Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ - ΜΕΡΟΣ Α´

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ - ΜΕΡΟΣ Α´ 
(το άρθρο γράφτηκε το 2011)

Δύο μέτρα - δύο σταθμά

Σέ αυτόν τόν ιστότοπο (http://www.agiasofia.com/arist/arist.html) παρουσιάζω γεγονότα, τά οποία τό νεοελληνικό κατεστημένο αρνείται νά καταδικάσει καί θά προσπαθήσω νά εξηγήσω τούς λόγους γιά τούς οποίους λέγονται μισές αλήθειες, γιατί αποκαλύπτονται τά μισά εγκλήματα, γιατί καταγγέλονται ολίγοι καί όχι όλοι, ιδίως από μία κρατική τηλεόραση τήν οποία ακριβοπληρώνουμε αναγκαστικά όλοι οι Ελληνες πολίτες. 



Στήν πρώτη σελίδα, ο αναγνώστης θά διαβάσει τήν πραγματικότητα πού βιώνουμε στήν σύγχρονη Ελλάδα καί τήν οποία μας έχει επιβάλλει η ηγεσία της λεγομένης αριστεράς, η οποία από τό 1974, εξουσιάζει τό πολιτικό μας σύστημα, το δημοσιογραφικό, τό συνδικαλιστικό, τό καλλιτεχνικό κατεστημένο, τήν δημόσια διοίκηση, τά πανεπιστήμια καί στήν ουσία, τήν κοινωνία ολόκληρη.



Στό δεύτερο μέρος θά παρουσιάσω τά "αγαθά" του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο οποίος προστατεύεται καί μερικές φορές υμνείται από τό νεοελληνικό κατεστημένο, πού αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικό καί προοδευτικό καί αρέσκεται, οποιοδήποτε αντίθετο ιδεολογικά πολίτη, νά τόν αποκαλεί φασίστα, χουντικό, εθνικιστή καί άλλα σχετικά. Μέσα κυρίως από τό βιβλίο του Σολτζενίτσιν "Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ", καί από μαρτυρίες του Ζαχάρωφ θά δείξω ότι το κομμουνιστικό σύστημα, πού υμνούν όλοι οι κουλτουριάρηδες, ήταν πιό απάνθρωπο καί βάρβαρο από τό φασιστικό σύστημα αλλά καί από τό ναζιστικό. Ο πνευματικός πρόγονος της αριστεράς, ο Στάλιν εξόντωσε περισσότερους από τόν Χίτλερ, ενώ φυσικά είναι μακράν ο χειρότερος εγκληματίας από όλους τούς φασίστες δικτάτορες μαζί.



Στήν τρίτη σελίδα θά διαβάσετε γιά τήν πολιτική της Ελληνικής Αριστεράς, από τό 1918, μέχρι καί τήν απελευθέρωση, τόν Οκτώβρη του 1944. Θα εξάγετε συμπεράσματα γιά τούς σκοπούς του ΚΚΕ, οι οποίοι σχεδόν πάντοτε ήταν αντίθετοι μέ τά συμφέροντα του τόπου, γιά τήν υπονόμευση της Μικρασιατικής εκστρατείας, τήν υπονόμευση της άμυνας κατά τήν εισβολή του Ιταλογερμανικού φασισμού, τήν θέση γιά τή Μακεδονία, τήν ψευτοαντίσταση του ΕΛΑΣ στήν διάρκεια της κατοχής, καί τά εγκλήματα των κομμουνιστών κατά των αντίθετα ιδεολογικά Ελλήνων. 



Στήν τέταρτη σελίδα παρουσιάζονται τά Δεκεμβριανά καί ο ο εμφυλίος πολέμος (1944-1949), μέσα από βιβλιογραφία καί φωτογραφίες. Τά ΜΜΕ πού προβάλουν μέ ευκολία τά εγκλήματα της χούντας καί γενικά της δεξιάς, όχι μόνο απέκρυψαν τήν πραγματική ιστορία του εμφυλίου, αλλά τήν διαστρέβλωσαν, αφού μάς εμφανίζουν τούς αντάρτες του ΕΛΑΣ καί του Δημοκρατικού Στρατού σάν ήρωες.

Η παρουσίαση αυτή γίνεται καθαρά γιά λόγους ιστορικούς, γιά νά μάθουν οι νέοι Ελληνες κυρίως, αλήθειες πού αποκρύπτονται, καί όχι γιά νά υποδαυλίσει μίση καί αντιθέσεις. Εάν τό δημοσιογραφικό κατεστημένο ήταν αντικειμενικό καί η αριστερά ήταν λιγότερο αλαζονική, δέν θά έμπαινα στόν κόπο νά γράψω γιά μία περίοδο η οποία δέν μου είναι ιδιαίτερα ευχάριστη. Φυσικά δέν έχω σκοπό νά εξιδανικεύσω τό δεξιό σύστημα, τό οποίο ιδιαίτερα μέ τίς δικτατορίες του Μεταξά καί του Παπαδόπουλου, βασάνισε καί εξόρισε χιλιάδες αριστερούς. Ούτε θά συγχωρήσω τή Δεξιά, γιά τίς εκδηλώσεις εμπάθειας καί αντεκδίκησης εναντίον ενόχων καί μή, καθόλη τή διάρκεια της περιόδου 1950 έως 1974.

Ακολουθεί άρθρο του Γιάννη Μαρίνου. 


''
Δημοκρατική ευαισθησία α λα καρτ'' (02-02-2003)

" Θα έχετε προσέξει ίσως πόσο ανειλικρινή και καιροσκοπική βρίσκω την ευαισθησία κάποιων που αυτοανακηρύσσονται φιλάνθρωποι, δημοκράτες, προοδευτικοί, προστάτες του φυσικού περιβάλλοντος κ.ο.κ. όταν ορθώς μεν υπερασπίζονται με πάθος κάποια από αυτές τις αξίες, καταδικάζοντας τους αντίστοιχους παραβάτες, αλλά ταυτόχρονα εθελοτυφλούν αντιπαρερχόμενοι σημεία και τέρατα, τα οποία διαπράττονται από τους ίδιους και τους «ιδεολογικά», ταξικά, πολιτικά, φυλετικά, εθνικά ομοίους τους.

Μια σχετική καυστική επιστολή του πολιτικού επιστήμονα κ. Κωνσταντίνου Χολέβα, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, μου δίνει την αφορμή να ασχοληθώ και πάλι με μερικές τέτοιες κραυγαλέες ανακολουθίες. Σημειώνω ότι οι επιλεκτικά τέτοιου τύπου φιλάνθρωποι κτλ. αντιπροσωπεύουν μηδαμινό ποσοστό του ελληνικού λαού. Εν τούτοις απολαμβάνουν ιδιαίτερη προβολή από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το σημερινό πνευματικό κατεστημένο, που έχει κατά κανόνα τις ιδεολογικές ρίζες του σε μερικές από τις πιο απάνθρωπες, αντιδημοκρατικές, αντιοικολογικές και ανήθικες πρακτικές, οι οποίες προέκυψαν από την εφαρμογή στην πράξη της μαρξιστικής ιδεολογίας ή έστω της εκτροπής της, που όμως εξιδανικεύτηκε και ωραιοποιήθηκε, όπως κάποτε τα εγκλήματα της Ιεράς Εξέτασης εν ονόματι του Χριστού.

Ετσι αναστατώθηκαν μεν και κινητοποιήθηκαν ποικιλοτρόπως για να αποδοκιμάσουν την αναγέννηση της Ακροδεξιάς και το διόλου νέο φαινόμενο του λεπενισμού, ο οποίος ενδεχόμενα απειλεί τη δημοκρατία, ταυτόχρονα όμως κλείνουν τα μάτια ή ακόμη χειρότερα θεωρούν δημοκρατικά και εξυμνούν τα στυγνά δικτατορικά και απάνθρωπα καθεστώτα της Κίνας, της Βόρειας Κορέας ή του Κάστρο στην Κούβα, που κυβερνούν ισοβίως και χωρίς εκλογές τους λαούς των χωρών αυτών.

Βάλλουν κατά του θεσμού της βασιλείας, μολονότι έχει προσαρμοσθεί σε πλήθος ευρωπαϊκές χώρες με την άψογη λειτουργία της δημοκρατίας, ορθώς επισημαίνοντας ότι οι μονάρχες δεν προκύπτουν αξιοκρατικά αλλά κληρονομικώ δικαίω, και ό,τι δυστυχώς ήθελε προκύψει. Δεν τους ενοχλεί όμως καθόλου και ουδόλως καταδικάζουν την κληρονομική διαδοχή στις μαρξιστικές και τριτοκοσμικές δικτατορίες, όπου τον πατέρα πρόεδρο της Β. Κορέας Κιμ Ιλ Σουνγκ διαδέχθηκε ο γιος του, τον σύρο πρόεδρο Ασαντ διαδέχθηκε ο γιος του, τον κουβανό δικτάτορα Κάστρο προορίζεται να διαδεχθεί ο αδελφός του κ.ο.κ. Χωρίς φυσικά να ερωτάται ο λαός τους και χωρίς να ενοχλείται η δήθεν δημοκρατική ευαισθησία των εν λόγω κυρίων και κυριών.

Τους ενοχλεί και τους φοβίζει ο Λεπέν, ο Χάιντερ και οι ομοϊδεάτες τους που εν τούτοις δεν βαρύνονται, προς το παρόν τουλάχιστον, με αντιδημοκρατικές πρακτικές, αλλά, όπως εύστοχα επισήμανε ο κ. Χολέβας, επικρότησαν όλα τα ανοίγματα, τις αδελφοποιήσεις δήμων και τα ζεϊμπέκικα με την προηγούμενη τουρκική κυβέρνηση, στην οποία μετείχε ως αντιπρόεδρος ο Τούρκος Λεπέν, δηλαδή ο αρχηγός των Γκρίζων Λύκων Μπαχτσελί, ο οποίος ευθύνεται για τη δολοφονία ακόμη και κυπρίων πατριωτών. Ξεσηκώθηκαν για να αποτρέψουν την απαγόρευση κυκλοφορίας στην Ελλάδα βιβλίων που χλευάζουν τη χριστιανική πίστη ή βγάζουν στη φόρα τα άπλυτα του ΚΚΕ και ταυτόχρονα ζήτησαν να απαγορευθεί το πρόσφατο μπεστ σέλερ της διάσημης δημοσιογράφου Οριάνας Φαλάτσι, που αποκαλύπτει, με αντίστοιχες ίσως υπερβολές, τη σκοτεινή πλευρά και τα εγκλήματα του ισλαμισμού.

Καταδικάζουν την κατοχή της Κύπρου από τον τουρκικό Αττίλα, αλλά αποκαλούν σύντροφο και θεωρούν ομοϊδεάτη τους τον οργανωτή της εισβολής σοσιαλιστή έως προ ημερών πρωθυπουργό της Τουρκίας κ. Ετζεβίτ (ευτυχώς ο τουρκικός λαός τον μαύρισε μέχρις εξευτελισμού στις πρόσφατες εκλογές). "

Σύγχρονη Ελλάδα - Βούρκος καί Παρακμή - Ελλάδα 2007

Βιώνουμε μία από τίς χειρότερες ηθικά περιόδους της ιστορίας μας. Βυθιζόμαστε μέσα στόν βούρκο της διαφθοράς, έχουμε καταστρέψει όλους τούς παραγωγικούς κλάδους της χώρας μας, εισάγουμε όλα τά αγαθά μας, ζούμε μέ δανεικά από τίς ξένες τράπεζες, οι πλούσιοι αυξάνουν τίς περιουσίες τους, ενώ οι φτωχοί αυξάνουν τά βάσανά τους. Είμαστε πρώτοι στά ναρκωτικά, στούς νταβατζήδες, στά τροχαία, στό αλκοόλ, στό κάπνισμα, στά χρέη, στή διαφθορά του δημοσίου καί τελευταίοι στήν ανάπτυξη, τήν οικονομία, τήν βιομηχανική παραγωγή, τήν τεχνολογία. Καταστρέψαμε τίς πόλεις μας, εξαφανίσαμε τό πράσινο, μολύναμε τό περιβάλλον, ενδιαφερόμαστε μόνο γιά τό προσωπικό μας ή συντεχνιακό μας όφελος καί αδιαφορούμε γιά τούς συνανθρώπους μας. Από τήν τηλεόραση προβάλονται οι γελοίοι, οι ανώμαλοι, τά μοντέλα, οι ηθοποιοί, οι δημαγωγοί, τό εύκολο χρήμα, οι τιποτένιοι ενώ αποκρύπτονται οι ειδήσεις καί τά σοβαρά προβλήματα του τόπου μας. 

Μία μερίδα του λαού, πού λέγονται δημόσιοι υπάλληλοι προσπαθούν μέ κάθε κόστος νά καλυτερεύουν τή ζωή τους, νά παρέχουν ελάχιστες έως μηδαμινές υπηρεσίες, νά φέρονται μέ αγένεια καί ψυχρότητα στούς πολίτες, ενώ τά συνδικάτα τους, καλύπτουν τούς αργόσχολους, τίς μίζες, τίς υπέρμετρες σπατάλες καί τίς υπερτιμολογήσεις, γιά νά μήν πούμε ότι πρωταγωνιστούν στήν αρπαγή του δημοσίου χρήματος. Οι συνδικαλιστές πού δέν δουλεύουν αλλά μόνο διεκδικούν, γιά τό προσωπικό τους φυσικά όφελος, καλύπτονται από τή μάσκα του αριστερού αγωνιστή καί του προοδευτικού δημοκράτη, πού ενδιαφέρεται τάχα γιά τό δημόσιο καλό καί τόν σοσιαλισμό. Πως αλλίως θά δικαιολογούσαν τίς απεργίες καί τίς συνεχείς διεκδικήσεις; Τί νά λέγανε; ότι αγωνίζονται γιά τήν μάσα καί τήν λούφα; Κλείνουν τούς δρόμους γιά νά δικαιολογήσουν οι εργατοπατέρες τήν ύπαρξή τους, αλλά καί γιά νά πάρουν οι δημόσιοι τεμπέληδες μερικές δεκάρες αύξηση. 



Ακολουθεί άρθρο του Xρηστου Γιανναρά.

''

Κοινωνία υπόδουλη στους λειτουργούς της'' (12-11-2006)

"Ο συνδικαλισμός των λειτουργών του κράτους (των φορέων κοινωνικού λειτουργήματος) δεν μπορεί να εξομοιώνεται με τον συνδικαλισμό υπαλλήλων και εργατών των ιδιωτικών επιχειρήσεων, να χρησιμοποιεί ίδιες πρακτικές, ίδιες μεθόδους. Οσοι επέλεξαν ως επάγγελμα να υπηρετούν τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου είναι αδιανόητο να αντιμετωπίζουν το κοινωνικό σώμα σαν ιδιώτη εργοδότη, θηρευτή ατομικού κέρδους. Αδιανόητο να εκβιάζουν το σύνολο, μεθοδικά να το τυραννούν, για να πετύχουν ασύμμετρα με την προσφορά τους ή με τις δυνατότητες του συγκεκριμένου συνόλου ατομικά οφέλη.

Το πρόβλημα δεν είναι πρωταρχικά ηθικό, είναι αποκλειστικά συνταγματικό, όταν εμφανίζεται προδίδει σύγχυση ή απρονοησία στους όρους του κοινωνικού συμβολαίου. Στην Ελλάδα, λ.χ., το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο, αλλά συνδικαλισμός του ιδιωτικού τομέα στην πράξη δεν υπάρχει. Πραγματικά υπαρκτός είναι μόνο ο συνδικαλισμός των τρεφόμενων από τον κρατικό κορβανά, πανίσχυρος και τυραννικός, κράτος εν κράτει, με συμπεριφορές στρατού κατοχής.

Το δραματικό πρόβλημα της ανεργίας έχει ουσιαστικά καταργήσει κάθε ενδεχόμενο συνδικαλιστικών διεκδικήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Δεν ισχύουν ούτε οι πολυυμνημένες «κατακτήσεις» των κάποτε συνδικαλιστικών κινημάτων και των αγώνων τους: το οχτάωρο, η άδεια θερινών διακοπών, η ασφάλιση, το δικαίωμα αμοιβής για υπερωρίες. Νέοι άνθρωποι, με πανεπιστημιακές, συχνά και μεταπτυχιακές σπουδές, με γλωσσομάθεια και εμπειρία εργασίας στο εξωτερικό, γίνονται αντικείμενο ωμής εκμετάλλευσης, δουλεύοντας δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα με αμοιβή 600 ή 700 ευρώ. Και τρέμουν μήπως απολυθούν, θεωρούν τον εαυτό τους προνομούχο σε σύγκριση με τους άνεργους ομοδύναμους ομηλίκους τους. Κρίνονται στη δουλειά τους αμείλικτα κάθε λεπτό, τόσο από τους εργοδότες όσο και από τον ανταγωνισμό, συχνά δεν τολμούν ούτε να δεχθούν ιδιωτικό τηλεφώνημα την ώρα της δουλειάς ούτε να απαιτήσουν χρόνο για πρόχειρη μεσημεριανή τροφή.

Αυτό το καινούργιο προλεταριάτο, που η εργασία του πουλιέται και αγοράζεται μόνο με τους νόμους της αγοράς, νόμους προσφοράς και ζήτησης, νόμους της ζούγκλας, δέχεται καθημερινά και καταπρόσωπο ιταμή την πρόκληση της συνδικαλισμένης δημοσιοϋπαλληλίας. Δεν υπάρχει μέρα που το κέντρο της πρωτεύουσας να μην καταλαμβάνεται από κάποιο κλάδο λειτουργών του κράτους που διεκδικούν περισσότερα προνόμια, προκλητικότερη κοινωνική ανισότητα, παροχές πέρα από κάθε λογική. Kάθε μέρα στους δρόμους κάποιοι απεργοί του δημόσιου τομέα, με απροσχημάτιστη την επιδίωξη να έχει η απεργία τους «κόστος κοινωνικό», δηλαδή να βασανίσει σαδιστικά τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό βιοπαλαιστών συμπολιτών τους.

Kαι όλα τα δήθεν «αριστερά» ή δήθεν «κομμουνιστικά» κόμματα και φαιδρά γκρουπούσκουλα, όλα με το μέρος των τυράννων, όχι με το μέρος του τυραννισμένου προλεταριάτου που υφίσταται το κόστος της σαδιστικής χυδαιότητας. Σαν να μην ξέρει η τάχα και «Aριστερά» με ποιους συντάσσεται: Σε ποιο συντριπτικό ποσοστό η δημοσιοϋπαλληλία είναι αναξιοκρατικά διορισμένη με ρουσφέτι, ξεπούλημα στον τοπικό βουλευτή ή στράτευση αναγκαστική σε κόμμα, δηλαδή, κατά κανόνα, με κατάφωρη αδικία και παραγκωνισμό των ικανών πάντως δίχως δοκιμασία σύγκρισης προσόντων, δίχως κρίση αμερόληπτη. Σαν να μην ξέρουν οι συντεχνίες καπηλείας της Aριστεράς ότι τα προϊόντα του ρουσφετιού, παράσιτα του κοινωνικού σώματος, με το να κερδίσουν την «καρέκλα» γίνονται οι βασανιστές του πολίτη, ηδονίζονται με τη γεύση της εξουσίας που αποκτούν πάνω στη ζωή των συνανθρώπων τους. Mε ελάχιστη έως μηδενική παραγωγικότητα, κουβεντούλα, «Ξυστό» και «Στοίχημα» στο οχτάωρο που γίνεται συνήθως εξάωρο, με ποικιλότροπης δικαιολογίας άδειες πότε μιας μέρας, πότε δύο, οι συνδικαλισμένοι λειτουργοί του κοινωνικού σώματος πάντα κάτι περισσότερο απαιτούν επαιρόμενοι για τους «αγώνες» τους.

Για να πραγματοποιήσουν τη συνδικαλιστική Γενική τους Συνέλευση οι οδηγοί των δημόσιων μέσων μεταφοράς διακόπτουν όσες ώρες θέλουν την εργασία τους, νεκρώνουν τις συγκοινωνίες, αυθαίρετα, δίχως συνέπειες. Eξι ολόκληρες εβδομάδες (ενάμιση μήνα) στην αρχή της σχολικής χρονιάς, οι λειτουργοί της στοιχειώδους εκπαίδευσης έκλεισαν τα σχολειά και βγήκαν στους δρόμους για «να διδάξουν τα παιδιά με τους αγώνες τους» όπως αναίσχυντα διαλαλούσαν. Ωμή αντικοινωνική βαναυσότητα να διδάξουν, προτεραιότητα των ατομικών συμφερόντων έναντι των κοινωνικών αναγκών, νόμο της ζούγκλας. Να σφραγίζονται τα τρυφερά μαθητούδια της πρώτης σχολικής βαθμίδας με ένσαρκο το υπόδειγμα του τραμπουκισμού: τους δασκάλους τους να λυσσομανούν ενάντια σε άλλους λειτουργούς κοινωνικού υπουργήματος, τους αστυνομικούς, που εκτελούν εντολές των εκλεγμένων στη διαχείριση της ευταξίας εκπροσώπων του σύνολου λαού.

Αναυδο το προλεταριάτο του ιδιωτικού τομέα βλέπει τον δάσκαλο, ίσως και με αγορασμένο το πτυχίο του από την Παιδαγωγική Ακαδημία Σκοπίων ή αποκτημένο με «απειροχρονισμένη» φοίτηση σε θλιβερά παιδαγωγικά τμήματα ελλαδικών πανεπιστημίων, να διεκδικεί πρώτο μισθό, «καθαρό» 1.400 ευρώ! Συχνά μόνο με τέσσερις ή πέντε ώρες δουλειάς την ημέρα (στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού) και πάντοτε με τρεις (γεμάτους) μήνες διακοπών, Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι. Χωρίς κανέναν ποτέ έλεγχο της ικανότητας ή της ανικανότητάς του, της εργατικότητας ή της ραθυμίας του, της κατάρτισής του ή της απαιδευσίας του. Κανένας έλεγχος και για το αν παίρνει «μαύρα» χρήματα από «ιδιαίτερα» μαθήματα.

Συγκρίνει το προλεταριάτο του ιδιωτικού τομέα την ιταμή μισθολογική απαίτηση των σιγουρεμένων στο Δημόσιο δασκάλων με τη δική του καταδίκη να στερείται κάθε συνδικαλιστική προστασία. Βλέπει σύσσωμη την «Αριστερά» (κοινωνιοκεντρική υποτίθεται) να υποστηρίζει μαχητικά τη δημοσιοϋπαλληλική ιταμότητα, και ξέρει από τώρα το προλεταριάτο ότι στις επόμενες εκλογές ο σημερινός πρόεδρος των δασκάλων θα αμειφθεί για τις έξι εβδομάδες βασανισμού εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών με θώκο βουλευτικό, σίγουρα.

Το Σύνταγμα κατοχυρώνει, υποτίθεται, την ισότητα όλων των Ελλήνων, αλλά ποτέ κανένα Σύνταγμα δεν αναχαιτίζει από μόνο του την κοινωνική παρακμή. Η νοοτροπία και συμπεριφορά στρατού κατοχής της χώρας που επιδεικνύει κάθε τόσο ο δημοσιοϋπαλληλικός συνδικαλισμός, δεν έχει προκαλέσει ποτέ ώς τώρα τη διαμαρτυρία ή την οργή συνταγματολόγων ή άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων». Κανένας ποτέ στην Ελλάδα δεν ζήτησε να τιθασευθεί νομοθετικά η αντικοινωνική αυθαιρεσία των συνδικαλισμένων κοινωνικών λειτουργών, ποτέ κανένας δεν προσέφυγε στη δικαιοσύνη απαιτώντας τον αυτονόητο έλεγχο επάρκειας και απόδοσης των υπαλλήλων που σιτίζονται από το υστέρημα του φορολογουμένου.

Οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζονται από την κυβέρνηση δεν έχουν, δυστυχώς, σχέση με την ελληνική κοινωνία και τα προβλήματά της. Και πρόκειται για κυβέρνηση που θα μπορούσε να τολμήσει τομές, καθώς η ηγεσία των αντιπάλων της, όλο και πιο γραφική στη «σκληρή» ολιγότητά της, είναι πραγματικά ανύπαρκτη. "

Η αριστερά πού ελέγχει απόλυτα τά συνδικάτα, εμμένει δογματικά στή στείρα αντίληψή της νά μη γίνονται ιδιωτικοποιήσεις, γιά νά καλύπτει μέ αυτό τόν τρόπο, τούς βολεμένους, τά φακελλάκια, τή μάσα, τίς προμήθειες, τίς υπέρογκες αμοιβές σέ συμβούλους, τή λούφα στό δημόσιο. Τούς αρέσει νά πληρώνουμε όλοι τήν Ολυμπιακή μέ τά δισεκατομμύρια των ελλειμάτων, τήν ΕΡΤ μέ τόν στρατό των υπαλλήλων της, τον ΟΤΕ με τίς χειρότερες καί πιό ακριβές επικοινωνίες στήν Ευρώπη, τή ΔΕΗ πού έχει καταστρέψει το περιβάλλον καί δέν έχει ασχοληθεί ουδέποτε μέ τίς ήπιες μορφές ενέργειας, τά Πανεπιστήμια-αχούρια πού δέν προσφέρουν τίποτα στήν ελληνική κοινωνία, καί στά οποία μασάνε οι καθηγητάδες από τά ευρωπαϊκά προγράμματα, αντιγράφουν οι αιώνιοι φοιτητές γιά νά πάρουν τό χαρτάκι τους ύστερα από είκοσι χρόνια, νά διοριστούν από τούς βουλευτάδες τους σέ καμμιά θεσούλα του δημοσίου καί νά συνεχίσουν καί από εκεί νά λουφάρουν.

Τί νά πω γιά τό ΙΚΑ των κλεφταράδων, τήν Εφορία, τήν Πολεοδομία, τήν Αστυνομία, τήν Δημόσια Εκπαίδευση των φροντιστηρίων, τήν αμαρτωλή Δικαιοσύνη πού απαλλάσσει τούς εμπόρους ναρκωτικών καί όλους τούς μεγάλους καρχαρίες, ενώ φυλακίζει τίς μαριδούλες, τί νά γράψω γιά τα Δημόσια Νοσοκομεία μέ τίς υπέρογκες δαπάνες. Ολα εις βάρος του φτωχού, του άνεργου, του μικρού ιδιωτικού υπαλλήλου, του απλού εργάτη, του εμποράκου, του μικροσυνταξιούχου. Πως όμως θά τούς κοιμήσουμε όλους αυτούς; Μά φυσικά φωνάζοντας: "Ζήτω ο σοσιαλισμός", "Κάτω οι ιδιωτικοποιήσεις", "Δημόσια Δωρεάν Παιδεία", "Ζήτω τό άσυλο", κλπ κλπ. 



Ακολουθεί άρθρο του Χρύσανθου Λαζαρίδη:

" Είδαμε προχθές τον Αντιπρύτανη του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, να τον προπηλακίζουν κάποιοι φοιτητές μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Κι ύστερα να τον βγάζουν «σηκωτό» από το γραφείο του.

Συγκλονιστική σκηνή: Ενώ ο αντιπρύτανης, κάτασπρος κι ανίκανος να αντιδράσει βρισκόταν κάπου στο βάθος, ανάμεσα σε ένα όχλο τραμπούκων, εμφανίζεται ο Πρύτανης μπροστά στην κάμερα και κάνει δραματική έκκληση:

-- Όσοι μπορούν να κάνουν κάτι, γιατί με το λεγομενο «άσυλο» τα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να λειτουργήσουν πια.

Κι ύστερα θυμήθηκα την υπουργό Παιδείας κ. Γιαννάκου που, βαλλόμενη πανταχόθεν, για τις χλιαρές μεταρρυθμίσεις που αποπειράθηκε το περασμένο καλοκαίρι, έσπευδε να δώσει διαβεβαιώσεις, ότι «το άσυλο δεν θα πειραχθεί»! Μα αυτό είναι το πρόβλημα, κυρία υπουργέ: Ότι ορκιζεστε ότι «δεν θα αγγίξετε» το πρώτο που θα πρεπε να πετάξετε στα σκουπίδια...

Είναι κατάντημα, στην Ελλάδα, ακόμα και κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να διατηρεί στο «απυρόβλητο» πράγματα αδιανόητα παντού αλλού στον κόσμο. Είναι κατάντημα, να θεωρούνται «ακραίοι» όσοι δηλώνουν ευθέως ότι θέλουν να καταργηθεί το άσυλο, ενώ θεωρούνται «μετριοπαθείς», όσοι επιθυμούν τη διατήρηση μιας απίστευτης ακρότητας για τα δεδομένα όλου του υπόλοιπου κόσμου.

Το λεγόμενο «Πανεπιστημιακό άσυλο» είχε νόημα κάποτε κι υπήρξε πράγματι, δημοκρατική κατάκτηση. Υστερα μετατράπηκε σε «άδειο κέλυφος». Ύστερα έγινε παράγοντας ανωμαλίας, κατάλυσης της δημόσιας τάξης και διάλυσης των Πανεπιστημίων. Και σήμερα είναι ένα «ταμπού», το οποίο ουδείς τολμούσε, ως πρόσφατα, να αγγίξει. Κι ένα τεράστιο ψέμμα, τόσο αυτονόητο, αλλά και τόσο δύσκολο να αποκαθηλώσουμε οριστικά, για να ανασάνουν τα δημόσια Πανεπιστήμιά μας...

Είναι ΑΣΥΜΒΑΤΟ με μια σύγχρονη δημοκρατία.

Το άσυλο είχε νόημα σε εποχές που κυριαρχούσε ο αυταρχισμός μέσα στην κοινωνία και τα Πανεπιστήμια είχαν ανάγκη μια ιδιαίτερη ασυλία στην έκφραση των ιδεών. Ένα «βαθμό ελευθερίας» που δεν υπήρχε στην υπόλοιπη κοινωνία. Σήμερα, που οποιοσδήποτε μπορεί να υποστηρίξει ο,τιδήποτε, οπουδήποτε, το άσυλο δεν έχει κανένα νόημα. Γι' αυτό δεν υπάρχει, με αυτή την μορφή, σε καμία δημοκρατική χώρα...

Το άσυλο ΔΕΝ είναι εγγύηση ακαδημαϊκής ελευθερίας, είναι αντίθετα παράγοντας κατάλυσης των ακαδημαϊκών ελευθεριών.

Αφαιρεί τους Πανεπιστημιακούς χώρους από την ευθύνη φύλαξης της Πολιτείας. Αλλά όταν δημιουργούνται «αφύλακτοι χώροι» είναι αναπόφευκτο να μετατραπούν σε νησίδες παρανομίας, όπου έκνομες ομάδες επιδίδονται σε παράνομες δραστηριότητες, κι όπου κυριαρχεί η αυθαιρεσία. Οι φοιτητές δεν νιώθουν ασφαλείς. Οι διδάσκοντες, επίσης δεν νιώθουν ασφαλείς. Όπου επικρατεί η ανασφάλεια, κυριαρχεί ο φόβος.

Πώς μπορούμε να μιλάμε για «ακαδημαϊκές ελευθερίες», όταν ομάδες ακραίων (κι όχι κατ' ανάγκην φοιτητών) μπορούν καθημερινά να διακόπτουν συνεδριάσεις των Συγκλητικών οργάνων, να εκβιάζουν ή να τρομοκρατούν πανεπιστημιακούς δασκάλους, να λεηλατούν τα γραφεία τους, να καταστρέφουν τους υπολογιστές τους, να πυρπολούν τις βιβλιοθήκες και τα εργαστήρια, να ασκούν ατιμώρητα βία κατά φοιτητών και καθηγητών, να οργανώνουν «συνελεύσεις» όπου μικρές δυναμικές μειοψηφίες διώχνουν τους πολλούς και βγάζουν ό,τι «απόφαση» θέλουν, την οποία επιβάλλουν με τη βία στους υπόλοιπους φοιτητές; Τέτοια φαινόμενα δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο. Για τον προφανή λόγο, ότι είναι ασύμβατα με την ακαδημαϊκή ελευθερία. "

Ολες οι πορείες γίνονται γιά νά προστατευτούν τά προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων καί των προνομιούχων του Δημοσίου. Διαδήλωση για κανένα σοβαρό θέμα δέν έχει γίνει ποτέ από τήν αριστερά. Σοβαρά θέματα όπως οι κάκιστοι δρόμοι, τά σαπιοκάραβα καί οι γραμμές του ΟΣΕ πού έχουν στοιχίσει τήν ζωή σέ δεκάδες χιλιάδες Ελληνες δέν σκοτίζουν τίς προοδευτικές δυνάμεις. Η μόλυνση της θάλασσας, οι πυρκαγιές στα δάση, η εξαφάνιση της πανίδας, τό κάψιμο των σκουπιδιών, η μή χρήση ήπιων μορφών ενέργειας από τήν κρατική μας ΔΕΗ, δέν έφεραν τούς οπαδούς της αριστεράς στούς δρόμους. Γιά την διαφθορά, τίς σπατάλες του Δημοσίου καί τούς τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους καμμία πορεία. Μά τί λεω, αυτά τά τρέφει η αριστερά.

Γιά τήν εισβολή στήν Κύπρο, τούς αγνοούμενους, τις χαμένες περιουσίες, τίς μειονότητες στήν Πόλη, ουδεμία ενόχληση στήν Τουρκική πρεσβεία. Μά τί λέω αυτοί τρέφουν τήν φιλία-υποταγή μέ τούς κατακτητές. Οποιος πεί φονιάδες τους Τούρκους, είναι ...ρατσιστής καί εθνικιστής. Τήν κλοπή της ιστορίας μας από τούς Σκοπιανούς; Τήν κλοπή του Κοσσόβου από τούς Σέρβους; Τήν απειλή των Τούρκων στήν Θράκη καί τήν αμφισβήτηση του Αιγαίου; Τήν μή άντληση του πετρελαίου καί του φυσικού αερίου από τό Αιγαίο, άντληση πού θά έλυνε οριστικά το οικονομικό πρόβλημα της πατρίδος μας; Μά από αυτά δέν θά κερδίσουν τίποτα οι συνδικαλιστές. (Δυστυχώς δέν έχουμε καί εμείς έναν Τάσσο Παπαδόπουλο πού έφερε τίς εταιρείες πετρελαίου στή μικρή αλλά αξιοπρεπή πατρίδα του). Τό κλείσιμο των εργοστασίων (μά γιά αυτό είναι συνυπεύθυνοι οι επαγγελματίες απεργοί αριστεροί, τί νά διαδηλώσουν), τη μείωση της γεωργικής παραγωγής, τήν ανυπαρξία της έρευνας στα κρατικά μας πανεπιστήμια, τήν τεχνολογική μας υστέρηση, τήν ανεργία, τίς βρώμικες πόλεις, τήν βία στούς δρόμους, τήν εγκληματικότητα, τήν αύξηση των ναρκωτικών, των δολοφονιών, των κλοπών, τά εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, θέματα γιά τά οποία συζητούν καί προβληματίζονται στίς πολιτισμένες χώρες. Αυτά είναι ανύπαρκτα καί γιά τούς δημοσιογράφους καί γιά τήν ηγεσία της αριστεράς, (μήπως ταυτίζονται αυτά τά δύο;) Αν όμως βγούν στόν δρόμο διακόσιοι αιώνιοι φοιτητές, τότε .... γίνεται αναβρασμός στήν παιδεία. 



Ακολουθεῖ άρθρο του Γιάννη Μαρίνου:

" Διατυπώθηκε η εύλογη απορία: αφού αρκούσε να κοιτάξει στα μάτια τούς συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των δασκάλων ο Πρωθυπουργός και να τους υποσχεθεί τη χορήγηση του επιδόματος των 105 ευρώ σε τέσσερις αντί σε έξι δόσεις, γιατί δεν προέβαινε στη χειρονομία αυτή ευθύς μόλις άρχισε η απεργία; Γιατί αφέθηκαν πάρα πολλοί μαθητές του Δημοτικού επί έξι εβδομάδες χωρίς μάθημα, με αντίστοιχη ταλαιπωρία των γονέων τους και περαιτέρω υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και προς μεγάλην χαράν των ιδιοκτητών των ιδιωτικών; Η φαινομενικά εύλογη αυτή απορία προφανώς αγνοεί πώς λειτουργούν οι συνδικαλιστές, ιδιαίτερα του δημοσίου τομέα. Θα σας διηγηθώ μιαν αληθινή ιστορία και ίσως έτσι καταλάβετε. 

Συνέβη επί υπουργίας της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη και αφορούσε έναν οργανισμό του υπουργείου Πολιτισμού. Υπήρχε εύλογο αίτημα των εργαζομένων σε αυτόν για βελτίωση του πολύ χαμηλού μισθολογίου τους. Το υπουργείο Οικονομικών όμως δεν ενέδιδε, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις είχαν παραλύσει τη λειτουργία του οργανισμού, η δε Μελίνα παρά τις απελπισμένες πιέσεις της δεν έπειθε τον αρμόδιο συνάδελφό της υπουργό. Μετά από μήνες απεργιών και αγωνιστικών κινητοποιήσεων και με παρέμβαση και άλλων παραγόντων με επιρροή στον τότε πρωθυπουργό, αποφασίστηκε τελικά η ρύθμιση του μισθολογικού. Ο διευθυντής του οργανισμού - που είχε και άλλα, επίσης εύλογα αιτήματα, η ικανοποίηση των οποίων θα βελτίωνε τις συνθήκες εργασίας και την απόδοση του προσωπικού - έπεισε την υπουργό να ανταποκριθεί θετικά και σε αυτά. Αμέσως τότε ο διευθυντής του οργανισμού κάλεσε σε συγκέντρωση όλο το προσωπικό και περιχαρής ανακοίνωσε τη νέα μισθολογική ρύθμιση, καθώς και τις άλλες ευνοϊκές γι' αυτό ρυθμίσεις, που με δική του πρωτοβουλία ενέκρινε η τότε κυβέρνηση.

Αλλά προτού προλάβει το προσωπικό να τον χειροκροτήσει για τα απρόβλεπτα δώρα που τους ανακοίνωσε, σηκώθηκαν όρθιοι οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων και κινούμενοι κατά του διευθυντή τον ρώτησαν με οργή: Και ποιος σε εξουσιοδότησε να ζητήσεις έγκριση και αυτών των ρυθμίσεων, που δεν τις είχαμε περιλάβει στους απεργιακούς μας στόχους; Να πεις στην υπουργό ότι δεχόμαστε τα μισθολογικά για τα οποία και μόνο αγωνιστήκαμε. Τα άλλα θα τα δεχθούμε μόνο αφού προηγηθεί νέα απεργιακή κινητοποίηση! Οταν η Μελίνα οργισμένη πληροφορήθηκε τα συμβάντα ανακάλεσε και τις μισθολογικές αυξήσεις και χρειάστηκε να περάσουν κι άλλοι μήνες αναστάτωσης και παράλυσης του οργανισμού αυτού για να ρυθμιστούν όλα μαζί.

Ο μύθος δηλοί, αν το καταλάβατε, ότι οι συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα, που κατά κανόνα, δεν εργάζονται παρά μόνον όταν απεργούν, και δεν διακινδυνεύουν με τους αγώνες τους τίποτε (αφού και μόνιμοι είναι, και σταθερά αμειβόμενοι, προαγόμενοι και εισπράττοντας και υπερωρίες έστω και αν δεν εργάζονται) προσπαθούν να δικαιολογήσουν την προνομιακή θέση τους με κατά καιρούς αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Αλλωστε έτσι επιτυγχάνεται να γίνεται αισθητή η ύπαρξη και των μικρών κομμάτων της Αριστεράς. Ως γνωστόν μόνο μετά από υπόδειξη των κομμάτων εκλέγονται τα μέλη των συνδικάτων, προς δόξαν του δήθεν ανεξάρτητου και αδέσμευτου συνδικαλισμού.

Το λάθος της κυβερνήσεως ήταν ότι η ανακοίνωση χορηγήσεως του επιδόματος έγινε πριν από τις κινητοποιήσεις. Αν είχε ανακοινωθεί μετά από ολιγοήμερη απεργία και ένα - δύο συλλαλητήρια και είχε έτσι θεωρηθεί ως αγωνιστική κατάκτηση με ταπεινωτική υποχώρηση της κυβερνήσεως, τότε και η απεργία θα είχε λυθεί αμέσως και οι συνδικαλιστές θα θριαμβολογούσαν μαζί με όσα κόμματα τους καθοδηγούσαν. "

Αριστερά Βία

Οσο θυμάμαι τόν εαυτό μου (από τό 1974 καί μετά) η αριστερά είναι αυτή πού χρησιμοποιεί βία ψυχολογική ή σωματική. Πολιτικές δολοφονίες έχει διαπράξει δεκάδες, μέ αιχμή του δόρατος τήν 17η Νοέμβρη. Οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές περιουσιών, οι καταλήψεις, οι κραυγές, οι πορείες είναι καθημερινό φαινόμενο καί αλοίμονο σέ όποιον έχει αντίθετη άποψη. Πρέπει καθημερινώς νά βομβαρδιζόμαστε μέ τίς απόψεις τους, πρέπει νά μπούν μέσα στόν εγκέφαλό μας καί νά ξεχάσουμε τίς τυχόν αντιρρήσεις μας. Οπως έλεγε καί ο Γκέμπελς, "πές πές κάτι μένει". Επιμένουν μέ κραυγές καί ουρλιαχτά νά γίνει τό δικό τους, αδιαφορώντας γιά τήν άποψη της πλειοψηφίας. Οταν γιά παράδειγμα τό 90% του ελληνικού πληθυσμού, ψηφίζει δύο κόμματα πού έχουν στό πρόγραμμά τους τήν ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, γιατί πρέπει νά ακούσουμε τό 10% πού διαφωνεί, καί μάλιστα εκφράζει την διαφωνία του μέ μεθόδους βίας καί τραμπουκισμού, όπως είναι η κατάληψη δημοσίων χώρων; Τό τραγικό έιναι ότι ενώ χρησιμοποιούν φασιστικές μεθόδους αυτοαποκαλούνται δημοκρατικές δυνάμεις.

Ο ορισμός του φασισμού είναι νά επιβάλλει η μειοψηφία μέ μεθόδους βίας καί τρομοκρατίας τίς δικές της απόψεις. Η συνεχής πλύση εγκεφάλου μέ αφίσες καί πανώ είναι πάλι χαρακτηριστικό του φασισμού. Οποιος τολμήσει νά διαφωνήσει μέ τίς καταλήψεις ή νά μήν απεργήσει, απειλείται ή δέρνεται. Καί όλοι ξέρουμε πως παίρνονται οι αποφάσεις γιά τίς καταλήψεις. 



Ο γράφων είχε τήν ατυχία νά φοιτήσει σέ ελληνικό κρατικό πανεπιστήμιο καί νά εργαστεί έπειτα καί σαν μεταπτυχιακός. Στίς συνελεύσεις έβλεπε άτομα, πολύ μεγαλύτερα σέ ηλικία, πού δέν πατούσαν ποτέ στά μαθήματα, ούτε φυσικά στα εργαστήρια, άτομα τά οποία ορύονταν στίς συνελεύσεις κυρίως γιά πολιτικά θέματα, άσχετα μέ τά πανεπιστημιακά, άτομα πού κρεμούσαν εκείνη τήν κουρελαρία μέ τά συνθήματά τους, καί έβαφαν τούς τοίχους μέ τίς αηδίες τους. Τούς ίδιους τούς έβλεπα καί έξω από τό αμφιθέατρο, όταν τελείωνε η παράδοση του καθηγητή, νά μοιράζουν φυλλάδια στά οποία εξυμνούσαν τόν σοβιετικό παράδεισο καί τόν υπαρκτό σοσιαλισμό. Οι ίδιοι λοιπόν, όταν γίνονταν οι συνελεύσεις των διαφόρων τμημάτων καί γινόνταν ψηφοφορία γιά κατάληψη, πηγαίναν ομαδικώς καί σήκωναν τό χεράκι τους, (έτσι δημοκρατικά παίρνονταν οι αποφάσεις) καί φυσικά αποφάσιζαν τό κλείσιμο του κάθε τμήματος. Οι ίδιοι είχαν κάνει επιστήμη τήν αντιγραφή καί ύστερα από τά ατελείωτα χρόνια "σπουδών" πήγαιναν σέ κάποιο καθηγητή καί τόν έγλυφαν γιά νά τούς δώσει μία εύκολη διπλωματική εργασία (συνήθως μία μετάφραση) γιά νά πάρουν τό πτυχίο τους.

Ενώ ο γράφων ασχολήθηκε ένα χρόνο μέ τήν διπλωματική του εργασία, οι επαγγελματίες φοιτητές, δέν έκαναν πάνω από μία εβδομάδα. Τά ίδια άτομα τώρα, δικτυωμένα μέ τό βουλευτικό κατεστημένο του ρουσφετιού καί της συνδιαλλαγής (σέ διορίζω μέ ψηφίζεις), είναι διορισμένα (πού αλλού;) στό δημόσιο, καί φυσικά εξακολουθούν νά κάνουν εκείνο πού έμαθαν στό κρατικό πανεπιστήμιο. Λουφάρουν, απεργούν καί τά παίρνουν. 

Οι "δημοκράτες" μας λοιπόν αντιδρούν γιά νά αντιδρούν, απεργούν γιά νά απεργούν, βγαίνουν στούς δρόμους οι ίδιοι καί οι ίδιοι, γιά νά βγαίνουν στούς δρόμους, κάνουν καταλήψεις γιά νά κάνουν καταλήψεις. Εφαρμόζουν μεθόδους πού εφαρμόστηκαν στήν προπολεμική Γερμανία από τή ναζιστική νεολαία (Hitlerjugend) του Χίτλερ, ο οποίος ήθελε μέ αυτο τόν τρόπο νά πλήξει τό πολιτικό σύστημα της χώρας του.

Στά περίφημα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια, πού προβάλουν καί ξαναπροβάλουν οι τηλεοράσεις τους, συμμετέχουν το πολύ δέκα χιλιάδες άτομα, από ένα σύνολο μαθητών, φοιτητών καί εκπαιδευτικών πού φτάνει τό ένα εκατομμύριο. Δηλαδή συμμετέχει τό 1%. Ενας στούς εκατό κτυπιέται καί πρέπει οι υπόλοιποι ενενηνταεννιά νά τόν υπακούσουν. Τό σημερινό νεοφασιστικό κόμμα έχει χρώμα κόκκινο καί λέγεται Συνασπισμός. Είναι τό κόμμα πού επιβάλει τίς απόψεις του στήν κοινωνία μας, έχει παρεισφρύσει στά κόμματα εξουσίας καί στά μεγάλα κανάλια, καθοδηγεί τά φασιστοειδή πού καταστρέφουν ανενόχλητα τίς περιουσίες των Αθηναίων καί υπαγορεύει τήν πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στά εξωτερικά μας θέματα. 



Ακολουθεῖ άρθρο του Χρήστου Πασαλλάρη:

" Όταν μια συμμορία 35 φοιτητών με κοτσίδες στο κεφάλι εισβάλλει στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου Ξάνθης, τον “τσουβαλιάζει” μπροστά σης προσκαλεσμένες κάμερες, τον βγάζει έξω και χτίζει επιδεικτικά την πόρτα του και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή συνέπεια τότε κάτι δεν πάει καλά στα ανώτατα ιδρύματα. Εξ ου και 51.000 νέοι καταφεύγουν κάθε χρόνο στο εξωτερικό για να σπουδάσουν. Αριθμός που αποτελεί ρεκόρ στην Ευρώπη...

Όταν μερικές χαβαλοπαρέες κοπανατζήδων μαθητών με σκουλαρίκια στ' αφτιά καταλαμβάνουν τα λύκεια κάθε φορά που βαριούνται το διάβασμα, τρομοκρατούν γονείς και καθηγητές, καταστρέφουν τις αίθουσες και τις μεταβάλλουν σε άντρα οργίων, χωρίς την παραμικρή συνέπεια, τότε κάτι δεν πάει καλά στα δημόσια γυμνάσια. Εμού και οι γονείς καταφεύγουν στα πανάκριβα ιδιωτικά... 'Όταν τα ιδιωτικά κανάλια προσφέρουν ισότιμη παρουσίαση στα καμώματα των κουκουλοφόρων που καίνε τη σημαία και σημαδεύουν γονατιστοί τους αστυνομικούς... και όχι μόνο προσφέρουν ισότιμη φωνή, αλλά συχνά παίρνουν και το μέρος τους, χωρίς την παραμικρή συνέπεια, τότε κάτι δεν πάει καλά στο δημοσιογραφικό σινάφι.

Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου και οι συν αυτώ “αρκούδοι” του ΠΑΣΟΚ κάνουν μέγα θέμα τις κλωτσιές που έφαγε ο Κύπριος φοιτητής από ανόητους αστυνομικούς, τους οποίους η δική του κυβέρνηση προσέλαβε στο Σώμα, τότε κάτι δεν πάει καλά στο ταλαίπωρο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (που “ο Θεός να βάλει το χέρι του να μείνει όπως είναι”, έλεγε προχθές ανώτατος παράγων της από δω πλευράς).

Οταν η Αστυνομία δεν τολμά να πει τα ονόματα των στυγερών φονιάδων των Καλυβιών (αν και έχουν ομολογήσει τα εγκλήματα τους) και... σεμνοπρεπώς τους αποκαλεί “φερομένους ως δράστες” μη τυχόν και την κάνει "νταντά" η Αρχή Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων, τότε κάτι δεν παει καλά με την ίδια την Αστυνομία. Εξου και οι πολίτες καταφεύγουν στην ιδιωτική αστυνομία και τους σεκιουριτάδες... 'Οταν η σπουδαιότερη εκδήλωση του τριημέρου, δηλαδή το συνέδριο “Νεολαία 2006” του Δήμου Αθηναίων για την Παιδεία και τον Αθλητισμό, που ετίμησαν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι αρμόδιοι υπουργοί, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, αν και έφερε στο φως εξαιρετικά πολιτιστικά επιτεύγματα, τότε κάτι δεν πάει καλά και στην ίδια την κοινωνία μας, παγιδευμένη όπως είναι στις τηλεοπτικές μυγοπαγίδες...

Όταν, τέλος, οι αλλοδαποί έχουν αγοράσει τη μισή τουριστική Ελλάδα, οι δε λαθρομετανάστες πρωτοστατούν στην εγκληματικότητα, ταυτόχρονα δε κάποιοι δικοί μας νέο-αναρχικοί και “αντιεξουσιαστές” της κακίάς ώρας ζητούν αδιάντροπα, μέσα από τα... πάντοτε φιλόξενα “παράθυρα” των καναλιών, να καταργηθούν οι παρελάσεις και τα εμβατήρια (την ώρα που οι Βρετανοί γονατίζουν προ της βασιλισσάς τους και οι Αμερικανοί δακρύζουν ακούοντας τον εθνικό τους ύμνο), τότε κακές μέρες περιμένουν τη δύστυχη Ελλάδα… "

Αλλά δυστυχώς η ελληνική κοινωνία είναι η μόνη στήν Ευρώπη πού υποστηρίζει τόν κόκκινο φασισμό τόν διεθνή καί τόν εγχώριο. Αν οι ομοϊδεάτες μας καίνε, προπυλακίζουν, ξυλοκοπούν, καταλαμβάνουν δρόμους καί πανεπιστήμια, καλώς τό κάνουν. Δεν τούς αποκαλούμε ακροαριστερούς αλλά γνωστούς-άγνωστους. Αν οι αντίθετοι κάνουν αντίστοιχες ενέργειες, αυτοί είναι τό μίασμα, είναι οι ακροδεξιοί πού προκαλούν καί απειλούν τήν "Δημοκρατία" μας. Αν εμείς σκοτώνουμε είμαστε ήρωες καί εκτελεστές (17 Νοέμβρη), αν μας σκοτώσουνε είμαστε πάλι ήρωες καί μάρτυρες (Τεμπονέρας). Οτι κάνουμε εμείς καλώς τό κάνουμε. 

Μήπως είμαστε κομματικά ρατσιστές;

Ο κομματικός ρατσισμός είναι αυτός πού σκότωσε τήν αξιοκρατία, αυτούς πού ανέδειξε τούς άχρηστους καί τούς πονηρούς, αυτός πού έδιωξε από τήν πατρίδα τους τούς ικανούς καί εργατικούς Ελληνες, αυτός πού ευθύνεται γιά τήν παρακμή καί τήν σήψη στην χώρα μας. Είναι αυτός πού ξεφτύλισε τίς Δημόσιες Υπηρεσίες, οι οποίες αντί νά υπηρετούν τόν ελληνικό λαό, υπηρετούν τούς συνδικαλιστές, τούς λουφαδόρους, τούς διεφθαρμένους. Αν είσαι δικός μας κομματικά ή ανήκεις στην συντεχνία μας ή ακόμα καλύτερα αν είσαι συνδικαλιστής έχεις άσυλο, δέν τολμά νά σέ ενοχλήσει κανένας. Αν είσαι αντίθετος, δέν θά βρείς δουλειά, δέν θά σου δώσουμε προαγωγή, θά σου κάνουμε πόλεμο νεύρων. Φαίνεται ότι τά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ουδέποτε έλλειψαν ούτε θά λείψουν από αυτήν τή δύστυχη πατρίδα. 



Οι σταλινικοί "δημοκράτες" καί νεοταξικοί "προοδευτικοί" κατηγορούν το Λάος ότι είναι φασιστικό κόμμα, ένα κόμμα πού δέν εχει ασκήσει ποτέ βία, ένα κόμμα πού ζητάει δημοψηφίσματα γιατί σέβεται τήν απόφαση της πλειοψηφίας, ένα κόμμα πού καταδικάζει τά ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως είναι ο φασισμός, ο ναζισμός, ο κομμουνισμός καί ο κεμαλισμός, ένα κόμμα πού δέν ασκεί ψυχολογική βία, ούτε κάνει διαρκή πλύση εγκεφάλου μέ αφίσσες, πανώ, κραυγές, βανδαλισμούς καί πορείες, ένα κόμμα αποκλεισμένο από τά Μέσα Ενημέρωσης. Αντίθετα τά κόμματα της αριστεράς πού διαπράττουν όλα τά παραπάνω είναι οι δημοκρατικές καί προοδευτικές δυνάμεις της χώρας μας. Η χώρα του παραλόγου καί της υποκρισίας.

Τόν δέ εκπρόσωπό τύπου του Λάος, Αδωνι Γεωργιάδη, οι κουκουλοφόροι οπαδοί του Συνασπισμού, τόν έχουν καταστρέψει οικονομικά, αφού έχουν κάψει τήν επιχείρησή του επτά φορές. Τότε μόνο εδέησε τό Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως νά στείλει δυνάμεις γιά νά προστατέψουν τήν περιουσία του. Οταν όμως η εφημερίδα "Θέμα", των αριστερών καπιταλιστών Μάκη καί Θέμου, μέ ένα αισχρό άρθρο, ειρωνεύτηκε τό θύμα της βίας καί των τραμπουκισμών, ο Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, απέσυρε τίς αστυνομικές δυνάμεις από τό βιβλιοπωλείο του, μέ αποτέλεσμα οι κόκκινοι νεοναζί νά τό ξανακάψουν γιά όγδοη φορά. Καταλαβαίνει ο αναγνώστης πως λειτουργεί τό σύστημα στήν χώρα μας καί ποιοί κυβερνούν αυτόν τόν τόπο. Η αξιοθρήνητη κυβέρνηση της Ν.Δ. υπακούει μέ ευλάβεια τούς δημοσιογράφους, τόν Συνασπισμό καί τούς αναρχικούς. Μέ τήν ίδια ευλάβεια βέβαια υπακούει στά εξωτερικά θέματα τούς Αμερικάνους, τούς Εγγλέζους καί τους Τούρκους. 



Ακολουθεῖ άρθρο του Xρηστου Γιανναρα (28-01-2007):

" Aπορία ανυπόκριτη, αλλά και κοινότοπη: κρέμεται στα χείλη πολλών, ίσως πάμπολλων Ελλήνων:

Γιατί το να σπάσει ένα τζάμι πρεσβείας ξεσηκώνει σε συναγερμό πανικού τους μηχανισμούς του κράτους, ενώ η καθημερινή (σχεδόν) ωμή και φανερή τρομοκρατία στο κέντρο της πρωτεύουσας συναντάει αινιγματική την ανοχή όλων των κυβερνήσεων;

Για τις ελάχιστες υλικές ζημιές στην ξένη πρεσβεία κινητοποιεί η κυβέρνηση θεούς και δαίμονες: Υπερσύγχρονη τεχνολογία, στρατιές εξειδικευμένων στις «τρομοκρατικές» ενέργειες ειδημόνων, στελέχη ξένων μυστικών υπηρεσιών. Για την καθημερινή, προκλητική κατάλυση της έννομης τάξης, τίποτα. Για τις δημόσιες, κατά συρροήν απόπειρες δολοφονίας εκ προθέσεως, απόλυτη απραξία. Για τους εμπρησμούς τραπεζικών καταστημάτων, δεκάδων κάθε μέρα αυτοκινήτων, τις δηώσεις πανεπιστημιακών κτιρίων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, χαύνει ακινησία. Γιατί άραγε;

Το ερώτημα είναι: γιατί στη δική μας χώρα, μόνο η κρύφια κακουργία να χαρακτηρίζεται «τρομοκρατία», ενώ το δημόσια τελούμενο έγκλημα, το απροκάλυπτο, να αντιμετωπίζεται σαν πλημμέλημα ή πταίσμα ρουτίνας; Γιατί η πολιτική πρακτική, οι κρατικοί μηχανισμοί καταστολής, ακόμα και η Δικαιοσύνη να υιοθετούν αυτή τη σκανδαλώδη ασυνέπεια;

Στο κάτω κάτω, τι τρομοκρατεί περισσότερο την ελλαδική κοινωνία, τι βυθίζει σε πανικό και ανασφάλεια τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών, ποια κακουργήματα βλάπτουν ή βασανίζουν πολυπληθέστερη κοινωνική ομάδα, ποια έχουν κόστος μεγαλύτερο για τη δημόσια οικονομία, δηλαδή για τον σκληρά φορολογούμενο μόχθο του βιοπαλαιστή: Η ρουκέτα του ύπουλου εγκληματικού περιθωρίου ή η καθημερινή κατάλυση του κράτους, τα προμελετημένα κακουργήματα που τελούνται σε κοινή θέα, φωτογραφούμενα και κινηματογραφούμενα με κάθε λεπτομέρεια;

Ολόκληρη η Ελλάδα είδε στις τηλεοπτικές οθόνες το φρικώδες θέαμα: Πολίτες αυτής της χώρας, αστυνομικούς υπαλλήλους, να πυρπολούνται με βόμβες μολότωφ και να λαμπαδιάζουν. Είδε ολοκάθαρα τα συγκεκριμένα άτομα που διέπραξαν δημόσια και κατά συρροήν αυτές τις απόπειρες δολοφονίας εκ προθέσεως. Είδε ποιοι, με καδρόνια, λοστούς και θηριώδη μανία, απέβλεπαν ολοφάνερα σε θανατηφόρο χτύπημα. Μόνο ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν είδε τίποτε από όλα αυτά; Είναι νοητό να παραμένουν ασύλληπτοι οι αυτουργοί τέτοιων δημόσιων κακουργημάτων; Τρομοκρατία είναι ο πανικός του πολίτη που βλέπει αχρηστευμένους ή ανίκανους τους κοινωνικούς θεσμούς άμυνας απέναντι στη βία, στο έγκλημα, στην παράνοια.

Το σπασμένο τζάμι της πρεσβείας προκαλεί απανωτές κυβερνητικές συσκέψεις, πυρετό κινητοποιήσεων στην αστυνομία, σάλο στις διπλωματικές υπηρεσίες, μετάκληση αλλοδαπών «ειδικών» ως ικανότερων των εντοπίων. Το να πυρπολούνται δεκάδες υποκαταστήματα τραπεζών, απειράριθμα ιδιωτικά αυτοκίνητα, περιπολικά και λεωφορεία της αστυνομίας, να θρυμματίζονται και να λεηλατούνται βιτρίνες καταστημάτων, να μεταβάλλεται, σχεδόν καθημερινά, κάποιο τμήμα του κέντρου της πόλης σε πεδίο μάχης και ανήλεων βανδαλισμών, ποιαν αντίδραση του οργανωμένου κράτους προκαλεί; Κάποιες προσαγωγές «υπόπτων» που αφήνονται αμέσως ελεύθεροι. Η αν φτάσουν, σπάνια, ελάχιστοι στο δικαστήριο, θα έχουν μάρτυρες υπεράσπισης σύσσωμο το συνδικάτο της «προοδευτικής Αριστεράς», στελέχη, βουλευτές, «διανοούμενους» και θα αθωωθούν θριαμβικά. Κάπως έτσι η δημοκρατία έφερε στην εξουσία τον Ναζισμό.

Χρόνια τώρα η ελληνική κοινωνία έχει μεταθέσει τις ελπίδες της για λύση ζωτικών κοινωνικών προβλημάτων σε μια χούφτα λειτουργούς της Δικαιοσύνης. Από αυτούς περιμένουμε να περισώσουν την έννομη τάξη, να μας προστατεύσουν από το έγκλημα, να αναχαιτίσουν τη διαφθορά. Οι πολιτικοί έχουν αποδειχθεί οφθαλμοφανέστατα ανίκανοι, και γι' αυτό κοινή πια η πιστοποίηση ότι το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει.

Αλλά μόνοι οι θεσμοί της Δικαιοσύνης δεν είναι δυνατό να έχουν αποτελεσματικότητα όταν όλο το υπόλοιπο κράτος έχει αποσυντεθεί. Εστω και να ζητήσουν οι εισαγγελείς να αξιοποιηθεί το φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό που απομνημειώνει καθημερινά τους φυσικούς αυτουργούς της κακουργηματικής τρομοκρατίας. Πώς να τους δικάσουν, όταν η μέγιστη κοινωνική κατάκτηση, το να έχει ο πολίτης τον φυσικό του δικαστή, ακυρώνεται και κατεξευτελίζεται από πολιτικούς και δημοσιογράφους που ετυμηγορούν με μικρονοϊκή αυθάδεια στα τηλεοπτικά «παράθυρα»;

Αν ο αναγνώστης βρίσκει υπερβολή στην πιστοποίηση ότι το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει, ας δεχθεί την πρόκληση να υποστεί το τάχα και «δελτίο ειδήσεων» στα γνωστά ιδιωτικά (πυκνοστελεχωμένα) κανάλια της τηλεοπτικής υποκουλτούρας μετά από «επεισόδια» στο κέντρο της πρωτεύουσας. Καμιά κυβέρνηση δεν είχε και δεν έχει την ικανότητα, την τιμιότητα και τη βούληση να υπερασπίσει τα στοιχειώδη της δημοκρατίας και της ανθρώπινης νοημοσύνης από αυτή την κρετινική βαναυσότητα παραπληροφόρησης.

Και δέχονται υπουργοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη, με μοναδικό (προφανέστατο) κίνητρο να ζητιανέψουν τηλεοπτική «αναγνωρισιμότητα», τον συμφυρμό τους όχι μόνο με δημοσιογράφους εξωνημένους στον πιο χυδαίο κομματισμό, αλλά και με κάτι θλιβερά συμπλεγματικά παιδάρια, αποκυήματα κομματικού γενιτσαρισμού, που κρώζουν κονσερβαρισμένα αναχρονιστικά ιδεολογήματα σαν σε προστάδιο άνοιας. Στις «συζητήσεις» αυτές το «κακό» μπορεί να εντοπίζεται αφηρημένα στην «εξουσία», στο «μεγάλο κεφάλαιο» ή στον «ιμπεριαλισμό», έχει όμως συγκεκριμένη ενσάρκωση στους μεροκαματιάρηδες υπαλλήλους του κράτους, τους επιφορτισμένους, από την καθολική κοινωνική βούληση, να προστατεύουν τη ζωή, την περιουσία, τη σωματική ακεραιότητα των πολιτών.

Για λόγους σαφώς ψυχοπαθολογικούς, το μισαλλόδοξο μένος της «προοδευτικής Αριστεράς» επικεντρώνεται στους αστυνομικούς. Στους πιο γλίσχρα αμοιβόμενους στο δημόσιο βιοπαλαιστές από τις λαϊκές τάξεις. Το γιατί, ας προστεθεί στα προηγούμενα αναπάντητα ερωτήματα. "

Η δεξιά βυθισμένη στίς τύψεις της υποκύπτει καί δέν αντιδρά στόν παραλογισμό πού βιώνουμε καί ίσως αυτή είναι μία από τίς διαφορές της μέ τήν αριστερά. Η αριστερά δέν είχε ποτέ τύψεις. Με αυτή τή σελίδα δέν κατηγορώ τούς αγνούς αριστερούς, αλλά τήν ηγεσία τους, η οποία γιά δεκαετίες έχει εξαντλήσει καί κουράσει τήν κοινωνία. Μπουχτήσαμε δέν αντέχουμε άλλο. Ούτε θέλω νά χαρακτηρισθώ σάν δεξιός. Τούς απεχθάνομαι αυτούς τους όρους γιατί πήγαν τήν πατρίδα μας πολύ πίσω. Δέν θέλω νά υποστηρίξω μία δεξιά η οποία δημιούργησε τό διεφθαρμένο και αντιπαραγωγικό δημόσιο, μία δεξιά πού από τό 1949 μέχρι τό 1974 ξυλοκόπησε καί εξόρισε ανθρώπους επειδή έτυχε νά έχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις, μία δεξιά πού έδρασε σάν υποχείριο των Εγγλέζων καί των Αμερικάνων, μία δεξιά πού πούλησε τήν Κύπρο, πούλησε τους Ρωμιούς της Πόλης, πούλησε τούς Βορειοηπειρώτες μας.

Δυστυχώς δέν θά έπρεπε τόν 21ο αιώνα να μιλάμε γιά δεξιά καί αριστερά πού τόσο έχουν ματώσει η μία τήν άλλη. Ομως όπως έγραψα παραπάνω, η δεξιά μετάνιωσε γιά τά λάθη της καί προσπάθησε νά απορρίψει αυτόν τόν προσδιορισμό. Η άλλη πλευρα δέν μετανιώνει ποτέ καί γιά τίποτε. Δέν μετάνιωσε γιά τά εγκλήματα πού διέπραξε στόν εμφύλιο, δέν μετάνιωσε γιά τά χιλιάδες παιδιά πού στρατολόγησε ο Ζαχαριάδης, δέν μετάνιωσε γιά τίς δολοφονίες πού διέπραξε ο Βελουχιώτης. Αντί μέ τήν πτώση του παραπετάσματος τό 1989, όπου ξεσκεπάστηκαν οι δικτάτορες της Ανατολικής Ευρώπης καί η σαπίλα του κομμουνιστικού συστήματος, η αριστερά νά ζητήσει συγγνώμη, παρατηρήθηκε το φαινόμενο νά αποθρασυνθεί τελείως, νά γίνει αλλαζονική καί νά κραυγάζει ακόμα περισσότερο. Σιγή γιά τά εγκλήματα του Τσαουσέσκου, του Χόνεκερ, του Γιαρουζέλσκι, της Στάζι, της GPU καί της KGB. Τά θύματα του κομμουνισμού δέν απασχόλησαν ουδένα σέ αυτή τή χώρα. Γιά τά θύματα του Πινοσέτ έχουμε δεί αμέτρητες εκπομπές στήν τηλεπλύση. Γιά τά θύματα του Στάλιν σιωπή. Αλλά καί ο Κάστρο είναι καλός δικτάτορας. Ο Μπατίστα όμως ήταν κακός δικτάτορας. Γιά τούς κακούς Αμερικάνους κάνουμε διαδηλώσεις, γιά το απάνθρωπο κινεζικό σύστημα καί τούς σκλάβους των εργοστασίων του, δέν έχω δεί καμμία διαδήλωση των δημοκρατικών δυνάμεων.

Αριστέρα & Γκρίζοι Λύκοι: Συμμαχία

Ενα άλλο χαρακτηριστικό των προοδευτικών δυνάμεων είναι ότι, ενώ δέν τολμούν νά χλευάσουν τά μουσουλμανικά ιερά, κοροϊδεύουν τήν πίστη του γείτονά τους, του συγγενή τους, του πατέρα τους. Αυτοί πού θέλουν νά γεμίσουν τήν Αθήνα μέ τζαμιά, κάνουν βανδαλισμούς στίς εκκλησίες. Μάχονται μία θρησκεία πού εχει σαν κύριο ιδεολόγημα τήν αγάπη, καί υπερασπίζονται μία θρησκεία πού εξαπλώθηκε μέ τό ξίφος καί τή χρήση βίας, πού είναι ρατσιστική τουλάχιστον γιά τίς γυναίκες, που μας ταλαιπώρησε γιά πέντε αιώνες καί λίγο έλλειψε νά μας σβήσει σάν γένος. Είναι οι ίδιοι πού υποστηρίζουν τόν ασιάτη κατακτητή μας. Είναι οι ίδιοι πού δικαιώνουν καί γλύφουν τούς Τούρκους κατακτητές, πού εξαφάνισαν τους ντόπιους πληθυσμούς της Μικράς Ασίας καί της Αρμενίας, εξαλείφοντας κάθε ίχνος προηγούμενου πολιτισμού. Είναι οι ίδιοι πού ταυτίζονται στά εξωτερικά θέματα μας μέ τό Αμερικανικό Πεντάγωνο. Είναι οι ίδιοι που διαστρεβλώνουν την ιστορία. (Σέ αυτό έχουν συμπαραστάτη καί τήν δεξιά κυβέρνηση, η οποία πιστή στήν παράδοσή της νά εκτελεί πιστά τίς εντολές των Αμερικάνων, μόλις έλαβε εντολή νά αλλάξει τά σχολικά βιβλία τό έπραξε καί μέ τό παραπάνω). 



Ακολουθεῖ άρθρο του Κώστα Ζουράρι, σχετικά μέ τό βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού (17/12/2006):

" Ενοπλη Αντίσταση θεωρείται καί η δράση των κλεφτών. Οι κλέφτες συγκροτούν ένοπλες ομάδες, κάνουν επιθέσεις… σέ κρατικούς αξιωματούχους…, αρπάζοντας χρήματα, όπλα καί τρόφιμα. (σελ. 32 Ιστορία ΣΤ΄ δημοτικού).

Τό Κλέφτες είναι εκεί μέ μικρό κάπα! “Θεωρείται” ένοπλη αντίσταση “ καί ” η δράση των Κλεφτών πάλι μέ μικρό κάπα! “Οι κλέφτες κάνουν επιθέσεις σέ “κρατικούς αξιωματούχους”!!! Η απόλυτη βλακεία, η δυσανάβατος υποκρισία, η κραυγαλέα ανεπιστημοσύνη! Ωστε έτσι, ωρέ συνοικιακοί επιστήμονες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου! Δηλαδή:

Χωρίς να αναφέρετε εσείς τήν φύση των κρατικών αξιωματούχων εάν δηλαδή είναι Τούρκοι ή Έλληνες ή αξιωματούχοι του ΟΗΕ. Αναφέρεται από τό γελοίο επιστημονικό σας πόνημα ότι έτσι “κλέφτες”, επιτίθενται σέ “κρατικούς αξιωματούχους”. Μ’ άλλα λόγια κρυμμένα δικά σας καί επονείδιστα οι “κρατικοί αξιωματούχοι” ναί αυτοί είναι οι Νόμιμοι κρατικοί αξιωματούχοι! Οι Τούρκοι αγάδες της Τουρκοκρατίας, νόμιμοι! Οπως ακριβώς κατά τήν αντίληψη προφανώς των φωστήρων αυτών της παιδαγωγικής επιστήμης καί οι αντίστοιχοι Γερμανοί αξιωματικοί κατά τήν διάρκεια της γερμανικής κατοχής 1941-1944 ....

“Ο αρχηγός της εκκλησίας δέν παραδίδει τήν πρωτεύουσα της πατρίδος του εις ουδένα ξένον. Ο αρχηγός της εκκλησίας ένα καθήκον έχει: Νά φροντίσει διά τήν απελευθέρωσίν της”. Αυτά είναι τά λόγια του Χρυσάνθου αρχιεπισκόπου Ελλάδος στίς 27 Απριλίου 1941 μέ τά οποία ο εθναρχηγός Χρύσανθος Τραπεζούντος καί πάσης Ιλιαδορωμιοσύνης, απάντησε στούς Γερμανούς κατακτητές. Αυτό τό επιστημονικο κατόρθωμα, το συνολικό καί προσωπικό του Ελληνικού λαού λάμπει βεβαίως διά της απουσίας του από τό εθνολυτήριο ιδιοσκεύασμα των καινολόγων συνοικιακών επιστημόνων πού ιδιοσκεύασαν τό κουρελλούργημα αυτό γιά τά παιδιά μας ....

Τό Μεσολόγγι! “… Η θέση του Μεσολογγίου δυσκολεύει ακόμη περισσότερο… Αναγκάζονται τελικά σέ ηρωϊκή έξοδο τόν Απρίλιο του 1826”. (σελ. 46). Ετσι “αναγκάζονται” μέ αυτά τά ανυπάρκτου σημαντικης ρηματάκια τους πού δανείζονται από τόν Ουγγροεβραίο Σόρος καί τήν παγκοσμιοποίηση. Τά ποντίκια, ορέ, τά ποντίκια. Ποντίκια τρώγανε καί γιαυτό “αναγκάζονται”. Καί ο Μιαούλης, έκλαιγε, μόλις πιά δέν μπόρεσε νά ξανασπάσει τόν αποκλεισμό! Καί κατασφάχτηκαν στήν έξοδο γυναικόπαιδα καί ήρωες μαζί. Καί ο Καψάλης έβαλε μπουρλότο ορέ, γιά νά μπορείτε εσείς οι επιστήμονες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Αθηνών, νά ζείτε ελεύθεροι καί νά γράφετε τά “ου μιλητά” σας, “μέ τάς οίας ανεπιστημοσύνης καί μαλακίας” (Θουκυδίδης). Οι ευρωπίθηκοι καί η ευροπληξία τους ........

Καί ως ακροτελεύτιον γιά εκείνο τό επονείδιστο “χιλιάδες Ελληνες συνωστίζονται στό λιμάνι της Σμύρνης” (σελ. 100): “Μέσ’ στό μακελειό, τά κλάματα, τά ξεφωνητά, έφυγαν από τούς Τούρκους, τρέχοντας σάν παλαβοί φτάσανε στό “Καί” (Αποβάθρα). Απ’ τήν εξάντληση, τήν απελπισία καί “τόν συνωστισμό” κάθε τόσο καί αφήνουν όλοι από κανένα μπόγο, όλα τά πολύτιμα καί τά ακριβά της Μικρασίας ήταν σκορπισμένα στήν προκυμαία της Σμύρνης… Στά πλάγια η θάλασσα λερωμένη καί τά πτώματα τουμπανιασμένα νά χτυπολογιούνται αναμεταξύ τους". Κυρίες καί κύριοι, συνοικιακοί καί αλλοτριωμένοι επιστήμονες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου αυτή είναι η μόνη επιστήμη γιά τήν Μικρασιατική Καταστροφή καί η μόνη επιστημονική αλήθεια πού πρέπει νά διδάσκεται στά παιδιά μας,...

Τί έγινε ρέ παιδιά; Τελικώς μπήκαν; Μή σπρώχνεστε… Ολοι θά μπείτε! Ανάγωγοι! Καλέ, η μαμά σας δέν σας έμαθε τρόπους; Γιατί σπρώχνεστε; “…νά μπούν στά πλοία καί νά φύγουν γιά τήν Ελλάδα…”. 

Τελικώς, φύγανε γιά τήν Ελλάδα, αυτοί οι Ελληνες πού συνωστίζονται στό λιμάνι της Σμύρνης; Πως έφυγαν; Bussiness class, charter; Ως υποβρύχιοι αλιείς ή ως υποβρύχια πτώματα; 

Μ’ αυτό τό “συνωστίζονται” τό Υπουργείο Παιδείας βρίζει τόν παππού μου, τήν γιαγιά μου, τήν μητέρα μου, πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής. Μ’ αυτό τό εμετικό “συνωστίζονται” πέντε εκατομμύρια Ελλήνων, πού είμαστε απόγονοι των σφαγιασθέντων από τους Τούρκους, νοιώθουμε στά σπλάχνα μας μέσα, ότι τό Υπουργείο Παιδείας καθυβρίζει τήν ιερή μνήμη των αδικοχαμένων....

Αιδώς, γυρολόγοι της αμερικανικής νέας τάξης πραγμάτων, ή άλλως, άϊ σιχτίρ καί τό βιβλίο σας καί τό σεβαστόν Υπουργείον Αποπαιδείας, όπως θά έλεγε καί εις άπταιστον ελληνοτουρκικήν φιλίαν καί ο δικός σας γενοκτόνος ο Κεμάλ Πασάς (Ατατούρκ). "

Ενώ οι Γερμανοί ήρθαν ως κατακτητές, εκτέλεσαν, έκαψαν, βασάνισαν, οι Οθωμανοί ήρθαν μάλλον κατόπιν προσκλήσεως, η οθωμανοκρατία ήταν ένα ιδανικό καί ανθρώπινο καθεστώς, καί ζήσαμε εμείς καλά καί αυτοί καλύτερα, σύμφωνα μέ τά βιβλία της κυβέρνησης Καραμανλή.

Μήπως η πραγματική αιτία της ιστορικής διαστρέβλωσης είναι τό ότι ο Χίτλερ έχασε τόν πόλεμο, ενώ αντίθετα η Τουρκία, πού μας κατετρόπωσε καί μας κατατροπώνει από το 1922, είναι μία περιφερειακή υπερδύναμη, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στή Νέα Τάξη Πραγμάτων, δαπανά εκατομμύρια δολλάρια γιά προπαγάνδα καί επηρεάζει καταστάσεις καί πρόσωπα; Φαίνεται ότι οι προοδευτικοί σέ αυτή τή χώρα ακολουθούν πιστά τήν ακόλουθη ρήση: "Δέν έχουν σημασία τά εκλήματα πού κάνεις αρκεί νά νικήσεις. Τήν ιστορία τήν γράφει ο νικητής. Ποιός άλλωστε θυμάται τούς Αρμενίους" (Αδόλφος Χίτλερ).

Κάτω από αυτό τό όνομα, καλό είναι νά μπούν καί τό όνομα της Ρεπούση (συγγραφέα του βιβλίου της ΣΤ΄ δημοτικού), της Γιαννάκου, της Μπακογιάννη, του Γιωργάκη, του Αλαβάνου, του Μπουτάρη, του Μάνου, του Μπίστη, του Κουναλάκη, του Τζανετάκου, του Κούτσικου, του Κωνσταντόπουλου, του Φυντανίδη, του Λαμπράκη. Ο Φυντανίδης μάλιστα έχει δηλώσει ότι "Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μία εξαιρετικά ανεκτική αυτοκρατορία επειδή μας άφησε εμάς τούς Ρωμιούς νά επιβιώσουμε". Τό ότι από είκοσι εκατομμύρια πού είμαστε την περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας μείναμε ένα εκατομμύριο ύστερα από τετρακόσια χρόνια είναι δείγμα ανεκτικότητας των πασάδων σύμφωνα με τόν αριστερό μεγιστάνα εκδότη καί πρέπει νά είμαστε ευχαριστημένοι μέ τούς κατακτητές μας πoύ ...άφησαν καί μερικούς ζωντανούς.

The Red Cross Magazine March 1918

U.S. Ambassador Henry Morgenthau asked:

"Will the outrageous terrorizing, the cruel torturing, the driving of women into the harems, the debauchery of innocent girls, the sale of many of them at eighty cents each, the murdering of hundreds of thousands and the deportation to, and starvation in, the deserts of other hundreds of thousands, the destruction of hundreds of villages and cities, will the willful execution of this whole devilish scheme to annihilate the Armenian, Greek and Syrian Christians of Turkey -- will all this go unpunished?"

"My dear esteemed Ambassador Morgenthau, to this day February 10, 2007, the Turkish Government has not yet been punished. After the extermination policies of 1894 to 1923 that killed millions of Christians living in Asia Minor (now Turkey), Turkey went on to commit a Pogrom against the Christians in Constantinople in 1955, and an Invasion of Cyprus in 1974. Today Turkey continues to imprison its own citizens for expressing their thoughts, and Turkey managed to influence the Greek Government to erase historical facts from its very own school books. Turkey still enjoys knowing that Christian men are willing to turn a blind eye for the sake of commerce."

Unfortunately, my dear esteemed Ambassador Morgenthau, Turkey remains unpunished and grows more brazen by the day.

Sofia Kontogeorge Kostos

Εχουν φτάσει σέ τέτοια ερωτοτροπία μέ τήν Τουρκία καί αδιαφορούν ακόμα καί γιά τούς χιλιάδες πολιτικούς αριστερούς κρατούμενους στίς χειρότερες φυλακές του κόσμου, ώστε τίθενται ερωτηματικά γιά τό πώς προέκυψε αυτή η Οθωμανολαγνία. Η Τουρκία όπως καί οι ΗΠΑ κάνουν επιθετική εξωτερική πολιτική καί δαπανούν αμέτρητα χρήματα γιά νά περάσουν τίς θέσεις πού ευνοούν τό κράτος τους. Φυσικά ποιό κράτος θά επέλεγαν οι Τούρκοι στρατοκράτες νά επηρεάσουν, μέσω τέτοιων κονδυλίων; Από τήν άλλη μεριά οι νεοέλληνες είναι επιρρεπείς στήν αποδοχή χρημάτων από όπου καί αν προέρχονται. Η πέμπτη φάλαγγα δουλεύει στήν πατρίδα μας καί φέρνει αποτελέσματα. Η βολεμένη πανεπιστημιακός Ρεπούση έχει χαρακτηρίσει τίς γενοκτονίες των χριστιανικών πληθυσμών καί τό χορό του Ζαλόγγου σαν μύθους. Καλά γιά τήν Ορθόδοξη Εκκλησία δέν συζητάμε. Αυτη τήν έχουν ρίξει στά τάρταρα καί ακόμα παρακάτω. "Ζήτω ο Αλή Πασάς" κυρία Ρεπούση μας καί λοιπές προοδευτικές δυνάμεις μας.

Η αντεθνική ηγεσία της αριστεράς εκφράζει όμως τήν αλληλεγγύη της σέ οτιδήποτε δέν έχει σχέση μέ τά ελληνικά συμφέροντα. Αμέτρητες πορείες γιά τά έθνη των άλλων (Παλαιστίνη), παλαιότερα γιά Νικαράγουα, Λιβύη, Κούβα, ποτέ καμμία υποστήριξη γιά τήν Κύπρο καί τους Ρωμιούς της Κωνσταντινούπολης. Πολεμούν τους Ελληνες εθνικιστές καί δεν παρενοχλούν, γιά νά μήν πούμε ότι στηρίζουν, τους Τούρκους εθνικιστές, τούς Σκοπιανούς εθνικιστές καί τούς Αλβανούς εθνικιστές. Στήν κατεχόμενη Κύπρο έχουν διαπραχτεί δεκάδες ανεξιχνίαστες δολοφονίες (Καρπασία), έχουν βεβηλωθεί αμέτρητες εκκλησίες (αλλά αυτές δέν ήταν τζαμιά), οι αγνοούμενοι έγιναν πειραματώζωα, αλλά εσείς δημοκράτες μου προδευτικοί, μήν ενοχλείτε τούς αγάδες, μήν στενοχωρείτε τούς φασίστες στρατοκράτες της Αγκυρας. Εσείς του Συνασπισμού, υποστηρίξτε καί τό σχέδιο Αννάν, γιά νά μείνουν ατιμώρητοι οι εισβολείς και νά μοιραστούν καί τήν υπόλοιπη Κύπρο μέ τούς Εγγλέζους. Τό βρώμικο παιχνίδι του Συνασπισμού φαίνεται καί από τήν στάση του στά θέματα της Γιουγκοσλαβίας. Φανερά, γιά στάχτη στά μάτια, γενικώς καί αορίστως κατηγορεί τούς Αμερικάνους, αλλά υποστηρίζει τήν πολιτική τους στήν περιοχή των Βαλκανίων, εκεί πού περνούν οι αγωγοί του πετρελαίου.

Διαβάστε τήν παρακάτω ανακοίνωση της νεολαίας του Συνασπισμού:

" Σρεμπρέντιτσα: Ανάγκη να μην ξεχνάμε

Στις 11 Ιουλίου 1995 τα σερβοβοσνιακά στρατεύματα με επικεφαλής τον στρατηγό Μλάντιτς εισήλθαν στον θύλακα της Σρεμπρένιτσα. Το αποτέλεσμα ήταν χιλιάδες κάτοικοι της πόλης να σκοτωθούν, ενώ η δύναμη του ΟΗΕ, που είχε αναλάβει την ασφάλεια της πόλης, αποδεικνυόταν ανάξια να εκπληρώσει την αποστολή της. Υπολογίζεται ότι 7500 κάτοικοι φονεύθηκαν, ενώ 20.000 έφυγαν ως πρόσφυγες και εγκαταστάθηκαν πρόχειρα στο αεροδρόμιο της Τούζλα. Και όλη αυτή η μακαβριότητα στο όνομα της εθνικής καθαρότητας, στην άρνηση στον Άλλο να ζει στην περιοχή που ένα έθνος οριοθετεί ως «δική του»?

Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία στη συντριπτική της πλειοψηφία συγκάλυψε το έγκλημα. Στο όνομα της ελληνοσερβικής φιλίας γινόταν λόγος περί «αδελφών Σέρβων», ενώ άλλα θύματα του πολέμου, όπως οι κάτοικοι της Σρεμπρένιτσα αγνοούνταν επιδεικτικά.

Επιδεικτικά αγνοήθηκε και η συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών στη σφαγή: ας μην ξεχνούμε ότι η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά είχε υψώσει ελληνική σημαία δίπλα στη σερβική στην «εθνικά καθαρή» Σρεμπρένιτσα? Αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς στο όνομα ενός κακώς νοούμενου αντι-ιμπεριαλισμού, όχι μόνο δεν κατήγγειλε τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα, αλλά συνέχισε να υπερασπίζεται τους Σερβοβοσνίους ως θύματα του ιμπεριαλισμού.

Σήμερα, 10 χρόνια μετά τη φρίκη της Σρεμπρένιτσα, ως Νεολαία της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς, ζητάμε να πέσει άπλετο φως στην υπόθεση. Απαιτούμε να συσταθεί κοινοβουλευτική επιτροπή, που θα διερευνήσει τη συμμετοχή των Ελλήνων εθελοντών στη σφαγή και θα αποδώσει νομικές ευθύνες. Αηδιάζοντας με κάθε σκέψη «εθνικά καθαρών» κοινωνιών, βρισκόμαστε στο πλευρό κάθε θύματος του εθνικισμού και παλεύουμε για την εξάλειψη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου ".

Βλέπουμε νά κατηγορούν όπως όλοι οι δυτικοί τά εγκλήματα των κακών Σέρβων, αλλά θά τούς διαψεύσει τό ίδιο τό Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ICJ), τό οποίο τόν Φεβρουάριο του 2007, απήλλαξε τούς Σέρβους από τήν κατηγορία της γενοκτονίας κατά των κατοίκων της Σρεμπρένιτσα. Αυτός είναι ο Συνασπισμός σύντροφοι. Αθόρυβα, σιωπηλά καί ύπουλα στά γεωστρατηγικά θέματα, υποστηρίζει τήν Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Τό ίδιο έργο τό είδαμε καί στην κρατική τηλεόραση της αριστεράς καί της προόδου (ΕΡΤ - ΝΕΤ), η οποία όταν πέθανε ο Μιλόσεβιτς (ο οποίος στήν ουσία δολοφονήθηκε), τόν παρουσίασε σάν τόν υπεύθυνο της καταστροφής των Βαλκανίων καί τόν υπαίτιο γιά τά εκατοντάδες χιλιάδες θύματα του πολέμου. Άρα γι'αυτό ήρθαν οι καλοί Αμερικάνοι, γιά νά μάς σώσουν από τό νέο Χίτλερ καί νά φέρουν τήν ειρήνη στά Βαλκάνια. Κατάλαβες, ψηφοφόρε του ΣΥΡΙΖΑ;

Αριστέρα καί Παγκοσμιοποίηση

Αρθρο του Γιανναρά:

" Στον Οικονομικό Ταχυδρόμο και σε στήλη σχολίων παρεισέφρησε πρόσφατα (14.8.97) μια ασήμαντη είδηση. Ότι πριν από τρία χρόνια ο Χένρυ Κίσινγκερ σε δημόσια ομιλία του στην Ουάσιγκτον είχε πεί τα εξής: « Ο Ελληνικός λαός είναι ατίθασος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε ότι αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».

Αν εμφανιζόταν σήμερα κάπου στον Τύπο μια προ τριετίας έστω δήλωση του Κίσινγκερ ότι η Ελλάδα είναι ανίκανη να διοργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες, σίγουρα θα ξέσπαγε θύελλα οργής και αγανάκτησης. Η είδηση (όπως και στην περίπτωση Μεμπιόλο) θα ήταν πρωτοσέλιδη στις ελληνικές εφημερίδες, πρώτο θέμα στα δελτία όλων των τηλεοπτικών καναλιών. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα είχε καυτηριάσει την αναίδεια μιας τέτοιας δήλωσης και όλα τα κόμματα θα είχαν εκδώσει οργισμένες ανακοινώσεις. Αλλά θα επρόκειτο για τη διοργάνωση της πλουτοφόρας (υποτίθεται) φιέστας, όχι για επουσιώδη στη συνείδηση του σημερινού έλληνα θέματα, όπως η γλώσσα του, η εκκλησιαστική του παράδοση, η ιστορία του, η συνέχεια του πολιτισμού του.

Κατά σύμπτωση, μια εβδομάδα πριν από το δημοσίευμα του «Ο.Τ.», το όντως πρωτοποριακό περιοδικό «Σαμιζντάτ» δημοσίευσε (6.8.97) άρθρο ψευδώνυμου συντάκτη που παρουσίαζε ως αναπότρεπτη και επικείμενη την λατινοποίηση του ελληνικού αλφαβήτου. ΄Έκρινε μάλιστα ότι μια τέτοια αλλαγή θα λειτουργήσει μάλλον «απελευθερωτικά» για τη σύγχρονη ελληνική σκέψη. ΄Άραγε ο ψευδώνυμος συντάκτης του άρθρου επιστρατεύθηκε για να προωθήσει τις πολιτικές σκοπιμότητες που ανενδοίαστα εξέφρασε ο Κίσινγκερ;. Μήπως είναι μίσθαρνο όργανο σκοτεινών δυνάμεων που απεργάζονται τον αφανισμο΄του Ελληνισμού; Όχι βέβαια. Απλά και μόνο είναι «προοδευτικός» Έλλην διανοούμενος.

Την αδιαφορία στην Ελλάδα για την προκλητικά ωμή δήλωση του Κίσινγκερ, τολμώ να πώ ότι την καταλαβαίνω. Είναι απτή απόδειξη ότι η στρατηγική που εισηγήθηκε ο πολύς Χένρυ έχει τεθεί σε εφαρμογή με εντυπωσιακά κιόλας αποτελέσματα. Καταλαβαίνω και την επερχόμενη λατινοποίηση του αλφαβήτου – θα είναι καίριος καρπός της ίδιας αυτής στρατηγικής. Ομως, ήμουνα νιος και γέρασα, χωρίς ακόμα να έχω καταλάβει πιάν ακριβώς Ελλάδα οραματίζεται η ιθαγενής «προοδευτική» μας διανόηση και η ενεργός πολιτική της απόφυση. Τι τελικά επιδιώκουν και τι κυρίως φοβούνται; Χρόνια τώρα παρακολουθώ τη μεθοδική μάχη που δίνουν σχεδόν ανελλιπώς, από τα κυριακάτικα «προοδευτικά» φύλλα: τις απαξιωτικές ετικέτες, το φανατισμένο μένος των ειρωνειών, των μυκτηρισμών, για οτιδήποτε σχετίζεται με διαχρονική γλωσσική συνέχεια και την εκκλησιαστική παράδοση των Ελλήνων.

Πρόκειται άραγε για τυπική περίπτωση συμπλεγματικού επαρχιωτισμού επιβαρημένου με ωμή αδιαφορία για την κοινωνική συνοχή, την ποιότητα της ζωής, των λαϊκό πολιτισμό στον τόπο μας. Έχουν κάποιο πρότυπο δυτικής «προηγμένης» χώρας, όπου η προοδευτική διανόηση να λειτουργεί αυτοκαταστροφικά για την τοπική κοινωνία. Μήπως έχουν ακόμη για τη Δύση την εικόνα που είχε πριν από δύο αιώνες ο Κοραής ή έστω την εικόνα των πρώτων επιτυχιών του μαρξισμού στην ευρωπαϊκή διανόηση. Η «προοδευτική» μας διανόηση και η ενεργός πολιτική της απόφυση συναριθμούν και ανθρώπους σπουδαγμένους για χρόνια στη Δύση, ανθρώπους που δίδαξαν στα πανεπιστήμια της Δύσης και διατηρούν συνεργασία και επαφές με τις εκεί επιστημονικές κοινότητες. Πως γίνεται να αγνοούν καίριες και ουσιώδεις αναζητήσεις σε θέματα γλώσσας, ιστορίας και σχέσεων θρησκείας και πολιτισμού της ίδιας της δυτικής διανόησης σήμερα.

Θα συνεισφέρω την προσωπική μου εμπειρία σε σχέση με τα παραπάνω ερωτήματα. Γνώρισα σε δυτικές χώρες Έλληνες πανεπιστημιακούς, με θητεία δεκαετιών στη διδασκαλία και στην έρευνα, καθηλωμένους όμως αμετακίνητα στο σύμπλεγμα της επαρχιώτικης μειονεξίας με την οποία τους είχε ήδη ποτίσει η Ελλάδα όταν πρωτοέφτασαν στη Δύση. Μοναδική τους έγνοια μια ολόκληρη ζωή ήταν να πείσουν το αλλογενές περιβάλλον τους ότι «ναι μεν είχα την ατυχία να γεννηθώ ΄Έλληνας και Ορθόδοξος, αλλά κοιτάχτε πόσο καλός Δυτικός έχω γίνει». Και επειδή στην Ελλάδα είχε μάθει ότι Δυτικός σημαίνει να είσαι οπωσδήποτε αντικληρικαλιστής, μυκτηριστής του μεσαίωνα (βάζοντας μέσα και το ψευδώνυμο «Βυζάντιο»), σαρκαστής κάθε μεταφυσικής αναζήτησης, θαυμαστής του εργαλειακού ορθολογισμού, πάσχιζε ο ΄Έλληνας απόδημος να ενσαρκώνει όλα αυτά τα γνωρίσματα. Έτσι βρέθηκε «ανεπαισθήτως» μόνιμα εγκλωβισμένος στην επαρχιώτικη του μειονεξία, άψογος στην επιμέρους επιστήμη του, αλλά ανίκανος να παρακολουθήσει τις ουσιαστικές πνευματικές διεργασίες που συντελούνται στη Δύση. Είναι βαρύτατο ψυχολογικό νόσημα για τον Νεοέλληνα η μειονεξία έναντι μιας ορισμένης εκδοχής της «προόδου». Δεν διορθώνεται με αντεπιχειρήματα.

Μόνο μία πρόταση προς την πολιτική μας ηγεσία θα προσθέσω (ή προς κάποιον εύρωστο επιχειρηματικό οργανισμό)- δηλαδή στο κενό, όπως όλες οι προτάσεις των επιφυλλίδων μου. Να ανατεθεί σε κάποια σοβαρή διεθνή εταιρία δημοσκοπήσεων μια έρευνα της γνώμης των πολιτών στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πόσοι συμφωνούν και πόσοι διαφωνούν με τον Χένρι Κίσινγκερ – με τις συγκεκριμένες στρατηγικές υποδείξεις του. Πώς θέλουν την Ελλάδα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δίχως τη γλωσσική της συνέχεια, δίχως την εκκλησιαστική τους παράδοση, αποχρωματισμένη πολιτιστικά. ΄Ίσως από τη δημοσκόπηση κάτι να συναγάγουν οι πολιτικές τουλάχιστον αποφύσεις των «προοδευτικών» μας δυνάμεων ".

Τό ερώτημα γιατί η σημερινή αριστερά έχει γίνει πανίσχυρη ελέγχοντας πλήρως μέσα ενημέρωσης, συνδικάτα, πολιτικούς, πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες, έχει τήν εξής απλή απάντηση. Τούς Μισέλληνες αριστερούς τους θέλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων. Η Παγκοσμιοποίηση πού θέλει τήν διάλυση των κρατών καί τήν επικράτηση μίας παγκόσμιας εξουσίας, σιωνιστικής κατά πάσα πιθανότητα, έχει επιστρατεύσει ως μισθοφόρους της, αριστερούς "Ελληνες". Οι αναλυτές της CIA έχουν μελετήσει καλά τήν ελληνική ιστορία καί τήν πραγματικότητα. Ξέρουν ότι οι κομμουνιστές ήταν εκείνοι πού ήθελαν νά καταργήσουν έθνος καί θρησκεία καί πολέμησαν γιά νά μας μετατρέψουν σέ σοβιετική επαρχία. Τά πνευματικά τους τέκνα, κάνουν ακριβώς τό ίδιο. Μικρή διαφορά αν έχουν αλλάξει τά αφεντικά τους. Ο σκοπός παραμένει ο ίδιος. Νά παραδώσουν τήν εξουσία του τόπου μας σέ κάποιους άλλους καί νά σβήσει η λέξη "Ελλάς" από τό χάρτη.



Πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο πράκτορας των Αμερικάνων Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος ανδρώθηκε στήν Αμερική, τήν εποχή πού διώκονταν όσοι είχαν αριστερές απόψεις (Μακαρθισμός). Εφτασε στήν Ελλάδα καί τό πρώτο πού προσπάθησε καί κατάφερε νά κάνει ήταν νά σπείρει τήν διχόνοια, χωρίζοντας τούς Ελληνες σέ επάρατους δεξιούς καί δημοκράτες αριστερούς. Αντί τό 1981 πού ήλθε καί μέ τήν κρυφή αποδοχή καί των δεξιών νά εργαστεί γιά νά φτιάξει μία σωστή κοινωνία, τί έκανε; Γιγάντωσε τόν κομματικό φανατισμό, έκανε διώξεις στούς δεξιούς δημοσίους υπαλλήλους καί πλούτισε τούς δικούς του πρασινοφρουρούς. Εχοντας αριστερό προσωπείο, (Εξω από τό ΝΑΤΟ, έξω από τήν ΕΟΚ των πολυεθνικών, έξω οι βάσεις του θανάτου), μάς έβαλε στόν δρόμο πού χάραξε ο Κίσσινγκερ και η Παγκοσμιοποίηση, δηλαδή λιγότερη πατρίδα, λιγότερη θρησκεία, λιγότερη ιστορία. Χρεωκόπησε τό Δημόσιο Ταμείο γιά νά εξαρτώμεθα από τίς Αμερικανικές τράπεζες, έκλεισε τά εργοστάσια, διέλυσε τήν Παιδεία, χάρισε στήν Τουρκία στρατιωτική υπεροπλία στόν αέρα καί τή θάλασσα. Ενίσχυσε τήν διαφθορά, τίς μίζες, τά φακελλάκια. Ο Ελληνας έγινε καταναλωτικός, οκνηρός, γλεντζές, πονηρός, απατεώνας.

Τώρα τό ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη έχει αποβάλλει το αριστερό, αντιαμερικανικό προσωπείο καί μαζί μέ τόν Συνασπισμό ταυτίζονται πλήρως στά εξωτερικά θέματα καί στα γεωστρατηγικά σχέδια μέ τούς Αμερικάνους. Ενώ τό ΚΚΕ, αν εξαιρέσει κανείς τή μίζερη πολιτική του στά θέματα της οικονομίας καί της άρρωστης δημόσιας διοίκησης, φέρεται αρκετά καλά στά εξωτερικά ζητήματα καί αποφεύγει τήν διαιώνιση του μίσους μεταξύ των "Αριστερών" καί τών "Δεξιών".

Αυτή η τακτική τό τιμά καί αν είχε το σθένος νά καταδικάσει τά εγκλήματα του Στάλιν (τά οποία άλλωστε καταδίκασε ο διάδοχός του, Κρουτσώφ), θά είχε διπλασιάσει τά ποσοστά του στίς εθνικές εκλογές.



Ακολουθεί άρθρο του Σταύρου Καρκαλέτση:

Μηχανισμοί προπαγάνδας των ΗΠΑ στην Ελλάδα

" Στην ελληνική πολιτική σκηνή, αλλά καί ευρύτερα στήν κοινωνία, εδώ και αρχετά χρόνια η αμερικανική επικοινωνιακή ισχύς έχει πετύχει να στήσει ένα καλά οργανωμένο δίκτυο. Εχει διεισδύσει στην κοινή γνώμη καί έτσι οι ΗΠΑ επηρεάζουν πρόσωπα και καταστάσεις, με γνώμονα βεβαίως την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων. Με εντατική και χαλά οργανωμένη προπαγάνδα, οι Αμερικάνοι έχουν χτίσει ερείσματα στον πολιτικό αλλά καί δημοσιογραφικό κόσμο, ειδικά δε στον καίριο τομέα της επικοινωνίας και ενημέρωσης.

Δεν εννοώ βεβαίως ότι όποιος συντάσσεται, άμεση ή έμμεσα, με τις πολιτικές θέσεις της Ουάσιγκτον είναι απαραίτητα και φερέφωνό της ή όργανό της. Ορισμένοι πάντως κύκλοι, στον χώρο της πολιτικής όσο και σε αυτόν της ενημέρωσης, είναι τόσο κοντά στο State Department που πρέπει να προβληματιστούμε.

Κοινός παρονομαστής (και καημός...) όλων αυτών που συvτάσσονται με την αμερικανική πολιτική, είναι η απόλυτη ή σχεδόν απόλυτη ευθυγράμμισή τους με τις θέσεις του State Department. Δηλαδή, σε σημαντικά ζητήματα ελληνικού καί διεθνούς ενδιαφέροντος, οι άνθρωποι αυτοί συντάσσονται μόνιμα και μονότονα με την αμερικανική πραπαγάνδα. Τέτοια ζητήματα ήιαν οι βομβαρδισμοί σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας, η ενίσχυση του αλβανικού εθνικισμού, τα ΝΑΤΟϊκά σχέδια (σχέδιο Κόφι Ανάν) διάλυσης της Κύπρου, οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, η εμμονή για πολυπολιτισμική Ελλάδα.

Υπάρχει λοιπόν μια περίεργη, αν όχι ύποπτη, σύμπτωση ultra φιλελεύθερων όσο και τέως Αριστερών, πον μοιάζουν να συμφωνούv σε πολλά, σε πάρα πολλά. Οταν μάλιστα αυτά τα "πολλά" είναι ακριβώς τα ιδια με αυτή που προπαγανδιζει η Ουάσιγκτον, τότε η καχυποψία δικαιούται να μεγαλώνει.

Εχουν καταργηθεί έτσι κι αλλιώς οι παλιές διαχωριστικές γραμμές των ιδεολογιών. Το Αριστερός-Δεξιός, δείχνει (και) στην Ελλάδα να τελειώνει. Η καινούρια γραμμή είναι τώρα διαφορετική: Η είσαι με την made in Usa νέα τάξη, ή μπαίνεις στο πολιτικό περιθώριο καί χαρακτηρίζεσαι.

Με τις αμερικανικές απόψεις συντάσσεται κατ' αρχήν μια γνωστη ομάδα σκληρών νεοφιλελεύθερων, που μεταπήδησε εξαιρετικά εύκολα από την "Δεξιά" Νέα Δημοκρατία στο "σοσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ. Αλλά και αρκετοί άλλοι, τόσο από τα δύο μεγάλα κόμματα, ιδίως δε καί από τον Συνασπισμό, κόπτονται για δικαιώματα ανύπαρκτων μειονοτήτων, βάλουν κατά της Εκκλησίας καί της εθνικής συνειδησης, εισηγούνται την άνευ όρων στήριξη (ή μήπως παράδοση;) στην Τουρκία.

Με τις "μοντέρνες" αυτές απόψεις τάσσεται καί μια νέα γενιά Ελλήνων διεθνολόγων. Διακηρύσσουν ότι συμφέρον της Ελλάδας είναι η σύμπλευση με τις ΗΠΑ καί η απόλυτη καί πιστή πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα. Στα πανεπιστήμιά μας, που τα χάλια τους τα βλέπει ο καθένας, μια νέα αμερικανοτραφής-νεοταξίτικη γενιά καθηγητών δίνει λυσσώδη μάχη και εκτοπίζει σιγά σιγά τους παλιούς, παραδοσιακούς συντηρητικούς καθηγητές που υπεράσπιζαν την ιδέα του έθνους κράτους. Ολη αυτή η σχολή σκέψης που προωθείται στα πανεπιστήμια καί στους νέους φοιτητές, έχει ως βάση την απόρριψη του έθνους (αρνούνται καί ότι υπήρχε ακόμη ελληνικό έθνος πριν δύο αιώνες), την υιοθέτηση της άκρατης αγοράς δίχως σύνορα καί της αμφισβήτησης παραδοσιακών αξιών (θρησκεία-οικογένεια-έθνος).

Πηγαίνοντας στην Αριστερά τώρα, υπάρχουν και εχεί ιδιες αντιλήψεις, κυρίως στο χώρο του Συνασπισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΚΚΕ, ως γνήσια κομμουνιστικό, κατηγορεί μονίμως τον Συνασπισμό για στροφή καί ότι "ρίχνει νερό στο μύλο των Αμερικανών". Στο κόμμα του Συνασπισμού, υπάρχουν στελέχη που αν και δηλώνουν "Αριστεροί", δεν δίστασαν να συνταχθούν με τις αμερικανικές θέσεις στο Κόσοβο ή τους βομβαρδισμούς σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας. Ομοια, καί στο αμερικανοΝΑΤΟϊκό σχεδιο Κόφι Ανάν για την Κύπρο, ορισμένοι αναπαρήγαγαν μονότονα την αποδοχή καί την υποτέλεια, κατηγορώντας τον Τάσσο Παπαδόπουλο για εθνικισμό.

Ολοι οι παραπάνω "Aριστεροί", όπως και οι νεοφιλελεύθεροι, δεν έκρυβαν τη χαρά τους για τους βομβαρδισμούς κατά των Σέρβων καί κατηγoρούσαν όσους "Ελληνες υποστήριξαν το Βελιγράδι. Κατηγορούν ακόμη όσους στην Ελλάδα μιλάνε για πατριδα καί πατριωτισμό, σπιλώνουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, και παρ' ό,τι "Αριστεροί" ή "δημοκράτες φιλελεύθεροι" προωθούν τις σχέσεις (αδελφοποιήσεις πόλεων, πολιτιστικές ανταλλαγές κτλ) με το ημιφασιστικό και τυραννικό καθεστώς της Αγκυρας. Το ότι στην Τουρκία 8.000 πολιτικοί κρατούμενοι (όλοι τους Αριστεροί ζούν στα κάτεργα και τις φυλακές, δεν φαίνεται να ενοχλεί καθόλου τους εδώ Αριστερούς. Αυτούς που την εποχή του σχεδίου Ανάν, έβριζαν χυδαία τον Κύπριο πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, που τόλμησε να αντιταχθεί στα σχέδια των Αμερικανών για διάλυση της Κύπρου.

Η σημασία της αμερικανικής ιδεολογικής διείσδυσης σε όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμη και οτον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, δείχνει ότι οι ΗΠΑ θέλουν να αποκτούν ερείσματα οπουδήποτε, αρκεί να επηρεάζουν και να περνούv τις θέσεις τους. Αποτέλεσμα: Μια ολόκληρη κοινωνία, με ρίζες, με ιστoρία, εξαμερικανίζεται. Αφελληνιζόμαστε και σιγά-σιγά γινόμαστε Αμέρικα. Είναι μια τέτοια εξέλιξη αυτό που μας αξίζει; Αν αυτό θέλουμε, ας το ομολογήσουμε ανοιχτά, να τελειώνουμε. Αν όχι, αγώνας για ρήξη και ανατροπή, για κοινωνική δικαιοσύνη, για εθνική επιβίωση. Ελλάδα υπήρχε πολύ πριν υπάρξουν ΗΠΑ. Και θα υπάρχει και μετά... "

Αριστερά = Μίσος + Εμπάθεια

Ενα άλλο χαρακτηριστικό των "δημοκρατών" είναι τό μίσος καί η εμπάθεια πού τούς διακατέχει, εναντίον των ιδεολογικά αντίθετων. Αυτοί πού αυτοπαρουσιάζονται σάν κόμματα της προόδου καί της ειρήνης, είναι ποτισμένοι μέ χολή καί δηλητήριο το οποίο τό ρίχνουν σάν τίς οχιές σέ όσους τους αντιμιλούν. Οταν οι ομοϊδεάτες τους βεβήλωσαν εκκλησία, εξύβρισαν τίς γριούλες καί τόν ιερέα καί έγραψαν χυδαιότητες στό εκκλησάκι του Πανεπιστημίου, η νεολαία του Συνασπισμού ...εξύβρισε τόν αρχιεπίσκοπο καί τόν είπε τί άλλο; Ακροδεξιό!!!

Τέτοια εμπάθεια υπήρχε τα χρόνια του εμφυλίου. Ισως εκεί θέλουν νά μας μεταφέρουν οι αριστεροί εκπροσωποι της Νέας Τάξης Πραγμάτων, γιατί σαν γνήσιοι μισέλληνες γιά νά πετύχουν τούς σκοπούς τους, πρέπει νά σπείρουν μεταξύ άλλων καί τήν διχόνοια. Μίσος καί φανατισμός είναι στοιχεία φασιστικών κομμάτων. Μέ τέτοια πότιζε τόν Γερμανικό λαό ο Χίτλερ εναντίον των Εβραίων.

Οι πράξεις τους καί τά έργα τους ταυτίζονται μέ τίς μεθοδεύσεις των φασιστικών κομμάτων του 1920 καί του 1930. Τούς πολιτικούς αντιπάλους τους χαρακτηρίζουν φυσικά «φασίστες, ρατσιστές και δεξιούς», τό κόμμα του Λάος «πολιτικό μίασμα», ενώ τά γραφεία του γίνονται αντικείμενο επιθέσεων των Ακροαριστερών Νεοναζί οι οποίοι γράφουν συνθήματα όπως «Κρεμάλα στους φασίστες», «θάνατος στούς εθνικιστές» κλπ κλπ. Ο παραλογισμός σέ όλο του το μεγαλείο, οι "δημοκρατικές" αριστερές δυνάμεις νά απειλούν μέ κρεμάλα καί νά βρίζουν, καί η "φασιστική" παράταξη να σιωπά καί νά εισπράτει τήν βία καί τήν τρομοκρατία. Ζήτω η Αριστερά της Προόδου της Ειρήνης καί της Οικολογίας!! 



Ακολουθεί άρθρο του Βορίδη (Ιανουάριος 2007):

" Η βαθιά αντιδημοκρατικότητα της Αριστεράς, όχι απλώς σε ένα ιδεολογικό επίπεδο, αλλά ακόμη χειρότερα σε ένα επίπεδο προσωπικό, σε ένα επίπεδο προσωπικής ευγένειας, φαίνεται από τον τρόπο που μιλούν σε όσους τους ασκούν κριτική: αρνείται ένας εκπρόσωπος των φοιτητών της άκρας Αριστεράς να μιλήσει με τον Α. Γεωργιάδη γιατί είναι εθνικιστής και ρατσιστής. Ποιός μιλάει; Ο υποστηρικτής του Μάο, του Πολ Ποτ, του Στάλιν, των Χμερ, του Βελουχιώτη και των λοιπών φονιάδων των λαών που ο καθένας από δαυτούς έχει ξεκληρίσει μυριάδες ανθρώπων εν ονόματι του κομμουνισμού και της πανανθρώπινης ευτυχίας.

Παρεμβαίνει σε τηλεοπτική εκπομπή ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γ.Καρατζαφέρης, ευρωβουλευτής, πολιτικός αρχηγός, εκφραστής του 4,4% των Ελλήνων, σύμφωνα με τις Ευρωεκλογές, και δυσανασχετεί η κ. Κούρτοβικ γιατί του παρέχεται αφειδώς χρόνος για να εκφράσει τις απόψεις του, η στάση της δε είναι απαξιωτική απέναντι στον αιρετό εκπρόσωπο του λαού ενώ η ίδια εκπροσωπεί τον εαυτό της, άντε και μερικούς ομοιδεάτες της.

Η αλήθεια όμως είναι μία, απλή και γνωστή εδώ και χρόνια: η Αριστερά στην Ελλάδα δεν ανήκει στην ουμανιστική σοσιαλιστική παράδοση. Η παράδοση της είναι η παράδοση του κομμουνιστικού κινήματος με τις διάφορες εσωτερικές του διασπάσεις και αντινομίες, είναι δε συνδεδεμένη με την επαναστατική βία, με την βίαιη ανατροπή του καθεστώτος, με την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου στην οποία δήθεν θα οδηγήσει η επαναστατική πρωτοπορία.

Μία τέτοια ιδεολογική παράδοση, που μέσα στην κοινωνία αναζητά ταξικούς εχθρούς, που στην πραγματικότητα του έθνους αναγνωρίζει ψευδοιδεολογήματα, που αναγνωρίζει ως μοναδική αλήθεια τα θέσφατα του κόμματος, δεν γεννά ανοχή, διάλογο, ευγένεια, δεν γεννά σεβασμό του αντιπάλου, δεν γεννά καν ιπποτισμό στην αναμέτρηση και στην αντιπαράθεση, δεν γεννά γενναιότητα στην μάχη και ηρωισμό. Γεννά δειλούς τρομοκράτες που εκτελούν ανυπεράσπιστα θύματα, γεννά ψεύτες πολιτικούς που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους, γεννά ορδές τραμπούκων που λεηλατούν μαγαζιά και ξυλοκοπούν ανυπεράσπιστους πολίτες και τρομοκρατούν όσους θεωρούν πολιτικούς τους αντιπάλους, γεννά με δυό λόγια την πολιτική πρακτική της Αριστεράς σε ολόκληρο τον κόσμο με απολύτως ομοιόμορφο τρόπο.

Αν ο Συνασπισμός έχει σχέση με τους κουκουλοφόρους; Μα αποτελούν την πιο προχωρημένη έκφραση των θεωριών του, αποτελούν την μάχιμη πρωτοπορία του, την πρώτη γραμμή του, αυτούς που είπαν ότι η ώρα της επανάστασης είναι τώρα ενώ οι κομματικές γραφειοκρατίες αποφάσισαν μια αναβολή. Η διαφορά των κουκουλοφόρων από την θεσμική, κομματική Αριστερά είναι η διαφορά στο timing της επανάστασης. Για μένα ένα και μόνο είναι το ερώτημα σχετικά με τους κουκουλοφόρους: γιατί ο λαός εξακολουθεί να ανέχεται την κυβέρνηση που ανέχεται αυτούς και τους συμπαραστάτες τους; "

http://www.agiasofia.com/arist/arist.html