Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ - ΜΕΡΟΣ Δ´

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ - ΜΕΡΟΣ Δ´

Γιατί φέρθηκε ἔτσι ὁ Στάλιν;



Διάλογος ενός συντρόφου του Ζαχαριάδη, του Αχιλλέα Ζαχαρόπουλου (καπετάν Τούρκου), ο οποίος είχε καταγωγή από τήν Πόλη, όπως άλλωστε καί ο Ζαχαριάδης (1949). 



Αχιλλέας Ζαχαρόπουλος

 - «Σύντροφε αρχηγέ μέ βασανίζει μία σκέψη»


Νίκος Ζαχαριάδης

-«Λέγε ρε Τούρκο»

-«Αφού ξέραμε τόν συσχετισμό δυνάμεων γιατί πήραμε τά όπλα καί δέν κάναμε πολιτικό αγώνα;»


-«Κρίμα πού είμαστε καί πατριωτάκια, κρίμα πού είσαι καί μορφωμένος. Καί ποιός σού είπε εσένα ότι πηγαίναμε νά πάρουμε τήν ηγεσία. Εμείς δημιουργήσαμε μία ανωμαλία στήν Ελλάδα γιά νά μπορεί ο σύντροφος Στάλιν νά εδραιώσει τό καθεστώς μας στίς χώρες πού τού έδωσε ο Τσώρτσιλ πίσω από τήν πλάτη του Ρούσβελτ.»

Τό Δεκέμβρη του '44, οι κομμουνιστές ήταν παντοδύναμοι. Οι μόνες μή αριστερές οργανώσεις πού είχαν επιβιώσει από τή σφαγή, ήταν ο ΕΔΕΣ, ο οποίος ήταν περιορισμένος στά δυτικά παράλια της Ηπείρου καί ο Φωστερίδης στήν Μακεδονία. Τό εμπειροπόλεμο των ελασιτών, ο βαρύς οπλισμός πού είχαν αρπάξει από τους Ιταλούς, οι άφθονες χρυσές λίρες, πού τούς είχαν στείλει οι Άγγλοι, είχαν ισχυροποιήσει στό έπακρο τό ΚΚΕ. Οι Γερμανοί, είχαν ήδη αποχωρήσει τόν Οκτώβρη καί τό πεδίο ήταν ελεύθερο. Οι διεθνιστές της Αριστεράς όμως είχαν υπολογίσει χωρίς τόν ξενοδόχο. Καί ξενοδόχος ήταν οι ...Μεγάλες Δυνάμεις. Στάλιν, Τσώρτσιλ καί Ρούσβελτ είχαν συμφωνήσει (Τεχεράνη, Μόσχα, Γιάλτα), γιά τίς ζώνες επηρεασμού που θά είχαν στήν Ευρώπη καί η Ελλάδα είχε αποδοθεί στους Αγγλοαμερικάνους. Ετσι ο ιδεολογικός πρόγονος της Αριστεράς πού ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ τούς αριστερούς αντάρτες, κατά τήν διάρκεια της Αντίστασης, ΔΕΝ ΘΑ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αντίθετα θά υπαγόρευε στο ΚΚΕ νά υπογράψει όλες τίς συνθήκες (Λίβανος, Καζέρτα, Βάρκιζα), μέ τίς οποίες η Αριστερά θα παρέδιδε οπλισμό καί έλεγχο εξουσίας στή Δεξιά. Μα έτσι δεν είχε συμφωνήσει μέ τους Αγγλους; Στά επίσημα χαρτιά έπρεπε νά φαίνεται ότι τηρεί τήν συμφωνία. 

Όμως, στούς ίδιους τούς ηγέτες του ΚΚΕ, ποτέ δέν είπε ξεκάθαρα νά μήν προχωρήσουν σέ ένοπλο αγώνα, παρά τό μάταιο της υπόθεσης. Μόνο μισόλογα καί αόριστες υποσχέσεις δίδονταν στίς εκκλήσεις των ηγετών της Αριστεράς γιά βοήθεια, μέ αποτέλεσμα νά κάνουν ένα βήμα μπροστά καί ένα βήμα πίσω. Θα έπαιρναν μία απόφαση καί θά τήν άλλαζαν στή συνέχεια. Θα υπέγραφαν μία συμφωνία καί θά μετάνοιωναν αμέσως μετά. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΗΛΩΣΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΧΑΜΕΝΗ Η ΥΠΟΘΕΣΗ; Διότι χρειαζόταν διαπραγματευτικά χαρτιά, στίς διεκδικήσεις πού είχε στην Ευρώπη, απέναντι στους καπιταλιστές της Δύσης. Εσείς Αμερικάνοι επεμβαίνετε στήν Ελλάδα; Εγώ θά επέμβω κάπου αλλού. Γι' αυτό έστειλε τόν Ζαχαριάδη. Να αιματοκυλίσει τήν Ελλάδα χωρίς λόγο. Καί τά κατάφερε, αφού το σταλινόσκυλο ο Ζαχαριάδης, επέμενε μέχρι τό 1949, νά πολεμάει μέ δεκαεξάχρονα κοριτσάκια, εναντίον ενός πανίσχυρου εθνικού στρατού 150000 στρατιωτών, ο οποίος είχε καί τήν πλήρη υποστήριξη τής υπερδύναμης των ΗΠΑ. 



Ακολουθούν αποσπάσματα από τό βιβλίο του ερευνητή δημοσιογράφου Ν. Μέρτζου, "Σβάρνουτ", πού καταδεικνύουν τήν εγκατάλειψη του ΚΚΕ από τόν Στάλιν καί τά επακόλουθα αυτής πού ήταν οι παλινδρομήσεις καί οι ανοησίες της ηγεσίας του:

«Δεν γνωρίζω αν εις την Ελλάδα εσχηματίσθη πραγματικά αντιπροσωπευτική κυβέρνησις και κατά πόσον πραγματικά η κυβέρνησις εις το Βέλγιον είναι δημοκρατική. Την Σοβιετική Ένωσιν δεν την ηρώτησαν όταν εκεί εσχηματίζοντο αι κυβερνήσεις αυταί. Η Σοβιετική Κυβέρνησις δεν είχε διατυπώσει την αξίωσιν, όπως αναμιχθή εις τας υποθέσεις αυτάς, διότι ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΒΕΛΓΙΟΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΤΗΝ Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ.»

Μήνυμα του Στάλιν προς τον Churchill (24 Απριλίου 1945). Εξεδόθη επίσημα από το υπουργείο εξωτερικών της Σ. Ενώσεως και κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις "Μέλισσα" (σελ. 395).

Η Θεσσαλονίκη κυριαρχείται από τον ΕΛΑΣ αλλά ο Μάρκος ΠΑΙΡΝΕΙ ΔΙΑΤΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΝΑ ΜΗ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ!

Ενώ κατά τα Δεκεμβριανά μαίνονταν η μάχη στην Αθήνα, το Κ.Κ.Ε., ΑΠΕΜΑΚΡΥΝΕ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΩΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ, όπου εκρίνοντο τα πάντα, και τις εξαπόστειλε στα... βουνά να κυνηγήσουν τον Ζέρβα και τον Αντών Τσαούς στην Ήπειρο και στην Ανατολική Μακεδονία. Στο μεταξύ στην Θεσσαλονίκη συνέβαιναν εξωφρενικά κυριολεκτικώς πράγματα. Η βορειοελλαδική πρωτεύουσα είχε κατακλυσθεί από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ με τον οποίο ενώθηκαν όλες οι άλλες ένοπλες οργανώσεις του ΚΚΕ. Το Κ.Κ.Ε. κυριαρχούσε πλήρως. Οι Άγγλοι, με έδρα το ξενοδοχείο "Μεντιτερρανέ" ασκούσαν τη δική τους κυριαρχία χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΗΣΕ. Και αυτοί φυγάδευαν τους πατριώτες που κυνηγούσε ο ΕΛΑΣ. Πολλοί εθελοντές έφευγαν υπό την κάλυψη των Άγγλων να πάνε να πολεμήσουν κατά του ΕΛΑΣ στην Αθήνα. Ο Μάρκος, μιλώντας στον "Ελληνικό Βορρά" το καλοκαίρι του 1978, μετά 34 ολόκληρα χρόνια, απεκάλυψε ότι ήθελε να χτυπήσει και να σαρώσει - όπως μπορούσε πράγματι- τους Άγγλους. Αλλά το Κ.Κ.Ε. ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΕΤΡΕΨΕ!

Ο Θανάσης Χατζής, γενικός γραμματέας του ΕΑΜ και Μακεδόνας, γνωρίζει καλά τα πράγματα. Στο βιβλίο του, που μνημονεύσαμε (Η Επανάσταση που χάθηκε γ' τόμος σελ. 391-2) ομολογεί πως έγιναν εξωφρενισμοί. Μετείχε στην Γραμματεία της περιοχής Μακεδονίας μαζί με τον Μάρκο και τον Λεωνίδα Στρίγγο. Συνεπώς το βάρος των ευθυνών πέφτει και στους δικούς του ώμους. Στις αρχές των Δεκεμβριανών το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. δίδει εντολή στην "τρόικα" της Μακεδονίας να εξαπολύσει γενική απεργία διαμαρτυρίας. Γενική απεργία σημαίνει επανάσταση. Αλλά το Κ.Κ.Ε. ΗΤΑΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Εναντίον τίνος έστρεφε την... επανάσταση; ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ.

Η κομμουνιστική ηγεσία είχε πολλά απτά μηνύματα ότι ήταν "εκχωρημένη" στην Αγγλία από τους Ρώσους. Αλλά ποτέ δεν το πίστεψε. Και οδήγησε στην καταστροφή τους οπαδούς της και την Ελλάδα με τις τυχοδιωκτικές αλλά αιματηρότατες ανταρσίες της. Είδαμε πως ο Molotov ειδοποίησε το Κ.Κ.Ε. να πάρει μέρος στις εκλογές του 1946. Εκείνο προτίμησε την αποχή και τον ένοπλο αγώνα κτυπώντας, ανήμερα των εκλογών, το Λιτόχωρο. Είδαμε επίσης ότι το τηλεγράφημα του Δημητρώφ μιλούσε για συνδιαλλαγή, γιατί δεν έπρεπε να αναμένεται βοήθεια. Το 1944 ο στρατάρχης Τολμπούχιν κατακλύζει με τις σοβιετικές στρατιές τα Βαλκάνια και φθάνει στα βόρεια σύνορα της Ελλάδος στην Βουλγαρία. ΑΛΛΑ ΕΚΕΙ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ, ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ. Ο Μήτσος Παρτσαλίδης, που διαδραμάτισε ρόλο πρωταγωνιστή σε εκείνα τα χρόνια, ομολογεί αργότερα (15 Απριλίου 1978) στην "Αυγή" ότι ο Τολμπούχιν είχε αρνηθεί κάθε βοήθεια. Γράφει: «Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκανε στη Βουλγαρία και προωθήθηκαν ως τα ελληνικά σύνορα, υπεύθυνη αντιπροσωπεία της Κομματικής Οργάνωσης της περιοχής Μακεδονίας - Θράκης του ΚΚΕ πήγε στη Σόφια και ζήτησε από τον στρατάρχη Τολμπούχιν να μπούνε τα σοβιετικά στρατεύματα και στην Ελλάδα. ΔΕΝ ΜΠΗΚΑΝ».

Πιο συγκεκριμένος και απερίφραστος είναι ο σταλινικός Γιάννης Ιωαννίδης, μια από τις ειδεχθέστερες και σκληρότερες μορφές του Κ.Κ.Ε. Αυτός, μετά την Βάρκιζα, έφτασε πρώτος στο Βελιγράδι και, συνεννοούμενος με τον Τίτο και τον Δημητρώφ με το ψευδώνυμο Ντενίσωφ, οργάνωσε τον συμμοριτοπόλεμο. Ο Γιάννης Ιωαννίδης -γνωστός στην κρίσιμη δεκαετία του 1940 σαν "Μπαρμπαγιάννης"- πέθανε πολιτικός εξόριστος στο Βουκουρέστι τον Αύγουστο του 1967 σε ηλικία 67 ετών και αφού δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1952, είχε καθαιρεθεί από το δεύτερο ανώτατο κομματικό αξίωμα του μέλους του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Ο Ιωαννίδης λοιπόν αναφέρει ένα διάλογο του με μέλος της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής, τον Τσερνίτσεφ: «Τότε ο Τσερνίτσεφ. όχι ο Ποπώφ που ήταν στρατιωτικός, αλλά ο Τσερνίτσεφ που είχε το ψευδώνυμο Νικολάεφ και παλιότερα δούλευε στη σοβιετική πρεσβεία της Αθήνας, μου λέει: "ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΨΗ ΣΑΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΓΓΛΕΖΟΥΣ;". Του λέω ότι εάν παρουσιαστεί ανάγκη φυσικά θα πολεμήσουμε και με τους Εγγλέζους. Μου κάνει ένα μορφασμό πολύ χαρακτηριστικό. Τι σήμαινε αυτό; ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ της απάντησής μου. Εγώ εκείνη τη στιγμή τα έχασα. Είδα ότι αποδοκιμάζομαι. Ο Τσερνίτσεφ δεν μπορούσε να σου πει κάνε αυτό ή εκείνο. Σε καμιά περίπτωση. Αλλά ο μορφασμός του έλεγε καθαρά: Τι μου λες τώρα εσύ. Στραπάτσο. Και ήταν παραμονές της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής. Άντε τώρα να βρεις άκρη... Ν' αρχίσεις από τώρα τη μάχη με τους Άγγλους ή να αφήσεις για μετά; Ή να δεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και ανάλογα να κανονίσεις;»

Ο Δημ. Βλαντάς, σημαίνων στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος αφηγείται: «Εμείς μπορούσαμε να είχαμε νικήσει από την περίοδο της Κατοχής όταν είχαμε την εξουσία και την παραδώσαμε ηλιθίως. Μπορούσαμε να νικήσουμε και κατά τον εμφύλιο πόλεμο, αν σωστά διευθύναμε τον ένοπλο αγώνα. ΦΤΑΙΓΑΝΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ και μετά το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στον Παπανδρέου δεν καταλογίζω ευθύνες, γιατί δουλειά του ήταν να πνίξει το κίνημα της εθνικής αντίστασης. Το θέμα δεν είναι τι έκανε ο Παπανδρέου, αλλά τι κάναμε εμείς. Και η ουσία είναι ότι ο Churchill και ο Stalin μοιράσανε τον κόσμο. Κατά τη συμφωνία τους στη Μόσχα, το 80% της Ελλάδος θ' ανήκε στην αγγλική επιρροή και το υπόλοιπο 20% στη ρωσική. Στο βιβλίο μου που έχω για έκδοση, αποκαλύπτω ότι το Σύμφωνο του Λιβάνου δεν είναι ανεξάρτητο από τις συζητήσεις που έκανε η αντιπροσωπεία μας με το Ρώσο πρεσβευτή στο Κάιρο, καθώς και με τον ερχομό αργότερα του περιβόητου Ποπώφ στα βουνά, επικεφαλής της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής. Νικηθήκαμε λοιπόν πρώτον γιατί ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝΕ ΤΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και δεύτερον γιατί μέσα στην ηγεσία του ΚΚΕ υπήρχαν προδότες. Ένας απ' αυτούς ήταν ο Σιάντος. Ο Σιάντος ήταν πάντοτε προβοκάτορας και κατά την γνώμη μου πράκτορας της Intelligence Service. Έτσι μπόρεσε και έπαιξε το ρόλο του για να πνίξει το κίνημα της εθνικής αντίστασης στην Κατοχή και μετά στην περιπέτεια του Δεκεμβρίου. Έπαιζε διπλό παιχνίδι εξυπηρετώντας και τα αγγλικά και τα σοβιετικά συμφέροντα ακολουθώντας τη συμφωνία Churchill - Στάλιν».

Είναι προφανές ότι η Γιουγκοσλαβία ήθελε άοπλους τους αντάρτες του ΚΚΕ ώστε να πραγματοποιήσει ευκολότερα την επεκτατική μεγαλοϊδεατική πολιτική της εναντίον της Ελληνικής Μακεδονίας, αν και το Κ.Κ.Ε. ήταν πάντα πρόθυμο να την ξεπουλήσει στους Σλάβους. Ο Δημ. Βλαντάς γράφει σχετικά: «Μελετώντας τις αποφάσεις του Κόμματος από τότε που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα, καταλήγει κανείς σ' ένα συμπέρασμα: Όταν το Κόμμα ήταν ανεξάρτητο είχε μια επαναστατική γραμμή, μια συνέπεια. Τα χάνει όμως από τη στιγμή που δέχεται επιρροές από το σοβιετικό κόμμα μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη επαφή του Κόμματος με την Κομμουνιστική Διεθνή, του επέβαλλε να πάρει θέση πάνω στο λεγόμενο εθνικό ζήτημα. Αυτή η απόφαση ήταν τελείως τυχοδιωκτική. Την επιβάλαμε στο Κ.Κ.Ε. διότι η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ήθελε να έχει διέξοδο στη Μεσόγειο, αφού πάντα λογάριαζε ότι η Βουλγαρία θα ήταν στο σακί το δικό της. Εφ' όσον η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. προσεχώρησε στην Κομμουνιστική Διεθνή, ήταν πλέον υποχρεωμένη να εφαρμόζει τις αποφάσεις της. Και παραδέχτηκε αυτό το σύνθημα της αυτονομήσεως, που δεν είχε καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Διότι και η Μακεδονία και η Θράκη είναι πέρα για πέρα ελληνικές από την αρχαιότητα, και ο πληθυσμός τους έγινε ακόμα πιο ελληνικός με το εκατομμύριο πρόσφυγες που ήλθαν από τη Μικρά Ασία. ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ;»

Μαρτυρίες λοιπόν κομμουνιστών επικαλείται ο Μέρτζος γιά νά μας αποδείξει το ξεπούλημα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος από τόν Στάλιν αλλά καί τό ξεπούλημα της Μακεδονίας, γιά χάρη των Τίτο καί Στάλιν, όποιος δηλαδή προλάβει. Γιατί λοιπόν οι τότε διεθνιστές αιματοκύλισαν την χώρα, αφού τά πράγματα ήταν προδιαγεγραμμένα; Γιατί χάθηκαν χιλιάδες αθώοι; Τήν απάντηση τήν γράφω καί τήν ξαναγράφω. Γιά νά μπορεί ο Στάλιν νά διαπραγματεύεται μέ καλύτερους όρους, στό μοίρασμα της Ευρώπης μέ τούς Αγγλοαμερικάνους. Τον αντέκρουσε κανείς όταν μπήκε μέ τά τάνκς στη Βουδαπέστη το 1956; Τόν αντέκρουσε κανείς στήν Πράγα; Μπορούσαν νά τό κάνουν οι Αμερικάνοι πού είχαν επέμβει απροκάλυπτα στή δική τους υποτελή χώρα, πού ονομάζεται Ελλάς; Στή σκακιέρα των μεγάλων, οι κινήσεις των πιονιών ισοδυναμούν μέ εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, αλλά αυτό είναι τό λιγότερο πού μετράει γι'αυτούς. Τό σημαντικότερο είναι η αρπαγή, η εξουσία καί η δύναμη.



Ακολουθούν αποσπάσματα από τό βιβλίο "Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι", ενός άλλου έγκριτου συγγραφέα, του κομμουνιστή Τάκη Λαζαρίδη, ο οποίος υπέφερε φυλακίσεις, εξορίες καί βασανιστήρια από τίς κυβερνήσεις της Δεξιάς:

Ο σύγχρονος ερευνητής, έστω και βιαστικός, μένει εμβρόντητος μπροστά στις αλλοπρόσαλλες, ανεδαφικές και συχνά ανεξήγητες, με την κοινή λογική, αποφάσεις των ηγετών του ΚΚΕ σε κρίσιμες στιγμές, σε κρίσιμα προβλήματα. Αναρωτιέται αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν κοινό νου, αν διέθεταν στοιχειώδη λογική ή ήταν διανοητικά καθυστερημένοι. Βγαίνουν αίφνης το 1924 στο 3ο έκτακτο συνέδριο του κόμματος και υιοθετούν το σύνθημα «ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗ», προσβάλλοντας βάναυσα το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων. Γιατί; Για ποιο λόγο; Δεν είχαν συναίσθηση της πράξης τους, δεν είχαν ίχνος πατριωτισμού;

Αργότερα, στην κατοχή, το 1944, το ΚΚΕ είναι πανίσχυρο. Ελέγχει και καθοδηγεί την Εθνική Αντίσταση, κυριαρχεί σ' ολόκληρη τη χώρα, ουσιαστικά έχει στα χέρια του την εξουσία. Κι όμως οι ηγέτες του, εντελώς ανεξήγητα, ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΖΕΡΤΑΣ με τις οποίες ουσιαστικά υπογράφουν την καταδίκη τους, παραχωρούν την εξουσία στους αντιπάλους. Γιατί; Τόσο ανίκανοι και ηλίθιοι ήσαν; Και ξαφνικά, το Δεκέμβρη, ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΡΟΦΗ 180 ΜΟΙΡΩΝ. Σε μια κρίσιμη φάση του Β' παγκοσμίου πολέμου κι ενώ η γερμανική αντεπίθεση στις Αρδέννες απειλούσε ολόκληρο το συμμαχικό μέτωπο, οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος κάνουν το μεγάλο βήμα: Αποφασίζουν την ένοπλη σύγκρουση, αποφασίζουν να αναμετρηθούν με την Βρετανική Αυτοκρατορία. Και πάλι ένα πελώριο «Γιατί» αιωρείται αναπάντητο. Και ακολουθούν η Βάρκιζα, ο Εμφύλιος, και τα «Γιατί» συνεχίζουν την ατέλειωτη παρέλαση, χωρίς ποτέ να δίνεται μία λογική, μία πειστική εξήγηση.

Κάπου-κάπου ακούγονται και μερικές θαρραλέες φωνές, όμως κι αυτές κόβονται στη μέση. Κάπου ανοίγουν ρωγμές και η αλήθεια γλιστράει και χάνεται σαν το νερό στην άμμο. Όμως είναι ανάγκη επιτακτική να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια, καθαρή και αφτιασίδωτη. Και η αλήθεια είναι πως παρά το μικρό πολιτικό και πνευματικό τους ανάστημα, δεν ήταν ούτε τόσο ανίκανοι ούτε τόσο ηλίθιοι. Απλώς, δεν ξεχνούσαν ποτέ πως ΗΤΑΝ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ, πως το ΚΚΕ ήταν οργανικό τμήμα της ΚΔ και είχαν συνεπώς την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΠΙΣΤΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ. ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ, ΣΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ. Είχαν ενστερνισθεί βαθύτατα την αρχή του «προλεταριακού διεθνισμού», που σαν πολικό άστρο οδηγούσε τα βήματά τους στο «ανώμαλο και απέραντο πεδίο της ταξικής πάλης». Και ο προλεταριακός διεθνισμός, όπως διδάσκει ο Λένιν, απαιτεί, μεταξύ των άλλων, «την υποταγή των συμφερόντων της προλεταριακής πάλης σε μια χώρα, στα συμφέροντα της πάλης αυτής σ' όλο τον κόσμο».

Ο αμετανοήτος Ζαχαριάδης, το 1950, δήλωνε στην 7η Ολομέλεια: «Για μας, οι αποφάσεις και υποδείξεις του Μπολσεβίκικου Κομμουνιστικού Κόμματος ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ». Τήν περίδο της παντοδυναμίας του ΕΛΑΣ, η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΠΕΥΔΕΙ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΖΕΡΤΑΣ, ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ. Με τη συμφωνία του Λιβάνου, τον Μάη του '44, αποδέχεται το σχηματισμό κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΪΡΟΥ. Ακριβέστερα στους ΑΓΓΛΟΥΣ, δεδομένου ότι η κυβέρνηση του Καΐρου ήταν διορισμένη από τους Άγγλους. Και με τη συμφωνία της Καζέρτας, τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, δέχεται να μπει ο ΕΛΑΣ υπό τις διαταγές του Άγγλου «Στρατηγού Διοικούντος τας εν Ελλάδι Δυνάμεις», ρίχνει δηλαδή τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό στα χέρια των Άγγλων... Γιατί υπέγραψαν οι Σιάντος - Ιωαννίδης τις συμφωνίες αυτές; Τι τους υποχρέωνε; Πολλοί μίλησαν για ανικανότητα και έλλειψη πολιτικής πείρας των ηγετών του ΚΚΕ. Άλλοι, αργότερα, μίλησαν ακόμα και για προδοσία. Όπως αποδεικνύεται, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Οι Σιάντος - Ιωαννίδης έφτασαν στο Λίβανο και στην Καζέρτα γιατί εκεί οδηγούσαν λογικά οι αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ. και ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΑΦΕΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ.

Αξιόλογη είναι η έρευνα επιτελείου συντακτών του περιοδικού "Επίκαιρα" υπο τή διεύθυνση του Τζών Φρήμαν, σχετικά μέ τήν επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων στή μικρή Ελλάδα. Τό αποτέλεσμα της έρευνας ήταν τό βιβλίο "Ξενοκρατία", στό οποίο διαφαίνεται η πλήρης υποταγή της Αριστεράς στή βούληση του Στάλιν, καί της Δεξιάς στη βούληση της Αγγλίας. Από τή γέννηση του Ελληνικού κράτους, τό 1830 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα είναι πλήρως υποταγμένη στήν υπερδύναμη της Δύσης. Παλαιότερα λεγόταν Μεγάλη Βρετανία καί τώρα λέγεται ΗΠΑ. Ο Καποδίστριας προσπάθησε νά πάει αντίθετα στό ρεύμα καί δολοφονήθηκε.

Τήν περίοδο 1944-1949, ουσιαστικά δέν υπήρχε Ελληνική κυβέρνηση καί ακόμα καί ο "Γέρος της Δημοκρατίας" ήταν ένα άβουλο όργανο στά χέρια του Τσώρτσιλ. Αντιγράφω από τό Ριζοσπάστη, τό τηλεγράφημα του πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας Τσώρτσιλ στό Βρετανό στρατηγό Σκόμπι:

"Πρέπει να υποχρεώσετε τον Παπανδρέου. Αν παραιτηθεί, φυλακίστε τον έως ότου συνέλθει, όταν πια θα έχουν τελειώσει οι μάχες. Θα μπορούσε το ίδιο καλά, να αρρωστήσει και να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς...5 Δεκεμβρίου 1944"

Τότε γιά νά επιβληθεί η Αγγλία χρειαζόταν αυτή η απειλή. Σήμερα οι ηγέτες της κεντροδεξιάς (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), δέν χρειάζονται απειλές. Υπακούουν μέ μεγάλη προθυμία καί δουλικότητα όλες τίς επιταγές της υπερδύναμης. Να μή μας εκπλήσσει λοιπόν ούτε τό ξεπούλημα της Ρωμιοσύνης της Πόλης (1955, 1964), ούτε τό ξεπούλημα της Κύπρου (Αττίλας - 1974, Αννάν - 2003), ούτε η εγκατάλειψη της Β. Ηπείρου, ούτε τά παζάρια γιά τό Αιγαίο καί τή Θράκη, ούτε η νίκη των Σκοπίων στό μακεδονικό ζήτημα. Οι Ελληνες πολιτικοί του χθές ήταν Αγγλόδουλοι, σήμερα είναι Αμερικανόδουλοι καί αύριο προβλέπεται νά γίνουν Τουρκόδουλοι....



Ακολουθούν αποσπάσματα από τό βιβλίο "Ξενοκρατία":

Την 18 Οκτωβρίου του 1944, έφθανε στην Αθήνα η κυβέρνηση εθνικής ενότητος από την Ιταλία, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έξη ημέρες μόλις είχαν περάσει από την αποχώρηση των τελευταίων Γερμανών. Και ενώ οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη συνειδητοποιήσει την ιλιγγιώδη αλλαγή, η άφιξη της κυβερνήσεως ήταν ένα σύνθημα ελπίδας για ειρήνη, εθνική ενότητα, αναδημιουργία και αναγνώριση των τρομακτικών θυσιών του λαού για τον κοινό αγώνα. Τις ίδιες ώρες από τον "Αβέρωφ" είχαν αποβιβασθεί αθόρυβα δυο ώριμοι άνδρες. Μια Ρολλς - Ρόυς τους ανέμενε στην αποβάθρα. Η υποδοχή στον Πειραιά είχε τελειώσει. Η Ρόλλς - Ρόυς τους ανέβασε από τη λεωφόρο Συγγρού, και τους έφερε στην αγγλική Πρεσβεία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, που βρισκόταν ακόμη σε αθλία κατάσταση. Ποιοι ήσαν εκείνοι οι δυο άνδρες; Ο Άγγλος πρεσβευτής Ρέτζιναλ Λήπερ και ο Βρετανός Υπουργός της Μέσης Ανατολής Macmillan. Έξω η απέραντη βουή του πλήθους αποθέωνε την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αλλ' ήταν μια κυβέρνηση διακοσμητική. Ήταν η "de jure κυβέρνηση". Την πραγματική, την "de facto" κυβέρνηση την αποτελούσε αυτό το ντουέτο. Η "ντε φάκτο" ξένη κυβέρνηση θα απεφάσιζε και θα κυβερνούσε. Η "de jure" ελληνική κυβέρνηση θα εκτελούσε.

Αλλ' ήσαν μόνον εκείνοι οι δύο Άγγλοι οι αληθινοί κυβερνήτες; Την ίδια περίπου ώρα, ένας τρίτος άνθρωπος είχε αποβιβαστεί από κάποιο στρατιωτικό αγγλικό αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Και με ένα τζιπ κατηφόριζε προς την Αθήνα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πράκτωρ της Ιντέλλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα και όλη τη Μέση Ανατολή. Ο πάτερ Δημήτριος τώρα ήταν ξυρισμένος. Ένας καλόγερος του Αγίου Όρους, που ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος το 1938 τον έχρισε ιερέα και τον τοποθέτησε εφημέριο στο παρεκκλήσιο του Ευαγγελισμού. Ο παπάς εκείνος ήταν ο υπαρχηγός της Intelligence Service στην Ελλάδα, ο λόρδος Μπάλφουρ, γόνος της γνωστής μεγάλης οικογενείας της Αγγλίας που ανέδειξε πρωθυπουργούς και αρχιδικαστές και ναυάρχους. Αυτός προτίμησε να γίνει πράκτωρ της τρομερής οργανώσεως και κατά το 1930 ήρθε από την Πολωνία στην Ελλάδα δια μέσου του Αγίου Όρους, τυλιγμένος στα ράσα του ορθόδοξου κληρικού. Τώρα γύριζε χωρίς γένια και ράσα. Θα ανελάμβανε τη γενική εποπτεία της Intelligence. Και θα ήταν ο τρίτος της "ντε φάκτο" ελληνικής εξουσίας. Τα πλήθη των Ελλήνων όμως δεν ήξεραν αυτούς τους ανθρώπους. Ήξεραν και έβλεπαν τον πρωθυπουργό τους, την κυβέρνησή τους. Και σ' εκείνους συγκέντρωναν τις ελπίδες τους για την επιβίωση, αλλά και την αναγέννηση. Ύστερα από τρεισήμισι ετών εξοντωτική σκλαβιά, ήταν φυσικό να αποζητούν κάτι καλύτερο από τη ζωή τους πριν από τη σκλαβιά. Και προ παντός ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ικανοποίηση, ευημερία. Μια καλύτερη μοίρα κάτω από τον ήλιο. Ποιος όμως θα τους την καθόριζε;

Η μοίρα των Ελλήνων κρινόταν εκείνες τις ημέρες, αλλ' όχι στην Ελλάδα, όχι στην Αθήνα. Σε απόσταση 6.000 χιλιομέτρων προς τα Βορειοανατολικά, στη Μόσχα, στις 10 έως 20 Οκτωβρίου 1944 γινόταν μια κοσμοϊστορική διάσκεψη: Ο Στάλιν και ο Churchill συζητούσαν και παζάρευαν. Τι συζητούσαν; Την τύχη των λαών της Βαλκανικής. Τι παζάρευαν; Το μοίρασμα των λαών αυτών μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας. Και ο Churchill περιγράφει στα απομνημονεύματά του την καταπληκτική σκηνή:

«Απεβιβάσθην εις Μόσχαν το απόγευμα της 9 Οκτωβρίου. Εις τας 10 την νύκτα εκείνην είχομεν την πρώτην σημαντικήν σύσκεψίν μας εις το Κρεμλίνον. Ήσαν μόνον οι Στάλιν, Molotov, ο Eden και εγώ. Ο ταγματάρχης Μπιρς και ο Παυλώφ εξετέλουν χρέη διερμηνέων.

»Η στιγμή ήτο κατάλληλος δια σοβαρόν έργον. Ούτω είπον:

- Ας ξεκαθαρίσωμεν τας υποθέσεις μας εις την Βαλκανικήν. Οι στρατοί μας είναι εις την Ρουμανίαν και Βουλγαρίαν. Έχομεν συμφέροντα, αποστολάς και πράκτορας εκεί. Ας μη εμπλακώμεν εις σύγχυσιν δια μικροζητήματα. Καθ' όσον αφορά εις την Αγγλίαν και την Ρωσίαν, πώς θα σας εφαίνετο να έχετε τα 90% της επιρροής εις Ρουμανίαν και ημείς να έχωμεν τα 90% του ελέγχου εις την Ελλάδα και να τα μοιρασθούμε κατά το ήμισυ εις την Γιουγκοσλαβίαν;

»Ενώ μετεφράζοντο αυτά, έγραφα εις ήμισυ φύλλον χάρτου:

ΡΟΥΜΑΝΙΑ: Ρωσία 90% - Οι άλλοι 10%

ΕΛΛΑΣ: ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ (εν συμφωνία με ΗΠΑ) 90% - ΡΩΣΙΑ 10%

ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ: 50% - 50%

ΟΥΓΓΑΡΙΑ: 50% - 50%

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Ρωσία 75% - Οι άλλοι 25%

«Έσπρωξα το φύλλον χάρτου προς τον Στάλιν, ο οποίος είχε ήδη ακούσει την μετάφρασιν. Υπήρξε σύντομος σιωπή. Και μετά επήρε το μπλε μολύβι του, εσημείωσε την έγκρισή του και μου το επέστρεψε. Όλα είχαν κανονισθεί εις διάστημα όσον απαιτείται δια να αρχίσωμεν...

»... Μετά ταύτα ηκολούθησε μακρά σιωπή. Το φύλλον χάρτου με την σημείωσιν με το μολύβι ευρίσκετο εις το μέσον της τραπέζης. Κατόπιν είπα:

» - Μήπως θα φανεί κυνικόν, εάν απεκαλύπτετο ότι είχομεν διακανονίσει τα ζητήματα αυτά, τόσον μοιραία δι' εκατομμύρια ανθρώπων, κατά τόσον πρόχειρον τρόπον;

» - Όχι, κρατήστε το, είπεν ο Στάλιν».

Η πρόχειρη εκείνη συμφωνία υπήρξε κοσμοϊστορική. Έβαλε τη σφραγίδα της σε ένα ρευστό κόσμο, μέσα στο χάος του πολέμου ακόμη, με καταπληκτική σταθερότητα. Και είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μια απλή αμοιβαία ανταλλαγή απόψεων δύο μεγάλων Δυνάμεων, τηρήθηκε με απόλυτη συνέπεια σαν άγραφος νόμος.

Η αρμονία όμως εκείνη μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας σήμαινε ότι ο ελληνικός λαός - όπως και μια άλλη σειρά λαών - μάταια υπέστη τόσες θυσίες στη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής. Στα τέσσερα τρομερά εκείνα χρόνια είχαν σφαγιασθεί πάνω από 400.000 Έλληνες στα πεδία των μαχών και των εκτελέσεων και στα ολοκαυτώματα των χωριών. Είχαν υποκύψει στην πείνα και στις πολεμικές κακουχίες άλλοι 1.000.000 Έλληνες. Είχε εξανεμισθεί το 1/3 του εθνικού πλούτου και είχαν θρυμματισθεί τα 60% του παγίου ελληνικού κεφαλαίου. Όλες αυτές τις συσσωρευμένες θυσίες ο λαός τις έπαθε με άγχος, αλλά και με πάθος μέσα στην ατέλειωτη νύχτα, διατηρώντας έναν ασίγαστο πόθο: Να ξαναπλάσει τη ζωή του, το μέλλον του, όπως αυτός νόμιζε και βουλευόταν.

Μα δεν ήξερε τις ενθουσιώδεις ημέρες που απελευθερωνόταν, τις ώρες της έξαλλης χαράς, που ακούνε από το στόμα του πρωθυπουργού του τις επαγγελίες για την αύριο, ότι στη Μόσχα ξένοι άνθρωποι απεφάσιζαν εκείνοι πως θα διαμορφωνόταν η τύχη του. Αλλ' η ιστορική ακρίβεια επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι για μια πρώτη φάση, η αυθαίρετη, βάναυση, κυνική συμφωνία της Μόσχας υπήρξε ευεργετική για την Ελλάδα. Εκείνες τις ημέρες που οι Γερμανοί αναδιπλώνονταν ολοταχώς από τη χώρα μας, η Βαλκανική έκανε πλήρη ανάπλαση. Τα σοβιετικά στρατεύματα την κατέκλυζαν ανατρέποντας στην Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία τις φιλογερμανικές φασιστικές κυβερνήσεις. Η ανατροπή όμως γινόταν χωρίς πολλές αναστατώσεις. Αφήνοντας για αργότερα τις ριζικές εκκαθαρίσεις, οι Ρώσοι αρκούνταν στην αντικατάσταση μόνον των κυβερνήσεων. Και οι βαλκανικοί στρατοί απλώς άλλαζαν κατεύθυνση: Αντί να μάχονται προς Βορρά και Ανατολάς κατά των Ρώσων, έκαναν απότομη στροφή 180 μοιρών και εμάχοντο προς Δυσμάς κατά των Γερμανών.

Το αποτέλεσμα όμως ήταν πως οι Βούλγαροι που κατείχαν από τον Μάιο 1941 την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, δεν εννοούσαν να παραδώσουν τις αιματοποτισμένες αυτές περιοχές στις ελληνικές αρχές. Ο μηχανισμός της Κατοχής παρέμενε άθικτος και παρά την αποχώρηση των Γερμανών από την άλλη Ελλάδα. Αγωνία κατείχε τότε τους Έλληνες και την υπεύθυνη ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου. Έβλεπαν μιαν ιδιαιτέρως ευνοϊκή μεταχείριση των Βουλγάρων από τους Ρώσους. Και η παρατεινόμενη κατοχή των Βορείων αυτών επαρχιών ερμηνευόταν σαν κατάληψή τους από τη Ρωσία, με την έννοια: Να διατηρήσουν την παραμονή τους οι βουλγαρικές αρχές, για να ενσωματωθούν η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη στη Βουλγαρία, η οποία θα βρισκόταν από τον σοβιετικό έλεγχο. Στις ρευστές καταστάσεις, μακάριος ο κατέχων. Και αλίμονο αν παρέμεναν κατεχόμενες οι επαρχίες αυτές.

Την ανησυχητική εκείνη προοπτική την περιγράφει ως εξής ο Κρις Woodhouse στο βιβλίο του "Μήλον της έριδος": «ΟΤΑΝ Ο ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΕΤΕΒΛΗΘΗ, ΕΝΤΟΣ ΜΙΑΣ ΝΥΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΑΠΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΕΙΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ επιτιθεμένου εναντίον της Γερμανικής κατοχής, ανέκυψεν αμέσως το πρόβλημα των βουλγαρικών στρατευμάτων εις την Ανατολικήν Μακεδονίαν και την Δυτικήν Θράκην. Αι περιοχαί αυταί ήσαν εκτός θεάτρου επιχειρήσεων του Ερυθρού Στρατού, υπό τας διαταγάς του οποίου οι Βούλγαροι, ως ισχυρίζοντο, είχον τεθεί. Η φυσική λύσις ήτο ότι έπρεπε να συμπτυχθούν εντός της προπολεμικής Βουλγαρίας... Αλλ' οι Βούλγαροι προέβαλλον και στρατιωτικά και πολιτικά επιχειρήματα δια να παραμείνουν...»

Και θα παρέμεναν πιθανότατα επί μακρόν. Την 20ή Οκτωβρίου όμως τερματίσθηκε η διάσκεψη της Μόσχας που είχε διαμοιράσει τα Βαλκάνια. Και η σοβιετική κυβέρνηση δεν είχε διάθεση να παραβιάσει τη συμφωνία που μόλις είχε συναφθεί. Στην Ελλάδα καθορίσθηκε η επιρροή της ίση προς 10%. Δεν θέλησε αυτό το 10% να το εξαργυρώσει με την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους Βουλγάρους, γιατί θα προέκυπτε αμέσως θέμα εκτιμήσεως του βάρους του 10% και θα εδημιουργούντο προστριβές με την Αγγλία. Ούτε ήθελε να επενδύσει σε γεωγραφική μορφή το 10% που εδικαιούτο. Έτσι, ο Στάλιν απεφάσισε αμέσως: Να φύγουν οι Βούλγαροι. Αυτό το αναγνωρίζει και ο Churchill στα απομνημονεύματά του: Ο Στάλιν απεφάσισε να διατάξει τη σύμπτυξη των βουλγαρικών στρατευμάτων από τα ελληνικά εδάφη, μετά την "εμπορικήν συμφωνίαν της Μόσχας" ("Απομνημονεύματα", ελλην. VI, σελ. 198). Και ο Κρις Woodhouse, στο βιβλίο του γράφει «Μόνον δια να ανταποκριθούν εις την επιμονήν της Σοβιετικής Ενώσεως... τα τελευταία βουλγαρικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την Ελλάδα την 25η Οκτωβρίου... Τα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και των γειτόνων της προσωρινώς αποκατεστάθησαν. Τοιαύται ήσαν αι επιθυμίαι της σοβιετικής κυβερνήσεως...»

Η συμφωνία της Καζέρτας -26 Σεπτεμβρίου 1944- προέβλεπε ότι:

«1) ΟΛΑΙ ΑΙ ΑΝΤΑΡΤΙΚΑΙ ΟΜΑΔΕΣ ΑΙ ΔΡΩΣΑΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ.

2) Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΕΤΕΙ ΤΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΥΤΑΣ ΥΠΟ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΣΚΟΜΠΥ, όστις ωνομάσθη υπό του Ανωτάτου Συμμαχικού Στρατηγείου Στρατηγός Διοικών τας Δυνάμεις εν Ελλάδι.

3) ...Οι αρχηγοί των Ελλήνων ανταρτών θα απαγορεύσουν πάσαν απόπειραν των υπ' αυτούς μονάδων να αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας. Τοιαύτη πράξις θα χαρακτηρισθή ως έγκλημα και θα τιμωρηθή αναλόγως.

4) Όσον αφορά τας Αθήνας, ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις.

5) Τα Τάγματα Ασφαλείας θεωρούνται ως όργανα του εχθρού. Θα χαρακτηρισθούν ως εχθρικοί σχηματισμοί, εκτός εάν παραδοθούν συμφώνως προς διαταγάς εκδοθησομένας παρά του Στρατηγού Διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις.

6) Όλαι αι ανταρτικαί ελληνικαί δυνάμεις, προς τον σκοπόν όπως τεθεί τέρμα εις τας διαμάχας του παρελθόντος, δηλούν ότι θα σχηματίσουν Εθνικήν Ένωσιν ίνα συντονίσουν την δράσιν των δια το καλύτερον συμφέρον του κοινού αγώνος».

Η ασυγκρίτως ισχυρότερη δύναμη ανταρτών ήταν του ΕΛΑΣ. Την ημέρα της Απελευθερώσεως παρέτασσε 10 μεραρχίες με συνολική δύναμη 48.000 ενόπλων έναντι 4 μεραρχιών του Ζέρβα συνολικής δυνάμεως 7.000 ανδρών και λίγων εκατοντάδων ανδρών της άκρας δεξιάς ομάδος του Τσαούς Αντών στην Αν. Μακεδονία. Δέχθηκε όμως με τη συμφωνία της Caserta να έχει Άγγλο αρχιστράτηγο, στις διαταγές του οποίου να υπακούει, να ενοποιηθεί με το στρατό του Ζέρβα και να μη θίξει την περιοχή της πρωτευούσης.

Οι υποχωρήσεις αυτές δείχνουν πως υπήρχε η υποδομή της συνεργασίας, πάνω στην οποία θα μπορούσαν να οικοδομηθούν η εθνική ενότης και η δημοκρατία. Αρκεί να μην τίναζαν στον αέρα αυτή την υποδομή άλλες δυνάμεις που, αντί της εθνικής ενότητος, επεδίωκαν την εφαρμογή του "διαίρει και βασίλευε". Αντί της δημοκρατίας, τη βιαία κυριαρχία μιας μερίδας πάνω σε όλο τον λαό. Και οι δυνάμεις αυτές βρέθηκαν. Βρέθηκαν και - φευ - επεκράτησαν. Δεν ήσαν δυνάμεις του εσωτερικού. Ήσαν δυνάμεις έξωθεν. ΗΣΑΝ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΞΕΝΕΣ.

Αυτές οι δυνάμεις δεν ήσαν άλλες, βέβαια, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΜΕ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ, που είχαν αναλάβει το "βέτο" στον ελληνικό χώρο. Και καθώς ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε αναγκασθεί να εκχωρήσει στον Στάλιν το μέγιστο μέρος της Βαλκανικής ήταν αποφασισμένος να κρατήσει με κάθε θυσία το τμήμα που του εναπέμενε: Την Ελλάδα. Αυτή αποτελούσε πια το βρετανικό προγεφύρωμα στη χερσόνησο των Βαλκανίων. Αν έχανε και την Ελλάδα, θα έχανε το παν στην Ανατολική Μεσόγειο.

Κατά τον Churchill όμως ο καλύτερος τρόπος να κρατήσει το ελληνικό προγεφύρωμα δεν ήταν η αποκατάσταση της εθνικής ενότητος και της δημοκρατίας, αλλ' η βιαία συντριβή της αριστεράς και η εξ ίσου βιαία, μονόπλευρη κυριαρχία της δεξιάς υπό την βρετανική αιγίδα. Δεν τον συνέφερε συνεπώς η συνδιαλλαγή και η ομαλότητα, διαμέσου της οποίας η αριστερά πιθανόν να διεκδικούσε νομίμως την εξουσία. Τον συνέφερε η διαίρεση της Ελλάδος (η σύγκρουση δεξιάς και αριστεράς), ο εμφύλιος πόλεμος. Και επειδή η δεξιά ήταν ουσιαστικώς άοπλη, ανοργάνωτη, σε διάλυση, ανίκανη να αναλάβει τη δυναμική αντιμετώπιση του ΕΑΜ, θα επενέβαινε ο αγγλικός στρατός. Σχέδιο απλούστατο και ανάγλυφο.

Έτσι ο Churchill βάδιζε προς τη σχεδιασμένη ένοπλη σύγκρουση. Ο ίδιος αποκαλύπτει την πολιτική του στα Απομνημονεύματά του. Και παρά την προσπάθεια συγκαλύψεως των πραγμάτων, γράφει (VI, σελ. 249): «...Η στιγμή να δοκιμάσωμεν ό,τι ετακτοποιήσαμεν έφθασεν. Εις την σύσκεψιν της Μόσχας επληρώσαμεν πολύ ακριβά την ρωσικήν αποχήν... Την 7ην Νοεμβρίου έγραφα εις τον Υπουργόν των Εξωτερικών τα κατωτέρω: "Κατά την γνώμη μου ΕΦ' ΟΣΟΝ ΕΧΟΜΕΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΣΟΝ ΑΡΚΙΒΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΔΡΑΣΕΩΣ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, δεν θα έπρεπε να διστάσωμεν κα θόλου να χρησιμοποιήσωμεν βρετανικά στρατεύματα δια να υποστηρίξωμεν την υπό τον κ. Παπανδρέου Βασιλικήν Ελληνικήν Κυβέρνησιν. Αυτό σημαίνει ότι βρετανικά στρατεύματα θα πρέπει βεβαίως να επέμβουν δια να καταστείλουν ενεργείας διασαλεύσεως της τάξεως. Περιμένω οπωσδήποτε σύγκρουσιν με το ΕΑΜ και δεν θα πρέπει να την αποφύγωμεν εφ' όσον θα έχωμεν επιλέξει καλώς το έδαφος της συγκρούσεως».

Πιστεύω ότι η απάντηση στό ερώτημα "ΓΙΑΤΙ;" , έχει πλέον δοθεί. Έκτοτε, οι δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδος (συμπεριλαμβανομένου φυσικά του ΠΑΣΟΚ), με δεδομένη τη σχέση υποτέλειας της χώρας μας έναντι των Αγγλοσαξώνων, θά συνεχίζουν νά τους υπηρετούν πρόθυμα καί πιστά. Τό επαναλαμβάνω ιδιαίτερα γιά τούς οπαδούς των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι με γνώμονα προσωπικά συμφέροντα καί ρουσφέτια, συνεχίζουν νά στηρίζουν τό πουλημένο πολιτικό κατεστημένο, αδιαφορώντας γιά τή μοίρα των επόμενων γενεών, αδιαφορώντας γιά τή μοίρα της Ελλάδος. 

Μου προξενεί βέβαια μεγάλη απορία, η λαγνεία του ΚΚΕ πρός τόν Στάλιν. Εναν Στάλιν τόν οποίο τόν καταδίκασε τό ίδιο το ΚΚΣΕ, μετά τόν θάνατό του. Εναν ψυχοπαθή εκληματία πού δολοφόνησε εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο αντιφρονούντες όσο καί μέλη του ίδιου του κόμματός του, όπως π.χ. ο πατέρας Κολοζώφ. Μόνο οι δικοί μας οι διεθνιστές ακόμα δέν τολμούν ακόμα νά ψελλίσουν κάτι γιά τήν προδοσία του "Πατερούλη", πρός αυτούς πού είχαν εκατόμβες νεκρών κατά τή διάρκεια του εμφυλίου. Τί γίνεται σύντροφοι; Γιατί τόση αγάπη; Μού θυμίζει τόν έρωτα της Ρεπούση καί του Συνασπισμού πρός τόν Κεμάλ Ατατούρκ καί τήν Τουρκία. 




Αναίμακτη αποχώρηση των Γερμανών 



«Τι όφελος θα είχαν οι Έλληνες με το να παρενοχλούν και να καθυστερούν τον εχθρό, από τον οποίο ανυπομονούσαν τόσο πολύ ν' απαλλαγούν, όσο θα ανυπομονούσε τότε κι εκείνος να φύγει;»


Δεσποτόπουλος, πολιτικός σύμβουλος του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.

Από τόν Μάϊο του 1944, άρχισε νά μετράει η αντίστροφη μέτρηση γιά τήν αποχώρηση των Ναζί από τήν Ελλάδα. Πολλοί Ελληνες, γιά νά γλυτώσουν από τά μαρτύρια καί τίς σφαγές των ελασιτών ή γιά νά πάρουν εκδίκηση γιά τόν χαμό δικών τους ανθρώπων, κάνουν τό σφάλμα καί κατατάσονται στά Τάγματα Ασφαλείας, πού είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση Ράλλη - πατέρα του μετέπειτα πρωθυπουργού της Ελλάδος - προκειμένου νά αντιμετωπίσει τούς κομμουνιστές αντάρτες. Στήν Πελοπόννησο έγιναν πολλές συγκρούσεις ταγματασφαλιτών καί ελασιτών. Εκείνο όμως πού είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι τόσο οι Βρετανοί όσο καί ο ΕΛΑΣ δέν ενδιαφέρθηκαν νά συγκρουστούν μέ τούς υποχωρούντες Γερμανούς, ο καθένας γιά τούς δικούς του λόγους. Οι Αγγλοι ήθελαν νά φύγουν οι Γερμανοί ανενόχλητα, ώστε νά επιβραδύνουν τήν ακάθεκτη προέλαση του Κόκκινου Στρατού πρός τήν Κεντρική Ευρώπη, ενώ οι Κομμουνιστές ήθελαν νά απαλλαγούν γρήγορα από τούς Γερμανούς καί νά κυριαρχήσουν σέ ολόκληρη τήν Ελλάδα, πρίν αποβιβασθεί αξιόλογος βρετανικός στρατός καί τούς παρεμποδίσει. Βρώμικα παιχνίδια εις βάρος του λαού πού υπέφερε τά πάνδεινα από τούς ναζιστές.

Παρακάτω, διαβάζουμε απόσπασμα από τό αφιέρωμα του Ριζοσπάστη στόν "Δημοκρατικό Στρατό": 



Να, πώς περιγράφει το γεγονός ο Αλμπερτ Σπέερ, υπουργός της Πολεμικής και Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ, σε συνέντευξή του στον Β. Μαθιόπουλο, που είχε δημοσιευτεί στο "Βήμα" στα 1976: "Είμαι αυτήκοος μάρτυρας ενός γεγονότος, που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι ο στρατηγός Γιοντλ, αρχηγός του Γενικού (γερμανικού) Επιτελείου, ήρθε μια μέρα και μου ανέφερε ότι επήλθε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, που αφορούσε την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε και όπως γνωρίζω ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε όλο τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε την εκκένωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα ΧΩΡΙΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΕΝΟΧΛΗΣΗ. Η συμφωνία αυτή έγινε στη Λισαβόνα και το ποιος είχε την πρωτοβουλία δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά πολύ ψηλότερα, για να μην υπάρξουν ακριτομυθίες. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη φορτώθηκαν στρατό από τα ελληνικά νησιά καί πέρασαν ανενόχλητα μπροστά από τα μάτια των Βρετανών και ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο."



Η απάντηση των Σοβιετικών ήταν ο Δεκέμβρης του 44. Από τή μία ήθελαν νά καθηλώσουν στην Ελλάδα, όσες περισσότερες βρετανικές δυνάμεις μπορούσαν καί από τήν άλλη νά εξασφαλίσουν άλλοθι γιά τίς δικές τους μελλοντικές παρεμβάσεις σέ χώρες της Βαλκανικής καί της Κεντρικής Ευρώπης. Τά Δεκεμβριανά πού θά ακολουθούσαν μετά τήν αποχώρηση των Ναζί, οφείλονταν στήν υπόγεια διαμάχη των Ρώσων καί των Αγγλών. Ας δούμε όμως τά γεγονότα πού εκτυλίχθηκαν τό 1944, μέχρι τήν απελευθέρωση της 12ης Οκτωβρίου.

Βούλγαροι καί Γερμανοί συνέχιζαν τό δολοφονικό τους έργο, στίς ζώνες κυριαρχίας τους. Η πείνα καί τό κρύο συμπλήρωναν τά δεινά των κατακτητών, ενώ η αλληλοεξόντωση σπάραζε τή δόλια Ρωμιοσύνη. Παρά τίς δυσκολίες, η Σ.Σ.Α. (Συμμαχική Στρατιωτική Αποστολή) κατόρθωσε να συγκεντρώσει αντιπροσώπους από τίς τρείς μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ καί ΕΚΚΑ καί νά υπογράψουν στίς 29 του Φλεβάρη 1944, συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, (Συμφωνία της Πλάκας). Υποχρεώνονταν μόνο νά πολεμούν τόν κοινό εχθρό, στίς περιοχές πού ήλεγχε η καθεμία. Από ελληνικής πλευράς υπέγραψε ο Κρίς Woodhouse, ο οποίος σάν άλλος Λώρενς της Αραβίας αισθανόνταν πιότερο αντάρτης παρά Αγγλος στρατιωτικός, ενώ απο πλευράς συμμάχων υπέγραψε ο Wines. 

Ομως μόλις ένα μήνα αργότερα, τό ΚΚΕ έφερνε νέα σύννεφα ανησυχίας στόν ορίζοντα, μέ τήν ίδρυση μίας κυβέρνησης του βουνού, τήν λεγομένη Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθερώσεως (ΠΕΕΑ), τήν οποία ανεγνώρισε αμέσως τόσο ο Στάλιν όσο καί ο Τίτο. Στην ΠΕΕΑ ηγετική θέση είχαν οι Μπακιρτζής, Σβώλος, Αγγελόπουλος, Μάντακας, Γαβριηλίδης, Τσιριμώκος καί Σιάντος. Ταυτόχρονα στήν Αίγυπτο, αριστεροί στρατιώτες εστασίασαν, πέταξαν τους αξιωματικούς τους στήν θάλασσα καί αξίωσαν τήν παραίτηση του Πρωθυπουργού Τσουδερού. Ο Σοφοκλής Βενιζέλος εσχημάτισε νέα κυβέρνηση καί στίς 17 Απριλίου αντιπρόσωποι των τριών αντιστασιακών οργανώσεων έφθαναν στό Κάιρο γιά νά συζητήσουν γιά τόν σχηματισμό Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητος. Εκείνη όμως η μέρα ήταν η τελευταία γιά τόν άψογο στρατιώτη Συνταγματάρχη Ψαρρό, ο οποίος παραδόθηκε στούς μαυροσκούφηδες του Αρη, τό διαβόητο "Τάγμα Θανάτου" καί οι οποίοι κατά τήν προσφιλή τους μέθοδο, ΕΣΦΑΞΑΝ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ 5/42, ΟΣΟ ΚΑΙ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ. Οι διασωθέντες αξιωματικοί θά έσπευδαν να καταταγούν στά Τάγματα Ασφαλείας των Πατρών γιά νά πάρουν εκδίκηση γιά τούς νεκρούς τους συντρόφους. Στήν Πελοπόννησο ίδια μοίρα είχαν οι οργανώσεις ΕΣ καί ΕΟΑ, στήν Κεντρική Ελλάδα η ομάδα του Αθω Ρουμελιώτη καί στήν Βόρεια Ελλάδα η ΠΑΟ. Τήν συμφωνία πού είχαν υπογράψει οι αριστεροί, στήν Πλάκα της Ηπείρου, τήν καταπατούσαν όπως θά καταπατούσαν ΟΛΕΣ τις μεταγενέστερες συμφωνίες. Την άνοιξη του '44, ο ΕΛΑΣ δέσποζε σέ όλη σχεδόν τή χώρα, ενώ κυρίως στην Πελοπόννησο μάχοταν μέ τά Τάγματα Ασφαλείας, τά οποία πολεμούσαν μέ γερμανικό οπλισμό.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΑΒΕΡΩΦ-ΤΟΣΙΤΣΑ

"ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ!"

Εξάλλου, ο ΕΛΑΣ εκλήθη να αντιμετωπίση και έναν άλλον εχθρό, που κατά βάθος ήταν δημιούργημα των προκλητικών ενεργειών του: τα Τάγματα Ασφαλείας.

Η κατοχική Κυβέρνηση (επρόκειτο περί της τρίτης -Τσολάκογλου, Λογοθετοπούλου, Ράλλη) τα είχε δημιουργήσει για να αντιμετωπίση τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ. Δημιουργημένα από μια κατοχική Κυβέρνηση και με την υλική βοήθεια των Γερμανών, δεν ήταν δυνατό να είναι συμπαθή στο λαό. Παρ' όλα αυτά, όμως, έγιναν συμπαθή όταν ο ΕΛΑΣ ΕΞΑΠΕΛΥΣΕ ΕΝΤΟΝΟ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ. Επιπλέον, τα Τάγματα περιελάμβαναν και μερικούς λαμπρούς αξιωματικούς που είχαν κατορθώσει να διασωθούν όταν οι ένοπλες ομάδες τους αντιστάσεως είχαν συντριβή από τον ΕΛΑΣ. Αργότερα, τα Τάγματα Ασφαλείας έχασαν εντελώς το κύρος τους και προεκάλεσαν το μίσος του πληθυσμού, γιατί οι ναζί χρησιμοποίησαν ορισμένα από αυτά, ιδίως στην Αθήνα, κατά τη συγκέντρωση Ελλήνων που απεστέλλοντο στη Γερμανία για καταναγκαστική εργασία.

Στην αρχή όμως του αδελφοκτόνου αγώνος, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας θεωρούσαν ότι ήταν οι προστάτες ενός ταλαιπωρημένου λαού. Αισθάνονταν ότι ο λαός τους υπεστήριζε. Έβλεπαν ότι είχαν ικανούς ηγέτας και ότι ήταν καλά οπλισμένοι. Ήταν επιθετικοί. Ο ΕΛΑΣ πλήρωσε ακριβά την ύπαρξή τους, ιδίως στην Πελοπόννησο και την Αττική. Ήταν, για το ΕΑΜ, η άλλη όψη του νομίσματος.

Στην Πελοπόννησο, τα Τάγματα Ασφαλείας, διοικούμενα καλά και βοηθούμενα από τον πληθυσμό, είχαν κατορθώσει να επιβληθούν σε όλες τις πόλεις, σ' έναν ορισμένο αριθμό χωριών και στους κυριότερους συγκοινωνιακούς κόμβους. Επρόκειτο -εκτός της Ηπείρου- περί της μόνης περιοχής, που δεν τελούσε υπό τον έλεγχο του ΕΛΑΣ.

Ο Άρης εξόρμησε κατά της Πελοποννήσου για να εξολοθρεύση τα Τάγματα Ασφαλείας και να αποκαταστήση το κύρος και την ισχύ των συντρόφων του. Προχώρησε αργά για να οργανωθή καλά, και από τις 2 Σεπτεμβρίου ως τις τελευταίες ημέρες του μηνός εκείνου (δηλαδή όταν στην Αίγυπτο σχηματιζόταν η Κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητος...) επετέθη κατά των πόλεων και των μεγάλων χωριών της Νοτιοδυτικής Πελοποννήσου. Η Καλαμάτα, η Πύλος, ο Μελιγαλάς, οι Γαργαλιάνοι και άλλες πόλεις υπήρξαν τα θέατρα σκληρών μαχών και ακόμη σκληρότερων "κυρώσεων".

Οι ανθρωποσφαγές υπήρξαν άνευ προηγουμένου. Η μεγαλύτερη από όλες ήταν η σφαγή του Μελιγαλά, που έγινε μεταξύ 12 και 16 Σεπτεμβρίου: 1.450 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, και περί τους 50 αξιωματικούς και άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας, εκτελέσθηκαν, και ερρίφθησαν σ' ένα μεγάλο πηγάδι, που σκεπάσθηκε με χώμα. Τίποτε δεν φαινόταν να μπορή να σταματήση αυτό το κύμα της τρομοκρατίας. Οι αντιπρόσωποι της Σ.Σ.Α. παρίσταντο ανίσχυροι θεαταί και περιορίζοντο να αναφέρουν τα γεγονότα στην Ανωτάτη Διασυμμαχική Διοίκηση της Μέσης Ανατολής. Τελικά, η Κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητος, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου, με την έδρα της πάντοτε κοντά στην Καζέρτα, έκαμε μια δοκιμή: απέστειλε επί τόπου ένα από τα σημαίνοντα μέλη της.

Το απόγευμα της 27ης Σεπτεμβρίου, ημέρας κατά την οποία είχαν γίνει πολλές εκτελέσεις σε όλη την περιοχή, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος απεβιβάσθη στην Καλαμάτα. Ο Άρης απουσίαζε, γιατί προετοίμαζε την πολιορκία της Τριπόλεως, στο κέντρο της Πελοποννήσου. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος έσπευσε να τον συναντήση στο σταθμό της διοικήσεώς του. Έφθανε εγκαίρως για να αποτρέψη μεγάλη αιματοχυσία. Και επρόκειτο να είναι μεγάλη η αιματοχυσία, γιατί από το ένα μέρος ο Άρης και οι "Μαυροσκούφηδες" ήθελαν να καταλάβουν οπωσδήποτε την Τρίπολη, αλλά, από το άλλο μέρος, ο πληθυσμός της πόλεως και τα Τάγματα Ασφαλείας, που εκεί διέθεταν και πυροβολικό, είχαν αποφασίσει να αγωνισθούν μέχρις εσχάτων.

Ο Κανελλόπουλος, όμως, κατόρθωσε να ματαιώση την αιματηρή σύγκρουση. Επικαλούμενος το Σύμφωνο της Καζέρτας, που είχε μεταδοθή δια του BBC, πείθοντας τα Τάγματα Ασφαλείας να καταθέσουν τα όπλα και να φύγουν για ένα νησί, και εμφανιζόμενος μέσα στην πόλη δίπλα στον Άρη -πράγμα που του στοίχισε αργότερα πολλές άδικες κατηγορίες- κατόρθωσε να αποφύγη την αιματοχυσία, που επρόκειτο να είναι η μεγαλύτερη από όσες είχαν σημειωθή ως τότε στον αδελφοκτόνο αγώνα.

Εν τω μεταξύ στήν Αίγυπτο, μέ τή συμπαράσταση των Βρετανών, ο ναύαρχος Βούλγαρης έθετε τέρμα στη στάση του Ναυτικού καί στίς 26 Απριλίου την κυβέρνηση αναλάμβανε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Υπο την προεδρία του καί μέ συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων έγινε στό Λίβανο, τό τετραήμερο 17-20 Μαΐου, διάσκεψη από τήν οποία προέκυψε η "Συμφωνία του Λιβάνου". Η συμφωνία αυτή όριζε:

1. Την ανασύνταξη και πειθάρχηση των ενόπλων Ελληνικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής υπό την σημαίαν της Ελληνικής Πατρίδος.

2. Την ενοποίηση και ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΗ ΥΠΟ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΑΡΤΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ της Ελευθέρας Ελλάδος καθώς και την κινητοποίηση όλων των μαχητικών δυνάμεων του Έθνους εναντίον των κατακτητών.

3. Την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ εις την ελληνικήν ύπαιθρον και την παγίωση της προσωπικής ασφαλείας και της πολιτικής ελευθερίας του λαού, όταν και όπου ο κατακτητής αποσύρεται.

.........

6. Την επιβολή σκληρών κυρώσεων κατά των προδοτών της πατρίδος και κατά των εκμεταλευτών της δυστυχίας του λαού μας.

8. Την ΠΛΗΡΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΝ. Αι μεγάλαι υπηρεσίαι και αι μεγάλαι θυσίαι μας, τα ολοκαυτώματα της πατρίδος μας δεν ημπορούν να έχουν άλλην δικαίωσιν ειμή την δημιουργίαν μιας νέας ελευθέρας και μεγάλης Ελλάδος.

.........

Ηταν μία επανάληψη του "Συμφώνου της Πλάκας" καί από αυτή προέκυπτε κυβέρνηση Παπανδρέου, στήν οποία συμμετείχε και η Αριστερά μέ πέντε υπουργεία. Τό ΚΚΕ μέ τή ίδια ευκολία μέ τήν οποία υπέγραψε τή συμφωνία στο Λίβανο, μέ τήν ίδια ευκολία τήν απέρριψε λίγο αργότερα. Το καλοκαίρι αφίχθη στό στρατηγείο του ΕΛΑΣ στή Δυτική Θεσσαλία, σοβιετική αποστολή μέ επικεφαλής τον συνταγματάρχη Ποπώφ, ενώ τό Σεπτέμβριο ολόκληρη η Βαλκανική κατακλύζονταν απο τόν Ερυθρό Στρατό. Στή Μακεδονία, οι Βούλγαροι στρατιώτες κοιμήθηκαν φασίστες, καί τό πρωΐ έβαλαν τό αστέρι, καί μετεβλήθησαν σέ κομμουνιστές. Ο στόχος όμως δεν άλλαξε. Καί αυτός ονομαζόταν ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Τελικά, ο Κόκκινος Στρατός, στήν Ελλάδα δέν μπήκε καί αυτό είναι κάτι πού οι Ελληνες κομμουνιστές, πεισματικά αρνήθηκαν να το κατανοήσουν. Οι μόνοι σοβιετικοί, πού πέρασαν τά σύνορα ήταν αυτοί οι δέκα της σοβιετικής αποστολής, οι οποίοι σύμφωνα μέ τόν Κρίς δέν μπορούσαν νά εξασφαλίσουν ούτε τή βότκα τους γιά να πιούν. Πολύ περισσότερο, δέν εξασφάλισαν ούτε ένα γραμμάριο χρυσό, ούτε μία σφαίρα για τούς Ελληνες συντρόφους τους.



Τόν Οκτώβρη του 1944, οι Γερμανοί αρχίζουν να αποσύρονται από την κατεχομένη Ελλάδα, κάτω από τα συντριπτικά πλήγματα των Συμμάχων σε όλα τα Μέτωπα. Αμερικάνοι καί Αγγλοι προελαύνουν από τίς ακτές του Ατλαντικού, ενώ οι Σοβιετικοί μετά τη γιγαντιαία μάχη του Στάλινγκραντ και την ηρωική αντίσταση του Λένινγκραντ, ξεχύνονται ακάθεκτοι προς την Δύση. Στο μεταξύ το ΚΚΕ, μετέχει στην εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου με Πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, μετά το Συνέδριο του Λιβάνου τον Μάιο του 1944, και εντάσσει τον ΕΛΑΣ υπό το Συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, που διοικούν οι Άγγλοι με τον στρατηγό Ουίλσων. Αργότερα, με την Συμφωνία της Καζέρτας τό Σεπτέμβρη του 1944, ο ΕΛΑΣ αναγνωρίζει ως ανώτατο στρατιωτικό διοικητή του τον Άγγλο στρατηγό Σκόμπυ υπό τον οποίο υπάγονται και όλες οι άλλες ελληνικές δυνάμεις (ΕΔΕΣ, ορεινή ταξιαρχία του Ρίμινι, Ιερός Λόχος). 




Δεκεμβριανά, 1944



«Τότε ήμουν ένα στελεχάκι της βάσης, που δεν είχε την πληροφόρηση, καί στα μάτια μου όλοι αυτοί παρουσιάζονταν γιγάντιοι.
Και αργότερα είδα ότι όλοι αυτοί ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο, θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον ανεκδιήγητο άνθρωπο, τον Βλαντά.
Ανθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες.»
Λεωνίδας Κύρκος, Πρώην Πρόεδρος του ΚΚΕ εσ.

Οκτώβριος 1944. Σήμανε η άγια ώρα της εθνικής απελευθερώσεως. Οι καμπάνες από τή μία άκρη στην άλλη τραγουδούσαν τό τραγούδι της ελευθερίας. Λαός καί κλήρος μέ δοξολογίες σέ όλες τις μητροπόλεις ευχαριστούσαν τον Θεό της Ελλάδος, γιά τήν απαλλαγή από τούς βαρβάρους καί γιά τή νίκη των συμμάχων Ρώσων, Αμερικάνων, Βρετανών, Καναδών καί όλων των υπολοίπων. Η Ελλάδα ήταν όμως βυθισμένη στο αίμα, που έχυσαν οι κατακτητές αλλά και που έχυσε αφθονότερο ο ΕΛΑΣ, επιτιθέμενος εναντίον όλων των άλλων ελληνικών δυνάμεων Εθνικής Αντιστάσεως. Τονίζω ότι όλες τίς αντίπαλες ομάδες το ΚΚΕ, τίς είχε χαρακτηρίσει προδοτικές ακόμα και την ΠΕΑΝ πού τίναξε στόν αέρα όλους τους Ελληνες Ναζί, ακόμα καί τόν αντιβασιλικό Ψαρρό, ακόμα καί τόν Σαράφη, φυσικά πρίν ο τελευταίος ενταχθεί στή δύναμη του ΕΛΑΣ. Ολους τους ιδεολογικούς αντιπάλους, τούς χαρακτήριζε "αντίδραση" καί "φασίστες".

(Μά τό ίδιο ακριβώς δέν κάνει καί σήμερα; Ισως τελικά σέ αυτή τή χώρα, τό να σε αποκαλούν φασίστα, νά αποτελεί τίτλο τιμής).



Επομένως όταν οι τότε διεθνιστές της Αριστεράς απειλούσαν μέ θάνατο τούς φασίστες εννοούσαν θάνατο σέ όλους τούς άλλους. Ετσι, η ώρα της απελευθερώσεως αντίθετα από τίς άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σήμανε καί την απαρχή μιας νέας ελληνικής τραγωδίας. Για τήν Αριστερά έφτασε η στιγμή για την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ελλάδος.

(Ανατριχιάζω μόνο μέ τή σκέψη. Τώρα θά ήμουν μετανάστης καί θά έσκαβα τους δρόμους σέ καμμία Ολλανδία, η γυναίκα μου θά έκανε πεζοδρόμιο σέ καμμία Γαλλία καί ο πατέρας μου θά είχε εξαφανισθεί σέ κάποιο γκουλάγκ της Σιβηρίας).

Ηδη σέ όλες τίς βαλκανικές χώρες ο κομμουνισμός είχε έπιβληθεί. Ο Τίτο ήλεγχε την Γιουγκοσλαβία, ο Εμβέρ Χότζα την Αλβανία, ο Γκεωργίου Ντεζ την Ρουμανία, ο Γκεώργκι Δημητρώφ την Βουλγαρία.

Τό ΚΚΕ, που ήλεγχε φανερά πλέον τον ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, την ΟΠΛΑ, την ΕΠΟΝ, δέν έκρυβε τούς σκοπούς πού είχε προαποφασίσει:



«Ιδρυτική διακήρυξή της ΕΑΜ, (2 Σεπτεμβρίου 1942)


Η κατοχύρωσις τον κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του Ελληνικού Λαού όπως αποφανθή περί τον τρόπον της διακυβερνήσεώς του, από πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν (...) και η εκμηδένισις δι' όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων, που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης αποπείρας". 



Σύμφωνα μέ τό Νικόλαο Μέρτζο, η 8η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ (Ιανουάριος 1942), διεκήρυξε ότι: «Το Κόμμα μας σχετικά με το εσωτερικό καθεστώς, που πρέπει να επικρατήσει ύστερα απ' την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές, αγωνίζεται για την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας».

Ο Γιάννης Ιωαννίδης, οργανωτικός γραμματέας του ΚΚΕ που μαζί με το Γ. Σιάντο καθοδηγούσε το Κόμμα στην περίοδο 1942 - 1945, αναφέρει ότι η απόφαση για την σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τους Άγγλους είχε ληφθή από το Πολιτικό Γραφείο σε απόρρητη συνεδρίασή του πολύ πριν απελευθερωθή η Αθήνα. Πολλά χρόνια αργότερα ομολογεί για τα Δεκεμβριανά:

«Υπήρχε και απόφαση του Πολιτικού Γραφείου ότι θα πάμε εκεί (σε σύγκρουση) αν δε βρούμε άλλη λύση.(...) Η άποψη ότι θα συγκρουστούμε με τους εγγλέζους είναι παλιά, είναι απόφαση του Πολιτικού Γραφείου όταν ακόμα εγώ βρισκόμουν στην Αθήνα. Το Πολιτικό Γραφείο σαν όργανο όταν έλεγε τέτοιο πράγμα δεν είχε αμφιβολία γι' αυτό. Ο Σιάντος ήξερε αυτό το πράγμα, ότι τραβάμε για σύγκρουση με τους εγγλέζους, μετά τη συνεδρίαση αυτή. Άρα στο μυαλό του ήταν αυτό ότι θα χτυπηθούμε με τους εγγλέζους».

Ο στρατιωτικός επιτελικός εγκέφαλος του ΚΚΕ Θόδωρος Μακρίδης, που είχε τοποθετηθή Επιτελάρχης του ΕΛΑΣ, σε έκθεσή του προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ αναφέρει, μετά τα Δεκεμβριανά, ότι η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τις άλλες ελληνικές δυνάμεις και τους Άγγλους είχε συζητηθή στο Στρατηγείο του ΕΛΑΣ Λαμίας με τον Άρη Βελουχιώτη.

Αναφέρει: «Την 9/11/44 κατά ιδιαιτέραν συνομιλίαν του γράφοντος με τον Άρην καθ' ην συνεζητήθη το ενδεχόμενον (καθιστάμενον πιθανόν κατόπιν άρθρου τον Ευα. Κουλουμβάκη εις την εφημερίδα «Πολιτικός») ενόπλου συρράξεως μεταξύ ΕΛΑΣ και Ελληνικών αντιδραστικών δυνάμεων συνεπικουρουμένου των υπό τον αντιστράτηγον Σκόμπι Βρετανικών τοιούτων, ο γράφων διεπίστωσεν ότι ο Άρης κρίνει ισοβαρή τα δύο πιθανά επίκεντρα αγώνος Αττικής και Ηπείρου, πιθανώς παρασυρόμενος από συναίσθημά τι μίσους προς τον Ζέρβαν προερχόμενον εκ του ότι αυτός διηύθυνε κατά το παρελθόν τας κατά του ΕΔΕΣ επιχειρήσεις καθ' ας τα τμήματα του ΕΛΑΣ υπέστησαν πολλάς ταλαιπωρίας».

Στις 10 Νοεμβρίου 1944, ένα μήνα πριν ξεσπάσουν τα Δεκεμβριανά, ο Μακρίδης (Έκτορας) στέλνει στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ στην Αθήνα, από την Λαμία, το ακόλουθο τηλεγράφημα: «Το εσωτερικόν Ελληνικόν Πρόβλημα θα λυθή αναγκαστικώς προ του πέρατος του πολέμου. Η λύσις θα είναι βιαία και όχι κοινοβουλευτική. Η Ελληνική αντίδρασις θα επιχειρήση πραξικόπημα κατά Δεκέμβριον 1944 ή Ιανουάριον 1945. Είναι λίαν ενδεχομένη Βρεταννική ένοπλος επέμβασις. Παρά ταύτην όμως δυνατότατον ευνοϊκόν υπέρ ημών εάν αποφευχθώσι τα μέχρι τούδε γενεσιουργά αίτια τακτικής αδυναμίας του ΕΛΑΣ».

Οι κομμουνιστές δεν έκρυψαν ποτέ τα χαρτιά τους. 

Ενώ η Δεξιά υποστηρίζει ότι τά Δεκεμβριανά ήταν προσχεδιασμένα γιά να καταλάβει το ΚΚΕ την εξουσία, κατά παράβαση των συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας, η Αριστερά υποστηρίζει ότι «Η εμμονή των Εγγλέζων και της ντόπιας αντίδρασης για μονομερή και πάση θυσία αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος δεν άφησε κανένα περιθώριο συμβιβασμού πάνω στο στρατιωτικό ζήτημα. Έτσι, επήλθε κυβερνητική κρίση, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η παραίτηση από την κυβέρνηση των ΕΑΜιτών υπουργών στη 1 προς 2 Δεκέμβρη του 1944. Αλλά δεν ήταν μόνο η αδιαλλαξία των αντιπάλων του ΕΑΜ που έσπρωξε ως εκεί τα πράγματα. Ήταν και η στάση των Βρετανών, που συμπεριφέρονταν σα να βρίσκονταν σε μία από τις αποικίες τους. Μια συμπεριφορά στην οποία ανταποκρίνονταν δουλικά οι εκπρόσωποι της ντόπιας ολιγαρχίας».



Σύμφωνα μέ τόν Τάκη Λαζαρίδη, ο Γεώργιος Παπανδρέου επέμενε στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ, δεν δεχότανε όμως την ταυτόχρονη διάλυση του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας, που επίμονα ζητούσε η Αριστερά. Έπειτα από πολύμοχθες διαπραγματεύσεις, οι Εαμικοί υπουργοί πρότειναν με τον Ζεύγο ένα συμβιβαστικό σχέδιο: Να διατηρηθούν η Ορεινή Ταξιαρχία, ο Ιερός Λόχος και ένα τμήμα του ΕΔΕΣ και μία μονάδα του ΕΛΑΣ ίση σε αριθμό και δύναμη πυρός με το άθροισμα και των τριών αυτών σωμάτων. Ο Παπανδρέου συμφώνησε αμέσως και κάλεσε μάλιστα για την επομένη το υπουργικό συμβούλιο, προκειμένου να υπογραφεί η συμφωνία.

Και ενώ όλα έδειχναν πως η κρίση εκτονώνεται, σημειώνεται δραματική υποτροπή. Ο Ζεύγος, αφού πρώτα παρεκάλεσε να ματαιωθεί η σύγκληση του υπουργικού συμβουλίου, παρουσιάζεται στον Γ. Παπανδρέου και ανακαλώντας την πρόταση που ο ίδιος είχε κάνει, ΘΕΤΕΙ ΝΕΟΥΣ ΟΡΟΥΣ, αξιώνοντας ειδικότερα τον ταυτόχρονο αφοπλισμό όλων ανεξαιρέτως των ενόπλων σωμάτων.

Αναφερόμενος στην επίσκεψη του Γιάννη Ζεύγου στο σπίτι του το απόγευμα της Τρίτης 28 Νοεμβρίου 1944, ο Γ. Παπανδρέου γράφει, (Από το βιβλίο «Η ζωή του Γ. Παπανδρέου», σελ. 257):

«Ο Ζεύγος ετέλει υπό το κράτος μεγάλης νευρικότητος. Μου εδήλωσεν ότι το Κομμουνιστικόν Κόμμα δεν αποδέχεται πλέον την συμφωνίαν την οποίαν αυτός ο ίδιος είχε εγχειρίσει την προηγουμένην, και ότι θέτει νέους όρους προς αποδοχήν, μεταξύ των οποίων την ταυτόχρονον διάλυσιν της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, την άμεσον καθιέρωσιν συνοπτικής διαδικασίας δια τους δοσιλόγους, την υποχρεωτικήν έκδοσιν των δικαστικών αποφάσεων προ της 10ης Δεκεμβρίου κ.λπ. Κατάπληκτος του εδήλωσα ότι πρόκειται περί πλήρους υπαναχωρήσεως και ότι η Κυβέρνησις δεν δύναται να αποδεχθή τους νέους όρους αλλά εμμένει εις την γενομένην συμφωνίαν. Ο Ζεύγος τότε εις κατάστασιν εξάψεως έσπευσε να φύγη, χωρίς καν να με αποχαιρετήση. Απεκόμισα την εντύπωσιν, καθώς ανεκοίνωσα έπειτα εις το Υπουργικόν Συμβούλιον, ότι ο Ζεύγος είχεν αποστολή με την εντολήν να επιφέρη οπωσδήποτε την ρήξιν».

Παρακάτω παραθέτω απόσπασμα του Β. Μαθιόπουλου, «Η Ελληνική Αντίσταση και οι Σύμμαχοι»:

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, λέει μεταξύ άλλων: «Στις 27 Νοεμβρίου, πρότειναν οι υπουργοί του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, αντί να αποστρατευθούν και να παραδώσουν τα όπλα στις 10 Δεκεμβρίου ο ΕΛΑΣ και ο Ζέρβας, να διατηρηθεί μια μεγάλη μονάδα του ΕΛΑΣ ισοδύναμη με το άθροισμα της Γ' Ορεινής Ταξιαρχίας, του Ιερού Λόχου και ενός τμήματος του Ζέρβα. Ο Γ. Παπανδρέου το δέχθηκε αμέσως και ύστερα το δεχθήκαμε ανεπιφύλακτα και όλοι οι άλλοι υπουργοί. Δεν πέρασαν εικοσιτέσσερις ώρες και το ΚΚΕ υπαναχώρησε. Στις 28 Νοεμβρίου, στις 6 το απόγευμα, ο Ζεύγος, αφού είχε παρακαλέσει τηλεφωνικώς να αναβληθεί το υπουργικό συμβούλιο που είχε ορισθεί για την υπογραφή της βαρυσήμαντης αυτής συμφωνίας, έφτασε στο σπίτι του Γ. Παπανδρέου και αξίωσε, ήμουν παρών στη συνάντηση αυτή, να διαλυθούν, έκτος από τον ΕΛΑΣ και τις δυνάμεις του Ζέρβα, η Γ' Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος. Ο Γ. Παπανδρέου απέκρουσε αμέσως τη νέα αυτή αξίωση. Συμφώνησα κι εγώ ενώπιον του Ζεύγου μαζί του. Είχαμε δεχθεί να τιμηθεί ο ΕΛΑΣ σε βαθμό ισοδύναμο προς τον βαθμό της τιμής που θα απονεμόταν σε όλες τις άλλες ένοπλες δυνάμεις του Έθνους μαζί. Τι περισσότερο μπορούσαμε να κάνουμε; Μπορεί να ήθελε ο Τσόρτσιλ, ιδιαίτερα μετά την διάσκεψη της Μόσχας, 10-20 Οκτώβρη 1944, να ξεκαθαρίσει η κατάσταση στην Ελλάδα με δυναμική αναμέτρηση προς το ΚΚΕ και τον ΕΛΑΣ. Αλλά μπορώ να βεβαιώσω ότι δεν το θέλαμε αυτό ο Γ. Παπανδρέου και οι τότε στενοί συνεργάτες του, και ότι επιθυμούσαμε τη συμφιλίωση και όχι τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν ξέρω αν ο σκληρός πυρήνας του ΚΚΕ επιθυμούσε το ίδιο. Αν το επιθυμούσε, δεν θα μας έφερνε μπροστά στα διλήμματα που οι διάφορες υπαναχωρήσεις του εδημιούργησαν στο τελευταίο δεκαήμερο του Νοεμβρίου».

Πάλι ο Τάκης Λαζαρίδης, σύντροφος όλων των πρωταγωνιστών εκείνης της περιόδου αποκαλύπτει: 



Αλλά ότι επρόκειτο για πλήρη υπαναχώρηση το δέχεται και η «άλλη πλευρά του λόφου». Τόσο ο Αλ. Σβώλος σε άρθρο του στην εφημερίδα «ΜΑΧΗ» στις 5.12.45 όσο και ο δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής της Αριστεράς Π. Παρασκευόπουλος σε μια διεξοδική ανάλυση του θέματος (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 9, 16 και 23 Γενάρη 1985), ενώ επιρρίπτουν μέρος της ευθύνης και στον Γεώργιο Παπανδρέου γιατί απέρριψε την πρόταση η νέα υπό συγκρότηση μονάδα να είναι ενιαία και με ενιαία διοίκηση, δέχονται τελικά ότι η ευθύνη για την υπαναχώρηση βαρύνει την ηγεσία του ΚΚΕ. Γράφει ο Π. Παρασκευόπουλος: «Ανεξάρτητα από τις υπαναχωρήσεις της μίας ή της άλλης πλευράς, το βέβαιο είναι ότι ο Γιάννης Ζεύγος στις 28 Νοεμβρίου το απόγευμα που επισκέφθηκε τον Γεώργιο Παπανδρέου στο σπίτι του, του εδήλωσε ότι η μοναδική λύση είναι να διαλυθούν ταυτόχρονα ο ΕΛΑΣ, ο ΕΔΕΣ, η Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος. Περιθώρια για νέες συζητήσεις και εξεύρεση άλλης λύσης δεν άφησε ο Ζεύγος στον Παπανδρέου εκείνο το απόγευμα...». Και παρακάτω: «Η ηγεσία του ΚΚΕ γνωρίζει πια ότι οι νέοι όροι που έθεσε ο Γιάννης Ζεύγος στον Γεώργιο Παπανδρέου σήμαιναν και αναπόφευκτη ένοπλη σύγκρουση. Ουσιαστικά η κομμουνιστική ηγεσία στις 28 Νοεμβρίου απεφάσισε να μην αποφύγει πλέον την σύγκρουση με τις κυβερνητικές και βρεταννικές ένοπλες δυνάμεις...».



Καί ο Christopher Montague Woodhouse, από τούς πρωταγωνιστές της ανατίναξης της γέφυρας στο Γοργοπόταμο, μέσα από τό έργο του «TO ΜΗΛΟ TΗΣ ΕΡΙΔΟΣ» συμφωνεί με τούς προηγούμενους:



Κάλεσε λοιπόν ο Παπανδρέου τα μέλη της ΠΕΕΑ να συντάξουν οι ίδιοι το σχέδιο διατάγματος. Το σχέδιο υποβλήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο και εγκρίθηκε, στις 28 Νοεμβρίου. Τα κυριότερα σημεία του ήταν τέσσερα: 

Πρώτο, ο ΕΛΑΣ, το ΕΛΑΝ και ο ΕΔΕΣ έπρεπε ν' αποστρατευθούν ως τις 10 Δεκεμβρίου, με εξαίρεση μόνο μια ταξιαρχία του ΕΛΑΣ και μια ανάλογης δυνάμεως μονάδα του ΕΔΕΣ (για την οποία ούτε ο Ζέρβας ούτε ο αντιπρόσωπός του στην κυβέρνηση δεν είχαν διατυπώσει αξίωση). 

Δεύτερο, οι στρατιωτικές δυνάμεις Μέσης Ανατολής έπρεπε ν' αποστρατευθούν αμέσως με την επιστροφή τους στην Ελλάδα, εκτός από την "Ταξιαρχία Ρίμινι" και τον "Ιερό Λόχο". 

Τρίτο, οι αποστρατευόμενοι θα παράδιναν τον οπλισμό τους. 

Τέταρτο, η Χωροφυλακή και η Ε.Π. θα παράδιδαν την υπηρεσία τους στην Εθνοφυλακή -η οποία είχε αρχίσει να συγκροτείται και στην οποία θα κατατάσσονταν ένας αριθμός απ' αυτούς- την 1 Δεκεμβρίου σε μερικά τμήματα της χώρας, στις 17 Δεκεμβρίου σε άλλα. 

Ο Παπανδρέου έπεισε με δυσκολία τα άλλα μέλη της κυβερνήσεως ν' αποδεχθούν το σχέδιο διατάγματος της ΠΕΕΑ. Την επομένη, όμως, τα ίδια τα μέλη της ΠΕΕΑ αρνήθηκαν να το υπογράψουν. Ο Ζέβγος, εξουσιοδοτημένος από τους συντρόφους του, υπέβαλε τροποποιημένο το σχέδιο. Οι κύριες διαφορές του με το προηγούμενο ήταν δυο: Πρώτο, ζητούσε να γίνει επίσης αποστράτευση της Ταξιαρχίας Ρίμινι και του Ιερού Λόχου. Δεύτερο, είχε απαλειφθεί σ' αυτό η πρόβλεψη για παράδοση των όπλων. Δεν ζητούσε τη διατήρηση της Ε.Π. υπό τα όπλα, αν και αυτό ήταν προηγούμενα το κυριότερο σημείο διαφωνίας. Οι συνεργάτες του Παπανδρέου απέρριψαν τις τροπολογίες. Το υπουργικό συμβούλιο ποτέ πια δεν συνεδρίασε σε απαρτία. 

Από τη στιγμή αυτή, η επανάσταση είχε αποφασισθεί. Δεν έμενε παρά να παρουσιασθεί η ευκαιρία για την έκρηξή της, που όλοι την έβλεπαν να επέρχεται. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που διατηρούσε κιόλας την έδρα ενός σώματος στρατού στην Αθήνα, υπό τον στρατηγό Μάντακα, μετακίνησε ενισχύσεις προς την πρωτεύουσα. 



Παρακάτω ο αναγνώστης θά παρακολουθήσει τήν αφορμή γιά τά Δεκεμβριανά, καί όχι τήν αιτία, μέσα από τό πρίσμα των διεθνιστών καί του Ριζοσπάστη:

Το ξημέρωμα της Κυριακής, 3ης του Δεκέμβρη 1944, έβρισκε το βασανισμένο λαό της Αθήνας και του Πειραιά στο πόδι. Οι προετοιμασίες, για το μεγάλο συλλαλητήριο, που είχε καλέσει η ΚΕ του ΕΑΜ, για την ίδια μέρα στην πλατεία Συντάγματος, έχουν φτάσει στην τελική τους φάση. Άλλωστε, οι μέρες που είχαν προηγηθεί ήταν γεμάτες ένταση και όλοι συναισθάνονταν την κρισιμότητα των στιγμών.

Τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη προς 1η Δεκέμβρη, μετά την ανακοίνωση - τελεσίγραφο του Γ. Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκε ολονύχτια συνεδρίαση της ΚΕ του ΕΑΜ, η οποία συζήτησε τις εξελίξεις και αποφάσισε:

α. Να απευθύνει έκκληση στις κυβερνήσεις των συμμάχων της Μ. Βρετανίας, της Σοβιετικής Ενωσης και των ΗΠΑ.

β. Να κηρυχτεί παλλαϊκή απεργία το Σάββατο, 2 του Δεκέμβρη

γ. Να οργανωθεί παλλαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος στις 3/12, στις 11 το πρωί.

δ. Να ανασυγκροτηθεί η ΚΕ του ΕΛΑΣ

Την 1η Δεκέμβρη 1944 παραιτούνται από την κυβέρνηση της "Εθνικής Ενότητας" οι ΕΑΜίτες υπουργοί Αλ. Σβώλος, Γ. Ζεύγος, Μ. Πορφυρογένης, Ν. Ασκούτσης, Ηλ. Τσιριμώκος και Α. Αγγελόπουλος, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαταγή μονομερούς αφοπλισμού του ΕΛΑΣ. Την ίδια στιγμή, πραγματοποιούνται μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις του λαού σ' όλη την Ελλάδα, ενάντια στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την αγγλική επέμβαση.

Στις 2 Δεκέμβρη 1944, η απεργία σημειώνει τεράστια επιτυχία. Τα πάντα στην Αθήνα και τον Πειραιά είναι κλειστά, φανερώνοντας ξεκάθαρα τη θέληση του λαού. Την ίδια, όμως, στιγμή αποβιβάζονται στο Φάληρο 6.000 Άγγλοι στρατιώτες και δύο φασιστικά, ελληνικά τάγματα από την Αίγυπτο. Το πρωί της ίδιας μέρας, η ΚΕ του ΕΑΜ ζητά και παίρνει από την κυβέρνηση άδεια για το συλλαλητήριο της Κυριακής. Τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας, όμως, ο Γ. Παπανδρέου ανακαλεί την άδεια. Προφανώς, είτε για να δοκιμάσει την αντοχή και την αποφασιστικότητα του ΕΑΜ και του λαϊκού κινήματος, είτε για να βρει "πάτημα", για τα όσα ήδη σχεδίαζε μαζί, με τους Άγγλους, για την επόμενη μέρα.

3 Δεκέμβρη 1944: Το συλλαλητήριο ξεκινάει. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού πλημμυρίζουν τους δρόμους, που οδηγούν στο κέντρο της πρωτεύουσας και κατακλύζουν την πλατεία Συντάγματος και τη γύρω περιοχή. Τα συνθήματα "Όχι άλλη κατοχή", "Εθνικός Στρατός", "Λαοκρατία και όχι βασιλιά", "Παπανδρέου παραιτήσου" κυριαρχούν σ' όλα τα χείλη. Ώρα 10.30` και ήδη, στην πλατεία Συντάγματος έχει συγκεντρωθεί αρκετός κόσμος. Οι μεγάλες, όμως, φάλαγγες των λαϊκών συνοικιών βρίσκονται ακόμη στο δρόμο. Προχωρούν με τάξη, ειρηνικά, τραγουδώντας και φωνάζοντας συνθήματα, ανεμίζοντας τις τιμημένες σημαίες και τα λάβαρα του αγώνα. Η ώρα πλησιάζει 11 και καθώς, οι ανθρώπινοι χείμαρροι φτάνουν στην πλατεία Συντάγματος και γεμίζουν ασφυκτικά το χώρο μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, ρίχνονται εντελώς απροειδοποίητα και ύπουλα τα πρώτα δολοφονικά πυρά, από τα παλιά ανάκτορα και τη διεύθυνση της Αστυνομίας. Αιματηρός ο απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης: 21 νεκροί και 140 τραυματίες. Την ίδια ώρα δέχονται ανάλογη επίθεση οι φάλαγγες των διαδηλωτών, που προχωρούσαν από την οδό Ηρώδη του Αττικού προς την πλατεία Συντάγματος. Το βράδυ της ίδιας μέρας δολοφονούνται 7 αγωνιστές την ώρα που τοιχοκολλούν έντυπα του ΕΑΜ. Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά, ο Άγγελος Έβερτ, διευθυντής της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας εκείνη την κρίσιμη περίοδο και γνωστός για τη σχέση του με τους Εγγλέζους, ομολόγησε ότι έδωσε την εντολή της δολοφονικής επίθεσης στην πλατεία Συντάγματος (δηλώσεις σε εφημερίδα "Ακρόπολη" 3/12/1958).

Στις 4 Δεκέμβρη 1944 κηρύσσεται γενική απεργία σ' όλη την Ελλάδα. Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά οδηγεί τα θύματά του στην τελευταία τους κατοικία. Μέσα σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους, αλλά και αγωνιστικής αποφασιστικότητας, ο λαός απαιτεί την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Ένα τεράστιο πανό στην κεφαλή της πορείας γράφει: "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ, ΔΙΑΛΕΓΕΙ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ". Όταν η πομπή φτάνει στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές γονατίζουν. Ορκίζονται στους νεκρούς και ψάλλουν το πένθιμο εμβατήριο. Στην επιστροφή από το νεκροταφείο τα πλήθη δέχονται και νέα, ένοπλη επίθεση από τους Χίτες. Άλλοι 40 νεκροί και 70 τραυματίες βάφουν με το αίμα τους, τους αθηναϊκούς δρόμους. Την άλλη μέρα και καθώς οι λαϊκές διαδηλώσεις συνεχίζονται, χτυπά και πάλι η Ασφάλεια, με τραγικό απολογισμό, ακόμη 30 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες.

Η καθηγήτρια βυζαντινολόγος ΕΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ-ΑΡΒΕΛΕΡ, στήν ηλικία των 17 ετών έζησε από κοντά τά Δεκεμβριανά, καί αφηγείται τά παρακάτω:



«Είμαι 17 χρόνων. Κατεβαίνω στο Σύνταγμα και ξέρω ότι έχουμε ελευθερωθεί. Γιατί; Γιατί στον αέρα μυρίζω το άρωμα του καπνού Players. Μήπως είχαν μοιράσει οι Αγγλοι τσιγάρα; Ακόμη έχω στο ρουθούνι μου το άρωμα εκείνου του καπνού. Από τότε και ως τις 18 Οκτωβρίου, που έρχεται ο Γεώργιος Παπανδρέου να μιλήσει στο Σύνταγμα, κάθε μέρα είμαι και σε μια διαδήλωση. Θυμάμαι τον Παπανδρέου να λέει «Λαοκρατία δεν είναι μόνον δικαίωμα ψήφου» και ο κόσμος από κάτω να ενθουσιάζεται και να φωνάζει «Λαοκρατία και όχι βασιλιάς». Δεν άκουσα, δεν κατάλαβα τι άλλο είχε πει τότε ο Παπανδρέου. 

Από το '43 είμαι στην ΕΠΟΝ. Οπως και τώρα, έμενα στον Βύρωνα.

Με το όνομα «Νίκη» και με καθοδηγητή τον «Αλέξη» (κατά κόσμον Χρήστο Πασαλάρη) ανήκω στην ομάδα της γειτονιάς Βύρωνας - Παγκράτι - Καισαριανή. Καθημερινά προσπαθούμε να κατεβάσουμε κόσμο στις διαδηλώσεις. Εν τω μεταξύ έχει γίνει η κυβέρνηση, στην οποία μετέχουν και οι Εαμικοί... Τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη, στις 3, νομίζω, κατεβαίνουμε στη μεγάλη διαδήλωση. Γιατί; Γιατί μας αδικούν όλοι. Βρίσκομαι μπροστά στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία», στη γωνία. Απέναντι είναι τα παλιά ανάκτορα, όπως τα λέγαμε τότε. H σημερινή Βουλή. 

Στη στέγη βλέπω έλληνες αστυνομικούς να πυροβολούν. Πιάνω έναν εγγλέζο αξιωματικό που ήταν εκεί δίπλα μου (η «Μεγάλη Βρεταννία» ήταν το αρχηγείο τους) και του λέω, με τα λίγα αγγλικά που ήξερα:



- Τους βλέπετε αυτούς εκεί; Ηταν οι ίδιοι που χτυπούσαν και όταν κατεβαίναμε εναντίον των Γερμανών.



- Yes, Ι know. 



Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντησή του. 

Από το Σύνταγμα προχωράμε, όλη η διαδήλωση, προς την Ομόνοια. Εκεί έγινε ο μεγάλος σκοτωμός. Πυροβολισμοί ακούγονταν από παντού, έβγαιναν από τα ξενοδοχεία... H διαδήλωση είχε φρουρούς τού ΕΛΑΣ, οι οποίοι και άρχισαν να πυροβολούν προς τα πάνω, προς τα ξενοδοχεία. Εγινε σαματάς. Ολοι χτυπούσαν μεταξύ τους. Τη στιγμή όμως που οι Ελασίτες θα έμπαιναν εκεί από όπου έβγαιναν οι πυροβολισμοί (ένα ξενοδοχείο), φθάνουν οι Αγγλοι και τους εμποδίζουν.»



Στις 4 Δεκεμβρίου, περίπολοι του ΕΛΑΣ, εν στολή, εισήλθαν στις περιφερειακές συνοικίες των Αθηνών και του Πειραιά. Ο στρατηγός Σκόμπυ είχε ορισθή στρατιωτικός διοικητής κατόπιν ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ (συμφωνία της Καζέρτας), και είχε συνεπώς κάθε δικαίωμα γιά να αποκαταστήση την τάξη. Διέταξε λοιπόν τον ΕΛΑΣ να αποσύρη όλες τις ομάδες του, πριν από τα μεσάνυκτα της 6ης Δεκεμβρίου. Την επομένη το πρωί, από το Λονδίνο, ο Τσώρτσιλ του ανέθετε να καταλάβη την πρωτεύουσα. Το τηλεγράφημά του ήταν σκληρό και σαφές: "Μη διστάσετε να ενεργήσετε ως εάν ευρίσκεσθε σε κατακτηθείσα πόλη στην οποία εξεδηλώθη τοπική ανταρσία". Τσώρτσιλ και Στάλιν, δεδομένου ότι η εντολή για τα Δεκεμβριανά, πέρα από κάθε αμφιβολία είχε δοθεί ΚΑΙ από τόν Σοβιετικό ηγέτη, ήρθαν αντιμέτωποι ...στήν άμοιρη πατρίδα μας. 

Ο πάνοπλος καί πανέτοιμος ΕΛΑΣ μέσα σέ δύο μέρες κατέλαβε όλα τά αστυνομικά τμήματα Αθηνών καί Πειραιώς, ενώ ουσιαστικά ήλεγχε ολόκληρη την πρωτεύουσα μέ εξαίρεση τη Σχολή Χωροφυλακής στην οδό Μεσογείων, το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, τα Παλαιά Ανάκτορα, τον Εθνικό Κήπο, την Πλατεία Ρηγίλλης καί το Ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία». Όλη η υπόλοιπη πόλη αποτελούσε πεδίο ελεύθερης δράσης του ΕΛΑΣ καί της ΟΠΛΑ, οι οποίες είχαν αποδοθεί σε μια γιγαντιαία προσπάθεια εξόντωσης κάθε "αντιδραστικού" καί κάθε "φασίστα" καί η οποία συνοδεύονταν όπως σέ όλη τή διάρκεια της κατοχής, από ένα όργιο τρομοκρατίας, εγκλημάτων καί μαρτυρίων. Αλοίμονο σέ όποιον έπεφτε ζωντανός στά χέρια των διεθνιστών.



Ο Σκόμπι είχε στη διάθεσή του ολιγάριθμα βρετανικά στρατεύματα, τήν ηρωϊκή "Ταξιαρχία του Ρίμινι", τόν "Ιερό λόχο" του Τσιγάντε (αδελφού του σκοτωμένου), τήν οργάνωση "Χ" του συνταγματάρχου Γρίβα (του μετέπειτα ήρωα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο), καί πρώην ταγματασφαλίτες. Σ' αυτόν τον πόλεμο των δρόμων, ο ΕΛΑΣ είχε παντού την πρωτοβουλία, έκανε οδοφράγματα, ανατίναζε κτίρια, καί γενικά οι μαχητές του έδειξαν τέτοιο πείσμα που λίγοι από αυτούς έδειξαν εναντίον των Γερμανών, όπως γράφει καί ο Ευάγγελος Αβέρωφ, στό βιβλίο του "Φωτιά καί Τσεκούρι".

Στις 11 Δεκεμβρίου, ο στρατάρχης Αλεξάντερ ήλθε ο ίδιος στην Αθήνα καί το τεθωρακισμένο αυτοκίνητο που τον μετέφερε από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο της "Μεγάλης Βρετανίας", χτυπήθηκε από οβίδα. Ο Αλεξάντερ διέταξε τη μεταφορά στην Αττική μιας βρετανικής μεραρχίας, η οποία εκείνη την ώρα βρισκόταν καθ' οδόν προς το ιταλικό μέτωπο. Η απάντηση του ΕΛΑΣ ήταν νά καταλάβει καί άλλα κτίρια καί εν αναμονή περισσοτέρων ενισχύσεων συνέχισε τίς επιθέσεις. Δεν πραγματοποιήθηκαν όμως σημαντικές ανατροπές αφού τά σημεία πού υπερασπίσθηκαν οι εθνικόφρονες μαχητές κράτησαν. 

Στις 13 Δεκεμβρίου, όμως, έφθασε στην Αθήνα ο στρατηγός Πλαστήρας (Καρά Σεϊτάν), που ήταν αυτοεξόριστος στη Γαλλία. Στον ολοένα πιο στενό κύκλο της πρωτεύουσας που έμεινε ακόμα ελεύθερος, άρχισε να συζητείται η ιδέα ν' ανατεθεί σ' αυτόν η πρωθυπουργία, με αντιβασιλέα τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών, Δαμασκηνό.

Τήν 18η Δεκεμβρίου, υπέστησαν επίθεση οι Φυλακές Αβέρωφ, όπου είχαν οχυρωθεί κυβερνητικά τμήματα και όπου εκρατούντο τόσο αριστεροί όσο καί δοσίλογοι της κατοχής, μεταξύ των οποίων καί ο Ράλλης, ο τελευταίος κατοχικός Πρωθυπουργός. Τά τείχη της φυλακής κατέρευσαν καί οι περισσότεροι κρατούμενοι κατόρθωσαν να φύγουν. Ενα ακόμα δυσάρεστο ζήτημα ήταν η τύχη των αιχμαλώτων πού βρίσκοταν στά χέρια του ΕΛΑΣ καί της ΟΠΛΑ. Στην καρδιά του χειμώνα, τους οδηγούσαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, στα βόρεια της Αττικής. Οδηγούσαν εκεί κατά χιλιάδες και τους ομήρους εθνικόφρονες άνδρες και γυναίκες. Οι περισσότεροι από αυτούς δολοφονούνταν εν ψυχρώ. 

Οι σφοδρότερες μάχες έγιναν στό σύνταγμα Χωροφυλακής Αθηνών πού βρισκόταν στην συνοικία Μακρυγιάννη, κάτω από τον Βράχο της Ακρόπολης. Η συνοικία έφερε το όνομα του ηρωικού αγωνιστή της Επαναστάσεως του 1821 Ιωάννη Μακρυγιάννη, καθώς εκεί βρισκόταν κάποτε το σπίτι του. Η δύναμη του Συντάγματος στις αρχές Δεκεμβρίου ήταν 88 αξιωματικοί και 429 χωροφύλακες ενώ ο οπλισμός τους αποτελείτο από ιταλικά ντουφέκια, 3 ατομικούς ολμίσκους, 1 βαρύ πολυβόλο Μπρέντα και ένα τεθωρακισμένο όχημα. Διοικητής ήταν ο Συνταγματάρχης Γεώργιου Σαμουήλ.

Στις 5 Δεκεμβρίου, οι άνδρες του Συντάγματος άκουγαν τους θορύβους των μαχών που είχαν ξεσπάσει στα διάφορα αστυνομικά τμήματα των Αθηνών. Μόλις σουρούπωσε, εμφανίσθηκαν οι ανιχνευτές μιας τεράστιας δύναμης ΕΛΑΣιτών η οποία αποτελείτο από δυο συντάγματα του ΕΛΑΣ με βαρύ οπλισμό, καθώς και από εφεδρικά τμήματα. Στις 05.00, της 6ης Δεκεμβρίου, αντήχησαν οι καμπάνες των εκκλησιών στις γύρω συνοικίες, καί αυτό ήταν το σύνθημα για την πρώτη γενική επίθεση των κομμουνιστών. Ακολούθησε καταιγισμός από πυρά αυτόματων όπλων και τουφεκίων, εκρήξεων χειροβομβίδων, ομαδικών βολών όλμων και πυροβόλων. Ιδιαίτερα καταστρεπτικά ήταν τα πυρά από τα ορειβατικά πυροβόλα πού βρίσκονταν στους λόφους Αρδήττου και Φιλοπάππου και που χειρίζονταν έμπειροι Γερμανοί λιποτάκτες. Κύριο στόχο των ελασιτών απετέλεσε το 7ο Φυλάκιο πού τό υπερασπίζονταν 22 άνδρες, μέ διοικητή το Μοίραρχο Παπακώστα. Υστερα από άνιση μάχη εναντίον εκατοντάδων συμμοριτών ο Παπακώστας και ο Ταγματάρχης Ντούνης τραυματίσθηκαν, ενώ ο χωροφύλακας Γρυπαίος καταπλακώθηκε από ερείπια. Τό μεσημέρι ελασίτες εισήλθαν στό φυλάκιο. Στην σκάλα του δευτέρου ορόφου εδόθη μάχη σώμα με σώμα μεταξύ των χωροφυλάκων και των συμμοριτών, αρκετοί από τους οποίους έπεσαν μαχαιρωμένοι, καθώς μόνο οι ξιφολόγχες είχαν απομείνει στους περισσότερους υπερασπιστές. Τελικά οι αμυνόμενοι συνελήφθησαν ζωντανοί, εκτός τριών που κατόρθωσαν και διέφυγαν.

Οι αιχμάλωτοι ξεγυμνώθηκαν και περιφέρθηκαν στις παρακείμενες οδούς υφιστάμενοι κτυπήματα από κοντάκια όπλων και ρόπαλα, χαστουκιά, κλωτσιές και μαχαιριές από έναν αφηνιασμένο όχλο. Ολόκληρη την νύκτα της 6ης προς 7ης Δεκεμβρίου βασανίσθηκαν και τελικά οδηγήθηκαν σε μακρινές χαράδρες όπου τους έβγαλαν τα μάτια, τους έκοψαν τα αυτιά, τις μύτες και τις γλώσσες. Σε αυτή την κατάσταση οι διεθνιστές αντάρτες εκτέλεσαν τους εθνικιστές μαχητές. 

Μετά το 7ο σειρά είχαν τα 5ο και 6ο Φυλάκια τα οποία κάλυπταν επίσης τις νότιες προσβάσεις των στρατώνων. Σύντομα σκοτώθηκαν ο Ανθυπομοίραρχος Ψαρρός, ο Ανθυπασπιστής Παπασπυρόπουλος και 5 χωροφύλακες ενώ οι υπόλοιποι τραυματίσθηκαν. Ο Μοίραρχος Κοντάκος, διοικητής του φυλακίου, μετέφερε τον ετοιμοθάνατο Ενωμοτάρχη Παπαδάκη σε έναν αντικρινό φούρνο όπου τον άφησε σε δύο Άγγλους στρατιώτες να τον φροντίσουν. Τελικά, όταν συνελήφθησαν και οι τρεις από τους ΕΛΑΣίτες, ο Παπαδάκης εκτελέσθηκε. Οι υπόλοιποι τραυματίες των δυο φυλακίων αποφάσισαν να κάνουν μια απελπισμένη έξοδο η οποία τελικά επέτυχε και οι χωροφύλακες έφθασαν ασφαλείς στον περίβολο του Συντάγματος. Έως τό απόγευμα όλα τα εξωτερικά φυλάκια της νότιας και δυτικής πλευράς είχαν καταληφθεί. 

Αντίθετα, ο βόρειος τομέας του Συντάγματος, κράτησε. Το πολυβόλο Μπρέντα, στά χέρια του ανθυπασπιστή Σακκελάρη, θέρισε τους επιτιθέμενους αντάρτες οι οποίοι πανικόβλητοι έτρεξαν να βρουν κάλυψη. Την ίδια περίπου ώρα, πενήντα περίπου αντάρτες, ανέβηκαν στο καταληφθέν 5ο Φυλάκιο και μετέφεραν μεγάλη ποσότητα βενζίνης σε δοχεία και μπουκάλια με σκοπό να τα εκσφενδονίσουν και να ξεκινήσουν πυρκαγιά μέσα στο στρατόπεδο.

Τρεις όμως χωροφύλακες, ο Ενωμοτάρχης Χ. Ρετσίνας και οι Υπενωμοτάρχες Ι. Λαμπρόπουλος και Δ. Στρατιδάκης, γάζωναν συνεχώς τό 5ο φυλάκιο καί ξαφνικά μια τεράστια έκρηξη ακούσθηκε και ένα πύρινο μανιτάρι ξεπήδησε από το 5ο Φυλάκιο καθώς οι εκρήξεις των οβίδων ανάφλεξαν τις βενζίνες των κομμουνιστών. Η σκηνή που ακολούθησε ήταν φρικτή, καθώς οι ελασίτες περικυκλώθηκαν από τίς φλόγες καί κάηκαν ζωντανοί. Το θέαμα των καιομένων ανταρτών, έριξε κατακόρυφα το ηθικό των διεθνιστών και αντίθετα ανύψωσε αυτό των υπερασπιστών του Μακρυγιάννη. 

Τις δύο επόμενες ημέρες οι συμμορίτες συνέχισαν τούς βομβαρδισμούς και τίς ανατινάξεις τμημάτων της περιβόλου. Στις 9 Δεκεμβρίου, κατέφθασαν 500 γενειοφόροι μαυροσκούφηδες του "καπετάν" Γρίβα, οι οποίοι εθεωρούντο από τούς αντιπάλους τους τρομεροί βασανιστές. Η ανταρτική αυτή δύναμη παρέλασε έφιππη στις γειτονιές της περιοχής επιδεικνύοντας μεγάλα μαχαίρια με τα οποία θα κατάσφαζαν "τους εχθρούς του λαού". Τήν επομένη εκδηλώθηκε γενική επίθεση των ανταρτών μέ τούς μαυροσκούφηδες νά ηγούνται των υπολοίπων, αλλά καί αυτή είχε τήν τύχη των υπολοίπων. Δεκάδες πτώματα καί τραυματίες πού βογκούσαν σκέπασαν τό προαύλιο του στρατοπέδου. Στίς 11 Δεκεμβρίου έληξε η μάχη του Μακρυγιάννη, αφού οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ, διέταξαν υποχώρηση. Στό πεδίο της μάχης είχαν αφήσει εκατοντάδες νεκρούς συντρόφους τους καί άλλους τόσους βαριά τραυματισμένους. 

Στίς 20 Δεκεμβρίου, ο Σκόμπυ πέρασε στην αντεπίθεση. Τα στρατεύματά του, μέ τήν υποστήριξη της Βασιλικής Βρετανικής Αεροπορίας (RAF), πυροβολικού, καί αρμάτων μάχης, προώθησαν περαιτέρω τίς θέσεις τους. Ο στρατηγός του ΕΛΑΣ, Μάντακας προσπαθούσε να καλύψει τα κενά, αλλά μάταια. Οι καλύτερες μονάδες του έλειπαν. Βρίσκονταν στήν ...Ηπειρο καί κυνηγούσαν τόν Ζέρβα.

Το ηθικό των κομμουνιστών κλονιζόταν λόγω των σημαντικών απωλειών. Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. 

Συνοδευόμενος από τον Anthony Eden, τον Harold Macmillan και τον Στρατάρχη Αλεξάντερ, ο Churchill ήλθε ο ίδιος στην πυρπολουμένη πρωτεύουσα στις 24 Δεκεμβρίου, παραμονή Χριστουγέννων. Μάλιστα, εντελώς τυχαία, λόγω της επίσκεψης, βρετανική περίπολος έκανε έλεγχο της περιοχής, άνοιξε μια σιδερένια καταπακτή πού οδηγούσε σε κεντρική υπόνομο καί βρήκε εκρηκτικά τά οποία μπορούσαν νά τινάξουν το ξενοδοχείο στόν αέρα. Ο ΕΛΑΣ έχασε την ευκαιρία νά καταλάβει με αυτόν τόν τρόπο το κέντρο της πόλεως, που θα είχε παραλύσει λόγω της φοβερής έκρηξης που θά γινόταν. 

Ακολούθησε σύσκεψη στις 26 και 27 Δεκεμβρίου, που διακόπηκε χωρίς αποτέλεσμα ύστερα από δύο συνεδριάσεις. Στη σύσκεψη αυτή πήραν μέρος πέντε διαφορετικές ομάδες, υπό την προεδρία του αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Τις βρετανικές αρχές αντιπροσώπευαν οι Churchill, Eden, Macmillan, ο πρέσβης Λήπερ, ο αρχιστράτηγος Alexander και ο στρατηγός Σκόμπυ. Τον ελληνικό κόσμο αντιπροσώπευσαν την πρώτη μέρα οι Παπανδρέου, Σοφούλης, Καφαντάρης, Μάξιμος, Δραγούμης και Πλαστήρας, καί τη δεύτερη, προστέθηκαν οι Κανελλόπουλος, Μυλωνάς, Σοφιανόπουλος, Γονατάς, Αλεξανδρής, Περικλής Ράλλης, Στεφανόπουλος, Θεοτόκης και Τσαλδάρης, από τους οποίους οι πέντε πρώτοι ανήκαν στο φιλελεύθερο Κέντρο και οι τέσσερις τελευταίοι στους Λαϊκούς. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αντιπροσώπευσαν οι Σιάντος, Παρτσαλίδης και Μάντακας. Τον κόσμο των Συμμάχων, τέλος, αντιπροσώπευαν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ, ο Γάλλος αντιπρόσωπος και ο Ποπώφ, διοικητής της Σοβιετικής Στρατιωτικής Αποστολής.

Οι ξένοι αντιπρόσωποι αποχώρησαν καί έμειναν μόνοι τους οι Έλληνες πολιτικοί. Αν και αντιπροσώπευαν κατά το δυνατό όλες τις αντιλήψεις, πολύ λίγοι απ' αυτούς είχαν συνέλθει από το πολιτικό κώμα, όπου ήταν βυθισμένοι από το 1936. Η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ επωφελήθηκε της ευκαιρίας για να υποβάλει νέους όρους ειρήνης, που για πρώτη φορά ήταν παράλογοι και σκόπιμα απαράδεκτοι. Ζητούσαν τις μισές περίπου έδρες στην κυβέρνηση, περιλαμβανομένων των υπουργείων Εσωτερικών και Δικαιοσύνης και των υφυπουργείων Στρατιωτικών και Εξωτερικών, την αποστράτευση της Χωροφυλακής, της Ταξιαρχίας Ρίμινι, του Ιερού Λόχου και της νεοσύστατης Εθνοφυλακής, δημοψήφισμα για το πολιτειακό τον Φεβρουάριο και εκλογές για Συντακτική Βουλή τον Απρίλιο. Προκάλεσαν την αντίδραση που επεδίωκαν. Ο Πλαστήρας αρνήθηκε να συζητήσει τους όρους και οι Λαϊκοί εγκατέλειψαν την αίθουσα. Η διάσκεψη δεν κατέληξε σε καμιά απόφαση. Την επομένη, ο Αρχιεπίσκοπος ορκιζόταν ως Αντιβασιλεύς, ο Παπανδρέου παρητείτο, και ο Πλαστήρας σχημάτιζε Κυβέρνηση. 

Το ηθικό των διεθνιστών κατέρρεε, οι ενισχύσεις που μετέφεραν από τις επαρχίες δεν έφθαναν καθόλου για να συμπληρώσουν τα κενά, και τα πυρομαχικά, είτε λόγω σπατάλης είτε λόγω απώλειας, άρχιζαν να λείπουν. Στις 29 έγινε η τελευταία αξιόλογη σύγκρουση. Αντιμέτωποι ήταν ελληνοβρετανικές μονάδες αφ' ενός και αφ' ετέρου η μεραρχία του ΕΛΑΣ που είχε έλθει από τον Παρνασσό. Μετά από διήμερο αγώνα, η τελευταία αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει όλες τις θέσεις της. Την 1η Ιανουαρίου του 1945, προσκληθείς επειγόντως, κατέφθασε στην Αθήνα ο Άρης, με ενισχυμένο κύρος μετά τη νίκη του επί του Ζέρβα, και του ζητήθηκε να δώσει και πάλι στον ΕΛΑΣ τη μαχητικότητά του. Επεδόθη στο νέο έργο του με τη συνήθη ορμή του. Ήταν όμως πολύ αργά. Παρά τις προσπάθειές του, παρά τις εκτελέσεις λιποτακτών που έγιναν ενώπιον των τμημάτων τους, ο Άρης δεν κατόρθωσε παρά να αργοπορήσει τη φυγή. 

Ο Στάλιν έστειλε τούς Έλληνες συντρόφους του στά Δεκεμβριάνα, γιά να καθηλώσει τούς Βρετανούς, τήν ώρα πού στήν Ευρώπη, ο Χίτλερ, σέ μία απέλπιδα προσπάθεια έκανε τήν αντεπίθεσή του στίς Αρδέννες. Ταυτόχρονα ο "Πατερούλης" έπαιρνε καί τήν εκδίκηση του γιά τήν ανενόχλητη, εκ μέρους των Βρετανών, αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Η ώρα όμως της Γιάλτας έφθανε καί έπρεπε νά φανεί συνεπής στούς Συμμάχους του, γιά τίς συμφωνίες πού είχαν υπογράψει. Αρκετά είχε τραβήξει τό σκοινί.

Εβαλε τόν πρόεδρο της Γ΄Διεθνούς τόν Βούλγαρο Δημητρώφ, νά στείλει τό ακόλουθο τηλεγράφημα στούς Ελληνες κομμουνιστές: «Ο Παππούς νομίζει ότι με τη σημερινή διεθνή κατάσταση η ένοπλη ενίσχυση προς του έλληνες συντρόφους απ' έξω είναι γενικά αδύνατη. Βοήθεια από μέρους της Βουλγαρίας ή Γιουγκοσλαβίας, εναντίον ενόπλων αγγλικών δυνάμεων, σήμερα λίγο θα βοηθήσει τους έλληνες συντρόφους, ενώ πάρα πολύ θα μπορούσε να βλάψει τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία». 



Χωρίς βοήθεια άφηνε πάλι τούς άμοιρους κομμουνιστές ο μεγάλος σύντροφός τους. Πού ήταν η βοήθεια της κομμουνιστικής Διεθνούς; Γιατί οι διεθνιστές σύντροφοι δέν βοήθησαν; Αντί αυτού ο "Πατερούλης" , έστειλε στίς 30 Δεκεμβρίου, πρεσβευτή στήν κυβέρνηση των ...μοναρχοφασιστών!!! Μετά θά έστελνε τά στρατιωτάκια του στή Βάρκιζα, νά υπογράψουν. Ετσι εξηγείται καί η "ανοησία", πού δέν ήταν ανοησία αλλά ήταν διαταγή να κρατηθούν οι καλύτερες μεραρχίες στήν Ηπειρο καί τη Μακεδονία γιά νά πολεμήσουν τίς δυνάμεις του Ζέρβα καί του Φωστερίδη! Δεύτερη "ανοησία" πού δέν ήταν ανοησία αλλά ήταν διαταγή, ήταν η μή παρενόχληση των βρετανικών δυνάμεων στίς υπόλοιπες μεγάλες πόλεις όπως ήταν η Θεσσαλονίκη καί η Πάτρα. 

Τό Γενάρη του '45, Αθήνα και Πειραιάς είχαν εκκαθαρισθεί καί ο ΕΛΑΣ βρισκόταν χιλιόμετρα βορειότερα. Στις 11 Ιανουαρίου υπογράφηκε ανακωχή, που πρόβλεπε κατάπαυση των εχθροπραξιών καί βαθμιαία αποχώρηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Τα βρετανικά στρατεύματα ανακατέλαβαν την υπόλοιπη Ελλάδα ανεμπόδιστα. Ο στρατηγός Μπακιρτζής έδειξε σε μεγάλο βαθμό πνεύμα συνεργασίας μαζί τους, κατά την είσοδό τους στη Θεσσαλονίκη, στις 17 Ιανουαρίου. Για τους περισσότερους Έλληνες, φαινόταν ότι ένας εφιάλτης είχε τελειώσει. Αλλά δυστυχώς δέν ήταν έτσι. Σύντομα θά ερχόταν ο Ζαχαριάδης.... 


Ακολουθούν ονόματα κληρικών δολοφονημένων, εκείνη την περίοδο, από τίς "δημοκρατικές δυνάμεις της Αριστεράς", από έρευνα του Κωνσταντίνου Πλεύρη.

(Αλήθεια μόνο τον Χριστόδουλο κατηγορεί η διεθνιστική Ελευθεροτυπία, γιά τό ότι δέν έκανε αντίσταση κατά της χούντας γιά χάρη της Δημοκρατίας. Τούς παπάδες πού έκαναν αντίσταση κατά των σταλινικών γιά χάρη της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας γιατί τούς ξεχνά; Εκτός αν το κομμουνιστικό καθεστώς του συντρόφου Στάλιν το θεωρούν δημοκρατία, οπότε αλλάζει τό θέμα).

Ιερεύς Ιωάννης Ξεν. Μπάμπουρας, Αυλίς Θηβών                      

Συνελήφθη υπό των σφαγέων του Κ.Κ.Ε. τον Δεκέμβριον του 1944 και μετά από φοβερά βασανιστήρια, καθ' οδόν, τον μετέφεραν είς την Βίλλαν Καρακώστα, στα Λουκίσια, με την κατηγορία του φασίστα (επειδή τα παιδιά του ευρίσκοντο στον Ζέρβα). Οι αιμοσταγείς δολοφόνοι, έθεσαν εις ενέργειαν όλη την εγκληματικήν εφευρετικότητα. Κατ' αρχήν του εθρυμμάτισαν τα χέρια του με σίδερο. Ύστερα τον χτύπησαν με μαχαίρι στο κεφάλι. Κατόπιν του έδεσαν τα γένεια με σχοινί καϊ τον έσερναν στο έδαφος. Μετά από εννιά ήμερες βασανιστήρια, όμοια των οποίων δεν αναφέρονται εις ολόκληρον την ανθρωπίνην ιστορίαν, τον ανέβασαν εις την αγχόνην! Εκεί. σε μια ελιά, βρέθηκε κρεμασμένος.

Αρχιμανδρίτης Αναστάσιος Κρητικός, Ίμβρος  1907   

Συνελήφθη υπό των κομμουνιστών την 24-12-44 (παραμονή Χριστουγέννων) εντός του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου, κάτω Πατησίων (Αθηνών). Εξετελέσθη δια περιστρόφου βληθείς εις τον λαιμόν, αφού προηγουμένως εβασανίσθη απάνθρωπα. Το πτώμα του ευρέθη πεταγμένο εις περιοχήν Ροσινιόλ Λιοσίων Αθηνών. (Αριθ ληξ. πράξεως θανάτου 192/Θ/45).

Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Λυμπρίτης, Κρήτη     1910   

Συνελήφθη υπό των κομμουνιστών το απόγευμα της 14-12-44 εντός του Ιερού Ναού των Αγίων Αναργύρων Νέας Ιωνίας Αθηνών, ευθύς μόλις ετελείωσε τον εσπερινόν. Εβασανίσθη απάνθρωπα επί δεκαήμερον εις το κομμουνιστικόν σφαγείον των Διυλιστηρίων της Ούλεν. όπου χιλιάδες Ελληνες κατεσφάγησαν υπό των συμμοριτών του Κ.Κ.Ε. - Ε.Λ.Α.Σ. Τα μεσάνυκτα της 24-12-44 μετεφέρθη εις Κουκουβάουνες, εις θέσιν «Μάρμαρο» όπου εξετελέσθη δια μαχαίρας. Το πτώμα του ευρέθη ακρωτηριασμένον, δεμένον με καλώδια και με σπασμένα τα πόδια με σιδερένιο λοστό

Ιερεύς Χαράλαμπος Παναγιωτόπουλος, Πύργος Ηλείας                      

Ιερεύς του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου-Κυνοσάργους-Άθηνών.

Συνελήφθη υπό των κομμουνιστών την 24-12-44 (παραμονή Χριστουγέννων) Εβασανίσθη απανθρώπως υπό των σφαγέων του Κ.Κ.Ε. και εξετελέσθη εν συνεχεία δια ριπών πολυβόλου. Το πτώμα του ευρέθη μετά 18 ημέρας, εν μέσω εκατοντάδων άλλων σφαγιασθέντων, παρά την Ηλιούπολιν Αθηνών.

Ιερομόναχος Ιερόθεος Πατάπης, Αμπελάκια Σαλαμίνος           1908   

Στις 15-12-44, εορτή του Αγίου Ελευθερίου, αμέσως μετά την θείαν λειτουργίαν, τον συνέλαβον οι κομμουνισταί και τον ωδήγησον εις Πολιτοφυλακήν. εις οδό Καβάλας, όπου το ΣΤ' Άστυν. Τμήμα. Από εκεί τον μετέφεραν στις φυλακές Περιστερίου. Μετά από φοβερά βασανιστήρια τον εξετέλεσαν διά πελέκεως. Το πτώμα του ευρέθη εν μέσω χιλιάδων άλλων σφαγμένων Ελλήνων εις Περιστέρι.

Αρχιμανδρίτης Γερμανός Σπαχής, Ύδρα    1878

Ιερατικός προϊστάμενος εις τον Ιερό Ναό Αναστάσεως Πειραιώς.

Στίς 29-12-44 συνελήφθη υπό των συμμοριτών του Κ.Κ.Ε. εις Ιερόν Ναόν, όπου παρέμενε μετ' άλλων πολλών Ελλήνων και ωδηγήθησαν όλοι εις «Φρουραρχείον» Ταμπουριών. Την επομένην, έμπροσθεν του οικογενειακού τάφου του Γερμανού Σπαχή, μια μεγάλη κηλίδα αίμα και κοντά τα γυαλιά και ο σκούφος του εφανέρωναν το τί είχε συμβή. Το πτώμα του το οποίον ευρέθη μετά εικοσαήμερον είχε τραύμα εξ επαφής όπισθεν του δεξιού αυτιού από περίστροφον.

Ιερεύς                   Στυλιανός Αρκουδέας       Οίτυλον Μάνης               

Ιερεύς εις τον Ιερόν Ναόν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εις Ραφίναν Αττικής.

Συνελήφθή υπό των κομμουνιστών την 9-6-1944, στις 9 το βράδυ, εντός της οικίας του. Τον μετέφεραν εις θέσιν «Πατητήρι» Μαραθώνος. Υπέστη εκεί φρικτά και ακατανόμαστα βασανιστήρια. Τελικώς, τον εξετέλεοαν δια λιθοβολισμού.

Ιερεύς                   Χρήστος Κ. Βαϊδάνης        Άμφισσα    1871   

Συνελήφθη εντός της οικίας του την νύκτα της 78/8/44 μαζί με την κόρη του Ευφροσύνην, 22 ετών. Τους ωδήγησαν δεμένους εις θέσιν «Σαραντάρι», εις Παρνασσό, όπου το καταφύγιον του «Ορειβατικού Συνδέσμου». Παρέμειναν εκεί μέχρι της 12ης του μηνός και μετά τους ωδήγησαν εις νέαν τοποθεσίαν. Εκεί υπέβαλαν πατέρα και κόρην εις ανήκουστα βασανιστήρια και πρωτοφανείς, εις ολόκληρον την ανθρωπίνην ιστορίαν, βαρβαρότητες και εξευτελισμούς. Η κόρη παρηκολούθησε τον απάνθρωπον ακρωτηριασμόν του γέροντος (ηλικίας 74 ετών) πατρός της και αυτός είδε με φρίκην τα ανθρωπόμορφα κτήνη του Κ.Κ.Ε., του Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ. και της Ε.Π.Ο Ν. να βιάζουν διαδοχικώς την ανυπεράσπιστη κόρη του. Η κόρη του Ιερέως έμεινε νεκρή, έμπροσθεν του πατρός της την στιγμήν που εβιάζετο υπό των συμμοριτών. Η νεκρή κόρη και ο ζών πατήρ της, περιελούσθησαν εν συνεχεία με πετρέλαιον και εκάησαν.

Αρχιμανδρίτης Λουκάς Σπ. Τσώνος, Ρώμικο Λεβαδείας          

Ήτο ηγούμενος της Μονής του Όσιου Λουκά. Την 17-11-1945. ο ηγούμενος συνεργαζόταν εις το γραφεϊον του με τον σύμβουλόν του Ησαΐα και τον γραμματέα, όταν εισέβαλον οι κομμουνιστοσυμμορίται του Ε.Λ.Α.Σ. Τραυματισμένος ο ηγούμενος εξήλθεν εις το προαύλιον της Μονής. Εκεί εξετελέσθη υπό των σφαγέων του Κ.Κ Ε.

Ιεροδιάκονος Ιωακείμ Μπεζεντές, Αράχωβα                 

Τον Νοέμβριον του 1943 συνελήφθη υπό των κομμουνιστών εις Αράχωβαν. Τον μετέφεραν εν συνεχεία εις Άμφισσαν. Εκεί τον εβασάνισαν επι δώδεκα ολόκληρες ημέρες και ακολούθως τον κατέσφαξαν.

Ιερεύς Φώτιος Ψιλογιάννης, Άμφισσα, 1881       

Ιερεύς του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Αμφίσσης. Την νύκτα της 2 Ιουλίου 1944 ομάδα δολοφόνων του Κ.Κ.Ε κτύπησε την πόρτα της οικίας του Ιερέως. Πριν καλά, καλά ανοίξη την θύραν ο Ιερεύς, εδέχθη βροχήν σφαιρών και εξέπνευσεν επί τόπου.

Συμφωνία της Βάρκιζας 



«Η συμφωνία της Βάρκιζας ήταν σωστή, διότι ο ένοπλος αγώνας μας γίνεται αντισυμμαχικός, με τον πόλεμο που συνεχίζεται ενάντια στους Γερμανούς. Ετσι ο λαϊκός αγώνας μας γίνεται κυρίως σε βάρος της Σοβιετικής Ένωσης.»
Γιάννης Ιωαννίδης, οργανωτικός Γραμματέας του ΚΚΕ

12 Φεβρουαρίου 1945. Κατ'εντολή του Στάλιν υπογράφηκε καί από τό ΚΚΕ, η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ, γιά νά φανεί συνεπής στήν Διάσκεψη της Γιάλτας πού γινόταν τίς ίδιες ακριβώς μέρες καί η οποία μοίραζε τον κόσμο σέ ελεύθερο καί κομμουνιστικό. Ευτυχώς η Ελλάδα θά ανήκε στόν ελεύθερο κόσμο.

Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, αφ' ενός οι κ.κ. Ιωάννης Σοφιανόπουλος υπουργός επί των Εξωτερικών, Περικλής Θ. Ράλλης υπουργός επί των Εσωτερικών και Ιωάννης Μακρόπουλος υπουργός επί της Γεωργίας, αποτελούντες την υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως εξουσιοδοτημένη Αντιπροσωπεία, και αφ' ετέρου οι κ.κ. Γεώργιος Σιάντος Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος, Δημήτριος Παρτσαλίδης Γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ. και Ηλίας Τσιριμώκος Γενικός Γραμματεύς της Ενώσεως Λαϊκής Δημοκρατίας (Ε.Λ.Δ.), αποτελούντες την υπό της Κεντρικής Επιτροπής του Ε.Α.Μ. προσηκόντως εξουσιοδοτημένην Αντιπροσωπείαν, συνήλθαμεν εις διάσκεψιν εις Βάρκιζαν και από κοινού εξητάσαμεν τα μέσα και τον τρόπον της καταπαύσεως του εμφυλίου πολέμου και της συμφιλιώσεως του Ελληνικού Λαού και κατελήξαμεν εις την κατωτέρω συνομολογηθείσαν συμφωνίαν.

Η Κυβερνητική Αντιπροσωπεία εξεδήλωσε κατά την σύσκεψιν ταύτην την σταθεράν θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως άνευ νέας αιματοχυσίας τερματίση την θλιβεράν εσωτερικήν κρίσιν, αποκαταστήση την ενότητα του Κράτους και επαναφέρη την εσωτερικήν ειρήνην και την πολιτικήν ομαλότητα. Ούτω μόνον θα δυνηθεί ο Ελληνικός Λαός να αναλάβη την δημιουργικήν προσπάθειαν δια την ανοικοδόμησιν της Χώρας εκ των ερειπίων, τα οποία σκληροί αγώνες προς τους εξωτερικούς εχθρούς και ο αδελφοκτόνος πόλεμος επεσώρευσαν..............

Σύμφωνα με αυτή τη συμφωνία, γινόταν αποδεχτή η διάλυση του ΕΛΑΣ, (η Αριστερά κατέθετε τά όπλα στήν "αντίδραση" καί στούς "μοναρχοφασίστες"), συγκροτείτο αντιπροσωπευτική κυβέρνηση με τη συμμετοχή εκπροσώπων όλων των παρατάξεων (η εγκαθίδρυση της "Λαϊκής Δημοκρατίας" πήγαινε περίπατο). Επίσης αποφασίζετο η εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους δοσίλογους και τό σταμάτημα των διώξεων, σε βάρος αριστερών δημοσίων υπαλλήλων. Τό 3ο άρθρο μάλιστα αμνήστευε μόνο τά πολιτικά αδικήματα καί όχι τά ποινικά, κάτι πού έλυνε τά χέρια της Δεξιάς, νά προβεί σέ διώξεις των κατωτέρων στελεχών του ΚΚΕ πού είχαν διαπράξει εγκλήματα ή πού υποτίθεται είχαν διαπράξει εγκλήματα. Η ηγεσία όμως, παρέμενε αλώβητη. Αλλοι κομμουνιστές μίλησαν γιά προδοσία καί άλλοι γιά έντιμη λύση. 



Ο Γιάννης Ιωαννίδης σύμφωνα μέ τόν Θαν. Χατζή δήλωνε: "Ο αγώνας μας γίνεται αντισυμμαχικός, με τον πόλεμο που συνεχίζεται ενάντια στους Γερμανούς και έτσι ο λαϊκός αγώνας μας είναι κύρια σε βάρος της Σ. Ένωσης". Ξεδιάντροπα οι ηγέτες της Αριστεράς επέμεναν ότι όλα πρέπει νά έχουν οδηγό τό καλό της Σοβιετικής Ενωσης. Αλλά οι χιλιάδες νεκροί δέν είχαν φωνή νά φωνάξουν. 

Ο Χατζής στό βιβλίο του κατακρίνει την συμφωνία της Βάρκιζας. "Η υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας ήταν μια επιτυχία των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Με το συσχετισμό δυνάμεων που επικρατούσε τότε δεν μπορούσαν να πετύχουν μια άμεση δυναμική συντριβή του λαοκρατικού επαναστατικού κινήματος. Δέχτηκαν την ανακωχή και υποχρέωσαν τους υποτακτικούς τους Quislings να προχωρήσουν σε μια συμφωνία πολιτική με το ΕΑΜ, για να πετύχουν αρχικά τον αφοπλισμό του λαού και σε συνέχεια να τον χτυπήσουν κατακέφαλα κουρελιάζοντας κάθε συμφωνία. 
Τι έδινε η συμφωνία της Βάρκιζας στο λαό και στο κίνημα; Κυριολεκτικά τίποτα! Η συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν μια κανονική υποχώρηση ύστερα από μια ήττα της επανάστασης, για να διατηρηθούν και να ανασυγκροτηθούν οι κύριες δυνάμεις και οι εφεδρείες της. Ήταν πανικόβλητη συνθηκολόγηση, που άφηνε το κίνημα και το Λαό έκθετο στα χτυπήματα του εχθρού. Η ηγεσία δέχτηκε χωρίς αντιρρήσεις και χαιρέτησε σαν επιτυχία της την υπογραφή της συμφωνίας. Την εφαρμογή της την εμπιστευόταν στην κυβέρνηση του Πλαστήρα, που στηριζόταν αποκλειστικά στις αγγλικές δυνάμεις και τους γερμανοοπλισμένους εγκληματίες." 



Τό αστείο της όλης ιστορίας είναι ότι, - σύμφωνα μέ τό συγγραφέα του "Σβάρνουτ", Νικόλαο Μέρτζο - το 1950 στη γνωστή "δίκη" της Μόσχας, ο Χότζα κατηγόρησε μπροστά στο Στάλιν την ηγεσία του ΚΚΕ μεταξύ των άλλων και για την "προδοτική" συμφωνία της Βάρκιζας. Ο Στάλιν πού είχε υπαγορεύσει την συμφωνία ...συμφώνησε μαζί του και υποστήριξε ότι ήταν μεγάλο σφάλμα η συμφωνία της Βάρκιζας!!!! Εμβρόντητος ο Παρτσαλίδης τόλμησε να ψελλίσει ότι δεν ενήργησε αυθαίρετα, αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες του Δημητρώφ (με άλλα λόγια, σύμφωνα με τις υποδείξεις της Μόσχας...). Ρέ σύντροφοι της Αριστεράς ο διεθνιστής σύντροφος σας δούλευε "ψιλό γαζί". Γιά αυτό τόν Μάϊο του ίδιου χρόνου, ο Ζαχαριάδης, θά δήλωνε καί αυτός ότι ή συμφωνία της Βάρκιζας ήταν ΛΑΘΟΣ. 



Αντιγράφω από τόν "Ριζοσπάστη" δηλώσεις Αριστερών πολιτικών, πού δηλώνουν ότι τά Δεκεμβριανά, μέ δεδομένη τήν αποδοχή της Καζέρτας καί κατόπιν της Βάρκιζας ήταν λάθος:

Ο Δεκέμβρης ως πολιτική επιλογή - λέει ο Λεωνίδας Κύρκος - ήταν θανάσιμο λάθος... Η ηγεσία του ΚΚΕ έπρεπε να μείνει χωρίς καμιά ταλάντευση, στην πάση θυσία εξασφάλιση της προσφυγής στις κάλπες για την ανάδειξη του πρώτου μεταπολεμικού κοινοβουλίου και στη διεξαγωγή αδιάβλητου δημοψηφίσματος για την οριστική κατάργηση της μοναρχίας. Επίσης, επικρίνει την τότε ηγεσία του ΚΚΕ, γιατί δεν έδειξε την απαιτούμενη ελαστικότητα και θεώρησε κεντρικό ζήτημα για ρήξη την απαίτηση των Εγγλέζων και των ντόπιων εκφραστών τους να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ. "Θεώρησε - γράφει για την τότε ηγεσία του ΚΚΕ - πως κεντρικό σημείο, ακόμα και για μια ρήξη με τις άλλες δυνάμεις και με τους Εγγλέζους, ήταν η λύση του στρατιωτικού προβλήματος μετά την απελευθέρωση. Και μολονότι στην Καζέρτα είχε δεχτεί την ανάθεση της αρχηγίας των ενόπλων δυνάμεων - τακτικού στρατού και ΕΛΑΣ - στον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι, στις διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην κρίση του Δεκέμβρη του '44 δεν έδειξε την απαιτούμενη ελαστικότητα, ώστε η λύση του πράγματι σοβαρότατου προβλήματος να μην εμποδίσει την πορεία προς την ομαλή διεξαγωγή των εκλογών, που έπρεπε να είναι ο σαφέστατος και αμετακίνητος στόχος.

Η τελευταία, δημόσια γνωστή, άποψή του γύρω από το θέμα, του Γρηγόρη Φαράκου, διατυπώθηκε στα τέλη του 1994 σ' ένα συμπόσιο για τα Δεκεμβριανά. Εκεί έθεσε το ερώτημα: "Ηταν αναπόφευκτη η σύγκρουση;". Να πώς απάντησε: "Κατ' αρχήν έπρεπε να αποφευχθεί... μπορούσε να αποφευχθεί. Φυσικά, θα είχαμε υποχωρήσεις, παραχωρήσεις. Μήπως λιγότερες υποχωρήσεις έγιναν αργότερα στη Βάρκιζα και κατοπινά; Και ποιος ο λόγος να υπάρχουν όλες αυτές οι θυσίες;... Αν κρίνεις πολιτικά το θέμα, ως τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας, δημιουργίας μιας δημοκρατικής εξουσίας, όπως απαιτούσε η μεταπολεμική Ελλάδα, τότε κατηγορηματικά θα απαντήσεις: Έπρεπε να αποφευχθεί ο Δεκέμβρης και ήταν δυνατόν να αποφευχθεί.

Θάνατος του Άρη 



«Ούτε ψωμί ούτε νερό στό Μιζέρια. Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού ίσως και παραπάνω, ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κόμμα και τον ΕΛΑΣ.»


Ν. Ζαχαριάδης, γιά τόν Βελουχιώτη

Ο Aθανάσιος Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης, γεννημένος τό 1905 ατή Λαμία, έκανε τήν πρώτη του εμφάνιση τόν Ιούνιο του 1942, στή Δομνίτσα της Ρούμελης. Υπήρξε τολμηρός επαναστάτης και φανατικός κομμουνιστής. Υπηρέτησε την θητεία του εις το Πυροβολικό, όπου καθαιρέθηκε λόγω της προπαγανδιστικής του δραστηριότητας μέσα στή Μονάδα του. Μετά την άπόλυσίν του ήρθε στήν Αθήνα, όπου εργάστηκε στόν Ριζοσπάστη. Καταδικάστηκε 15 φορές τόσο γιά ποινικά αδικήματα (κλοπές, ψευδορκία, πλαστογραφία) όσο καί γιά τίς πολιτικές του πεποιθήσεις. Το 1939 υπέγραψε δήλωσιν μετανοίας (δηλωσίας), αποκήρυξε το Κ.Κ.Ε. και αποφυλακίσθηκε. Ισως η πράξις αυτή νά ήταν τό αίτιον της πρωτοφανούς σκληρότητας προς τούς συνανθρώπους του. Γιά τον Άρη ή ανθρώπινη ζωή δεν είχε ουδεμία αξία. Ουδέποτε τον συγκίνησε ή ανθρώπινη ζωή ή ο πόνος για αυτό βασάνιζε, και εκτελούσε μέ τά ίδια του τά χέρια πολλά από τά θύματά του. «Αν είναι νά γλιτώσει ένας ένοχος ας πάνε και εννιά αθώοι». Αυτό ήταν τό πιστεύω του, σύμφωνα μέ τόν Καπετάν Νικηφόρο ("ΤΑ ΝΕΑ", 23/9/75).

Αυτή η σκληρή του τακτική τόν έκανε αντιπαθή ακόμα καί στά όργανα του ΚΚΕ, αλλά ήταν απαραίτητος λόγω της στρατιωτικής του ικανότητας. 

Από πολεμικής απόψεως πρώτος στόχος ήταν η εξουδετέρωση της "αντίδρασης" καί των "φασιστών". Οπότε ο "Δηλωσίας" αναλώθηκε σέ ένα άνευ προηγουμένου πόλεμο κατά όλων των υπολοίπων αντιστασιακών οργανώσεων, τίς οποίες εξουδετέρωσε μέ επιτυχία. Δευτερευούσης σημασίας ήταν ο πόλεμος μέ τούς Γερμανούς. Σκοτώνοντας μερικούς Γερμανούς, τούς παρατηρούσε έπειτα, νά ξεσπούν τήν εκδίκησή τους σέ ανυπεράσπιστα χωριά, μέ αποτέλεσμα κυρίως οι νεαροί καί αγράμματοι χωρικοί, νά τρέχουν νά σωθούν στά βουνά καί νά στρατολογούνται έτσι εθελοντικά ή βιαίως από τόν ΕΛΑΣ.

Ενα παράδειγμα του τρόπου δράσης του, ήταν η εξόντωση της ομάδας Τζιβάρα- Άγουρίδη. Αφού τούς κάλεσε στό χωριό Μαυρολιθάρι προς δήθεν συνεργασία και συνεννόησιν, την νύκτα τούς κατένειμε σέ διάφορα σπίτια του χωριού. Τά μεσάνυκτα τούς συνέλαβε καί τό επόμενο πρωΐ, παρουσία των κατοίκων του χωρίου, τούς υποχρέωσε νά σκάψουν τούς τάφους των στο νεκροταφείο του χωριού. Στή συνέχεια τούς έδειραν μέχρις αίματος, τούς διεπόμπευσαν στούς κατοίκους του χωρίου, μέ τήν κατηγορία ότι ήταν φασίστες και όργανα των Ιταλών. Τέλος δε, τούς ακρωτηρίασαν μέχρι πού οι αιχμάλωτοι υπέκυψαν από τα φρικτά βασανιστήρια. Την σύζυγο του Τζιβάρα βασάνισε και εκτέλεσε ο ίδιος ο Άρης Βελουχιώτης με μαχαίρι.



Τους λιποτάκτες του ΕΛΑΣ τούς εξόντωνε τόσο αυτούς όσο καί τά μέλη της οικογενείας τους. Παράδειγμα οι δύο κόρες (12 και 13 ετών) του λιποτάκτη I.Κόρδα εκ Κοχλιών Ευρυτανίας τίς οποίες τίς έσφαξε τόν Αύγουστο του 1942. Τόν Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, ο Άρης συνέλαβε τον πρώην αντάρτη του ΕΛΑΣ Πρόβιαν στο χωριό Τσούκα Φθιώτιδος. Κατ' εντολή του τον έδεσαν σέ κορμό δέντρου και τον εκτέλεσαν μέ μεσαιωνικά βασανιστήρια. Αλλά παρίστανε καί τόν δικαστή, ο συμμορίτης. Τό Νοέμβριο του 1942 εκτέλεσε ο ίδιος στην πλατεία του χωρίου Καστριώτισσα Παρνασσίδος τον κτηνοτρόφο Νικ. Μασσαβέττα, απόγονο του Αθανάσιου Διάκου, εκ Μουσουνίτσης, μέ τήν κατηγορία της ζωοκλοπής.



Γιά τόν θάνατο του Άρη, παραθέτω αφήγηση του Ν. Μέρτζου:

Ο Βελουχιώτης, δεν είχε πάρει μέρος στα Δεκεμβριανά καί δέν συμφώνησε μέ τή συμφωνία της Βάρκιζας. Και όταν, ανεβαίνοντας από την Πελοπόννησο, γύρισε στη Ρούμελη, εξέφρασε στο Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ τη διαφωνία του, μαζί με μια δήλωση που προκάλεσε σάλο στους παραλήπτες: Ότι αρνιόταν να γυρίσει στην "ομαλότητα" που υπόσχονταν η συμφωνία της Βάρκιζας. Θα παρέμενε στα βουνά, για να συνεχίσει τον αγώνα. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού κόμματος, όπως και του ΕΑΜ, καταλήφθηκε από ανησυχία μέχρι πανικού από την απόφαση εκείνη του Άρη Βελουχιώτη. Οι ηγέτες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ από τις πρώτες μέρες της ανταρσίας του Άρη Βελουχιώτη έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να τον συγκρατήσουν.

Άλλωστε δεν ήταν ο μόνος αντάρτης κατά της Βάρκιζας που πλανιόταν, στα βουνά. Μετά τη διάλυση του ΕΛΑΣ, ο όγκος εκείνων που πίστευαν ότι τους ανέμενε σίγουρη εξόντωση, κατέφυγε στις γειτονικές χώρες και κυρίως στη Γιουγκοσλαβία. Μερικοί όμως καπεταναίοι, όπως ο Διαμαντής, ο Μπελής, ο Όθρυς, παρέμειναν και κρύβονταν στην ορεινή Ελλάδα. Η παρουσία αυτών των ανθρώπων, αποτελούσε σοβαρότατο πρόβλημα για την ηγεσία του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Αλλά αν της ήταν εύκολο να πειθαναγκάσει εκείνους τους φοβερούς μαχητές σε αδράνεια, ο Άρης Βελουχιώτης την ανησυχούσε. Γιατί αυτός δεν έδειχνε να κατέφυγε στα βουνά για να αποφύγει την εξόντωση, όπως λέγανε οι άλλοι. Ακολουθούσε τη διαμορφωμένη κοσμοθεωρία του για τη συνέχιση του αντάρτικου. Και αν αποφάσιζε να δράση σαλπίζοντας το προσκλητήριο του νέου ΕΛΑΣ θα μπορούσε να προκαλέσει τεράστια αναταραχή.

Μπροστά σ' αυτό το φάσμα, η ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθούσε να τον εξουδετέρωση με κάθε μέσο. Τότε έφθασε ο Νίκος Ζαχαριάδης από το Νταχάου με αγγλικό στρατιωτικό αεροπλάνο στην Αθήνα. Ο Άρης Βελουχιώτης τον περίμενε σαν Μεσσία που θα τον δικαίωνε. Έστελνε συνέχεια μηνύματα. Καμιά απάντηση. Οπότε, στις 12 Ιουνίου 1945, ο "Ριζοσπάστης" που κυκλοφορούσε, φυσικά, νόμιμα δημοσιεύει την ακόλουθη δήλωση του Ζαχαριάδη στην πρώτη σελίδα:

"Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον Άρη Βελουχιώτη. Ο σύντροφος Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις, που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια. Ο Βελουχιώτης κι ύστερα από τη σύναψη της συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη...".

ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ"

Στην Πίνδο ο Άρης Βελουχιώτης έχει κυκλωθεί στενά από τον Στρατό. Αποφάσισε να διασπάσει τον κλοιό. Μετά μια σειρά ελιγμών όμως, και αφού έπεσε σε παγίδα, που οφείλονταν προφανώς σε προδοσία ενός στελέχους του ΚΚΕ, το οποίο έκανε τον οδηγό, στις 15 Ιουνίου βρέθηκε κυκλωμένος στη Μεσάντα, κοντά στην όχθη του Αχελώου ποταμού, όχι μακριά από τη γέφυρα του Κοράκου. Αλλά τότε, το απόγευμα, οι ανήσυχοι αντάρτες είδαν να τρέχουν προς αυτούς μέσα από τα έλατα δύο άνδρες. Ήταν τσελιγκάδες, πατέρας και γιος. Ο πατέρας ήταν παλιός ΕΑΜίτης. Ο γιος ήταν πρώην "ανθυπολοχαγός" του ΕΛΑΣ, βγαλμένος από τη σχολή της Ρεντίνας.

- Ολόγυρά σας είναι στρατός, τους είπαν. Αλλά εμείς, που ξέρουμε τα μέρη βήμα προς βήμα, αναλαμβάνουμε να σας βγάλουμε.

Ανακουφίστηκαν οι άνδρες και ο Άρης κατέστρωσε αποφασιστικά το σχέδιό του. Το σώμα θα χωρίζονταν σε δυο μέρη. Ο κύριος όγκος - 70 άνδρες - με επί κεφαλής τον Πελοπίδα, θα χτυπούσε προς τα Βορειοδυτικά. Οι υπόλοιποι με τον Άρη θα χτυπούσαν προς τα Νότια και θα περνούσαν τον ποταμό Αχελώο. Τα δύο τμήματα θα συνενωθούν κατόπιν σε ορισμένη τοποθεσία. Όλα τακτοποιήθηκαν με ταχύτητα και κατά τις 5 ήταν έτοιμοι για την εξόρμηση, με την υπόκρουση των αραιών πυροβολισμών του αντιπάλου, που όλο και πλησίαζε. Τότε ο γιος τσέλιγκας πήρε παράμερα τον Άρη, και με ύφος διστακτικό, στενοχωρημένος του είπε:

- Αρχηγέ, κάτι θέλω να σου δείξω να το 'χεις υπόψη. Δεν μπορεί να μη το μάθεις.

- Λέγε τι τρέχει;

- Να, διάβασε εδώ...

Και του 'δωσε ένα φύλλο του "Ριζοσπάστη" της 12 Ιουνίου, όπου στην πρώτη σελίδα δημοσιεύονταν η αποκήρυξη του Βελουχιώτη από τον Ζαχαριάδη. Διάβασε εκείνος και για μια στιγμή κλονίστηκε. Ύστερα έμεινε σκεφτικός και σιωπηλός, αρκετή ώρα. Ασφαλώς το χτύπημα ήταν συντριπτικό, βλέποντας ότι ο άνθρωπος τον οποίο περίμενε σαν Μεσσία, όχι μόνο τον είχε και αυτός απαρνηθεί, αλλά εξακόντισε εναντίον του τον κεραυνό του αναθέματος. Θα ένιωθε πως ήταν πια χαμένος και η απελπισία για πρώτη φορά λύγισε τον χαλύβδινο πολεμιστή. Το πλήγμα ήταν θανάσιμο. Ως τόσο γρήγορα έδειξε πως συνέρχεται. Χωρίς να εξηγήσει στους συντρόφους του τι συμβαίνει, διέταξε την εκτέλεση της επιχείρησης, η οποία πέτυχε. Οι δυο τσελιγκάδες ήταν θαυμάσιοι οδηγοί. Και ενώ ο κύριος όγκος του σώματος με τον Πελοπίδα ξέφυγε μαχόμενος προς Βορρά, ο Άρης με τους 20 μπόρεσε να περάσει τον Αχελώο κοντά στη γέφυρα του Κοράκου.

Αφού ο Άρης πέρασε με τους 20 συντρόφους του τον Αχελώο, αντί να συνεχίσει τη φυγή του, τώρα που διέσπασε τον εχθρικό κλοιό, θέλησε ξαφνικά να γυρίσει πίσω, ξαναπερνώντας το ποτάμι. Ποια δύναμη τον παρόρμησε να κάνη εκείνη την κίνηση, που τον ξανάφερε στο στόμα του λύκου, μέσα στον κλοιό; Στους συντρόφους του, που απόρησαν και ανησύχησαν, εξήγησε ότι έπρεπε να κατευθυνθούν ολοταχώς για τη Ρούμελη. Γιατί μόνο εκεί θα βρίσκονταν σε ασφάλεια. Οπωσδήποτε εκείνοι υπήκουσαν. Και βρέθηκαν πάλι πίσω. Ήταν πρωί της 16 Ιουνίου. Και κει κοντά στην όχθη έγινε ανασύνταξη της μικρής ομάδας, για να διαπιστωθεί ότι ένας από τους συντρόφους τους, από τους πρωτοπόρους αντάρτες, ο Λαμιώτης Δημοσθένης Ζαγκλάρας είχε πνιγεί στο δεύτερο πέρασμα. Ο Άρης ήταν αμίλητος, βαρύς, ανέκφραστος. Οι άλλοι, που δεν ξέραν το συντριπτικό πλήγμα που είχε δεχθεί, πρόσεξαν την κατάστασή του αλλά δεν υποπτεύονταν το βάθος της. Και τότε η τραγωδία έφθασε στο αποκορύφωμά της.

Ο καπετάν Θωμάς στο σημείο αυτό παραθέτει την προσωπική περιγραφή του καπετάν Θάνου, που αποτελεί τον σπαρακτικό επικήδειο του Άρη:

"Ένας ξερός κρότος περιστρόφου τάραξε σε λίγο την ησυχία που είχε επικρατήσει, καθώς είχε κοπάσει η μάχη. Αλαφιάζονται οι αντάρτες, που βρίσκονται κοντά του, καθώς είχε για λίγο αναμερίσει ο Άρης από δίπλα τους. Τρέχει ο Τζαβέλλας να δει τι είχε γίνει. Ο Άρης είχε φυτέψει στο δεξιό του κρόταφο μια σφαίρα από το περίφημο "Κολτ" περίστροφο, που πάντα έσερνε μαζί του. Μια και σε τόσες και τόσες μάχες που είχε δώσει, δεν είχε πιάσει γι' αυτόν η ευχή που έδιναν συναμεταξύ τους οι αντάρτες όταν ξεκινούσαν γι' αυτές: "Καλό βόλι, συναγωνιστή", μια και κάτω δηλαδή να πάρει ο Χάρος, έκανε την ευχή αυτή πράξη ο ίδιος για τον εαυτό του.

- Ο Αρχηγός! Σκοτώθηκε ο Αρχηγός, ξεφωνίζει ο καπετάν Τζαβέλλας, γυρνώντας στους άλλους. Γυρνούν κι αυτοί και βλέπουν... Από το μέτωπο του Άρη κυλάει μια μικρή αυλακιά καθάριο άλικο αίμα καθώς το κορμί είναι πεσμένο χάμω. Βουβοί όλοι κοιτούν με μάτια σαστισμένα που αρχίζουν να βουρκώνουν. Τους τόλεγε πριν μια βδομάδα πως θα τίναζε τα μυαλά του στον αέρα, έτσι που έρχονταν τα πράγματα, μόλις θα τους περνούσε προς τη Ρούμελη απ' όπου και τους είχε παραλάβει. Αλλά πως να το πιστεύανε. Αμίλητοι τώρα, βλέπουν και πάλι, πως ό,τι έλεγε το έκανε κιόλας. Ο Τζαβέλλας μόνο κόβει τη φρικτή σιωπή.

"- Τι καθόμαστε τώρα και τον κοιτάμε σα χαζοί, βουβοί! Μια και την παράτησε ο Αρχηγός, τι να την κάνουμε κι εμείς τη ζωή! Μαζί κι εμείς στον τάφο, όπως και στη ζωή.

"Ο Λέων δε συμφωνεί. Μήτε όμως κι εμείς οι άλλοι, μήτε κι εγώ, μήτε κι ο γέρο - Έκτορας συμφωνούσε:

"- Μα γιατί; Δεν καταλαβαίνω γιατί να σκοτωθούμε, μια κι έχουμε ξεφύγει τον κίνδυνο. Κι αφού μπορούμε να σωθούμε, γιατί να σκοτωθούμε...

"- Κανένας μας δεν βγήκε με το ζόρι στο βουνό, κανένας δεν είναι και υποχρεωμένος να πάει μόνος του στον τάφο. Γεια και χαρά σας, συναγωνιστές! - μας κόβει ο Τζαβέλλας.

"Και πριν καν προλάβουμε οι άλλοι να καταλάβουμε τι πάει να κάνει, καθώς αναμετράει προς τον νεκρό τον Άρη, ανασέρνει ο Τζαβέλλας την αγγλική χειροβομβίδα "Μιλς" που είχε κρεμασμένη στο ζωστήρα, την απιθώνει χουφτιασμένη πάνω στο στήθος του, δαγκώνει γερά τον κρίκο της και δυνατά με τα γερά του δόντια τον τραβάει..."

Μετά τή Βάρκιζα



Δέν επρόκειτο λοιπόν περί καταστολής ανταρσίας «αδίκως διωκομένων δημοκρατικών Ελλήνων πολιτών»(!), Οπως μέ υστερίαν διαλαλεί συνεχώς η κομμουνιστική προπαγάνδα, αλλά περί καταστολής στάσεως, έξωθεν υποκινηθείσης καί κατευθυνομένης μέ πειθήνιον εκτελεστήν τό κόμμα «του εγκλήματος καί της εθνικής προδοσίας» κατά τόν επιτυχέστατον ιστορικόν χαρακτηρισμόν διά τό Κ.Κ.Ε. της εποχής εκείνης του αειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού τού Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. 
Χρήστος Σαρτζετάκης

Οι χιλιάδες Ελασίτες που έφυγαν από την Ελλάδα ύστερα από τη συμφωνία της Βάρκιζας, ζητώντας άσυλο στις κομμουνιστικές χώρες του βορρά, συγκεντρώνονταν πιά, το φθινόπωρο του 1945, στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, βορείως του Βελιγραδίου. Εκεί, οι εκπαιδευμένοι στη Μόσχα διεθνιστές της Αριστεράς, έστησαν μια κοινότητα υποδειγματική στην πιο καθαρή σταλινική ορθοδοξία. Οργανώθηκαν σε πενταμελείς πυρήνες καφκικής παράνοιας, με σκοπό να αλληλοκαταδίδονται. Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, που είχαν κερδίσει δόξα και λαϊκή υποστήριξη στα χρόνια της κατοχής, αντιμετώπισαν ιδιαίτερα στυγνή μεταχείριση από τους σκληρούς, που διοικούσαν το στρατόπεδο. Η παραμικρή αμφισβήτηση της πειθαρχίας του στρατοπέδου ονομαζόταν προδοσία, και ήταν συχνές οι εκκαθαρίσεις εκείνων που αμφιταλαντεύονταν και που χαρακτηρίζονταν "σκουλήκια". Είκοσι τέτοιοι ύποπτοι υποχρεώθηκαν να βαδίσουν μέσα από δύο στίχους συντρόφων που τους έφτυναν προτού ξαποσταλούν στην Ελλάδα και στη βέβαιη σύλληψη. Οι ανέμπιστοι δεν μπορούσαν καν να πάνε στ' αποχωρητήρια του Μπούλκες δίχως να τους συνοδεύει ολόκληρος ο πενταμελής πυρήνας, τα δύο πιο σίγουρα μέλη βάδιζαν έξω έξω και ο πιο ύποπτος στη μέση.

Στή Γιουγκοσλαβία εκπαιδεύονταν μέ σκοπό τήν επανάληψη του αιματοκυλίσματος, ελέω Τίτο καί Στάλιν. Φυσικά η δημιουργία του κομμουνιστικού προτεκτοράτου της Μακεδονίας, παρέμενε στόχος γιά τούς δύο στυγνούς κομμουνιστές δικτάτορες. Είπαμε η Ελλάδα δόθηκε στούς ιμπεριαλιστές, αλλά ένα νέο αιματοκύλισμα ήταν ότι πρέπει γιά νά εξυπηρετήσει τά διεθνιστικά σχέδια του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης. 

Αξιζε νά πεθάνουν μερικές χιλιάδες γιά τήν στερέωση του κομμουνιστικού καθεστώτος στίς "Λαϊκές Δημοκρατίες" καί τήν ευημερία του Διεθνούς Υπαρκτού Σοσιαλισμού.

(Η λέξη λαϊκός καί η λέξη Δημοκρατία, έχουν δεινοπαθήσει στά χείλη των ψευτοδημοκρατών. Οι Λαϊκές Δημοκρατίες δέν ήταν ούτε Δημοκρατίες, ούτε εξυπηρετούσαν τά λαϊκά συμφέροντα. Ηταν δικτατορίες τόσο στυγνές καί εγκληματικές, πού μπροστά τους το καθεστώς του Μεταξά φάνταζε αγγελικά πλασμένο. Καί ακόμα καί σήμερα οι διεθνιστές του ΚΚΕ καί του Συνασπισμού, πού αντιπροσωπεύουν μία ελάχιστη μειοψηφία, υποτίθεται ότι κατεβάζουν τό λαό στους δρόμους γιά νά προστατεύσουν τά λαϊκά συμφέροντα. Καί κατεβαίνουν στίς διαδηλώσεις 3000 γραφικά άτομα, γιά νά προστατεύσουν φυσικά τό κατεστημένο του Ελληνικού Δημοσίου πού ρουφάει σάν τήν βδέλλα, τόν φόρο του απλού πολίτη του λαού. Παριστάνουν τούς δημοκράτες, όταν δέν σέβονται τό πρόγραμμα της εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένης κυβερνήσεως καί ουρλιάζουν στους δρόμους γιά νά επιβάλλουν τήν δική τους άποψη τους, π.χ. γιά τά ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Αλλοτε στρατολογούν δέκα μαθητές ή φοιτητές γιά νά κλείσουν μέ τσαμπουκά κάποιο σχολείο ή κάποια πανεπιστημιακή σχολή, γιά νά διαμαρτυρηθούν δήθεν γιά τήν Παιδεία. Οποιος φέρνει αντιρρήσεις ξυλοκοπείται, ιδιαίτερα στά Πανεπιστήμια, όπου η τρομοκρατία της Αριστεράς ζεί καί βασιλεύει. Τότε τί στό διάβολο κάνουμε εκείνες τίς εκλογές βρέ σύντροφοι; Γιά νά αποφασίζει τό 10% καί νά υπακούει τό υπόλοιπο 90%;). 



Αλλά ας επιστρέψουμε στό 1945. Ο Γούσιας, από τούς πρωταγωνιστές του συμμοριτοπολέμου γράφει στο βιβλίο του:

«Μετά την ήττα του Δεκέμβρη 1944 και τη συμφωνία της Βάρκιζας, μερικές χιλιάδες αγωνιστές καταδιωκόμενοι κατέφυγαν στις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες και συγκεντρώθηκαν στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Σχεδόν όλοι ήταν μαχητές του ΕΛΑΣ και μια μεγάλη αναλογία, αξιωματικοί του ΕΛΑΣ. Όμως το Μπούλκες δεν έγινε φυτώριο δημιουργίας στελεχών του αγώνα μας, αλλά εστία αντικομματικής μόλυνσης και διαφθοράς. Η κομματική καθοδήγηση του Μπούλκες, με επικεφαλής το Μ. Πεχτασίδη, εφάρμοζε στρατοκρατικές, τραμπούκικες- αντικομματικές μέθοδες καθοδήγησης, μέθοδες αστυνομικές, χαφιέδικες. Στο Μπούλκες επεβλήθηκε ένα καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και φαυλοκρατίας. Δημιούργησαν στον κόσμο το αίσθημα της επιφυλακτικότητας, καχυποψίας και χαφιεδοφοβίας. Καλλιέργησαν το πνεύμα της δουλικότητας, της υποταγής και κολακείας. Κάθε προσπάθεια ελέγχου και κριτικής χαρακτηρίζονταν εχθρική ενέργεια και επακολουθούσαν μέτρα απομόνωσης, φτάνοντας μέχρι εγκλήματα σε βάρος αγωνιστών. Η πολιτική αυτή εμπνεόνταν και καθοδηγόνταν απ' τους Γιουγκοσλάβους Ράγκοβιτς - Καραϊβάνωφ, που θέλαν το Μπούλκες όργανο των μεγαλοσερβικών σωβινιστικών βλέψεών τους στην "Μακεδονία του Αιγαίου". Όργανο τους σ' αυτούς τους σκοπούς, χρησιμοποίησαν τον Μ. Πεχτασίδη, ένα τύπο διεφθαρμένο πολιτικά, με ψυχολογία αλήτικη, που κατόρθωσε να τρυπώσει στα στελέχη της ΟΠΛΑ και στη συνέχεια ήταν καθοδηγητής στο Μπούλκες.....». 



Οι κομμουνιστές ετοιμάζονταν νά επαναλάβουν την ένοπλη αναμέτρηση. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ομολόγησε, χρόνια αργότερα, καί αυτός πώς, μετά τή Βάρκιζα, οι συντρόφοι του παρέδωσαν τά άχρηστα όπλα καί φύλαξαν τά υπόλοιπα γιά νά τά χρησιμοποιήσουν όταν θά παρουσιαζόταν η κατάλληλη περίσταση.

Στήν 11η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, (Απρίλιος 1945 - Αθήνα), καί ο Σιάντος δήλωνε ότι στόχος του ΚΚΕ, μετά την Βάρκιζα, παρέμενε η εγκαθίδρυση της "Λαϊκής Δημοκρατίας" στην Ελλάδα:

«Τόσο από δυσμενείς αντικειμενικές συνθήκες δηλαδή από το ότι βρισκόμαστε σ' αυτή τη γωνιά που έχει ιδιαίτερα συμφέροντα η Αγγλία όσο και από δικά μας λάθη βρισκόμαστε σήμερα και πάλι κάτω από ένα πραγματικό φασιστικό ζυγό. Συνεπώς το βασικό μας καθήκον της στιγμής είναι το ξερίζωμα του φασισμού από την Ελλάδα. Μόνο η συντριβή του φασισμού, ανοίγει το δρόμο στην επικράτηση μιας πραγματικά λαϊκής δημοκρατίας. Το δρόμο για μια αντικεφαλαιοκρατική μεταπολεμική ανοικοδόμηση προς όφελος της Ελλάδας και ολόκληρου του ελληνικού λαού. Μα και οι διεθνείς μεταπολεμικές συνθήκες, δηλαδή το κλίμα που δημιουργείται από μια πολεμική νίκη των δυνάμεων της δημοκρατίας κατά του φασισμού και απ' αυτή την επικράτηση της δημοκρατίας σε τρεις γειτονικές χώρες είναι επίσης μια μεγάλη δύναμη στο πλευρό μας για το ξερίζωμα τον ελληνικού φασισμού. Το Κόμμα μας, το Κόμμα του Ζαχαριάδη, είναι ικανό να τσαλαπατήσει όλα τα εμπόδια και να αποτελειώσει τη λαϊκή νίκη, τη νίκη της δημοκρατίας κατά του φασισμού». 



Οι παραπάνω δηλώσεις των ηγετικών οργάνων της Αριστεράς, έχουν καταγραφεί από το Νικόλαο Μέρτζο, ο οποίος στήν εκπληκτική έρευνα πού έχει κάνει γιά τόν εμφύλιο πόλεμο, παραθέτει καί τά ακόλουθα:

Με την 35η επέτειο των Δεκεμβριανών, τον Δεκέμβριο του 1979 βγήκαν στο φως της δημοσιότητας πολλές απόψεις. Η σημαντικότερη είναι εκείνη που ακούσθηκε από τις στήλες της "Αυγής" επισήμου οργάνου της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.εσ. Μετά τον διχασμό του ενιαίου Κ.Κ.Ε. το 1968, βρέθηκαν στην κατοχή του Κ.Κ. Ε. εσ. βαρυσήμαντα έγγραφα της εποχής του ανταρτοπολέμου. Πρόκειται για τηλεγραφήματα, αναφορές, εντολές και διαταγές που αντηλλάγησαν στην κρίσιμη περίοδο μεταξύ των ηγετών του Κ.Κ.Ε. και αναφέρονται στην προετοιμασία του συμμοριτοπολέμου. Τα έγγραφα αυτά μελέτησε, αξιολόγησε, ταξινόμησε και δημοσιεύει με συναίσθηση του ιστορικού χρέους ο Φίλιππος Ηλιού, ένας από τους αγωνιστές της κομμουνιστικής παρατάξεως, εντεταγμένος τώρα στο Κ.Κ.Ε. εσ. Τα έγγραφα ντοκουμέντα δεν αμφισβητήθηκαν από κανένα μετά την δημοσίευσή τους και δεν μπορούν άλλωστε να αμφισβητηθούν. Έτσι επέχουν την θέση αμάχητου τεκμηρίου για την ιστορική κρίση.

Μέχρι τέλος του 1947 το Κ.Κ.Ε. λειτουργούσε ως νόμιμο κόμμα στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα, από την άνοιξη του 1946 είχε αρχίσει η ένοπλη δράση των κομμουνιστών ανταρτών εναντίον του Κράτους. Επί ένα διάστημα μεγαλύτερο του έτους το Κ.Κ.Ε. ισχυρίζονταν ότι η δράση των ανταρτών του οφείλεται στο ότι δημοκρατικοί πολίτες καταδιώκονται από το Κράτος της Δεξιάς και εξαναγκάζονται να αμυνθούν με τα όπλα καταφεύγοντας στο βουνό. Έτσι το κόμμα λειτουργεί με δύο μορφές: μια παράνομη και ένοπλη, μια νόμιμη και πολιτική. Στο μεταξύ, παρά τις διακηρύξεις του και παρ' όλα όσα μέχρι σήμερα λέγονται από πολλούς ερευνητές προσκειμένους στην αριστερά, ότι το αντάρτικο κίνημα ήταν αποτέλεσμα διώξεων και επεβλήθη δια της βίας στο Κ.Κ.Ε., αποδεικνύεται ότι, αντίθετα, η κομμουνιστική ηγεσία ήταν έτοιμη και προετοίμαζε μεθοδικά τον νέο γύρο του αίματος. Κατ' αρχήν υπάρχει η μαρτυρία του Γιάννη Ιωαννίδη και πολλών άλλων, αλλά και το ίδιο αυτό καθ' εαυτό το γεγονός ότι μετά την Βάρκιζα, το Κ.Κ.Ε. έκρυψε το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος του οπλισμού του και δεν το παρέδωσε. Περίμενε την νέα αναμέτρηση. Όσα στελέχη του χρησιμοποιήθηκαν για την απόκρυψη του οπλισμού, φυγαδεύτηκαν στο στρατόπεδο του Μπούλκες, επί γιουγκοσλαβικού εδάφους, ώστε να μη μπορούν - και αν το ήθελαν ή αν συνελαμβάνοντο - να μαρτυρήσουν.

Οι παραπάνω μαρτυρίες βεβαιώνουν ότι ο Εμφύλιος ήταν μέσα στα σχέδια του ΚΚΕ και του Στάλιν. Γι' αυτό ο Σιάντος καί ο Ιωαννίδης, κατά παράβαση της Συμφωνίας της Βάρκιζας, έκρυψαν τον καλύτερο οπλισμό του ΕΛΑΣ και έστειλαν στο Μπούλκες 5.000 μαχητικά και αφοσιωμένα στελέχη του. Θα αποτολμούσαν τέτοιες κινήσεις οι ηγέτες του ΚΚΕ χωρίς την έγκριση των Σοβιετικών; Σίγουρα όχι. Αρα η απόφαση των Σοβιετικών συντρόφων έκρινε τήν αναπόφευκτη συνέχεια. Και οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλαδος, πιστοί στην αρχή του «προλεταριακού διεθνισμού», στην αρχή δηλαδή ότι το ΚΚΣΕ ως ηγετική δύναμη του παγκόσμιου προλεταριάτου αποφασίζει και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα εκτελούν, έσπευσαν με μεγάλη προθυμία καί καμάρι να εκτελέσουν κι αυτή την απόφαση.

Γι' αυτό και ο Ζαχαριάδης αργότερα θά δήλωνε: «Εκπληρώσαμε το διεθνιστικό μας χρέος...».



Σε τι απέβλεπε ο Στάλιν μέ τήν θυσία των Ελλήνων συντρόφων του; Στο ερώτημα αυτό απαντά ο Βλαντάς, στο βιβλίο του «Εμφύλιος πόλεμος», σελ. 100:

«Μας επιβλήθηκε (ο ανταρτοπόλεμος) από την τότε ρωσική ηγεσία, γιατί αυτή δεν ήθελε να νικήσουμε αλλά να χρησιμοποιηθεί ένας σποραδικός ανταρτοπόλεμος στην Ελλάδα προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών ρωσικών κρατικών συμφερόντων».



Παρόμοια απάντηση δίνει καί ο Μπαρτζώτας, στο βιβλίο του «Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού», σελ. 126:

«Πολύ μεγάλη είναι η σημασία του αγώνα του Δ.Σ.Ε. για τα Βαλκάνια. Ο ΔΣΕ παλεύοντας τριάμιση χρόνια με το όπλο στο χέρι για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία στην Ελλάδα ενάντια στην κυβέρνηση της Αθήνας και την αμερικάνικη επέμβαση, αντικειμενικά βοήθησε τις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Ρουμανίας. Αυτό δήλωσε καθαρά στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στο 6ο συνέδριο του Βουλγάρικου ΚΚ ο γίγαντας της Λειψίας, ο Γ. Δημητρώφ, Γ. Γραμ. της Κ.Δ. μέχρι την αυτοδιάλυσή της το 1943 με τα λόγια: "Δεν ξέρετε σεις οι Έλληνες κομμουνιστές, ότι παλεύοντας με το όπλο στο χέρι την κυβέρνηση της Αθήνας και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τι πολύτιμες υπηρεσίες προσφέρετε αντικειμενικά στις γειτονικές σας Λαϊκές Δημοκρατίες, ποια είναι η διεθνής σημασία της πάλης σας...». 



Πολύτιμες λοιπόν υπηρεσίες, προσέφεραν οι νεκροί του εμφυλίου, στις ψευτολαϊκές ψευτοδημοκρατίες, δηλαδή στό Σοβιετικό αυτοκράτορα, Στάλιν. Συγκεντρώνοντας την προσοχή των κυβερνήσεων και της κοινής γνώμης των χωρών της Ευρώπης, μπορούσε ο Στάλιν να αρπάξει γιά τήν αυτοκρατορία του όσα περισσότερα κράτη μπορούσε. Να ολοκληρώσει την κατοχή της Πολωνίας και να δέσει οριστικά την Τσεχοσλοβακία με το πραξικόπημα του 1948. Ταυτόχρονα μπορούσε ο ιδεολογικός πρόγονος της Αριστεράς, να καταγγείλει στη διεθνή κοινή γνώμη την επεκτατικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στή χώρα πού ονομάζεται Ελλάδα. Μέ αυτές τίς απόψεις συμφωνεί καί ο Τάκης Λαζαρίδης, αλλά καί ο Woodhouse ο οποίος γράφει στό βιβλίο του "Τό μήλο της Εριδος":

Την αληθινή σημασία της αμερικανικής επεμβάσεως μπορεί να την δει κανείς στον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η ΕΣΣΔ, ο οποίος ήταν να αξιοποιήσει τα κεκτημένα της πλεονεκτήματα και να σταθεροποιήσει όσα δεν ήταν αρκετά σταθεροποιημένα. Η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία περισφίχθηκαν σ' ένα στενότερο εναγκαλισμό από την ΕΣΣΔ. Από την Τσεχοσλοβακία ως την Μαλαϊκή Χερσόνησο η περιφέρεια της σοβιετικής ισχύος επεκτάθηκε. Η Ελλάδα όμως έπρεπε προς το παρόν να αφεθεί στην τύχη της, ώσπου να φαινόταν καθαρά αν η αμερικανική επέμβαση ήταν τόσο αποφασιστική όσο δειχνόταν. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΗ, ΑΦΟΥ Η ΕΣΣΔ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, που έπρεπε να σταθεροποιηθούν και αξιοποιηθούν. Ήταν μια χρήσιμη αδέσποτη γη...

Στούς προηγούμενους έρχεται νά συμφωνήσει καί ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης, από τούς ελάχιστους σύγχρονους πολιτικούς άνδρες πού εστάθηκαν στό ύψος τους.

Γράφει στήν ιστοσελίδα του ο Πρόεδρος:

Ο συμμοριτοπόλεμος αποσκοπούσε εις τήν υλοποίησιν αφ'ενός του παλαιού, από τά τέλη του 19ου αιώνος, πανσλαβιστικού σχεδίου επεκτατικής καθόδου εις το Αιγαίον δια αποσπάσεως της Μακεδονίας από τήν Ελλάδα (εδαφικός της Πατρίδος μας ακρωτηριασμός), ανανεωθέντος δέ υπό Σταλινικήν επίνευσιν καί Τιτοϊκήν πρωτοβουλίαν υπό τήν μορφήν δημιουργίας, μετά των λοιπών εκτός Ελλάδος τμημάτων της γεωγραφικής Μακεδονίας, ξεχωριστού κράτους (Εθνικός του Ελληνισμού ακρωτηριασμός διά αποχωρισμού από αυτόν των Μακεδόνων καί διαγραφής έτσι έξη αιώνων ενδόξου εθνικής Ελληνικής Ιστορίας, αυτής των λεγομένων Ελληνιστικών χρόνων, από τού 3ου π.Χ. μέχρι καί τού 3ου μ.Χ. αιώνος) καί αφ' ετέρου εις τήν κομμουνιστικοποίησιν καί τής απομενούσης Ελλάδος. Συμμοριτοπολέμου δε εξαπολυθέντος μέ εθελόδουλα εγχώρια ενεργούμενα, ιδεολογικώς ομόφρονα τών ξένων επιβούλων. Συγκεκριμένως υπό μόνου του Κ.Κ.Ε., μέ επιστράτευσιν κομματικών στελεχών καί οπαδών του, αλλά καί σωρείας παραπλανηθέντων από απατηλήν συνθηματολογίαν καί αδίστακτον ψευδολογίαν αγνών καί ανυπόπτων Ελλήνων, ως καί χιλιάδων βιαίως, δι' επιδρομών εις τήν υπαιθρον χώραν, στρατολογηθέντων χωρικών, αρκετοί από τούς οποίους όμως, διδομένης ευκαιρίας, καί κατέφευγον, παραδιδόμενοι, εις τάς εθνικάς δυνάμεις. Αυτός ήτο ο ψευδώνυμος «Δημοκρατικός Στρατός»!

Καί δέν εδίστασε τό Κ.Κ.Ε. εις τόν ένοπλον αυτήν επιχείρησίν του ακρωτηριασμού της ιδίας Πατρίδος, αφού είχεν ήδη προηγουμένως, από τάς δεκαετίας του 1920, αποδεχθή ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΩΝ ΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ ΠΑΤΡΩΝΩΝ ΤΟΥ (3ης Διεθνούς, υπό τήν ηγεσίαν του βουλγάρου Δημητρώφ) ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ. Ετσι, ενώ οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί επεδίδοντο εις τό έργον της ανορθώσεως των χωρών των από τά ερείπια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, εδώ τό Κ.Κ.Ε. προεκάλεσε νέα πολλαπλάσια του πολέμου εκείνου δεινά, με δεκάδας χιλιάδας θυμάτων καί τεραστίας υλικάς καταστροφάς καί μέ μελανωτέραν σελίδα τό κατάπτυστον παιδομάζωμα, δηλαδή τήν διαρπαγήν χιλιάδων, συγκεκριμένως 28.010, μικρών Ελληνοπαίδων ηλικίας μόλις 3 εως 14 ετών της υπαίθρου χώρας από τούς γονείς των καί τήν βιαίαν μεταφοράν των εις γειτονικάς καί άλλας κομμουνιστικάς χώρας, διά νά μεταβληθούν εις γενιτσάρους, εχθρούς της Πατρίδος των.

Η απόπειρα βιαίας μεταβολής τού πολιτεύματος τής χώρας (Οπως εν προκειμένω από ελευθέρου δημοκρατικού εις καταπιεστικόν κομμουνιστικόν) συνιστά τό κακούργημα της εσχάτης προδοσίας [άρθρον 123 § 2 του προϊσχύσαντος μέχρι καί του 1950 Ποινικού Νόμου, Αρθρον 134 § 1 Β β του ισχύοντος Ποινικού Κώδικος]. Η επιχείρησις βιαίας αποσπάσεως εδάφους από τό ελληνικόν κράτος (Οπως εν προκειμένω της Μακεδονίας μας) συνιστά τό κακούργημα της προδοσίας [άρθρον 123 § 4 Ποινικού Νόμου, άρθρον 138 § 1 Ποινικού Κώδικος].

Τον Φεβρουάριο του 1946 συνήλθε η 2η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ που στην δημοσιευμένη απόφασή της άφησε ένα κενό καλυπτόμενο από αποσιωπητικά. Tα αποσιωπητικά κάλυπταν την απόφαση του Κόμματος για την έναρξη του ένοπλου αγώνα - απόφαση, που φυσικά, δεν μπορούσε να δημοσιευθή γιατί αποτελούσε ανοικτή ανταρσία και θα προκαλούσε τα ανάλογα κατασταλτικά μέτρα της κυβερνήσεως, εναντίον του νόμιμα λειτουργούντος ΚΚΕ. Το ότι τότε, τον Φεβρουάριο του 1946, αποφασίσθηκε η έναρξη του ένοπλου αγώνα επιβεβαιώνεται εκτός των άλλων επίσημα και από την απόφαση της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ που συνήλθε τον Οκτώβριο του 1949 στο εξωτερικό μετά την συντριβή στον Γράμμο και στο Βίτσι:

"Η 2η Ολομέλεια της Κ.Ε. τον ΚΚΕ, στις 12 του Φλεβάρη 1946, στην πρώτη επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανική και διεθνή κατάσταση, αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένοπλης λαϊκής πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφηνιασμό μέσα σε συνθήκες που η χώρα βρισκότανε κάτω από στρατιωτική φασιστική αγγλική κατοχή. Η ολομέλεια και κατοπινά η καθοδήγηση του ΚΚΕ πήραν υπόψη τους την ευνοϊκή διεθνή εξέλιξη, την ύπαρξη των λαϊκο - δημοκρατικών Βαλκανίων και καθόρισαν πορεία εξέλιξης... να ληφθούν γι' αυτό τα απαραίτητα μέτρα, περάσματος του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος ολοκληρωτικά στον ένοπλο αγώνα. Εναν αγώνα, που του δίνει τα χαρακτηριστικά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1940 - 45...."



Από τα απόρρητα αρχεία του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου που απεκάλυψε και δημοσίευσε τον Δεκέμβριο του 1979 στην εφημερίδα «Αυγή» ο ιστορικός Φίλιππος Ηλιού προκύπτει ότι τον Μάρτιο του 1946 ο Νίκος Ζαχαριάδης Γ. Γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ και αδιαφιλονίκητος ηγέτης του, ταξίδεψε νόμιμα στην Πράγα για να μετάσχη στο συνέδριο του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και, από την Πράγα, πήγε στην Κριμαία της Σοβιετικής Ενώσεως όπου συναντήθηκε με τον Στάλιν. Ο Στάλιν στή συνέχεια τον παρέπεμψε στον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας. Κατόπιν εντολής του τό ΚΚΕ κήρυξε αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 για την ανάδειξη Αναθεωρητικής Βουλής.

(Οποια πρωτοτυπία! Ποτέ τους δέν σεβάστηκαν αποφάσεις της Βουλής. Ποτέ δέν σεβάστηκαν τήν πλειοψηφία του λαού. Ποτέ δέν κατάλαβαν τί εστί δημοκρατία. Ποτέ δέν κατάλαβαν γιατί ο Σωκράτης προτίμησε νά πεθάνει, σεβόμενος τούς νόμους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αλλά ποιός νά τούς μάθει γιά τή δημοκρατία; ο Λένιν, ο Στάλιν ή ο Μπέρια; Ακόμα κάι σήμερα, στόν 21ο αιώνα, ξεχνούν τήν λαϊκή βούληση όπως αυτή εκφράζεται μέ τίς εκλογές καί τίς αποφάσεις πού κρίνουν τήν τύχη του Ελληνικού λαού, επιμένουν νά τίς παίρνουν οι ίδιοι μέ κραυγές στούς δρόμους, μέ ψευτοαπεργίες πού τίς αποφασίζουν οι συνδικαλιστές τους, μέ τίς παράνομες καταλήψεις καί μέ άλλες αντίστοιχες μεθοδεύσεις).

 

Ετσι ανήμερα των εκλογών, ο καπετάν Μπαρούτας, επικεφαλής ανταρτικής ομάδας από το Βέρμιο, επιτέθηκε στο Λιτόχωρο της Μακεδονίας, στις υπώρειες του Ολύμπου, κατέστρεψε τον Αστυνομικό Σταθμό καί σκότωσε όλους τους υπερασπιστές του χωροφύλακες. Ηταν η απάντηση των διεθνιστών της Αριστεράς στίς εκλογές. Οταν επέστρεψε ο Ζαχαριάδης από τό αφεντικό του, σε συγκέντρωση στή Θεσσαλονίκη, διακήρυξε ότι «Αμα χρειασθεί θα γεμίσει ο τόπος από Μπαρούτηδες, θα αντηχήση ξανά ο θούριος "Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα", ....». 



Νίκος Ζαχαριάδης: ένας δογματικός κομμουνιστής, γεννημένος στη Χαλκηδόνα της Κωνσταντινούπολης, εν έτει 1902. Εκπαιδευμένος στα νιάτα του στη Μόσχα, έγινε αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στα 1934. Διεθνιστής, αρνησιπάτρις καί αρνησίθρησκος. Εφτυσε τά κόκκαλα των σφαγμένων παππούδων του στή Μικρά Ασία καί προσκύνησε τόν Λένιν καί τόν Στάλιν. Εφερε στήν πατρίδα μας αμέτρητες συμφορές καί ήταν υπεύθυνος γιά τόν θάνατο χιλιάδων Ελλήνων στό συμμοριτοπόλεμο πού προκάλεσε. Ενα άτομο πού τό διαφύλαξαν οι Εγγλέζοι στό Νταχάου, όπου οι Ναζί εξόντωναν καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους. Μάλιστα τον έφεραν στήν Ελλάδα καί με στρατιωτικό αεροπλάνο, γιά νά εξασφαλίσουν στά σίγουρα τήν παρουσία του εδώ.

Θά ερχόταν καί θά δήλωνε: «Η Βάρκιζα ήταν μια ανάπαυλα για την ανασυγκρότηση των λαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων μπροστά στην καινούρια αποφασιστική αναμέτρηση που έρχεται αναπόφευκτα. Ποια ήταν η στρατηγική του ΚΚΕ κατά την μεταβαρκιζιακή περίοδο;... Ήταν η στρατηγική του υποχωρητικού ελιγμού, για να διατηρήσουμε και να ανασυντάξουμε τις κύριες δυνάμεις και εφεδρείες, για να περάσουμε στην καινούργια επίθεση».

Ο βρυκόλακας ήθελε καί άλλο αίμα, δέν του έφτανε όσο είχε χυθεί. Βρυκόλακας όμως ήταν καί ο Τσώρτσιλ, πού ανάγκασε τήν Δεξιά κυβέρνηση των ανδρείκελων, νά κάνει διώξεις κατά ενόχων καί αθώων, γιά νά δημιουργήσει τίς προϋποθέσεις εκείνες νά ξαναπάρουν τά όπλα οι Αριστεροί καί νά εξαπολύσουν τόν συμμοριτοπόλεμο. Ήδη ο περίφημος πράκτοράς τους, ο παπά Δημήτρης θά δήλωνε εκείνες τίς ημέρες, στόν στρατηγό Βεντήρη, ότι πρέπει νά βοηθήσουν τόν Ζαχαριάδη νά συνεχίσει τό έργο του καί ότι η τρομοκρατία κατά της Αριστεράς ήταν ότι πρέπει. Τά παιχνίδια λοιπόν των Αγγλων καί των Σοβιετικών θά συνεχίζονταν γιατί έπρεπε να ακολουθήσει καί ο δεύτερος γύρος του εμφυλίου πολέμου. 

Ακολουθούν αποσπάσματα από τό "Ριζοσπάστη" σχετικά μέ τίς διώξεις των Αριστερών εκείνης της περιόδου καί τήν αποχή από τίς εκλογές του 1946:

Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε, αλλά δεν εφαρμόστηκε από τη δοσίλογη Δεξιά και τους Αγγλους προστάτες της. Η συμφωνία προέβλεπε την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη, την ισοτιμία και δημοκρατία για όλους, την ελεύθερη εκδήλωση των πολιτικών φρονημάτων, το σεβασμό των ατομικών ελευθεριών και την κατάργηση κάθε ανελεύθερου νόμου. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τήρησαν τους όρους της συμφωνίας, υποχρεώνοντας τους μαχητές του ΕΛΑΣ να παραδώσουν - με συντριμμένη καρδιά - τα τιμημένα στις μάχες, κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους, όπλα. Αντίθετα, η δοσίλογη Δεξιά, με τη βοήθεια και καθοδήγηση των Άγγλων ιμπεριαλιστών, όχι μόνο τους παραβίασε και τους ποδοπάτησε, αλλά χρησιμοποίησε το γεγονός αυτό, για να κερδίσει χρόνο και να οργανώσει το μεταπολεμικό κράτος της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας από δοσιλόγους και συντηρητικά στοιχεία. Πρώτιστος στόχος της, η συντριβή του λαϊκού δημοκρατικού κινήματος της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, προγεφύρωμά τους στα Βαλκάνια, ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Για την εφαρμογή και επιτυχία αυτού του στόχου, την εξόντωση του ΕΑΜικού κινήματος και της Αριστεράς, εξαπολύθηκε αιματηρό τρομοκρατικό όργιο κατά των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης. Εκτός από τις επίσημες κρατικές δυνάμεις (που δεν τους επαρκούσαν) το κράτος, με την υπόδειξη και καθοδήγηση των Αγγλων, συγκρότησε ένα τεράστιο παρακράτος με δυνάμεις κρούσης. Διάφορες ληστοσυμμορίες, όπως των Σούρλα, Καλαμπαλίκη, Μαγγανά, Βουρλάκη, Αντών Τσαούς, κ.ά. Στα χρόνια αυτά, δρούσαν στην Ελλάδα 166 μικρές και μεγάλες συμμορίες. Οι συμμορίες αυτές αποτελούνταν από δοσίλογους, συνεργάτες των κατακτητών, ταγματασφαλίτες, κακοποιούς, ένοπλες φασιστικές ομάδες, που εφάρμοζαν τη σφαγή και τη λεηλασία. Σκότωναν, έκαιγαν, βίαζαν γυναίκες και κορίτσια. Μέσα σ' ένα χρόνο, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, βιάστηκαν 165 γυναίκες και κούρεψαν σύριζα τα μαλλιά σε εκατοντάδες άλλες ΕΠΟΝίτισσες. Εγιναν ομαδικές συλλήψεις, άγρια βασανιστήρια, ομαδικές δολοφονίες.

Ο καθηγητής Α. Σβώλος, που περιόδεψε τη Μακεδονία, δήλωσε στις 3 Νοέμβρη 1945, στους δημοσιογράφους, ότι "οι μοναρχοφασιστικές οργανώσεις ασκούν φρικιαστική τρομοκρατία,. Στις διώξεις, τις συλλήψεις, στα βασανιστήρια συμμετέχουν και άνδρες των Σωμάτων Ασφαλείας". Στην Πελοπόννησο - Πάτρα, Κόρινθο - οι ηγέτες του ΕΑΜ, Πασαλίδης - Λούλης - Ν. Γρηγοριάδης δέχτηκαν επιθέσεις από δεξιούς τρομοκράτες και τραυματίστηκαν. Τον Αύγουστο του 1946 ο Κώστας Βιδάλης, συντάκτης του «Ριζοσπάστη», δολοφονείται στο χωριό Μελλία Στις 17 Οκτώβρη 1945 ομάδα Χιτών δολοφόνησε στην Πάτρα, τον πιεστή της ΕΑΜικής εφημερίδας "Ελεύθερη Αχαΐα", Νίκο Σπυρόπουλο και την επομένη, στη διάρκεια της πάνδημης κηδείας του, η Αστυνομία έκανε χρήση των όπλων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ο χαρτεργάτης, Ι. Ελευθεριάδης και ο αστυφύλακας Παν. Μπελεζώνης, που είχε αρνηθεί να πυροβολήσει. Στην Αθήνα, με την ανοχή της Αστυνομίας, οι Χίτες κακοποίησαν τους ΕΛΑΣίτες, που πουλούσαν τον "Ριζοσπάστη". Εκαψαν τα γραφεία του ΚΚΕ στην Καισαριανή και σκότωσαν δύο στελέχη του ΚΚΕ, τον Κ. Μακαρώνα και τον Γ. Γιώση. Στη Θεσσαλία, οι Σούρληδες έπιασαν και έσφαξαν τον κομμουνιστή δημοσιογράφο Κώστα Βιδάλη. Την ανάκριση και τη σφαγή παρακολούθησε και Αγγλος αξιωματικός. Στο Βόλο συνέλαβαν 11 πατριώτες και τους εκτέλεσαν έξω από την πόλη, ύστερα από τη δολοφονία του τρομοκράτη Μαριόλη. Στην Αθήνα, στην πλατεία Ομονοίας, το επίσημο κράτος της ΕΣΑ συνέλαβε την δασκάλα Πέπη Καραγιάννη. Την υπέβαλαν σε αφάνταστα βασανιστήρια, τη βίασαν μέσα σε κρατική υπηρεσία και τελικά την καταδίκασαν για κατασκοπία.

Το 1946, η τρομοκρατία εντείνεται περισσότερο. Συνεχίζονται οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες, οι βιασμοί γυναικών. Οι συμμορίες και οι παρακρατικοί καταλαμβάνουν πόλεις και χωριά. Στη Νάουσα, στις 15 Γενάρη 1946, δυνάμεις της Χωροφυλακής και της Εθνοφυλακής κύκλωσαν την πόλη και συνέλαβαν 400 δημοκράτες. Σκότωσαν τον πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Νάουσας, Γιώργο Ρουτήρα. Εκαψαν και κατέστρεψαν γραφεία εργατικών σωματείων και οργανώσεων, των εφημερίδων του Κόμματος και του ΕΑΜ. Στην Πελοπόννησο, το Γενάρη πάλι του '46, η συμμορία του Μαγγανά, με επικεφαλής τον ίδιο, μπήκαν στην Καλαμάτα, στη Σπάρτη και το Γύθειο και έκαναν ομαδικές σφαγές. Στο Γύθειο δολοφόνησαν 32 φυλακισμένους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Στην Καλαμάτα, κατέλυσαν τις αρχές και δολοφόνησαν 4 δημοκρατικούς πολίτες. Η Χωροφυλακή συνέλαβε 32 χίτες και τους έκλεισε στο κρατητήριο. Επειτα απ' αυτό, δυο και παραπάνω χιλιάδες οπλισμένοι Χίτες, απ' όλη τη Μεσσηνία, κύκλωσαν την Καλαμάτα και αφού μπήκαν στην πόλη, κατέλαβαν τα κεντρικά σημεία και πήραν μαζί τους, ως ομήρους, 150 δημοκρατικούς πολίτες.

Την 1η Ιούλη 1946 μπήκαν σε λειτουργία τα πρώτα 11 έκτακτα στρατοδικεία στη Θεσσαλονίκη, στα Γιαννιτσά, στο Κιλκίς, στις Σέρρες, στη Δράμα, στην Ξάνθη, στην Αλεξανδρούπολη, στα Γιάννινα, στην Κοζάνη, στη Λάρισα και τη Φλώρινα. Και στις 16 του ίδιου μήνα, στο Επταπύργιο της Θεσσαλονίκης, έγιναν οι δύο πρώτες εκτελέσεις δημοκρατικών πολιτών, του Σαπρανίδη και του Κελέμη. Στις 26 Ιούλη εκτελέστηκαν στα Γιαννιτσά 6 καταδικασμένοι σε θάνατο. Ανάμεσά τους και η νεαρή δασκάλα Ειρήνη Γκίνη. Ηταν η πρώτη γυναίκα, που εκτελέστηκε από στρατοδικείο, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους. Από τις αρχές του 1947, η κυβέρνηση της Αθήνας έστρεψε την προσοχή της σε δύο κύρια κατευθύνσεις: Στην παραπέρα ένταση της φασιστικής τρομοκρατίας, για τη συντριβή του λαϊκού κινήματος και στη συγκρότηση και τον εξοπλισμό του στρατού. Στην Αθήνα, στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις γίνονται μπλόκα, όπως τον καιρό της Κατοχής. Παραβιάζεται το οικογενειακό άσυλο και συλλαμβάνονται κατά εκατοντάδες οι δημοκρατικοί πολίτες, που κλείνονται στις φυλακές ή στέλνονται στα νησιά της εξορίας. Δημιουργήθηκαν τρία ακόμη στρατόπεδα, της Μακρονήσου, του Τρίκκερι και της Γυάρου.

Οσο πλησίαζε η μέρα των εκλογών, τόσο πιο πολύ γινόταν συνείδηση ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνεται λόγος για δυνατότητα αδιάβλητης έκφρασης της λαϊκής θέλησης. Το γεγονός αυτό το αντιλαμβανόταν και ο πρωθυπουργός Θ. Σοφούλης, ο οποίος, λίγες μέρες πριν την 31η Μάρτη του '46, δήλωνε: "Σήμερον οφείλω να ομολογήσω ότι δεν υπάρχουν αι απαραίτηται προϋποθέσεις, τουλάχιστον διά το Κόμμα των Φιλελευθέρων, προς διεξαγωγήν εκλογών. Αι πληροφορίαι μου εξ όλης της Ελλάδας είναι ότι ελευθερία κινήσεως και ελευθερία εκδηλώσεως φρονήματος δεν υφίστανται παρά μόνον διά τους μοναρχικούς". Οι δηλώσεις αυτές θορύβησαν τη Μεγάλη Βρετανία και ο υπουργός των Εξωτερικών της, Μπέβιν, έσπευσε να "συμμαζέψει" τον υποτακτικό του Ελληνα πρωθυπουργό. Στις 4 Μάρτη, ο υπουργός Τύπου Ηρακλής Πετμεζάς δηλώνει ότι είναι εθνική ανάγκη να αποτραπεί η διεξαγωγή των εκλογών στις 31 Μάρτη, γιατί θα πρόκειται για εκλογές μονόπλευρες. Με το αίτημα της ματαίωσης των εκλογών, θα παραιτηθούν 11 μέλη της κυβέρνησης: Ι. Πελτέκης, Ν. Καζαντζάκης, Γ. Καρτάλης, Γ. Νόβας, Γ. Μπουρδάρας, Σ. Μερκούρης, Αλ. Μυλωνάς, Χρ. Ευελπίδης, Π. Ευριπαίος, Γ. Παπάς, Ι. Γεωργάκης. Οι περισσότεροι απ' αυτούς ακολούθησαν στην παραίτηση τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γ. Καφαντάρη, ο οποίος παραιτήθηκε στις 9/3, απευθύνοντας προς τους υπεύθυνους της εκλογικής παρωδίας δριμύτατο "κατηγορώ": "Εχει καταστή ο βίος αβίωτος των δημοκρατικών πολιτών - δήλωνε ο Καφαντάρης. ...Αι επικείμεναι εκλογαί θα κυριαρχούνται υπό της νοθείας και της βίας... θα αποτελούν ασύλληπτον χίμαιραν. Το 1935 επαναλαμβάνεται υπό πολύ απαισιώτερους οιωνούς. Η Δεξιά κατόρθωσε να καταστήση τελείως υποχείριόν της το κράτος και να ασκή διά των συμμοριών της και των οργάνων της τάξεως, των οποίων ο ακραιφνής φιλοφασισμός εξησφαλίσθη δι' επανειλημμένης αυστηράς επιλογής, ανεξέλεγκτον επί των πληθυσμών βίαν...".

Φωτιά καί Τσεκούρι



«Υπάρχει ένα βαθύ ποτάμι πού χωρίζει τίς δύο ιδεολογίες. Αυτό τό ποτάμι πρέπει νά κοκκινήσει από αίμα γιά νά επικρατήσει μία από τίς δύο ιδεολογίες»


Άρης Βελουχιώτης

Στίς 15 Δεκεμβρίου 1945, στό Πετρίτσι της Βουλγαρίας, έγινε μια σύσκεψη της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. μέ Γιουγκοσλάβους και Βούλγαρους αξιωματικούς. Εκεί ελήφθη η απόφαση να αναδιοργανωθούν οι Έλληνες αντάρτες σε σώμα που θα ονομαζόταν "Δημοκρατικός Στρατός", γιά νά αγωνισθούν γιά τήν ανατροπή του "φασισμού" στήν Ελλάδα. Οι Γιουγκοσλάβοι καί οι Βούλγαροι σύντροφοι υποσχέθηκαν υλική καί ηθική βοήθεια. Κέντρα ανεφοδιασμού δημιουργήθηκαν στίς δύο χώρες του "Σιδηρού Παραπετάσματος", και ένα μεγάλο στρατόπεδο στο Μπούλκες, όπου ήδη εφιλοξενούντο μερικές χιλιάδες ανταρτών, παρεχωρήθη για την εκπαίδευση του "Δημοκρατικού Στρατού". 

Η ημερομηνία της πραγματικής αρχής των επιχειρήσεων είναι η 31η Μαρτίου 1946, δηλαδή η ημέρα της επιθέσεως στό Λιτόχωρο. Ακολούθησαν καί άλλες παρόμοιες επιθέσεις σέ απομονωμένους σταθμούς χωροφυλακής. Η τακτική ήταν παντού η ίδια: σύγχρονη επίθεση, κατά μικρές ομάδες, από διάφορες κατευθύνσεις. Συντονισμένη προσπάθεια εναντίον του Σταθμού Χωροφυλακής και εξολόθρευση των ανδρών του. Σφαγή ή και ακρωτηριασμός του επικεφαλής, αν συνελαμβάνετο. Εκτέλεση μερικών πολιτών, γνωστών ως παραγόντων της Δεξιάς. Ταχεία απομάκρυνση με αρπαγή τροφίμων καί βίαιη στρατολόγηση νέων.

Στις 14 Σεπτεμβρίου, έγινε επίθεση κατά του χωριού Αλιάκμων, στίς 19 κατά της Πυρσόγιαννης, πολύ κοντά στα αλβανικά σύνορα, όπου ο διοικητής του Σταθμού Χωροφυλακής, ο υπομοίραρχος Κούρκουλας -επονομαζόμενος "το Λιοντάρι"- εσφάγη έπειτα από τρομερή άμυνα. Ακολούθησε εισβολή στά Σούρμενα, κοντά στα γιουγκοσλαβικά σύνορα καί στήν κωμόπολη Δεσκάτη, όπου έλαβαν μέρος ο καπετάν Υψηλάντης, η ληστοσυμμορία του Ζαραλή και μια συμμορία Αλβανών. Η κωμόπολη υπέστη επίθεση την αυγή από διάφορες κατευθύνσεις. Την υπερασπίζονταν οι χωροφύλακές της και ένας ασθενής λόχος του Στρατού. Η σύγκρουση διήρκεσε έως τις 9 το βράδυ, όταν η φρουρά της κωμοπόλεως, αντιλαμβανόμενη ότι κινδύνευε να εκμηδενισθή, αντεπετέθη, διέσπασε τον κλοιό, και απεσύρθη στα γύρω υψώματα. Η φρουρά άφηνε επί τόπου, εκτός από πολλούς αγνοούμενους και τραυματίες, 47 νεκρούς. Μεταξύ αυτών υπήρχαν δύο αξιωματικοί, που τα σώματά τους ανευρέθησαν αργότερα ακρωτηριασμένα. Τόν Οκτώβρη ακολούθησε επίθεση κατά της Νάουσας. Αλλά εκείνη η νύκτα δεν υπήρξε τόσο τυχερή για τους αντάρτες, όπως η νύκτα της Δεσκάτης. Ο Σταθμός Χωροφυλακής, ισχυρότερος του συνήθους, αμύνθηκε αποτελεσματικά, και ο κυκλωμένος λόχος κατόρθωσε να διασπάσει τον εχθρικό κλοιό και να επιδείξει απρόβλεπτη μαχητικότητα. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 2ας Οκτωβρίου, ενώ ο λόχος έμπαινε στη Νάουσα, οι χωροφύλακες έβγαιναν από το Σταθμό τους και αντεπετίθεντο. Μετά από μερικές οδομαχίες, οι αντάρτες υποχώρησαν ατάκτως. 



Το καλοκαίρι του 1946, ο Μάρκος πήρε εντολή, να βγει στο βουνό να συγκροτήσει κανονικό παρτιζάνικο στρατό καί τό Σεπτέμβρη, τή μέρα του Δημοψηφίσματος για τον Βασιλέα, βρισκόταν στο Βελιγράδι, γιά να συντονίσει τή βοήθεια από τόν Τίτο. Ο Μάρκος Βαφειάδης είχε γεννηθεί στη Μικρά Ασία το 1906, καί τό 1923 κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα στη Θεσσαλονίκη. Στην Κατοχή, ήταν Πολιτικός Επίτροπος του ΕΛΑΣ Μακεδονίας, αλλά του άρεσαν ιδιαιτέρως τα στρατιωτικά θέματα. Σε υπόμνημά του προς τον Στάλιν, τον Σεπτέμβριο του 1946, το Κ.Κ.Ε. ανήγγειλε ότι διέθετε 4.000 αντάρτες που σύντομα θά έφταναν τον αριθμό των 20.000. 

Στήν αντιπέρα όχθη, η κυβέρνηση έκανε δημοψήφισμα γιά τόν Βασιλιά, καί στίς 27 Σεπτεμβρίου, ο Γεώργιος ο Β' επέστρεφε στην Ελλάδα. Ο λαός κουρασμένος από τά μαρτύρια των προηγούμενων ετών, μέ συντριπτική πλειοψηφία στήριζε την επιστροφή του Γεωργίου. Ήλπιζε ότι όλες αυτές οι επιθέσεις ήταν ανοργάνωτες καί γινόνταν από συμμορίες μέ σκοπό τήν αρπαγή καί τή ληστεία. Ετσι αυτός ο πόλεμος θά ονομάζονταν Συμμοριτοπόλεμος, μία ονομασία πού θά τήν διατηρούσε μέχρι τήν δεκαετία του 1980. 



Μία άλλη συνέπεια αυτής της τακτικής των τότε διεθνιστών της Αριστεράς, ήταν η αποτυχία των εθνικών μας διεκδικήσεων. Ο πραιώνιος πόθος τους Γένους μας γιά ενσωμάτωση Βορείου Ηπείρου καί Κύπρου θά έμενε χωρίς δικαίωση. Μία Ελλάδα ταπεινωμένη στή δίνη του εμφυλίου πολέμου ήταν ανίκανη νά επιβάλλει τό Δίκαιό της.

(Οι Σύμμαχοι θά μας πρόδιδαν ακόμα μία φορά καί αυτό μέ κάνει πάντα νά διαλογίζομαι γιατί μπήκαμε σε αυτόν τον πόλεμο. Γιατί τόσους νεκρούς γιά εκείνους πού λίγα χρονιά πρίν, παρατηρούσαν τίς σφαγές των χριστιανών από τούς Νεότουρκους στή Μικρά Ασία, γιά εκείνους πού χάζευαν τά πτώματα στήν προκυμαία της Σμύρνης, γιά αυτούς πού αργότερα θά προκαλούσαν τά Δεκεμβριανά του 1944, τά Σεπτεμβριανά του 1955, τήν Κύπρο του 1955 καί του 1974 καί ίσως τώρα το μοίρασμα του Αιγαίου, της Μακεδονίας, της Δυτικής Θράκης..... Γιατί τόσες θυσίες γιά νά κυβερνούν σήμερα Αγγλοι καί Αμερικάνοι; Τί θά μας κόστιζε η ουδετερότητα; Βλάφτηκε η ουδέτερη τότε Τουρκία; Η φιλοφασιστική τότε Αλβανία καί η φιλοναζιστική τότε Κροατία, δέν ανταμοίφθηκαν επαρκώς ύστερα από πενήντα χρόνια από τούς αγνώμονες Δυτικούς;)



Παρακάτω παρατίθεται απόσπασμα από τό βιβλίο "Ξενοκρατία", όπου διαφαίνεται η πολιτική των Αγγλων καί του Ζαχαριάδη (δηλαδή του Στάλιν) νά μας στείλουν σέ νέο αιματοκύλισμα:

Το 1935 η Αγγλία είχε κάνει το παν για την επάνοδό του βασιλιά -βρισκόταν και τότε εξόριστος από το 1923- για να εγκαταστήσει στην Ελλάδα ένα απολύτως αγγλόφιλο καθεστώς εν όψει του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1946 οι Άγγλοι επανέφεραν τον Γεώργιο, για να τοποθετήσουν πάλι στον ελληνικό θρόνο -ο οποίος τότε ασκούσε ουσιαστικές εξουσίες– έναν άνθρωπο πιστά αγγλόφιλο, εν όψει του ψυχρού πολέμου........

Οι καταδικαζόμενοι κομμουνιστές σε θάνατο, έπρεπε να εκτελεσθούν υποχρεωτικώς μέσα σε τρία 24ωρα, εκτός αν διδόταν χάρις. Την 21 Ιουνίου συγκροτήθηκαν τα πρώτα 11 στρατοδικεία στις πόλεις: Θεσσαλονίκη, Κιλκίς, Γιαννιτσά, Δράμα, Σέρρες, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη, Φλώρινα, Κοζάνη, Ιωάννινα, Λάρισα. Την 16 Ιουλίου έγιναν στη Θεσσαλονίκη οι δύο πρώτες εκτελέσεις καταδικασθέντων από έκτακτα στρατοδικεία. Και την 26 Ιουλίου τουφεκιζόταν στα Γιαννιτσά η πρώτη γυναίκα που εξετελέσθη από συστάσεως του ελληνικού κράτους: Μια νεαρή κομμουνίστρια δασκαλίτσα, η Ειρήνη Γκίνη. Βέβαια, το κράτος - ανεξάρτητα αν ήταν κράτος της δεξιάς - αντιμετώπιζε ζήτημα ζωής ή θανάτου και ήταν αναπότρεπτο, έτσι ή αλλιώς, να παλέψει με κάθε μέσο. Αλλά η επίσημη Αγγλία από το Λονδίνο και με τους εκπροσώπους της στην Αθήνα, εννοούσε να εξωθεί τη δραστικότητα των μέτρων στο έπακρο, εξαλείφοντας στη γένεσή της κάθε προσπάθεια κατευναστικής και συμβιβαστικής πολιτικής....

Οι Άγγλοι ΕΚΑΝΑΝ ΟΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΗΘΕΛΑΝ. Και διάτασσαν όλο και ευρύτερη κινητοποίηση δυνάμεων για να ριφθούν στον πόλεμο. Ο στρατηγός Ρόλινγκς τότε αποφάσισε την χρησιμοποίηση και των αξιωματικών των ταγμάτων Ασφαλείας. Πολλοί από τους αξιωματικούς αυτούς, δεν μπορεί να μην το παραδεχθεί κανείς, αν θέλει να είναι δίκαιος και αντικειμενικός, υπήρξαν θύματα των συνθηκών της κατοχής. Είχαν όμως αφορισθεί πάνω από δέκα φορές τα Τάγματα Ασφαλείας στη διάρκεια της Κατοχής από όλες τις επίσημες αρχές, ελληνικές -εκτός των κατοχικών βέβαια- και συμμαχικές. Είχαν αναμιχθεί σε φοβερές σκληρότητες κατά Ελλήνων και είχαν στιγματισθεί με ενέργειες ορισμένων διοικητών τους, όπως του συνταγματάρχου Δ. Π. Παπαδόγκωνα, που από την Σπάρτη (26 Ιουλίου 1944) τηλεγραφούσε την συμπάθειά του προς τον Χίτλερ, όταν έγινε η εναντίον του απόπειρα..... Με τέτοιο παθητικό, ούτε η κυβέρνηση Πλαστήρα, ούτε οι κυβερνήσεις Βούλγαρη, ούτε η κυβέρνηση του δημοκρατικού κέντρου το 1945-1946 είχαν σκοπό να χρησιμοποιήσουν τους αξιωματικούς των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Τι δρόμο θα ακολουθούσε το ΚΚΕ; Ο Ζαχαριάδης με τα γεράκια του υποστήριζε ότι, όπως μπόρεσε δυναμικά, ο ελληνικός λαός να αντιμετωπίση έως τώρα την ιταλική, την γερμανική και την αγγλική αυτοκρατορία, έτσι θα αντιμετώπιζε και την αμερικανική. Υπήρχαν όμως και τα περιστέρια στην ηγετική ομάδα του Κ.Κ.Ε. Αλλά κατά σύμπτωση; εκείνη ακριβώς την εποχή οι τάξεις τους αραίωσαν από δύο αιφνιδίους θανάτους.

Μια εβδομάδα μετά την εξαγγελία του Δόγματος Truman, την 20 Μαρτίου 1947, ένας παλιός Ελασίτης, ο κρεοπώλης Χρήστος Βλάχος, δολοφονούσε στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Αγίας Σοφίας, με τρεις σφαίρες τον Γιάννη Ζεύγο, που ήταν γνωστός ως μετριοπαθές ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ. Ποτέ δεν εγνώσθη ποια ήταν τα πραγματικά ελατήρια που κίνησαν το χέρι του δολοφόνου.....

Ακριβώς δύο μήνες αργότερα, την 20 Μαίου 1947, ο Γιώργης Σιάντος υπέκυπτε από καρδιακή προσβολή στην κλινική του καθηγητού Κόκκαλη. Και πάλι οι φήμες διασταυρώθηκαν πάνω στο πτώμα του. Οι δεξιοί ισχυρίζονταν ότι ο Ζαχαριάδης έβαλε τον Κόκκαλη να δολοφονήσει τον Σιάντο - ο Κόκκαλης ήταν στέλεχος του ΚΚΕ - για να απαλλαγή και από τις δικές του τροχοπέδες. Αντιστρόφως, ο Ζαχαριάδης ισχυρίζονταν ότι η Intelligence Service δολοφόνησε τον άρρωστο παλαίμαχο κομμουνιστή. Αυτή την κατηγορία τη διατύπωσε αργότερα, το 1950, ο αρχηγός του ΚΚΕ. Γιατί όμως η Intelligence Service; Επειδή ο Ζαχαριάδης είχε διακηρύξει ότι ο Σιάντος ήταν πράκτορας της Intelligence. Και κατά την γνώμη του, αφού τον είχε ανακαλύψει, η οργάνωση φρόντισε να τον εξαποστείλει ώστε αν συνελαμβάνετο, να μην προβεί σε αποκαλύψεις...

Προδότης ο Σιάντος; Ένας ακόμη μύθος; Πάντως, την κατηγορία κατά του Γεωργίου Σιάντου, του μαχητικού αρχηγού των κομμουνιστών κατά την Κατοχή, την διατύπωσε ένα άλλο στέλεχος του ΚΚΕ, ο Δημήτριος Βλαντάς, ο οποίος την 3 Απριλίου 1973 την τεκμηρίωσε ως εξής: «Ο Σιάντος ήταν προδότης... ήταν πάντοτε προβοκάτορας και κατά την γνώμη μου πράκτορας της Intelligence Service. Έτσι μπόρεσε και έπαιξε τον ρόλο του για να πνίξη το κίνημα της εθνικής αντίστασης στην Κατοχή και μετά στην περιπέτεια του Δεκέμβρη». Άλλωστε, ο ίδιος ο Βλαντάς αποκαλύπτει ότι και ο Ζαχαριάδης μετά τον ανταρτοπόλεμο είχε κατηγορηθεί ως πράκτορας και βρισκόταν στην Σοβιετική Ένωση, για τον λόγο αυτόν, υπό παρατήρηση επί 15 ολόκληρα χρόνια. Πάντως όμως, ανεξάρτητα από τις αλληλοκατηγορίες περί πρακτόρων και Intelligence, ο θάνατος του Γ. Σιάντου την κρίσιμη εκείνη περίοδο απελευθέρωσε τα χέρια του Ζαχαριάδη και του επέτρεψε ευκολότερα να εφαρμόσει την απόφασή του: Πόλεμος και κατά των Αμερικανών μέχρι τέλους.

Ξέρουμε τώρα πώς η απόφαση εκείνη οδήγησε στην καταστροφή το ΚΚΕ και όλη την αριστερά. Ο Ζαχαριάδης έπεσε στην παγίδα, ενώ η Μόσχα τηρούσε πάντα επίμονη σιγή, χωρίς να εκφέρει ούτε τον χρησμό μιας συλλαβής για να τον βοηθήσει. Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΦΕΡΕ ΤΗ ΜΟΣΧΑ, γιατί εξέθετε έτσι διεθνώς την επέμβαση των δυτικών στην Ελλάδα και ταυτοχρόνως δικαιολογούσε τις δικές της επεμβάσεις, όπως και την προπαγάνδα της μέσα στους δορυφόρους της. Και για τις δυο Υπερδυνάμεις λοιπόν, ο ελληνικός λαός αποτελούσε πιόνι πολιτικής και τίποτα άλλο. Θα ήταν ευκολότατο, αν ήθελαν, να διατηρηθεί η ισορροπία στην περιοχή αυτού του κόσμου, κατά τρόπο σταθερό, υγιή, προοδευτικό, ανθρωπιστικό. Δυτικοί και Ρώσοι να συμφωνούσαν και να χάριζαν ειρήνη και δημοκρατία στην Ελλάδα. Αλλ' οι μεν πρώτοι αρκέσθηκαν στην αλλαγή φρουράς μέσα στο απλό πλαίσιο της διεξαγωγής του πολέμου. Και οι δεύτεροι, με την σκόπιμη σιγή τους, επεκύρωσαν τη συνέχισή του, ώστε να τον εκμεταλλευθούν προπαγανδιστικώς.

Διαβάζοντας τό αφιέρωμα του "Ριζοσπάστη" στόν "Δημοκρατικό Στρατό", παρατηρώ μέ θλίψη ότι ύστερα από εξήντα χρόνια, οι διεθνιστές παραμένουν αμετανόητοι, δογματικοί καί αρτηριοσκληρωτικοί. Ενώ ύστερα από απαίτησή τους, έχει παραγραφεί από τά σημερινά κείμενα ο όρος "Συμμοριτοπόλεμος", αυτοί επιμένουν νά ονομάζουν τούς τότε, (αλλά καί τούς σημερινούς αντιπάλους τους) μοναρχοφασίστες, αντίδραση καί άλλα σχετικά. Στούς αριστερούς αντάρτες δέν καταλογίζουν ούτε μισό παράπτωμα, αλλά μόνο ηρωϊκά κατορθώματα. Ηταν ήρωες, ήταν μάρτυρες, ήταν αγωνιστές, ήταν σωτήρες καί όοοολα τά έκαναν γιά τό δίκαιο του λαού!!! Οοοολα τά εκλήματα τά έκαναν οι Δεξιοί, οι αμερικανόδουλοι, οι φασίστες.

(Αυτός ο ναρκισισμός συνεχίζεται καί στίς μέρες μας. Οι Αριστεροί θεωρούν τούς εαυτούς τους προοδευτικούς, αγωνιστές, δημοκράτες, ενώ τούς αντιπάλους συντηρητικούς, φασίστες καί ακροδεξιούς. Αυτοί μέ τό 10% εκπροσωπούν τίς λαϊκές τάξεις καί πρέπει τό υπόλοιπο 90% νά αποδέχεται τίς υστερικές τους κραυγές στίς πορείες, τίς ψευτοκαταλήψεις, τούς βανδαλισμούς στά Πανεπιστήμια, τό κάψιμο των αυτοκινήτων καί τίς ψευτοαπεργίες. Οι εκλογές, καί η ετυμηγορία της πλειοψηφίας γι' αυτούς είναι ασημαντότητες).

Τό μακελάρη Στάλιν συνεχίζουν νά τόν θεωρούν Θεό τους καί τό καθεστώς του παράδεισο. Παραλογισμός μέχρι τρέλλας. Φυσικά ούτε υπάρχει περίπτωση νά τούς πρόδωσε καί νά τούς χρησιμοποίησε γιά τά δικά του σχέδια. Τό μοίρασμα του κόσμου δέν τό πληροφορήθηκαν καί τό ότι δέν έστειλε ούτε μισό φυσίγγι τό ερμηνεύουν ως εξής:

"Η Σοβιετική Ενωση υπήρξε προσεκτική απέναντι στο ελληνικό ζήτημα και απέφευγε μια περισσότερο ανοιχτή και ενεργό ανάμειξη στο πλευρό του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, διότι πήγαινε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ουσιαστικά μόνη, χωρίς διεθνή ερείσματα, πέρα των λαϊκών κινημάτων στη Δύση, και με στόχο να διαφυλάξει μια σειρά ευάλωτες κατακτήσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη."

Εμμέσως βέβαια αποδέχονται ΟΤΙ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ!!!! 

Μάλιστα δέν ντρέπονται να μαρτυρήσουν καί τή συμμετοχή στόν εμφύλιο νοτιοσλάβων (σημερινών σκοπιανών). "Στα τμήματά μας έφθασαν νέες δυνάμεις, από την περιοχή των σλαβομακεδονικών χωριών πού μιλούσαν τη μητρική τους γλώσσα. Οι χωρικοί ακούγοντας ξένη διάλεκτο, νόμισαν ότι ήταν Διεθνείς Ταξιαρχίες...."

Γιατί πολεμούσαν οι σλάβοι, σύντροφοι; Γιά τό σοσιαλισμό; Ή γιά νά αρπάξει ο σύντροφος Τίτο τή Μακεδονία; Καί οι ξεδιάντροποι, μόνο όταν τούς παράτησε ο Τίτο θά δήλωναν, πάντα σύμφωνα μέ τόν Ριζοσπάστη: 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ (Οκτώβρης 1949): "Το κόμμα πρέπει να φυλάξει και να δυναμώσει παραπέρα τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και σλαβομακεδονικό λαό, που σφυρηλατήθηκαν μέσα στον κοινό σκληρό αγώνα. Η πάλη ενάντια στην καταπίεση των Σλαβομακεδόνων, η πάλη για την ισοτιμία τους, η αναγνώριση του δικαιώματος να ζούνε λεύτεροι και αφέντες στην πατρική τους γη, δένει τους Μακεδόνες με τους Έλληνες και εμποδίζει τα κατακτητικά σχέδια του Τίτο εναντίον της ελληνικής Μακεδονίας."

Δηλαδή άλλος λαός οι Μακεδόνες (Σλάβοι) καί άλλος οι Ελληνες, αλλά επειδή ο Τίτο τώρα έγινε κακός, δέν πρέπει να πάρει την Ελληνική Μακεδονία. Αν όμως συνέχιζε νά στέλνει σφαιρούλες τότε θά ήταν καλός καί θά του άξιζε η Ελληνική Μακεδονία. Μπράβο σας παιδιά. Μοιράστε τα όλα. Μην αφήσετε τίποτα. Νά κάνετε παρέα μέ τη Μπακογιάννη καί τό Γιωργάκη και νά τά μοιράστε όλα: Μακεδονία, Θράκη, Αιγαίο, Ηπειρο, Κύπρο. Ελπίζω νά μας αφήσετε τουλάχιστον τό Μοριά καί τή Ρούμελη. 

Σέ κάποια σελίδα ο "Ριζοσπάστης" αναφέρει τούς ήρωες του "Δημοκρατικού Στρατού", Καπετάν Πετρίτη καί Σπύρο Σκέβη. Τούς αγωνιστές γιά τή Δημοκρατία καί τή Λαοκρατία. Αυτούς όμως τούς έζησε από κοντά, στό χωριό του τόν Λιά Φιλιατρών, ο Νίκος Γκατζογιάννης (Nicholas Gage) καί ιδού πως περιγράφει τά κατορθώματα καί τούς αγώνες τους γιά τήν ...εργατική τάξη:

14 Νοεμβρίου 1943. Μεσάνυχτα, ένας αγγελιαφόρος ξύπνησε στο σχολείο του Λια τον ταγματάρχη Σαράντη, το διοικητή του ΕΔΕΣ, με το μήνυμα πως ο ΕΛΑΣ ετοιμαζόταν να επιτεθεί. Καθώς τα πολυβόλα του ΕΛΑΣ άρχισαν να γαζώνουν το χωριό, ο ταγματάρχης Σαράντης και οι άντρες του εξαφανίστηκαν προς τη μεριά της Κεραμίτσας....

Το άλλο πρωί οι Γκατζογιανναίοι και οι υπόλοιποι Λιώτες ξυπνώντας διαπίστωσαν πως ο ΕΛΑΣ είχε ανακαταλάβει το χωριό, ο λόχος του Σπύρου Σκεύη είχε ενισχυθεί με κάμποσες εκατοντάδες Ελασίτες που δεν τους είχανε ξαναδεί ποτέ. Ξέσπασε η χαρά που οι ντόπιοι αντάρτες είχαν επιστρέψει, αλλά γρήγορα γύρισε σε φόβο, μόλις μαθεύτηκε πως οι αντάρτες συλλαμβάνανε όσους υποψιάζονταν για οπαδούς του ΕΔΕΣ. Ο πρώτος που πιάστηκε ήταν ο δεκαοχτάχρονος Βασίλης Στράτης, ο μικρότερος αδερφός του Μηνά, του δάσκαλου. Η μάνα του θρηνούσε καθώς παίρνανε από το σπίτι της το δεύτερο γιο που έχανε μέσα σ' ένα εικοσιτετράωρο. Ο παππούς μου, Κίτσος Χαϊδής κινούσε για το μύλο του όταν έφτασαν στο κατώφλι του δυο άγνωστοι Ελασίτες. Μόλις τον πιάσανε άρχισε να φωνάζει πως κάνανε λάθος: κάποιον άλλο θα γυρεύανε. «Δεν έκανα τίποτα και ανιψιός μου είναι ο Κώστας Χαϊδής, ο υπεύθυνος εδώ!» φώναζε....

Η πλατεία του χωριού ήταν πλημμυρισμένη αντάρτες, κάποιοι με άγνωστες στολές, όλοι με δίκοχα και οπλισμένοι. Ο Κίτσος μάταια έψαχνε για κάποια γνώριμη φάτσα όπως τον τραβούσαν κατά το σχολείο. Το σχολείο είχε δύο τάξεις και δύο μικρότερα γραφεία με βρώμικο σταχτοπράσινο χρώμα. Έριξαν τον Κίτσο σ' ένα από τα μικρά δωμάτια, που ήταν γεμάτο με καμιά εικοσπενταριά κρατουμένους. Ήταν εκεί άλλοι τρεις από το Λια: ο Βασίλης Στράτης, ο βαγενάς Βασίλης Νίκου και ο Γιώργος Μπουκουβάλας, ένας γέρος σαν κουκουβάγια που περπατούσε με δυο μπαστούνια, γιατί είχε γεννηθεί με παραμορφωμένα πόδια. Όπως τον Κίτσο, τους θεωρούσαν όλους βασιλικούς. Αναγνώρισε εκεί τουλάχιστον καμιά δεκαριά από το Μπαμπούρι, και καθώς προχωρούσε το απόγεμα έριξαν στο δωμάτιο κι άλλους κρατουμένους από τον Τσαμαντά, γεμίζοντάς το τόσο ασφυχτικά, που δεν εύρισκες τόπο να σταθείς, άσε πια να καθίσεις.

Μόλις πιάσανε τον Κίτσο, η γυναίκα του ανηφόρισε τη βουνοπλαγιά να το πει της Ελένης. Το θέαμα της ανάστατης θωριάς της μάνας της ανάγκασε την Ελένη να κρατηθεί ήρεμη. Ήξερε πως εκτός από την ίδια δεν υπήρχε άλλος στην οικογένεια με αρκετή ετοιμότητα για να βοηθήσει τον πατέρα της. Ενώ καθησύχαζε τη μάνα της πως θα είναι λάθος, πάσχιζε να σκεφτεί τι έπρεπε να κάνει. Μοναδική της ελπίδα ήταν ο ξάδερφός της ο Κώστας Χαϊδής. Ασχέτως τι σκεφτόταν γι' αυτόν η Ελένη, ο πολιτικός υπεύθυνος δε θ' άφηνε τον ΕΛΑΣ να φυλακίσει τον μπάρμπα του ή και τίποτα χειρότερο.

Η Ελένη έτρεξε στην πλατεία του χωριού, όπου ο Κώστας είχε επιτάξει ένα από τα σπίτια για γραφείο του. Ήταν έτοιμη να ταπεινωθεί και να παρακαλέσει, αλλά όταν μήνυσε μ' ένα φρουρό έξω από την πόρτα πως ήθελε να μιλήσει του ξαδέρφου της, εκείνος γύρισε και της είπε πως ο συναγωνιστής Χαϊδής ήτανε πολύ απασχολημένος, δεν μπορούσε να δει την κυρά Λένη. Ένιωσε το αίμα ν' ανεβαίνει οργισμένο στο κεφάλι της, αλλά δεν είπε τίποτα. Πήγε ως το σχολείο στη νότια άκρη της πλατείας, όπου πλήθος γυναίκες και παιδιά είχαν συναχτεί εκεί και θρηνούσαν, παρακαλούσαν, να μάθουν νέα για τους κρατούμενους.

Οι θρήνοι τους αναστάτωσαν την Ελένη πιο πολύ απ' όσο ήθελε να παραδεχτεί. Προσπάθησε να λογικευτεί: οι αντάρτες ήταν ντόπιοι, στο κάτω κάτω, δεν ήταν Γερμανοί. Προσπαθούσαν απλώς να τρομάξουν το χωριό, πιάνοντας παραδειγματικά εκείνους που είχαν δείξει συμπάθεια στο ΕΔΕΣ....

Οι κρατούμενοι στο δωματιάκι κάθονταν σιωπηλοί καθώς οι φρουροί τούς καλούσαν να βγούνε, ένας κάθε φορά. Άκουγαν από κει που βρίσκονταν τα ουρλιαχτά, ένας θρήνος που ανεβοκατέβαινε σαν μοιρολόγι, σημαδεμένος από τον πνιχτό γδούπο του ξύλου που χτυπάει τη σάρκα. Κάθε φορά που έπαιρναν ένα κρατούμενο από το δωμάτιο, οι υπόλοιποι αιχμάλωτοι κλείνονταν πιο πολύ στον εαυτό τους, αποφεύγοντας τα μάτια των άλλων. Η Ελένη έτρεξε κατευθείαν από τη ρεματιά κάτω στο σπίτι του θειου της του Γιώργου Χαϊδή, πατέρα του Κώστα, του υπεύθυνου. Όταν του 'πε πως οι Ελασίτες είχανε πιάσει τον πατέρα της, ο γέρος έφτυσε στη λάσπη. «Παλιό Κώστα!» ανέκραξε. «Μιλάει για καινούργια Ελλάδα, μα εγώ του το 'λεγα πως θα καταλήξει εκεί. "Σκάβεις με την αξίνα για νερό", του είπα, "και θ' αναβρύσει αίμα!"». Η Ελένη κι ο μπάρμπας της ανηφορίσανε βιαστικοί την πλαγιά κατά την πλατεία του χωριού.

Οταν μπήκανε οι φύλακες και γνέψανε στο Βασίλη Στράτη, οι υπόλοιποι στο δωμάτιο αφήσανε αθέλητα ένα στεναγμό ανακούφισης. Ο Βασίλης διαπίστωσε πως τα πόδια του δεν τον βαστούσανε. Τον έσυραν από 'να σκοτεινό διάδρομο στο γραφειάκι της δυτικής πλευράς. Οι φρουροί έσπρωξαν την πόρτα. Το πρώτο πράμα που είδε το παλικάρι ήταν ο σακάτης ο Μπουκουβάλας διπλωμένος σαν έμβρυο στο πάτωμα. Τα στραβοπόδαρά του ήτανε ξυπόλυτα, αλλά ο Βασίλης είδε πως ήτανε απείραχτα, τα κανιά του παραήτανε στραβά για να τα πιάσει ο φάλαγγας, και απογοητευμένοι οι αντάρτες είχανε δείρει το γέρο σε όλο του το κορμί πόντο πόντο. Τώρα ήτανε κουλουριασμένος στο πλάι και μούγκριζε άναρθρα. Η μπόχα από αίμα και σκατά χτύπησε τη μύτη του Βασίλη. Αυτό ήταν το γραφείο του αδερφού του, όπου ο Μηνάς εκτελούσε και τα καθήκοντα του γραμματέα του χωριού και βοηθούσε τους αγράμματους Λιώτες να συμπληρώσουν τα επίσημα χαρτιά. Το σημαδεμένο με μολυβιές τραπέζι και οι φοριαμοί του ήταν γνώριμοι, όχι όμως και οι δύο αντάρτες αξιωματικοί που διαγράφονταν όρθιοι μπροστά στα βρώμικα παράθυρα. Σε μια γωνιά ήταν ένας σωρός ραβδιά και βέργες. Ο Βασίλης μισόκλεισε τα μάτια στο φως και τα χαρακτηριστικά των δύο αξιωματικών του ΕΛΑΣ ξεκαθάρισαν. Ο κοντός ήταν κοιλαράς με παμπόνηρη μούρη αλεπούς. Ο Βασίλης τον αναγνώρισε, ήταν κάποιος δάσκαλος από τη Ζίτσα, ο Πολυχρόνης Βάης, που ήταν μαζί με το Μηνά Στράτη στην παιδαγωγική ακαδημία και αργότερα έγινε διαβόητος πολεμώντας στον ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Καπετάν Πετρίτης. Ένα λούστρο πολιτισμένης ευρυμάθειας κάλυπτε την κτηνώδη φύση του. Αργότερα οι Γκατζογιανναίοι θα γνώριζαν καλά τον Πετρίτη.

Ο Βασίλης Στράτης πρόσεχε να μη δείξει πως είχε αναγνωρίσει τον αξιωματικό, γιατί ήξερε πως αυτό μπορούσε να του στοιχίσει τη ζωή. Ο Πετρίτης άρχισε υποβάλλοντάς του ερωτήσεις σε τόνο κουβεντιαστό, το χαμόγελό του αποκάλυπτε ένα δόντι χρυσό. Ζητούσε τα ονόματα των οπαδών του ΕΔΕΣ και ιδιαιτέρως τα κατατόπια του αδερφού του Βασίλη, του Μηνά, δίχως στιγμή να αναφερθεί και αγνοώντας παντελώς τον κουβαριασμένο Μπουκουβάλα που βογκούσε στο πάτωμα. Όταν ο Βασίλης μουρμούρισε πως δεν είχε ιδέα που κρυβόταν ο Μηνάς, ο Πετρίτης έγνεψε στον άλλο αντάρτη, που βγήκε μπροστά. ΤΟΝ ΑΡΠΑΞΑΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΥΓΙΣΑΝ ΩΣ ΚΑΤΩ, ΧΤΥΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΤΗ ΡΑΧΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΑΪΔΙΑ ΜΕ ΕΝΑ ΣΤΕΙΛΙΑΡΙ ΧΟΝΤΡΟ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ ΤΟΥ. Από ένστικτο ο Βασίλης έβαλε τα χέρια του πίσω, και το στειλιάρι του άνοιξε μια πληγή εφτά - οχτώ πόντους, που άρχισε να στάζει αίμα στο πάτωμα. Τα χτυπήματα έπεφταν με ρυθμό ασίγαστο, ενώ ο Βασίλης ένιωθε τα κόκαλά του να τσακίζονται.

Μετά το στειλιάρι ήρθε η ώρα του φάλαγγα. Μπήκανε δυο οπλισμένοι φρουροί για να κρατήσουνε τα πόδια του λυγισμένα ανάμεσα στον αορτήρα και στην κάννη ενός τουφεκιού, ενώ οι αξιωματικοί κοπανούσανε τα ρόπαλά τους πάνω στις πατούσες του. Όταν ο Βασίλης κουλουριάστηκε στο πάτωμα, ο Πετρίτης τον κλώτσησε κατάμουτρα, γεμίζοντας το στόμα του με χώμα, δόντια κι αίμα. Το παλικάρι δεν είχε ακόμη χάσει τις αισθήσεις του όταν οι αξιωματικοί του είπαν πως θα του 'διναν άλλη μια ευκαιρία να θυμηθεί που κρυβότανε ο αδερφός του και τον πέταξαν με κλωτσιές σε μια γωνιά πλάι στον Μπουκουβάλα. Είδε την πόρτα ανοιχτή, και τον Κίτσο Χαϊδή, όρθιο εκεί να τον κρατάνε γερά δυο φρουροί.

Ο Πετρίτης άφησε τον Κίτσο να δει καλά, μετά έγνεψε στους φρουρούς να σύρουν έξω τα δυο ψόφια κορμιά. Τους πέταξαν σε μια από τις μεγάλες τάξεις και όπως έπεφταν ανάμεσα σε άλλους δαρμένους, ο Βασίλης είδε πλάι του κάποιο νεαρό, το Δημήτρη Κυράτση, που ο πατέρας του είχε παντοπωλείο στον Τσαμαντά. Το πρόσωπό του ήτανε σταχτί κι από τα ρουθούνια του κυλούσε αίμα. Πάνω από τ' αριστερό του φρύδι ο Βασίλης είδε την τρύπα μιας πληγής, σαν από καρφί. Εκείνη τη νύχτα ο νεαρός Κυράτσης εξαφανίστηκε από το σχολείο και οι δικοί του δεν έμαθαν ποτέ τι απόγινε.

Η Ελένη και ο Γιώργος Χαϊδής σπρώχνοντας διάβηκαν μέσα από τον κόσμο έξω από το γραφείο του Κώστα Χαϊδή. Ο Γιώργος επέμενε τόσο φωναχτά να δει το γιο του, ώστε οι φρουροί τελικά τον άφησαν να περάσει, κράτησαν όμως την Ελένη να περιμένει απ' έξω. Όταν ξαναβγήκε ο γέρος έγερνε βαριά στη μαγκούρα του, το κεφάλι του ήτανε σκυφτό. «Μίλησα στον Κώστα», είπε απότομα. «Του είπα πως αν πάθει τίποτα ο αδερφός μου, θα τον ξεγράψω από γιο μου.».....

Καθώς ο ήλιος αφάνιζε την ομίχλη, πλήθος οι χωριανοί άρχισαν να συγκεντρώνονται έξω από το σχολείο. Ως το μεσημέρι όλοι σχεδόν οι Λιώτες είχανε συναχθεί. Ο αριθμός και η σιωπή τους τρομάξανε τους αντάρτες που στέκονταν μπροστά στην πόρτα. Οι χωριανοί και οι αντάρτες ανταλλάξανε ματιές, οι ανάσες τους ανέβαιναν σαν καπνός στην παγωμένη ατμόσφαιρα, ωσότου άξαφνα τρομαχτικές ομαδικές κραυγές πόνου ξεσπάσανε από τη δυτική τάξη του σχολείου, όπου οι αξιωματικοί είχαν ορμήσει μέσα στο σωρό των κρατουμένων και ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΑ ΣΤΕΙΛΙΑΡΙΑ ΚΟΠΑΝΩΝΤΑΣ ΣΑΝ ΘΕΡΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΑΛΩΝΙΖΟΥΝΑ ΤΟ ΣΤΑΡΙ, τη μάζα των κεφαλιών, των χεριών και των ποδιών που σφάδαζαν. Μια ανατριχίλα διαπέρασε τον κόσμο απ' έξω. ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΔΥΝΑΤΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΥΨΩΝΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΟΙ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΑΠ' ΕΞΩ, ΜΕ ΕΝΑ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ, ΑΡΧΙΣΑΝΕ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ. Στην αρχή οι φωνές τους ήταν φάλτσες και δισταχτικές, όμως με τ' αγέρωχα λόγια η αυτοπεποίθησή τους μεγάλωσε, ώσπου στεντόρεια ανακράζανε τους στίχους και βροντούσανε τα πόδια στο ρυθμό.

Με το ντουφέκι μου στον ώμο,

σε πόλεις, ράχες και βουνά

της λευτεριάς ανοίγω δρόμο

τον στρώνω βάγια και περνά.

Εμπρός ΕΛΑΣ, για την Ελλάδα!

Το Δίκιο και τη Λευτεριά!

Ως εκείνη τη μέρα, οι χωριανοί έσμιγαν και τις δικές τους φωνές, ενωμένοι με τους αντάρτες στη λαχτάρα τους για τη λευτεριά και στο μίσος τους για τούς Γερμανούς. Τώρα στα λόγια ακουγόταν κάποιο καινούριο μήνυμα. Οι οιμωγές των κρατουμένων δημιουργούσαν μια τρομερή κακοφωνία. Οι σιωπηλοί χωριάτες θωρούσανε τους αντάρτες δύσπιστα, αναρωτιούνταν πώς τα όμορφα λόγια του Προκόπη Σκεύη είχανε γεννήσει ετούτη τη φριχτή χορωδία. Ανάμεσα στα έντρομα πρόσωπα τα στραμμένα προς τους αντάρτες, που χαμογελούσανε τώρα στανικά όπως ξεφωνίζανε τα λόγια, ήταν και η Ελένη Γκατζογιάννη. Ένιωθε στο πετσί της ν' ανασηκώνονται οι τρίχες καθώς άκουγε τους ολολυγμούς, διαβολικό αντίφωνο στο εμβατήριο.

Οι κραυγές μέσα στο σχολείο σταμάτησαν απότομα και λίγο λίγο έσβησε το αντάρτικο τραγούδι. Η πόρτα άνοιξε αργά και οι φρουροί παραμέρισαν. Στο κατώφλι στέκονταν οι τέσσερις κρατούμενοι από το Λια, μισοκλείνοντας τα μάτια τους. Ακούστηκε ένας βόγκος καθώς οι χωριανοί αντίκρισαν τι τους είχανε κάνει. Πρώτος ήταν ο Βασίλης Στράτης, κρατώντας στα χέρια τα παπούτσια του, γιατί τα πόδια του ήτανε τουμπανιασμένα διπλάσια από το κανονικό. Παραπάτησε, ύστερα κουτρουβάλησε τα τέσσερα σκαλοπάτια ως το έδαφος. Κανένας δε σάλεψε να τον πιάσει. Το μόνο που ακούστηκε ήτανε ο γδούπος του κορμιού του, όπως χτυπούσε στο κάθε σκαλί....

Μόνον οι τέσσερις κρατούμενοι από το Λια απολύθηκαν. Άλλους είκοσι ένα άντρες από γειτονικά χωριά τους κράτησαν στο σχολείο μια βδομάδα ακόμη, κατόπιν τους κουβαλήσανε οχτώ ημέρες ποδαρόδρομο σ' ένα χωριό της δυτικής Μακεδονίας, όπου τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Δύο από αυτούς, έναν αξιωματικό του Ελληνικού Στρατού που πολεμούσε στον ΕΔΕΣ, κι ένα δάσκαλο από το Γιρομέρι, τους ξεχωρίσανε και τους τουφεκίσανε έξω από το Λια....

Εμφύλιος Πόλεμος



«Για το όνομα του Θεού, γι’ αυτό το τερατούργημα θυσιάστηκαν; O υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν η μεγαλύτερη απάτη του 20ού αιώνα.»


Νίκος Μπελογιάννης, υιός

O Ζαχαριάδης μάταια εκλιπαρούσε βήθεια από τόν "Πατερούλη". Οι απεσταλμένοι πού έστειλε καθηλώθηκαν στο Βελιγράδι. Με την Μόσχα είχε επαφή μόνον μέσω του Βούλγαρου κομμουνιστού ηγέτη Γκεώργκι Δημητρώφ, καθοδηγητή της 3ης Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο οποίος τό Σεπτέμβρη του 1946 τούς είχε συμβουλέψει να μη δοθή μεγάλη έκταση στο ένοπλο κίνημα αλλά το κύριο βάρος να δοθή στον πολιτικό αγώνα με νόμιμα μέσα.

Προσέξτε τή δουλικότητα του Ζαχαριάδη, όταν μέ γράμμα του, στίς 10 Ιανουαρίου 1947, ικέτευε γιά βοήθεια:





«Αγαπητέ Σύντροφε Στάλιν


Η Κ.Ε. του ΚΚΕ απευθύνεται σε Σας με την παρακάτω παράκληση:
Γνωρίζετε πως, κάτω από την καθοδήγηση του κόμματός μας, ο ελληνικός λαός διεξάγει σήμερα έναν πολύ δύσκολο αγώνα ενάντια στην αγγλική πολιτική κατοχής στην Ελλάδα και ενάντια στο νεοφασιστικό καθεστώς που έχει οργανωθεί και καθοδηγείται από τους Άγγλους.
Αυτός ο αγώνας έχει βέβαια μεγάλη σημασία για το δημοκρατικό αγώνα όλων των λαών. Το κόμμα μας, που βρίσκεται επικεφαλής αυτού του αγώνα, έχει μπροστά του δυσκολότατα καθήκοντα, ένα από τα οποία είναι το οικονομικό πρόβλημα. Σεις κατανοείτε τι σημασία έχει στη διεξαγωγή αυτού του αγώνα η απουσία επαρκών χρηματικών μέσων, ιδιαίτερα στις συνθήκες παρανομίας και διώξεων, που δοκιμάζει τώρα το κόμμα μας γι'αυτό Σας παρακαλούμε να μας βοηθήσετε και να ικανοποιήσετε τις σοβαρότατες ανάγκες μας και ελπίζουμε πως γρήγορα θα λάβουμε την απόφασή σας γι' αυτό το θέμα.


Με συντροφικούς χαιρετισμούς


Ο Γραμματέας


Νίκος Ζαχαριάδης»



Ο Στάλιν όμως σιώπησε καί η μόνη βοήθεια που έφτασε ήταν αυτή του Τίτο, που ενεργούσε φυσικά για δικό του λογαριασμό. Την παραμονή του Νέου Έτους του 1947, επίθεση εκατό ανταρτών εναντίον της Υπάτης, κατέληξε σέ κατάληψη της πόλης καί στήν εξόντωση όλων των χωροφυλάκων. Στις 4 Ιανουαρίου, κατελήφθη η Βωβούσα της Ηπείρου, καί τό Μεσοχώρι της Φθιώτιδας. Στά χωριά πού καταλαμβάνονταν, επαναλαμβάνονταν η αρπαγή των τροφίμων καί των ζώων, οι εκτελέσεις των Δεξιών καί ιδιαίτερα των ιερέων, των δημοδιδασκάλων καί των δημόσιων υπαλλήλων, ενώ επιστρατεύονταν βίαια οι νέοι χωρικοί. Στίς ένοπλες συγκρούσεις, οι νεοεπιστρατευθέντες εμάχοντο στην πρώτη γραμμή καί οι πιστοί μαχητές εμάχοντο πίσω από αυτούς.

Οι λιποτάκτες πού πιάνονταν εκτελούνταν πάραυτα, ενώ όσοι κατάφερναν νά φτάσουν στίς γραμμές των κυβερνητικών, αντιμετώπιζαν τήν καχυποψία καί τήν εχθρότητα. 

Ακολούθησαν καταλήψεις καί άλλων χωριών, ανατινάξεις γεφυρών, ναρκοθετήσεις δρόμων, συγκρούσεις μεταξύ συμμοριτών και εθνικών δυνάμεων καί όλα αυτά συνοδεύονταν απο πολλούς νεκρούς, τραυματίες καί αιχμαλώτους. Ο κόσμος συνέρρεε στίς μεγάλες πόλεις γιά νά σωθεί επιβαρύνοντας περαιτέρω οικονομικά τό κράτος. Ενα κράτος στό οποίο είχαν συνασπίσει κυβέρνηση όλα τά δημοκρατικά κόμματα, μέ σκοπό νά είναι ενωμένα στήν αντιμετώπιση της λαίλαπας του κομμουνισμού. Στίς εκάστοτε κυβερνήσεις συμμετείχαν μεταξύ άλλων, οι Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Θεμιστοκλής Σοφούλης, Γεώργιος Παπανδρέου, Σοφοκλής Βενιζέλος καί Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Τό αξιοπερίεργο είναι ότι τό ΚΚΕ λειτουργούσε νόμιμα στήν Ελλάδα καί οι ηγέτες του κατηύθυναν τίς πολεμικές επιχειρήσεις εκ του ασφαλούς.



Την 12η Φεβρουαρίου, στην Αρδαία, οι κομμουνιστοσυμμορίτες έκαυσαν 48 σπίτια. Εξετέλεσαν δώδεκα άνδρες, έξι γυναίκες, δύο βρέφη και τραυμάτισαν σοβαρά δώδεκα χωρικούς. Το χωριό αυτό είχε κακώς ανταποκριθεί στην πρόσκληση για επιστράτευση καί γι'αυτό έπρεπε νά τιμωρηθεί. Τήν ίδια τύχη είχε καί η Βελβενδού, όπου οι διεθνιστές έκαψαν τό σχολείο, σαράντα σπίτια, μαζί μέ έξι γυναίκες, πού αρνήθηκαν νά τά εγκαταλείψουν. Τό Μάρτιο του 1946, ο Μάρκος Βαφειάδης διέθετε 13000 μαχητές καί ίδρυε τό Γενικό Στρατηγείο του, μέ έδρα τίς Πρέσπες. 

Τόν ίδιο μήνα εξαγγέλθηκε το περίφημο Δόγμα Τρούμαν, πού έθετε τίς βάσεις γιά τήν ηγεμονία των ΗΠΑ στήν Ελλάδα, η οποία θά συνοδεύονταν μέ πακτωλό δολλαρίων γιά να αντιμετωπιστούν τά δυσβάστακτα οικονομικά προβλήματα πού είχε επιφέρει η κατοχή καί ο εμφύλιος.

Ο Τρούμαν θά δήλωνε ότι: «Στον κόσμο ολόκληρο συγκρούονται δύο συστήματα: το σύστημα που στηρίζεται στη θέληση της πλειοψηφίας και στους ελευθέρους θεσμούς, και εκείνο που χρησιμοποιεί τον τρόμο, τη βία καί την κατάργηση της ελευθερίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες οφείλουν να βοηθήσουν τους ελευθέρους λαούς που ανθίστανται σε απόπειρες υποδουλώσεώς των από ένοπλες μειοψηφίες».

Αργότερα θά τίθετο σέ ισχύ το Σχέδιο Μάρσαλ (Marshall), χάρη στο οποίο η Ευρώπη, κατερειπωμένη και κατεστραμμένη, μπόρεσε να ανορθωθεί σε διάστημα μικρότερο των δέκα ετών. 



Στίς 5 Απριλίου ξεκίνησε η επιχείρηση "Τέρμινους", με μετακίνηση μικρών εθνικιστικών ομάδων από στρατιώτες, χωροφύλακες και Μ.Α.Υ., οι οποίες κατελάμβαναν διαβάσεις και γέφυρες βορείως και νοτίως ολοκλήρου του ορεινού συγκροτήματος της Κεντρικής Ελλάδος. Όταν οι μετακινήσεις αυτές συνεπληρώθησαν, την αυγή της 9ης Απριλίου, όλα τα διαθέσιμα αεροπλάνα έριξαν στις θέσεις όπου υπήρχαν συμμοριακές ομάδες χιλιάδες προκηρύξεων, με τις οποίες η Κυβέρνηση Σοφούλη καλούσε τους αντάρτες να παραδοθούν και να επωφεληθούν της αμνηστίας που είχε εξαγγελθεί. Κατόπιν, τρεις ομάδες ισχυρών τακτικών μονάδων εξόρμησαν προς τα βουνά. Η μία ομάς ξεκινούσε από τον νότο (Λαμία, μέσω Καρπενησίου) και προχωρούσε προς βορράν, η δευτέρα ομάς ξεκινούσε από την Ήπειρο, ακολουθούσε τον Αχελώο και τους παραποτάμους του, και προχωρούσε προς ανατολάς καί η τρίτη ξεκινούσε από την αντίθετη κατεύθυνση, από τη Θεσσαλία, και προχωρούσε προς δυσμάς. Οι τρεις μαζί είχαν 16.000 μαχητάς, που υπεστηρίζοντο από ορειβατικό πυροβολικό, από όλμους και από μερικές δεκάδες αεροπλάνων, μεταξύ των οποίων υπήρχαν και Σπίτφαϊρς (Spitfires). Οι αντάρτες αιφνιδιάστηκαν.

Παρά τή μεγάλη κακοκαιρία, καί τό παχύ στρώμα χιονιού ο Ελληνικός Στρατός, συνέχισε την επίθεσή του χωρίς διακοπή, νύκτα και ημέρα, συχνά με χιονοθύελλα. Οι συγκρούσεις υπήρξαν πολλές και αιματηρές. Οι αντάρτες κατόρθωναν πάντοτε να διαφεύγουν, αλλά υπέφεραν μεγάλες απώλειες. Στις 30 Απριλίου, η επιχείρηση "Τέρμινους" ετελείωνε και τα στρατεύματα επανήρχοντο στους καταυλισμούς των. Ήταν κατάκοπα, περιελάμβαναν πολλές εκατοντάδες ασθενών, αλλά οι απώλειές των -τουλάχιστον κατά τους επισήμους αριθμούς- δεν ήταν μεγάλες: 120 αξιωματικοί και στρατιώτες, νεκροί και βαριά τραυματισμένοι. Αντιθέτως, οι απώλειες των διεθνιστών ήταν σοβαρές: 647 νεκροί (από τους οποίους 100 περίπου είχαν πεθάνει από το κρύο), περί τους 100 τραυματίες και 412 αιχμαλώτους.



Τόν Μάΐο, οι κομμουνιστές πέρασαν στήν αντεπίθεση. Στόχος ήταν η Φλώρινα, η οποία υπέστη αλλεπάλληλες επιθέσεις από 1000 αντάρτες, χωρίς όμως επιτυχία. Μεταξύ των νεκρών ανταρτών, ήταν ο καπετάν Τζουμερκιώτης (Κωνσταντίνος Μαλτέζος). Ομοίως απεκρούσθη η εισβολή στό Κιλκίς, κοντά στα γιουγκοσλαβικά σύνορα, και στούς Μεταξάδες του Έβρου, κοντά στα βουλγαρικά σύνορα. Οι επιδρομές κατά των χωριών δεν ανεστέλλοντο καθόλου, αλλά, εν τω μεταξύ, επιδρομές όπως αυτές, σέ μεγάλες πόλεις, φαίνεται ότι σήμαιναν κάποια αλλαγή τακτικής.

Τί είχε συμβεί; 

Ο Στάλιν είχε εκχωρήσει από τον Απρίλιο 1946 το ελληνικό κίνημα στον Τίτο καί τόν Απρίλιο του 1947 ο Ζαχαριάδης επισκέφθηκε τόν Γιουγκοσλάβο ηγέτη. Στό Βελιγράδι συντάχθηκε τό σχέδιο "Λίμνες", καί αντικειμενικός στόχος γίνονταν πλέον η εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος μόνο στην Βόρειο Ελλάδα με πρωτεύουσα την Θεσσαλονίκη.

Εκτοτε η γιουγκοσλαβική βοήθεια θά ήταν η μοναδική που θά λάμβανε ο "Δημοκρατικός Στρατός", μέ αντάλλαγμα τήν Μακεδονία πού ήταν ο επίμονος στόχος του κομμουνιστή δικτάτορα.

Από τόν Ριζοσπάστη αντιγράφω τήν τότε διακύρηξη:

"ΣΧΕΔΙΟ ΛΙΜΝΕΣ.

Κατά την παρούσα στιγμή ωρίμασαν οι συνθήκες για την εκπλήρωση του βασικού στρατηγικού καθήκοντος, που στέκεται μπροστά στο Δημοκρατικό Στρατό μας, δηλαδή τη δημιουργία ελεύθερου εδάφους στην έκταση της Μακεδονίας και την απελευθέρωση ολόκληρης της Μακεδονίας - Θράκης με κέντρο τη Θεσσαλονίκη."

Σύμφωνα μέ τά αρχεία του Κ.Κ.Ε. πού δημοσιεύθηκαν στην "Αυγή" της 11ης Δεκεμβρίου 1979, ο Ζαχαριάδης τηλεγράφησε στον Μάρκο από τό Βελιγράδι καί του έδωσε εντολή γιά τήν κατάληψη της Μακεδονίας μας. Ο πόθος των διεθνιστών ήταν νά δημιουργηθεί μία κατάσταση ανάλογη μέ αυτή της Βόρειας καί της Νότιας Κορέας, δηλαδή ένα κομμουνιστικό καθεστώς στην Βόρειο Ελλάδα καί ένα δημοκρατικό καθεστώς στην Νότιο Ελλάδα.

(Η σύγκριση της λιμοκτονούσης Βορείου Κορέας μέ τήν εξαθλίωση των κατοίκων της, (πού μόνο η Παπαρήγα δέν διαπίστωσε κατά την επίσκεψή της), με την οικονομική πλέον υπερδύναμη της Νοτίου Κορέας, μας κάνει νά φανταζόμαστε τήν κατάσταση πού θά ζούσαμε εάν επιτύγχανε τό αρρωστημένο σχέδιο των ελληνόφωνων κομμουνιστών. Πρόδιδαν όχι μόνο τούς πατεράδες τους μακεδονομάχους, αλλά καί τά παιδιά τους που θά ζούσαν κάτω από τίς άθλιες συνθήκες αυτού του βάρβαρου καθεστώτος). 



Τό σχέδιο συνεχίστηκε καί στίς στις 27 Ιουνίου 1947, από το βήμα του συνεδρίου του Γαλλικού Κ.Κ. στο Στρασβούργο, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης δήλωνε την δημιουργία ανεξαρτήτου κομμουνιστικού κράτους στην Ελλάδα - χωριστού από την άλλη χώρα! Έμενε τώρα να βρεθεί η πρωτεύουσα αυτού του κράτους καί η έδρα της "Δημοκρατικής" τους κυβέρνησης. 

Ετσι λοιπόν οι "δημοκράτες" της Αριστεράς, επικέντρωσαν όλες τίς στρατιωτικές τους επιχειρήσεις γιά τήν κατάληψη κάποιας μεγάλης πόλης, ώστε νά αποκτήσουν τήν πολυπόθητη πρωτεύουσα αλλά καί ένα κύρος πού θά έκανε τά κομμουνιστικά κράτη νά τούς αναγνωρίσουν. Τη νύκτα της 13ης Ιουλίου 1947, οκτώ πλήρη τάγματα του Δ.Σ.Ε., άριστα οπλισμένα, δυνάμεως το καθένα 450 ανδρών, πέρασαν τα αλβανικά σύνορα, εξουδετέρωσαν μια θέση-κλειδί, τη γέφυρα Μπουραζάνι, και προχώρησαν προς τα Ιωάννινα. Η πρωτεύουσα της Ηπείρου, αν και έδρα Μεραρχίας, εστερείτο στρατευμάτων και κατελήφθη από ανησυχία.

Ο Ζέρβας, Υπουργός τότε Ασφαλείας, έσπευσε ο ίδιος στα Ιωάννινα για να τονώσει το ηθικό, αξιωματικοί απεστάλησαν από την Αθήνα για να πάρουν εκείνοι την κατάσταση στα χέρια τους, και τέσσερα τάγματα τακτικού στρατού μετεφέρθησαν επειγόντως για να φράξουν το δρόμο των εισβολέων. Μετά από μια σύγκρουση που διήρκεσε αρκετές ώρες -17 Ιουλίου- και που άφησε επί του πεδίου της μάχης 107 αντάρτες εκτός μάχης και μερικούς αιχμαλώτους, όλα τα τμήματα του Δ.Σ.Ε. εξηφανίσθησαν. Κατευθύνθηκαν προς την οροσειρά της Πίνδου τήν οποία καί διέσχιζαν προς ανατολάς, καί βρέθηκαν στά περίχωρα των Γρεβενών (6.000 κάτοικοι και 8.000 πρόσφυγες), σε μια μικρή κοιλάδα απομονωμένη μέσα στα βουνά.

(Αυτή τήν τρομερή πολεμική μηχανή πού είχαν οι διεθνιστές της Αριστεράς, ούτε στό ένα εκατοστό δέν τήν εφάρμοσαν εναντίον των Ναζί. Αν ήθελαν θά είχαν προκαλέσει συμφορά καί όλεθρο στούς Γερμανούς, άσε πιά στους Ιταλούς καί τούς Βούλγαρους. Αλλά δέν τό έκαναν. Δέν τό έκαναν γιατί είχαν άλλα στό μυαλό τους. Σκότωναν έναν Ιταλό καί εξαφανιζόντουσαν, ενώ μέ τούς Βούλγαρους ήταν φιλαράκια, καί ως Εαμοβούλγαροι κτυπούσαν απο κοινού τούς Πόντιους εθνικόφρονες αντάρτες.)



Τό σχέδιο επίθεσης κατά των Γρεβενών ήταν άριστο στό σχεδιασμό καί έφερε τήν υπογραφή του Κικίτσα, Στρατηγού του Αρχηγείου Κεντρικής Μακεδονίας του Δ.Σ.Ε. Τη διεύθυνση της μάχης ανελάμβανε ο καπετάν Γιαννούλης, Ταξίαρχος του Δ.Σ.Ε., καί έντεκα τάγματα ετίθεντο υπό τις διαταγές του. Καθένα είχε 400 μαχητάς και 50 άνδρες που εχειρίζοντο πολυβόλα και όλμους διαφόρων διαμετρημάτων. Ολοι οι δρόμοι πού οδηγούσαν στά Γρεβενά εναρκοθετούντο, γέφυρες ανατινάζονταν, τα σύρματα τηλεφώνων και τηλεγράφων κόβονταν. Στις 3.30' της 25ης Ιουλίου, ξεκίνησε η επίθεσις από όλες τις πλευρές μέ κύριους στόχους τή Διοίκηση Χωροφυλακής, τίς φυλακές, τίς αποθήκες τροφίμων, και τίς Τράπεζες. Οι αμυνόμενοι εθνικιστές ήταν 500 αξιωματικοί και στρατιώτες, 100 χωροφύλακες, 50 Μ.Α.Υ., καί διέθεταν 4 πυροβόλα, λίγους όλμους και δύο ελαφρά άρματα μάχης. Ηταν ολιγάριθμοι αλλά είχαν τήν ευτυχία νά έχουν επικεφαλής έναν ικανότατο αξιωματικό τόν Αντισυνταγματάρχη του Πεζικού Κώστα Πανταζή, που είχε δώσει επιτυχείς εξετάσεις στα πεδία των μαχών της Μικράς Ασίας και στά βουνά της Βορείου Ηπείρου.

Ο Πανταζής είχε άριστα οργανώσει τήν άμυνα καί κάθε βράδυ, μετά την απαγόρευση της κυκλοφορίας, έκρυβε έξω από τήν πόλη έναν από τους καλυτέρους λόχους του, δυνάμεως 120 ανδρών. Σε κάθε είσοδο της πόλεως, τά σπίτια τά είχε μετατρέψει σέ πολυβολεία. Οι συμμορίτες θερίστηκαν από τίς ριπές των πολυβόλων καί υποχώρησαν αφήνοντας επί του πεδίου της συγκρούσεως 197 νεκρούς και 200 τραυματίες. Καί ενώ οι εθνικόφρονες έβγαιναν από τα κρησφύγετά τους, ο εκτός της πόλεως κρυμμένος λόχος προχωρούσε προς την πόλη, και η εφεδρεία της Διοικήσεως, με τον Αντισυνταγματάρχη τους επικεφαλής, εξορμούσαν καταδιώκοντας κατά πόδας τούς αντάρτες. Τά Γρεβενά είχαν σωθεί. 



Επόμενη προσπάθεια ήταν η κατάληψη του Μετσόβου, της πατρίδας του Βλάχου Ευάγγελου Αβέρωφ, του οποίου παραθέτω απόσπασμα γιά τήν εξέλιξη της μάχης, από τό βιβλίο του "Φωτιά καί Τσεκούρι":

Οκτώβριος του 1947.

Κάτω από τις δασωμένες κλιτύς του πρώτου υψώματος Καρακόλι, του οποίου η κορυφή είναι στα 1.500 μέτρα, από το υψόμετρο των 1.050 μέτρων ως τα 1.280, βρίσκεται το Μέτσοβο. Την κωμόπολη τη χωρίζει ένα βαθύ φαράγγι από το χωριό Ανήλιο, σημαντικό σημείο διαβάσεως από διάφορες κατευθύνσεις. Ο διοικητής της ταξιαρχίας, ο Συνταγματάρχης Δόβας είχε εγκαταστήσει το Σταθμό Διοικήσεώς του στο μέσον του επικινδύνου τμήματος της αμαξιτής οδού. Διέθετε εκεί ένα τάγμα, εγκατεστημένο στους γύρω λόφους.

Στις δέκα το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου, μέσα στη σιωπή και το σκοτάδι μιας βροχερής νύκτας, όλες οι θέσεις της ταξιαρχίας υφίσταντο σύγχρονη ισχυρή επίθεση. Δύο άλλες επιχειρήσεις ολκής βοηθούσαν τις τοπικές επιθέσεις. Η μια ήταν η κατάληψη, ναρκοθέτηση και δολιοφθορά των οδών δια των οποίων μπορούσαν να έλθουν ενισχύσεις. Η άλλη διεξήγετο σε πολλά σημεία της Ηπείρου, και ιδίως της Θεσσαλίας, δια μικρών ή και σοβαρών επιδρομών, ώστε να απασχοληθούν με αυτές οι εκεί σταθμεύουσες δυνάμεις του Εθνικού Στρατού. Επί τόπου, ήδη από τα μεσάνυκτα, έγινε φανερό ότι δυνάμεις πολύ ανώτερες από εκείνες της ταξιαρχίας του Δόβα απέβλεπαν στην πλήρη συντριβή της. Πολύ αργότερα έγινε γνωστό ότι οι κυρίως επιτιθέμενοι ανήρχοντο σε 5.000 άνδρες, οι φρουρούντες τις διαβάσεις σε 3.000, και ότι οι επιχειρούντες επιδρομάς υπερέβαιναν κατά πολύ τους χίλιους. Η επίθεση διήρκεσε, με μικρές διακοπές, εννέα ημέρες και εννέα νύκτες.

Την ισχυρότερή τους επίθεση οι επιτιθέμενοι ενήργησαν από την αυγή της 19ης με δύναμη τριών ταγμάτων και μιας διλοχίας, εναντίον των θέσεων του τάγματος 584. Η μάχη συνεχίσθηκε με σφοδρότητα και από τα δύο μέρη επί δεκάωρο, χωρίς οι επιτιθέμενοι να επιτύχουν την εκπόρθηση των θέσεων των αμυνομένων, οι οποίοι εμάχοντο αποφασιστικά και θαρραλέα. Κατά τη διάρκεια της ολοήμερης αυτής μάχης, άλλο τάγμα του Δ.Σ.Ε., καλυπτόμενο από την ομίχλη, παρέκαμψε από ανατολών τη διάταξη του 584 τάγματος, και κατέλαβε το απέναντι, νοτιανατολικά του Μετσόβου, χωριό, το Ανήλιο. Από εκεί προχώρησε προς τη χαμηλότερη συνοικία του Μετσόβου, η οποία δεν εφρουρείτο, και έτσι χωρίς δυσκολία κατέλαβε τη μισή περίπου κωμόπολη.

Τη νύκτα της 19ης προς την 20ή επανελήφθησαν σφοδρότερες οι επιθέσεις των επιτιθεμένων κατά των θέσεων του 584 τάγματος (πού δοικήτω από τον Αντισυνταγματάρχη Γ. Παλαντά), στα υψώματα Καρακόλι και Τσούμα, με ισχυρά μέσα πυρός, όλμους, πολυβόλα, οπλοπολυβόλα και χειροβομβίδες και η μάχη, άγρια και από τα δύο μέρη σε ορμή και αποφασιστικότητα, διήρκεσε πέντε ώρες. Τις πρωινές ώρες οι επιτιθέμενοι αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν στα σημεία από τα οποία είχαν ξεκινήσει. Χαρακτηριστικό του ηθικού και της αποφασιστικότητος του πολιορκημένου τάγματος, που γνώριζε ότι υπερασπιζόταν θέσεις μεγάλης τακτικής σημασίας για την έκβαση της όλης μάχης, είναι το σήμα που απέστειλε την 20ή του μηνός στην VIII Μεραρχία ο διοικητής του τάγματος: "Οι άνδρες μου και εγώ, έλεγε το σήμα του, θα πέσωμεν μέχρις ενός, αλλά το Μέτσοβο δεν θα γίνη πρωτεύουσα του Μάρκου".

Η εννεαήμερος μάχη ήταν μια σειρά επιθέσεων και αντεπιθέσεων. Ως επί το πλείστον, εξαπελύοντο τη νύκτα, και συχνά τα εγχειρήματα, από τα δύο μέρη, γίνονταν από τις πιο απρόσιτες τοποθεσίες. Την ημέρα γινόταν συνήθως πυκνή ανταλλαγή πυρών όπλων πεζικού και όλμων. Αυτή υπήρξε σε γενικές γραμμές η μάχη έως το βράδυ της ενάτης ημέρας. Την επομένη, στις 28, η πίεση εμειώθη. Πολλές δυσκολίες, μεταξύ άλλων μια πολύ πυκνή ομίχλη που σκέπασε τις ανατολικές κλιτύς της οροσειράς επί 48 ώρες, εμπόδισαν την προώθηση των ενισχύσεων που έρχονταν από την Ήπειρο και προπάντων από τη Θεσσαλία. Αλλά στις 28, οι ενισχύσεις αυτές, υποστηριζόμενες και από βολές πυροβόλων και όλμων, εξαπέλυαν ισχυρή επίθεση κατά των τμημάτων του Δ.Σ.Ε. που υπερήσπιζαν τις προσπελάσεις προς Μέτσοβο. Η αντίστασή τους, άγρια στην αρχή, εξησθένησε προς το βράδυ, για να μετατραπεί την επομένη σε άμυνα οπισθοφυλακών. Οι πολιορκηταί έσπευδαν να αποσυρθούν, γιατί κινδύνευαν να μετατραπούν σε πολιορκημένους. Την 30ή Οκτωβρίου, επέτειο της απελευθερώσεως του Μετσόβου από τον τουρκικό ζυγό, το 1912, ακούγονταν οι τελευταίοι πυροβολισμοί. Οι άνδρες του Μάρκου εξηφανίζοντο καταδιωκόμενοι, για να αναπαυθούν σε μέρος ασφαλές: πέραν των συνόρων.

Στις 24 Δεκεμβρίου 1947, ο Πορφυρογένης, ο σύντροφος του Ζαχαριάδη στο Στρασβούργο, μιλούσε από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Δ.Σ.Ε., που τότε βρισκόταν σε αλβανικό έδαφος. Έφερνε το μεγάλο μήνυμα:

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Σ υ γ κ ρ ο τ ο ύ μ ε την ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ που αποτελείται, από τα υπογραφόμενα μέλη.

Κύριος και πρωταρχικός σκοπός της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης είναι:

1. Να συνεχίσει και να εντείνει με όλα τα μέσα και με όλες τις δυνάμεις του λαού τον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ζυγό των ξένων ιμπεριαλιστών και των οργάνων τους, για την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας, για την επικράτηση και τη νίκη της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και για την κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ελληνικού λαού.

2. Να κυβερνήσει τη χώρα πάνω σε λαϊκές και δημοκρατικές βάσεις παίρνοντας όλα τα μέτρα για την ανάπτυξη των λαϊκοδημοκρατικών θεσμών και μεταρρυθμίσεων όπως των λαϊκών συμβουλίων, της λαϊκής δικαιοσύνης, της αγροτικής μεταρρύθμισης, της λαϊκής παιδείας κλπ και για την αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών του λαού στις ελεύθερες και στις απελευθερωμένες περιοχές.

3. Να επιδιώξει την πραγματοποίηση και επέκταση της συμφιλίωσης και ενότητας του λαού πάνω στη βάση της εξασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας και του σεβασμού των δημοκρατικών του δικαιωμάτων και ελευθεριών...

Η πρώτη Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας αποτελείται από τους εξής:

- Πρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός των Στρατιωτικών: Στρατηγός Μάρκος.

- Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός των Εσωτερικών: Γιάννης Ιωαννίδης.

- Υπουργός Εξωτερικών: Πέτρος Ρούσος.

- Υπουργός Δικαιοσύνης: Μιλτιάδης Πορφυρογένης.

- Υπουργός της Υγιεινής και Πρόνοιας και προσωρινά της Παιδείας: Πέτρος Κόκκαλης.

- Υπουργός των Οικονομικών: Βασίλης Μπαρτζιώτας.

- Υπουργός της Γεωργίας: Δημήτρης Βλαντάς.

- Υπουργός της Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά του Επισιτισμού: Λεωνίδας Στρίγκος.

Έπρεπε όμως επειγόντως νά βρεθεί η πρωτεύουσα του νέου κράτους καί η έδρα της νέας κυβερνήσεως. Στόχος αυτή τή φορά ήταν η Κόνιτσα, μία πόλη δίπλα στά αλβανικά σύνορα. Τήν αυγή της ημέρας των Χριστουγέννων, οι αντάρτες του Μάρκου εξαπέλυσαν τήν επίθεσή τους. Οι σκοποί εσήμαναν εγκαίρως συναγερμό, και πυκνά πυρά προερχόμενα από τα περισσότερα σπίτια υπεδέχθησαν τα ανταρτικά τμήματα. Δεν πρόφθασαν έτσι να εισχωρήσουν στους δρόμους της μικρής πόλεως. Η επίθεσις γενικεύθηκε, ένας εκπληκτικός αριθμός όλμων καί οβίδων κάθε διαμετρήματος άρχισε να βάλλει κατά της πόλεως. 

Δυτικότερα, στην πεδιάδα, δύο ισχυροί λόχοι ενισχυμένοι από χωροφύλακες και Μ.Α.Υ., υπό έναν άξιο διοικητή, τον λοχαγό Θεόδωρο Βήτο, φρουρούσαν τη γέφυρα Μπουραζάνι, κλειδί των συγκοινωνιών της περιφερείας με την Αλβανία. Οι δυο λόχοι δεν πρόφθασαν καν να αμυνθούν. Συνετρίβησαν από τούς επιτιθέμενους κομμουνιστές. Ούτε ένας αξιωματικός δεν διεσώθη. Προς βορράν της κωμοπόλεως, ένας λόχος του τάγματος 582, που βρισκόταν πολύ κοντά στη μεθόριο, αναγκάσθηκε να αποσυρθεί βιαστικά. Για να συμπληρωθούν τα ατυχήματα, το τζιπ του Δόβα, που πήγαινε να επιθεωρήσει απειλούμενες θέσεις, προσέκρουσε σε νάρκη, και ο διοικητής των πολιορκημένων τραυματίσθηκε σοβαρά. 



Η επίθεση ήταν άριστα οργανωμένη από τόν Βαφειάδη, ο οποίος είχε εγκαταστήσει τό στρατηγείο του στην Καστάνιανη. Ολα τά στρατηγικά σημεία πού οδηγούσαν στήν πολιορκούμενη πόλη είχαν καταληφθεί σέ απόσταση πολλών χιλιομέτρων, από περισσότερους από 10000 μαχητές. Μια ορμητική επίθεση των ανταρτών τους επέτρεψε να καταλάβουν το κάτω μέρος της πόλεως καί νά οχυρωθούν εκεί. Οι Δεξιοί μαχητές μέ επικεφαλής τούς Αντισυνταγματάρχη Γ. Παλαντά καί Ταγματάρχη Περίδη πολεμούσαν μέ γενναιότητα, αποφασισμένοι νά νικήσουν ή νά πεθάνουν. Αλλωστε γνώριζαν ότι παράδοση στόν αντίπαλο ισοδυναμούσε μέ βασανιστήρια καί φρικτό θάνατο. Δέν πολεμούσαν όμως μόνοι. Οι κάτοικοι της πόλεως, άνδρες και γυναίκες, ήταν στο πλευρό τους, είτε με το όπλο στο χέρι είτε για να προσφέρουν κάθε λογής υπηρεσίες. Από τόν ουρανό έπεφταν πυρομαχικά καί εφόδια γιά τή συνέχιση του αγώνα. 

Αν και η φρουρά ανθίστατο, η κατάσταση συχνά φαινόταν απελπιστική. Τη νύκτα της 30ής Δεκεμβρίου επιστεύθη ότι όλα τελειώνουν. Μέσα στην πόλη, οι υπερασπισταί κρατούσαν. Τα σπίτια στα οποία είχαν οχυρωθεί απεκαλύπτοντο μικρά φρούρια ικανά να αντισταθούν. Αλλά ήταν εξηντλημένοι και έπρεπε να αποκρούουν συνεχώς επιθέσεις τμημάτων, που συχνά ήταν ανανεωμένα και αναπαυμένα.

Στις 9 η ώρα, το βράδυ της 30ης, μια άγρια επίθεση απεκρούσθη. Ακριβώς προ της αυγής της 31ης, οι αντάρτες εξόρμησαν πάλι από πολλές κατευθύνσεις. Η μάχη πλέον γινόταν σώμα με σώμα. Με την ανατολή του ηλίου πάλι οι επιτιθέμενοι απεσύρθησαν. Αλλά τώρα έρχονταν καί οι ενισχύσεις του εθνικού στρατού, αφού τό Καλπάκι είχε πέσει. Τό είχε εκπορθήσει η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Κερκύρας, τμήματα ΛΟΚ, και άνδρες της VIII Μεραρχίας. Πρώτη έφθασε μια διλοχία υπό τον Ταγματάρχη Γεώργιο Λυγεράκη, παλαιό καπετάνιο του ΕΔΕΣ καί ακολούθησαν οι λοκατζήδες. Καί η Κόνιτσα είχε σωθεί καί θά παρέμενε ελληνική καί πραγματικά ελεύθερη. Ούτε και αυτή τη φορά δε υπήρχε πόλη ελληνική για να εγκατασταθεί η "Δημοκρατική Κυβέρνηση της Λεύτερης Ελλάδας". 


1948 - Η παράνοια συνεχίζεται



«Σε ένα σπίτι στην Φυτιά οι άνθρωποι που έτρεξαν στον τόπο της καταστροφής από τα γύρω χωριά βρήκαν απάνω στο πτώμα της νεκρής μάνας τους τρία βυζανιάρικα μωρά, σαν λυκόπουλα, στριμωγμένα στο νεκρό στήθος της. Τα πήραν, τα υιοθέτησαν τρεις χωριστές οικογένειες πονόψυχων χωρικών και τα μεγάλωσαν. Τα παιδιά αυτά ζουν ακόμη και προκόβουν. Είναι αδέρφια αλλά έχουν το καθένα χωριστά επίθετα. Ένα από αυτά είναι ο δικηγόρος Βέροιας Βασίλης Δέλιος.»

Στίς αρχές του 1948, τό ΚΚΕ τέθηκε εκτός νόμου, ενώ οι συλλήψεις των στελεχών του καί οι εκτοπίσεις στά ξερονήσια ανήλθαν σέ πολλές χιλιάδες. Οπως ήταν η τακτική του Κομμουνιστικού Κόμματος στήν κατοχή - ένα βήμα μπρός καί ένα πίσω - έτσι ήταν καί στήν περίοδο του εμφυλίου. Αμφιταλάντευση, διφορούμενες εντολές καί αναποφασιστικότητα. Δέν γινόταν κι αλλιώς αφού το αφεντικό των κομμουνιστών, ο Στάλιν, αφενός είχε εκχωρήσει τήν Ελλάδα σαν αντάλλαγμα γιά άλλες χώρες, αφετέρου τόν συνέφερε νά συντηρείται η φωτιά στά Βαλκάνια, γιά νά μπορεί νά καταγγέλει τούς ιμπεριαλιστές καί νά κερδίζει πόντους στό γεωπολιτικό παιχνίδι. Δέν είναι τυχαίο ότι Κικίτσας καί Βαφειάδης, κατήγγειλαν τό Ζαχαριάδη ότι συνειδητά άργησε νά οργανώσει τό αντάρτικο, μέ αποτέλεσμα νά προλάβει η Ελληνική Κυβέρνηση νά συλλάβει πολλούς κομμουνιστές πρίν αυτοί προλάβουν νά βγούν στό βουνό.

Ακολουθεί συνέντευξη του Μάρκου προς τον "Ελληνικό Βορρά" (2 Αυγούστου 1978):

"Εγώ βγήκα στο αντάρτικο τέλη Ιούλη 1946. Με προσωπική εντολή του Ζαχαριάδη. Όταν βγαίνω, λοιπόν στο βουνό δεν μπαίνει σε μένα καθήκον να δημιουργήσω στρατό να κάνω μαζικό παρτιζάνικο κ.λ.π. Απλώς παίρνω εντολή αυτούς τους καταδιωκόμενους που κρύβονταν στο βουνό για να μη σκοτωθούν από τις τρομοκρατικές ομάδες να τους περιμαζέψω κάπως σε ομάδες, να εξοπλισθούν και μερικές χιλιάδες, 2 -3 χιλιάδες που θα γίνονταν για να χρησιμοποιηθούν σαν μια δύναμη κρούσης, σαν ένα μέσον εκβιασμού για την υποβοήθηση του έργου της γραμμής για την ιδανική λύση.

Συνεπώς ο Ζαχαριάδης δεν βάζει ούτε ζήτημα για ένοπλο αγώνα. Και εδώ το συμπέρασμα είναι: Ενώ μιλάμε για ειρηνική πορεία, για ειρηνική λύση του προβλήματος, δεν κάνουμε ούτε απόλυτη χρήση της ειρηνικής πολιτικής μας ούτε ολοκληρωμένα ακολουθούμε τον ένοπλο δρόμο. Επί δύο χρόνια τουλάχιστον το ΚΚΕ ακολουθεί μία ερμαφρόδιτη μεσοβέζικη γραμμή η οποία φέρνει το φοβερό αποτέλεσμα ούτως ώστε να βρεθούμε γυμνοί στα τέλη του 1947 όταν πια αποφασίζει τελικά ο Ζαχαριάδης ο ίδιος να κλείσει τα γραφεία του Κόμματος που ουσιαστικά είχαν κλείσει διότι δεν υπήρχε ούτε οργάνωση ούτε τίποτα. Χιλιάδες κόσμος είχε στο μεταξύ μαντρωθεί και εξουδετερωθεί. Χάσαμε όλες τις δυνάμεις μας. Έχω αριθμούς. 20.000 φυλακισμένοι, 50.000 καταδιωκόμενοι, 1.300 δολοφονημένοι από τις φασιστικές συμμορίες, 8.300 τραυματισμένοι, 32.000 βασανισμοί και 20.000 λεηλασίες και καταστροφές σπιτιών.

Και μόνο τότε κατά τον Οκτώβρη του 1947 στην τρίτη ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ μπαίνει ζήτημα για ένοπλο αγώνα και εκφράζεται, σύμφωνα με απόφαση της ηγεσίας, όλο μας το κίνημα πια ένοπλα. Όταν πια ουσιαστικά είχε χαθεί η ευκαιρία και οι δυνατότητες για την δημιουργία ενός στρατού. Μέχρι τότε από το 1946 μέχρι τα μέσα του 1947 και λίγο παραπάνω μέχρι τον Ιούνη - Ιούλη του 1947 εμείς είχαμε δυνατότητα να φτιάξουμε καλό και γερό στρατό, 60 - 70 χιλιάδες άντρες περίπου. Από κει και πέρα αρχίζει η κάτω βόλτα."

Ο πόλεμος στό μεταξύ μαίνονταν σέ ολόκληρη τή χώρα. Οι αντάρτες, με αστραπιαίες καταδρομικές επιχειρήσεις, κτυπούσαν καί έφευγαν, αφήνοντας στό πέρασμά τους φλεγόμενα ερείπια. Πίσω τους έσερναν άντρες, γυναίκες καί παιδιά. Οι άντρες κατατάσσονταν βίαια στον ανταρτικό στρατό, ενώ οι γυναίκες στρατολογούνταν γιά αγγαρείες. Τα παιδιά όμως; Γιά τά παιδιά είχαν σκεφθεί μία ιδιαίτερη μεταχείριση στήν οποία μόνο οι βάρβαροι Οθωμανοί είχαν καταφύγει αιώνες πρίν.

Τό τρομερό παιδομάζωμα: όλα τα παιδιά από τριών ως δεκατεσσάρων ετών στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές της Βορείου Ελλάδος θα συγκεντρώνονταν και θα στέλνονταν πίσω από το Παραπέτασμα στις «λαϊκές δημοκρατίες» που είχαν προσφερθεί να τα δεχτούν. Ως το τέλος του 1948 πάνω από 28.000 Ελληνόπουλα είχαν αποσπαστεί βίαια από τους γονείς τους και είχαν σταλεί σε στρατόπεδα της Αλβανίας, Ουγγαρίας, Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας.

(Παιδομάζωμα, σφάξιμο αιχμαλώτων καί κάψιμο εκκλησιών είναι τά κοινά σημεία των Οθωμανών καί των αριστερών διεθνιστών. Τό "Φωτιά καί Τσεκούρι" τό είχε διατάξει ο Ιμπραήμ Πασάς, τό φώναξε καί ο Μάρκος Βαφειάδης. Πολλές ομοιότητες βρέ "δημοκράτες", πολλές. Αλλά είπαμε οι "προοδευτικοί" τά πηγαίνουν καλά μέ τούς φίλους μας τους Τούρκους.)



Παραθέτω τήν σχετική αφήγηση του παραλίγο θύματος του παιδομαζώματος Nicholas Gage, καθώς καί τίς προσπάθειες της μάνας του Ελένης, νά μήν παραδώσει τίς κόρες της στήν ... αγκαλιά του "Δημοκρατικού Στρατού", κάτι πού ισοδυναμούσε μέ σίγουρο θάνατο από τίς κακουχίες, τήν πείνα, τό κρύο ή από πιθανή συμπλοκή τους σέ κάποια μάχη:

Στις αρχές Απριλίου του 1948, το χωνί του τελάλη διαλάλησε μια πρόσκληση που έφερε αναστάτωση σ' όλο το χωριό: «Όσες μανάδες έχουνε παιδιά από τριών μέχρι δεκατεσσάρων να πάνε αμέσως στην Αγιά Τριάδα!»............

«Μανάδες του Λια. Σας συγκεντρώσαμε γιατί τα παιδιά σας κινδυνεύουν. Οι φασιστικές επιθέσεις ενάντια στο χωριό σας θα συνεχιστούν», είπε η ανταρτίνα. «Αν τα παιδιά σας δεν τα χτυπήσει σφαίρα ή βόμβα, θα πεθάνουν σιγά σιγά από την πείνα. Το ξέρετε πως δεν έχουν απομείνει τρόφιμα μήτε για τους πολεμιστές μας. Όλες ακούτε τα παιδιά σας να κλαίνε από την πείνα»......

Ο αντάρτης άνοιξε μπροστά μας την κονσέρβα κι ο αέρας σφύριξε σκορπίζοντας μια γλυκιά ευωδιά σαν κήπος με ροδιές. Βούτηξε μια χουλιάρα κι έβγαλε μια κομματάρα μαρμελάδα, να γυαλοκοπάει στον ήλιο βαθιά χρυσαφένια, το χρώμα του πιο εξαιρετικού μελιού. Τον παρακολουθούσα που έβγαζε με τη χουλιάρα μεγάλα κομμάτια και τ' άπλωνε πάνω σε φέτες άσπρο ψωμί. Δεν είχα δει ποτέ τόση πολλή μαρμελάδα. Πριν από την επανάσταση, πότε πότε αγοράζαμε κουτάκια με μαρμελάδα από το παντοπωλείο, αλλά αφότου ήρθαν οι αντάρτες, κανένας μας δεν είχε βάλει στο στόμα του γλυκό, μήτε καν ζάχαρη ή μέλι. Όταν ο αντάρτης βούτηξε τη χουλιάρα βγάζοντας μια μεγάλη κομματάρα μαρμελάδα και την άφησε να κυλήσει πάλι μέσα, το στόμα μου πλημμύρισε σάλιο και ασυναίσθητα βγήκα πίσω από τη μάνα μου για να βλέπω καλύτερα. Με τις τελετουργικές χειρονομίες ιερέα, ο αντάρτης έκοψε χοντρές φέτες ψωμί και τις άλειψε τόσο γενναιόδωρα, ώστε κάμποση μαρμελάδα χυνότανε στο χώμα, φέρνοντάς μου δάκρυα στα μάτια. Φίλεψε το καθένα από τα καλοντυμένα παιδιά πού είχαν δοθεί για το παιδομάζωμα, μ' ένα κομμάτι ψωμί, που το καταβρόχθισαν σαν ζώα, πασαλείφοντας τη μαρμελάδα σ' όλη τους τη μούρη ως τ' αυτιά και λερώνοντας τα όμορφα καινούρια ρούχα τους. «Βλέπετε, μανάδες του Λια!» φώναξε ο αντάρτης. «Αν στείλετε τα παιδιά σας στις λαϊκές δημοκρατίες, θα τρώνε έτσι κάθε μέρα!»

Πάνω από τριάντα χρόνια αργότερα έτρωγα μ' ένα ζευγάρι Αθηναίων, δύο άλλοτε παιδιά του Λια στη δικιά μου περίπου ηλικία, που τα πήρανε εκείνο το καλοκαίρι με το παιδομάζωμα, πρώτα στην Αλβανία, μετά στη Ρουμανία, όπου μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν κι επιστρέψανε στην Ελλάδα δέκα χρόνια αφότου έφυγαν. Ποτέ δεν ξανάδανε τέτοια μαρμελάδα, μου είπανε, καθώς άρχισαν ν' αναπολούν. Στο στρατώνα στην Αλβανία, έτρωγαν ίσα ίσα τόσο για να μην πεθάνουν, κατά κανόνα σούπα από πράσα και ωμές πικραλίδες, που τις μάζευαν στα τριγύρω χωράφια. Το «παιχνίδι» τους ήταν να οργανώνουν κούρσες με τις ψείρες τους που τις έβαζαν να τρέχουν στο δάπεδο του στρατώνα.

.........

Τή θυγατέρα της δέν τήν έδινε. Καλύτερα να τήν είχε σακάτισσα και ζωντανή παρά σκοτωμένη. Από τη στιγμή που το αποφάσισε, η Ελένη σύναξε τη φαμελιά — μαζί και το Νικόλα και τη Φωτεινή, που ακούγανε τι τους έλεγε χωρίς να καταλαβαίνουν ακόμα. Αν η Όλγα δεν μπορούσε να περπατήσει, οι αντάρτες δε θα την έπαιρναν, είπε η Ελένη. Η Όλγα κατένευε, τρομαγμένη αλλά και περήφανη που συγκέντρωνε πάνω της όλα τα βλέμματα, θα της έκαιγαν το πόδι, συνέχισε αλύγιστη η Ελένη, και θα 'λεγαν στους αντάρτες πως ήτανε ατύχημα. Η Ελένη έδωσε στην Όλγα ένα πανί και της είπε να το χώσει στο στόμα της για να μην τσιρίξει και ξεσηκώσει τη γειτονιά. Το τσιτσίρισμα της μασιάς πάνω στη σάρκα γέμισε το δωμάτιο. Ύστερα η Όλγα σκλήρισε, ώσπου τη σταμάτησε το πανί που της κόλλησε στο στόμα η θεια μου. Κοίταξα και είδα τη γιαγιά μου να τραβάει από το πόδι της Όλγας τη μασιά μ' ένα κοψίδι δέρμα κρεμασμένο πάνω της, αφήνοντας γυμνό το κρέας από κάτω, κάτασπρους τένοντες στη ρόδινη σάρκα. Στο δωμάτιο είχε μια έντονη μυρωδιά, που με κυνηγάει ακόμη. Χύθηκα έξω από την πόρτα στην αυλή.

Η Ολγα σώθηκε αλλά τήν άλλη κόρη τήν Κάντα (Αλεξάνδρα) τήν επήρανε. Οι πρώτες μέρες της στρατιωτικής εκπαίδευσης ανακατώθηκαν μεταξύ τους αξεδιάλυτα με πόνους στα μούσκουλα, με παροξυσμούς αναγούλας από την πείνα, και με κούραση που άφηνε την Κάντα ξερή και τρεμάμενη.

Όταν η θερμοκρασία έπεφτε κοντά στο μηδέν και η Κάντα πονούσε από το κρύο. Μόνον έξι ώρες ύπνο επιτρέπανε στις νεοσύλλεκτες, από τα μεσάνυχτα ως το εγερτήριο, κι ευθύς τις ξαποστέλλανε στις πρωινές ασκήσεις. Δεν επιτρέπαν στις γυναίκες να καθίσουν στιγμή από τις έξι το πρωί ως τα μεσάνυχτα, εκτός από το ημίωρο που τις άφηναν για το συσσίτιο και από τις δύο συγκεντρώσεις για τη διαφώτιση, πρωί και απόγεμα, όπου τις δίδασκαν τους σκοπούς και την ιδεολογία του Δ.Σ.Ε. και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα μαθήματα τα έκαναν ο Αλέκος και κάποιος αντάρτης όλο στόμφο, ο «Καπετάνιος», δικηγόρος στην πολιτική του ζωή, και οι δυο τους είχαν μια αδυναμία στις μεταφορές. Προτού φυτρώσει το χορτάρι, τόνιζαν οι καθοδηγητές, έπρεπε να ξεριζωθεί η τσουκνίδα, πράμα που, όπως γρήγορα έμαθε η Κάντα, σήμαινε: να εξοντωθούν ο Ελληνικός Εθνικός Στρατός, οι βδέλλες, οι καπιταλιστές, η εκφυλισμένη βασιλική οικογένεια των Γκλύξμπουργκ και οποιοσδήποτε μοναρχοφασίστας..........

Η Αφροδίτη Φαφούτη, μια λιανή δεκαεφτάρα ακριβώς μπροστά από τήν Κάντα σωριάστηκε λιπόθυμη προτού φτάσουν στο αλώνι στο πλάτωμα κάτω από το ξωκλήσι του Προφήτη. Η κοπέλα κείτονταν ασάλευτη καθώς οι αξιωματικοί αρχίσανε να βλαστημούν και να τη σκουντάνε με τις μπότες τους. Ρίξανε μια τουφεκιά πλάι στο αυτί της για να δουν μήπως το 'κανε ξεπίτηδες, όταν όμως μήτε τόσο δα σάλεψε, οργισμένοι της τραβήξανε το τουφέκι από την πλάτη και διατάξανε τις υπόλοιπες να προχωρήσουν, παρατώντας την Αφροδίτη εκεί που 'χε πέσει.....

Στο κομμουνιστικό στρατόπεδο, τα αποτελέσματα των μαχών του Μετσόβου και της Κόνιτσας προεκάλεσαν έντονη απογοήτευση. Σημείωσαν και την αρχή της συγκρούσεως μεταξύ Ζαχαριάδη καί Βαφειάδη. Η πολιτική ηγεσία ήθελε να οργανωθεί ένας πραγματικός στρατός που να μπορεί να αντιμετωπίσει τον Εθνικό Στρατό ενώ η στρατιωτική ηγεσία προτιμούσε τόν ανταρτοπόλεμο, ο οποίος καί αποδεικνύονταν επιτυχημένος.

Τη νύκτα της 8ης Φεβρουαρίου 1948, βομβαρδίστηκε η Θεσσαλονίκη, ακολουθώντας τό σχέδιο "Λίμνες" πού είχε εκπονηθεί στο Βελιγράδι από τόν Τίτο καί τό οποίο αγνοούσαν βασικά στρατιωτικά στελέχη, όπως ο Κικίτσας. Στόχος η δημιουργία ξεχωριστού κράτους στήν Μακεδονία μας. Οι αντάρτες εισήλθαν στα Λαϊνά και στο Ωραιόκαστρο και έριξαν μερικές εύστοχες βολές πού έσκασαν στό κέντρο της πόλης. Την επόμενη μέρα όμως εφόρμησαν καταδρομείς και τεθωρακισμένα. Πρόλαβαν τους αντάρτες στον κάμπο του Λαγκαδά και στα υψώματα του Σοχού καί τους πετσόκοψαν άγρια. Στά βουνά οι αντάρτες είχαν όμως επιτυχίες, όπως ήταν η κατάληψη της δυσπρόσιτης οροσειράς της Μουργκάνας. Εκεί βρίσκονταν γατζωμένο σαν αετοφωλιά ένα μικρό ασήμαντο χωριουδάκι, κοντά στίς Φιλιάτες, ο Λιάς.

Αυτό τό χωριουδάκι θά το έκανε παγκόσμια γνωστό, μέ τό βιβλίο του "ΕΛΕΝΗ", ο Νίκος Γκατζογιάννης πού περιγράφει τήν ανταρτοκρατία καί τά μαρτύρια της οικογένειάς του καί των συγχωριανών του.

1948. Οι φήμες για τα εφόδια της ΟΥΝΡΡΑ, που όλοι έλεγαν πως είχε καταχωνιάσει ο Κίτσος, είχανε φτάσει στ' αυτιά των αξιωματικών που είχανε στείλει τους δυο αντάρτες να τα βρουν και να τα κατασχέσουν. Άρχισαν τραβώντας όλα τα τρόφιμα έξω από το δωματιάκι που ήταν η αποθήκη. Πήρανε όλα τα φαγώσιμα, ενώ η Μεγάλη και η Κάντα τους παρακολουθούσαν. Όταν δε βρήκαν τίποτα, οι αντάρτες ξανανέβηκαν κι άρχισαν να ξεσκίζουν τα στρωσίδια και να ξηλώνουν τις φόδρες από τα ρούχα, αρπάξανε ως και το πετρέλαιο που ήταν για προσάναμμα. Η Μεγάλη είχε κουκουβίσει σε μια γωνιά, αλλά όταν ο ένας τους έχωσε στην τσέπη ένα μισοφαγωμένο κομμάτι ψωμί σκλήρισε: «Δε θα μ' αφήσετε μήτε μια κόρα;» Ο πιο ψηλός τη χαστούκισε τόσο δυνατά που έπεσε στο πλάι, το κεφάλι της βρόντηξε στον τοίχο. Στο μάγουλο της Μεγάλης αποτυπώθηκαν τα δάχτυλα του αντάρτη και αίμα κύλησε από το στόμα της εκεί όπου τα δόντια της είχαν ξεσκίσει τ' αχείλι από μέσα.....

Η Ελένη τρόμαξε βλέποντας μια στήλη καπνού ν' ανεβαίνει από 'να σπίτι χαμηλά στο περιβόλι, ήτανε του παπα-Θόδωρου Καραπάνου, που είχε διαδεχθεί τον παπα-Ζήση, όταν αυτός πέθανε στην κατοχή σε μια φυλακή του ΕΛΑΣ. Ο νέος παπάς ήτανε γιος της τυφλής, της Σοφίας Καραπάνου. Όταν ο παπα-Θόδωρος και οι άλλοι Λιώτες έφυγαν από το χωριό, γι' άλλη μια φορά η γριά Σοφία ξέμεινε. Η νύφη της, η Ελευθερία, έμεινε για να τη φροντίσει, σίγουρη πως δε θα τις πειράξουν, γιατί ο αδελφός της ήταν ένας από τους αντάρτες που έρχονταν. Ο Σπύρος Σκεύης είχε αρχίσει να εφαρμόζει το δεύτερο μέρος της προφητείας του — πως οι εχθροί του Δημοκρατικού Στρατού θα τιμωρηθούν όσο μακριά και να πάνε. Σε κάθε χωριό που έμπαιναν οι αντάρτες, πρώτα πρώτα εκδικούνταν τους πιο σημαντικούς που είχαν προτιμήσει να φύγουν αντί να μείνουν εκεί για να τους καλωσορίσουν. Σε χωριουδάκια όπως το Λια, προύχοντες ήταν πάντα ο παπάς, ο πρόεδρος της κοινότητας και ο δάσκαλος. Το σπίτι του παπα-Θόδωρου ήταν το πρώτο που πυρπολήσανε, όμως δώσανε στην Ελευθερία μερικά λεπτά διορία, επειδή ο αδελφός της ήταν αντάρτης. Σαν άκουσε τη φασαρία, η τυφλή άπλωσε τα χέρια της πασχίζοντας να συγκρατήσει την υστερική νύφη της. «Ποιος είναι, κόρη μου;» είπε τρεμουλιαστά η Σοφία. «Ποιος είναι εκεί;». «Πρέπει να φύγουμε μάνα!» αποκρίθηκε η Ελευθερία. «Θα μας κάψουνε το σπίτι». «Ωχ, Θεέ μου, ξανάρθανε οι Γερμανοί!» φώναξε η τυφλή Σοφία....

Σύντομα ένα δεύτερο δάχτυλο καπνού υψώθηκε στον ουρανό. Ήταν το σπίτι του δάσκαλου, του Δήμου Μπέσια. Ο Σπύρος Σκεύης επιστάτησε αυτοπροσώπως όταν έριξαν το δαυλί στο σπίτι του Μηνά Στράτη. Προτού τό πυρπολήσουν, ο Σκεύης το τριγύρισε κοιτώντας με χαμόγελο ικανοποίησης τα υπάρχοντα του ανθρώπου που ήταν αντίπαλός του ανέκαθεν. Ο Μηνάς είχε συγκεντρώσει τη μοναδική βιβλιοθήκη που είχε δει ποτέ το χωριό, ένα τοίχο γεμάτο βιβλία. Ολα έγιναν παρανάλωμα του πυρός.....

Βαδίζοντας με τα μάτια της στη γης, η αδελφή μου είδε ένα σωρό πέτρες και σταμάτησε, παραλύοντας από κείνο που αντίκρισε. Μέσα από το σωρό πρόβαλε ένα ανθρώπινο χέρι ως το μπράτσο. Η Κάντα έσκυψε και σαν παλαβή τράβηξε ένα πλακουτσωτό λιθάρι κι ύστερα δεύτερο. Η χωριάτισσα με το σεγκούνι που 'χε το κόκκινο γαϊτάνι ήτανε ξυλιασμένη, νεκρή, τα χέρια της τεντωμένα ψηλά σαν για ν' αγκαλιάσουν τον ουρανό, τα μάτια της ορθάνοιχτα, τα χείλια της τραβηγμένα σε μια γκριμάτσα τρόμου. Η Κάντα ένιωσε το ανάριο εκείνο σάλιο στο στόμα της που σήμαινε ότι θα ξεράσει. Γύρισε να τσιρίξει της Ολυμπίας, που ερχότανε πίσω από τις γίδες. Τότε είδε άλλο ένα κουφάρι, μια κοπελίτσα πεσμένη με το κεφάλι στον ώμο σαν να κοιμόταν, το φωτοστέφανο των κυματιστών μαλλιών της στραφτάλιζε μπακίρι στο φως του ήλιου, το δέρμα της ακόμη αχνορόδινο. Έμοιαζε με κοιμισμένο παιδί, και η Κάντα αθέλητα άπλωσε το χέρι και την άγγιξε στο μάγουλο, οπότε τίναξε το χέρι της πίσω. Το κορμί ήτανε ζεστό. Ξανάβρε τη φωνή της. «Ολυμπία! Ολυμπία!» σκλήρισε. Μόλις η φιλενάδα της έφτασε αρκετά κοντά και είδε τα δυο κορμιά άρχισε να τσιρίζει και κείνη, όμως η Κάντα είχε ξαναβρεί την ψυχραιμία της. Κουκούβισε πάνω από το κορμί της μικρής. «Σσσ!» ψιθύρισε στην Ολυμπία. «Αυτή είναι πεθαμένη αλλά η κόρη της ζει ακόμα! Πρέπει να τη βοηθήσουμε». Ένα θρόισμα στα κοντινά χαμόκλαδα έκαμε και τις δυο να γυρίσουν με μια τσιρίδα. Δυο άντρες που κρύβονταν εκεί σηκώθηκαν αργά, τα τουφέκια τους σημάδευαν την Κάντα και την Ολυμπία. Δίχως λέξη κούνησαν τις κάννες των όπλων γνέφοντάς τους να φύγουν. Η Κάντα ανασηκώθηκε νιώθοντας ακόμα τη ζεστασιά από το μάγουλο της κοπέλας στ' ακροδάχτυλά της. Κοίταξε την Ολυμπία, έπειτα και τα δυο κορίτσια όρμησαν για το σπίτι τους, σα να τα κυνηγούσαν, ξεχνώντας ολότελα τα ζωντανά που έβοσκαν παρακάτω. Μόλις έστριψαν, άκουσαν μια τουφεκιά......

Επιχείρηση Πέργαμος. Η κωδική ονομασία που διάλεξαν οι κυβερνητικές δυνάμεις για την προσεκτικά σχεδιασμένη επίθεσή τους στην «άπαρτη» Μουργκάνα ήταν «Πέργαμος», (μια αρχαία ελληνική πόλη στη Μικρά Ασία όπου οι Έλληνες είχαν νικήσει τους Τούρκους στα 1919 υπό τήν ηγεσία τότε, του Ελευθερίου Βενιζέλου). Τώρα, επτά τάγματα της κυβερνητικής Ογδόης Μεραρχίας, περίπου 3.500 άντρες, ανέλαβαν την Επιχείρηση Πέργαμος. Επιτέθηκαν σε πέντε τάγματα ανταρτών συνολικής δύναμης 850 - 950 ανδρών οπύ είχαν επί κεφαλής τον υποστράτηγο Κώστα Καλλιανέση. Η επιχείρηση άρχισε στις 28 Φεβρουαρίου και τελείωσε στις 6 Μαρτίου με αποτυχία....

Μερικές δεκάδες φαντάροι μέσα στην Πόβλα προσπάθησαν να καταφύγουν στην εκκλησία του χωριού και κει τους έπιασε ο λόχος του Χαρίση Σδράβου. Ο Σδράβος πίστευε πως δεν πρέπει να πιάνονται αιχμάλωτοι. Αράδιασε τους φαντάρους μέσα στην εκκλησία και έναν έναν με τη σειρά τον μαχαίρωνε ωσότου το δάπεδο βάφτηκε στο αίμα....

Μόλις η Ελένη είδε το πρόσωπο του δεμένου φαντάρου μια ανατριχίλα έτρεξε τη ραχοκοκαλιά της. Ήταν το ίδιο παλικάρι που είχε δει στην αυλή της. Ο δικαστής με την αλησμόνητη φωνή ανάγγειλε πως οι Λιώτες θα παρακολουθούσαν τώρα την απονομή της λαϊκής δικαιοσύνης. Ετούτος ο προδότης, που είχε συλληφθεί μέσα στα σύνορα του χωριού μετά την αποτυχημένη επίθεση των φασιστών, θα περνούσε από λαϊκό δικαστήριο. Κανένας δεν ήξερε περί τίνος πρόκειται. Οι Λιώτες δεν είχανε ξαναδεί δίκη άλλοτε, και δεν είχανε ιδέα τι ρόλο έπαιζε ο καθένας αντίκρυ τους— εκτός από τον αιχμάλωτο. Ο ψηλός που φαινόταν πως διευθύνει διάβασε από 'να φύλλο χαρτί τα εγκλήματα του κατηγορουμένου. Κατόπιν γύρισε στο δεμένο φαντάρο κι άρχισε να του υποβάλει ερωτήσεις, το παλικάρι του απαντούσε δισταχτικά, σαν φοιτητής που προσπαθεί να περάσει τις εξετάσεις αδιάβαστος. Τον κατηγορούσαν πως είχε προδώσει την Ελλάδα και το λαό της στα πέντε τελευταία χρόνια, πρώτα ως μέλος των αντάρτικων δυνάμεων του συνεργάτη των Γερμανών Ζέρβα στη διάρκεια της κατοχής και τώρα ως στρατιώτης του μοναρχοφασιστικού στρατού. «Είναι αλήθεια ότι πολέμησες με το Ζέρβα;» ρώτησε ο Κατής (δικαστής στά αρβανίτικα). Ύστερα από μερικές ακόμα ερωτήσεις ο Κατής φάνηκε τελικά ικανοποιημένος. Παράτησε το χαρτί κι έγνεψε στους άλλους δυο, που σηκώθηκαν από τα καθίσματά τους και πήγανε μαζί του πίσω από το πελώριο πλατάνι στην άκρη της πλατείας. Ενώ σιγοψιθύριζαν συναμεταξύ τους, το ακροατήριο των χωριανών θωρούσε εξεταστικά τον κατηγορούμενο, που στριφογυρνούσε πάνω στην καρέκλα του κοιτώντας κατά τη μεριά που είχαν εξαφανιστεί οι τρεις δικαστές. Το πρόσωπό του ήταν άσπρο σαν σουδάριο και τα μαλλιά του κολλημένα τούφες τούφες στο κούτελό του. Η ανάσα του ακουγότανε κομμένη. Ύστερα από μερικά λεπτά οι τρεις δικαστές επιστρέψανε και ξανακάθισαν. Ο Κατής σηκώθηκε. «Το λαϊκό δικαστήριο έκρινε ότι αυτός ο προδότης είναι ένοχος», ανάγγειλε. «Καταδικάζεται εις θάνατον». Ακούστηκε ένας πάταγος καθώς ο φαντάρος άξαφνα έπεσε από την καρέκλα του, αναποδογυρίζοντάς τη.....

Ο πολιτικός επίτροπος της Μουργκάνας, ο Κώστας Κολιγιάννης, αντιλαμβανόταν πως οι νάρκες και οι αυξημένες σκοπιές δεν αρκούσαν για να εξασφαλίσουν την πλήρη «συνεργασία» των χωριανών του Λια. Αποφάσισε να εγκαταστήσει στο χωριό σταθμό πολιτοφυλακής όπως εκείνος που υπήρχε στο Μπαμπούρι. Του χρειαζόταν να βρεθεί ένα σπίτι αρκετά ευρύχωρο, ώστε να υπάρχουν το γραφείο της πολιτοφυλακής, δωμάτια για τις ανακρίσεις κι ένα σίγουρο κατώι για κρατητήριο. Το μόνο αρκετά μεγάλο σπίτι του Λια ήτανε της Αμερικάνας. Κάποιο πρωί στα μέσα Μαρτίου, η Ελένη άνοιξε την πόρτα της και είδε το Σωτήρη Δραπέτη να στέκεται απέξω. Ο Σωτήρης πληροφόρησε την Ελένη πως ο Δημοκρατικός Στρατός χρειαζόταν το σπίτι της για το νέο σταθμό της πολιτοφυλακής του. Είχε είκοσι τέσσερις ώρες διορία να βρει άλλη κατοικία για τη φαμελιά της....

Η δεκατετράχρονη Γλυκερία, που ήταν αδιόρθωτα περίεργη. Κάποιο ηλιόλουστο απομεσήμερο, όταν οι άλλοι έπαιρναν τον υπνάκο τους, γλίστρησε από τα περιβόλια πίσω από το παλιό τους σπίτι. Σκαρφαλώνοντας από τη μια πεζούλα στην άλλη, έφτασε ως το ξερολίθι που όριζε την κάτω μεριά του δικού τους περιβολιού και κοίταξε από πάνω βλέποντας την πιο απόμακρη από το μονοπάτι πλευρά. Ο αέρας ήτανε γλυκός έτσι που μοσκοβολούσανε οι αμυγδαλιές και η αύρα έφερε στ' αυτιά της το ρυθμικό θρυμμάτισμα της γης, κάποιος έσκαβε. Όπως πρόβαλε το κεφάλι της ακόμα πιο ψηλά από τον τοίχο, η Γλυκερία είδε έναν αντάρτη μέσα σ' ένα βαθύ λάκκο να φτυαρίζει χώμα. Στην άλλη άκρη του λάκκου στέκονταν δυο άντρες με τα χέρια τους πίσω. Σαν αστραπή το κορίτσι κατάλαβε τον πίνακα που αντίκριζε. Οι δεμένοι κρατούμενοι θα τουφεκίζονταν και ο αντάρτης έσκαβε τον τάφο τους μπρος στα μάτια τους. Κοίταξε τριγύρω και κατάλαβε γιατί το περιβόλι τους φαινόταν τόσο διαφορετικό, ήταν γεμάτο με ορθογώνια σχήματα από φρεσκοσκαμμένο χώμα —όλα τάφοι....

Μία νέα επιχείρηση ανελήφθη κατά της οχυράς τοποθεσίας της Μουργκάνας στις 30 Μαρτίου, υπό το κωδικό όνομα "Ιέραξ", παρά τις αντιρρήσεις αξιωματικών της VIII Μεραρχίας, που αντετίθεντο σε επιθέσεις εναντίον οχυρωμένων θέσεων που βρίσκονταν σε επαφή με τα σύνορα. Ομως ο Αρχηγός της Αμερικανικής Αποστολής Στρατηγός Βαν Φλητ, είχε αντίθετη γνώμη καί ο Αμερικάνος δέν δεχόταν αντιρρήσεις. Καί αυτή η επιχείρηση απέτυχε καί στοίχισε πολλούς νεκρούς στόν Ελληνικό Στρατό: 596 νεκροί καί τραυματίες καί 120 αιχμάλωτοι πού εκτελέστηκαν στό χωριό Τσαμαντά. 


Στάλιν: τελειώνετε μέ τό αντάρτικο - Σβαρνούτ 



«Γιατί το Κ.Κ.Ε. διατηρούσε χωριστό "Μακεδονικό Γραφείο", ενώ αντίθετα δέν υπήρχε "Πελοποννησιακό Γραφείο", "Ηπειρωτικό Γραφείο", "Θεσσαλικό Γραφείο"; Γιατί οι μόνοι ξένοι πού πολεμούσαν στίς τάξεις του Δ.Σ ήταν νοτιοσλάβοι; Γιατί η 5η Ολομέλεια αναγνώρισε την ύπαρξη μακεδονικού πληθυσμού στον οποίο παρεχώρησε το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως;»

Σβαρνούτ. Μ' αυτήν την ρώσικη λέξη, - πού σημαίνει τυλίξτε τό χαλί - με μια λέξη μονάχα, ο Στάλιν απήγγελλε στις 10 Φεβρουαρίου 1948 την αμετάκλητη εις θάνατον καταδίκη του αντάρτικου στην Ελλάδα. Σαράντα οκτώ μόλις μέρες νωρίτερα, παραμονή Χριστουγέννων 1947, τό ΚΚΕ είχε εξαγγείλλει την εγκαθίδρυση της πρώτης "Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης της Ελλάδας" στα βουνά. Τό κίνημα είχε καταδικασθεί καί από τά πιό επίσημα χείλη, καί οι δικοί μας "δημοκράτες" ... όρκιζαν κυβέρνηση μέ έδρα την Αετομηλίτσα.



Οι απεσταλμένοι του Τίτο πρός τόν Στάλιν, Μίλοβαν Τζίλας καί Καρντέλι μας διέσωσαν τήν παρακάτω στιχομυθία από μία τριμερή σύσκεψη κορυφής μεταξύ Σοβιετικής Ενώσεως, Βουλγαρίας και Γιουγκοσλαβίας:



Στάλιν: - "Πιστεύετε ότι η επανάσταση στην Ελλάδα μπορεί να επιτύχει;"


Καρντέλι: - "Ναι, αν δεν αναμειχθούν ξένες δυνάμεις και αν δεν γίνουν πολιτικά και στρατιωτικά λάθη."


Στάλιν: - "Πάντοτε τα "εάν" και τα "αλλά". Όχι! Δεν υπάρχει καμιά πιθανότης επιτυχίας. Τι νομίζετε λοιπόν, Ότι η Μεγάλη Βρετανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, το ισχυρότερο κράτος του κόσμου, θα μας επιτρέψουν να διακόψουμε τις συγκοινωνίες τους στη Μεσόγειο; Κουταμάρες! Και επιπλέον, δεν έχουμε στόλο. Η επανάσταση πρέπει να σταματήσει μόλις αυτό θα είναι δυνατό."


Στο σημείο αυτό, ο Στάλιν έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση, όπως τυλίγουν σε ρολό το απλωμένο χαλί, και πρόφερε την φοβερή λέξη: "σβαρνούτ". 

Οι αριστεροί διεθνιστές πού μας κυβερνούν από τό 1974 καί μας έχουν φλομώσει μέ την προπαγάνδα τους γιά τούς "ήρωες" του "Δημοκρατικού Στρατού", δέν αναφέρουν τό μάταιο (μετά τό "Σβάρνουτ"), της αιματοχυσίας, αλλά ούτε και τήν εγκληματική αμέλεια του Στάλιν της Ελλάδος (Ζαχαριάδη) νά οργανώσει εγκαίρως τόν επαναστατικό στρατό. Αντίθετα ρίχνουν τίς ευθύνες στά ...απλά μέλη.

Από τά αρχεία του Ριζοσπάστη:



"Η 3η Ολομέλεια καταδίκασε αποφασιστικά όλους τους δισταγμούς και τις ταλαντεύσεις, που εκδηλώθηκαν από μεμονωμένους κομμουνιστές στη συνεχή και μέχρι τέλους διεξαγωγή του λαϊκού και απελευθερωτικού αγώνα, δισταγμούς και ταλαντεύσεις που δεν συμβιβάζονται με την ιδιότητα μέλους του ΚΚΕ. Η Ολομέλεια διαπίστωσε ότι η δουλειά των κομμουνιστών στις πόλεις, το ξεσήκωμα του λαϊκού αγώνα σ' αυτές καθυστερούν και ότι επιτακτικό καθήκον για τους κομμουνιστές στις πόλεις, που δεν επιδέχεται καμιά αναβολή, είναι να κινητοποιήσουν όλες τις δυνάμεις τους, για να ξεπεράσουν μαζί με όλους τους δημοκράτες και μαζί με το λαό την καθυστέρηση αυτή. Επίσης, η Ολομέλεια διαπίστωνε σοβαρή καθυστέρηση στην ανάπτυξη της λαϊκής αντίστασης στις μεγάλες πόλεις (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Βόλο)."



Καί όμως οι αγνοί κομμουνιστές ή δέν οργανώθηκαν μέ υπαιτιότητα του Κόμματος, ή απλά φέρθηκαν ανθρώπινα καί αρνήθηκαν νά σκοτώσουν γιά νά κάνει τό κομμάτι του ο Ζαχαριάδης, π.χ. ο Δημητρίου αρνήθηκε να δραπετεύσει από την εξορία με την δικαιολογία πως έχει αδύνατη όραση και δεν θα μπορέσει να προσφέρει τίποτε, ο Παπαρήγας έγραψε στη γυναίκα του να πάει μαζί μέ το παιδί στο νησί όπου βρισκόταν εξόριστος, ενώ έμειναν ο Παρτσαλίδης, ο Αραμπατζής καί χιλιάδες άλλοι. Εν τω μεταξύ, λόγω του μιλιταριστικού ύφους πού χαρακτήριζε τό ΚΚΕ, εθεωρείτο πράκτορας οποίος έβγαινε στο βουνό ....χωρίς κομματικές συστάσεις. ("Δημοκρατική" λογική: Βγαίνεις στό βουνό μόνος σου είσαι πράκτορας, δέν βγαίνεις στό βουνο, είσαι λιποτάκτης). 



Ο μεγαλύτερος εγκληματίας του 20ου αιώνα, πού ηγεμόνευε από τόν Εύξεινο Πόντο μέχρι τό Βλαδιβοστόκ καί από τον Δούναβη μέχρι τόν Βερίγγειο Πορθμό, ήθελε νά φάει καί τά Βαλκάνια. Προσπάθησε νά χρησιμοποιήσει τόν Τίτο γιά νά κατασπαράξει έστω τήν Μακεδονία αφού δεν μπορούσε τήν Ελλάδα. Ο άλλος όμως "δημοκράτης", ο Τίτο ήθελε νά αρπάξει γιά λογαριασμό του, μέρος της Ελλάδας, της Βουλγαρίας (Πιρίν) καί της Αλβανίας. Ηταν εξίσου δυναμικός μέ τόν Στάλιν καί έτσι οι δύο ηγέτες ήρθαν σέ ρήξη. Ο Τίτο ζητούσε ανεξαρτησία γιά τήν χώρα του, τήν Γιουγκοσλαβία καί όχι υποταγή. Καί θά τό πετύχαινε.

(Την ανεξαρτησία η Γιουγκοσλαβία θά τήν κρατούσε μέχρι τό 1999, οπότε η Νέα Τάξη καί η Παγκοσμιοποίηση θά τήν διαμέλιζαν καί θά τήν έκαναν καί αυτή υποτελή, μέ τήν υποστήριξη βέβαια καί της υποτελούς χώρας μας πού ηγεμόνευε ο Σημίτης, του ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ καί του ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ καί του ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΜΙΑ καί του ΠΑΡΑΔΩΣΤΕ ΤΟΝ ΟΤΣΑΛΑΝ καί του ΠΑΡΑΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΕ ΑΓΓΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΝΑΝ. Ενας Σημίτης πού ο πατέρας του ήταν παρέα μέ τον Βελουχιώτη καί ένας Κόκκαλης πού ο πατέρας του ήταν υπουργός του βουνού, μας έχουν προσδέσει στό άρμα της Αμερικής!! Ο διεθνισμός είτε είναι κομμουνιστικός είτε είναι καπιταλιστικός είναι αμείλικτος καί πληρώνει χοντρά....) 



Τή ρήξη Τίτο καί Στάλιν θά τήν πλήρωναν οι Ελληνες σύντροφοι, πού έχυναν τό αίμα τους γιά τό καλό του Διεθνούς Κομμουνισμού. Αφού ο Στάλιν απέσυρε τούς διπλωμάτες του από τό Βελιγράδι, σταμάτησε καί τίς εξαγωγές πρός τήν Γιουγκοσλαβία, η οποία όμως ζητούσε απεγνωσμένα πετρέλαιο. Αυτό θά τό παρείχαν οι Αμερικάνοι, εάν βεβαίως... έκλειναν τά σύνορα μέ τήν Ελλάδα. Καί τά έκλεισε τά σύνορα ο Γιόζιπ Μπρόζ-Τίτο, στερώντας τούς Ελληνες αντάρτες από τόν μοναδικό προμηθευτή πού είχαν σέ τρόφιμα καί πολεμοφόδια. 

Σύμφωνα μέ τόν Μέρτζο: "Η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα μέ τον Δ. Βλαντά, είχε προτείνει συμφιλίωση με πολύ ευνοϊκούς όρους. Αμερικανός απεσταλμένος του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη, αντιπροέδρου της κυβερνήσεως, είχε φθάσει στον Γράμμο μυστικά. Και ο Ζαχαριάδης απέρριψε τις προτάσεις με ιταμότητα. Αποδέχονταν την συμφιλίωση μονάχα αν ο Βασιλιάς, όλοι οι κορυφαίοι στρατηγοί του και όλοι σχεδόν οι υπουργοί δέχονταν να... τουφεκισθούν από το Κ.Κ.Ε." 

Δηλαδή κύριοι "Δημοκράτες", κύριοι "Σύντροφοι", κύριοι "Προοδευτικοί", κύριοι "Διεθνιστές", κύροι μισέλληνες, ο Στάλιν σας πούλησε, ο Τίτο σας πρόδωσε, καί εσείς συνεχίσατε γιά άλλον ένα χρόνο νά σκοτώνετε τά εικοσάχρονα παιδιά που σας πίστεψαν, να θυσιάζετε τα κοριτσάκια σέ καταναγκαστικά έργα καί να διαπράτετε εγκλήματα κατά των ιδεολογικών αντιπάλων σας. Καί σήμερα είσαστε καί υπερήφανοι γιά τούς αγώνες σας γιά τή ...Δημοκρατία, τή Λαοκρατία καί τό Σοσιαλισμό. 


Επιχείρηση "Κορωνίς"



«Τό 1971 σέ ένα ρέμα έξω από τό χωριό Τσαμαντά αποκαλύφθηκε ομαδικός τάφος μέ 120 σκελετούς. Σε όλους τά χέρια ήταν δεμένα μέ καλώδια και τά κόκκαλα ήταν σπασμένα σέ πολλά κομμάτια.»

Έως τότε, κανείς δεν είχε τολμήσει να φθάσει έως το ορεινό συγκρότημα του Γράμμου. Θα το τολμούσε τώρα ο Εθνικός Στρατός. Στους στρατιωτικούς κύκλους, όμως δέν υπήρχε ομοφωνία, αλλά πάλι ο ο Στρατηγός Βαν Φλητ, άσχετος σέ θέματα ορεινού πολέμου, επέμενε νά πραγματοποιηθεί η στρατιωτική επιχείρηση κατά του Γράμμου. Βαπτίσθηκε επιχείρηση "Κορωνίς", καί τέθηκε σέ εφαρμογή στίς 14 Ιουνίου 1948. Υπήρξε η μεγαλύτερη, η δυσκολότερη και η πλέον φονική μάχη εκείνου του πολέμου. Για να καταλάβει τα "Άπαρτα Κάστρα", το Γενικό Επιτελείο είχε συγκεντρώσει επί τόπου μια εντυπωσιακή δύναμη. Πέντε μεραρχίες, 40.000 άνδρες εν όλω, υποστηριζόμενοι από αεροπορία καί πυροβολικό, θα ανελάμβαναν την κυρία επιθετική ενέργεια, ενώ 7.500 άνδρες του Στρατού και 4.500 της Εθνοφρουράς θα φρουρούσαν τους συγκοινωνιακούς κόμβους της Ηπείρου και θα αντιμετώπιζαν όσους θα παρενοχλούσαν τις συγκοινωνίες, από την Πίνδο έως τη Μουργκάνα. Οι συμμορίτες είχαν στή διάθεσή τους περίπου 15000 μαχητές οι οποίοι υπό τήν ηγεσία του Μάρκου, είχαν οργανώσει άψογα τήν άμυνά τους. 

Σκληροί αγώνες, μάχες σώμα μέ σώμα, διεξήχθησαν ως τις 20 του μηνός. Με μεγάλες θυσίες, με καταλήψεις και ανακαταλήψεις θέσεων δύο και τρεις φορές, με απώλειες σε απρόβλεπτα ναρκοπέδια, οι εθνικόφρονες κατέλαβαν την 7η Ιουλίου ένα μέρος της εξωτερικής γραμμής της αμύνης.

Οι επιτελικοί στρατηγοί Κιτριλάκης καί Τσακαλώτος, ηγούντο των επιχειρήσεων του Ελληνικού Στρατού, ενώ οι αντάρτες μάχονταν κάτω από τίς διαταγές του Μπαρτζώτα, του Γιαννούλη καί του Βενετσανόπουλου. Στις 26 Ιουλίου, την αυγή, έπειτα από ισχυρή προετοιμασία πυροβολικού, τακτικά τμήματα κατελάμβαναν την από τη φύση και από τον άνθρωπο ισχυρότατα οχυρωμένη θέση "Κλέφτης", σε υψόμετρο 1.846. Η κορυφογραμμή ήταν πολύ απότομη αλλά αποφασιστικής σημασίας για την εξέλιξη της επιθέσεως. Μετά από δύο ωρών πυκνά πυρά όλων των όπλων και μια θυελλώδη αντεπίθεση, οι αντάρτες επέτυχαν να ανακαταλάβουν την κρίσιμη θέση. Αλλά και τα τακτικά τμήματα δεν ήθελαν να δεχθούν ότι ηττήθησαν, και γαντζώθηκαν στα βράχια, σε απόσταση 200 μέτρων από την κορυφογραμμή. Επί πέντε ημέρες και πέντε νύκτες, στρατιώτες και αντάρτες, ανεφοδιαζόμενοι μόνο κατά τη νύκτα σε τρόφιμα, νερό και πολεμοφόδια μεταφερόμενα από πεζούς, αμφισβήτησαν ο ένας από τον άλλον τους βράχους, πολεμώντας με τις χειροβομβίδες, τα όπλα, τις λόγχες.

Τελικά, στις 04.30 της 1ης Αυγούστου, εξόρμησε αιφνιδιαστικά κατά του "Κλέφτη" το Τάγμα 583, με επικεφαλής τον διοικητή του, Ταγματάρχη Γ. Κουμανάκο. Οι πρώτες ομάδες πήδησαν κυριολεκτικά στα χαρακώματα των ανταρτών και, έπειτα από σύντομο αγώνα στον οποίο τα κύρια όπλα ήταν οι λόγχες και οι χειροβομβίδες, ολοκλήρωσαν την κατάληψη της τοποθεσίας, ενώ θά ακολουθούσε καί η κατάληψη του απόρθητου Σμόλικα. 

Οι μάχες συνεχίσθηκαν σκληρές και αδιάκοπες μέχρι της 20ής Αυγούστου. Οι αριστεροί υπερασπίζονταν με ιδιαίτερη επιμονή τα χωριά Αετομηλίτσα και Γράμμος, όπου βρίσκονταν οι έδρες της Προσωρινής Κυβερνήσεως.

Τότε ο Μάρκος έκανε μία εξαίρετη στρατηγική κίνηση: κατευθύνθηκε μέ 8000 συμπολεμιστές του, μέσα από φαράγγια καί δύσβατα μονοπάτια, βορειότερα προς το Βίτσι διασώζοντας κατ' αυτόν τόν τρόπο, τόν κύριο όγκο του στρατού του από τήν συντριβή. Έτσι, το Βίτσι, συγκρότημα οκτώ βουνών, στηριζόμενο επί των αλβανικών συνόρων και της λίμνης Πρέσπας, που ήταν επίσης οχυρωμένα, βρέθηκε με μια σημαντική φρουρά. Μαζί με όσους βρίσκονταν επί τόπου, καί όσους πήγαν από τον Γράμμο, από τήν Αλβανία, και από τή Γιουγκοσλαβία, η φρουρά του Βίτσι έφθασε μέσα σε ένα μήνα τους 13.000 μαχητάς. 

Η μάχη του Γράμμου είχε στοιχίσει στούς αριστερούς 2500 νεκρούς καί στούς εθνικιστές 792, χωρίς νά υπολογιστούν οι τραυματίες καί οι αγνοούμενοι. Τό αίμα έρρεε άφθονο. Σειρά είχε η οροσειρά Μουργκάνα η οποία ξεκινάει από τήν Αλβανία καί εκεί οι κομμουνιστές ήταν ανίκητοι καί πίστευαν ότι "....όπως στό Στάλινγκραντ, οι μοναρχοφασίστες θα έσπαζαν τά μούτρα τους".

Η επίθεση άρχισε στις 10 Σεπτεμβρίου. Ο Θρασύβουλος Τσακαλώτος διέθετε μια μεραρχία και μια ταξιαρχία για να καταλάβει τη Μουργκάνα. Με πολλή δυσκολία τα τακτικά τμήματα κατέλαβαν μερικά προωθημένα φυλάκια του "Ανταρτόκαστρου", αλλά από τη δεύτερη ήδη ημέρα κάθε προώθηση ήταν αδύνατη. Μια άγρια άμυνα απέκρουε τις πιο πεισματικές επιθέσεις. Ο Τσακαλώτος όμως μπήκε στό έδαφος της Αλβανίας, εξουδετέρωσε τα αλβανικά πυροβόλα καί βρέθηκε πίσω από τίς θέσεις των ανταρτών.

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1948, ανηγγέλλετο ότι η Μουργκάνα ολόκληρη κατείχετο από τον Εθνικό Στρατό. 

Εκείνες τίς ημέρες οι μικροί καί ασήμαντοι χωρικοί, ζούσαν τίς προσωπικές τους τραγωδίες, σέ εκείνα τά καταραμένα βουνά. Ποιός όμως από τούς "μεγάλους" πολιτικούς, τούς "μεγάλους" ηγέτες ενδιαφέρθηκε ποτέ γιά τούς μικρούς, τούς φτωχούς, τούς άτυχους; Ποιό βιβλίο ιστορίας θά γράψει για τά προσωπικά δράματα αυτών των ανθρώπων;

"Εκείνη την εποχή υπήρχαν είκοσι πέντε με τριάντα κρατούμενοι στο μικρό κατώι, τόσο στριμωγμένοι που έπρεπε να κοιμούνται καθιστοί, ακουμπώντας ο ένας πάνω στον άλλο. Την περίοδο εκείνη όλοι είχανε τα χέρια τους δεμένα, εκτός από την Αλέξω Γκατζογιάννη, ίσως επειδή οι αντάρτες ένιωθαν πως ήτανε πολύ μεγάλη για να επιχειρήσει να δραπετεύσει. Οι κρατούμενοι ήταν βρώμικοι, γεμάτοι ψείρες. Τους πήγαιναν κατά ομάδες στον απόπατο μια ή δυο φορές τη μέρα, αλλά όχι τόσο συχνά ώστε να μπορούνε να κρατηθούν, έτσι η μπόχα στο κατώι ήταν αποπνιχτική. Μια φορά τη μέρα, τους έδιναν σε τσίγκινα πιάτα μια αραιή σούπα, τα περνούσαν από τα σιδερόφραχτα παράθυρα γειτόνισσες που τις είχαν διατάξει να τη μαγειρέψουν. Η Όλγα Βενέτη θυμάται πως κάποια μέρα πέρασε μέσα στο κατώι σαράντα πέντε μερίδες σούπα, όμως ο αριθμός των κρατουμένων αυξομειωνόταν σημαντικά, γιατί άλλους τους έπαιρναν για να τους εκτελέσουν και άλλους τους έφερναν από μακρινά χωριά......

Σχεδόν κάθε βράδυ, ο Σωτήρης, ο Ζέλτας και άλλοι πολιτοφύλακες κατέβαιναν στο υπόγειο και ξεχώριζαν κάποιον κρατούμενο που τον κλωτσούσαν και τον χτυπούσαν μπροστά στους υπόλοιπους. Εκείνους που συχνότερα διάλεγαν ήταν ο Σπύρος Μιχόπουλος και ο Βασίλης Νίκου, μολονότι όση ώρα τους έδερναν και οι δύο φώναζαν πως ήτανε αθώοι, απόλυτα πιστοί στους αντάρτες. Όταν έφτανε η μέρα για να εκτελεστεί κάποιος κρατούμενος, τον καλούσαν το βράδυ να βγει από το υπόγειο, τον έπαιρναν απάνω κι από τότε οι άλλοι δεν τον ξανάβλεπαν. Το κροτάλισμα από αυτόματο έδιωχνε συχνά τον ύπνο στο Περιβόλι και η Μαρίνα Κολλιού κρυφοκοιτούσε από το παράθυρό της στη χαυνωτική καλοκαιριάτικη νύχτα, καταγράφοντας στη μνήμη της τη θέση ενός ακόμη τάφου....

Τόσο η Μαριάνθη Σπυροπούλου όσο και η Ντίνα Βενέτη θυμούνται ανεξάλειπτα μια κρατούμενη που τη λέγανε Δέσπω, μια ψηλή, εντυπωσιακά φρέσκια τριαντάρα με σγουρά μαύρα μαλλιά, την είχανε πιάσει κοντά στο χωριό της το Μαυρονόρος που είχε εκκενωθεί, όταν επιχείρησε να γυρίσει κρυφά στο σπίτι της για να πάρει μερικά φαγώσιμα. Στο υπόγειο κρατητήριο η Δέσπω έκλαιγε ολοένα για τα δυο μωρά αγοράκια της. Το ξύλο είχε αρχίσει να επηρεάζει το μυαλό της και ζούσε σ' ένα παραλήρημα φόβου, ανίκανη ν' αντέξει τη σκέψη της σφαίρας που θα τη σκότωνε. Όλη τη νύχτα παραμιλούσε, κλαίγοντας και παζαρεύοντας με το θάνατο. Κάποια νύχτα το χέρι της Δέσπως άγγιξε ένα μακρύ καρφί καρφωμένο σ' ένα από τα ακατέργαστα πάτερα του κατωγιού. Κατάφερε να το ξεκολλήσει, ένα σκουριασμένο σουβλί καμιά δεκαπενταριά πόντους μάκρος. Με μια σπασμωδική κίνηση το 'σφιξε στα δεμένα χέρια της και το 'χωσε βαθιά στην κοιλιά της, κάτω ακριβώς από το πλευρικό τόξο. Η απόπειρα αυτοκτονίας της Δέσπως απέτυχε. Παρά τη βαθιά τρύπα, δεν πέθανε και διατήρησε τις αισθήσεις της, παρακαλώντας τους δεσμοφύλακες να τη βοηθήσουν —ένα επίδεσμο, κάτι που να σταματήσει τον πόνο— εκείνοι όμως τη χλεύαζαν. «Πρέπει να γράψεις αύριο στο στρατηγό Μάρκο και να του ζητήσεις χάρη. Μπορεί να σου δώσει»......

Ενώ ο Σωτήρης πέταγε στην Ελένη καταιγισμό από ερωτήσεις, οι βασανιστές τη βασανίζανε με βάρδιες. Ένας αντάρτης στεκόταν πίσω της, έβαλε το γόνατό του στη μέση της και άρπαξε με το μπράτσο το λαιμό της, πιέζοντας μπροστά με το γόνατο ενώ τραβούσε το κορμί της καταπίσω ώσπου έφτανε να σπάσει η ραχοκοκαλιά. Αν η λαβή του μπράτσου ήταν πολύ σφιχτή γύρω στο λαιμό, η κρατούμενη λιποθυμούσε κι έπρεπε να περιμένουν ώσπου να συνέλθει για να μπορέσουν να ξαναρχίσουν. Ο ξυλοδαρμός γινόταν στη νοτιοανατολική πλευρά του σπιτιού, εκεί όπου φαίνονταν η μουριά, που ήταν το καμάρι της φαμελιάς και οι χαράδρες όπου έπαιζαν τα παιδιά της άλλοτε. Πιθανόν να χρειάστηκαν μόνο μερικοί ξυλοδαρμοί για να σπάσει η Ελένη. Ήτανε χαμένη, όμως τα παιδιά της ήταν σώα. Δεν είχε νόημα να εξακολουθεί να υποστηρίζει πως αγνοούσε τη συνωμοσία . Ομολόγησε όλα όσα ήταν αληθινά: Ναι, αυτή είχε σχεδιάσει τη φυγή. Ο μόνος λόγος που είχε διώξει τα παιδιά της, ξεφυσούσε πνιχτά ανάμεσα στα χτυπήματα, ήταν γιατί δεν είχε αρκετό φαΐ ώστε να μην πεθάνουν. Οι αντάρτες της είχαν πάρει το σπίτι, τους μπαξέδες της και τα πιο πολλά από τα γεννήματα που είχε σοδιάσει. Ο Σωτήρης φαινόταν ικανοποιημένος από την ομολογία της. Ετοίμασε ένα έγγραφο όπου απαριθμούσε τα σημεία που είχε ομολογήσει η Ελένη και της βάστηξε την πένα στο παράλυτο χέρι για να το υπογράψει. Ύστερ' από αυτό την άφησαν ήσυχη καταγής στην αποθηκούλα, ενώ τα ποντίκια κριτσανίζανε στη γωνιά.

Οι αντάρτες φρόντισαν να παρακολουθήσουν όλοι οι κρατούμενοι την τιμωρία του Αντρέα Μιχόπουλου. Στην μπροστινή αυλή, αντίκρυ στα παράθυρα του κατωγιού και της κουζίνας, τον γδύσανε τσιτσίδι και τον δέσανε πάνω σ' ένα δοκάρι, όπως σουβλίζεις για να ψήσεις ένα αρνί ή μια γίδα. Κρέμασαν το δοκάρι από δυο διχάλες, ώστε να μπορούν να γυρίζουν το κορμί του παλικαριού, όπως γυρνάς μια γίδα για να την αλείψεις με λαδολέμονο. Κατόπιν οι πρώην σύντροφοί του με βάρδιες αρχίσανε να δέρνουν τον Αντρέα με στειλιάρια γυρνώντας τον μια από δω μια από κει, ώστε να βρίσκουν σημεία που δεν είχαν ακόμη μελανιάσει από τα χτυπήματα. Όταν κουράστηκαν τα χέρια τους, τον παράτησαν εκεί στον ήλιο του Αυγούστου, και γρήγορα το κορμί του έγινε κατάμαυρο. Η γλώσσα κρεμότανε από το στόμα του, όμως ήταν ακόμα ζωντανός. Βογκούσε σαν το βόδι, και ήταν γεμάτος αίματα, που είχανε κολλήσει στα μαλλιά του κι ανακατώνονταν με τις βλέννες που τρέχανε από τη μύτη και από το στόμα του.....

Όρθιοι στην άκρια του μεγάλου γκρεμού, παρακολουθούσαμε μια σκούρα γραμμή να κατηφορίζει στα βάθη ωσότου τήν έκρυψαν οι πράσινες φυλλωσιές. Πάνω κάτω σε πέντε λεπτά το φίδι της γραμμής ξαναφάνηκε στην αντίπερα πλαγιά, να σέρνεται σαν σειρά μυρμηγκιών ανηφορίζοντας κατά τη ρίζα του Προφήτη Ηλία. Αν δεν ήξερα πως ήτανε τελευταία στη γραμμή, ποτέ δε θα την ξεχώριζα - εκείνη την καφετιά και μαύρη μικρούλα μορφή, που κάθε τόσο κοντοστεκόταν και κοιτούσε πίσω. Συγκέντρωνα όλες μου τις δυνάμεις για να μη χάσω τη μάνα μου από τα μάτια μου. Σαν έφτασε στο σημείο όπου θα εξαφανιζόταν, σταμάτησε και γύρισε πάλι πίσω. Έτσι που κοίταζε κατά τον γκρεμό, όπου ήξερε πως την παρακολουθούσαμε, σήκωσε το χέρι πάνω από το κεφάλι της.

Είκοσι έξι αντάρτες παρατάχθηκαν για να τουφεκίσουν τους δεκατρείς κατάδικους, δύο τον καθένα. Η Γιώργαινα Βενέτη ακολουθώντας τους δεσμώτες πέρασε την Αγορά και σκαρφάλωσε το υψωματάκι που της έκοβε τη θέα των χωραφιών στις πεζούλες, όταν τα βήματά της παγώσανε από μια κραυγή, μια γυναικεία φωνή, το φοβερότερο αχό που είχε ακούσει ποτέ της. Η βραχνή κραυγή έκλεινε όλη τη θλίψη και τον πόνο του σύμπαντος και σχημάτιζε δύο λέξεις: «Παιδιά μου!». Ύστερα ακούστηκε μια ομοβροντία."

Στις 9 Ιανουαρίου 1949 ο Βασιλεύς Παύλος κάλεσε δι' επιστολής του τους Αρχηγούς Κομμάτων να σχηματίσουν "Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας". Ο Θεμιστοκλής Σοφούλης άρχισε αμέσως τις σχετικές διαπραγματεύσεις και η νέα Κυβέρνηση, υπό τήν πρωθυπουργία του, ορκίσθηκε στις 20 Ιανουαρίου. Το μικρό κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου που δεν απεδέχετο την πρωθυπουργία του Σοφούλη, έδωσε ψήφο ανοχής. Ο παλαιός Φιλελεύθερος, ο Διομήδης, ανελάμβανε την αντιπροεδρία της Κυβερνήσεως. Ο Σοφοκλής Βενιζέλος και ο Μαρκεζίνης εισήρχοντο στην Κυβέρνηση χωρίς χαρτοφυλάκιο, ο Τσαλδάρης έμενε στο Υπουργείο Εξωτερικών, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ανελάμβανε την Εθνική Άμυνα, ο Κωνσταντινός Καραμανλής την Κοινωνική Πρόνοια. Ο Καθηγητής Πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Τσάτσος τό Υπουργείο Παιδείας, ο Γεώργιος Μαύρος, αρχηγός του Κέντρου, την Εθνική Οικονομία. Την επομένη της ορκωμοσίας της, ανηγγέλλετο ότι ο Αλέξανδρος Παπάγος ανελάμβανε την αρχιστρατηγία του Ελληνικού Στρατού. 


Επιχείρηση «Πυρσός» 



«"Ο εχθρός συγκεντρώνεται στο Γράμμο για μια αποφασιστική αναμέτρηση. Στο Γράμμο έχουμε όλες τις δυνατότητες να καταφέρουμε το θανάσιμο πλήγμα στον εχθρό. Έχουμε αρκετές δυνάμεις και μέσα. Εδώ θα θάψομε το μοναρχοφασισμό.»
Ζαχαριάδης - 20 Αυγούστου 1949

Στίς τελευταίες τους αναλαμπές οι κομμουνιστές ανακατέλαβαν τόν Γράμμο καί επιτέθηκαν στίς πόλεις Φλώρινα, Καρδίτσα καί Καρπενήσι. Στήν τελευταία επιχείρηση, αρχηγός των ανταρτών ήταν ο καπετάν Γιώτης, ο μετέπειτα Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης. Οι εθνικιστές υπό τήν αρχηγία του Αλέξανδρου Παπάγου, προχωρούσαν σαν κτένι στην χώρα σαρώνοντας τους αντάρτες από τον νότο προς τον βορρά με αλλεπάλληλες φάσεις. Τον Μάϊο του 1949 είχε εκκαθαρισθεί τελείως η Πελοπόννησος με το σχέδιο «Περιστερά» καί αργότερα η Ρούμελη και η Θεσσαλία με το σχέδιο «Πύραυλος». Καί όμως ούτε όταν είχαν σαρωθεί όλες οι περιοχές της Ελλάδος, ούτε όταν ο Τίτο έκλεισε τά σύνορα, ο Ζαχαριάδης δέν σταμάτησε τό αιματοκύλισμα. 

Τόν Αύγουστο, ο Παπάγος έθετε σέ εφαρμογή τό τελικό κτύπημα πού είχε τήν κωδική ονομασία «Πυρσός».

Την νύκτα της 2ας Αυγούστου εξαπελύθη το πρώτο κύμα της επιθέσεως στον Γράμμο, με την 8η Μεραρχία. Η επιχείρηση, που διήρκησε επί 6 ημέρες, υπήρξε επιτυχής. Οι αντάρτες παρεπλανήθησαν και συγκράτησαν τις δυνάμεις τους εκεί, ενώ τό δεύτερο κύμα της επιθέσεως, αυτή τη φορά κτύπησε στο Βίτσι. Εκεί βρισκόταν η κυρία δύναμη των ανταρτών και αυτή ήταν η αποφασιστική ενέργεια του στρατού. Οι αντάρτες όμως, διατηρώντας δύο ταυτόχρονα κέντρα αντιστάσεως (Βίτσι, Γράμμος), πάθαιναν διασπορά δυνάμεων, που απεδείχθη θανάσιμη. Ο Ζαχαριάδης, που εννοούσε να κάνη τον αρχιστράτηγο, αποφάσισε τήν υποχώρηση πρός τήν Αλβανία, υπό τά φονικά πυρά της Ελληνικής Αεροπορίας. Το πρωί της 17ης Αυγούστου η μάχη του Βίτσι είχε τερματισθεί. Ο στρατός - κατά το ΓΕΣ - είχε απώλειες 256 νεκρούς και 1.336 τραυματίες. Στο πεδίο της μάχης καταμετρήθηκαν 1.182 νεκροί αντάρτες και συνελήφθησαν 637 αιχμάλωτοι. Και ακολούθησε, τέλος, η εσχάτη μάχη, κατά του Γράμμου. Συντριπτική δύναμη συγκεντρώθηκε, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Θρασύβουλου Τσακαλώτου καί του στρατηγού Βεντήρη. Πέντε μεραρχίες, μια ανεξάρτητη ταξιαρχία, 4 συντάγματα ελαφρού πεζικού, με 120 πυροβόλα, άφθονα θωρακισμένα, και το σύνολο της αεροπορίας, η οποία ενισχύθηκε την τελευταία στιγμή με μια μοίρα ελαφρών βομβαρδιστικών καθέτου εφορμήσεως.

Το πρωί στις 5.30 της 25 Αύγουστου 1949 εξαπελύθη η επίθεση του στρατού, που ήλθε να την παρακολούθηση ο βασιλεύς Παύλος. Οι ειδήσεις που κατέφθαναν, επισήμαιναν πόσο σκληρή ήταν η απελπισμένη αντίσταση των ανταρτών. Αλλά όταν έπεσε το στρατηγικό ύψωμα Τσάρνο, ο στρατηγός Τσακαλώτος, που διηύθυνε την μάχη, τσούγκρισε το ποτήρι του με τον επιτελάρχη του Θ. Κετσέα και είπε στον Παύλο: «Μεγαλειότατε, ο αγών, εκρίθη. Ζήτω το Έθνος».



Το μεσημέρι της 28 Αυγούστου άρχισε η γενική υποχώρηση των ανταρτών, που μόλις πρόλαβαν να διαφύγουν από τη διάβαση Μπάρα την άλλη μέρα, υπό καταιγισμό πυρός του πυροβολικού και της αεροπορίας. Την ίδια νύκτα, τεράστιες φωτιές που άναψαν σε όλο το μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων, διαλαλούσαν ότι συμπληρώθηκε η λαβίδα της 9ης Μεραρχίας, που διαχώριζε πια την Ελλάδα από την Αλβανία. Το πρωί της 30 Αυγούστου, κάθε δράση είχε καταπαύσει. Ο πόλεμος ουσιαστικά είχε λήξει αφήνοντας πίσω του ερείπια και ανθρωποθυσίες τριών ετών.

(Εδώ ήταν τό λάθος της πολιτικής ηγεσίας, η οποία θά έπρεπε νά δώσει εντολή νά εισέλθει σαν απελευθερωτής ο ελληνικός στρατός στήν βόρειο Ήπειρο. Ποιός θά τούς έβγαζε μετά; Τόσοι νεκροί γιά χάρη της νίκης της Δύσης καί της Αμερικής τό απαιτούσαν, ιδιαίτερα μετά από τήν στάση της Αλβανίας, τόσο μέ την συμμαχία της μέ τούς Ιταλούς φασίστες, όσο μέ τούς Τσάμηδες πού πολεμούσαν στό πλευρό των Γερμανών Ναζί, όσο καί μέ τή στάση του Χότζα καί μέ τήν υποστήριξή του στούς κομμουνιστοσυμμορίτες. Ηταν πολύ τό αίμα από τό 1940 μέχρι τό 1949. Αλλά εξέλειπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος....)



Υστερα από αυτές τίς εκατόμβες των νεκρών κανείς δέν μπορεί νά μιλάει γιά νίκη. Ισως νά νίκησε η Δημοκρατία καί τά Ανθρώπινα Δικαιώματα, αφού η Ελλάδα παρέμεινε στό φιλελεύθερο στρατόπεδο της καπιταλιστικής Δύσης. Με αυτή τήν άποψη σίγουρα δεν συμφωνούν τά θύματα της τρομερής Μακρονήσου, αλλά δέν πρέπει νά παραβλέπουν ότι ο αρχηγός τους προτίμησει μέ τό σύνθημα "Όπλα παρά πόδας", να συνεχίσει τήν αντίσταση καί μετά τό 1949, όπου από τό εξωτερικό συνέχισε νά απειλεί, νά βρίζει καί να διακυρήττει. Έφαρμοζε πειθήνια εντολές της Σοβιετικής Ενώσεως, η οποία πάντα απέβλεπε στο να φθείρει την αμερικανική παρουσία στήν Ελλάδα. Έτσι, συνέχιζε ο Ζαχαριάδης την έκνομη δράση -παράνομος μηχανισμός, μυστικές οργανώσεις, ασύρματοι κλπ.- οδηγώντας σε παράταση του καταπιεστικού συστήματος της Δεξιάς κατά της ηττημένης Αριστεράς - παράταση που συνοδεύτηκε από μια σειρά από θορυβώδεις, δραματικές ομαδικές δίκες με αιματηρή κατάληξη, όπως ήταν αυτή του Νίκου Μπελογιάννη. 


Ο Ζαχαριάδης τρώει τά παιδιά του 



«Σύντροφοι! Οι μάνες μας, οι απλές γυναίκες της χώρας μας που τα παιδιά τους τόσο θερμά φροντίζει ο σύντροφος Στάλιν, λένε: "Ας κόβει ο Θεός χρόνια απ' τη ζωή μας κι ας χαρίζει στιγμές στον Στάλιν. Είμαστε τόσες πολλές που θα ζει αιώνια".»


Ζαχαριάδης - 19ο Συνέδριο του Κ.Κ. Σοβιετικής Ενώσεως - Οκτώβριος 1952 Μόσχα.

Ο Μεγάλος Στάλιν μέσα στην παραφροσύνη πού τόν κατείχε, συνήθιζε νά εξοντώνει τα κομματικά του στελέχη καί τούς στενούς του συνεργάτες. Ενα εκατομμύριο στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος στάλθηκαν στά Γκουλάγκ, ενώ πρώην συνεργάτες του, μέ κλασικό παράδειγμα τόν Τρότσκι, εξορίσθηκαν ή δολοφονήθηκαν. Ο "Μικρός Στάλιν" της Ελλάδας, δέν μπορούσε παρά νά ακολουθήσει τά βήματα του σοφού αρχηγού του. Μέ αφορμή λοιπόν τήν ήττα στό Γράμμο εξόντωσε όσα μέλη διαφωνούσαν ή του ήταν αντιπαθή. Τό πιό τραγικό θύμα ήταν ο εξαίρετος στρατιωτικός Γιώργος Γιαννούλης, ο οποίος όταν άρχισε η επίθεση στο Γράμμο, πέρασε τους άντρες του με εξαιρετική ευκινησία και τόλμη μέσα από τις εχθρικές γραμμές και έκοψε τις αρτηρίες ανεφοδιασμού και συγκοινωνιών των κυβερνητικών στρατευμάτων. Κατηγορήθηκε ότι στήν διάρκεια της κατοχής συμμετείχε σέ εθνικιστική οργάνωση. Ύστερα από παρωδία δίκης, την εκτέλεση του αξιωματικού διέταξε αυτοπροσώπως ο αντιστράτηγος Γιώργος Γούσιας, πρώην τσαγκάρης και λακές του Ζαχαριάδη. 

Σειρά είχε Βαφειάδης στόν οποίο φόρτωσε όλη τήν ήττα στό Γράμμο. Σύμφωνα με μία εξιστόρηση του Γάλλου συγγραφέα Dominique Eudes, ο Ζαχαριάδης διέταξε τό Μάρκο να βαδίσει προς βορράν και να μπει στην Αλβανία ενώ οι υπόλοιποι αντάρτες υποχωρούσαν προς τα βορειοανατολικά για την οροσειρά του Βίτσι κατά μήκος των γιουγκοσλαβικών συνόρων.

Γνωρίζοντας ότι η ζωή του κινδυνεύει, ο Μάρκος διάλεξε δέκα από τους πιο έμπιστους άντρες για να τον συνοδεύσουν και χώθηκε αμέσως σε μια απρόσιτη ορεινή περιοχή. Ο Ζαχαριάδης κάλεσε κάποιον αντάρτη Πολυδώρα, φονιά που τον είχε χρησιμοποιήσει συχνά σέ παρόμοιες αποστολές. Έπρεπε να καταδιώξει το Μάρκο και να τον σκοτώσει, του εξήγησε ο Ζαχαριάδης, οργανώνοντάς το έτσι ώστε να φανεί πως φονεύθηκε σε κάποιο θλιβερό συνοριακό επεισόδιο ενώ κατευθυνόταν προς την Αλβανία. Ο Πολύδωρας πρόφτασε τό Μάρκο και τους δικούς του όταν πια είχαν μπει στο αλβανικό έδαφος. Οι πρώτοι πυροβολισμοί, τράβηξαν την προσοχή ενός αλβανικού αποσπάσματος που περιπολούσε εκεί γύρω και τα πυρά των Αλβανών κάλυψαν το Μάρκο ώσπου να διαφύγει με τους άντρες του.

Ο Μάρκος πήγε κατευθείαν στη Σοβιετική Αποστολή στην Αλβανία και ζήτησε την προστασία της. Αργότερα ο Ζαχαριάδης θά δήλωνε: "Βασικό και χοντρό λάθος στην περίοδο της δεύτερης κατοχής, του δεύτερου ένοπλου αγώνα, ήταν η ανάδειξη του Βαφειάδη στο ΔΣΕ. Αυτό το λάθος είναι αλήθεια ότι πρέπει εκ των υστέρων να το δούμε....Η ερωμένη του, η ανεψιά του Καραμαούνα, ήταν πράχτορας της Ιντέλλιντζενς Σέρβις.... Ο Βαφειάδης είναι οπωσδήποτε ύποπτος." 



Στην εισήγησή του και στον τελικό λόγο του προς την 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ που συνήλθε έξω από την Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 1950 θά κατηγορούσε τόν Σιάντο καί τόν Παρτσαλίδη:

"Ο Παρτσαλίδης διατηρεί όλα τα οππορτουνιστικά ταμπούρια του... Είναι δηλαδή μικροαστός, διανοουμενίστικος, εγωκεντρικός.... Όποιος ακολουθεί τον Παρτσαλίδη είναι εχθρός τον κόμματος... Ο Σιάντος πήρε την παντοκρατορία στα χέρια του, έκοβε, έραβε, χωρίς κανένα έλεγχο, χωρίς καμιά επίβλεψη. Τώρα τι έγινε στην πρώτη κατοχή το δείχνουν τα γεγονότα. Όλη η προδοσία, η ουσιαστική νόθευση της γραμμής έγινε για να μπορέσει στην κατάλληλη γραμμή να υποτάξει, να πουλήσει το κίνημα στους Εγγλέζους. Αυτή ήταν η γραμμή του. Και σύμφωνα με συγκεκριμένα στοιχεία που υπάρχουν πέρασε και στην ανοιχτή προδοσία, όπως ήταν όταν επέτρεψε το πέρασμα του εγγλέζικου συντάγματος στην Κάζα, που έγινε με προσωπική διαταγή του. Υπάρχει εδώ και έκθεση του Μ. που είναι αναπληρωματικό μέλος της Κ.Ε. Εκείνος που έκανε μια έκθεση και το συμπέρασμα που έβγαλε ήταν: «Ο Σιάντος είναι χαφιές»."



Ο Καραγιώργης στιγματίστηκε σαν ταξικός εχθρός. Τό ΚΚΕ τόν κατηγόρησε ότι ήταν προβοκάτορας και προδότης, ότι αντιτάχθηκε στο δεύτερο αντάρτικο για να παγιδεύση το Κόμμα μέσα στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, ότι χρησιμοποίησε την ταξιαρχία ιππικού στον θεσσαλικό κάμπο για να εξοντωθεί από τον αντίπαλο και άλλα τέτοια. Οδηγήθηκε στον θάνατο. Ο αρχηγός της δολοφονικής ΟΠΛΑ Νίκος Πλουμπίδης κορυφαίο στέλεχος του ΚΚΕ, καταγγέλθηκε σαν προδότης, χαφιές της Ασφάλειας, προβοκάτορας και πράκτορας των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών. Ακόμα καί όταν συνελήφθηκε ο Πλουμπίδης καί καταδικάστηκε εις θάνατον από το Στρατοδικείο, η ηγεσία του ΚΚΕ από το ραδιοσταθμό της «Η Φωνή της Αλήθειας» από τη Ρουμανία, κατήγγειλε ότι η εκτέλεση ήταν εικονική για να παραπλανηθεί ο Λαός και ότι ο Νίκος Πλουμίδης φυγαδεύθηκε στην Αμερική από τους πάτρωνές του. 



Βεβαίως, καί ο ίδιος ο Ζαχαριάδης δεν μπορούσε νά αποτελέσει εξαίρεση των "δημοκρατικών" μεθόδων του Κόμματος πρός τά ίδια του τά στελέχη, αφού τό 1956 καθαιρέθηκε ατιμωτικά από το ΚΚΕ ως χαφιές, προδότης και πράκτορας του ταξικού εχθρού, εξορίσθηκε από την Κα Γκε Μπε και πέθανε σαν το σκυλί στην παγωμένη Σιβηρία κοντά στόν Βόρειο Πόλο. 

Από τό Ριζοσπάστη διαβάζουμε τίς αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας του ΚΚΕ (Ιανουάριος 1949) καί σύμφωνα μέ αυτές ο "Αντιστράτηγος" Κικίτσας, η Χρύσα Χατζηβασιλείου και ο Μάρκος Βαφειάδης χαρακτηρίσθηκαν "οπορτουνιστές", ενώ ο Μάρκος έπρεπε νά πάει στή Μόσχα γιά ....θεραπεία και ανάπαυση.

(Ως γνωστόν, τά ψυχιατρεία του υπαρκτού σοσιαλισμού φιλοξένησαν εκατοντάδες χιλιάδες αντιφρονούντες γιά νά τούς ..θεραπεύσουν)

Ακολουθούν τά εξής ανατριχιαστικά από τήν ίδια Ολομέλεια:

"Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός λαός τα 'δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει.Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των...." 



Αλλά καί σήμερα υποστηρικτές της εθνικιστικής κυβέρνησης των Σκοπίων καί της αποσχιστικής πολιτικής τους γιά τή Μακεδονία μας, εξακολουθούν νά είναι οι διεθνιστές της Αριστεράς, αφού ο Συνασπισμός - Οικολογική Παρέμβαση - Οκτώβριος 2007 δήλωνει:

"Η δεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας, λίγες μόνο μέρες μετά την οριακή νίκη της στις εκλογές, ξεκίνησε εθνικιστική επίθεση εναντίον του γειτονικού κράτους της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, και αλλάζοντας το βιβλίο ιστορίας όπως ακριβώς ζητούσε το ακροδεξιό κόμμα.. Διακηρύσσουμε την φιλία και αλληλεγγύη μας προς τον λαό της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, τον λαό της Αλβανίας, της Τουρκίας, της Κύπρου (Ε/Κ και Τ/Κ), τον λαό της Βουλγαρίας, και προς όλους τους Βαλκανικούς λαούς, οι οποίοι και είναι αδέλφια μας!"

(Αποδέχονται οι σύγχρονοι ΠΡΟΔΟΔΕΥΤΙΚΟΙ τόσο τήν εισβολή στήν Κύπρο, όσο καί τήν εθνοκάθαρση των Ελλήνων από τά ..αδέλφια τους. Ενα βιβλίο πού υμνούσε τόν γενοκτόνο ...αδελφό τους δέν τούς ενοχλεί, αλλά τούς ενοχλεί τό κακό ακροδεξιό κόμμα πού ζητούσε τήν απόσυρση του βιβλίου. Φαίνεται οι 2,5 εκατομμυρία νεκροί της Μικράς Ασίας ήταν ....φασίστες.)



Ο συγγραφέας Μέρτζος, πού έκανε έρευνα γιά τά οικονομικά του ΚΚΕ, μας αποκαλύπτει ότι από το σύνολο των δαπανών, το 38% διατίθετο για την χρηματοδότηση του ΕΑΜ και άλλων εξωκομματικών οργανώσεων, που ελέγχονταν από το Κ.Κ.Ε. Έτσι αποκαλύπτεται ότι οι "προοδευτικοί" και οι "σοσιαλιστές" που ακολουθούσαν το Κ.Κ.Ε. μέσα στο ΕΑΜ δεν ήσαν απλώς πολιτικοί συνοδοιπόροι αλλά και ενσυνείδητοι μισθοφόροι των κομμουνιστών. Καί ήταν περίπου 8.000 οι μισθοφόροι του Διεθνούς Κομμουνισμού πού καθοδηγούσαν όχι μόνον τις οργανώσεις του Κ.Κ.Ε. αλλά κυρίως τα συνδικάτα και τις άλλες εαμικές και "προοδευτικές" οργανώσεις. Καί βέβαια δέν υπάρχει αμφιβολία γιά τήν πηγή των χρημάτων αυτών.

(Αλλά μισθοφόρους καί του σύγχρονου διεθνισμού ή καλύτερα Μισθοφόρους της Νέας Τάξης Πραγμάτων περιγράφει καί ο Αντώνης Μποσνακούδης σέ βιβλίο του. Εκεί φωτογραφίζει τήν Ελευθεροτυπία, τον Συνασπισμό καί πολιτικούς από τά δύο μεγάλα κόμματα. Είναι σίγουρο ότι οι σημερινοί διεθνιστές - δεξιοί καί αριστεροί - πληρώνονται αδρά γιά νά αποδυναμώσουν τό Ελληνικό Εθνος. Παράδειγμα τα εκατομμύρια Euro πού δαπανήθηκαν γιά νά στηριχθεί το σχέδιο Αννάν, τά εκατομμύρια πού δίνονται γιά τήν "ελληνοτουρκική φιλία", τά εκατομμύρια του Soros πρός τά διάφορα παρατηρητήρια καί μή κυβερνητικές οργανώσεις κτλ) 


Ποτέ ξανά 



Οι απώλειες του κυβερνητικού στρατού, όπως αναφέρονται στις στατιστικές του Γενικού Επιτελείου Στρατού, έφτασαν στις 15.969 νεκρούς, τις 37.557 τραυματίες και τις 2.001 αγνοούμενους, δηλαδή συνολικά 55.527 άνδρες. Οι απώλειες των ανταρτών ήταν 38.839 νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι και 20.128 αιχμάλωτοι.

Κλείνοντας αυτές τίς αναφορές στήν αιματηρή διαμάχη μεταξύ των Ελλήνων, θέλω νά ελπίζω ότι θά είναι η τελευταία καί ότι όλες οι διαφορές του μέλλοντος θα λύνονται μέ ειρηνικά μέσα καί κυρίως μέ δημοκρατικά μέσα. Οι Ελληνες κομμουνιστές ίσως νά υπήρξαν προδότες ή εγκληματίες ή απλά ανόητοι αφού πίστεψαν σέ ένα αιμοβόρικο καί δικτατορικό καθεστώς αλλά υπήρξαν γενναίοι καί ιδεολόγοι. Μετά τό 1950 υπέφεραν απο τίς κυβερνήσεις της Δεξιάς τά μύρια στά ερημονήσια, στίς εξορίες καί στίς φυλακές. Αντιμετώπισαν τά μαρτύρια μέ γεναιότητα καί καρτερία. Σήμερα, ύστερα από 60 χρόνια, διαπιστώνω ότι είναι καλύτερα να έχεις ιδεολογία, έστω καί λανθασμένη, από τό νά μην έχεις καθόλου ιδεολογία. Καί πράγματι, σήμερα τό ΚΚΕ έχει ιδεολογία. Ιδεολογία δέν έχουν οι αριστεροί διεθνιστές πού ανήκουν στό ΠΑΣΟΚ καί στόν Συνασπισμό. Οι πρώτοι ακολουθούν ένα κόμμα πού έχει σημειώσει στροφή 180 μοιρών από τήν αρχική του ιδεολογία, είναι πλήρως υποταγμένο στή βούληση της υπερδύναμης καί υπακούει πιστά το ντόπιο κεφάλαιο, τούς μεγαλοεργολάβους καί τούς μεγαλοεκδότες. Οι δεύτεροι είναι μισθοφόροι της Νέας Τάξης Πραγμάτων καί ταυτίζονται πλήρως στά εθνικά μας θέματα μέ τίς θέσεις της φασιστικής Τουρκίας. Ακόμα ο Συνασπισμός ή Σύριζα ή όπως αλλιώς λέγεται διατηρεί το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, αφού διακατέχεται από μίσος καί εμπάθεια γιά τούς ιδεολογικούς του αντιπάλους, ενώ υποθάλπει πράξεις βίας, βανδαλισμού καί προσβολής ιερών καί οσίων του Ελληνικού λαού.



Τέλος ο αναγνώστης πρέπει νά καταλάβει τί παιχνίδια παίζονται εις βάρος του από τούς μεγάλους αυτού του πλανήτη. Νά καταλάβει καί νά πάψει νά στηρίζει Αμερικανόδουλους καί Αγγλόδουλους πολιτικούς, τύπου Γιωργάκη, Κωστάκη καί Ντόρας. Τώρα δυστυχώς μας έχουν προκύψει καί οι Τουρκόδουλοι του Συνασπισμού, της Ελευθεροτυπίας καί της Παντείου. Δέν συνετιζόμαστε από τήν ιστορία μας, αλλά αυτό γίνεται διότι δέν γνωρίζουμε τήν ιστορία μας. Τά σχολικά βιβλία δέν έχουν ψυχή. Καί πως νά έχουν αφού υπαγορεύονται από Τούρκους "εμπειρογνώμονες" καί χρηματοδοτούνται απο τόν Soros καί άλλα "ευαγή" αμερικανικά ιδρύματα.

Ακόμα θέλω νά καταλάβει ο αναγνώστης ότι δέν στρέφομαι εναντίον της υγιούς Αριστεράς. Αυτή πού αγαπάει τήν πατρίδα καί σέβεται τούς αγώνες των παππούδων μας. Σέβομαι τούς κομμουνιστές πού είναι πρώτα Ελληνες καί μετά διεθνιστές. Η σελίδα αυτή θυμίζει τά εγκλήματα της ξενόδουλης καί της διεθνικιστικής Αριστεράς, η οποία σήμερα εκπροσωπείται από Ρεπούση, Αλαβάνο, Φυντανίδη, Κουναλάκη, Τζανετάκο, Δαμανάκη, Μπίστη, καί άλλους πεμπτοφαλαγγίτες. Οι πράκτορες θα αποκαλυφθούν κάποτε, όπως αποκαλύφθηκε η "Πέμπτη Φάλαγγα" του Χίτλερ πού είχε απλωθεί σάν τήν γάγγραινα στήν Ευρώπη, πρίν τόν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ομοίως τούς δεξιούς διεθνιστές της Νέας Τάξης Πραγμάτων πού είναι λίγο εως καθόλου Ελληνες, σαν τόν Μάνο καί τόν Ανδριανόπουλο τούς θεωρώ νεοδοσίλογους σάν τόν Παπαδόγκωνα καί τόν Ράλλη. Ας τους μείνουν τά δολλάρια, τά κότερα καί οι μερσεντές. Στούς ανώνυμους Ελληνες ας μείνει η μνήμη, η κληρονομιά των προγόνων καί τά διδάγματα της ιστορίας μας. Καί τό δίδαγμα από αυτή τή σελίδα είναι ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ



Ν. Μέρτζου: "Τά 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ"


Ν. Μέρτζου: "Σβαρνούτ"


Tάκη Λαζαρίδη: "Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι"


Χρήστου Ζαλοκώστα: "Τό χρονικό της σκλαβιάς"


Τζών Φρίμαν: "Ξενοκρατία στήν Ελλάδα"


Chris Woodhouse (Κρις): "The apple of discord"


Κωνσταντίνου Πλεύρη: "Ο λαός ξεχνά τί σημαίνει Αριστερά"


Ευάγγελου Αβέρωφ - Τοσίτσα: "Φωτιά και Τσεκούρι"


Nicholas Gage: "Helen"


E.C.W. Myers (Εντι): "The Greek Entanglement"


Ριζοσπάστη: "Αφιέρωμα στόν ΔΣΕ"


Τσακαλώτου Θρασύβουλου:"Σαράντα χρόνια στρατιώτης"




http://www.agiasofia.com/arist/arist4.html