Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΔΙΧΑΖΕΤΑΙ
Συρία,
Ιράν, Ισραήλ… αυτοκαταστρεφόμενη
ανθρωπότητα
12/9/2013
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η
αντιπαράθεση οπαδών και αντιπάλων μιας στρατιωτικής επέμβασης κατά της Συρίας
συνεχίζεται, περισσότερο άδηλη από ποτέ, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές.
Θυμίζει κάπως την περίφημη συνέλευση των Αθηναίων που αποφάσισε τελικά την
εκστρατεία στη Σικελία, όπως τη διαιώνισε ο Θουκυδίδης.
Αν η
έκβαση αυτής της πολυ-επίπεδης σύγκρουσης, στον ίδιο τον πυρήνα του άρχοντος
κατεστημένου, αλλά και στους κόλπους της παγκόσμιας κοινής γνώμης, παραμένει
αβέβαιη, ορισμένα συμπεράσματα ήδη επιβάλλονται, άλλα αισιόδοξα και ελπιδοφόρα,
άλλα λίαν θλιβερά και απαισιόδοξα.
Από τον Χίτλερ στον Ομπάμα
Δυτικοί
και Ισραηλινοί συγκρίνουν συχνά τους ‘Αραβο-μουσουλμάνους αντιπάλους τους με
τον Χίτλερ. Το έκαναν στο παρελθόν με τον Νάσσερ, τον Καντάφι, τον Σαντάμ, τον
Αχμαντινετζάντ, το κάνουν τώρα με τον ‘Ασαντ. Δεν έχουμε λόγο να υποστηρίξουμε
τους ηγέτες αυτούς, αλλά δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι υπερασπίστηκαν
τον κόσμο τους, τους λαούς που εκπροσώπησαν, ακόμη και μετερχόμενοι ενίοτε
απαράδεκτων ή και εγκληματικών μεθόδων. Μήπως άλλωστε υπήρξαν πιο αποδεκτές,
πιο δημοκρατικές, υπερασπίσιμες, οι μέθοδοι των δυτικών αποικιοκρατών,
που αιματοκύλισαν τόσες φορές την ανθρωπότητα και ιδίως τη Μέση Ανατολή, ένοχοι
αμέτρητων πραξικοπημάτων, δολοφονιών και εισβολών και δίνουν τώρα μαθήματα
δημοκρατίας;
Και μιας
και γίνεται λόγος για Χίτλερ, είναι ασφαλώς αλήθεια πως τα εγκλήματα των Ες-Ες,
της Γκεστάπο, της Λουφτβάφε εξασφάλισαν στο ναζιστικό καθεστώς μοναδική θέση
στην ιστορία εγκληματικών καθεστώτων. Κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει το
όργιο που εξαπέλυσε ο φασισμός κατά των ευρωπαϊκών λαών. Αν και εντυπωσιάζει η
μονομερής, εκ των υστέρων, έμφαση στα φασιστικά εγκλήματα και η αποσιώπηση
άλλων εξίσου μεγάλων. Στα εκατομμύρια θύματα ενός πλήρως αδικαιολόγητου Βερντέν
μπορεί να βρει κανείς τις ρίζες του ‘Αουσβιτς και του Γκουλάγκ, όχι το ανάποδο.
Διανοούμενοι
και επιστήμονες θα συζητάνε για δεκαετίες ακόμα γιατί ο γερμανικός λαός πήγε
στον φασισμό στη δεκαετία του 1930. Εν τούτοις, πήγε, δεν μπορούμε να το
ξεχνάμε, έστω κι αν δεν μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογία, στο πλαίσιο της
σύνθλιψης της χώρας του από τους νικητές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου δια της
Συνθήκης των Βερσαλλιών («Μνημονίου» της εποχής εκείνης!). Σήμερα, ποια ανάγκη
ακριβώς σπρώχνει τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και τους συμμάχους τους να
συντρίβουν τη μία αραβο-μουσουλμανική χώρα μετά την άλλη, να έχουν ήδη
καταστρέψει το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και παρ’ ολίγον τον
Λίβανο, μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, να απειλούν το Ιράν, χωρίς καν να
λογαριάσουμε τους αφρικανικούς διαμελισμούς και τις τραγωδίες (Μάλι, Σουδάν);
Ξυπνήσανε Ρώσους και Κινέζους
Αυτά
βλέπουν οι ηγεσίες Ρωσίας και Κίνας, αναγκασμένες πλέον να θέσουν το ερώτημα
«μετά τη Δαμασκό και την Τεχεράνη, ποιος έχει σειρά;». Κι επειδή μια πιθανή
απάντηση είναι «Μόσχα και Πεκίνο», βλέπουμε τώρα αυτές τις δύο δυνάμεις να
απαλλάσσονται από τις τεράστιες αυταπάτες που συνόδευσαν, πριν από ένα τέταρτο
αιώνα, την «αυτοκτονία-κατάρρευση» του σοβιετικού κομμουνισμού. Αλλά και τις
έντονες φιλοαμερικανικές-φιλοδυτικές τάσεις που διαποτίζουν, ακόμα κι όταν δεν
εκδηλώνονται, τις ισχυρότατες, πλην ασταθείς και ανασφαλείς «νεοκαπιταλιστικές»
ολιγαρχίες τους, που θεωρούν ενστικτωδώς τη Δύση εγγυητή της ιδιοκτησίας και
των δικαιωμάτων τους.
Πριν από
είκοσι χρόνια, δεν υπήρχαν πιο φιλοαμερικανικές χώρες στον κόσμο από τη Ρωσία
και την Κίνα. «Νοιώθω υπεύθυνος όχι μόνο απέναντι στον ρωσικό, αλλά και
απέναντι στον αμερικανικό λαό για την επιτυχία των μεταρρυθμίσεων», έλεγε ο
Μπαρίς Γέλτσιν απευθυνόμενος στο αμερικανικό Κονγρέσσο, που τον επευφημούσε
όρθιο άπειρες φορές, όταν επισκέφθηκε την Αμερική στα 1992. Ειδικά η Ρωσία
διέλυσε μόνη της την εξωτερική (Σύμφωνο της Βαρσοβίας) και την εσωτερική (ΕΣΣΔ)
αυτοκρατορία της για να δει τελικά το ΝΑΤΟ, όχι μόνο να μπαίνει για τα καλά στο
έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά να ξαναρχίζει τον ψυχρό πόλεμο που εκείνη σταμάτησε
μονομερώς, από την Τασκένδη, το Κίεβο και την Τυφλίδα, αντί για την Καμπούλ, το
Βερολίνο και την ‘Αγκυρα.
Σήμερα,
η Ρωσία έχει έξη στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό και οι ΗΠΑ 1200! Η
Ουάσιγκτον αποκήρυξε το θεμέλιο του συστήματος ελέγχου των εξοπλισμών, τη
συνθήκη ΑΒΜ, που απαγόρευσε τα αντιβαλλιστικά όπλα και ξοδεύει σε πολεμικές
δαπάνες όσα όλες οι άλλες χώρες του πλανήτη μαζί, ενώ επιχειρεί να μεταβάλλει
κάθε επιστημονική γνώση, κάθε επιστημονικό κλάδο, ακόμα και τις κοινωνικές ή
τις νευρο-επιστήμες σε όπλο. Προετοιμάζεται δηλαδή για έναν παγκόσμιο πόλεμο
χωρίς ιστορικό προηγούμενο - να τον διεξάγει ή να τον νικήσει χωρίς καν
να τον διεξάγει, μόνο με την απειλή. Το τελευταίο που θα ήθελε ο Πούτιν θα ήταν
ο νέος «Ψυχρός Πόλεμος» που ξεπροβάλλει, αλλά δύσκολα βλέπει κανείς πως θα μπορέσει
να τον αποφύγει, διατηρώντας ταυτόχρονα για τη χώρα του ένα μίνιμουμ
αξιοπρέπειας και ασφάλειας.
Ευρωπαϊκή παρακμή
Αλλά δεν
είναι μόνο η Ρωσία, η Κίνα, ο Τρίτος Κόσμος, τα δισεκατομμύρια του πλανήτη που
διερωτώνται που το πάνε τα αφεντικά του. Είναι και η ίδια η Δύση, η κοινή γνώμη
που φαίνεται να υπάρχει ακόμα παρά τον έλεγχο και την προδοσία των ελίτ.
Υπάρχει το Βερολίνο, βαθιά εχθρικό απέναντι στην αμερικανική παντοκρατορία
(αλλά που βέβαια η ανεξαρτησιακή του ροπή και οποιοσδήποτε διεθνής ρόλος του
υπονομεύονται από την υποταγή του στο Χρήμα και τον αυταρχισμό έναντι των
Ευρωπαίων εταίρων του).
Αντίθετα,
η Γαλλία, η εξωτερική πολιτική της οποίας έχει πλήρως παραδοθεί στο ισχυρότατο
ισραηλινό λόμπυ της – τόσο ισχυρό που απαγόρευσε οποιαδήποτε συζήτηση για
την ύπαρξη και τον ρόλο του – ζει μια βαθειά ιστορική παρακμή χωρίς προηγούμενο
για μια χώρα μιας ασύλληπτης κουλτούρας όπως η γαλλική, πρωτοπορία της
δημοκρατικής Ευρώπης από την εποχή κιόλας του Διαφωτισμού και της μεγάλης
Επανάστασης των Ιακωβίνων και του Ροβεσπιέρου. Διερωτάται κανείς που πήγε, που
χάθηκε ακόμα η Γαλλία του Ντε Γκωλ, αλλά και του Σιράκ και του Βιλπέν, η Γαλλία
των διαρκών επαναστάσεων και της αλληλεγγύης προς την επαναστατημένη Αλγερία
και το Βιετνάμ, η Γαλλία που αγωνίστηκε για μια Ευρώπη «από τον Ατλαντικό
ως τα Ουράλια».
Τα αφεντικά του πλανήτη
Από μια
άποψη πιο ενδιαφέρον είναι όμως να δει κανείς τι γίνεται στα πραγματικά κέντρα
της Αυτοκρατορίας, που δεν είναι άλλα από την Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη, το
City και το Τελ-Αβίβ. Από τη μια μεριά διαπιστώνουμε ότι η δυτική δημοκρατία
και οι πολίτες της αντιστέκονται ακόμα στον τρομερό νέο ολοκληρωτισμό, παρά τον
όλο και πιο ασφυκτικό έλεγχο των ίδιων των ελίτ και την όλο και πιο έντονη
ολιγαρχοποίηση των δυτικών κοινωνιών. Σε καμιά χώρα του κόσμου δεν
πολυπιστεύουν τα ψέμματα που τους ξεφουρνίζουν οι δυτικοί ηγέτες για τη Συρία,
και πάντως πουθενά στη Δύση οι δημοσκοπήσεις δεν εμφανίζουν πλειοψηφία υπέρ της
επέμβασης στη Συρία, το αντίθετο. (Υπέρ τέτοιας επέμβασης τάσσεται μόνο η
πλειοψηφία των Ισραηλινών, χωρίς όμως δική τους συμμετοχή).
Από την
άλλη βλέπουμε να συνεχίζεται στο εσωτερικό του πυρήνα της αυτοκρατορικής
εξουσίας η σύγκρουση ανάμεσα στο κόμμα του πολέμου, της καταστροφής και του
χάους και το κόμμα της σταθερότητας. Αρκεί να προσέξει κανείς λίγο το πρόσωπο
του Ομπάμα στην τηλεόραση, για να αντιληφθεί ότι ασκεί μια πολιτική που δεν
πιστεύει. Διερωτάται κανείς με τρόμο ποια είναι η τόσο ισχυρή, σκοτεινή δύναμη
που επιβάλλει την ατζέντα της στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και που
οδηγεί όλη την ανθρωπότητα.
Τα είκοσι ανθρωπάκια
Μιά
ανθρωπότητα, η ηγεσία της οποίας συνεχίζει την ατζέντα πολέμων που μας ανεκοίνωσαν
προ δεκαπενταετίας τουλάχιστο οι νεοσυντηρητικοί, θέτει ως επιδίωξη την
καταστροφή των σπουδαιότερων κοινωνικών και πολιτιστικών της κατακτήσεων,
απειλεί την ίδια τη δυνατότητα του ανθρώπινου γένους να επιβιώσει. Μερικές
δεκαετίες πιο πριν από ένα πλανητικό κραχ που μοιάζει μαθηματικά βέβαιο,
αναπόφευκτο, οι πολιτικοί μας, όπως οι «ισχυροί 20», που μαζεύτηκαν την
περασμένη βδομάδα στην Αγία Πετρούπολη, μοιάζουν, όσο ποτέ άλλοτε, ασήμαντα,
γελοία ανθρωπάκια, όργανα ενός συστήματος που υποτίθεται ότι διοικούν και που,
αν αφεθεί στον εαυτό του, μεταβάλλει τον 21ο σε «αιώνα των
καταστροφών».
Konstantakopoulos.blogspot.com
Eπίκαιρα, 12.9.2013
