Ευρωπαϊκή
Ένωση και Ελλάδα: H δολοφονία ενός έθνους
Αυγούστου 22, 2013
Της Anna Filimonova
Η
Ελλάδα προορίζεται να γίνει το πεδίο δοκιμών των μεθόδων με τις οποίες μια χώρα
μπορεί να οδηγηθεί στην απόλυτη καταστροφή…
H
Ελλάδα οδηγείται σε επικίνδυνη κλιμάκωση. Η κοινωνική έκρηξη είναι αναπόφευκτη
Στα τέλη Ιουλίου, οι
υφυπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης ενέκριναν άλλη μια δόση δανείου προς την
Ελλάδα: το ποσό των 6,8 δισ. ευρώ (ενώ στο παρελθόν είχε ανακοινωθεί ότι θα
διατεθούν στην Αθήνα κονδύλια ύψους 8,1 δισ. ευρώ). Αρκετές ημέρες νωρίτερα, το
Ελληνικό Κοινοβούλιο ενέκρινε την πιο πρόσφατη από μια σειρά πράξεων
νομοθετικού περιεχομένου, η ψήφιση των οποίων αποτελούσε προαπαιτούμενο για τη
παραλαβή δανείων από τους διεθνείς πιστωτές της χώρας: το Διεθνές Νομισματικό
Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Για να
προωθηθεί όσο γινόταν πιο σύντομα η νομοθεσία, οι βουλευτές κλήθηκαν εσπευσμένα
από το Θερινό Τμήμα της Βουλής.
Η ψηφοφορία αυτή ήταν η
πρώτη «δοκιμασία αντοχής»
για το νέο κυβερνητικό σχήμα, το οποίο ανέλαβε καθήκοντα στις 25 Ιουνίου, μετά
την αποχώρηση του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) από το
κυβερνητικό συνασπισμό με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Μέσω της προβλεπόμενης
διαδικασίας, το Κοινοβούλιο ενέκρινε ένα νέο φορολογικό κώδικα, αλλά και ένα
σύστημα απολύσεων, σύμφωνα με το οποίο θα μεταταχθούν περίπου 12.500
δημόσιοι υπάλληλοι στα πλαίσια ενός «προγράμματος κινητικότητας». Το τελευταίο
σημαίνει ουσιαστικά ότι η Δημοτική Αστυνομία θα καταργηθεί και 3.500 δημοτικοί
αστυνομικοί θα τεθούν σε διαθεσιμότητα. Επιπλέον, 3.500 εκπαιδευτικοί, 2.500
σχολικοί φύλακες και 2.500 υπάλληλοι της τοπικής αυτοδιοίκησης και εργαζόμενοι
σε υπουργεία αναμένεται να υποβληθούν στην ίδια διαδικασία. Οι εργαζόμενοι σε
εφεδρεία θα πληρώνονται το 75 % του μισθού τους. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός και
αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς ανακοίνωσε ότι μέσα σε δύο χρόνια,
15.000 από τους συνολικά 700.000 εργαζόμενους του δημόσιου τομέα θα έχουν
απολυθεί. Οι υπάλληλοι θα τίθενται σε διαθεσιμότητα αναγκαστικά, εάν αρνηθούν
να το πράξουν εθελοντικά. Όποιος αρνείται να κινηθεί προς τη νέα του θέση, ως
μέρος των «μετατάξεων», θα απολύεται αναγκαστικά. Τα σχέδια αυτά έχουν ήδη προκαλέσει
μαζικές διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα, ανάμεσα στις οποίες ήταν και κάποια
μαζικά συλλαλητήρια μπροστά στο Κοινοβούλιο.
Όταν η Ελλάδα έγινε δεκτή
στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το έπραξε με την προϋπόθεση ότι θα ιδιωτικοποιήσει τις
στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις της που ελέγχονταν από το κράτος. Κατά συνέπεια, αρκετές σημαντικές
βιομηχανίες και πέντε μεγάλες τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν. Το μερίδιο του
κράτους στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος αρχικά μειώθηκε στο 50 % και στη
συνέχεια στο 33 %. Αμέσως μετά τις τράπεζες, ήρθε η σειρά να ιδιωτικοποιηθούν η
δημόσια εταιρεία τηλεπικοινωνιών (ΟΤΕ) και τα εργοστάσια παραγωγής δομικών
υλικών. Ενώ η χώρα διέθετε αρκετά εργοστάσια παραγωγής ζάχαρης και
κλωστοϋφαντουργίας, δεν υπάρχει πλέον ούτε ένα για δείγμα. Ακόμη και η παραγωγή
του φημισμένου κονιάκ Μεταξά παραδόθηκε στα χέρια της βρετανικής εταιρείας
Grand Metropolitan. Η κυβέρνηση αποσύρθηκε επίσης από την εξαιρετικά κερδοφόρα
δραστηριότητα της ναυτιλίας και έχει αρχίσει το ξεπούλημα των ναυπηγείων της
χώρας, τα οποία έχουν πλέον σχεδόν εξαφανιστεί, όπως και τα λιμάνια της. Σύμφωνα
με οδηγίες της ΕΕ, συρρικνώθηκαν η αλιεία, η αμπελουργία και ο αριθμός των
εργοστασίων οινοποιίας, καθώς και πολλές άλλες γεωργικές επιχειρήσεις.
Μέχρι ενός σημείου, το
λεγόμενο «ελληνικό θαύμα» βασίστηκε στις αμερικανικές μεταπολεμικές επιδοτήσεις
και στη συνέχεια, πιο πρόσφατα, στη στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είχε
ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας πολιτικής τάξης, της οποίας το κατ’ εξοχήν
δόγμα ήταν η τυφλή εμπιστοσύνη και εξάρτηση από τη βοήθεια διεθνών πιστωτών. Δημιουργώντας
ένα κράτος πρόνοιας με «ενέσεις» που προέρχονταν από χρηματοπιστωτικά
κέντρα της Δύσης, η Ελλάδα υπονόμευσε το σύστημα της ίδιας της
αυτοδιαχείρισης και ανεξαρτησίας της.
Εν τω μεταξύ, ο στόχος της διεθνούς
κοινότητας κάθε άλλο παρά ήταν η διατήρηση της δομής της εξουσίας ή της δίκαιης
ισορροπίας μεταξύ των στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Στόχος της,
στην πραγματικότητα, ήταν η πτώχευση της χώρας.
Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι
η Ελλάδα είναι μία ανάδελφη χώρα μέσα στο σημερινό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αφού
επίσημη θρησκεία του κράτους είναι η Ορθοδοξία.
Μόλις το επίπεδο του
εξωτερικού χρέους στην Ελλάδα και η εξαθλίωση ενός σημαντικού μέρους του
πληθυσμού ξέφυγαν από τον έλεγχο της κυβέρνησης, ο διεθνής κορπορατισμός
άρχισε να αγοράζει τμήματα της ελληνικής επικράτειας και ελληνικά ομόλογα.
Η Ελλάδα προορίζεται να
γίνει το πεδίο δοκιμών των μεθόδων με τις οποίες μια χώρα μπορεί να οδηγηθεί
στην απόλυτη καταστροφή.
Η ιδέα της διεθνούς «οικονομικής βοήθειας» (σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος,
το 2010, το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας είχε φτάσει τα 432,500,000,000
ευρώ) όχι μόνο δεν εμποδίζει την κατάρρευση της οικονομίας, αλλά στην
πραγματικότητα έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και την επιταχύνουν. Οι συμφωνίες
που συνυπογράφτηκαν από κοινού με την Ευρωπαϊκή Ένωση τον Οκτώβριο του 2011 και
είχαν υποτίθεται ως στόχο την διαγραφή του 50 % του χρέους της Ελλάδας στην
πραγματικότητα εφαρμόζονται μόνο για να διαγραφούν τα χρέη του ιδιωτικού
χρηματοπιστωτικού τομέα (τραπεζών, επενδυτικών κεφαλαίων και ούτω καθεξής).
Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις
που εφαρμόζονται από την ελληνική κυβέρνηση υπό την πίεση της
"τρόικας" (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας) απέκτησαν απροκάλυπτα εκβιαστικό χαρακτήρα, ενώ τα μέτρα για
μείωση του προϋπολογισμού κυριολεκτικά κατέστρεψαν όλες τις προοπτικές για
οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Το 2011 οι κυβερνώντες
την Ελλάδα ίδρυσαν το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας
του Δημοσίου, αφού λανσάρισαν το σλόγκαν «Πρόοδος μέσω της ιδιωτικοποίησης». Στόχος
ήταν η εκποίηση του εθνικού πλούτου της χώρας - παραλίες, δάση, νησιά,
αρχαιολογικοί χώροι – προκειμένου να πουληθούν σε εύπορους ξένους.
Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής
ήταν η αύξηση του φόβου και της απελπισίας των Ελλήνων, η μαζική έξοδος
των πολιτών στους δρόμους (οι απεργίες, καταγγελίες κατά εργοδοτών και
κυβέρνησης και οι διαδηλώσεις έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο), καθώς και η
μονοπώληση της εξουσίας καθώς ενισχύεται προοδευτικά η εξωτερική εξάρτηση.
Όταν η αριστερά στην Ελλάδα
αρνήθηκε να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση συνασπισμού στις αρχές του 2012,
σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση από τρεις κοινοβουλευτικές ομάδες – του
ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ) – αφού
έγιναν συμφωνίες που αφορούσαν στη συνεργασία στο επίπεδο της εφαρμογής της
δημόσιας πολιτικής. Ωστόσο, η "τρόικα" δεν άργησε να αντιταχθεί
στα προσυμφωνημένα μεταξύ των μελών αυτής της κυβέρνησης συνασπισμού,
προτείνοντας νέα αυστηρά προαπαιτούμενα και περιορίζοντας τον ρόλο και τις
κινήσεις της πολιτικής ηγεσίας της χώρας. Αυτό προκάλεσε μια εσωτερική
πολιτική κρίση τον Φεβρουάριο του 2012. Η αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή
δεν εκδηλώνεται μόνο μέσω απεργιών και διαδηλώσεων, αλλά και μέσω επιθέσεων
εναντίον πολιτικών (κυρίως του Πρόεδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια) και
βίαιων επεισοδίων στους δρόμους της ελληνικής πρωτεύουσας.
Στις 20 Φεβρουαρίου 2012, οι
υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης συμφώνησαν τελικά να δοθεί στην Ελλάδα ένα δεύτερο
πακέτο «βοήθειας», ύψους 130 δισ. ευρώ. Ωστόσο, η χώρα μπορούσε να παραλάβει το
ποσό αυτό μόνο μέσω ενός ειδικού ταμείου που ελέγχεται από τον κύριο χορηγό
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γερμανία, η οποία στο πλαίσιο του διαλόγου με την
Ελλάδα άλλαξε ύφος και άρχισε να μιλάει τη γλώσσα της ισχύος και της
υπαγόρευσης:
«Δεν έχουμε καμία πρόθεση
να διορίσουμε επιτρόπους για να ελέγχουν τον κάθε Έλληνα υπουργό» δήλωσε
αξιωματούχος σε συνεδρίαση της Ομοσπονδιακής Βουλής (Bundestag) της Γερμανίας,
«αλλά πρέπει να βεβαιωθούμε ότι όλες οι φορολογικές υποχρεώσεις θα τηρηθούν.
Και γι' αυτό απαιτείται στενή επιτήρηση».
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή
ελέγχει αυτή τη στιγμή τις ελληνικές αρχές, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι εφαρμόζονται τα μέτρα τα οποία η
ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση να εφαρμόσει.
«Από τώρα και στο εξής», αναφέρει ένας αναλυτής του Reuters, «η
Ελλάδα αποτελεί ιδιοκτησία της παγκόσμιας ελίτ»...
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να
δοθεί προσοχή σε μία σημαντική λεπτομέρεια. Ενώ τα γερμανικά μέσα
μαζικής ενημέρωσης λειτουργούν ως καλειδοσκόπιο προσβλητικών χαρακτηρισμών
του ελληνικού λαού, όπως «γουρούνια που καταβροχθίζουν δάνεια», «επαγγελματίες
της τσαγκαροδευτέρας», και «λαός για καρναβάλια», τα γερμανικά
τραστ αμυντικής βιομηχανίας απολαμβάνουν χειροπιαστά οφέλη από την πώληση
γερμανικών όπλων προς την Ελλάδα. Όσον αφορά το ποσοστό του προϋπολογισμού που
διατίθεται σε αμυντικές δαπάνες, η Ελλάδα κατέχει τη δεύτερη θέση μεταξύ των
χωρών του ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ (3 % του ΑΕΠ). Μετά την Πορτογαλία, η Ελλάδα είναι
ο δεύτερος μεγαλύτερος εισαγωγέας γερμανικών όπλων. Επί πρωθυπουργίας Γιώργου
Παπανδρέου, η Angela Merkel τον προειδοποίησε, όχι μόνο σχετικά με την
υποχρέωση της Ελλάδας να σεβαστεί όλες τις συμφωνίες αγοράς όπλων από τη
Γερμανία που υπέγραψε, αλλά του υπενθύμισε την σκοπιμότητα της σύναψης νέων
συμφωνιών.
Παραθέτω μερικά
ακόμη στοιχεία για λόγους σύγκρισης: Ενώ οι δαπάνες για κοινωνικά προγράμματα
μειώθηκαν κατά 9 % (2 δισ. ευρώ) κατά τις δραματικές περικοπές του
προϋπολογισμού, οι συνδρομές της Ελλάδας προς το ΝΑΤΟ αυξήθηκαν κατά 50 %
(60 εκατ. ευρώ) και οι αμυντικές δαπάνες στα πλαίσια του ΝΑΤΟ αυξήθηκαν κατά 18,2
% (1,3 δισ. ευρώ).
Πρόσφατα η Ελλάδα
«τιμήθηκε» με την πρώτη θέση στην Ευρώπη για τις περικοπές του
προϋπολογισμού της στον τομέα της υγείας. Ειδικότερα, οι δαπάνες για τα
φάρμακα μειώθηκαν από 5,6 δισ. ευρώ το 2010, σε 3,8 δισ. ευρώ το
2011 και σε 2.880 εκατομμύρια ευρώ το 2012. Ως άμεσο αποτέλεσμα αυτών
των μέτρων, πάνω από 50 πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες έχουν διακόψει τις
διακινήσεις φαρμάκων προς την Ελλάδα. Έχει γίνει πλέον συνηθισμένο φαινόμενο να
βλέπει κανείς συγγενείς ασθενών να κάνουν εξαντλητικούς μαραθώνιους από
φαρμακείο σε φαρμακείο, σε αναζήτηση των φαρμάκων που έχουν ανάγκη. Οι
ελλείψεις σε ιατρικό εξοπλισμό έχουν λάβει δραματικές διαστάσεις. Όσο για το
ιατρικό προσωπικό, τα δημόσια νοσοκομεία έχουν συνολικά έλλειψη 6.500
γιατρών περίπου και άλλων 20.000 νοσοκόμων και νοσηλευτών.
Συγχρόνως, ένας τεράστιος αριθμός επαγγελματιών του ιατρικού τομέα
εγκαταλείπει τη χώρα.
Ακόμη και εκείνοι οι πολίτες
που εργάζονται δυσκολεύονται να πληρώνουν για ιατρικές υπηρεσίες, των οποίων οι
τιμές έχουν εκτοξευθεί απότομα. Όλο και πιο συχνά παρατηρείται το φαινόμενο οι
πολίτες να μη διαθέτουν την οικονομική ευχέρεια για να έχουν πρόσβαση σε
ποιοτική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ιδίως στις αγροτικές περιοχές της
ηπειρωτικής Ελλάδας και στα νησιά. Από μια έκθεση εμπειρογνωμόνων των Ηνωμένων
Εθνών που δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2013 διαπιστώθηκε ότι πάνω από το 10%
του συνολικού πληθυσμού της χώρας ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.
Η Ελλάδα παραμένει η μόνη
χώρα στην Ευρωζώνη που δεν διαθέτει πλήρες και εκτεταμένο σύστημα κοινωνικής
πρόνοιας, οι υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης είναι σχεδόν απροσπέλαστες για
τους άπορους και χαμηλού εισοδήματος πολίτες, και σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού
δεν έχει πρόσβαση σε δημόσια ιατρική ασφάλιση.
Παράλληλα με τον βεβιασμένο
αφανισμό του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, η κρίση που σάρωσε όλη τη χώρα
επιδεινώνεται συνεχώς, με την καταβολή των οφειλών σε ξένους δανειστές να
γίνεται όλο και δυσκολότερη. Όταν, τον Μάρτιο του 2012, ιδιώτες επενδυτές
αναγκάστηκαν να παραγράψουν πάνω από το 50% του χρέους της Ελλάδας, η
Goldman Sachs, για παράδειγμα, αρνήθηκε να αναδιαρθρώσει το χρέος της
χώρας. Το δάνεια ύψους 5 δισ. δολαρίων που πήρε η Ελλάδα έπρεπε να
επιστραφούν στην τράπεζα στο ακέραιο. Όπως δήλωσε κυνικά ο χρηματιστής της Wall
Street Αlessio Rastani, λίγο πριν να διοριστεί ο Λουκάς Παπαδήμος
πρωθυπουργός της Ελλάδας:
«Εμάς δεν μας ενδιαφέρει
ιδιαίτερα το πώς θα φτιάξουν την οικονομία και την όλη κατάσταση γενικότερα. Η
δουλειά μας είναι να βγάλουμε κέρδος από όλη αυτή την ιστορία και εγώ προσωπικά
ονειρεύομαι αυτή τη στιγμή τρία χρόνια τώρα. Πάω για ύπνο κάθε βράδυ και
ονειρεύομαι την επόμενη ύφεση. (…) Όταν γίνει το κραχ των αγορών. (…) εάν
ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αν έχεις το σωστό σχέδιο για να δημιουργήσεις από
την επόμενη μέρα, μπορείς να βγάλεις τεράστια κέρδη από την όλη υπόθεση».
Προφανώς το «σωστό σχέδιο»
έχει τεθεί σε εφαρμογή. Από τη μία πλευρά, τέθηκε ο στόχος της μείωσης του
συνολικού ποσού του ελληνικού χρέους στο 124% του ΑΕΠ. Από την άλλη, το 2012,
το χρέος είχε ήδη φτάσει στο 156% του ΑΕΠ, το 2013 θα είναι τουλάχιστον το
175%, και το 2014 θα ανέρχεται, στην καλύτερη περίπτωση, στο 190% του
ΑΕΠ της χώρας.
Εν τω μεταξύ, η ολομέτωπη
«επίθεση» κατά της κρατικής περιουσίας συνεχίζεται. Το 2010 η κυβέρνηση του
Γιώργου Παπανδρέου εγγυήθηκε στους ξένους δανειστές ότι θα είναι σε θέση να
εκποιήσει περιουσιακά στοιχεία της χώρας αξίας τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ μέσω
της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Ωστόσο,
σύμφωνα με μεταγενέστερες εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων, το 2016 τα έσοδα από τις
ιδιωτικοποιήσεις δεν θα υπερβαίνουν τα 9,5 δισ. ευρώ. Και αυτό παρά το γεγονός
ότι κυριολεκτικά τα πάντα ιδιωτικοποιούνται: ο τομέας της ενέργειας, των
μεταφορών, και οι παράκτιες περιοχές της χώρας. Ακόμη και η φορολογική υπηρεσία
είναι υπό ιδιωτικοποίηση. Ακόμα και τα πανεπιστήμια έχουν ιδιωτικοποιηθεί κατά
49%, γεγονός το οποίο αποτελεί παράβαση του Συντάγματος της χώρας. Αλλά στην
Ελλάδα πάντα βρίσκεται ένας τρόπος να καταστρατηγούνται οι νομοθεσίες και να
παραμένουν ατιμώρητοι οι παραβάτες. Για παράδειγμα, προκειμένου να
επεκτείνει την ιδιωτικοποίηση η πολιτική ελίτ, καταργήθηκαν 69 νόμοι οι οποίοι
θα είχαν δυσχεράνει ή εμποδίσει την παράνομη αυτή διαδικασία. Στον τομέα
των ιδιωτικοποιήσεων, υπάρχει πλέον ένας νέος νόμος, σύμφωνα με τον οποίο,
αφού ιδιωτικοποιηθεί κάτι, απαγορεύεται η επιστροφή του προς το κράτος.
Η Ελλάδα διαθέτει πλούσιους
φυσικούς πόρους, ανεπτυγμένη ναυτιλία, και τεράστιες δυνατότητες για την
ανάπτυξη της βιομηχανικής και γεωργικής παραγωγής της, καθώς και του τουρισμού
της. Ο ηγέτης του
Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών - Σπίθα, Έλληνας συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης,
πρότεινε το ακόλουθο σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας:
«Επειδή ο χρόνος τρέχει και
η Ελλάδα βυθίζεται όλο και πιο πολύ, για να ολοκληρωθεί το Σχέδιο Σωτηρίας,
πρέπει το συντομότερο να υπάρξει μια ολιγομελής εθνική αντιπροσωπεία με το
αναγκαίο εθνικό κύρος που θα πρέπει να επισκεφθεί άμεσα τις παρακάτω
πρωτεύουσες για να συζητήσει με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις επιδιώκοντας λύσεις
προς το συμφέρον της χώρας μας:
Πρώτον, τη Μόσχα και το
Πεκίνο, για να διαπραγματευθούν τη σύναψη δανείου με το χαμηλότερο δυνατό
επιτόκιο και με εξόφληση μετά από 20 τουλάχιστον έτη την αποπληρωμή σε είδος
και με τη δημιουργία κοινοπραξιών που να συμβάλουν στην εκμετάλλευση του
εθνικού μας πλούτου, στην προώθηση της οικονομικής μας ανάπτυξης και τη
δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Ειδικά από τη Μόσχα θα
πρέπει να ζητηθεί η επαναδραστηριοποίηση της συμφωνίας μας για τον αγωγό
πετρελαίου, ώστε να υλοποιηθεί κάποτε το έργο αυτό»... [1]
«Η βεβαιότητα ότι ο
κρυμμένος πλούτος ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια ευρώ μας καθιστά χώρα αυτάρκη και
πλούσια. Ήδη τα κοιτάσματα που βρίσκονται νοτίως της Κρήτης και που είναι
έτοιμα για άμεση αξιοποίηση εκτιμώνται σε 1 τρισεκατομμύριο ευρώ. Με προοπτική,
εάν και όταν υπάρξει η κατάλληλη εκμετάλλευση, να ανέλθουν μέσα σε 20 χρόνια σε
17 τρισ. ευρώ. Το γεγονός αυτό θα καταστήσει την Ελλάδα μοναδικό τροφοδότη
της Ευρώπης παράλληλα με την Ρωσία. Όπως βλέπετε, δεν συνυπολογίζουμε τις
υπόλοιπες πηγές πλούτου (Ιόνιο, μεταλλεύματα κλπ.), γιατί αυτή και μόνο η
εικόνα αρκεί για να πείσει τους Έλληνες ότι είναι αυτάρκης και πλούσιος λαός
χωρίς να έχει ανάγκη από προστάτες και άσπονδους φίλους». [2]
Ωστόσο, προτάσεις όπως αυτές
του Μίκη Θεοδωράκη δεν εισακούγονται.
Σε κάποια φάση, η Gazprom είχε
δείξει ενδιαφέρον για την αγορά μέρους του μερίσματος του δημοσίου (65%) της
εταιρείας ΔΕΠΑ, η οποία δραστηριοποιείται στη διανομή φυσικού αερίου στην
Ελλάδα, αλλά οι διαπραγματεύσεις έπεσαν στο κενό, όπως δήλωσαν εκπρόσωποι της
Gazprom, λόγω της απουσίας των κατάλληλων εγγυήσεων από την πλευρά της
ελληνικής κυβέρνησης και του ενδεχόμενου ότι η συμφωνία θα «σκόνταφτε»
στο βέτο που αναμενόταν να προβάλουν οι Βρυξέλλες.
Η Ελλάδα, με το τεράστιο δημόσιο χρέος της προς
τους ξένους δανειστές της, οδηγείται από τη Σκύλλα στην Χάρυβδη: από τη
μία πλευρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλεί την Αθήνα με σκληρά μέτρα εάν
εγκαταλειφθούν τα σχέδια για την ιδιωτικοποίηση εκτεταμένου μέρους της
ελληνικής περιουσίας του δημοσίου. Από την άλλη, παρεμποδίζει συμφωνίες
ιδιωτικοποίησης με «λάθος» (κατά την άποψή της) εταίρους, κυρίως τη Ρωσία,
σαμποτάροντας έτσι τις δυνατότητες για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.
Οι στόχοι των
ευρωατλαντικών οργανισμών όσον αφορά την Ελλάδα αποκαλύφθηκαν εν μέρει από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών
της Γερμανίας, Joschka Fischer, ο οποίος δήλωσε σε συνέντευξή του στην
ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera ότι αν η Ελλάδα
εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, η έξοδός της θα μπορούσε να διαταράξει την ομαλή
ένταξη των βαλκανικών χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σύμφωνα με τον
Fischer, ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι άκρως ανεπιθύμητο, καθώς θα ανοίξει
το δρόμο για την κυριαρχία της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Αυτός είναι ο
λόγος, για παράδειγμα, που στην έκθεση του Ιουλίου 2013 του ΔΝΤ
τονίζεται η ιδιαίτερη σημασία της συμμετοχής της Ελλάδας στο έργο Trans
Adriatic Pipeline (TAP) για την εξαγωγή φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν προς
την Ευρώπη μέσω της Ελλάδας, της Αλβανίας και τη Βορείου Ιταλίας [3].
Η επανεκκίνηση του
προγράμματος της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας φυσικού αερίου ΔΕΠΑ έχει
προγραμματιστεί για τα μέσα του 2014. Οι προετοιμασίες για την πώλησή της
γίνονται με γρήγορους ρυθμούς. Στις 3 Αυγούστου του 2013 η εταιρεία πετρελαίου
και φυσικού αερίου Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ) ενέκρινε την απόκτηση της
πλειοψηφίας των μετοχών του Διαχειριστή Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου
(ΔΕΣΦΑ) από την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία του Αζερμπαϊτζάν (SOCAR).
Συνολικά, κατά τη διάρκεια
της περιόδου 2008-2012, ο όγκος της ελληνικής οικονομίας συρρικνώθηκε κατά 25%
περίπου. Η μείωση αυτή, μεταφρασμένη σε στοιχεία, είναι χειρότερη από εκείνη
της Μεγάλης Ύφεσης των ΗΠΑ το 1929. Φέτος, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, το ΑΕΠ της
χώρας αναμένεται να μειωθεί κατά 4,5% επιπλέον.
Και φυσικά, τα μέτρα
λιτότητας δεν έχουν αγγίξει τους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές (η Ελλάδα είναι
ο τρίτος σε μέγεθος φορολογικός παράδεισος εφοπλιστών στον κόσμο). Το κύριο
βάρος των «μεταρρυθμίσεων», που είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών, την
επιβολή φόρων και τα ανεξέλεγκτα επίπεδα ανεργίας, έχει πέσει στους ώμους των
φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού. Τον Απρίλιο του 2013 η ανεργία στην Ελλάδα
έφτασε το 27,2%. Η τύχη 4,65 εκατομμυρίων πολιτών κρύβεται πίσω από
αυτό το νούμερο. Σε 450.000 ελληνικές οικογένειες, δεν υπάρχει ούτε ένας
εργαζόμενος. Από 2,6 εκατομμύρια πολίτες που εργάζονται στον ιδιωτικό
τομέα, 900.000 απολύθηκαν μόνο το 2009. Μεταξύ των νέων από 15 έως 24,
το ποσοστό ανεργίας είναι 60%, αν και σύμφωνα με τους ειδικούς το
ποσοστό αυτό δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Τα επιδόματα ανεργίας
έχουν κοπεί, με αποτέλεσμα σήμερα να τα εισπράττουν μόνο 225.000 άνεργοι. Έως
το 2015 η ευρωτρόικα απαιτεί τις απολύσεις ακόμη 150.000 εργαζομένων στο
δημόσιο τομέα.
Από το 2009 μέχρι σήμερα έχουν
γίνει περίπου 8.000 απεργίες στην Ελλάδα, αρκετές από τις οποίες ήταν γενικές
απεργίες. Σήμερα, η κατάσταση είναι τέτοια ώστε να βρίσκεται η χώρα στα πρόθυρα
μιας ένοπλης σύγκρουσης. Όλο και συχνότερα παρατηρείται το φαινόμενο εμφάνισης
ένοπλων διαδηλωτών σε συλλαλητήρια.
«Η κοινωνική έκρηξη
είναι αναπόφευκτη»,
αναφέρει ο πρώην Έλληνας διπλωμάτης Λεωνίδας Χρυσανθόπουλος. «Είναι απλώς
θέμα χρόνου το πότε θα συμβεί».
Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
http://kostasxan.blogspot.gr/2013/08/h_22.html
http://kostasxan.blogspot.gr/2013/08/h_26.html
