ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΛΑΘΗ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Κύπρος-Ελλάδα: στο τραπέζι του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων

31/7/13

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

Περιεχόμενα: 

1. Παρελθόντα και παρόντα κριτήρια που προσδιορίζουν τις στρατηγικές των άλλων για την Κυπριακή Δημοκρατία. 

2. Η κινούμενη στρατηγική άμμος στο υπόβαθρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

3. Πάγιοι στρατηγικοί σκοποί και τακτικές επιλογές της τουρκικής στρατηγικής 

4. Το στρατηγικό παίγνιο αρχές του 2013 και τα φρικτά ελλείμματα στρατηγικής της Ελλάδας και της Κύπρου.

1.     Παρελθόντα και παρόντα κριτήρια που προσδιορίζουν τις στρατηγικές των άλλων για την Κυπριακή Δημοκρατία

Μερικές μόνο εβδομάδες μετά την εκλογή νέου προέδρου στην Κύπρο η Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ) στροβιλίζεται μέσα σε δίνη θανάτου. Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και ανεξάρτητα του πως θα εξελιχθούν τα μνημόνια και τα «κουρέματα» ένα είναι σίγουρο: Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν στην Κύπρο.

Αντιστρέφει μια σταθερή πορεία οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας. Η ΚΔ παύει να είναι ένα ζηλευτό χρηματοοικονομικό κέντρο. Το γεγονός ότι αυτός, μεταξύ άλλων, ήταν ο στόχος των τεχνοκρατών, το δήλωναν απερίφραστα. Ως να μην υπάρχουν χρηματοοικονομικά κέντρα στην Ευρώπη ή ως να υπάρχει κάποιο σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης στην Ευρώπη που προσδιορίζει νομιμοποιημένα την κοινωνικοοικονομική δομή ενός κράτους-μέλους, τις ιεραρχίες της και τίς επιλογές της κοινωνίας.

Για να κατανοηθεί επαρκώς η συντρέχουσα κρίση στην Κύπρο, απαιτείται να γίνει αντιληπτό ότι μετά την Τουρκική εισβολή το 1974 με σχέδιο και μόχθο η Κύπρος κατόρθωσε να επιβιώσει γιατί στάθηκε όρθια λόγω οικονομικής ανάπτυξης. Κύριος σκοπός των σχεδιαστών της κυπριακής οικονομικής πολιτικής –του Γραφείου Προγραμματισμού της ΚΔ– μετά την τουρκική εισβολή, ήταν «να κρατήσουν, όπως λεγόταν, τους κύπριους στο νησί» με το να επιτύχουν μια ταχύρρυθμη οικονομική ανάπτυξη. Η προσπάθεια στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Επί δεκαετίες και παρά την εκκρεμότητα του κυπριακού ζητήματος οι κύπριοι ευημερούσαν όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία τους.

Δύο είναι οι πυλώνες αυτής της οικονομικής επιτυχίας. Πρώτον, τουρισμός υψηλής στάθμης. Δεύτερον, η ΚΔ έγινε ένα από τα σημαντικότερα χρηματοοικονομικά κέντρα της περιοχής. Αμφότεροι οι τομείς και ιδιαίτερα ο  δεύτερος πλήττονται θανάσιμα λόγω της κρίσης η οποία οφείλεται περισσότερο σε εξωτερικά αίτια και λιγότερο σε παραλείψεις των κυβερνήσεων μετά την ένταξη στην ΟΝΕ (η οποία ένταξη, στην Κύπρο, δικαιολογήθηκε ως τρόπος ενίσχυσης της κρατικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας).

Τα αίτια της συντρέχουσας κρίσης είναι πολλά. Πριν εξετάσουμε μερικές πτυχές του γεωπολιτικού πεδίου θα αναφερθούμε σε μερικά από αυτά τα αίτια τα οποία σχετίζονται με μονιμότερους παράγοντες της κυπριακής και ελλαδικής ζωής.  

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ

«Κίνδυνος-θάνατος» - Γιατί ΔΕΝ πρέπει τώρα να επιστραφεί η Αμμόχωστος!

29 ΙΟΥΛΊΟΥ 2013

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου-«Επίκαιρα», 5 Ιουλίου 2013

Διαλέξαμε επίτηδες τον παραπάνω «προκλητικό» τίτλο για να τονίσουμε τον εξαιρετικά επικίνδυνο χαρακτήρα της ανακίνησης θέματος Αμμοχώστου στις παρούσες συνθήκες, χαρακτήρα που αναγνωρίζουν πολλοί σώφρονες και πατριώτες αναλυτές των κυπριακών πραγμάτων, δεν θέλουν όμως να το πουν, για να μην έρθουν σε σύγκρουση με το κοινό αίσθημα πολλών προσφύγων από την Αμμόχωστο, αλλά και να μην κατηγορηθούν ότι δεν θέλουν λύση του κυπριακού και άλλα πολλά.

Η ανακίνηση τώρα θέματος Αμμοχώστου, ακόμη κι όταν γίνεται από την κυπριακή κυβέρνηση, δεν απηχεί παρά τη στρατηγική του «διεθνούς παράγοντα» που είναι να δημιουργηθούν, μετά τις οικονομικές, οι ψυχολογικές και διεθνοπολιτικές συνθήκες για «λύση» τύπου Ανάν του κυπριακού εντός του έτους, με κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ξεμπλοκάρισμα της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, γεωπολιτικό αφοπλισμό Κύπρου και Ελλάδας και, φυσικά, διαρπαγή του στρατηγικού χώρου και των υδρογονανθράκων.

Ουδείς αρνείται ότι η επιστροφή της Αμμοχώστου στους κατοίκους της θα ήταν ευχής έργο, έστω και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (*). Το ερώτημα είναι με ποιο αντάλλαγμα θα γίνει η επιστροφή και αν θα εξυπηρετήσει τον «υπέρ πάντων αγώνα» που οι Ελληνοκύπριοι είναι τώρα υποχρεωμένοι να δώσουν για την επιβίωση τη δική τους και του κράτους τους.  

Αμμόχωστος και τουρκική ένταξη

Κατ’ ελάχιστον, η επιστροφή της Αμμοχώστου θα συνοδευθεί από άνοιγμα των μπλοκαρισμένων κεφαλαίων της τουρκικής ενταξιακής διαπραγμάτευσης. Όμως, τα «μικρά βέτο» του Τάσσου Παπαδόπουλου είναι σήμερα, σε μια στιγμή δηλαδή θανάσιμου κινδύνου για το κυπριακό και το ελλαδικό κράτος το κυριότερο διπλωματικό όπλο Λευκωσίας και Αθήνας. Όχι μόνο έναντι της Τουρκίας, αλλά και έναντι ΗΠΑ και Βρετανίας, που επιθυμούν διακαώς την ένταξη της Άγκυρας. Επίσης παρέχει δυνατότητα συμμαχιών με ευρωπαϊκές δυνάμεις που αντιτίθενται στην τουρκική ένταξη.

Ελλάδα και Κύπρος κατάφεραν το ακατόρθωτο υποστηρίζοντας την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

Πρώτον, υποστήριξαν μια πολιτική εις βάρος Ελλάδας, Κύπρου και Ευρώπης.

Δεύτερο, όχι μόνο σπατάλησαν μια πιθανή ιστορική ευκαιρία να ανταλλάξουν το ναι στην τουρκική ένταξη με ικανοποιητική λύση κυπριακού-ελληνοτουρκικών, αλλά παρολίγον να διαλύσουν και το κυπριακό κράτος δια του σχεδίου Ανάν. Ικανοποίησαν τον διαχρονικό «νταβατζή», τον άξονα (στο θέμα αυτό) ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία, κερδίζοντας μόνο την περιφρόνησή του. Την ίδια περιφρόνηση και αντιπάθεια κέρδισαν και από τις δυνάμεις σε Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία κλπ. που ήταν αντίθετες προς την τουρκική ένταξη, περιλαμβανομένων της Μέρκελ, του Σόιμπλε και ολόκληρης της γαλλογερμανικής δεξιάς.

Η κατάσταση αυτή διευκόλυνε σημαντικά την εξαπόλυση του οικονομικού πολέμου κατά της  Αθήνας το 2010 και της Λευκωσίας το 2013. Δεν υπάρχουν πολλά παραδείγματα τόσο αυτοκτονικής πολιτικής στην παγκόσμια διπλωματική ιστορία.

Ο ελληνικός λαός υπέστη ήδη κολοσσιαίες καταστροφές στην Ελλάδα και στην Κύπρο και απειλείται με πολύ μεγαλύτερες. Είναι καιρός να σταματήσουν τα αστεία, που δεν έχουν άλλωστε τίποτα αστείο – συνιστούν πράξεις προδοσίας, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Το ελάχιστο που πρέπει να κάνει η Τουρκία για να ξεμπλοκάρουμε την ενταξιακή πορεία είναι η πλήρης, νομική και πραγματική αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για να μη πούμε ότι κανονικά οφείλει επίσης να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής, να άρει την απειλή πολέμου κατά της Ελλάδας και τις εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της.

Αν οι κ.κ. Κασουλίδης ή Αναστασιάδης έχουν τόση «καούρα» για «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», το πρώτο τέτοιο μέτρο οφείλει να είναι η αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής από την Κύπρο και η αντικατάστασή τους από ευρωπαϊκή δύναμη, χωρίς συμμετοχή Κύπρου και Ελλάδας. Είναι απορίας άξιο πως, σαράντα χρόνια μετά την εισβολή, αυτό το τόσο προφανές και αυτονόητο, δεν έχει μπει στην ατζέντα ελλαδικής και κυπριακής διπλωματίας, αλλά ούτε καν μιας συμμαχίας πολιτικών δυνάμεων ή προσωπικοτήτων σε Ελλάδα και Κύπρο. Λαοί, κράτη, άτομα, ηγέτες που δεν σέβονται τον εαυτό τους, δεν μπορούν να περιμένουν σεβασμό από άλλους.

Τώρα έρχεται ολοταχώς ο μεγάλος λογαριασμός δεκαετιών υποχωρητικότητας, ραγιαδισμού, ενδοτισμού και προσπαθειών να «εξευμενιστεί» (αν όχι ανοιχτά να εξυπηρετηθεί) ο «ξένος παράγων», η πολιτική δηλαδή που οδήγησε Ελλάδα και Κύπρο στα πρόθυρα ολοκληρωτικής καταστροφής.

Ο DAVID DUKE ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ

Ο DAVID DUKE ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ

youtube.com

Γενοκτονίες και Ανθρωπότητα

Γενοκτονίες και Ανθρωπότητα

youtube.com

Μικρασία - Παρελθόν και παρόν

Μικρασία - Παρελθόν και παρόν

10 Μάρτιος, 2005

του Χρηστάκου Δόλοπα, στο περιοδικό «Ενδοχώρα»

«Αοιλί εμάς και βάι εμάς

επάρθεν η Ρωμανία

μοιριλογούν τα εγκλησιάς

και κλαίγνε τα μοναστήρια»

(Ποντιακός Θρήνος)

Μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453), σειρά είχε η πρωτεύουσα των Κομνηνών, η Τραπεζούντα (1461). Ο Ελληνισμός όμως επέζησε, παρά την πίεση, τη βία, τη δουλεία και τους εξισλαμισμούς. Οι τέσσερις αιώνες υποταγής στους Οθωμανούς κατακτητές, δεν ήσαν αρκετοί να σβήσουν την ελληνική παρουσία. Το 1922-1924 ήλθε η ώρα του τελικού ξεριζωμού.

Ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός, που έδωσε τιτάνιους αγώνες ενάντια στον ισλαμισμό, προσπαθώντας να επιβιώσει μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς. Οι Έλληνες (μόνον όμως οι Χριστιανοί) εγκαταλείπουν τον τόπο, όπου η ιστορία μας θυμίζει δόξες, μεγαλείο, αγώνες, θυσίες. Το ελληνικό φεύγει και στη θέση του ανατέλλει μια καινούργια εθνότητα, η Τουρκική, που μέχρι τις μέρες μας, βασισμένη στην παντουρκική-παντουρανική ιδεολογία, προσπαθεί να δημιουργήσει ομογενοποιημένο λαό, εμφυτεύοντας κοινή εθνική καταγωγή στην πανσπερμία των 47 εθνικών μειονοτήτων, που αποτελούν τον τουρκικό λαό (1).

Στην Τουρκία σήμερα, δεν υπάρχει κοινή εθνική συνοχή, παρά τις γενοκτονίες (Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι) και παρά την επικράτηση του μουσουλμανισμού. Οι δεκάδες μειονότητες θεωρούν τους Τούρκους εχθρούς και κατακτητές. Και ενώ ο μουσουλμανισμός λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος, υπάρχουν αγεφύρωτες οι δογματικές διαφορές μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών, ενώ οι αιρέσεις των Γιουρούκων, Μπαντιέ, Δερβίσηδων (Μπεκτασήδων, Μαβλεβήδων) και Γεζιτών, είναι υπό διωγμόν. Παρά τις γενοκτονίες, τους βίαιους εξισλαμισμούς και τις πολιτισμικές γενοκτονίες, οι μικρές εθνικές μειονότητες διατηρούν τα ιδιαίτερα ήθη και έθιμά τους, τιμούν τις αρχαίες παραδόσεις που μεταδίδουν από γενιά σε γενιά, ενώ με τη λαϊκή παράδοση διατηρούν τους δικούς τους χορούς και τη δική τους μουσική, μεταγλωττίζοντας μόνο τους στίχους.

Ως σήμα κατατεθέν, λειτουργεί και η αντίσταση του κουρδικού λαού, που αγωνίζεται διεκδικώντας την πολυπόθητη ελευθερία του, ενώ οι Τούρκοι ιθύνοντες (πολιτικοί, στρατιωτικοί και ιστορικοί) τους ονομάζουν «ορεσίβιους Τούρκους», προσπαθώντας και να τους εξαφανίσουν ως έθνος. Η πολιτική της γενοκτονίας, ενώ αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική, δεν έλυσε το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το τουρκικό κράτος. Αυτό μας το θυμίζει ο Ντεμιρέλ (1991), που τόνιζε: «Η παραχώρηση δικαιωμάτων στους Κούρδους θα αποτελέσει την απαρχή της διαλύσεως της Τουρκίας, που έχει 27 εθνότητες». Είναι κοινό μυστικό στην Τουρκία, πως η μέρα που θα διαλυθεί σαν κράτος πλησιάζει. Εδώ και χρόνια, οι κάτοικοι της Τουρκίας αστειευόμενοι λένε, ότι στην Τουρκία κατοικούν εβδομήντα πέντε και μισή (75,5) εθνότητες και αρχίζουν να τις αριθμούν. Εάν τους ρωτήσεις ποια είναι η μισή εθνότητα, χαμογελώντας θα σου απαντήσουν: «μα, η τουρκική».

ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ: Η EΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ-ΑΡΒΕΛΕΡ

ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ: Η EΛΕΝΗ ΓΛΥΚΑΤΖΗ-ΑΡΒΕΛΕΡ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ (ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ)

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες!

Αρβελέρ: Να σταματήσουμε να λέμε ότι είμαστε Έλληνες!