την «Αυτοκρατορία του Χρήματος» δες το παράρτημα 1). Την επιχείρηση αυτή οργάνωσε και πραγματοποίησε μια συμμαχία των δυνάμεων του παγκόσμιου Χρήματος και των ανώτερων τάξεων και του πολιτικού κατεστημένου της Γερμανίας, ακολουθούμενο από το μεγαλύτερο τμήμα του ευρωπαϊκού πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου.  ‘Ηταν μια συμμαχία τύπου Φάουστ ανάμεσα στην κ. Μέρκελ και τη Goldman Sachs, ακολουθούμενη από τους άλλους εκπροσώπους του Χρήματος. Από την άποψη αυτή μπορούμε να τη θεωρήσουμε και ως πράξη προδοσίας των Γερμανών ηγετών έναντι της ευρωπαϊκής ιδέας, με δεδομένο ότι τα κέντρα και η ψυχή του παγκόσμιου χρήματος είναι, στην πραγματικότητα, εκτός ηπειρωτικής Ευρώπης, στη Νέα Υόρκη και το City, ακόμα κι αν συχνά οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμού ονομάζονται Deutsche Bank ή Société Générale.

Ο άμεσος σκοπός αυτής της επιχείρησης ήταν το χρέος, που δημιούργησε η καταχρηστική, συχνά παράνομη δραστηριότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα, να πληρωθεί από τα φτωχότερα στρώματα και τις φτωχότερες χώρες της ΕΕ/ευρωζώνης. Αλλά, επίσης, η κρίση χρησιμοποιήθηκε για να επιτευχθούν πολύ ευρύτεροι στόχοι, θεμελιώδους, συστημικής σημασίας. Τα χρέος μετετράπη σε ισχυρό όπλο καταστροφής, κατά πολύ ριζοσπαστικό τρόπο, του κοινωνικού κράτους πρόνοιας στην Ευρώπη, αλλά και μετασχηματισμού, σε ολιγαρχική κατεύθυνση, του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Οι θεσμοί που δημιουργήθηκαν για τη διαχείριση του χρέους άρχισαν να υπερκαλύπτουν τους «συνήθεις» δημοκρατικούς θεσμούς, αντανακλώντας την αρχή μετάβασης από την αρχή της «λαϊκής κυριαρχίας», θεμελιώδους σημασίας, τουλάχιστο θεωρητικά, στην Ευρώπη, μετά την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, προς ένα σύστημα που βασίζεται στην αρχή κυριαρχίας του Χρήματος (αυτή η τάση ήταν ήδη πολύ σαφής στη συνθήκη του Μάαστριχτ που εισήγαγε το Ευρώ. Αλλά η συνθήκη δεν είχε δημιουργήσει τα εργαλεία επιβολής της που τώρα δημιουργούνται ως θεσμοί διαχείρισης του προβλήματος του χρέους, όπως είναι οι τρόικες, το EFSF, το ESM).

Οι Ευρωπαίοι φιλελεύθεροι πολιτικοί προσπάθησαν συχνά στο παρελθόν να περιορίσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος. Αλλά οι όποιες επιτυχίες τους υπήρξαν αστειότητες συγκρινόμενες με αυτό που επιτεύχθηκε στα τελευταία τρία χρόνια, με την κατάργηση ή τον περιορισμό σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, πρώτα απ’ όλα στην Ελλάδα, των πλέον θεμελιωδών δικαιωμάτων που κέρδισαν οι εργαζόμενοι και οι πολίτες της ηπείρου μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και, σε μερικές περιπτώσεις, από την αρχή του 20ού αιώνα.

Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα, ακολουθούμενη σταδιακά από τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, άρχισε τη μετατροπή της σε είδος ευρωπαϊκού Τρίτου Κόσμου. Το ΔΝΤ εκλήθη να βοηθήσει την καθοδήγηση της διαδικασίας, όπως είχε κάνει σε πολλές άλλες χώρες του τρίτου κόσμου. Στην πορεία περιορίστηκαν η δημοκρατία, η κρατική κυριαρχία και η σχετική ανεξαρτησία των ευρωπαϊκών κρατών. Η αποτυπωμένη στα θεμελιώδη κείμενα και τις συνθήκες της ΕΕ ισοτιμία των μελών της ΕΕ και της ευρωζώνης σχεδόν καταργήθηκε στην πράξη, με τη Γερμανία να χρησιμοποιεί όλη την οικονομική και πολιτική ισχύ της για να «πειθαρχήσει» την Ευρώπη με τη βοήθεια των αγορών. Κλονίστηκε η ίδια η ιδεολογία της ελευθερίας και της προόδου στην οποία στηρίχτηκαν Ευρώπη και Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Το αυτό συνέβη και με την ιδεολογία της δημοκρατίας καθώς Οίκοι Αξιολόγησης, αγορές κα τρόικες άρχισαν να αποφασίζουν στη θέση των εκλεγμένων κοινοβουλίων και των λαών

‘Ενας Γκουντέριαν στην Ευρώπη

Από την άποψη των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων του κεφαλαίου, η εξέλιξη της ευρωπαϊκής κρίσης τα τελευταία τρία με πέντε χρόνια μπορεί να θεωρηθεί ως μία εκπληκτική επιτυχία, αν κρίνουμε από την ευκολία με την οποία επέβαλαν τις απόψεις τους επί κρατών και λαών στην Ευρώπη. Ο θρίαμβος αυτός προετοιμάστηκε βέβαια στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών μέσω της μακράς παρακμής τόσο της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς, όσο και της «εθνικής» δεξιάς, γκωλικού ή χριστιανοδημοκρατικού τύπου, στην Ευρώπη και μέσω επίσης του επιτυχούς «εισοδισμού» των ανθρώπων του Χρήματος και της «Αυτοκρατορίας» (ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ) σε όλες τις σημαντικές θέσεις σε όλους τους ευρωπαϊκούς πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς και τα media. Ταυτόχρονα, η παγκοσμιοποίηση δημιούργησε ισχυρά εμπόδια σε οποιοδήποτε κράτος θέλει όχι να επικρατήσει επί των «αγορών», αλλά να διατηρήσει έστω κάποια ελευθερία ελιγμών.

Στις συνθήκες αυτές, οι δυνάμεις της «αγοράς» είχαν τη δυνατότητα να ενορχηστρώσουν το πληροφορικο-χρηματιστικό ισοδύναμο ενός πολέμου εναντίον επιμέρους ευρωπαϊκών κρατών, αρχίζοντας με την Ελλάδα το 2009-10, με την επιρροή μεγάλης κλίμακος επί των πολιτικών αποφάσεων και κινήσεων κεφαλαίου. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ταυτόχρονα ως παράδειγμα, αποδιοπομπαίος τράγος, πεδίο πειραματισμού και «σκιάχτρο», παράδειγμα τιμωρίας προορισμένο να τρομοκρατήσει όλους τους άλλους στην Ευρώπη. ‘Όταν η Ελλάδα υπέκυψε στις πιέσεις των αγορών και της Γερμανίας, τον Απρίλιο-Μάιο 2010, την επόμενη ακριβώς μέρα, ο πόλεμος των αγορών συνεχίστηκε στις άλλες περιφερειακές χώρες, με τελευταίο παράδειγμα την Κύπρο τον Μάρτιο 2013. Το «πολεμικό σχέδιο» των αγορών θυμίζει την εκστρατεία του Χίτλερ στην Ευρώπη το 1939-41 ή τις στρατιωτικές εκστρατείες στη Μέση Ανατολή μετά το 2001 (εναντίον διαδοχικά του Αφγανιστάν, του Ιράκ, του Λιβάνου, της Λιβύης, της Συρίας), οργανωμένων κατά τρόπο που να αποτρέψει τη συμμαχία των χωρών-θυμάτων.

Οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι χρέους δομήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να παράγουν διαφορετικές τάξεις θυμάτων, καθιστώντας πολύ δύσκολο στα θύματα να ενωθούν. Η Ελλάδα, η Κύπρος και η Πορτογαλία, μετετράπησαν, από σχετικά κυρίαρχα, ανεξάρτητα κράτη σε πλήρεις, de jure «αποικίες χρέους», κυβερνώμενες επίσημα από τρόικες των δανειστών. Η Πορτογαλία παραμένει όμως μια σχετικά σταθερή αποικία, ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος παραμένουν εντός «σπείρας θανάτου», για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία Σόρος, δηλαδή σε μια διαδικασία ταχείας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Στην Κύπρο, ακόμα και η βραχυπρόθεσμη ύπαρξη του κράτους έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση. ‘Άλλες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία γίνονται ή έχουν γίνει ντε φάκτο, όχι όμως ντε γιούρε αποικίες χρέους

‘Όπως θα επιχειρήσουμε να δείξουμε, η ευρωπαϊκή κρίση χρέους που, στην πραγματικότητα, είναι μόνο στην αρχή της, παράγει ήδη όχι μόνο μια σπουδαία στροφή στην οικονομική και κοινωνική πολιτική στην Ευρώπη, αλλά, επίσης, θεμελιώδεις μεταβολές στην κρατική δομή της ηπείρου, στον χαρακτήρα της ‘Ενωσης, την ιδεολογία της, τον τρόπο που οι ευρωπαϊκοί λαοί αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους, ακόμα και στην γεωπολιτική κατάσταση, ενίοτε ακόμη και ορισμένες «πολιτιστικές συνέπειες». Είμαστε μόνο στην αρχή μιας πολύ βαθιάς, δομικής κρίσης στην Ευρώπη, κρίσης που έχει το δυναμικό να μετασχηματίσει κατά ριζοσπαστικό τρόπο την ήπειρο (και τον ρόλο της στον κόσμο). Δεν μπορεί να προκαλέσει παρά, το λιγότερο, ένα ριζικό μετασχηματισμό, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, της ΕΕ. Στο πιο ριζοσπαστικό σενάριο, μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τη διάλυση, καταστροφή της ΕΕ και χρηματοπιστωτικούς πολέμους «χρέους» μέσα στην Ευρώπη.

Διαδικασίες όπως αυτές που περιγράψαμε, θα επηρεάσουν πολύ την «στρατηγική» κατάσταση του κόσμου. Η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου ο κόσμος του ‘Αρη συναντά τον κόσμο της Αφροδίτης και όπου ο τομέας του γεωπολιτικού ρεβιζιονισμού (Μέση Ανατολή) μερικά επικαλύπτεται με τον τομέα του ρεβιζιονισμού της αγοράς (Ευρώπη), θα είναι ο πρώτος που θα επηρεασθεί γεωπολιτικά. Η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έχει κεντρική θέση μεταξύ της Μέσης Ανατολής και της Δυτικής Ευρώπης, της Ρωσίας και των «θερμών θαλασσών», και θα είναι πιθανώς η πρώτη που θα επηρεασθεί, και κατά γεωπολιτικό τρόπο, από την ευρωπαϊκή οικονομική κρίση.

Το γεγονός ότι οι δύο χώρες της ΕΕ που ανήκουν στην περιοχή, η Ελλάδα και η Κύπρος, υφίστανται μια πολύ βαθύτερη ύφεση από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, συνιστά επίσης ισχυρή ένδειξη στην ίδια κατεύθυνση. (Δες το παράρτημα 2 για τον γεωπολιτικό και «ιδεολογικό» ρόλο και στη σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου). Αλλά και το αντίθετο είναι αλήθεια. Η Ελλάδα και η Κύπρος λειτουργούν τώρα ως καταλύτες πολύ ευρύτερων διαδικασιών. Είναι, όπως ήδη σημειώσαμε, πειραματόζωα, αποδιοπομπαίοι τράγοι, καταλύτες και σκιάχτρα

‘Ενας πληροφορικός-οικονομικός πόλεμος στην Ευρώπη 

Οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ιδίως η Ελλάδα, παρά την τυπική ένταξή τους στον πυρήνα του δυτικού συστήματος, δηλαδή στο ΝΑΤΟ και την ευρωζώνη, έγιναν στόχος ενός πληροφοριακού πολέμου, που θύμισε τους επικοινωνιακούς πολέμους τα μεγάλα δυτικά media (που ελέγχονται όσο ποτέ άλλοτε από το χρηματιστικό κεφάλαιο) εξαπέλυσαν εναντίον «κρατών-παριών» (Σερβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ιράν κλπ.). Στην περίπτωση των «κρατών-παριών» των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, οι επικοινωνιακοί πόλεμοι από τα δυτικά media ακολουθήθηκαν από βομβαρδισμούς και στρατιωτικές εισβολές. Στην περίπτωση της Ελλάδας, οι «επικοινωνιακές επιθέσεις» ακολουθήθηκαν από πολιτικές και, ιδίως, οικονομικές επιθέσεις.

Ο μεγάλος διεθνής (δυτικός και ιδίως αγγλοσαξωνικός) τύπος άρχισε να αναφέρεται στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας περιφρονητικά, αποκαλώντας τες ΡIGS (γουρούνια) ή PIIGS από τα αρχικά της Πορτογαλλίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, Ελλάδας και Ισπανίας (Ρortugal, Italy, Ireland, Greece, Spain). Aλλά ήταν η Ελλάδα που έγινε ο κύριος στόχος, ιδίως από το τέλος του  2009 και, ιδιαιτέρως, αλλά όχι μόνο, από τα γερμανικά media.

Υπάρχουν τρεις πιθανοί λόγοι για τους οποίους επελέγη ως στόχος η Ελλάδα και όχι, αίφνης, η Ιρλανδία, παρόλο που το δικό της χρέος εμφανιζόταν πιο ανησυχητικό από το ελληνικό το 2009:

1. Στην Ελλάδα, η κρίση μπορούσε να αποδοθεί ευκολότερα στην τοπική κακοδιαχείριση και διαφθορά. Στην Ιρλανδία αυτό δεν ήταν δυνατό, η ευθύνη του χρηματοπιστωτικού τομέα ήταν πολύ σαφέστερη.

2. Οι ελληνικές κυβερνήσεις διακρίνονταν από απίθανη ανικανότητα και διαφθορά. Οι ‘Ελληνες πολιτικοί μπορούσαν εύκολα να εκβιαστούν και δεν διέθεταν ούτε την παραμικρή ικανότητα να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Ιδιαίτερα ο Παπανδρέου ήταν απολύτως εξαρτημένος στην πολιτική του από  ανθρώπους του  Soros, της Goldman Sachs, των Rothschild’s, του ΔΝΤ, των ΗΠΑ, του Netanyahu και διέθετε μια πολύ περιορισμένη, αν είχε οποιαδήποτε δυνατότητα να συλλάβει τη σημασία των όσων έπραττε.

3. Υπάρχει πιθανώς μια «κρυμμένη» γεωπολιτική ατζέντα να εκδιωχθούν Ελλάδα και Κύπρος από τον ευρωπαϊκό πυρήνα και να τεθούν υπό τον άμεσο έλεγχο ενός άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ ή ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία. Σε μια τέτοια ατζέντα μπορεί να συγκλίνουν αμερικανικές, ισραηλινές και δυνάμεις του Χρήματος με γερμανικούς δεξιούς κύκλους, όπως αυτοί που εκπροσωπούνται από τους Zinn, Lammers και Σόιμπλε. Σημαντικοί αυτοκρατορικοί κύκλοι θεωρούν το ελληνικό έθνος ακόμα και εχθρικό έθνος ή τουλάχιστο έθνος που δεν ανήκει στον δυτικό πυρήνα (ο Ντισραέλι που μισούσε τους ‘Ελληνες στον 19^ο αιώνα, ή η ταξινόμηση Huntington, που θέτει τους ‘Ελληνες στην ίδια κατηγορία με τους Ρώσους). Αυτή δεν είναι η περίπτωση της Ιρλανδίας και των Ιρλανδών που είναι επίσης έθνος «εξεγερμένων», όπως οι ‘Ελληνες, αλλά διαθέτουν πάντα πολύ ισχυρούς φίλους στην ελίτ των ΗΠΑ.

Τα γερμανικά μέσα παρουσίασαν την Ελλάδα ως μία χώρα απατεώνων, διεφθαρμένων πολιτικών και τεμπέληδων ανθρώπων, που ζούσαν μια υπέροχη ζωή όχι εργαζόμενοι, αλλά εκμεταλλευόμενοι το σκληρά κερδισμένο χρήμα των Γερμανών. Οι περιγραφές ήταν συνήθως ένα μείγμα αληθινών και πλαστών στοιχείων ή αληθινών στοιχείων εκτός νοηματοδοτικού πλαισίου. Ας πάρουμε το παράδειγμα της πασίγνωστης διαφθοράς μεγάλου μέρους της ελληνικής πολιτικής τάξης και του υψηλά ιστάμενου κρατικού προσωπικού. Ο μέσος Γερμανός αναγνώστης εφημερίδων ή τηλεθεατής τη γνώριζε καλά. Πολύ λιγότεροι γνώριζαν ότι η γερμανική εταιρεία Ζήμενς ήταν μια από τις βασικές πηγές διαφθοράς των Ελλήνων πολιτικών και κρατικών λειτουργών. Κανείς άλλωστε δεν εμπόδισε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να ελέγξουν τι συνέβαινε με το ευρωπαϊκό χρήμα στην Ελλάδα και οι περισσότεροι ‘Ελληνες πολίτες θα ήταν ευτυχείς αν το είχαν πράξει. ‘Ενας από τους ελάχιστους Ευρωπαίους πολιτικούς με κάποια αίσθηση εντιμότητας, ο Jean-Claude Juncker, πρόεδρος της ευρωζώνης, είπε την άνοιξη του 2011: ‘Ολοι ξέραμε τι γινόταν στην Ελλάδα, αλλά σιωπούσαμε, εξαιτίας των γερμανικών και γαλλικών εξαγωγών στη χώρα αυτή.

Η γερμανική τηλεόραση και οι εφημερίδες ενορχήστρωσαν μια καμπάνια μίσους, προσβολών, ακόμα και ρατσιστικών και σαδιστικών επιθέσεων εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων. Δεν γλύτωσαν ούτε και τα σύμβολα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Η επίθεση αυτή, χωρίς προηγούμενο για τα πολιτικά ήθη και έθιμα της μεταπολεμικής Ευρώπης, είχε ορισμένα πολύ σημαντικά αποτελέσματα:

-         έστρεψε πλήρως τη συζήτηση από τις ευθύνες του χρηματοπιστωτικού τομέα για την κρίση, ένα ζήτημα που κυριαρχούσε στα 2008-09, στην ευθύνη των ανίκανων, διεφθαρμένων ηγετών και λαών της Νότιας Ευρώπης

-   συσκότισε πλήρως την όλη συζήτηση για την κρίση χρέους, απκρύπτοντας τη σημασία των συνεπειών της παγκοσμπιοποίησης στις ευρωπαϊκές οικονομίες, όπως και το αποτέλεσμα της δομής Μάαστριχτ της ευρωζώνης, μιας δομής που βοήθησε στον πολλαπλασιασμό των ανισοτήτων εντός της ‘Ενωσης, καθώς οι ευρωπαϊκές χώρες δέχονταν με πολύ άνισους τρόπους τις πιέσεις της παγκοσμιοποίησης. Σύμφωνα με τα γερμανικά, τα ευρωπαϊκά, αλλά και τα ελληνικά (!) μέσα, η κρίση χρέους ήταν αποκλειστικό αποτέλεσμα της κακής συμπεριφοράς των Ελλήνων. Η Ελλάδα εμφανιζόταν ως μοναδική περίπτωση, μια θεωρία ύψιστης ηλιθιότητας, όπως γρήγορα αποδείχθηκε με τις ευρωπαϊκές χώρες να υποκύπτουν, η μία μετά την άλλη, στις επιθέσεις των αγορών και την άρνηση της Γερμανίας, της ΕΚΤ και της ΕΕ να τις υπερασπιστούν.

-        Νομιμοποίησε και δικαιολόγησε την επανεμφάνιση στη Γερμανία των στάσεων ανωτερότητας και κυριαρχίας, που είχαν κρυφτεί για μεγάλο διάστημα στα βάθη της γερμανικής ψυχής. Προσέφερε επίσης ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ της θέσης ότι οι Γερμανοί πρέπει να σταματήσουν να πληρώνουν για την Ευρώπη, δηλαδή «για το παρελθόν τους». Η έλλειψη αλληλεγγύης προς ένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος και η εύκολη υιοθεσία όλων των αιτημάτων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου (των αληθινών απατεώνων!) παρουσιάστηκε περίπου … ως εθνική απελευθέρωση τω Γερμανών και απόδοση δικαιοσύνης στον σκληρά εργαζόμενο γερμανικό λαό. Στη Γερμανία, όπως και σε όλη την Ευρώπη, υπήρχε/υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια για τον τρόπο που η γραφειοκρατία των Βρυξελλών διευθύνει την ‘Ενωση. Η συζήτηση για το «ελληνικό χρέος» επέτρεψε τη διοχέτευση αυτής της δυσαρέσκειας εναντίον άλλων ευρωπαϊκών λαών και χωρών, όχι εναντίον της χρηματοπιστωτικής ελίτ που κυβερνά, στην πραγματικότητα, από τα παρασκήνια, την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και τους θεσμούς.

-        υπονόμευσε τα πιο βασικά πολιτικά θεμέλια της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, ιδίως την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και χωρών της. Ο φόβος της αδυναμίας κάθε κράτους ξεχωριστά μπορεί να καθυστερήσει την έκρηξη, αλλά μια ‘Ενωση που βασίζεται αποκλειστικά στην απουσία αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της και με μόνο μέλλον τη φτωχοποίηση, δύσκολα φαντάζεται κανείς να επιβιώνει μακροχρόνια. Ταυτόχρονα, ο τρόπος που η Ευρώπη χειρίστηκε τα προβλήματά της υπονόμευσε έντονα το διεθνές κύρος και την ελκτική της δύναμη.

-        Πρέπει να σημειώσουμε, στο σημείο αυτό, την ακραία φτώχεια, και διανοητική και ηθική, της συζήτησης για το χρέος και τους ΡIIGS στην Ευρώπη. Αυτή η φτώχεια αντανακλά τη βαθειά παρακμή της ηπείρου που γέννησε όλες τις σημαντικές ιδεολογίες της νεώτερης εποχής, όπως και τα πιο σημαντικά πολιτιστικά και επιστημονικά ρεύματα του σύγχρονου κόσμου. Μόνο με λύπη μπορούν, άνθρωποι με μια στοιχειώδη συνείδηση, να κυττάξουν το θέαμα μιας ηπείρου τέτοιας ιστορίας και διανοητικής παραγωγής που πέφτει υπό την απόλυτη εξουσία του Χρήματος, υπό τις ωμότερες μορφές του. Τι άλλο από μια τέτοια παρακμή συμβολίζει το γεγονός ότι οι Γερμανοί, το έθνος του Γκαίτε και του Μπετόβεν, του Μαρξ και του Αϊνστάιν, δεν βρήκε τίποτα άλλο από ένα εμπορικό κέντρο της Σόνυ να βάλει στο κέντρο της επανενωμένης του πρωτεύουσας; Ακόμα και τα διάφορα σενάρια για την ‘έξοδο της Ελλάδας ή τη διάλυση της ‘Ενωσης τα εξετάζουν, στις σελίδες του πιο «σοβαρού» ευρωπαϊκού τύπου, αποκλειστικά ως ποσοτικές  οικονομετρικές υποθέσεις αντιπρόσωποι των τραπεζών και όχι οι πολιτικοί, στρατηγιστές ή διανοούμενοι.

-        Η όλη «συζήτηση» για την Ελλάδα, στην πραγματικότητα μια καμπάνια μίσους εναντίον των φτωχότερων Ευρωπαίων, βοήθησε στο να μετατρέψει ένα σοβαρό, αλλά όχι τραγικό πρόβλημα σε μια χώρα της ευρωζώνης σε μεγάλη κρίση, βοηθώντας έτσι στην δικαιολόγηση της περαιτέρω υποβάθμισης της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας και στη μαζική έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα, και έτσι συμβάλλοντας στο να φτάσει η Αθήνα το σημείο σχεδόν χρεωκοπίας τον Απρίλιο-Μάιο 2010.

Στην πραγματικότητα, στην Ελλάδα δεν είχαμε το 2009-10 τη φυσική ανάπτυξη μιας αντικειμενικής οικονομικής-χρηματοπιστωτικής κρίσης. Η Ελλάδα αντιμετώπιζε μια σοβαρή κρίση, αλλά τίποτα το μη αντιμετωπίσιμο (και τίποτα συγκρίσιμο με τη σχεδόν πλήρη συντριβή του κράτους που προκλήθηκε αργότερα από το ίδιο το πρόγραμμα «σωτηρίας».) Αυτό που πραγματικά συνέβη είναι ότι αυτή η χώρα επελέγη από το Βερολίνο και χρηματοπιστωτικά κέντρα όπως η Goldman Sachs, για να αρχίσουν την καταστροφή του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας με τη βοήθεια του «όπλου χρέους» και, προοπτικά, της αστικής δημοκρατίας που γνωρίσαμε στην Ευρώπη. ‘Οσο για την κυβέρνηση Παπανδρέου στην Ελλάδα, η κυβέρνηση αυτή στην πραγματικότητα συνεργάστηκε, συνειδητά ή όχι, με αυτό το σχέδιο, τελούσα υπό την επιρροή του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, κάτι που συνέβη και με την κυβέρνηση Μέρκελ στη Γερμανία.

Η έντονη διεθνής πληροφοριακή εκστρατεία κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων μεταφέρθηκε επίσης εντός της χώρας, τροφοδοτώντας μια αντίστοιχη καμπάνια ψυχολογικού πολέμου στο εσωτερικό της Ελλάδας. Η καμπάνια αυτή συνεχίζεται με την ίδια ένταση μέχρι σήμερα, χρησιμοποιώντας τον πανικό, την ενοχή, το αίσθημα αδυναμίας προκειμένου να καταστρέψει την ικανότητα των Ελλήνων, ατομικά και συλλογικά, να αντισταθούν και να δράσουν ως υποκείμενο. Το πρόγραμμα αυτό δημιούργησε μαζική κατάθλιψη και την χρησιμοποιεί για να καταστρέψει την ικανότητα αντίστασης τόσο του λαού όσο και των ελίτ.

Η δομή αυτής της εντατικής «εκστρατείας ψυχολογικού πολέμου», ενός είδους «υποβοήθησης και προτροπής στη συλλογική αυτοκτονία», μοιάζει πολύ με τους ψυχολογικούς μηχανισμούς που περιγράφει ο Franz Kafka στο περίφημο μυθιστόρημά του «Η Δίκη», όπως και με τις μεθόδους επί των οποίων στηρίζεται η ανακριτική τεχνική της Gestapo. Αυτή δεν είναι όμως η μόνη ομοιότητα ανάμεσα σε αυτό που γίνεται στην Ελλάδα και σε αυτό που συμβαίνει στην «Δίκη» του Kafka. ‘Όπως και στη «Δίκη», στην Ελλάδα παρακολουθούμε την ταυτόχρονη εξέλιξη δύο τάξεων, της παληάς δημοκρατικής τάξης και της νέας ολοκληρωτικής τάξης, που αντιπροσώπευσε η Τρόικα των Δανειστών, δρώντας όπως το Δικαστήριο στη «Δίκη». Ο ναζισμός ήταν φρικτός, αλλά τουλάχιστο ήταν αρκετά τίμιος και ευθύς στις υποσχέσεις του, συγκρινόμενος με τον νέο ολοκληρωτισμό της Αυτοκρατορίας του Χρήματος. (Προ ημερών, ένα περιστατικό στην Αττική Οδό έδειξε ακριβώς τους μηχανισμούς αποκτήνωσης των μαζών και των ηγετών τους, το πώς ο νέος ολοκληρωτισμός μας μετατρέπει τάχιστα σε ζώα που ανέχονται και ζητάνε ζώα να τους εκφράζουν, εκπροσωπούν και διοικούν. ‘Ενας άνθρωπος απείλησε ότι θα πέσει από μια γέφυρα. Κατάφεραν να τον αποτρέψουν και του απηύθυναν κατηγορία για παρακώλυση συγκοινωνίας. Δεν βρέθηκε ένας πολιτικός να κάνει μια δήλωση βρε αδερφέ. ‘Ολου του πολιτικού κόσμου, ακόμα κι αυτού που θέλει να μας κυβερνήσει, πουλώντας αντιμνημόνιο, η συναισθηματική νοημοσύνη δεν φτάνει ως εκεί. Μετά κάνουν συμπόσια για να μελετήσουν τι γίνεται με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και βγάζουν αυτά που βγάζουν ή εκφράζουν απορία γιατί ανεβαίνει σα βέλος η Χρυσή Αυγή!). 

Από ορισμένες απόψεις το πρόγραμμα ψυχολογικού πολέμου είναι παρόμοιο με το πρόγραμμα της «γκλάσνοστ» (διαφάνειας) που συνέβαλε ουσιαστικά στην απονομιμοποίηση και εκ των έσω ανατίναξη του σοβιετικού καθεστώτος, οδηγώντας το γρήγορα σε μια χαοτική κατάσταση, με χρήση των σύγχρονων τεχνικών επικοινωνίας (χειραγώγησης). Και στη σοβιετική και στην ελληνική περίπτωση, οι ίδιες δυνάμεις, ιδίως οι άνθρωποι του Σόρος, βοήθησαν στην επεξεργασία αυτών των πολιτικών. Μια σημαντική διαφορά βέβαια ανάμεσα  στο σοβιετικό και το ελληνικό πρόγραμμα είναι ότι το πρώτο περιείχε μια εν τέλει αποδειχθείσα πλαστή, πλην αρχικά αξιόπιστη υπόσχεση, ότι δηλαδή θα οδηγήσει στον παράδεισο της «ελευθερίας και των δολαρίων», μιας ελεύθερης και πλούσιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Είκοσι χρόνια αργότερα, η μόνη υπόσχεση προς τους ‘Ελληνες είναι ο Θάνατος! Από την άποψη αυτή, το ελληνικό πρόγραμμα συλλογικής αυτοκτονίας, αποδοχής μιας φτωχοποίησης χωρίς προηγούμενο και διάλυσης της χώρας από τον πληθυσμό και την ηγεσία της, αντιπροσωπεύει ένα νέο επίτευγμα στη σύνθετη χειραγώγηση ολόκληρων κοινωνιών και των ηγετικών τους στρωμάτων. Πιθανώς στην Ελλάδα έχουμε επίσης την πιο προχωρημένη περίπτωση μεταφοράς των τεχνικών της θεωρίας καταστροφών από τη συνήθη στην … «κοινωνική μηχανική». Για τους λόγους αυτούς, το ελληνικό πρόγραμμα χειραγώγησης μιας ολόκληρης κοινωνίας, για να αποδεχθεί ειρηνικά την καταστροφή της, πρέπει να θεωρηθεί ως πράγματι ιστορικής σημασίας, «ανθρωπολογικό» πρωτότυπο για τον ερχομό μιας νέας, ολοκληρωτικής κοινωνίας στην Ευρώπη.

Η φύση του ελληνικού προγράμματος «διάσωσης»

Τον Απρίλιο-Μάιο 2010, εννέα μήνες μετά την άνοδο στην εξουσία της κυβέρνησης Παπανδρέου και την έναρξη των mediaτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων κατά της χώρας, η Ελλάδα δεν μπορούσε πλέον να αναχρηματοδοτήσει, σε ρεαλιστικούς όρους το χρέος της, και έπρεπε να απευθυνθεί για βοήθεια στην ΕΕ. Ασφαλώς η Αθήνα θα μπορούσε εύκολα, στο σημείο αυτό, να ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της και πιθανότατα θα την έπαιρνε από τους πιστωτές της, λόγω της ισχυρής διαπραγματευτικής θέσης της, ιδίως του ότι το ελληνικό χρέος είχε εκδοθεί υπό ελληνικό δίκαιο, και ρυθμιζόταν από το ελληνικό κοινοβούλιο και τα ελληνικά δικαστήρια. Σε εκείνη τη στιγμή, η απειλή εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά της χώρας, όπως συνέβη αργότερα, για τον απλό λόγο ότι αν η Ελλάδα έφευγε από την ευρωζώνη, η αξία του χρέους θα παρακολουθούσε την αξία του νέου εθνικού νομίσματος, που πιθανότατα θα υποτιμούνταν. Ακόμα και το ΔΝΤ υποστηρίζει τώρα ότι ήταν σφάλμα η μη αναδιάρθρωση τότε του χρέους, αλλά μας το λέει εκ των υστέρων. Το 2010, το ΔΝΤ βοήθησε τους ιδιώτες πιστωτές να βγουν χωρίς κόστος από την Ελλάδα και τώρα ζητάει από τα ευρωπαϊκά κράτη να καλύψουν τις απώλειες.

Ήταν λοιπόν σε αυτό το σημείο που η κυβέρνηση Παπανδρέου υπέγραψε με την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μια συμφωνία που προέβλεπε πολύ μεγάλα δάνεια για την Ελλάδα, ώστε η Αθήνα να εξακολουθήσει να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της στις μεγάλες ξένες τράπεζες (στην πραγματικότητα πάνω από το 95% των χρημάτων αυτών πήγε σε αυτές τις τράπεζες). Η συμφωνία συνοδεύτηκε από πολύ αυστηρούς  οικονομικούς και κοινωνικούς όρους, που χαρακτηρίστηκαν «αποικιακοί» από διακεκριμένους ειδικούς στο συνταγματικό δίκαιο. Η Ελλάδα έγινε το πεδίο ενός μεγάλου οικονομικού και πολιτικού πειραματισμού, ενός πολύ ριζοσπαστικού νεοφιλελεύθερου προγράμματος «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», που αποσκοπούσαν σε δραστική εσωτερική υποτίμηση. Το πρόγραμμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα βαθύτατη οικονομική ύφεση, οδηγώντας σε μαζική και πολύ γρήγορη φτωχοποίηση μιας ευρωπαϊκής χώρας και κοινωνίας, χωρίς προηγούμενο σε ειρηνική περίοδο. Το ΔΝΤ έγινε αποδεκτό με τη συμφωνία, για πρώτη φορά, στις υποθέσεις της ευρωζώνης, κάτι ασύλληπτο ακόμα και μερικούς μήνες πριν και κάτι μη συμβατό με την φιλοδοξία του να γίνει το ευρώ εργαλείο κα σύμβολο της ευρωπαϊκή ανεξαρτησίας.

Το πρόγραμμα παρουσιάστηκε και πουλήθηκε στο ελληνικό και ευρωπαϊκό κοινό ως πρόγραμμα «βοήθειας», σχεδιασμένο να «σώσει» την Ελλάδα, αλλά, όπως τώρα έχει αποδειχθεί, ήταν ένα πρόγραμμα σχεδιασμένο να σώσει (σε πρώτη φάση) την ευρωζώνη και τις τράπεζες που είχαν δανείσει την Ελλάδα. Η Αθήνα υποχρεώθηκε να δοκιμάσει να αποπληρώσει ένα χρέος που δεν μπορούσε, αυτοκαταστρεφόμενη στην πορεία, πουλώντας σε εξευτελιστικές τιμές δημόσια περιουσία, ακόμα και κατάσχοντας, μέσω υπερφορολόγησης, ιδιωτική ιδιοκτησία, διαλύοντας τις πιο αναγκαίες κοινωνικές και αμυντικές δαπάνες. Η ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους υποθηκεύτηκε στους πιστωτές. Κοινωνικά δικαιώματα και ένα κράτος πρόνοιας που φτιάχτηκαν στη διάρκεια ενός αιώνα, καταστράφηκαν σχεδόν πλήρως σε διάστημα τριών χρόνων!

Το πρόγραμμα αυτό δεν ήταν σχεδιασμένο για να πετύχει. ‘Ηταν μάλλον σχεδιασμένο για να αποτύχει, δημιουργώντας τις συνθήκες για τον μετασχηματισμό της Ελλάδας από μια σχετικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη αστική δημοκρατία σε μια αποικία χρέους. Αυτός ο ριζοσπαστικός μετασχηματισμός του χαρακτήρα του ελληνικού κράτους πραγματοποιήθηκε και μέσω της αλλαγής της φύσης του χρέους. Το 2010, όπως σημειώσαμε προηγουμένως, το χρέος ήταν ουσιαστικά χρέος προς ιδιώτες, ρυθμιζόμενο από τον ελληνικό νόμο και τα δικαστήρια. Το πρόγραμμα το μετέτρεψε σε χρέος προς τα ευρωπαϊκά κράτη και το ΔΝΤ, ρυθμιζόμενο από το αγγλικό αποικιακό δίκαιο και διεθνή δικαστήρια, πολύ δυσκολότερο δηλαδή να αναδιαρθρωθεί.

Μια τρόικα δανειστών, αντιπροσωπεύουσα την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, στην πραγματικότητα μια συμμαχία του παγκόσμιου Χρήματος και του ευρωπαϊκού κατεστημένου, σταδιακά ανέλαβε όλες τις ουσιώδεις λειτουργίες διακυβέρνησης, υποκαθιστώντας σχεδόν σε όλα την εθνική κυβέρνηση της χώρας. Τύποις, η Ελλάδα παραμένει ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αν όμως θέλει να εφαρμόσει μια πολιτική με την οποία οι πιστωτές της διαφωνούν, κινδυνεύει να δει την ΕΚΤ να διακόπτει τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών, προκαλώντας την κατάρρευσή τους. Μια τέτοια απειλή απηύθυναν στο κυπριακό κοινοβούλιο τον Μάρτιο 2013, όταν προσπάθησε να ανατρέψει την απόφαση του Eurogroup που επέβαλε το κούρεμα καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Η Βουλή υποχώρησε και η Κύπρος άρχισε τη διαδικασία μετασχηματισμού της σε αποικία χρέους.

Αποτελέσματα του προγράμματος διάσωσης

Τρισήμισυ χρόνια μετά την έναρξη του προγράμματος διάσωσης, η ελληνική οικονομία γνώρισε ήδη μια πτώση ρεκόρ του ΑΕΠ (25% κατά τη διάρκεια της κρίσης) και εξακολουθεί να συρρικνώνεται με ρυθμό 4-5% τώρα. Δύο τρίτα των νέων και πάνω από ένα τέταρτο του γενικού πληθυσμού είναι επίσημα άνεργοι (οι πραγματικοί αριθμοί είναι αρκετά μεγαλύτεροι, λόγω των μεθόδων μέτρησης της ανεργίας). Η Ελλάδα θα γνωρίσει δεκαετίες δυναμικής ανάπτυξης για να μπορέσει να ξαναδημιουργήσει τις θέσεις εργασίας που έχασε τα τελευταία χρόνια. Το πιο ενεργητικό και καλύτερα μορφωμένο τμήμα της ελληνικής νεολαίας, αυτό που η Ελλάδα θα χρειαστεί για τη ανάπτυξή της, μεταναστεύει μαζικά στο εξωτερικό, δημιουργώντας ταυτόχρονα συνθήκες για μόνιμη απώλεια λαϊκής κυριαρχίας στη χώρα. Οι ‘Ελληνες από την Ελλάδα και την Κύπρο κινδυνεύουν να διασκορπιστύν στον κόσμο όπως οι Εβραίοι του πρώτου αιώνα, δημιουργώντας τις συνθήκες μιας «Ελλάδας χωρίς ‘Ελληνες», για να χρησιμοποιήσουμε μια φόρμουλα του Μίκη Θεοδωράκη, μιας χώρας δηλαδή χωρίς λαό που θάναι ιδιοκτησία του Παγκόσμιου Χρήματος (το ίδιο συμβαίνει με ακόμα ταχύτερους ρυθμούς τώρα με την Κύπρο, όπου ένας πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ονειρευόταν την εγκατάσταση ενός αεθνικού κράτους).

Το μέσο πραγματικό εισόδημα είναι σήμερα περίπου 45% όσου ήταν τρία χρόνια πριν και πέφτει γρήγορα, χωρίς να πάρουμε υπόψιν την μείωση διαφόρων κοινωνικών βοηθημάτων. Το ελληνικό σύστημα περίθαλψης και ασφάλισης έχει σχεδόν καταστραφεί ολοσχερώς. Το επίπεδο γενικής υγείας του πληθυσμού έχει επηρεαστεί σοβαρά από την κρίση. Η κατάθλιψη έγινε ενδημική, μια επιδημία αυτοκτονιών πλήττει τη χώρα. Η αυτοπεποίθηση του πληθυσμού, η εμπιστοσύνη του στο έθνος και στο κράτος, έχουν καταστραφεί, μαζί και οποιαδήποτε μορφή «κοινωνικού κεφαλαίου», πλην όσου απαντάται σε δομές αλληλεγγύης. Η ποιότητα κρατικής λειτουργίας έχει επιδεινωθεί σοβαρά. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί πολύ περισσότερο, γιατί η χώρα ακόμα επιβιώνει με την προηγούμενη συσσώρευση, αλλά αυτή η συσσώρευση θα καταναλωθεί αναπόφευκτα σε μια ορισμένη στιγμή. Η Ελλάδα παραμένει σε σπείρα θανάτου, όπως τη βάφτισε ο Τζωρτζ Σόρος, αφού έπαιξε σημαντικό ρόλο να τη δημιουργήσει!

Οι ελληνικές στατιστικές αντιπροσωπεύουν τη χειρότερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην ιστορία του σύγχρονου δυτικού καπιταλισμού, βαθύτερη από αυτή που σημειώθηκε κατά το Κραχ στις ΗΠΑ (1929-33) και την τελευταία φάση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η εφαρμογή μιας τέτοιας καταστροφικής πολιτικής δικαιολογήθηκε από την ανάγκη αντιμετώπισης των κρίσεων δημόσιου χρέους και χρόνια ελλειμματικών προϋπολογισμών. Ως αποτέλεσμα της «θεραπείας», το χρέος αυξήθηκε από 110% σε 185% και δεν θα πληρωθεί ποτέ, αλλά άλλαξε η δομή του, καθιστώντας το ελληνικό κράτος πολύ ασθενέστερο απέναντι στους πιστωτές του. ‘Οσο για το έλλειμμα του προϋπολογισμού μειώθηκε μόνο χάρη σε κόλπα και μια ανεπίσημη στάση πληρωμών στο εσωτερικό της χώρας. Ταυτόχρονα, η κοινωνική, κρατική και αμυντική υποδομή της Ελλάδας καταρρέει. Ως αποτέλεσμα του προγράμματος που συνομολόγησαν ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ για να «βοηθήσουν» την Ελλάδα, κανένα από τα προβλήματά της δεν αντιμετωπίστηκε, η χώρα εξασθένησε από κάθε άποψη, το χρέος της έγινε ένα ακόμα μεγαλύτερο όπλο εναντίον της, χρησιμοποιούμενο για την υτποδούλωσή της ή/και καταστροφή της.

Το χρηματιστικό κεφάλαιο κατάφερε έτσι πρώτα να μετασχηματίσει τη δική του κρίση σε ευρωπαϊκή κρίση χρέους πείθοντας τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να πληρώσουν το χρέος (της Ελλάδας αρχικά) προς τους ιδιώτες πιστωτές και αυτές δάνεισαν χρήμα στην Ελλάδα για να κάνει αυτή τη δουλειά, χρήμα που καταστρέφεται για να το ξεπληρώσει χωρίς να μπορεί να το ξεπληρώσει! Ιδιωτικές τράπεζες δανείστηκαν από την ΕΚΤ με 1% επιτόκιο για να δανείσουν την Ελλάδα με 4-6%, η ΕΚΤ αγόρασε ελληνικό χρέος στο 20-30% της αξίας του και τώρα ζητάει να πληρωθεί στην ονομαστική αξία του, δηλαδή κερδοσκοπεί εναντίον ενός μέλους της ΕΕ! Η Γερμανία επίσης βγάζει αξιόλογα κέρδη από το πρόγραμμα διάσωσης.

ΚΙ αυτή δεν είναι όλη η ιστορία. Σε αντάλλαγμα κολοσσιαίων θυσιών που έκανε, ο ελληνικός λαός δεν κερδίζει τίποτα σε αντάλλαγμα, δεν έχει καμία αναπτυξιακή προοπτική, ούτε καν μια αναπτυξιακή προοπτική στηριζόμενη σε φτηνή, απροστάτευτη εργασία. Οι στατιστικές της βιομηχανικής παραγωγής είναι καταστροφικές από την άποψη αυτή. Δεν υπάρχει σήμερα η παραμικρή προοπτική για την Ελλάδα.

Γερμανικές αντιφάσεις

Η πολιτική που ασκεί το  Βερολίνο, με τη βοήθεια του διεθνούς μεγάλου χρηματιστικού κεφαλαίου είναι μια πολιτική στενού και πρωτόγονου οικονομικού εθνικισμού, που δεν αντιμετωπίζει τις ριζικές αιτίες της ναθειάς χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης, που άρχισε το 2008. Ιδίως, δεν αντιμετωπίζει τα αποτελέσματα της στροφής από τον παραγωγικό, σε τελική ανάλυση, καπιταλισμό στη «χρηματική φεουδαρχία», από τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό σε ένα είδος «καπιταλισμού της καταστροφής». Ιδιαίτερα, δεν αντιμετωπίζει την πρόκληση που θέτει στην Ευρώπη τόσο η της παγκοσμιοποίηση, όσο και η ίδια η δομή της ευρωζώνης.

Η Γερμανία προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα βασισμένη σε τρεις αρχές:

- Οι Γερμανοί δεν πρέπει να πληρώσουν τίποτα για άλλους.

- Η Νότια Ευρώπη πρέπει να γίνει μια περιοχή μη προστατευόμενης φτηνής εργασίας, είδος Τρίτου Κόσμου μέσα στην Ευρώπη, ικανού να βοηθήσει την ήπειρο στον ανταγωνισμό της με τον … κανονικό Τρίτο Κόσμο και καθιστάμενη η ίδια εργαλείο για την προοδευτική κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας στον ευρωπαϊκό πυρήνα.

-        Η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί ουσιαστικά με «πειθαρχικά» μέτρα, δηλαδή την εφαρμογή των δογμάτων του ΔΝΤ, το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και με τη χρήση του χρέους ως όπλου, με την απειλή αποκλεισμού των απείθαρχων χωρών από τη χρηματοδότηση. ‘Ένα τέτοιο σχήμα μοιάζει περισσότερο με φυλακή παρά με ‘Ενωση.

Στην πράξη, οι ανώτερες τάξεις της Γερμανίας, ακολουθούμενες από τις ανώτερες τάξεις της Ευρώπης (περιλαμβανομένων αυτών των κρατών – θυμάτων, όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και η Πορτογαλία) μετασχηματίζουν την ευρωζώνη και την ‘Ενωση σε μια δικτατορία των Αγορών, του μεγάλου χρηματιστικού κεφαλαίου. Αντί να ενώσουν την ήπειρο γύρω από ένα σχέδιο και να ηγηθούν της υπεράσπισης της Ευρώπης από τις «αγορές», οι Γερμανοί κάλεσαν τη Goldman Sachs, το παγκόσμιο χρήμα και το ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα και τους επέτρεψαν να «κάνουν τον νόμο» μέσα στο ευρωπαϊκό σπίτι, ακόμη και εναντίον ιστορικών ευρωπαϊκών εθνών όπως η Γαλλία (όπως λέγεται ο Πρόεδρος Σαρκοζί ξυπνούσε καθημερινά ρωτώντας αν οι Οίκοι Αξιολόγησης είχαν υποβαθμίσει τη χώρα του). 

Δρώντας κατά τέτοιο τρόπο, η ίδια η Γερμανία κινδυνεύει αύριο να μην μπορεί να αντισταθεί στην πίεση του παγκόσμιου χρήματος. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός-καζίνο, δεν φτιάχτηκε για Γερμανούς, φτιάχτηκε για Αμερικανούς, Βρετανούς και Εβραίους (και όλοι αυτοί δεν φημίζονται για υπερβολικό έρωτα προς τους Γερμανούς). Κανέναν πελάτης σε καζίνο δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του. Η Γερμανία όφειλε να το γνωρίζει αυτό από την ίδια τη δική της εμπειρία πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όταν δεν μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει τα εκπληκτικά επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματά της λόγω της Βρετανικής χρηματιστικής κυριαρχίας. Ταυτόχρονα, η σημερινή γερμανική πολιτική αφαιρεί ζήτηση από την παγκόσμια οικονομία και εντείνει τη διεθνή οικονομική κρίση.

Συμπεριφερόμενοι όπως συμπεριφέρονται προς τους Ευρωπαίους εταίρους τους, οι Γερμανοί χάνουν γρήγορα το πολιτικό κεφάλαιο που κατάφεραν να συσσωρεύσουν στη διάρκεια των μεταπολεμικών δεκαετιών. Το μόνο που τώρα προτείνουν στους Ευρωπαίους εταίρους τους είναι να πληρώνουν για να κυριαρχούνται από αυτούς και από τους τραπεζίτες – και, σε μερικές περιπτώσεις, όπως την Ελλάδα και την Κύπρο, να πληρώνουν μόνο για να καταστρέφονται! Μια τέτοια πολιτική, ενώ δεν αντιμετωπίζει τις βασικές αιτίες ούτε της διεθνούς οικονομικής, ούτε της ευρωπαϊκής κρίσης, τροφοδοτεί ισχυρά αντιγερμανικά αισθήματα και τάσεις μέσα στην Ευρώπη.

Μια τέτοια κατάσταση υπονομεύει το όλο ευρωπαϊκό σχέδιο και, ιδιαίτερα, κάθε σχέδιο ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ, που ενδεχομένως θα επιθυμούσε, σε κάποιο βαθμό, το Βερολίνο. Πριν από δέκα χρόνια, όταν το Βερολίνο και το Παρίσι ηγούντο της εκστρατείας εναντίον του Πολέμου στον Κόλπο, οι ΗΠΑ προσπάθησαν να οργανώσουν τη «Νέα Ευρώπη», κατά της Γερμανίας και της Γαλλίας. Αλλά τότε, το αμερικανικό σχέδιο στηριζόταν μόνο στην εξάρτηση του ανατολικοευρωπαϊκού πολιτικού προσωπικού από τις ΗΠΑ. Τώρα, είναι η ίδια η Γερμανία που δημιουργεί, με την πολιτική της, τις αντικειμενικές, οικονομικές και, κατά συνέπεια, πολύ ισχυρότερες βάσεις για μια αντιγερμανική «Νέα Ευρώπη», δηλαδή υπονομεύει η ίδια τη δική της ηγεμονία στην ήπειρο, την ενότητα και σταθερότητα του δικού της ζωτικού χώρου!

Η στρατηγική του Χρήματος

Η Αυτοκρατορία του Χρήματος συμμάχησε με τις γερμανικές και ευρωπαϊκές ανώτερες τάξεις στις ευρωπαϊκές τους πολιτικές. Αλλά είναι αυτή μια συμμαχία διαρκείας; ‘Η θα συγκρουσθούν στο τέλος Χρήμα και Γερμανία; Βλέπουμε ήδη μια πρώτη γεύση τέτοιας σύγκρουσης στη διαμάχη Γερμανίας και ΔΝΤ για το ελληνικό χρέος.

Η Ελλάδα έχει τώρα μετατραπεί σε μια «βόμβα Βαϊμάρης» μέσα στην ευρωζώνη και η Κύπρος ακολουθεί με ταχύτητα. Μπορεί να εκραγεί ή να τη σκάσουν, μπορεί να παράγει αυταρχικά καθεστώτα, εμφύλιες συγκρούσεις, να καταλύσει μια σοβαρότερη, «υπαρξιακή» κρίση εντός της Ευρώπης. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί από εξωευρωπαϊκές δυνάμεις για να «εκραγεί» με τέτοιο τρόπο που να καταστρέψει την ΕΕ.

Ακόμα και σήμερα η ΕΕ μοιάζει μια πολύ ισχυρή δομή. Δεν είναι, όπως δεν ήταν η ΕΣΣΔ, παρόλο που έμοιαζε να είναι. Η ΕΕ βασίζεται σε μια πολύ λεπτή ισορροπία και στον αυστηρό σεβασμό των Συνθηκών. Υποχρεωμένη να συνδυάζει 28 πολύ διαφορετικά κράτη, βασίζεται στην αυστηρή τήρηση του νόμου, δηλαδή ενός λαβυρινθώδους δικτύου συνθηκών. Στα χαρτιά και στη θεωρία, μπορεί να κάνει κανείς σχέδια π.χ. να διώξει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, αν αίφνης αρνηθεί αύριο να πάρει περαιτέρω από τη δηλητηριώδη «θεραπεία» στην οποία την υποβάλλουν τώρα οι εταίροι της. Αλλά πρακτικά, κάθε προσπάθεια να γίνει κάτι τέτοιο θα προκαλέσει έναν εφιάλτη από πολύπλοκα πολιτικά, οικονομικά και νομικά προβλήματα.

Μεταχειριζόμενη την Ελλάδα και άλλες περιφερειακές χώρες με τον τρόπο που το έκανε, η Γερμανία δημιούργησε η ίδια τα εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιήσουν εξωτερικές δυνάμεις για να προκαλέσουν μια σοβαρή κρίση στο εσωτερικό της Ευρώπης, κρίση με το δυναμικό καταστροφής της ‘Ενωσης. Σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό που έκαναν δηλαδή με την ΕΣΣΔ.

Το παράδειγμα διάλυσης μιας πολύ μεγάλης και σχετικά ισχυρής δομής, όπως η ΕΣΣΔ, με την ανατίναξη των εσωτερικών αντιθέσεών της, μπορεί να είναι σχετικό και για την ΕΕ. ‘Ένα τέτοιο σενάριο προϋποθέτει την ύπαρξη ενός υποκειμένου ισχυρότερης στρατηγικής ευφυίας σε κεντρικά σημεία της δομής λήψης αποφάσεων και της ισχύος των μέσων. Τέτοια υποκείμενα είναι η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» και πιθανώς το «βαθύ» κράτος των ΗΠΑ. Αυτές οι δυνάμεις ήταν «στρατηγικά» ευφυέστερες από τους σοβιετικούς μεταρρυθμιστές, περισσότερο έξυπνες και ανεξάρτητες από το μεγαλύτερο μέρος του γερμανικού, γαλλικού ή ευρωπαϊκού πολιτικού προσωπικού. Αυτές είναι στρατηγικές, οι άλλες τακτικές δυνάμεις, οι μεν παγκόσμιοι, οι άλλες, το πολύ-πολύ, περιφερειακοί παίκτες.

‘Εχουν όμως οι υψηλοί κύκλοι του Χρήματος και το βαθύ κράτος των ΗΠΑ λόγους να θέλουν να καταστρέψουν την ΕΕ; Πιθανώς ναι, τις ακόλουθες:

1.               Το ευρώ υπονομεύει μακροχρονίως το μονοπώλιο του δολλαρίου, δηλαδή την ικανότητα των ΗΠΑ να χρηματοδοτούν την οικονομία τους

2.               Οι αγορές μισούν μεγάλες, ισχυρές πολιτικές ολότητες (ιδίως αν είναι υπό γερμανική επιρροή) και, παρά τη νεοφιλελεύθερη λογική της, η ΕΕ διατηρεί το δυναμικό μεταβολής της σε μια  ισχυρή πολιτική ολότητα

3.               Δεν υπάρχει πια η ΕΣΣΔ που υπεχρέωνε και την Ουάσιγκτων και τις μεγάλες Τράπεζες σε ένα είδος πειθαρχίας έναντι του κυρίου αντιπάλου τους.

4.     Η ΕΕ είναι μια αντιδημοκρατική στη λειτουργία, δημοκρατική στην ιδεολογία δομή. Η αποσύνθεσή της σε χαώδεις συνθήκες, θα διευκόλυνε μια ριζική αποδόμηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαϊων εργαζομένων, που είναι κεντρική επιδίωξη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου εδώ και δεκαετίες.

Η Ευρώπη είναι ένας εν δυνάμει εχθρός των ΗΠΑ και του Χρήματος, παρόλες τις παραχωρήσεις που οι Ευρωπαίοι έκαναν σε αμφότερες, αν αποφασίσει μια μέρα να μετασχηματιστεί σε μια «κανονική» υπερδύναμη ή να μπει σε συμμαχία με έναν άλλο «πόλο» του παγκόσμιου συστήματος, όπως π.χ. η Ρωσία ή άλλες δυνάμεις των BRIICS. Στο κάτω-κάτω, η Ευρώπη ήταν, αν και σύμμαχος των ΗΠΑ και παραμένουσα η ίδια μια ιμπεριαλιστική και αποικιακή δύναμη, που δοκίμασε να ¨μαλακώσει» τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Από τον Charles de Gaulle που αντιτάχθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ, στη δεκαετία του 1960, διακηρύσσοντας την αρχή μιας Ευρώπης «από τον Ατλαντικό στα Ουράλια», έως τον Σιράκ, τον Βιλπέν και τον Σρέντερ, πριν από δέκα χρόνια, που καταδίκασαν την εκστρατεία στο Ιράκ. Η ευρωπαϊκή δημοκρατία, τα ευρωπαϊκά κοινωνικά κινήματα, παρόλους τους συμβιβασμούς τους και τις συνθηκολογήσεις απέναντι στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και την αποικιοκρατία, ιδίως χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τον σεβασμό των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», παραμένουν πάντως μια δύναμη συνείδησης σε όλο τον κόσμο.

Για όλες αυτές τις αιτίες, το Χρήμα και οι ΗΠΑ δοκίμασαν επί δεκαετίες, και ιδίως μετά την πτώση του σοβιετικού κομμουνισμού, να κάνουν είδος αεροπειρατείας στην Ευρώπη, καταστρέφοντας εκ των ένδον οποιαδήποτε ικανότητά της να δράσει κατά αυτόνομο τρόπο, ανεξάρτητο από τα αμερικανικά και χρηματιστικά desiderata. Δεν μπορούμε να ξέρουμε και να προβλέψουμε αν θα φτάσουν και μέχρι το σημείο να προκαλέσουν μια καταστροφή του όλου ευρωπαϊκού σχεδίου, αφού μάλιστα η Ευρώπη είναι, εν τέλει, τμήμα της Δύσης, δεν αντιπροσωπεύει αυτό που αντιπροσώπευε η Ρωσία. Εντούτοις δεν μπορούμε να αποκλείσουμε a priori κάτι τέτοιο. Επιπλέον, το ευρωπαϊκό σχέδιο μπορεί να εκραγεί εξαιτίας των δικών του αντιφάσεων.

Μόνο η εμφάνιση μιας ηπειρωτικής ηγεσίας με το κουράγιο να παράγει μια δημοκρατική εναλλακτική λύση για την Ευρώπη, ικανή να οργανώσει ένα νέο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο γύρω από έναν νέο αντι-παγκοσμιοποιητικό κεϋνσιανισμό, που θα λάβει υπόψιν του τα θεμελιώδη, φυσικά όρια ανάπτυξης και θα κατευθυνθεί προς μια πολύ-πολιτική παγκόσμια τάξη, θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει τον αγώνα για τη σωτηρία της Ευρώπης από τις δύο απαράδεκτες δυνατότητες μπροστά της:

-        τη μεταβολή της σε μια δικτατορία των Αγορών

-        τη διάλυσή της σε έναν αστερισμό μικρών και μεσαίων κρατών, που θα ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να αποσπάσουν ένα τμήμα μιας μειούμενης οικονομικής ζήτησης, υπό τη γεωπολιτική κυριαρχία δυνάμεων εκτός Ευρώπης

‘Ένα τέτοιο πολιτικό υποκείμενο, ικανό να ηγηθεί του αγώνα για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών λαών και εθνών από την Αυτοκρατορία, οφείλει να συνδυάζει κοινωνικές και αντιηγεμονικές ευαισθησίες. Η σοσιαλδημοκρατική αριστερά δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, όσο καιρό είναι σύμμαχος των ΗΠΑ, ούτε και τα κινήματα της εθνικής δεξιάς, όσο υιοθετούν μια αντικοινωνική, νεοφιλελεύθερη στάση υπέρ του Χρήματος.

Παράρτημα 1: Η Goldman Sachs και η Αυτοκρατορία του Χρήματος

Η Goldman Sachs έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό της φούσκας του ελληνικού δημόσιου χρέους (αρχίζοντας με τη συμφωνία swaps με την κυβέρνηση Σημίτη) και, μετά, στην έκρηξη αυτής της φούσκας! Η Τράπεζα ήταν ο κύριος σύμβουλος της Ελλάδας στη διαχείριση του χρέους της και ταυτόχρονα έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της. ‘Ηταν, αν θέλετε, ταυτόχρονα αστυνομικός και δολοφόνος ή, γιατρός που βγάζει λεφτά από το θάνατο του ασθενούς του! Ο επικεφαλής του οργανισμού για τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, ο κ. Χριστοδούλου, είναι βετεράνος της Goldman Sachs. ‘Οσο για τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου, που έπαιξε, ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας, αποφασιστικό ρόλο στην κατεύθυνση που πήρε η ευρωπαική κρίση, είχε εξαιρετικά στενούς δεσμούς με ανθρώπους της Goldman Sachs, του Soros, των Rothschild’s, των Axelrod’s, του ΔΝΤ, των ΗΠΑ και του Netanyahu. Φαινόμενο στα παγκόσμια χρονικά της ξένης εξάρτησης, της προδοσίας και της υποτέλειας, αλλά και φαινόμενο για την έλλειψη ικανότητας και απουσία κατανόησης των πιο βασικών, ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ένα ολόκληρο δίκτυο ξένων συμβούλων να τον καθοδηγούν. Την ίδια εποχή, η Goldman Sachs έπαιζε σημαντικό ρόλο στη Γερμανία, όπως τεκμηρίωσε μια πρόσφατη έκθεση του γερμανικού Υπουργείου Οικονομίας, συνταχθείσα μετά από αίτημα του κόμματος “Der Linke”, αλλά και διάφορα άρθρα του ευρωπαϊκού τύπου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι υπεύθυνοι για τη σύνταξη των αποφάσεων των συνόδων κορυφής της ΕΕ για τη γερμανική και τη γαλλική κυβέρνηση είναι βετεράνοι της Goldman Sachs. Βετεράνος της Goldman Sachs υπήρξε ο Πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος, που έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην αλλαγή του νομικού καθεστώτος του ελληνικού δημόσιου χρέους για να εξυπηρετήσει ξένα τραπεζικά συμφέροντα, όπως και ο Ιταλός πρωθυπουργός Mario Mondi και ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Mario Draghi. Ο αρχιτέκτων της νομισματικής πολιτικής της ευρωζώνης και μία από τις κύριες αυθεντίες νομισματικής πολιτικής στη Γερμανία, ο Otmar Issing επίσης εργάζεται ως σύμβουλος της Goldman Sachs Europe. Σε ένα άρθρο του στους Financial Times Deutschland, τον Μάρτιο 2010, ο Issing υιοθέτησε έντονα ανθελληνικές θέσεις, υποστηρίζοντας ότι δεν πρέπει να δοθεί καμιά βοήθεια στην Αθήνα. «Ξέχασε» όμως, στο άρθρο αυτό, να θυμίσει ότι ήταν  σύμβουλος της Goldman Sachs. 

‘Όπως σημειώσαμε σε άλλο σημείο, η χρηματοπιστωτική κρίση χτύπησε την Ευρώπη σε μια στιγμή που οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου είχαν επιτύχει ένα ιστορικό απόγειο της δύναμής τους, ενώ βρίσκονταν σε εξίσου ιστορική παρακμή οι δυνάμεις της αριστεράς, των συνδικάτων, αλλά και των παραδοσιακών, πιο παραγωγικών τομέων της καπιταλιστικής τάξης, ιδίως μετά την κατάρρευση-«αυτοκτονία» του ανατολικού, «σοσιαλιστικού» μπλοκ. ‘Ανθρωποι των τραπεζών, ιδίως της Goldman Sachs, κυβερνούν στην πραγματικότητα πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς σε όλη την Ευρώπη, τόσο εθνικούς, όσο και θεσμούς της ‘Ενωσης. Οι «καπετάνιοι» του Χρήματος έχουν τεράστια, χωρίς προηγούμενο επιρροή στην πολιτική τάξη και στα Μέσα. Οι δέκα ισχυρότερες παγκοσμίως τράπεζες έχουν κινητοποιήσιμα ενεργητικά ίσα προς το χρέος όλων των κρατών του κόσμου. Χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί χρηματοδοτούν τις προεκλογικές εκστρατείες όλων των βασικών πολιτικών και κομμάτων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Ορισμένοι αναλυτές υποστηρίζουν ότι, παρόλα αυτά, η σχεδόν αυτόματη λειτουργία των «αγορών» αποκλείει κάθε προγραμματισμένη παρέμβαση. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αν μπορείτε να κινητοποιείτε μεγάλα κεφάλαια και, ταυτόχρονα, να επηρεάζετε έντονα τους παραγωγούς πληροφορίας (πολιτικούς και μέσα), και επομένως τα ίδια τα «σήματα» στα οποία αντιδρούν οι αγορές, τότε μπορείτε να καθορίστε τη συμπεριφορά τους, χειραγωγώντας το υποθετικά «αυθόρμητο», «σε πραγματικό χρόνο» σύστημα των αγορών, ώστε να σας δώσει τα αποτελέσματα που θέλετε.

Με την ευκαιρία, η Goldman Sachs, που, μεταξύ των πληροφορημένων ανθρώπων, έχει μια φήμη πιθανώς χειρότερη από τη CIA, την NSA και το ΔΝΤ μαζί (!), που ενίοτε την έχουν ονομάσει «τράπεζα βαμπίρ», για την ιδιότητά της να «ρουφάει το αίμα» των άτυχων πελατών της, βρίσκεται πιθανώς πίσω από κάθε σημαντική χειραγώγηση των αγορών από το μεγάλο κραχ του 1929 και πέρα. Ο αναγνώστης που θέλει να μάθει περισσότερα για την τράπεζα αυτή πρέπει να μελετήσει το κλασικό δοκίμιο του Matt Taibbi, που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό Rolling Stone τον Ιούλιο 2009. Αυτό το δοκίμιο είναι απαραίτητο να διαβαστεί από οποιονδήποτε θέλει να καταλάβει σε ποιόν κόσμο ζει.

Καθετί που ξέρουμε – και υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν ξέρουμε – τείνουν να υποστηρίξουν τα συμπέρασμα ότι μέσα στην Αυτοκρατορία του Χρήματος υπάρχουν κέντρα εξουσίας που είναι στρατηγικοί παίκτες, με μια έννοια περισσότερο και από τα κράτη. Στην πραγματικότητα είμαστε πολύ μακριά από την «εικόνα» τραπεζιτών που απλώς θέλουν να κάνουν όσο περισσότερα χρήματα μπορούν – κάτι που ασφαλώς θέλουν. Ορισμένεις ενδείξεις μάλιστα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι, πιθανώς, τουλάχιστο μετά το 1991, δηλαδή μετά το τέλος του μεγάλου στρατιωτικού-γεωπολιτικού «Ψυχρού» πολέμου, μεταξύ της Δύσης και της ΕΣΣΔ, ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ της υπερδύναμης των ΗΠΑ και της Αυτοκρατορίας του Χρήματος γέρνει προς τη δεύτερη. Στο τέλος τέλος, οι Οίκοι Αξιολόγησης αποφασίζουν για την αξιοπιστία των κρατών πλέον, όχι το αντίθετο!

Παράρτημα 2: η στρατηγική και «ιδεολογική» σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου

Είναι καταλληλότερο να αναφερόμαστε στην Ελλάδα και την Κύπρο ως έναν «ελληνικό στρατηγικό χώρο» στην Ανατολική Μεσόγειο, με δεδομένο το ότι η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού πληθυσμού είναι ‘Ελληνες (82% πριν την τουρκική εισβολή του 1974) και με δεδομένη την πολλαπλότητα και σημασία των διαφόρων στρατηγικών δεσμών που συνδέουν τις δύο χώρες, την αμοιβαία και ισχυρή αλληλεξάρτησή τους.

Αυτός ο «χώρος» είναι σημαντικός με πολλούς τρόπους. Εδώ, η ένταση της οικονομικής κρίσης είναι η ισχυρότερη στην Ευρώπη και απειλεί την αναπαραγωγή αμφότερων των κοινωνικών σχηματισμών, τα πολιτικά καθεστώτα των δύο χωρών και την ίδια την ύπαρξη και λειτουργία των δύο κρατών. Ο ελληνικός χώρος συνδέει τη Μέση Ανατολή με τη Δυτική Ευρώπη και τη Ρωσία με τη Μεσόγειο. Η Κύπρος βρίσκεται απέναντι από το Ισραήλ και το Σουέζ, το Τσεϊχάν και τον Λίβανο, τη Συρία και τη Γάζα. Σε συνδυασμό με την Κρήτη, η Κύπρος ελέγχει όλη την ανατολική Μεσόγειο και συνιστά μια θαυμάσια βάση για την κατάκτηση της αραβικής Ανατολής.

Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι το ελληνικό έθνος, στη σύγχρονη μορφή του, ιδρύθηκε δέκα αιώνες πριν, ως «έθνος εξεγερμένων». Το κύριο χαρακτηριστικό των Ελλήνων, στη διάρκεια της τελευταίας χιλιετίας, ήταν η αντίστασή τους στους Οθωμανούς, πούρχονταν από την ανατολή κα στους Σταυροφόρους κάθε είδους που έρχονταν από τη Δύση, επιτιθέμενοι και προσπαθώντας να κατακτήσουν την Ελλάδα και την Κύπρο πριν από κάθε μεγάλη εκστρατεία εναντίον της σλαβικής ή ισλαμικής ανατολής. Οι ‘Ελληνες δεν υπήρξαν ποτέ οργανικό τμήμα του ευρωπαϊκού αποικιακού σχεδίου, ήταν μάλλον το θύμα αυτών των σχεδίων.

Η στρατηγική εξίσωση της σύγχρονης Ελλάδας περιγράφτηκε με τους ακόλουθους όρους από τον Βρετανό Πρέσβη στην Αθήνα Sir Edmond Lyons, σε ένα υπόμνημα που απηύθυνε στην κυβέρνησή του το 1841: «Μια αληθινά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι ένας παραλογισμός. Η Ελλάδα μπορεί να είναι είτε αγγλική, είτε ρωσική, κι αφού δεν πρέπει να είναι ρωσική, αναγκαστικά θα είναι αγγλική». (''A truly independent Greece is an absurdity. Greece can be either English or Russian, and since she must not be Russian, it is necessary that she be English.'')

Το αυτό είναι αληθές για την Κύπρο, ίσως περισσότερο απότι για την Ελλάδα. Μια «αληθινά ανεξάρτητη» Κύπρος, μια Κύπρος διοικούμενη από τον πληθυσμό της (82% ‘Ελληνες) ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι μια εξαιρετικά ανεπιθύμητη προοπτική για τη Μεγάλη Βρετανία, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, δεδομένης της στρατηγικής σημασίας του νησιού για όλες τις πολιτικές και τους πολέμους στη Μέση Ανατολή. Αυτός είναι ο λόγος που πήραν ιστορικά την πρωτοβουλία να προκαλέσουν, να τροφοδοτήσουν και να χρησιμοποιήσουν την ενδοελληνική σύγκρουση στην Κύπρο και την ελληνοτουρκική σύγκρουση για την Κύπρο, τόσο τοπικά στο νησί, όσο και μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, προκειμένου να αποτρέψουν τους ‘Ελληνες της Κύπρου είτε να ενωθούν με την Ελλάδα, είτε να χρησιμοποιήσουν πλήρως τα δικαιώματά τους στο νησί. Η ανάγκη Αμερικανών και Ισραηλινών να «λύσουν» το κυπριακό πρόβλημα πιστεύεται ότι είναι η κύρια αιτία για την επιβολή στην Αθήνα της στρατιωτικής δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-74), που είχε ως αποτέλεσμα το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και την ακολουθήσασα τουρκική εισβολή το 1974.

Οι Βρετανοί επεχείρησαν να αρνηθούν το δικαίωμα των Κυπρίων στην αυτοδιάθεση χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική ισχύ τους, αλλά τελικά υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν την επίσημη ανεξαρτησία της αποικίας τους, το 1960, με αντάλλαγμα ένα σύνταγμα που εξασφάλιζε στην πραγματικότητα εις το διηνεκές την ελληνοτουρκική διαμάχη στο νησί. Το 1974 ο Χένρυ Κίσσινγκερ επεχείρησε να καταστρέψει το κυπριακό κράτος χρησιμοποιώντας την ελληνική στρατιωτική χούντα και την Τουρκία αλλά απέτυχε. Το 2002 επιχειρήθηκε το ίδιο, όχι με στρατιωτική βία, αλλά με το σχέδιο Αννάν για τη λύση του κυπριακού.

Το σχέδιο Αννάν για τη λύση του κυπριακού, που προτάθηκε το 2002 και απερρίφθη στο δημοψήφισμα του 2004, προέβλεπε τη δημιουργία ενός μεταμοντέρνου προτεκτοράτου στην Κύπρο. Η τελική εξουσία, εκτελεστική , δικαστική και νομοθετική σε αυτό το «μετα-κράτος» θα ασκούνταν από τρεις ξένους αξιωματούχους που διόριζε ο Κόφι Αννάν και οι οποίοι θα εξέλεγαν τους διαδόχους τους. Αυτό το «κράτος» θα ήταν αποστρατιωτικοποιημένο, αλλά ξένες χώρες θα διατηρούσαν στρατιωτικές δυνάμεις στην επικράτειά του και το νόμιμο δικαίωμα επέμβασης.

Αυτό το είδος ρύθμισης θύμιζε τις προβλέψεις για τη Βοσνία, το Κόσοβο ή το Ανατολικό Τιμόρ, με τη διαφορά ότι η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ, τμήμα του πυρήνα του «πρώτου κόσμου». Μια τέτοια ρύθμιση έκανε με την ευκαιρία την Τουρκία έμμεσο μέλος της ΕΕ, με την έννοια ότι θα μπορούσε να μπλοκάρει της αποφάσεις της ΕΕ μέσω της κυπριακής ψήφου που θα ήλεγχε. Πιο σημαντικό ακόμα, η νέα κυπριακή ρύθμιση  ήταν η πιο προχωρημένη προσπάθεια επίσημης κατάργησης των βασικών εξουσιών και αρμοδιοτήτων του κράτους και της δημοκρατίας στην καρδιά του πρώτου κόσμου. Πρακτικά, ο πληθυσμός του νησιού έχανε το δικαίωμα να κυβερνά τον εαυτό του και την πατρίδα του. Στην πραγματικότητα, οι θεσμοί που το σχέδιο Αννάν προέβλεπε για την Κύπρο μας έδιναν μια σπάνια ιδέα του περιεχομένου του νέου, μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, που αντανακλά την εξέλιξη του δυτικού πολιτικού συστήματος μετά την παρακμή της σοβιετικής «απειλής» και τον νέο συσχετισμό δυνάμεων.

Η ένταση των αυτοκρατορικών προσπαθειών να κρατηθεί η Κύπρος υπό έλεγχο και να αρνηθεί στον πληθυσμό της, με κάθε δυνατό μέσο, το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης, μας κάνει να τείνουμε να πιστέψουμε ότι αυτή ακριβώς η επιδίωξη, ένα γεωπολιτικό μάλλον παρά οικονομικό κίνητρο, βρισκόταν πίσω από την χωρίς προηγούμενο οικονομική επίθεση που δέχθηκε αυτό το κράτος από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ, τον Μάρτιο 2013. Ακόμα και μια πρόχειρη εξέταση των γεγονότων που οδήγησαν στο πραξικόπημα του Μαρτίου 2013 θα επιβεβαίωνε αυτή την ερμηνεία. Οι αποφάσεις του Eurogroup και του ΔΝΤ του Μαρτίου 2013, καταστρέφοντας σε μια στιγμή οποιαδήποτε εμπιστοσύνη στις κυπριακές τράπεζες, κατέστρεψαν στην πραγματικότητα την κυπριακή οικονομία, με δεδομένο ότι ο τραπεζικός τομέας είναι η μισή οικονομία της Κύπρου. Ταυτόχρονα, το κυπριακό κράτος υποχρεώθηκε να αποδεχθεί την ευθύνη για το τεράστιο δάνειο που έδωσαν σε μια κυπριακή τράπεζα, δάνειο που η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει. Ακόμα και πριν συμβούν αυτά, εντονότερα αφότου συνέβησαν, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί  αξιωματούχοι άρχισαν να επαναλαμβάνουν πόσο επείγουσα είναι η λύση του κυπριακού προβλήματος. ‘Ένα άλλο θύμα επίσης του πραξικοπήματος του Μαρτίου ήταν η ειδική σχέση Μόσχας και Λευκωσίας, της πιο ζωτικής σημασίας και για τη διατήρηση ακόμα του κυπριακού κράτους.

Εκτός από τον γεωπολιτικό παράγοντα, υπάρχει επίσης μια ισχυρή «ιδεολογική» συνιστώσα και ένας πολιτικός υπολογισμός. Με δεδομένο τον χαρακτήρα των Ελλήνων στην ιστορία, λαό αρκετά «αναρχικό», αιώνιο «λαό της εξέγερσης», δύσκολο να κατασταλεί, ήταν και παραμένει σημαντικό για την Αυτοκρατορία να τσακίσει την αντίστασή του στα σχέδια δραστικού περιορισμού της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα έχει μια υψηλή συμβολική αξία. Στην Αθήνα, ο ‘Ανθρωπος έδωσε την πιο αποφασιστική μάχη του κατά των κυρίων του χρήματος, με τις μεταρρυθμίσεις του Βασιληά Σόλωνα. Είναι στη βάση αυτής της επιτυχίας που οι Αθηναίοι μπόρεσαν να πάνε στο πιο προχωρημένο και αξιοθαύμαστο πείραμα αυτοκυβέρνησης, δημοκρατίας, που το ανθρώπινο είδος μπόρεσε να δημιουργήσει μέχρι τώρα και, εξαιτίας αυτού του δημοκρατικού κράτους, μπόρεσαν να νικήσουν την φοβερότερη και ισχυρότερη Αυτοκρατορία του καιρού τους. Είναι φυσικό για την τάξη του Χρήματος να επιδιώκει να πάρει ακριβώς εδώ, στο ίδιο σημείο, την εκδίκησή της από την τάξη του Ανθρώπου.

(*) Το κείμενο αυτό επιχειρεί να παρουσιάσει και να ερμηνεύσει το γενικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται και του οποίου είναι κεντρικό τμήμα, η ελληνική τραγωδία των τελευταίων τρισήμισυ χρόνων. Είναι βαθειά και στέρεη πεποίθηση του γράφοντος, από τις αρχές της κρίσης, ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ελληνικό πρόβλημα (μια παρατήρηση που δεν πρέπει βέβαια να χρησιμοποιείται για να γίνεται αφαίρεση των πολύ συγκεκριμένων και σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπισε/αντιμετωπίζει η Ελλάδα). Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η χώρα μας αντιμετώπιζε σοβαρότατα, γνωστά σε όλους, καταστροφικά φαινόμενα παρακμής, το 2008, όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση – είναι βέβαια τελείως συζητήσιμο αν το πραγματικό μας πρόβλημα ήταν το μέγεθος του δημοσίου ή η «τεμπελιά» των υπαλλήλων του. Αυτά ακριβώς συνέβαλαν στο να γίνει η χώρα μας πρώτος στόχος των αγορών, αλλά δεν είναι ασφαλώς τα ελληνικά προβλήματα που δημιούργησαν τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού μετά το 1929. Το ότι επί χρόνια, ΜΜΕ και πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας υποστήριζαν παρόμοιες ανοησίες, δεν είναι παρά μια ακόμα σοβαρή απόδειξη της βαθειάς, καθολικής κρίσης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, του κράτους και του έθνους μας.

Μια ειδική μορφή που προσλαμβάνει αυτή η κρίση είναι η πνευματική έκπτωση, ένα είδος άνοιας ή εγκεφαλικού θανάτου  θα έλεγε κανείς αν επρόκειτο για άνθρωπο και όχι για έθνος. Αυτή η έκπτωση των πνευματικών λειτουργιών, φανερή ακόμα και στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε, είναι αναγκαία προϋπόθεση για να οδηγηθούμε σε σχέδια Ανάν, Μνημόνια, Δανειακές και άλλα τέτοια κείμενα, με τα οποία οι πολιτικοί και κρατικοί μας ηγέτες αποδέχονται την αυτοκτονία μας! Σε μια χώρα που λειτουργούσαν κανονικά οι νομικές υπηρεσίες του κράτους, που οι επιστήμονες, οι πολιτικοί, οι κρατικοί λειτουργοί σέβονταν στοιχειωδώς τον εαυτό τους, διατηρούσαν κάποιο ίχνος αξιοπρέπειας, δεν θα μπορούσαν να υπογραφούν κείμενα του τύπου «ο γάιδαρος πετάει» κι αν δοκίμαζαν να το κάνουν θα τους κυνηγούσαν.

Αντίστροφα, οποιαδήποτε προσπάθεια απαλλαγής από το Μνημόνιο και τις Δανειακές, δηλαδή οποιαδήποτε προσπάθεια σωτηρίας του έθνους και αντιμετώπισης της βαθειάς κρίσης τους, προϋποθέτει μια πολύ σοβαρή δουλειά από τις δυνάμεις που λένε ότι θέλουν να αναλάβουν ένα τέτοιο καθήκον. Εμείς τουλάχιστον, δυστυχέστατα, δεν βλέπουμε παρά ελάχιστη τέτοια, σοβαρή δουλειά από τις λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις, ούτε καν την επίγνωση της σημασίας της – εξακολουθεί δυστυχώς η Ελλάδα να βρίσκεται στον αστερισμό της ευκολίας και του εξυπνακισμού.

Κι αυτά, στον εικοστό πρώτο αιώνα, όταν η γνώση έχει γίνει το κατεξοχήν κυρίαρχο στοιχείο σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.

Οφείλουμε επίσης να υπογραμμίσουμε για χιλιοστή φορά ότι «βγάζει μάτι» ο αφόρητος επαρχιωτισμός του πολιτικού μας προσωπικού, που καλά-καλά δεν μπορεί να ψελλίσει κάτι τις στο διεθνές περιβάλλον. Και πάλι επισημαίνουμε ότι είναι εγκληματικό ότι, τρισήμισυ χρόνια μετά την έναρξη του μνημονιακού καθεστώτος, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν αφήσει ανυπεράσπιστη την Ελλάδα διεθνώς. Είναι αδύνατον και να επιχειρηθεί ακόμα αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής, χωρίς να έχει προηγηθεί διεθνής κινητοποίηση. Είναι απλώς τραγικό αυτό που συμβαίνει.

Ακόμα και τώρα, έστω και την υστάτη, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αντιμετωπίζουμε τίποτα λιγότερο από «χρηματοπιστωτικό Χίτλερ» απέναντι (μαζί και τους συνήθεις «προστάτες» που απειλούν διαχρονικά τη χώρα μας και την Κύπρο) και δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε αυτόν τον Χίτλερ με στρακαστρούκες. Χρειάζεται σοβαρότητα, μαχητικότητα, κινητοποίηση, ανάλογες του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε, προβλήματος ζωής ή θανάτου του έθνους μας.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε σε τέσσερις συνέχειες στο περιοδικό «Επίκαιρα» (τεύχη 210-213, Οκτώβριος-Νοέμβριος 2013)

http://konstantakopoulos.blogspot.gr/2013/12/blog-post.html