12/2013
Η πολύ μεγάλη κινητικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων τους τελευταίους μήνες
εκτός από ευχάριστη έκπληξη έχει θέσει ένα ερώτημα. “Γιατί τόσες ασκήσεις, τόσες
επισκέψεις αρχηγών σε κρίσιμους σχηματισμούς, τόση αγωνία και επιμονή για να
“κλείσουν μαύρες τρύπες” που έχουν προκληθεί από τις ελλείψεις συντήρησης και
ανταλλακτικών σε οπλικά σύστήματα”; Ανησυχούμε για κάτι που έρχεται;
Η βολή
των S - 300 ήταν η κορύφωση αυτής της εκπαιδευτικής υπερκινητικότητας για
το 2013.
Παράλληλα μ΄ αυτή διαπιστωνεται ότι γίνεται τιτάνια προσπάθεια ώστε μέσα
στους πρώτους μήνες του 2014 κάποια πολύ σοβαρά επιχειρησιακά ζητήματα να έχουν
επιλυθεί.
Τα υποβρύχια 209 του ΠΝ θα μπουν σύντομα σε φουλ επιχειρησιακούς
ρυθμούς και μαθαίνουμε ότι γίνεται προσπάθεια να επιλυθεί και το κενό με τα
αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας.
Πολλοί “βλέπουν” ότι το θέμα της
ανακήρυξης ΑΟΖ από την Ελλάδα θα πέσει πολύ σύντομα στο τραπέζι.
Όμως το ερώτημα είναι με ποια λογική και με ποιο πραγματικό στόχο.
Ανακήρυξη ΑΟΖ η Ελλάδα θα πρέπει ασφαλώς να κάνει. Οι συνθήκες στην περιοχή
έχουν μεταστραφεί προς το ευνοϊκότερο ειδικά μετά από τη πτώση Μόρσι στην
Αίγυπτο και τις πολύ άσχημες σχέσεις μεταξύ Καϊρου - Άγκυρας. Οι σχέσεις μας με
το Ισραήλ παραμένουν σταθερά καλές -είναι σήμερα εκεί Αβραμοπουλος - Κωσταράκος-
και όλα δείχνουν ότι έχουμε σημαντικά πλεονεκτήματα.
Την ίδια στιγμή η επίσκεψη Νταβούτογλου στην Αθήνα και τα όσα
διέρρευσαν από το ΥΠΕΞ δημιουργούν προβληματισμό. Το “συζητάμε για την ΑΟΖ
ακόμη και για το Καστελόριζο” ακούστηκε πολύ αρνητικά, γιατί απ΄ όσο γνωρίζουμε
δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουμε για το Καστελόριζο. Μπορεί ο κ. Νταβούτογλου
να λέει ότι ανήκει “στη Μεσόγειο” και άρα και η ΑΟΖ του μόνο ελληνικη δεν είναι,
αλλά υποθέτουμε ότι αυτό το θέμα καμία ελληνική κυβέρνηση δεν πρόκειται καν να
δεχτεί να τεθεί σε συζήτηση. Ειδικά μια κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός της
οποίας εμφανίζεται -μαζί με ομάδα συνεργατών του- με ιδιαίτερες ευαισθησίες στα
εθνικά θέματα.
Το βασικό ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση πράγματι βγάζει από το
συρτάρι την ανακήρυξη της ΑΟΖ -που οι αμερικανοί πριν από λίγους μήνες της
είχαν συστήσει να βάλει- και για ποιο λόγο. Αν οι προθέσεις της έχουν στόχο
την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος θα φανεί, γιατί για μια τέτοια κίνηση
λογικό είναι να αναζητήσει την συναίνεση όλου του πολιτικού κόσμου. Κι αυτό δεν
μπορεί να γίνει με τις ανοησίες περί “δύο άκρων”.
Αν πάλι η ΑΟΖ βγαίνει από το συρτάρι ως ένα ...πυροτέχνημα εν όψει
των πολύ δύσκολων ευρωεκλογών που έρχονται, ας μείνει το θέμα εκεί που είναι.
Είναι προτιμότερο να καθυστερήσουμε παρά να “ηττηθούμε” λόγω κομματικής
βλακείας.
