Μια
έρευνα-σοκ στο παρελθόν που ίσως εξηγεί πολλά…
Ιουλίου 31, 2012
Από
τον Α. Μπουφέση
Έκθεση ΣΟΚ με έγγραφα τα οποία
αποδεικνύουν την Γεωοικονομική «σφαγή» που ετοίμαζε η Γερμανία από το
1943. Η πορεία και η πλήρης πρόβλεψη των μελλοντικών σχεδίων του νεοσύστατου
4ου Ράιχ...
.......... Το κείμενο που
ακολουθεί αποτελεί προσωπική έρευνα του γράφοντος, βασιζόμενη σε πηγές, η
αξιοπιστία των οποίων είναι μακράν αδιαμφισβήτητη. Πρόκειται για έγγραφα από
την καγκελαρία, τα οποία «κυκλοφορούσαν», αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να δώσει
σημασία. Πρόκειται για μέχρι πρότινος απόρρητα έγγραφα, τα οποία πρόσφατα έδωσε
στην δημοσιότητα το Κρεμλίνο και περιέχουν τους διαλόγους μεταξύ Μιχαήλ
Γκορμπατσόφ και Χέλμουτ Κολ, πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του τείχους του Βερολίνου.
Πρόκειται για αναλύσεις, οι οποίες περιγράφουν την λεγόμενη Ostpolitik της
Δημοκρατίας της Βόννης, προκειμένου να γίνει η επανένωση της Δυτικής με την
Ανατολική Γερμανία. Παραθέτουμε αυτούσιες δηλώσεις του πρώτου Καγκελαρίου της
μεταπολεμικής Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάουερ, καθώς επίσης και προσώπων, τα
οποία έμελλαν να μεταναστεύσουν στις λεγόμενες «ουδέτερες χώρες» ήδη από το
1943, προκειμένου να προσδώσουν στην Γερμανία την δυναμική που έχει σήμερα.
Δεν πρόκειται για θεωρίες
συνωμοσίας, αλλά για πρακτικές, οι οποίες σταδιακά εφαρμόστηκαν, και οι οποίες
δυστυχώς σήμερα συγκλίνουν στην διαμόρφωση μιας Οργουελιανής πραγματικότητας.
Τον σχηματισμό της Ευρασίας, την ένωση της Γερμανίας με την Ρωσία, την
αναδίπλωση της Αμερικής σε ρόλο περιφερειακού ηγεμόνα (στην καλύτερη περίπτωση)
και στην επερχόμενη πολιτισμική (ίσως και όχι μόνον) σύγκρουση μεταξύ της
Ευρασίας και της Κίνας. Υπάρχουν πράγματα, τα οποία στην πορεία θα μας
προκαλέσουν έκπληξη σε τέτοιο βαθμό ώστε να μετατοπίσουμε το σημείο αναφοράς αυτού
που σήμερα ονομάζουμε πραγματικότητα. Τέλος θα ανακαλύψουμε έναν οικονομικό
πόλεμο, ο οποίος μαίνεται από το 1929 και εν μέσω υφέσεων και εξάρσεων
διαμόρφωσε την πτώση και την άνοδο τεσσάρων αυτοκρατοριών, της Γερμανίας, της
Αμερικής, της πρώην ΕΣΣΔ-σύγχρονης Ρωσίας και της Κίνας. Εκείνο, όμως που δεν
θα διστάσουμε να καταδικάσουμε εν τέλει αφού παρατεθούν τα στοιχεία είναι η
πτυχή εκείνη της Realpolitik που προβάλλεται όταν ηχήσουν μεσάνυχτα στον κήπο
του καλού και του κακού. Αυτή η πτυχή είναι εκείνη που θέτει το συμφέρον ενός
κράτους και της εθνικής του ταυτότητας υπέρτερο των άλλων.
Η έρευνα χωρίζεται σε δύο
τμήματα προκειμένου να καλυφθούν και οι δύο συνιστώσες της Πολιτικής
Οικονομίας, στο τμήμα στο οποίο παραθέτονται τεχνικά στοιχεία και σε εκείνο που
παραθέτονται πολιτικά. Η ευχή του γράφοντος είναι το τμήμα στο οποίο
παραθέτονται τεχνικά και δη χρηματοοικονομικά στοιχεία, να το λάβουν υπόψη τους
οι οικονομολόγοι εκείνοι που έχουν ακόμα κύρος (δηλαδή εκείνοι οι οποίοι δεν
έφθειραν την εικόνα τους στα τηλεοπτικά κανάλια φάσκοντας και αντιφάσκοντας),
προκειμένου να διαμορφωθεί μια πολιτική χρηματοοικονομικής άμυνας, εν μέσω
καταιγισμού οικονομικών πυρών.
Γεωοικονομία ή Zivilmacht;
Η Γερμανία χρησιμοποιεί την
κρίση του 2008 για να εδραιώσει επικυριαρχία στην Ευρώπη.
Είναι πασίγνωστη πλέον η
διαδικασία που οδήγησε step by step, στην κατάρρευση της Lehman Brothers το
2008 και στην μεγαλύτερη οικονομική κρίση από το 1929. Ας τα ξαναδούμε όμως. Εν
τάχει, η φούσκα των subprime στεγαστικών δανείων σκάει και αποκαλύπτεται ο
κόλαφος των CDO (Collateral Debt Obligation) και των CDS (Credit Default
Swaps). Οι τράπεζες επωφελούμενες από το χαλαρό έως ανύπαρκτο νομικό πλαίσιο,
έπαιζαν «ping-pong» με τα τιτλοποιημένα ομόλογα των δανείων κατοικίας υψηλού
ρίσκου, βάζοντας στο παιχνίδι και άλλα δάνεια όπως αυτά των πιστωτικών καρτών,
των φοιτητικών και εν γένει άλλων «θαλασσοδανείων» (για να χρησιμοποιήσουμε τον
«δημοφιλή» πλέον ορισμό του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου). Τα
τιτλοποιημένα αυτά παράγωγα, συνδυασμένα με εξωφρενικά σύνθετα μαθηματικά και
νομικά εργαλεία, πωλούνταν στην αγορά και διαχειρίζονταν από τους λεγόμενους
Hedge Funders, προκειμένου να επαναχρησιμοποιηθούν σε επενδύσεις ακόμα
μεγαλύτερου πιστωτικού ρίσκου.
Κάποια στιγμή η «φούσκα»
σκάει, οι πολίτες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους υποχρεώσεις,
η αγορά γυρνάει σε αποπληθωριστικούς ρυθμούς στην αγορά κατοικίας, και οι
τράπεζες βιώνουν την Νέμεση της απληστίας και του laissez-faire καπιταλισμού.
Όλες οι τράπεζες; Όχι όλες! Κάποιες τράπεζες όπως η Goldman Sachs, η JP Morgan
κτλ προβαίνουν σε ανοικτό εκβιασμό. «Αν δεν μας σώσετε, θα πάρουμε την
οικονομία όλου του πλανήτη μαζί μας». Για τα μετασοβιετικά καπιταλιστικά δεδομένα, η
παρέμβαση του κράτους στη λειτουργία των επενδυτικών ιδρυμάτων θεωρείται από
κακούργημα μέχρι εθνική προδοσία. Και αυτό γιατί οι Αμερικανοί, παρά την πτώση
της πρώην ΕΣΣΔ το 1991, θεωρούν πως βρίσκονται ακόμη κάτω από την
«Κομμουνιστική απειλή». Δεν υπήρχε όμως άλλος τρόπος, εκτός από το να
παρακαμφθεί «έστω και για λίγο», η απόλυτη ελευθερία του «ανώτατου
οικονομικού-πολιτικού συστήματος αξιών», το οποίο κυριάρχησε επί του «απόλυτου
κακού» μόλις πριν από δύο δεκαετίες.
Έτσι η κυβέρνηση Μπους πήγε
την «εθνική προδοσία» ένα βήμα παραπέρα μετατρέποντάς την σε ανθρωπιστική
κρίση. Ο Χανκ Πόλσον, τότε υπουργός οικονομίας των ΗΠΑ, και ως γνωστόν
διατελέσας Δ/ντης της «σχολής οικονομικών εκτελεστών» της Goldman Sachs,
ανοίγει τα σιλό του Αμερικανικού θησαυροφυλακίου και διασώζει τα ιδρύματα, τα
οποία σήμερα αποκαλούνται…ΑΓΟΡΕΣ! Δηλαδή εν ολίγοις, έδωσε cart blanche στα
οικονομικά ιδρύματα να απομυζήσουν ότι καταθέσεις είχαν κάνει οι Αμερικανοί
πολίτες, οι οποίοι σήμερα ακριβώς σαν τους Έλληνες χαρακτηρίζονται
«τεμπέληδες». Το θέμα όμως δεν σταματάει εκεί. Οι επενδυτές, και όχι απαραίτητα
οι επαγγελματίες επενδυτές, αλλά και οι καταθέτες, ψάχνουν απεγνωσμένα νέους
τρόπους επένδυσης και κατάθεσης, αυτή τη φορά βάζοντας την ασφάλεια πάνω από το
ρίσκο. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια άρχισαν να κυλούν από το αμερικανικό
δημόσιο προς τα παρολίγο χρεωκοπημένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, χωρίς όμως
αυτά στη συνέχεια να κρατικοποιηθούν (αυτά είναι «κομμουνιστικά πράγματα») με
αποτέλεσμα το αμερικανικό δημόσιο να κρατικοποιήσει τις ανυπολόγιστες ζημιές,
εις βάρος πάντα των Αμερικανών φορολογουμένων. Η «επιφοίτηση» δεν έχει
όρια, έτσι στη συνέχεια για να τονωθεί η οικονομία, οι Αμερικανοί «το
παίζουν» Ιάπωνες, εν γνώσει τους πως το σύστημα αυτό έχει αποτύχει από το
’90 που εφαρμόστηκε, και αποδεσμεύουν τεράστια ποσά φθηνού χρήματος στις
αγορές, σε μια διεργασία που λέγεται «Ποσοτική χαλάρωση» ή αλλιώς
Quantitative Easing. Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, διότι οι τράπεζες
στην Αμερική παρόλο που δανείζουν χρήματα στις μικρές επιχειρήσεις, εκείνες δεν
εμφανίζουν ανάπτυξη διότι σύμφωνα με τα λεγόμενα του CEO της εταιρείας
δημοσκοπήσεων «Gallup», Jim Clifton, το πρόβλημα έγκειται στην απώλεια
εμπιστοσύνης στις συναλλαγές και όχι στο ρευστό (βλέπε συνέντευξη Jim Clifton
στο Russia Today 11/04/2012 http://www.rt.com/news/gallup-polls-clifton-americans-753/)
.
Τα παραπάνω καταστροφικά
γεγονότα πολώνουν ακόμα περισσότερο το πολιτικό κλίμα στην Αμερική, το οποίο
δεδομένης της αποτυχημένης τετραετίας Obama, κινδυνεύει από τα νεοσυντηριτικά
γεράκια των Ρεπουμπλικανών, του Μιτ Ρόμνει, της Σάρα Πέιλιν και εν γένει του
ακροδεξιού tea party (εκεί ονομάζεται «conservative» δηλαδή δεξιό, στην
Ελλάδα όμως η Χρυσή Αυγή, η οποία θεωρείται «ακροδεξιό κόμμα» δεν πιάνει
ούτε κλασματικά τις ρητορικές «κορόνες» τόσο της Πέιλιν όσο και του
Ρόμνει).
Ας πάμε τώρα στην κρίση, όπως
διαμορφώθηκε στην Ευρώπη, σε συνέχεια της Αμερικανικής της πτυχής. Εδώ
χρειάζεται προσοχή, καθότι οι μελέτες δείχνουν αντιφατικές, στην πραγματικότητα
όμως το σημείο αναφοράς του λεγόμενου «profitability» είναι, ήταν και θα
είναι διαφορετικό στο Γερμανικό τραπεζικό σύστημα, αλλά ας δούμε πρώτα πώς
δουλεύει.
Το τραπεζικό σύστημα της
Γερμανίας έχει τρεις πυλώνες. Βασίζεται στις ιδιωτικές τράπεζες, στις δημόσιες
και στις λεγόμενες cooperative banks (τράπεζες συνεργασίας). Από μελέτη του
ΟΟΣΑ (Hüfner 2010: The German Banking System: Lessons from the Financial
Crisis, OECD Economics Department Working Papers No. 788) πληροφορούμεθα πως η
πλειοψηφία των ιδρυμάτων δεν είναι κατεξοχήν profit maximizing, δηλαδή δεν
αποσκοπούν στο κέρδος (πρόκειται για το 82% των ιδρυμάτων με ενεργητικό 44%).
Εδώ βλέπουμε το πρώτο στοιχείο που μας κάνει εντύπωση. Γιατί δεν αποσκοπούν στο
κέρδος; Στην Αμερική οι τράπεζες τα έπαιξαν όλα για όλα στον «βωμό του
Μαμωνά», οι Γερμανοί πώς και σνόμπαραν την μηχανή που παράγει χρήμα, στο
σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα;
Δεύτερη έκπληξη αποτελεί το
γεγονός πως οι ιδιωτικές τράπεζες αποτελούν μόλις το 1/10 των τραπεζών της
Γερμανίας, με τα άλλα 9/10 να ανήκουν στο «κράτος», πιο συγκεκριμένα
στις ομοσπονδιακές συνιστώσες του κράτους, για να είμαστε ακριβείς. Οι τράπεζες
του δημοσίου τομέα είναι οι λεγόμενες Landesbanken, και στις Sparkassen. Οι
δεύτερες φαίνεται να φέρουν το κέντρο βάρους του γερμανικού τραπεζικού
συστήματος, το οποίο στηρίζεται σε απίστευτα μεγάλο βαθμό στις καταθέσεις. Οι
Landesbanken είναι και αυτές τράπεζες του δημοσίου, αλλά μέσω νομικών
διεργασιών από το 1998 και για να πάρει το γερμανικό τραπεζικό σύστημα μια
χροιά από την ελεύθερη δυτική οικονομία, οι ιδιωτικές τράπεζες κατάφεραν να
αποδεσμεύσουν έως έναν βαθμό τον οικονομικό προστατευτισμό που οι Landesbanken
απολάμβαναν από το κράτος. Και πάλι, όμως η Ομοσπονδία έχει εγγυηθεί πως αυτοί
οι όροι θα αρθούν μέχρι το 2015. Οι Landesbanken βρέθηκαν πιο εκτεθειμένες από
την οικονομική κρίση του 2008, καθότι στο ενεργητικό τους υπήρχαν τοξικά
παράγωγα, τα οποία έπρεπε να «καθαριστούν» από το γερμανικό δημόσιο. Τότε
άρχισαν και οι «γκρίνιες».
Η βάση του Αγγλοσαξωνικού
μοντέλου βασίστηκε και βασίζεται ακόμα στην απορρύθμιση, δηλαδή στην ενδυνάμωση
του ιδιωτικού επενδυτικού τομέα, ενώ όπως είδαμε στο Γερμανικό οικονομικό
σύστημα ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Και τα δύο οικονομικά συστήματα
αντικατοπτρίζουν αρχές και κοινωνικά δόγματα. Στο μεν αγγλοσαξωνικό
αντικατοπτρίζεται η υπέρμετρη «ελευθερία» ενώ στο γερμανικό η
λουθηρανική νοοτροπία της εργασίας, της αποταμίευσης, του χαμηλού ρίσκου και
της προσκόλλησης στις παραδοσιακές ηθικές κοινωνικές αρχές. Όπως θα δούμε
παρακάτω αυτή ακριβώς η διαφορά έμελλε να κρίνει και τον «Ηγεμόνα».
Η έκθεση των γερμανικών
τραπεζών στα παράγωγα, έδωσε την αφορμή στη Γερμανία να αρχίσει μια ρητορική, η
οποία καταδικάζει αυτόν ακριβώς τον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου
χρηματοπιστωτικού συστήματος. Για τους Γερμανούς, όχι μόνον ο Ευρωπαϊκός Νότος,
αλλά και ολόκληρος ο δυτικός κόσμος, είναι κατακριτέος για την στάση του
απέναντι στη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας. Οι Γερμανοί βρήκαν την
ευκαιρία να βγάλουν απωθημένα. «Γιατί να πληρώνουμε για την κακοδιαχείριση
και τους πολέμους των ΗΠΑ;», «Γιατί να πληρώνουμε για μια ΕΕ, η οποία
θεσμικά είναι κομμένη και ραμμένη στα θεσμικά πρότυπα της απορρύθμισης των
ΗΠΑ;». Η λουθηρανική αίσθηση της αδικίας ξέσπασε μέσω της πολιτικής
διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, από την ίδια τη Γερμανία, άσχετα αν οι
αριθμοί δείχνουν πως οι Γερμανοί έχασαν πολύ λίγα για να πάρουν πάρα πολλά. Δεν
χρειάζεται όμως να είσαι λουθηρανός για να «αγανακτήσεις» την σήμερον
ημέρα, όχι μόνον με την πολιτική των τραπεζών, αλλά και με την πολιτική των ΗΠΑ
ή τις τακτικές των ΗΠΑ στον πόλεμο και σε επίπεδο πρεσβειών, όπως διέρρευσαν
από τα Wikileaks. Πώς γίνεται άραγε κάποια άτομα να ξεμπροστιάζουν τις μυστικές
υπηρεσίες και να μην παθαίνουν καν «διάστρεμμα»; Τι είναι επιτέλους τα απόρρητα
έγγραφα της CIA, της NSA και του STRATFOR και βγαίνουν έτσι σωρηδόν στα ΜΜΕ,
λες και πρόκειται να δημοσιευθούν σε περιοδικά κίτρινου τύπου; Να τονίσουμε για
όσους δεν γνωρίζουν πως δεν πρόκειται για τη ζωή της J-Lo, αλλά για
διαβαθμισμένα έγγραφα από τα οποία εξαρτάται στην κυριολεξία το διπλωματικό και
στρατιωτικό κύρος των Η.Π.Α, κύρος που εξαιτίας και αυτών των εγγράφων έχει
φτάσει να ταυτίζεται με αυτό του περιπλανώμενου πνευματιστή.
Ας συνεχίσουμε, όμως, με την
παράθεση των οικονομικών μελετών και στη συνέχεια αναλύουμε τα ρεύματα τύπου
Zeitgeist. Πολλοί υποστηρίζουν πως η οικονομική κρίση του ’29 έφερε τον Χίτλερ
στην εξουσία και προκάλεσε τον Β παγκόσμιο. Επίσης πολλά έχουν ειπωθεί γι’αυτό
τον «περίφημο» πληθωρισμό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που έφερε στο
πολιτικό προσκήνιο τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για το θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων.
Τις λεπτομέρειες όμως ούτε μας τις ανέλυσαν, ούτε και τις ψάξαμε. Ας δούμε,
όμως, τι γράφει η νομικός Ellen Brown στο βιβλίο της «Web of Debt». Η
Brown υποστηρίζει πως το γεγονός της χρηματοδότησης του Χίτλερ από Εβραίους
τραπεζίτες αποτελεί την μισή ιστορία. Ο Χίτλερ χρηματοδοτήθηκε από τους
Εβραίους τραπεζίτες, όντως, στην αρχή για μια πληθώρα λόγων, αλλά πιο πολύ για
να αποτελέσει το αντίβαρο του Στάλιν, όταν ο τελευταίος ξεφορτώθηκε τον
Τρότσκυ, ο οποίος υπηρετούσε αλλότρια τραπεζικά συμφέροντα. Όταν, όμως ο Χίτλερ
πήρε την εξουσία ακολούθησε μια διαφορετική «ατζέντα».
Τότε στη Δημοκρατία της
Βαιμάρης τα ίδια φαινόμενα κερδοσκοπίας απαντούσε κανείς με αυτά που απαντά τη
σήμερον ημέρα. Για να είμαστε ειλικρινείς τα ίδια φαινόμενα κερδοσκοπίας παρατηρούνται
από την ημέρα που ο George Washington ίδρυσε την Fed (Federal Reserve), παρά
τις εκκλήσεις του Βενιαμίν Φραγκλίνου να μην το κάνει, καθότι ανέκυπταν
ζητήματα αντισυνταγματικότητας. Και είχε δίκιο, γιατί η Fed σύντομα πλημμύρισε
την αγορά με χρεόγραφα οδηγώντας στην πρώτη οικονομική κρίση στην άλλη πλευρά
του Ατλαντικού, όπως διαβάζουμε από τον χρηματιστηριακό αναλυτή Πάνο
Παναγιώτου.
Για να μην μακρηγορούμε, η
κατάσταση στη Γερμανία είχε ως εξής. Η τότε Reichsbank (σημερινή Bundesbank),
βρισκόμενη υπό τον έλεγχο ιδιωτών, πλημμύρισε την αγορά με μάρκα (κάτι σαν τα
σημερινά χαρτιά δηλαδή που τα αποκαλούμε χρήμα), δίνοντας την ευκαιρία στους
κερδοσκόπους να «σορτάρουν» το μάρκο. Ως γνωστόν το «σορτάρισμα» είναι
μια χρηματοπιστωτική διαδικασία στην οποία ο κερδοσκόπος δανείζεται κάτι που
δεν έχει (μάρκο π.χ) το πουλάει στην αγορά των ομολόγων και βγάζει χρήμα
αγοράζοντάς το ξανά σε χαμηλότερη τιμή (μας θυμίζει κάτι αυτό;). Αυτή η
διαδικασία κατέστη εφικτή γιατί η τότε ιδιωτική Reichsbank (δεν ήταν ακόμα υπό
τον έλεγχο των Nazi) τύπωνε μάρκα αφειδώς και όταν η ζήτηση του μάρκου πλέον
είχε φθάσει στα ύψη τότε άλλες ιδιωτικές τράπεζες άρχισαν να τυπώνουν μάρκα με
τη σειρά τους. Το αποτέλεσμα; Ένα αδιαχείριστο χρέος και πληθωρισμός, ο οποίος
ακουμπούσε «την στρατόσφαιρα». Για να πάρει κάποιος ένα καρβέλι ψωμί,
χρειαζόταν ένα «βαγονάκι» γεμάτο λεφτά!
Τότε ο Χίτλερ έκανε το
αδιανόητο, το ανήκουστο, το ασυγχώρητο για τους τραπεζίτες. Κρατικοποίησε την
Reichsbank και «έσφιξε τα λουριά». Πλέον νομοθετικά μόνον η τράπεζα που ανήκε
στο κράτος μπορούσε να τυπώνει μάρκα και στη συνέχεια να τα δανείζει. Το πιο
σημαντικό, όμως ήταν η έκδοση των λεγόμενων Treasury certificates, εγγράφων
δηλαδή, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για να φτιαχτούν κολοσσιαία έργα, όπως οι
τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι, αντιπλημμυρικά φράγματα και άλλες δομές υπαγόμενες
στο λεγόμενο Infrastructure. Το κόστος είχε υπολογιστεί τότε σε 1 δις (μάρκα),
αλλά υπό τον εξής κανόνα. «Για κάθε μάρκο που θα εκδίδεται από την τράπεζα
απαιτούμε το αντίστοιχο χρηματικό ανταποδοτικό όφελος της εργασίας αξίας ενός
μάρκου ή των αγαθών αξίας ενός μάρκου που παράγονται».
Οι τραπεζίτες ορκίστηκαν να
τον αφανίσουν μετά από αυτό και άρχισαν να σαμποτάρουν ακόμα και τις εξαγωγές
της Γερμανίας, αλλά και για αυτό η κυβέρνηση είχε λύση. Το κράτος αντάλλασε
αγαθά και εξοπλισμό απευθείας με τα άλλα κράτη, παρακάμπτοντας τους
διατραπεζικούς μεσάζοντες (η Βενεζουέλα κρατάει αυτό το σύστημα μέχρι και
σήμερα, γι αυτό ο Τσάβες στα μάτια των δυτικών είναι ο «δράκος της
Αποκάλυψης»). Χαρακτηριστικό «αστείο» που έμεινε από εκείνη την εποχή ήταν ο
διάλογος του Hjalmar Schacht (άνθρωπος του Rothschild, ο οποίος διετέλεσε για
μια περίοδο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής τράπεζας και αντιτάχθηκε πεισματικά
στις οικονομικές «καινοτομίες» που αναφέραμε πιο πάνω).
Σύμφωνα με τον διάλογο,
κάποιος Αμερικανός τραπεζίτης απευθυνόμενος στον Schacht είπε το εξής: « Dr
Schacht πρέπει να έρθετε στην Αμερική, εκεί οι τράπεζες είναι γεμάτες χρήμα και
αυτό είναι το πραγματικό banking». Η απάντηση του Schacht ήταν μνημειώδης: «Και
εσείς πρέπει να έρθετε στην Γερμανία, δεν υπάρχει ίχνος χρήματος, και αυτό
είναι το πραγματικό banking».
Η συνέχεια είναι γνωστή, οι
τραπεζίτες δεν το ανέχονται αυτό και οδηγούν την Ευρώπη σε πόλεμο, μέσω της
Αγγλίας και της Αμερικής ακόμα και μέσω του μισητού τους εχθρού Στάλιν.
Χαρακτηριστικό ρηθέν από τα αρχεία των Ναζί, όπως θα δούμε παρακάτω είναι το
ότι «φθάσαμε πολλές φορές στη νίκη, όταν ηττηθήκαμε μπροστά στις πύλες της
Μόσχας και του Στάλινγκραντ και ποιος ευθυνόταν γι’αυτό; Οι προμήθειες των
Αμερικανών στον Στάλιν! Όταν σχεδόν φθάσαμε να κάνουμε τη Μεσόγειο, γερμανική
λίμνη αλλά και πάλι ηττηθήκαμε, γιατί οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι μπήκαν στη
μέση. Τέλος, όταν ήμασταν σε θέση να παράγουμε τον πύραυλο “V” και οι Άγγλοι
βομβάρδισαν ανηλεώς τα εργοστάσιά μας. Αυτά δεν πρόκειται να τους τα
συγχωρήσουμε ΠΟΤΕ!!!»
Βέβαια εδώ έρχεται και
αναρωτιέται κάποιος, γιατί ο Χίτλερ να εμπλακεί σε έναν πόλεμο εισβάλλοντας στα
εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά ο ακαδημαϊκός του πανεπιστημίου του Calgary, Chris
Bellamy, στο βιβλίο του «Absolute War», φλερτάρει με το σενάριο του τι
θα γινόταν αν ο Χίτλερ δεν είχε επιτεθεί. Σύμφωνα με τον Bellamy, αν ο Χίτλερ
δεν εισέβαλλε στην πρώην ΕΣΣΔ, τότε κάποια στιγμή ο Στάλιν θα εισέβαλλε στην
Γερμανία. Αυτό φαίνεται πιο συγκεκριμένα από τον καυγά που είχε ο Στάλιν με
τους Ζούκοφ και Τιμοσένκο, όταν οι τελευταίοι του παρουσίασαν πλάνο προληπτικής
επίθεσης εναντίον των γερμανικών στρατευμάτων που συγκεντρώνονταν στην Πολωνία
και ο Στάλιν αφού τους έβρισε και τους απείλησε με εκτέλεση ολοκλήρωσε με το «Δεν
ήρθε η ώρα ακόμα να τα βάλουμε με τον Χίτλερ».
Τι κοινό, όμως, μπορεί να
έχουν όλα αυτά με το σήμερα; Και πάλι η Γερμανία κατηγορείται για προβολή
ισχύος σε ευρωπαϊκό χώρο, τείνει προς απομόνωση από τη διεθνή κοινότητα, λόγω
των μέτρων λιτότητας που έχει επιβάλλει στον ελληνικό λαό με αποτέλεσμα να
προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση στην Αθήνα και χιλιάδες αυτοκτονίες σε Ελλάδα και
Ιταλία, και εμμένει τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην παραχώρηση εθνικής
κυριαρχίας προς δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρωπαϊκής Γερμανίας. Όλα
τα παραπάνω ισχύουν και είναι αποτρόπαια, αλλά οι Γερμανοί δεν έχουν απωθημένα
με τους Έλληνες. Εκείνο το οποίο φρίττει είναι ο οικονομικός πόλεμος που έχει
ξεσπάσει μεταξύ των τραπεζιτών (και πάλι) ή των λεγόμενων «αγορών» με
τους Γερμανούς, με φόντο τον ελληνικό λαό. Ορισμένα ΜΜΕ, που είναι γερμανικά
φερέφωνα επαναλαμβάνουν συνεχώς το «σκεφτείτε την Βαϊμάρη», αλλά τι έχει
να σκεφτεί κάποιος από μια παραπαίουσα Δημοκρατία πέραν από τα όσα αναφέρθηκαν
παραπάνω; Προφανώς και ενώ τα πράγματα δείχνουν πως οι αγορές πιέζουν τους
Γερμανούς, στην ουσία το αντίθετο συμβαίνει, οι Γερμανοί πιέζουν τις αγορές,
όσον αφορά δε την ανθρωπιστική κρίση και την κοινωνική ανισσοροπία, οι πάντες
από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των τραπεζιτών, του
1% που κλέβει, κερδοσκοπεί και «δολοφονεί» εις το όνομα της απληστίας
και τι ζητάει; ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ! Και διαρθρωτικά ποιο
κράτος δύναται να το κάνει αυτό; Δυστυχώς η Γερμανία, με τους δικούς της όρους.
Τα σοκ δεν τελειώνουν όμως σε οικονομικό επίπεδο, υπάρχει και η πολιτική πτυχή
του θέματος, η οποία οδηγεί σε «εναλλακτικές Γεωπολιτικές δομές».
onalert
Β΄ μέρος
2 ΑΥΓΟΎΣΤΟΥ 2012
Ναζισμός και
πολιτική ατζέντα: “The end is the beginning”
Όπως αναφέραμε στο
πρώτο μέρος της έρευνας, αν είναι κάποιους λαούς που μισούν οι Γερμανοί, αυτοί
είναι οι Εβραίοι, οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί. Σε αυτό τον τομέα θα παραθέσουμε
αποσπάσματα από το βιβλίο του T.H. Tetens, γεννηθείς εις Βερολίνο,
οικονομολόγος και αρχισυντάκτης εφημερίδας το 1920. Μελέτησε την έννοια του
Παν-Γερμανισμού και το ίδιο το κόμμα των Ναζί. Φυλακίστηκε σε στρατόπεδο
συγκεντρώσεως, αλλά διέφυγε στην Ελβετία το 1934. Το 1938 μετανάστευσε στις
Η.Π.Α και προσέφερε τις υπηρεσίες του στις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών,
εργαζόμενος ως ερευνητής.
Υπήρξε στέλεχος της
αμερικανικής επιτροπής εγκλημάτων πολέμου κατά την περίοδο 1946-47. Αυτά τα
οποία έγραψε στο βιβλίο του: «Germany plots with the Kremlin» αξίζει να
παρουσιαστούν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό.
Το 1952 ο Στάλιν με μια
επιστολή πρότεινε την επανένωση της Γερμανίας και του επανεξοπλισμού του,
προτείνοντας στην ουσία την δημιουργία ενός ουδέτερου κράτους, το οποίο θα
εποπτευόταν από τις μεγάλες δυνάμεις. Ο Tetens παραθέτει αποσπάσματα από τον
γερμανικό τύπο:
«Στις μεγάλες εφημερίδες
γράφτηκε πως ο Dr Adenauer [καγκελάριος] ακολουθεί μια πολιτική δύο αξόνων.
Υπάρχει πρωτίστως το ευρωπαϊκό ζήτημα, μια βραχυπρόθεσμη πολιτική, η οποία
αποσκοπεί στην δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης λη μάλλον για να
χρησιμοποιήσουμε επακριβώς τα λόγια του τύπου: “Να γίνει πραγματικότητα το
όνειρο των Γερμανών, το οποίο σχεδίαζαν εδώ και δεκαετίες”. Ακολούθησαν κάποιες
μυστικές συνομιλίες μεταξύ Adenauer και Ομοσπονδιακού κοινοβουλίου και ύστερα ο
Adenauer δήλωσε πως οι διαπραγματεύσεις με τους Ρώσους θα έπρεπε να περιμένουν
μέχρι η Γερμανία να επανακτήσει μια ισχυρή και κυρίαρχη θέση στα Ευρωπαϊκά
θέματα. Διαβεβαίωσε τους συνομιλητές του πως οι προτάσεις της Ρωσίας στήριζαν
και με το παραπάνω τα συμφέροντα της Γερμανίας και πως εν ευθέτω χρόνω, η Ρωσία
θα ήταν σε θέση να προσφέρει περαιτέρω παραχωρήσεις, ειδικά όσον αφορά στο
ζήτημα των εδαφών πέραν από τη γραμμή Oder-Neisse [Πολωνικά εδάφη]». Αν κάποιος
βρίσκει «περίεργες» αυτές τις δηλώσεις μιας Γερμανίας, η οποία είχε επιλέξει
μια ΝΑΤΟική πορεία, τότε αυτά που ακολουθούν ενδεχομένως να τα βρει αρκετά
ανησυχητικά.
«Στις εφημερίδες που
πρόσκειντο στον Adenauer, δηλαδή στην Frankfurter Allgemeine, Christ, Welt,
Deutsche Zeitung of Stuttgart, είχαν γραφτεί οι εξής διαβεβαιώσεις προς τους
Ρώσους, πως η πολιτική του Dr Adenauer αποσκοπεί στο να δημιουργήσει την
απαιτούμενη ασφάλεια τόσο για τους Γερμανούς όσο και για τους Ρώσους και πως
αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο εφόσον η Γερμανία γίνει τρίτος παράγοντας
ισχύος. Τότε θα χρησιμοποιούσε την επιρροή της με τέτοιο τρόπο ώστε να
αποτρέψει τις Η.Π.Α από έναν “Προληπτικό πόλεμο”, ενώ βραχυπρόθεσμα η
Δημοκρατίας της Βόννης αποσκοπεί στο να δημιουργήσει μια Ευρώπη, η οποία θα
έχει κοινή συνεννόηση με την ΕΣΣΔ, εις βάρος των Η.Π.Α». Και πάλι αναρωτιόμαστε,
η Γερμανία δεν είχε ενταχθεί τότε στο ΝΑΤΟ;
Τα πράγματα ολοένα και
γίνονται πιο σοβαρά, καθότι ο Adenauer πριν γίνει καγκελάριος φέρεται να είπε
πως: « Πρέπει να κινηθούμε μετά μεγάλης προσοχής! Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση
να δώσουμε την εντύπωση είτε στους συμπατριώτες μας είτε στους Αμερικανούς πως
θα συνεργαστούμε με τους Ρώσους». Υποτίθεται πως η Γερμανία έβγαινε από μια
τεράστια καταστροφή, οι Αμερικανοί είχαν επενδύσει δις δολάρια για να
ανοικοδομήσουν τον πάλαι ποτέ «φασίστα εχθρό» και ο Adenauer μιλούσε τώρα για
συνεργασία με τους Ρώσους;
Όπως ήταν φυσικό το
State Department άρχισε να ανησυχεί. Σε μια έκθεσή του είχε τονίσει πως: «από
εποχής Ναπολέοντα υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ της Γερμανικής και
Ρωσικής υψηλής κοινωνίας. Τώρα που η Ρωσία έχει μια δικτατορική τάξη, όπως η
παλιά της αριστοκρατία, οι παλιές συμπάθειες δυναμώνουν μεταξύ των
ακροσυντηριτικών, δηλαδή στους κόλπους των πρώην Ναζί». Το State Department
πραγματευόταν την έννοια της προδοσίας από μεριάς Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, αλλά οι
Γερμανοί φυσικά ήξεραν πώς να καλύψουν τα νώτα τους και να υποβαθμίσουν «τις
υπερφίαλες αυτές δηλώσεις» με άρωμα θεωριών συνωμοσίας. Οι δε Αμερικανοί ήθελαν
να πιστέψουν πως οι παλιοί τους εχθροί και νυν σύμμαχοι θα ακολουθούσαν τον
δρόμο της λογικής και θα «προστάτευαν» τον ευρωπαϊκό χώρο από μια ενδεχόμενη
Σοβιετική εισβολή (ο μόνιμος ιδεοψυχαναγκασμός των Η.Π.Α μέχρι και σήμερα).
Το πιο ανατριχιαστικό,
όμως, στα έγγραφα που μελέτησε ο Tetens ήταν οι ακριβείς προβλέψεις για μια νέα
γεωπολιτική διαμόρφωση, η οποία ούτω και εγένετο χωρίς να αποκλίνει σχεδόν
καθόλου από τα πρώτα σχέδια επί χάρτου: « Αφήστε τις Η.Π.Α να πιέσουν αυτές πρώτα
για τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και αφήστε τους Αμερικανούς
φορολογούμενους να διαθέσουν διαθέσουν τα δις δολάρια που χρειάζεται ένας
γερμανικός επανεξοπλισμός. Αφού εγκαθιδρύσουμε μια Γερμανο-κεντρική Ευρώπη, θα
έχουμε την ευκαιρία να διευρύνουμε τις διαπραγματεύσεις μας με τη Μόσχα.
Άλλωστε η Μόσχα είναι
έτοιμη να πληρώσει βαρύ τίμημα για να απαγκιστρωθούμε από τις Η.Π.Α. … τότε»,
όπως επαυξάνει ο κορυφαίος Σοσιαλοδημοκράτης θεωρητικός, Friedrich Stampfer,
στην εφημερίδα Neue Volkzeitung, στη Νέα Υόρκη, «…τότε θα μπορούμε να
αναστρέψουμε την ολική ήττα, προσφέροντας στη Ρωσία την ένωση, την Ευρασία,
μαζί με το καλύτερό μας προσωπικό: Εκπαιδευμένους αξιωματικούς του Γενικού
Επιτελείου, τεχνικούς, ικανούς εργάτες, στρατιώτες, πολεμικά πλοία, τανκς,
βομβαρδιστικά και τα πλέον σύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής. Έτσι η Γερμανία
θα διαλύσει επιτέλους την Βρετανική Αυτοκρατορία και θα θέσει τέλος στην
Δυτικοευρωπαϊκή αποικιοκρατία. Απώτερος στόχος μας τότε θα είναι ο αποικισμός
της Αφρικής…»
Ακολουθούν:
-«Είμαστε ταγμένοι για
μια συμμαχία με τη Μόσχα και οι δεσμοί μας με τη σοσιαλιστική Ρωσία θα
σφραγίσουν την Παγκόσμια Ειρήνη», Bruno Fricke, πρώην Ναζί, σε ανοιχτή επιστολή
προς τον Στάλιν, Buerger Zeitung of Chicago 1949
-«Οι Αμερικανοί έχουν φρούδες
ελπίδες πως κάποια μέρα θα τους ξεπληρώσουμε όλα αυτά τα αγαθά που μας
προσέφεραν. Θέλουν να υπογράψουμε συνθήκη, η οποία θα μας χρησιμοποιήσει σαν
τους μισθοφόρους τους, σαν τα δοχεία τους, προκειμένου να υποστηρίξουμε την
Αμερικανική πολιτική ισχύος…Όμως θα συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα να
απομυζούμε τους Αμερικανούς μέχρι να έρθει η στιγμή που θα τους το ξεκόψουμε
πως δεν πρόκειται να μετέχουμε στα σχέδιά τους για έναν πόλεμο με τη Ρωσία. Οι
Γιάνκηδες είναι επιχειρηματίες, θα καταλάβουν πως η πολιτική τους δεν
ταυτίζεται με τα δικά μας συμφέροντα…Το γεγονός πως σήμερα οι Αμερικανοί θέλουν
να τους ακολουθήσουμε στην προστασία της Ευρώπης, θα αποτελέσει ένα ακόμη ατού
στις διαπραγματεύσεις μας με τους Ρώσους. Οι Αμερικανοί έχουν χάσει και την ειρήνη,
και τον ψυχρό πόλεμο και το μέλλον τους σαν υπόσταση, μόνο που δεν το ξέρουν
ακόμα», 1950 Γερμανικό Γεωπολιτικό κέντρο στην Μαδρίτη
-«Μόνο κάτω από
πολιτική πίεση θα αναγκαστεί η Μόσχα να επιστρέψει τα ανατολικά εδάφη, που τώρα
λειτουργούν ως δορυφόροι της. Εφόσον δημιουργήσουμε μια δυνατή Δυτική Ευρώπη,
τότε θα μπορέσουμε να προτείνουμε στους Ρώσους να σπάσουμε τα δεσμά μας με το
Ατλαντικό Σύμφωνο, αν οι Ρώσοι τραβηχτούν πίσω από τα έλη του Πριπιέτ και
απελευθερώσουν όχι μόνο την ανατολική Γερμανία, αλλά και όλη την ανατολική
Ευρώπη. Τότε θα είμαστε έτοιμοι να επεκταθούμε στην Αφρική», από την πρώτη
σελίδα Christ und Welt, 1951.
-«Το State Department
ανακοίνωσε σήμερα κατόπιν αξιόπιστων πληροφοριών, οι οποίες συλλέχθησαν από
τους συμμάχους, πως το κατεστημένο των Ναζί στην Γερμανία έχει ήδη ολοκληρωμένα
μετα-πολεμικά σχέδια για την διαιώνιση των ναζιστικών δογμάτων και την
επικυριαρχία. Κάποια από αυτά είναι ήδη εν εφαρμογή, ενώ άλλα ετοιμάζονται να
ενεργοποιηθούν σε κλίμακα παγκοσμίου βεληνεκούς…Γερμανοί τεχνικοί, πολιτισμικοί
ειδήμονες και εν υπνώσει πράκτορες έχουν πολύ καλά σχέδια προκειμένου να
διεισδύσουν σε ξένες χώρες με απώτερο σκοπό τη δημιουργία οικονομικών,
πολιτισμικών και πολιτικών δεσμών. Η [Αμερικανική] κυβέρνηση έχει στα χέρια της
κόπιες που αποκαλύπτουν μέρος των σχεδίων, κομμάτι των οποίων είναι η ήπια
μεταχείριση των εγκληματιών πολέμου στις δίκες που θα ακολουθήσουν. Αν αυτά τα
σχέδια δεν μελετηθούν ως πρέπει, τότε θα αποτελέσουν απειλή για την μελλοντική
μετα-πολεμική ειρήνη και ασφάλεια».
I rest my case, που
λένε και στα νομικά, αλλά για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα, τότε θα
παρουσιάσουμε κάποιες από τις πολιτικές εφαρμογές των άνω πλάνων.
Ας ρίξουμε μια ματιά
στους λεγόμενους φακέλους Γκορμπατσόφ, όπως δημοσιεύτηκαν πρώτη φορά από το Der
Spiegel μόλις πέρυσι (2011). Ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ, «πατέρας της Ευρωπαϊκής
πολιτικής της Γερμανίας», μέσα στα πλαίσια της προσπάθειας ενοποίησης των δύο
Γερμανιών, όχι μόνον έσπασε τον πάγο ανάμεσα σε αυτόν και τον Γκορμπατσόφ, αλλά
κατάφερε να γίνει επιστήθιος φίλος του. Οι διάλογοι που θα παραθέσουμε δείχνουν
κάτι παραπάνω, πως ο Γκορμπατσόφ ήταν ανίκανος να διαχειριστεί την κατάσταση
και ζητούσε συνεχώς τις συμβουλές του Κολ.
Χ.Κ: Γεια σου Μιχαήλ,
τι έγινε τελικά, παραιτήθηκες, όπως απαιτεί ο Γέλτσιν;
Μ.Γ: Νομίζω πως
διαισθάνεται πως χάνει την επιρροή του και απομονώνεται ολοένα και πιο πολύ. Η
εμφάνισή του χθες ήταν μια πράξη απελπισίας ή ένα κολοσσιαίο λάθος. Ο Γέλτσιν
είναι από την φύση του «καταστροφέας». Δεν έχει τίποτα εποικοδομητικό να προσφέρει.
Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την πολιτική κατάσταση και να εξαπολύσει πολιτική
διαμάχη
Χ.Κ: Αυτό θα σε
ωφελήσει
Μ.Γ: Στη σημερινή
σύσκεψη του ανωτάτου συμβουλίου του Σοβιέτ, κάποιος είπε πως τέτοιοι μέθοδοι
είναι ανάρμοστοι για έναν άντρα του επιπέδου του. Μάλλον θα πρέπει να πάρει
πίσω τα λόγια του. Ο πρόεδρος του Καζακστάν και ο πρόεδρος του κόμματος στην
Ουκρανία, έχουν ήδη πάρει αποστάσεις από αυτόν.
Χ.Κ: Αυτό σου δίνει
αρκετά πλεονεκτήματα. Είμαι χαρούμενος που αισθάνεσαι καλύτερα.
«Χαρούμενος που
αισθάνεσαι καλύτερα», δηλαδή ο Γκορμπατσόφ βρισκόταν σε υστερία και μιλούσε
στον «ψυχολόγο του»; Και ο «ψυχολόγος» δεν είχε τίποτα να κερδίσει από αυτή την
κατάσταση; Για να δούμε τη συνέχεια.
Σε λιγότερο από 4 μήνες
περισσότεροι από 45 εκ άτομα ψήφισαν τον δήθεν «τελειωμένο Γέλτσιν» για πρόεδρο
της ΕΣΣΔ, ξεκινώντας μια διαρχία που κατέληξε στην διάλυση της Σοβιετικής
Ένωσης. Ακολουθεί και άλλη τηλεφωνική συνομιλία.
Χ.Κ: Κάνω τα πάντα για
να φτιάξω έναν συνασπισμό υπέρ σου εδώ στην Δυτική Ευρώπη. Το ίδιο θα κάνω και
στην Ουάσινγκτον, την οποία θα επισκεφθώ σε δύο εβδομάδες. Πρέπει όμως να
καταλάβεις πως κάποιοι άνθρωποι εδώ βλέπουν μάλλον δυσοίωνα τα πράγματα.
Μ.Γ: Ναι, το γνωρίζω
Χ.Κ: Για να συνοψίσω,
τα λεγόμενά τους είναι ως εξής: Ναι ο Γκορμπατσόφ είναι δυνατός πολιτικός αλλά
δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει τα πράγματα, που σχεδίασε. Εν τοιαύτη περιπτώσει
επιβάλλεται η δημιουργία ενός διαφορετικού ψυχολογικού πλαισίου. Γι’αυτό
χρειάζομαι αυθεντικές πληροφορίες από σένα Μιχαήλ σχετικά με το πώς ακριβώς
έχουν τα πράγματα εκεί.
Μ.Γ: Ξέρεις, Χέλμουτ,
υπάρχουν πολλοί ανάμεσα στους Αμερικανούς φίλους μας που λένε διάφορα «για την
κατάσταση που βρίσκεται ο Γκορμπατσόφ».
Λένε για παράδειγμα: Ο
Γκορμπατσόφ είναι υπέρ του να κρατήσει την ένωση, ενώ ο Γέλτσιν μπορεί να δώσει
αυτονομία στις Βαλτικές χώρες και άλλες σοβιετικές δημοκρατίες. Ο Γέλτσιν
υποστηρίζει την προσωπική ιδιοκτησία, ενώ ο Γκορμπατσόφ την μικτή οικονομία. Ο
Γέλτσιν θα είναι πολύ απασχολημένος με εσωτερικά θέματα και δεν θα σταθεί
εμπόδιο στα πλάνα των Αμερικανών για τον κόσμο. Αυτά τα πράγματα δεν ευσταθούν,
οι Μπους και Μπέικερ προσπαθούν να κρατήσουν τις θέσεις τους, αλλά υφίστανται
και αυτοί τρομακτικές πιέσεις. Φυσικά, πρέπει να ξεπεράσω και εγώ αυτές τις
δυσκολίες.
Χ.Κ: Μιχαήλ βασίσου
πάνω μου θα μεταφέρω αυτολεξεί αυτά που μου είπες στους Αμερικανούς και λοιπούς
δυτικούς ηγέτες.
Σε μια άλλη τηλεφωνική
συνομιλία, ο Κολ εκφράζει τον αποτροπιασμό του για τον Μπόρις Γέλτσιν, εμφανώς
τουλάχιστον εκφράζει σκεπτικισμό σχετικά με την απόσχιση των Βαλτικών χωρών και
αναρωτιέται έντρομος τι θα απογίνει ο κόσμος αν η Σοβιετική Ένωση καταρρεύσει
απότομα.
Σε μια πτήση του προς
τη Μόσχα, ο Γκορμπατσόφ εξέφρασε την πεποίθηση πως ο Κολ θα έκανε τα πάντα για
να γίνει η Ρωσία ξανά μια μοντέρνα υπερδύναμη. Όσο για την Ουκρανία, το θέμα
τον αγχώνει, δεν έχει άλλη επιλογή άλλωστε από το να μας στηρίξει, δεν
πρόκειται πλέον για τον ζωτικό χώρο του Χίτλερ(!!!). Στη συνέχεια και ιδίως
μετά το πραξικόπημα του Αυγούστου τα πράγματα γίνονται τραγικά και ο
Γκορμπατσόφ ζητά επίμονα την οικονομική στήριξη της Γερμανίας. Ο Κολ μέσω των
Γκένσερ και Κέλλερ φαίνεται να υπόσχεται μια ροή χρήματος προς την Ρωσία,
έχοντας πείσει πρώτα τους G-7, αλλά τα γεγονότα τους προλαβαίνουν. Η Ουκρανία
διακηρύσσει την ανεξαρτησία τους και «το παιχνίδι τελειώνει».
Συμπεράσματα κατά τον
γράφοντα; Ο Χέλμουτ Κολ εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία και την υστερία του
Γκορμπατσόφ κερδίζοντας χρόνο, ενώ η Ρωσία έχανε τις Βαλτικές χώρες και την
Ουκρανία. Στον χάρτη που απεικονίζεται το λεγόμενο Drang nach Osten, το
γερμανικό δόγμα της πορείας προς τα ανατολικά, αυτό ακριβώς απεικονίζεται, η
ενθυλάκωση των Βαλτικών χωρών και της Ουκρανίας. Φυσικά, σχετικά με τον Γέλτσιν
ότι έλεγε ο Κολ το εννοούσε, αν ο Γκορμπατσόφ ήταν μια φορά αδύναμος, ο Γέλτσιν
ήταν όντως η ίδια η καταστροφή και κατά τη διάρκεια της προεδρίας του επί της
νέας Ρωσικής Ομοσπονδίας, η Ευρασία όπως την οραματίστηκαν οι μεταπολεμικοί
εθνικιστικοί κύκλοι, κινδύνευε να πάρει αμιγώς δυτική μορφή.
Έτσι λοιπόν για να
γλιτώσουν από το γαϊτανάκι των ανίκανων ηγετών, βρήκαν κάποιον υπερβολικά
έμπιστο, κάποιον που είχε υπηρετήσει στην Ανατολική Γερμανία, έναν πατριώτη που
θεωρούσε πως η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η μεγαλύτερη Γεωπολιτική
καταστροφή του 20ου αιώνα, κάποιον φαινομενικά ελεγχόμενο, το όνομα αυτού
Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Πούτιν. Ο Πούτιν, όμως, στη συνέχεια αποδείχτηκε
«δύσκολη περίπτωση». Έβαλε τα θεμέλια για μια ισχυρή Ρωσία, ασπαζόταν το
γερμανικό ιδεώδες της Ευρασίας, αλλά μέσα από το δικό του πατριωτικό ρωσικό
πρίσμα. Προχώρησε σε κινήσεις γεφύρωσης του χάσματος μεταξύ της χώρας του και
των ΗΠΑ, μέσα από την υπογραφή της συνθήκης της Λισσαβόνας και της νέας START
II, παραγκώνισε τους σκληροπυρηνικούς Σιβιλίκι (KGB) στο τέλος της δεύτερης
θητείας του ως πρόεδρος και ανέδειξε τους Σιλοβίκι, με ηγέτη τον μετέπειτα
πρόεδρο Μεντβιέντεφ και τον κορυφαίο υπουργό οικονομίας Αλεξέι Κούντριν, με
απώτερο στόχο την συνεννόηση με τον πρόεδρο Ομπάμα. Αν οι Γερμανοί δεν είχαν
φροντίσει να ενεργοποιήσουν «τις ρίζες τους» στις Η.Π.Α ίσως ο Πούτιν να τα
είχε καταφέρει.
Είναι άραγε τυχαίο που
ο Πούτιν βρήκε τόση μεγάλη αντίσταση στην προεκλογική του περίοδο, ακόμα και
από την ίδια την ΕΕ μέσω του ΟΑΣΕ, που τον κατηγόρησε για «νοθεία»; Είναι
τυχαίο που ο Γκορμπατσόφ ξαφνικά «αναστήθηκε» μετά από 20 χρόνια και φώναζε
στον Πούτιν παραιτήσου τώρα, ενώ δεν παρέλειψε να πάει στην ορκωμοσία του και
να σταθεί μάλιστα στους VIP; Γενικό συμπέρασμα αυτή τη φορά, όπως προκύπτει από
τα γεγονότα, αποτελεί η κολοσσιαία διαφορά μεταξύ Γερμανοκεντρικής Ευρασίας (με
την προεδρία της Ρωσίας να ανήκει στον Προχορόφ για παράδειγμα, ο οποίος είχε
βαπτισθεί ως διάδοχος του Πούτιν) και άλλο μια Ρωσοκεντρική με τον Πούτιν να
διεκδικεί επιθετικά την Ουκρανία, την οποία στην κυριολεξία πήγαν να τους την
κλέψουν μέσα από τα ίδια τους τα χέρια.
Ευρασία, ο αντικειμενικός σκοπός, μέσα από τα ανίερα μέσα
Ένα από τα τελευταία
στοιχεία που θέλουμε να προσθέσουμε σε αυτή την μακροσκελή, μα αναγκαία, έκθεση
στοιχείων είναι η ίδια η ταυτότητα των Αμερικανών Νέο-συντηρητικών, η οποία μόνον
Αμερικανική δεν είναι. Η Shahia Drury στο βιβλίο της «Leo Strauss and the
American Right» εμβαθύνει στις ρίζες του Νεοσυντηριτικού κινήματος, εστιάζοντας
στη μορφή του Leo Strauss, ενός μάλλον υπέρ-κυνικού φιλοσόφου, το όνομα του
οποίου συνδέθηκε με τις διδαχές πίσω από την πολιτική φιλοσοφία του Carl
Schmitt (Διατελέσαντα αρχινομικού όσο οι Ναζί είχαν την εξουσία). Ο Schmitt
βέβαια ήταν κάτι παραπάνω από πολιτικός φιλόσοφος και νομικός. Με ιδέες όπως «Η
κάθε κυβέρνηση, η οποία είναι ικανή να πάρει αποφασιστικά μέτρα οφείλει να
ενέχει το δικτατορικό στοιχείο» και άλλες παρεμφερείς, ίσως πιο υστερικές, ο
Schmitt καταδίκασε την Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στήριξε τον Χίτλερ από την
αρχή. Η σχέση του με τον Strauss ήταν καθοριστική για το τι επρόκειτο να κάνει
ο τελευταίος στην Αμερική, καθότι κατόπιν συστάσεων του Schmitt ο Strauss
κατάφερε να πάρει υποτροφία από το ίδρυμα Ροκφέλερ και να κάνει την
μετα-διδακτορική του διατριβή στο Παρίσι. Στη συνέχεια μετανάστευσε στην
Αμερική, όπου και έλαβε το 1949 την έδρα του καθηγητή της πολιτικής επιστήμης
στο Σικάγο.
Το όνομα του Strauss
είναι συνδεδεμένο με τους Νέο-συντηρητικούς και κινήματα όπως το PNAC (Project
for the New American Century), ένα πραγματικό «αγκάθι» στα δημοκρατικά πλευρά
της κυβέρνησης Κλίντον και μείζον μέσο επιρροής στην μετέπειτα κυβέρνηση Bush
Junior. Είναι εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός πως ο Paul Wolfowitz ένα από τα
πιο φανατισμένα γεράκια του cabinet του προέδρου, διατελέσας αναπληρωτής
υπουργός άμυνας και ύστερα πρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας ήταν μαθητής του
Strauss. Οι αρχές του PNAC είναι ούτως ή άλλως ακροδεξιές και ελάχιστα
διαφέρουν από την Ναζιστική γραμμή, πραγματευόμενες μια παντοδύναμη Αμερική,
που συνεχώς επιτίθεται, έναν φορέα της παγκόσμιας ηγεμονίας με πολίτες που
έχουν ελάχιστα δημοκρατικά δικαιώματα έως μηδαμινά.
Το τελευταίο κομμάτι
του πάζλ, που συνδέει άμεσα όλα τα παραπάνω μαζί με την «ναζιστική μαγιά» στην
κυβέρνηση Μπους είναι η αποκάλυψη Σοκ από τις εφημερίδες New Hampshire Gazette
και London Guardian το 2003 και το 2004, πως ο «παππούς Μπους» (πατέρας του
Bush senior), ο Prescott ήταν άμεσα αναμεμειγμένος στην χρηματοδότηση του
Χίτλερ. Ο Prescott Bush, ήταν αντιπρόεδρος της Union Banking Corporation, μέσα
από την οποία εταιρείες όπως η ΙΒΜ, η General Motors και άλλες χρηματοδοτούσαν
τον Χίτλερ. Το αμερικανικό δημόσιο προχώρησε σε κατάσχεση των περιουσιακών του
στοιχείων για συνεργασία με τον εχθρό (μέχρι εδώ καμία κριτική), αλλά τον
αποζημίωσε δίνοντάς του το εξωφρενικό ποσό του 1.5 εκ δολαρίων. Υπάρχει νόμος
κράτους άραγε που να σε αποζημιώνει όταν συνεργάζεσαι με τον εχθρό; Επιπρόσθετα
ο Prescott διέθετε και μια άλλη εταιρεία την Silesian-American corporations, η
οποία χρυσάφιζε από την εκμετάλλευση των κρατουμένων στα στρατόπεδα
συγκεντρώσεως, σε ένα κοινό Business πρόγραμμα με την I.G Farben (!!!). Ομοίως
βέβαια με την προηγούμενη εταιρεία η Silesian τερματίστηκε, αλλά τα γεγονότα
παραμένουν ως έχουν. Μια οικογένεια με ναζιστική ιστορία συνεργασίας κατάφερε
να βγάλει δύο προέδρους των Η.Π.Α, ο τελευταίος (και πιο εγκληματίας) εκ των
οποίων
α) Νόθευσε τις
Αμερικανικές εκλογές για να εκλεγεί
β) Ομοίως όπως ο Χίτλερ
χρησιμοποίησε το κάψιμο του Κοινοβουλίου για να αρπάξει την προεδρία και να
εξαπολύσει τις νύχτες των Κρυστάλλων, ο «μικρός» Μπους χρησιμοποίησε το 9/11 προκειμένου
να αιματοκυλίσει και να αποσταθεροποιήσει την Μέση Ανατολή.
γ) Δημιούργησε
στρατόπεδα συγκεντρώσεως παγκοσμίως, όπως ακριβώς ο Χίτλερ, και μετέτρεψε τις
Η.Π.Α σε κράτος αστυνόμευσης, με τις μυστικές υπηρεσίες να έχουν carte blanche
να συλλαμβάνουν απλούς πολίτες, οι οποίοι και στην υποψία μόνον της συμμετοχής
σε τρομοκρατική οργάνωση να συλλαμβάνονται και να παραμένουν έγκλειστοι για
χρόνια, χωρίς να περάσουν από δίκη.
δ) Στην αυγή της
λαίλαπας της οικονομικής κρίσης του 2008, ο Υπουργός Οικονομίας και «παιδί της
παρέας της Goldman Sachs» έριξε 700 δις δολάρια στις τράπεζες (και πόσα ακόμα
από τον διάδοχό του Tim Gheitner, επίσης «παιδί της παρέας της Goldman»)
προκειμένου να κρατικοποιήσει τι;;; Τις απώλειες των τραπεζών με τα λεφτά των
Αμερικανών φορολογουμένων
ε) Η φασιστική
ιδεολογία, η οποία τον ανέδειξε στην εξουσία, ρίζωσε τόσο πολύ στην Αμερική,
ώστε όλος ο κόσμος σήμερα να κάθεται πάνω σε μια ωρολογιακή βόμβα, που αν
σκάσει θα επιφέρει βιβλικές επιπτώσεις στο παγκόσμιο γεωπολιτικό στερέωμα.
Για να συνοψίσουμε και
να κλείσουμε, η σειρά των γεγονότων έχει ως εξής από τα στοιχεία που
παρατέθηκαν στην μελέτη. Οι γερμανικοί εθνικοί θύλακες λίγο πριν την ήττα στον
Β παγκόσμιο στέλνουν τους καλύτερους στις «ουδέτερες χώρες» προκειμένου να
κρατήσουν ζωντανή την ναζιστική προπαγάνδα και τα ναζιστικά ιδεώδη. Κομβικό
σημείο των χωρών αυτών είναι η Ισπανία (η χώρα που «απειλείται» με πτώχευση
σήμερα), που συνδέει άμεσα την Ευρώπη με την Αργεντινή. Οι Γερμανοί
«ορκίζονται» πως εφεξής θα χρησιμοποιούσαν την δύναμη της Γεωοικονομίας
(κατ’αυτους Zivilmacht) προκειμένου να δημιουργήσουν μια πολύ δυνατή Ευρώπη,
προκειμένου να «δέσουν» με την Ρωσία διαμορφώνοντας μια Ευρασιατική υπερδύναμη.
Η ΕΣΣΔ καταρρέει εν μέσω συνομιλιών Χέλμουτ Κολ και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ σχετικά
με το που ανήκουν οι Βαλτικές χώρες και η Ουκρανία. Το πλάνο των Γερμανών «πάει
ρολόι», αλλά ο Γέλτσιν καταστρέφει ότι ακουμπά και ενισχύει ακόμα περισσότερο
την Αμερικανική ηγεμονία στο τιμόνι της οποίας βρίσκεται εκείνη την εποχή ο
Μπιλ Κλίντον. Ο Πούτιν ανακηρύσσεται διάδοχος του Γέλτσιν και αρχίζει να
αμφισβητεί ανοιχτά την ηγεμονία της Αμερικής, στο τιμόνι της οποίας βρίσκεται
τώρα ο Ναζιστικών αρχών νεότερος Μπους, που επί τη ευκαιρία είναι πολύ
απασχολημένος με το να καταστρέφει το κύρος της Αμερικής και να βαθαίνει το
έλλειμμα της.
Ο πόλεμος στη Γεωργία
αφήνει τον πλανήτη με την ανάσα κρατημένη, αλλά ο νέος πρόεδρος Ομπάμα μαζί με
τον Σιλοβίκι διάδοχο του Πούτιν, Μεντβιέντεφ, είναι αποφασισμένοι να κάνουν το
«restart» στις σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσικής Ομοσπονδίας. Το 2010 υπογράφεται η συνθήκη
της Λισαβόνας, σύμφωνα με την οποία το ΝΑΤΟ δεσμεύεται σε συνεργασία με την
Ρωσία μέσω του NRC (NATO-RUSSIAN FEDERATION-COUNCIL), ο Πούτιν όμως από την
θέση του πρωθυπουργού προειδοποιεί: «Εάν δεν τα βρούμε με την αντιπυραυλική
ασπίδα, πάμε πάλι για κούρσα εξοπλισμών». Ο Ομπάμα καταβάλει τιτάνια προσπάθεια
να τιμήσει τις δεσμεύσεις της Λισαβόνας μαζί με την νέα συνθήκη START II.
Δυστυχώς σαμποτάρεται πολύ άσχημα από την ανίερη συμμαχία
Ρεπουμπλικανών-Νεοσυντηρητικών και Tea party, οι οποίοι φθάνουν στο σημείο να
τον κατηγορήσουν για εθνική προδοσία και απειλούν να χρησιμοποιήσουν το
πρωτόκολλο που αφαιρεί από τον πρόεδρο την εξουσία, λόγω αδυναμίας άσκησης των
καθηκόντων του.
Εν τω μεταξύ στην
Ευρώπη αρχίζει η λαίλαπα της Ευρωπαϊκής πτυχής της οικονομικής κρίσης που
διέλυσε την Αμερική το 2008. Η Γερμανία αρνείται πεισματικά να υπακούσει στις
αγορές και ακολουθεί μια ανεξάρτητη πορεία, δεσμεύοντας τον Νότο καθώς
χρησιμοποιεί μια απάνθρωπη δημοσιονομική πολιτική στην Ελλάδα, η οποία οδηγεί
σε ανθρωπιστική κρίση. Παράλληλα αφήνει τις αγορές να παίζουν τους ρυθμούς της
προπαγάνδας τους με το Ευρώ να μοιάζει με το άρμα του Φαέθοντα, καθώς πότε
προβαίνει σε απότομες ανόδους, πότε σε απότομες πτώσεις. Οι Γερμανοί εκβιάζονται
στο να εκδώσουν Ευρώ-ομόλογα, αλλά τα παθήματα του Χίτλερ έγιναν μαθήματα και ο
Σόιμπλε δηλώνει πως δεν θα αφήσει τον πληθωρισμό να κάνει την Ευρώπη Βαϊμάρη.
Αν εκδοθούν ευρώ-ομόλογα τότε οι πάντες θα μπορούν να τυπώνουν Ευρώ, να τα
σορτάρουν στις αγορές και να εκτινάσσουν τον πληθωρισμό σε δυσθεώρητα ύψη.
Ενώ ο ευρωπαικός Νότος
«ματώνει», οι Μέρκελ και Μεντβιέντεφ συναντώνται στο κάστρο Meseberg, όπου και
θεμελιώνουν το όνειρο του Μπίσμαρκ. Μια Ευρώπη δεμένη με την Ρωσία. Μια Ρωσία,
η οποία θα βοηθήσει τη Γερμανία να ξεφορτωθεί τους Δυτικούς και τους
Αγγλοσάξωνες και να κάνει το όνειρο του εποικισμού της Αφρικής πραγματικότητα.
Στο κάστρο Meseberg υπογράφεται η συνθήκη, που σύμφωνα με τα λεγόμενα του
κορυφαίου πολιτικού αναλυτή Tony Corn: « καλεί στην δημιουργία μιας επιτροπής
μεταξύ της Ρωσίας και της ΕΕ, η οποία θα είναι πολύ πιο ισχυρή από το NRC, και
η οποία θα παραχωρεί στη Ρωσία δικαίωμα επέμβασης πάνω στα Ευρωπαϊκά θέματα,
καταργώντας έτσι και θεσμικά πλέον τον ρόλο του ΝΑΤΟ…».
Κατά τα άλλα ακούμε από
«ειδήμονες» πως η Γερμανία στριμώχνεται, ζορίζεται, δεν πρόκειται να τα
καταφέρει, διαλύει το Ευρώ και την ΕΕ και πως είναι θέμα χρόνου να βρεθεί με το
πρόσωπο στο έδαφος. Άραγε ισχύουν αυτά τα σενάρια όταν η Deutsche Börse
αγοράζει τον δείκτη NYSE EURONEXT της Wall Street δίνοντάς της το παρατσούκλι
από τους αναλυτές “Wall Strasse” (DW 2011 Wall Street or Wall Strasse? New York
traders ponder German merger); Ισχύουν αυτά όταν ο Mario Draghi προβαίνει σε
ποσοτική «θωράκιση», αλλά όχι σε ποσοτική «χαλάρωση» ενδυναμώνοντας έτσι την
κεφαλοποίηση των τραπεζών μα πιο πολύ (ναι και όμως είναι δυνατόν) των
Γερμανικών (Financial Times και Daily Reckoning Australia). Ναι οι Γερμανοί
ξέρουν πολύ καλά την αντίδραση των αγορών και την διαφορά μεταξύ απλής
κεφαλαιοποίησης και θωράκισης των τραπεζών Sparkasse. Το άνω σενάριο ισχύει
όταν μεταναστεύουν τεράστια κεφάλαια από την Wall Street προς την Γερμανία και
τις χώρες του Βορρά και από τις Αραβικές χώρες…ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ (Reuters April 2012:
Middle East money flows into Russian power group);
Τέλος, ποιο είναι το
πρόβλημα των Νέο-ναζί, νέο-συντηρητικών ακριβώς στις Η.Π.Α με το θέμα Ρωσία;
Τους απειλεί με πυρηνικά; Θέλει να κάνει αντιπυραυλική ασπίδα στη Βενεζουέλα
μήπως; Τίποτα από όλα αυτά. Ο καθηγητής Pino Arlacchi εξηγεί το πώς η
αντι-κομμουνιστική υστερία στις Η.Π.Α πριν και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ
καλλιεργήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες προκειμένου να εξυπηρετηθούν μονομερώς
τα συμφέροντα των Η.Π.Α και του ΝΑΤΟ. Και ποια είναι αυτά; Η μονομερής επέκταση
της συμμαχίας στα ανατολικά αφενός και το κολοσσιαίο σχέδιο των Μεγάλων Παλαιών
των Ναζί να καταστρέψουν την Αμερική ως υπερδύναμη και μάλιστα μπροστά από τις
πύλες της Μόσχας (όπως ακριβώς έγινε και με αυτούς το χειμώνα του 1941, τα
είπαμε πιο πάνω).
Εν κατακλείδι, σε εθνικό
επίπεδο και ύστερα σε ευρωπαϊκό, τι μέλλει γενέσθαι; Το εθνικό κύρος
υποσκάφθηκε από την στιγμή που οι αμερικανικοί θύλακες σαμποτάρισαν τον South
Stream. Τότε ήταν μια καλή αρχή για να μπούμε στο project της Ευρασίας «με το
καλό», αφού όμως δεν έγινε, θα μπούμε «με το κακό», απαρτίζοντας ένα από τα
κομμάτια μιας τεράστιας συνομοσπονδίας κρατών. Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, λύσεις για
τους Γερμανούς και το Ευρώ υπάρχουν και μόνο κρίση δεν υφίσταται. Υπάρχει μια
βόμβα αξίας 600 τρις (!!!) σε παράγωγα, που αν σκάσει, θα σκάσει στα χέρια
εκείνων που έπαιξαν με τους κανόνες του laissez-faire. Η Γερμανία δεν
δραστηριοποιήθηκε τραπεζικά τουλάχιστον σε αυτό το πλαίσιο στον ίδιο βαθμό με
τις υπόλοιπες Αγγλοσαξωνικές χώρες. Όσο για το Ευρώ, σύμφωνα με έκθεση της JP
Morgan είναι ένα πολύ σταθερό και βιώσιμο νόμισμα και μπορεί να κυμανθεί από
1.20 μέχρι 1.40. Όσο πιο χαμηλά άλλωστε πάει τόσο πιο πολύ βάλλεται η ήδη
παραπαίουσα Αμερικανική οικονομία.
Σε επίπεδο Realpolitik
οι Γερμανοί έχουν κερδίσει το παιχνίδι της συνομοσπονδίας εφαρμόζοντας ένα
πολυμορφικό δόγμα. Το μίσος τους για τους Εβραίους είναι ακόμα ζωντανό και δεν
πρόκειται να διστάσουν να στραφούν εναντίον του ίδιου του Ισραήλ, αφού ξεμπερδέψουν
πρώτα με την Αμερική. Άλλωστε ο Χίτλερ δεν διαχώρισε ποτέ τους τραπεζίτες από
τους μη τραπεζίτες όταν σκότωσε 6 εκατομμύρια ανθρώπους (!!!). Φυσικά η Ελλάδα
βάλλεται και από την Γερμανική επιθυμία για απόκτηση εθνικής κυριαρχίας, αλλά
πιο πολύ από το μένος των αγορών. Ίσως η προπαγάνδα και η αντίληψη πως στόχος
των Γερμανών είναι η Ελλάδα να μην πηγάζει από αυτήν καθαυτήν την Γερμανία,
αλλά αυτό έχει από μικρή έως ελάχιστη σημασία. Στις πολυετείς εθνικιστικές
ίντριγκες, όσο ευγενείς και αν παρουσιάζονται, υποβόσκουν μόνον η ιδιοτέλεια
και η κακοήθεια. Οι Γερμανοί δεν ρώτησαν ποτέ τους Νότιους αν επιθυμούσαν
παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας, αντίθετα τους άφησαν στο μένος των αγορών,
δίνοντάς τους ελάχιστες επιλογές.
Καθώς οι γερμανικές
τανάλιες «κλείνουν» γύρω από την Ευρώπη, σκεφτόμαστε εναλλακτικά σενάρια για να
σπάσει το Powerplay της Γερμανίας και να μείνει αλώβητη η εθνική μας κυριαρχία.
Όμως, στην χαραυγή των νέων «παιδιών των Αρείων», επιβάλλεται η έλευση ενός
πολιτικού ηγέτη «με μεγάλες μελαγχολίες και μεγάλες ευθυμίες, να πατήσει τους
χρυσαφένιους θρόνους της γης κάτω από τα σανδάλια του», όπως έγραψε κάποτε ο
αείμνηστος Robert Howard. Για να σωθούν εθνικές κυριαρχίες χρειαζόμαστε ηγέτες
που να έχουν χρηστεί πρώτα άντρες και μετά βασιλιάδες.
* Ο Αλέξανδρος
Μπούφεσης είναι συγγραφέας του ιστορικού μυθιστορήματος «Οι Θεοί του Πολέμου,
το χρονικό δύο ηρώων και μιας εισβολής», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
Λιβάνη στην Ελλάδα και στην Αμερική από τον οίκο Nimble Books LLC.
http://anti-ntp.blogspot.com/2012/08/4-1943.html
