Δεν νοείται Έλληνας χωρίς την Ορθοδοξία!
Η περίπτωση (και όχι μόνο) των Τσάμηδων και των καθολικών
Ελλήνων στην τουρκοκρατία το αποδεικνύει
14 Σεπτεμβρίου 2013
Γράφει
ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ
Από καιρού εις
καιρόν, κατά διαστήματα, κάποια κέντρα δημοσιοποιούν πρωτότυπες θεωρίες που
στόχο έχουν τον πόλεμο κατά της Ορθοδοξίας. Για τη Νέα Τάξη η Ορθοδοξία είναι
σοβαρό εμπόδιο, γι’ αυτό πρέπει να πολεμηθεί με κάθε τρόπο και κάθε μέσο.
Όλοι αυτοί πρέπει
κάποτε να καταλάβουν ότι η Ορθοδοξία για τον Έλληνα αποτελεί τον ισχυρότερο
θεσμό και δεσμό συνοχής, δεδομένου ότι είναι περισσότερο συνειδητή από την
εθνική συνείδηση, αφού η Ορθοδοξία στους χαλεπούς ιστορικούς καιρούς ήταν αυτή
που εξέθρεψε την εθνική συνείδηση και καλλιέργησε και διατήρησε όσα στοιχεία
χρειάζονταν τότε ο Έλληνας για να επιβιώσει εθνικά.
Κλασικό παράδειγμα
έχουμε τους Τσάμηδες. Μέχρι το 1612 οι Τσάμηδες ήταν Έλληνες Χριστιανοί
Ορθόδοξοι. Το 1611 έγινε η ατυχής επαναστατική εξέγερση του επισκόπου Διονυσίου
Φιλοσόφου (Σκυλοσόφου). Μετά την κατάπνιξη του Κινήματος, για να διατηρήσουν
κάποια προνόμια εξισλαμίσθησαν. Από τη στιγμή εκείνη έπαψαν να είναι Έλληνες. Η
αλλαγή του θρησκεύματος οδήγησε γρήγορα στην μεταστροφή της εθνικής συνείδησης.
Αυτό δείχνει ότι η ορθόδοξη πίστη είναι το ισχυρότατο στοιχείο της εθνικής
ταυτότητάς μας…
Αφορμή για το
δημοσίευμα αυτό έδωσε βουλευτής γνωστή για το αντιθρησκευτικό της μένος, η
οποία ήταν και εισηγήτρια στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής.
Συνεπαρμένη η κ. Βουλευτής από το πάθος της κατά της Ορθοδοξίας, δεν εδίστασε
να τα βάλει και με τον Υπουργό Παιδείας Κων. Αρβανιτόπουλο, επειδή στο νέο
πρόγραμμα επιμένει στη διδασκαλία των Θρησκευτικών. «Τα θρησκευτικά με την
έννοια της ορθόδοξης κατήχησης κατά τη γνώμη μας δεν έχουν θέση στο σύγχρονο
Λύκειο. Εσείς όχι μόνο δεν τα κάνετε προαιρετικά ή δεν τα αλλάζετε, αλλά
επιμένετε σε μια κυρίαρχη θέση, η οποία αποτυπώνεται και στο πρόγραμμα σπουδών
του Επαγγελματικού Λυκείου, αλλά και στα υποχρεωτικά μαθήματα στα οποία δίνουν
εξετάσεις τα παιδιά για να πάρουν το απολυτήριό τους. Εξάλλου, δε νομίζω ότι
όσο περισσότερη ορθόδοξη κατήχηση κάνουν τα παιδιά στα σχολεία τόσο καλύτεροι
χριστιανοί θα γίνουν. Αντίθετα, υποβαθμίζονται οι Φυσικές Επιστήμες και η
Βιολογία, που είναι βασική επιστήμη και δεν ξέρω πώς μπορεί σε μια σειρά από
ειδικότητες να απουσιάζει η Βιολογία ή να υποβαθμίζονται οι Φυσικές Επιστήμες».
Αυτά είπε η κ. Ρεπούση…
Η νέα πρόκλησή της
γίνεται τη στιγμή που οι «έξαλλοι του Ισλάμ» απειλούν να τινάξουν στον αέρα τον
δυτικό κόσμο. Τα σχέδια αυτά, που έχουν ως στόχο τον αφελληνισμό της χώρας μας,
βρίσκονται εδώ και καιρό στο προσκήνιο και τέτοιες απόψεις τα φέρνουν απλώς
στην επιφάνεια σε μια εποχή ιδιαίτερα κρίσιμη και δύσκολη για τους Έλληνες.
Τα κέντρα που έχουν
στόχο τον αφελληνισμό της χώρας μας κατάλαβαν καλά ότι θα το επιτύχουν άριστα
αν κατορθώσουν να αφαιρέσουν από τον Έλληνα την Ορθοδοξία.
Είδαμε πιο πάνω ότι
για τον Έλληνα η Ορθοδοξία είναι περισσότερο συνειδητή από την Εθνική
Συνείδηση. Αυτό δεν συμβαίνει με τα άλλα χριστιανικά δόγματα.
Για παράδειγμα, ο
Προτεσταντισμός δεν κατανοεί την σημασία της εθνικής παράδοσης και ούτε
ενδιαφέρεται για την εθνική συνείδηση.
Όσο για τους
Καθολικούς (Παπικούς), αρκεί να θυμηθούμε τη στάση που ετήρησαν οι Έλληνες
Καθολικοί στη διάρκεια της επαναστάσεως του 1821. Όχι μόνο δεν έλαβαν μέρος οι
Έλληνες Καθολικοί, αλλά ετήρησαν και εχθρική στάση και εύχονταν την αποτυχία
της.
Είναι αποκαλυπτική η
μαρτυρία του Άγγλου ιερέα George Waddington στο έργο του «A visit to Greece in
1823 and 1824» London 1825, σελ. 34 γράφει: «Είναι απίστευτο το μίσος αυτών των
Καθολικών Ελλήνων εναντίον των συμπατριωτών τους Ορθοδόξων. Όχι μόνο δεν πήραν
μέρος στην επανάσταση, αλλά εύχονται το ναυάγιό της…».
Ο Γάλλος Maxim
Rayband γράφει: «Οι Συριανοί μισούσαν τους Έλληνες και ήθελαν να μην αναμιχθούν
διόλου στην επανάσταση… Ο Οθωμανικός στόλος επιστρέφοντας στα Δαρδανέλλια
πέρασει από την Σύρα. Οι Καθολικοί πρόκριτοι ανέβηκαν στην ναυαρχίδα του
Καπουδάν Πασά, ανανεώνοντας τον όρκο τους για αιώνια πίστη στην Πύλη. Και ο
στόλαρχος ευχαριστημένος χάρισε στον καθένα τους από ένα μεταξωτό καφτάνι».
Ο Άγγλος Λόρδος
Stahgfond σε αναφορά του προς το Υπουργείο Εξωτερικών της Αγγλίας (25 Μαΐου
1825) αναφέρει: «Η Γερουσία της Κορίνθου έστειλε γράμμα στους Καθολικούς ιεράρχες
του νησιού (Νάξος), συνιστώντας ενότητα και φιλία με τους Έλληνες αδελφούς και
καλώντας τον Αρχιεπίσκοπο να μεταβεί στην Κόρινθο. Ο Αρχιεπίσκοπος απάντησε ότι
διαταγές δέχεται μονάχα από τον πνευματικό του αρχηγό (τον Πάπα) ή τον νόμιμο
ηγεμόνα του (τον βασιλιά της Γαλλίας).
Τα παραπάνω
επαληθεύουν τον τίτλο: «Ελληνισμός και Ορθοδοξία είναι ΕΝΑ αδιαχώριστον και
αδιαίρετον».
Η Ορθόδοξη Ελληνική
Εκκλησία στους χαλεπούς ιστορικούς καιρούς ήταν αυτή που διέσωσε την ελληνική
γλώσσα, την πνευματική κληρονομιά. Εβοήθησε τον ελληνικό λαό «επισυνάγουσα τους
χειμαζομένους πιστούς ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα εαυτής νοσσία υπό τας
πτέρυγάς της» (συγκεντρώνοντας τους πιστούς που υπέφεραν, όπως συγκεντρώνει η
όρνιθα τους νεοσσούς της (τα πουλάκια της) κάτω από τις φτερούγες της).
Ο Άγγλος ιστορικός
Στήβεν Ράνσιμαν σε ένα από τα πιο σημαντικά έργα του «Η Μεγάλη Εκκλησία εν
αιχμαλωσία» γράφει: «…Ο Ελληνισμός επέζησε γαλουχούμενος από την Εκκλησία,
επειδή οι Έλληνες δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν και να κάνουν σχέδια για την
ημέρα που θα ανακτούσαν την ελευθερία τους…».
Θα αναφέρω και έναν
αριστερό ιστορικό συγγραφέα τον Νίκο Σβορώνο, ο οποίος στο έργο του «Επισκόπηση
της Νεοελληνικής ιστορία», έκδοση Θεμέλιο 1999, σελίδες 48-49 γράφει: «Η
Εκκλησία, όταν πέρασε το πρώτο χτύπημα της κατάκτησης, θα αρχίσει το έργο της
ανασυγκρότησης της πνευματικής ζωής των Ελλήνων… Η Εκκλησία παραμένει σ’ όλη
την περίοδο, από τον 15ο ως το τέλος του 17ου αιώνα, η κατευθυντήρια δύναμη του
Έθνους. Επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σ’ όλες τις μορφές της, εργαζόμενη
για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σε όλες τις εξεγέρσεις, ακόμα
και διευθύνοντάς τες (έχει να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων, που είναι
σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης), ρυθμίζει
επίσης την πνευματική ζωή».
Επιβεβαίωση του
αδιαχώριστου και αδιαίρετου Ελληνισμού και Ορθοδοξίας έχουμε και από το εξής
γεγονός: Πριν και μετά την άλωση της Κων/πόλεως το 1453 χιλιάδες Έλληνες
Ορθόδοξοι κατέφυγαν στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Από αυτούς, η συντριπτική
πλειοψηφία γρήγορα ή αργά προσχώρησε στον Ρωμαιοκαθολικισμό, εγκαταλείποντας
θεληματικά ή με πιέσεις ηθικές και οικονομικές την Ορθοδοξία. Παράλληλα όμως
και χωρίς καθυστέρηση, όλοι αυτοί έχασαν και την ελληνικότητά τους, την ελληνική
τους συνείδηση. Επάψαν να είναι Έλληνες…
Γι’ αυτό και έχουμε
το ιστορικό παράδοξο να μη δημιουργηθεί στη Δυτική Ευρώπη καμιά συγκροτημένη
ελληνική κοινότητα με Ρωμαιοκαθολικό ή Προτεσταντικό θρήσκευμα. Κοινότητες
συγκροτημένες με ακμαία συνείδηση της ελληνικότητας έχουμε, όπου και όταν τα
μέλη της κοινότητας είναι και ορθόδοξα, όταν τα δύο άνισα και μη συγκρίσιμα
μεγέθη, ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία, συνυπάρχουν.
Συγκροτημένες
ελληνικές κοινότητες έχουμε στην Βενετία, την Τεργέστη, τη Βιέννη και γενικά όπου
διατήρησαν την Ορθοδοξία τους.
Χρειάζεται μήπως
άλλη απόδειξη για την αδιάρρηκτη σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας; Ότι δεν
μπορεί να εννοηθεί Έλληνας χωρίς Ορθοδοξία;
Ακριβώς σ’ αυτό
αποβλέπουν κάποιοι που πολεμούν την Ορθοδοξία. Κάποιοι θα ήθελαν ο ελληνικός
λαός να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι και αισθάνεται. Εάν, όμως, συνέβαινε
αυτό δεν θα υπήρχαν σήμερα οι υπέροχες και δυναμικές κοινότητες των ομογενών
μας στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία και σε άλλες χώρες του Εξωτερικού…
Στον Έλληνα η
Ορθοδοξία είναι περισσότερο συνειδητή από την εθνική συνείδηση!
Όσοι επιζητούν τον
αφελληνισμό και την απομάκρυνση από την Ορθοδοξία χρησιμοποιούν ως πρόσχημα την
Ευρώπη. Η Ευρώπη ουδέποτε ζήτησε να σβήσουμε το θρήσκευμα από τα δημόσια
έγγραφα ούτε να ξαναγράψουμε την Ιστορία με φιλοτουρκικό πνεύμα…
Πρωινός Λόγος
