Δεν πάμε καλά
21/11/13
Του Γιάννη Λαζάρου
Κάτι πρέπει να έχει πάθει ο
εγκέφαλός μας. Δεν εξηγείται διαφορετικά ο τεράστιος πολιτισμένος διάλογος που
όλοι μας αναπτύσσουμε τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους διπλανούς μας. Σαν
έτοιμοι από δεκαετίες μάς πετάει η εξουσία ένα θέμα διαλόγου που αφορά την ίδια
μας την ζωή και την αξιοπρέπεια και εμείς καθόμαστε στο τραπέζι και αρχίζουμε
να το αναλύουμε, πολιτισμένα πάντα.
Ερώτηση: Θα έχω σπίτι αύριο;
Απάντηση: Ποιος να ξέρει;
Ανάλογα με τις επιθυμίες των από πάνω.
Έχουμε τρελαθεί εντελώς;
Καθόμαστε ήρεμα και συζητάμε αν θα σου επιτρέψουν να έχεις το σπίτι που έφτυσες
αίμα να το αποκτήσεις; Φαντάσου ότι τα περισσότερα δικαστήρια που έχουν γίνει
στην Ελλάδα μέχρι πριν την επιβαλλόμενη κρίση, ήταν μεταξύ γειτόνων για μισό
τετραγωνικό μέτρο ή για το πού γέρνουν τα κλαριά από το δέντρο της αυλής. Τον
γείτονα τον αντιδικούσες. Την εξουσία, που με τη βία σου παίρνει τα κεκτημένα
σου, κάθεσαι και την κοιτάς και κάνεις διάλογο, όχι μαζί της αλλά με τον
διπλανό σου.
Παρόμοιες ερωτήσεις αφορούν την
ζωή σου. Όχι την ζωή σου θεωρητικά, αλλά κυριολεκτικά. Αν σου συμβεί κάτι και
ενώ έχεις πληρώσει την Υγεία στην Ελλάδα επί δεκαετίες, έρχεται η εξουσία και
σου λέει ότι μπορεί αύριο να μην έχεις ούτε δικαίωμα παυσίπονου! Η απόλυτη
τρέλα. Σου απαγορεύουν κυριολεκτικά να ζήσεις. Σου κοστολογούν την ζωή ανάλογα
είτε με τα επιβαλλόμενα χρέη σου στο ασφαλιστικό σου ταμείο ή ανάλογα με το
ποιος είσαι. Τι κάνουμε εμείς; Καθόμαστε και το φέρουμε ως θέμα συζήτησης σαν
τις μοιρολογίστρες πάνω από τον πεθαμένο. Μόνο που ακόμα δεν είμαστε νεκροί.
Διαβάζεις για τα 16 εκατ. ευρώ
που δίνει το Ίδρυμα Νιάρχου για να σιτιστούν 50.000 μαθητές και το περνάς στα
ψιλά. Τελικά οι ελεημοσύνες της Ούντρα έχουν περάσει στο DNA σου. Τις καραβάνες
του Νιάρχου τις βλέπουμε. Μένει ακόμα να δούμε τις ουρές υποσιτισμένων παιδιών
να φυλάνε τα χέρια της κάθε Φρειδερίκης του συστήματος. Όλη η αξιοπρέπειά μας
να κολυμπάει στο νεροζούμι μιας καραβάνας που προσφέρει στα παιδιά μας σήμερα η
νέα ούντρα συνεπικουρούμενη από τους υποτακτικούς των κατακτητών.
Ακούς το κάθε ξεπλυμένο φερέφωνο
της ΕΕ, όπως ο Κον Μπεντίτ, να σου λέει να μηδενίσεις τις δαπάνες που αφορούν
την άμυνα της χώρας και κάθεσαι να συζητήσεις για το αν η χώρα πρέπει να έχει
Άμυνα ή όχι. Μπράβο στο παπαγαλάκι, πέτυχε αυτό που ήθελε. Σε έκανε να σκεφτείς
και την θεωρία της αποστρατικοποίησης όλης της χώρας. Δεν πάμε καθόλου καλά. Να
εύχεσαι να μην χρειαστούν οι υπηρεσίες της Άμυνας της χώρας. Γιατί αν
χρειαστούν οι Κον Μπεντίτ και οι εντόπιοι συνομιλητές τους θα κάθονται στον
καναπέ τους βλέποντας από τηλεοράσεως το ξεκλήρισμά σου και θα γελάνε.
Η ζωή μας κατάντησε “κουβέντα να
γίνεται”, λες και δεν είμαστε όλοι μας τα αντικείμενα συζήτησης της κουβέντας.
Λες και όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αφορούν μία άλλη χώρα χιλιάδες μίλια
μακρυά.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου