«ΣΗΚΩ, ΓΕΡΟ, ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΣ»

«ΣΗΚΩ, ΓΕΡΟ, ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΣ»

Αὐτή ἡ φράση ἐγράφη ἀπό ἄγνωστο χέρι στή βάση τοῦ ἀγάλματος τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη ἔμπροσθεν τῆς  Παλαιᾶς Βουλῆς στήν Ἀθήνα. Αὐτό τό χέρι ὅμως δέν ἦταν σάν ἐκεῖνα τῶν ψευτο-προοδευτικῶν, ψευτο-ἀναρχικῶν πού γκρεμίζουν. Αὐτό τό χέρι ἐξέφρασε μιάν ἀλήθεια καί ἕναν πόθο.

Σήκω, Γέρο τοῦ Μοριᾶ, νά δεῖς τά χάλια μας. Ποῦ μᾶς κατήντησαν καί ποῦ καταντήσαμε. Παλιόψαθα — σύμφωνα μέ τόν ἄλλο μεγάλο τοῦ ̓21 στρατηγό Μακρυγιάννη — θέλουν νά κάνουν τήν Ἑλλάδα, καί μέχρις ἑνός σημείου τό πέτυχαν. Αὐτή εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια.

Καί ὁ βαθύτατος πόθος, πού ἐξέφρασε τό χέρι τοῦ ἀνώνυμου Ἕλληνα, εἶναι νά ἐκδηλωθεῖ τό πνεῦμα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, πού εἶναι παρόν καί σήμερα στό ἱστορικό μας γίγνεσθαι, παρά τά χάλια μας. Εἶναι τό πνεῦμα τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ Μακρυγιάννη καί τῶν ἀναρίθμητων γνωστῶν καί ἀγνώστων ἀγωνιστῶν τοῦ ̓21, πού ζοῦν καί σήμερα καί ἐμπνέουν πολλούς συγχρόνους Ἕλληνες.

Ὑπάρχουν καί σήμερα χριστιανοί στούς ὁποίους ἀναπαύεται ὁ Θεός, καθώς ἔγραφε καί ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἄλλη μιά μορφή καθοδηγητική γιά τόν Ἕλληνα τοῦ σήμερα. Μόνο πού αὐτοί οἱ Ἕλληνες καί οἱ Ἑλληνίδες, στούς ὁποίους ἀναπαύεται τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί οἱ ὁποῖοι ἐμπνέονται ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ Μακρυγιάννη καί τοῦ πατρο-Κοσμᾶ, δέν φαίνονται. Δέν τούς ἀφήνουν νά φαίνονται τά ἁμαρτωλά κανάλια τῆς διαπλοκῆς καί τῆς διαφθορᾶς, πού ξεπουλοῦν τήν πατρίδα μας καί ἔχουν ὁδηγήσει αὐτοί, τά ἐγχώρια ἀφεντικά τους καί οἱ ἀπ ̓ ἔξω ἐντολοδότες τους τόν ἑλληνικό λαό στήν ἀπελπισία. Σέ 7.000 μετρῶνται οἱ αὐτοκτονίες ἐδῶ καί τρία χρόνια, πού ἡ κατασκευασμένη κρίση μᾶς ἄγγιξε στό πετσί.

Κάνουμε λόγο συνήθως τέτοιες μέρες, πού γιορτάζουμε τά δύο μεγάλα «Χαῖρε», τό «Χαῖρε» τοῦ Ἀρχαγγέλου στήν Παναγία Παρθένο καί τό «Χαῖρε» τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων στή Λευθεριά, γιά τήν κατάκτηση τῆς ὁποίας ξεσηκωθήκαμε τό ̓21, κάνουμε λόγο — ὅσοι ἀγαποῦμε τόν αἱματοβαμμένο τοῦτο τόπο — γιά τό μήνυμα τοῦ ̓21.

Ἕνα ἀπό τά μηνύματα τοῦ ̓21 — γιατί εἶναι πολλά — εἶναι καί τό ὅτι ἡ ἐλευθερία κατακτᾶται μέ ἀγῶνες. Ἄν οἱ παπποῦδες μας δέν παίρνανε τό καριοφίλι, δέν ἐπρόκειτο ὁ Τοῦρκος νά τούς δώσει τή λευθεριά. Ἡ λευθεριά βγῆκε, ὅπως τό λέγει ὁ ἐθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, ἀπ ̓ τά κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τά ἱερά!

Μέχρις ἐδῶ, θά μοῦ πεῖτε, καλά. Τό θέμα εἶναι σήμερα τί γίνεται. Ἀκριβῶς γιά τό σήμερα τά εἴπαμε ὅλα αὐτά. Τοῦ κακοῦ ἡ σκάλα ἔχει πολλά σκαλοπάτια πρός τά κάτω. Δέν ξέρουμε πόσα κατεβήκαμε. Τό σίγουρο εἶναι ὅτι, ἐάν συνεχίσουμε ἔτσι, τό Γένος τῶν Ἑλλήνων ὁδηγεῖται μέ μαθηματική ἀκρίβεια στόν ἀφανισμό!

Ἀπ ̓ τή μιά μεριά οἱ Ἕλληνες, λόγῳ καί τῆς οἰκονομικῆς κρίσης (ἀλλ ̓ ὄχι μόνο), δέν παντρεύονται καί δέν κάνουν παιδιά. Οἱ νέοι μας, καί μάλιστα οἱ πιό προσοντοῦχοι, «παίρνουν τῶν ὀμματιῶν τους» καί φεύγουν ἔξω, γιατί ἐδῶ ἡ ἀνεργία ἔχει χτυπήσει κόκκινο. Καί ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα ἀδειάζει ἀπό Ἕλληνες, γεμίζει — βάσει σατανικοῦ νεοταξικοῦ σχεδίου — ἀπό ἀλλόφυλους καί ἀλλόπιστους λαθρομετανάστες, στήν πλειονότητά τους Ἀφροασιάτες μουσουλμάνους. Τό νεοταξικό σχέδιο, βέβαια, τῆς μετάλλαξης τῆς γῆς, γιά τήν ὁποία ἔδωσαν τό αἷμα τους οἱ ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι ἥρωες τοῦ ̓21, σέ πολυ-πολιτισμική κουρελού δέν θά προχωροῦσε, ἄν δέν εὕρισκε πρόθυμους «δικούς μας». Πάντοτε ὑπῆρχαν οἱ τέτοιοι — πού εἴτε ἀπό μωροφιλοδοξία εἴτε γιά τά γρόσια (δολλάρια τήν σήμερον καί εὐρώ), εἴτε τό συνηθέστερον καί γιά τά δυό — πουλοῦσαν στούς ξένους τήν ψυχή τους.

Καί ἐπανερχόμαστε στό τί κάνουμε σήμερα.

Χρειάζεται νά ἐπενδύσουμε καί πάλι στίς ἀξίες τοῦ Γένους, τίς ὁποῖες κάπου λησμονήσαμε. Πρέπει νά τίς ξαναβροῦμε καί νά τίς βάλουμε πάλι νά πρωταγωνιστήσουν στήν προσωπική καί στή συλλογική μας ζωή. Ἤ θά βάλουμε τό πνεῦμα τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ Μακρυγιάννη καί τοῦ πατρο-Κοσμᾶ νά νοηματοδοτήουν τό σήμερα τοῦ Γένους ἤ ἀλλιῶς τελειώσαμε. Ἡ χώρα, ὅπου ἔζησαν καί ἔδρασαν μάρτυρες καί ἥρωες, μετά ἀπό τριάντα χρόνια θά εἶναι μιά ἀποικία, γιά νά κάνουν οἱ ξένοι τίς διακοπές τους, ὑπηρετούμενοι ἀπό μεταλλαγμένους «Ἕλληνες» καί ἀπό Ἀφροασιάτες ἐπήλυδες, πού θά ἔχουν καί αὐτοί ὀνομασθεῖ Ἕλληνες...

Γιά νά ἀποφύγουμε αὐτό τό ἐφιαλτικό σενάριο, χρειαζόμαστε πρῶτον καί ἀπαραιτήτως τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας, τόν ὁποῖο λησμονήσαμε. Χρειάζεται νά γίνουμε συνειδητοί χριστιανοί τῆς προσευχῆς, τῆς μετανοίας, τῆς μυστηριακῆς ζωῆς.

Καί δεύτερον καί παραλλήλως Ἕλληνες πατριῶτες ἕτοιμοι γιά θυσίες. Θυσίες, ὅμως, ὄχι σάν αὐτές πού ζητοῦν τά μνημόνια. Αὐτές εἶναι θυσίες ὄχι γιά τήν Ἑλλάδα ἀλλά γιά χάρη τῶν διεθνῶν τοκογλύφων. Χρειάζεται νά ἀγωνισθοῦμε «ὑπέρ πάτρης» καί ὄχι ὑπέρ πάρτης. Αὐτό ἦταν τό πνεῦμα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ̓21. «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν Ἁγία καί τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερία».

Κάθε μοναστήρι, κάθε ἐνορία, κάθε σπίτι νά γίνουν μετερίζια μιᾶς πνευματικῆς (καί ὄχι μόνον) ἀντίστασης. Νά λειτουργήσουν ὡς σύγχρονα κρυφά σχολειά, πού θά διδάσκουν Ὀρθοδοξία, Ἑλληνική ἱστορία καί γλῶσσα, γιατί τά κανονικά σχολεῖα σκόπιμα καί μεθοδικά διδάσκουν ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἐκτός ἀπό αὐτά.

Καί κάτι πιό πρακτικό, ἀλλά σημαντικό. Ἄς χρησιμοποιήσουμε τό «ὅπλο τῆς κάλπης» στίς ἐπικείμενες ἐκλογές γιά τήν Εὐρωβουλή καί γιά τήν τοπική αὐτοδιοίκηση.

Ἄν δέν πᾶμε νά ψηφίσουμε, μέ τό σκεπτικό ὅτι ὅλοι εἶναι ἄχρηστοι καί διεφθαρμένοι ἤ ἄν ρίξουμε λευκό ἤ ἄκυρο, εἶναι σίγουρο ὅτι θά ἔχουμε στό κεφάλι μας καί πάλι αὐτούς τούς ἴδιους διεφθαρμένους. Ὁ Μπουτάρης στή Θεσσαλονίκη καί ὁ Καμίνης στήν Ἀθήνα βγῆκαν, ἐπειδή οἱ «συντηρητικοί» καί ἀηδιασμένοι ψηφοφόροι δέν πῆγαν νά ψηφίσουν.

Παραμονές τῶν προηγουμένων βουλευτικῶν ἐκλογῶν γράφαμε ἀπό αὐτήν ἐδῶ πάλι τή στήλη. «Ψηφίζουμε ἀντι-μνημονιακά καί πατριωτικά». Αὐτό ἐπαναλαμβάνουμε καί σήμερα. Τό «πατριωτικά» ἔχει σημασία, διότι ἀντιμνημονιακά — τοὐλάχιστον στά λόγια — εἶναι καί κάποια κόμματα του διεθνιστικοῦ ἀριστεροῦ χώρου. Μάλιστα σ ̓ αὐτές τίς ἐκλογές, πού δέν εἶναι οἱ βουλευτικές, εἶναι πιό εὔκολο νά ξεφύγουμε καί ἀπό τά ἐκβιαστικά ψευτοδιλήμματα, μπροστά στά ὁποῖα μᾶς θέτουν κάθε φορά παραμονές ἐκλογῶν. Ψηφίστε, λένε, αὐτό — ἔστω καί ἄν εἶναι κακό — γιά νά μή βγεῖ τό χειρότερο! Ἔτσι ὑφαρπάζουν ἐκβιαστικά τήν ψῆφο τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι μετά γίνονται κοψοχέρηδες, ἀλλά πλέον ἡ ζημιά ἔχει γίνει! Τέλος, λοιπόν, στά ἐκβιαστικά ψευτοδιλήμματα. Ὁ Τσῶρτσιλ εἶχε πεῖ: «Κάνε αὐτό πού πρέπει καί ἄς γίνει ὅ,τι θέλει». Αὐτό, μεταφερμένο σέ γλῶσσα ἐκκλησιαστική, σημαίνει: «Κάνε αὐτό πού ὑπαγορεύει ἡ συνείδησή σου καί τά ὑπόλοιπα ἄφησέ τα στόν Θεό».
Ὅσο γι ̓ αὐτό πού λένε μερικοί ὅτι θά ψηφίσουν μικρά κόμματα, ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ποῦμε ὅτι αὐτό δέν εἶναι κριτήριο. Ἕνα κόμμα μπορεῖ νά εἶναι συγχρόνως καί μικρό καί ἀντίχριστο καί ἀνθελληνικό. Ἄρα;

Συνεπῶς δέν πετᾶμε τήν ψῆφο μας. Τή δίνουμε ἐκεῖ πού θά πιάσει τόπο. Ψηφίζουμε κάτι πού νά ἐνοχλεῖ κυρίως τίς δύο πρεσβεῖες. Τήν πρεσβεία τοῦ μικροῦ γεωγραφικά, ἀλλά πανίσχυρου σέ παγκόσμια ἐπιρροή κράτους, καί τήν ἄλλη τοῦ ὑπερατλαντικοῦ μεγάλου, πού ἄγεται ὅμως καί φέρεται ἀπό τό πανίσχυρο «μικρό». Τά κριτήριά μας ἄς εἶναι πολιτικά καί πάντα ὑπό τό πρίσμα τοῦ γενικοῦ πλαισίου, πού θέσαμε ἀπό τήν ἀρχή.

Καλές ἀποφάσεις λοιπόν. Τέτοιες πού θ ̓ ἀρέσανε στόν Γέρο τοῦ Μoριᾶ.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», ΤΕΥΧΟΣ 94, Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

http://www.orthodoxnet.gr/pdf/par%2094.pdf