Ο ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ 1
 Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψη 
τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,
 σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψη,
 ποῦ μὲ βία μετράει τὴ γῆ.
 2
 Ἀπ᾿ τὰ κόκαλα βγαλμένη
 τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,
 καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,
 χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!
 3
 Ἐκεῖ μέσα ἐκατοικοῦσες
 πικραμένη, ἐντροπαλή,
 κι ἕνα στόμα ἀκαρτεροῦσες,
 «ἔλα πάλι», νὰ σοῦ πῇ.
 4
 Ἄργειε νά ῾λθη ἐκείνη ἡ μέρα
 κι ἦταν ὅλα σιωπηλά, 
γιατὶ τά ῾σκιαζε ἡ φοβέρα
 καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά.
 5
 Δυστυχής! Παρηγορία
 μόνη σου ἔμεινε νὰ λὲς
 περασμένα μεγαλεῖα
 καὶ διηγώντας τα νὰ κλαῖς.
 6
 Καὶ ἀκαρτέρει, καὶ ἀκαρτέρει
 φιλελεύθερη λαλιά,
 ἕνα ἐκτύπαε τ᾿ ἄλλο χέρι 
ἀπὸ τὴν ἀπελπισιά,
 7
 κι ἔλεες «πότε, ἅ! πότε βγάνω 
τὸ κεφάλι ἀπὸ τς ἐρμιές;» 
Καὶ ἀποκρίνοντο ἀπὸ πάνω
 κλάψες, ἅλυσες, φωνές.
 8
 Τότε ἐσήκωνες τὸ βλέμμα
 μὲς στὰ κλάιματα θολό,
 καὶ εἰς τὸ ροῦχο σου ἔσταζ᾿ αἷμα
 πλῆθος αἷμα ἑλληνικό.




ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΟΙΞΙΣ

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΟΙΞΙΣ

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΟΣΑ ΞΕΧΑΣΑΜΕ: «Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να σβήσουν την Αγία Πίστη, την ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον. Και σκουπίζοντας τα δάκρυα μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάνουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ότι πολύτιμον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοι μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερο κακό από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».





Δευτέρα 8 Ιουνίου 2020

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤIΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤIΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου



«Tην οικουμένην ως προίκα προικοδοτήσας τω Κτίστη σου».... Με αυτόν τον λόγο, το Δοξαστικό των Στιχηρών, της ακολουθίας του Εσπερινού, από την εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο υμνογράφος αποδίδει το «ισαπόστολον κάλλος» και το μέγεθος του έργου του Αγίου Κωνσταντίνου, έργο το οποίον την απαρχή είχε από το Διάταγμα των Μεδιολάνων με το οποίο «έκανε ένα σημαντικό βήμα προς την αναγνώριση της Χριστιανικής Πίστης, ως επίσημης θρησκείας της αυτοκρατορίας ευνοώντας έμπρακτα τους Χριστιανούς», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, η καθηγήτρια της Ιστορίας στο King’s College του Λονδίνου, Judith Herrin στο σύγγραμμα της «Τι είναι το Βυζάντιο».
Οι διωγμοί τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, ήταν πολύ μεγάλοι. Όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί η Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιος επί τη 1700ετηρίδι από της εκδόσεως του Διατάγματος των Μεδιολάνων. (Μέχρι της εποχής του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η ιστορία του κόσμου, του προ Χριστού «παλαιού Ισραήλ», αλλά και μετά την θεανθρώπινην ένσαρκον παρουσίαν του «καινού Ισραήλ» και η ελευθέρα έκφρασις της συνειδητής πίστεως του ανθρώπου ήτο πλήρης διώξεων και διωγμών μέχρι μαρτυρίου αίματος υπέρ της αληθείας). Μετά από τρεις αιώνες διωγμών, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ως αυτοκράτορας της Ανατολής και ο Λικίνιος ως αυτοκράτορας της Δύσεως εξέδωσαν το έτος 313 μ.Χ το Διάταγμα των Μεδιολάνων περί της ελευθερίας της θρησκευτικής πίστεως. 


O π. Ιωάννης Ρωμανίδης ως Ιστορικός

O π. Ιωάννης Ρωμανίδης ως Ιστορικός

τοῦ Ἀναστασίου Φιλιππίδη,
Bachelor of Arts, Yale University, ΗΠΑ,
Master of Arts, Georgetown University, ΗΠΑ


Ἡ τεράστια συνεισφορά τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη στή θεολογία βασίστηκε στή στέρεη ἐμπειρική, βιωματική γνώση πού ἀπέκτησε ἀπό τό οἰκογενειακό του περιβάλλον, ἰδιαίτερα τή μητέρα του Εὐλαμπία. Παρομοίως, ἡ συνεισφορά του στήν ἱστορική ἐπιστήμη βασίστηκε ἐπίσης σέ βιωματικές ἐμπειρίες πού εἶχε, οἱ ὁποῖες τόν ὁδήγησαν σέ πρωτότυπες σκέψεις καί σέ ρηξικέλευθα συμπεράσματα, μετά, βεβαίως, ἀπό ἐξαντλητική ἔρευνα.
Ὁ ἴδιος ξεκινᾶ τό πρῶτο του ἱστορικό βιβλίο, τή «Ρωμηοσύνη» (1975) μέ τήν ἀφήγηση ἑνός περιστατικοῦ πού ἔζησε τό 1951, νεαρός ἐφημέριος στήν Ἀμερική. Εἰδοποιήθηκε νά μεταβεῖ σέ σπίτι ἀσθενοῦς, κτύπησε ὅμως λάθος πόρτα καί γνώρισε ἐκεῖ ἕναν Ἕλληνα. Ταυτόχρονα ἐμφανίστηκε στό σαλόνι ὁ ἀδερφός αὐτοῦ τοῦ Ἕλληνα, τόν ὁποῖον ὅμως ὁ Ρωμανίδης γνώριζε ὡς ἀρχηγό τῶν Ἀλβανῶν τῆς πόλης! Οὔτε τά δυό ἀδέρφια οὔτε ὁ Ρωμανίδης μποροῦσαν τότε νά ἐξηγήσουν τό παράδοξο. Τό κλειδί γιά τήν ἑρμηνεία βρίσκεται στίς σελίδες πού ἀκολουθοῦν στό βιβλίο «Ρωμηοσύνη».
Ἐπίσης, ἀσφαλῶς δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ «Ρωμηοσύνη» γράφηκε μετά ἀπό τή γνωριμία τοῦ Ρωμανίδη μέ τό Λίβανο καί τή Συρία, στή Θεολογική Σχολή τοῦ Μπελεμόντ. Ἐκεῖ συνειδητοποίησε ὅτι χιλιάδες πιστοί πού ἀνήκουν στό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας αὐτοπροσδιορίζονταν ὡς «Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι», χωρίς νά εἶναι Ἕλληνες, οὔτε κἄν Ἑλληνόφωνοι. Τό παράδοξο βρῆκε καί αὐτό τή λύση του στό βιβλίο «Ρωμηοσύνη».

Ἡ ἀλλοίωση τῆς ἱστορίας μας - Τί εἶναι τό λεγόμενο «Βυζάντιο»;

Ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης καί οἱ πολῖτες της

Ἰανουάριος, 2012

Πρωτοπρ. Γ. Δ. Μεταλληνός,
Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Π. Ἀ.
Προλογικά

Πρίν ἀπό εἴκοσι περίπου χρόνια δίδασκα στό ἀμφιθέατρο τῆς Σχολῆς μας, στούς πρωτοετεῖς Φοιτητές. Ἀπό τό ὕψος τῆς ἕδρας διέκρινα στά πρῶτα ἕδρανα μία ὁμάδα φοιτητῶν καί φοιτητριῶν, πού δέν ἔδειχναν γιά ἑλλαδῖτες. Στό τέλος τοῦ μαθήματος τούς πλησίασα καί τούς ρώτησα γιά τό τόπο τῆς καταγωγῆς τους. Ἕνας ἀπό αὐτούς, πού, ὅπως ἔδειχαν τά πράγματα, κατεῖχε καλύτερα τήν ἑλληνική γλώσσα, μοῦ ἀπάντησε: «Εἴμαστε Ρωμηοί ἀπό τή Μέση Ἀνατολή» (Λίβανο, Συρία, Παλαιστίνη κ.τ.λ). Αἰφνιδιάσθηκα, τό ὁμολογῶ, μέ τήν ἀπάντηση αὐτή, πού δέν τήν ἀνέμενα. Ἔτσι, προχώρησα σέ μία δεύτερη ἐρώτηση: «Γιατί εἶσθε Ρωμηοί»; Καί τότε ἦλθε ἡ ἀκόμη πιό αἰφνιδιαστική ἀπάντηση: «Ἐπειδή ὁ αὐτοκράτοράς μας ἦταν στήν Νέα Ρώμη, τήν Κωνσταντινούπολη, καί ὁ πρῶτος Ὀρθόδοξος Πατριάρχης μας εἶναι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως - Νέας Ρώμης»!
Τότε συνειδητοποίησα, ὅτι ὑπάρχουν ἀκόμη Ὀρθόδοξοι στή Μέση Ἀνατολή, πού ἔχουν συνείδηση τῆς ταυτότητας καί τῆς ἱστορίας τους, σέ ἀντίθεση μέ πολλούς ἀπό ἐμᾶς τούς Νεοέλληνες, πού [ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν προπαγανδιστική συνθηματολογία τῶν Εὐρωπαίων, κυρίως ἀπό 18/19 αἰώνα], ἔχουμε τελείως ἀποξενωθεῖ ἀπό τίς ἔννοιες αὐτές, [στήν ἀκατανίκητη  μανία μας τά ταυτισθοῦμε μέ τήν (Δυτική) Εὐρώπη (=ἐξευρωπαϊσμός)].
Αὐτά τά ἔχει ἀναλύσει μέ ἰσχυρή τεκμηρίωση ὁ ἀείμνηστος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης[1], ἐπιφανής Ὀρθόδοξος δογματολόγος, ἀλλά καί ἱστορικός(†2001), τά διδάσκω δέ καί ἐγώ (στίς παραδόσεις καί διαλέξεις μου)[2]. Διότι, μελετώντας τίς πηγές, πού ἐξαντλητικά ἐρεύνησε ἐκεῖνος, διεπίστωσα τήν τερατώδη πλαστογράφηση τῆς μέσης περιόδου τῆς ἱστορίας μας, μέ κορύφωση τήν καθιέρωση (1562) ἀπό τήν δυτική ἐπιστήμη τοῦ ἀνύπαρκτου (ὡς κρατικοῦ) ὀνόματος ΒΥΖΑΝΤΙΟ [καί τήν δουλοπρεπῆ ἐκ μέρους μας ἀποδοχή καί χρήση του]. Ἡ Αὐτοκρατορία, μέσα στήν ὁποία ζήσαμε καί συναναπτυχθήκαμε, οἱ Ὀρθόδοξοι πολῖτες της, εἶχε ἄλλο ὄνομα καί ἡ ἑνότητά της εἶχε ἄλλα θεμέλια ἀπό ἐκεῖνα  πού ἀναζήτησαν στούς τελευταίους αἰῶνες γιά τόν ἑαυτό τούς οἱ κρατικοεθνικές ἑνότητες, πού προέκυψαν μέσα ἀπό τίς νεώτερες ἱστορικοπολιτικές ἐξελίξεις.
Γι' αὐτά τά θέματα θά γίνει λόγος στίς σελίδες, πού ἀκολουθοῦν, μέ μοναδική ἐπιδίωξη νά συνειδητοποιηθοῦν πραγματικότητες, πού περνοῦν ἀπαρατήρητες σήμερα, καί νά κατανοηθοῦν οἱ ἑνωτικοί σύνδεσμοι ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πολιτῶν τῆς κοινῆς μας - κάποτε - Αὐτοκρατορίας, γιά τήν διακράτησή τους, μέσα σέ καθαρά πνευματικό πλαίσιο, στήν ἐποχή μας. [Διότι οὐδέποτε ἀπειλήθηκε περισσότερο ἡ Ὀρθοδοξία (τῶν Ἀποστόλων καί ὅλων τῶν Ἁγίων μας) ἀπ' ὅσο στήν ἐποχή τῆς παγκοσμιοποιήσεως (NEW AGE) καί τοῦ στρατιωτικοπολιτικοῦ βραχίονα τῆς ἐπιβολῆς καί ἐπεκτάσεως, τῆς Νέας Τάξης  πραγμάτων, μέ τήν ἐπιδιωκόμενη καί βαθμιαία πραγματοποιούμενη, ἰσοπεδωτική - ὁλιστική συγχώνευση τῶν πάντων καί τόν γενικό ἐκδυτικισμό, μέ ὅ,τι αὐτός συνεπάγεται γιά τόν κοινό Ὀρθόδοξο πολιτισμό μας[3].
Εὐχαριστῶ τό παλαίφατο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων καί ἰδιαίτερα τόν Μακαριώτατο καί Θειότατο Πατριάρχη του κ.κ. Θεόφιλο γιά τήν εὐκαιρία, πού μοῦ ἔδωσε, νά ἀπευθυνθῶ μέ τήν γλώσσα τῆς ἀγάπης καί εἰλικρίνειας στούς ἀδελφούς Ὀρθοδόξους τῆς Ἐγγύς καί Μέσης Ἀνατολῆς, πού, μέ τίς ἀπαντήσεις τῶν παλαιῶν ἐκείνων φοιτητῶν μου, ὄχι μόνο μοῦ ἀπεκάλυψαν τήν σωζόμενη ρωμαϊκή συνείδησή τους, ἀλλά καί μέ βοήθησαν νά ἀνακαλύψω, μέσα ἀπό ἔρευνα καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν συνεχιζόμενη Ὀρθόδοξη ταυτότητα καί ἑνότητά μας.

 

WebCounter.com
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Top WordPress Themes