ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ - ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΡΔΑΤΟΥ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΒΛΑΧΩΝ

Διαφορετική η ιστορική αλήθεια από την προπαγάνδα τής Ρωμιοσύνης

Οι διάφορες φυλές και λαοί, που κατοικούσαν στον ελλαδικό χώρο (σλάβοι, αλβανοί, βορειοαφρικανοί κ.λπ.), άρχισαν να αποκτούν ελληνική συνείδηση, δηλαδή την ψευδαίσθηση, ότι είναι απόγονοι των αρχαίων ελλήνων, από τον 19^ο αιώνα κι έπειτα. Αποφασιστικό ρόλο στην εμπέδωση τής ελληνικής εθνικής ιδεολογίας (εθνικού μύθου)  έπαιξε το νεοελληνικό κράτος αφ΄ ενός δια τής κρατικής παιδείας, που επέβαλε κι αφ΄ ετέρου δια τής βίας. Οι βλάχοι ανάπτυξαν ελληνική εθνική συνείδηση αργότερα, κυρίως με την ενσωμάτωσή τους ως υπηκόων στο νέο κράτος.

     Ιστορικοί και θεωρητικοί τής Ρωμιοσύνης, που ασχολήθηκαν με τούς βλάχους τής Θεσσαλίας, τής Ηπείρου και τής Μακεδονίας, με τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την ιστορία τους περιστράφηκαν περισσότερο γύρω από τη θεωρία – μύθο τού εκλατινισμού των δήθεν αυτοχθόνων ελληνικών πληθυσμών των περιοχών αυτών και τής δήθεν φυλετικής συγγένειας ελλήνων – βλάχων επιχειρώντας να διαστρεβλώσουν τα ιστορικά στοιχεία και την επιστημονική έρευνα προσαρμόζοντας τα συμπεράσματα των μελετών τους στις απαιτήσεις τού νεοελληνικού εθνικισμού.Έκτοτε, ο εθνικισμός, ο αλυτρωτισμός και ο καιροσκοπισμός έχουν θολώσει την ιστορική αλήθεια, η οποία είναι εντελώς διαφορετική και δεν έχει καμμία σχέση με τα αυθαίρετα εθνολογικά δημοσιεύματα, που επέβαλε η κρατική ιδεολογία (Γ.Λ.).

H μεγάλη ποικιλία φορεσιών, οργάνων, παραδοσιακών χορών, τραγουδιών κ.λπ. στη σημερινή Ελλάδα (τα οποία σήμερα παρουσιάζονται ως ελληνικά) οφείλονται στούς διάφορους λαούς, που κατά καιρούς μετανάστευσαν στον ελλαδικό χώρο φέροντας μαζί τους ήθη, έθιμα, χορούς, ήχους κ.λπ..

    Στο τρίτο μέρος τού άρθρου Από το Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα… παρουσιάσαμε τον «Μενούση», ένα παραδοσιακό τραγούδι, το οποίο θεωρούμε ελληνικό, είναι όμως αλβανικό. Στο παραπάνω βίντεο ακούγεται στα βλάχικα με τη συνοδεία τού παραδοσιακό βλάχικου οργάνου, τού κλαρίνου, το βλάχικο τραγούδι «Ficiori di Samarina», που στα ελληνικά το γνωρίζουμε σαν «Τα παιδιά τής Σαμαρίνας».

Στή σημερινή Ρουμανία, στην αρχαία εποχή κατοικούσαν οι δάκες. Από τον 8^ο αιώνα π.Χ., στα παράλια τής Μαύρης θάλασσας, οι έμποροι έλληνες και κυρίως οι μιλήσιοι τής Μικράς Ασίας ίδρυσαν στίς ακτές τής Δακίας αποικίες (Ίστρία, Τόμοι κ.λπ.) Με τον καιρό, οι έλληνες άποικοι εισχώρησαν και στο εσωτερικό και άρχισαν ανταλλαγές με τούς δάκες και τούς άλλους λαούς τής βόρειας περιοχής τής Βαλκανικής. Τα κυριότερα είδη των ανταλλαγών ήταν ζώα, δημητριακά, κερί, λάδι, κρασιά, ξυλεία, δέρματα. Οι δάκες έδιναν μέλι, κερί, σιτηρά, οικοδομήσιμη ξυλεία, δέρματα, ψάρια, μαλλί και δούλους κι έπαιρναν από τούς έλληνες, λάδι, γλυκά, γυάλινα είδη, υφαντά, κρασιά, κοσμήματα, είδη κεραμικής και άλλα. Ύστερα από χρόνια, οι ελληνικές αποικίες μεγάλωσαν και πλούτισαν. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως πλήθος από αντικείμενα, που  μαρτυρούν αφ΄ ενός τον πλούτο και την ευημερία των ελληνικών αποικιών κι αφ΄ ετέρου την ανάπτυξη σε πλατιά κλίμακα των εμπορικών ανταλλαγών. Βρέθηκαν ακόμα αμφορείς τής Ρόδου, Κνίδου και Θάσου, που δείχνουν, πως και στην ελληνιστική εποχή οι ανταλλαγές και γενικά οι οικονομικές σχέσεις των πολιτιστικών κέντρων τής ελλαδικής περιοχής με τις πόλεις τής Δακίας ήταν πολύ αναπτυγμένες.

Οι βλάχοι, γράφει ο γάλλος πρόξενος και περιηγητής Pouqueville (1770-1838), διατηρούν τα ρωμαϊκά χαρακτηριστικά, είναι εύρωστοι και ευσταλείς. Σε άλλο σημείο (τ. Β΄, σελ. 191) σημειώνει, ότι οι ασπροποταμίτες βλάχοι, υποστήριζαν, πως είναι ρωμαϊκής καταγωγής κι ότι λέγονται bruzzi βλάχοι. (Pasteurs Vrutuens). Toν βεβαίωσαν μάλιστα, ότι πενήντα χρόνια πριν, οι τσοπάνηδες φορούσαν το καπέλλο και την ενδυμασία των βοσκών τού Λατίου. Η ονομασία Bruzzi, Μπρούτσοι ή Αβρούζοι πηγάζει από την ιταλική πόλη Αμπρούντσιο, απ΄ όπου, σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, πέρασαν οι κάτοικοι στην αντικρινή χερσόνησο, όταν κατακτήθηκε η πόλη από τούς ρωμαίους. Συνεχίζεται μάλιστα η ονομασία Μπρούτσος με τη λέξη «πριτσά», που σημαίνει την οσμή τής φορεσιάς των τσοπάνων από τη μόνιμη ενδιαίτισή τους πλάι στα γιδοπρόβατα. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν, ότι η λέξη «Μπρουτσόβλαχος» προέρχεται από την «μπρούτσα», τη βαρειά βλάχικη κάπα (Π. Αραβαντινού: «Μονογραφία περί των Κουτσόβλάχων», σελ. 34, Αθήνα, 1905). Μπρουτζάδες ονομάζονταν στην Ήπειρο οι καποτάδες, που κατασκεύαζαν τις μπρούτζες, μαύρες κάπες με φλόκια ή χωρίς φλόκια (Αγγελικής Χατζημιχάλη: «Ραπτάδες, Χρυσορράπτες και καποτάδες», σελ. 447, σημ. 9, Θεσσαλονίκη, 1960).

Ο Pouqueville παραθέτει πίνακα τού βλάχικου πληθυσμού των ελληνικών χωρών. Τούς χωρίζει σε Μεγαλοβλαχίτες (Μαλακασίτες ή Καλαριώτες, Ασπροποταμίτες, Μετσοβίτες, Ζαγορίσιοι) σύνολο 44.975, σε Ρωμαίους (Πατρατζίκι, Καρπενήσι και Ζητούνι), 10.995, Μασσαρίτες ή Ντασσαρίτες (Περιβόλι, Αβδέλλα, Σαμαρίνα, Βοσκόπολη), 18.500. Σύνολο: 74.470Είναι λοιπόν βεβαιωμένο, πως ο ελληνικός αποικισμός στην περιοχή τής Σκυθίας και τού Δούναβη, έφτασε τον 5^ο αιώνα σε μεγάλη ανάπτυξη. Από τότε ως τούς μακεδονικούς χρόνους διαμορφώθηκε ένας ιδιότυπος ελληνοδακικός πολιτισμός, που κράτησε αιώνες. Οι αρχαιολογικές έρευνες, έφεραν στο φως πολύτιμα ευρήματα, που μαρτυρούν για την ύπαρξη τού πολιτισμού αυτού.

     Τον 5^ο και 4^ο αιώνα υπήρχαν στα παράλια τής Ρουμανίας πόλεις ελληνικές, που ήταν κέντρα εμπορίου και βιοτεχνίας. Δεν έχουμε ξεκαθαρισμένες ειδήσεις για το ρόλο, που έπαιξαν οι δάκες κατά τούς ελληνιστικούς χρόνους. Ξέρουμε όμως, πως κατέβηκαν προς τα κάτω και πολέμησαν με τούς μακεδόνες. Κι ακόμα ξέρουμε, πως στα χρόνια τής παρακμής τής Ελλάδας, οι δάκες και οι γείτονές τους υπερασπίστηκαν με γεναιότητα τη χώρα τους από τις επιδρομές άλλων λαών.

     Ενώ όμως οι έλληνες έχασαν την ελευθερία τους, το 146 π.Χ., οι δάκες εξακολουθούσαν να είναι ελεύθεροι. Οι ρωμαίοι, αφού πρώτα υπόταξαν την Ελλάδα και τις χώρες τής κοντινής Ανατολής, στράφηκαν ύστερα προς τη βόρεια Βαλκανική. Πέρασαν από την ιστορική μάχη τής Κορίνθου (146), 250 χρόνια ώσπου να πατήσουν και να κατακτήσουν τη Δακία. Η εισβολή των ρωμαίων έγινε το 102 π.Χ., με επικεφαλής τον Τραΐανό. Χρειάστηκαν όμως, παραπάνω από δυο χρόνια αιματηροί αγώνες, για να κατακτήσουν οι ρωμαίοι τη Δακία. Ο ηγεμόνας της, Δακεβάλος, όταν έχασε τη μάχη, αυτοκτόνησε, για να μην πέσει στα χέρια τού Τραϊανού καί αλυσοδεμένος σταλθεί στη Ρώμη.

«Βλάχοι δεν υπάρχουν μόνο στη Μακεδονία, αλλά ακόμη και στην περιοχή τού Άργους, όπου ασκούν κυρίως τα επαγγέλματα τού κτηνοτρόφου και τού εμπόρου. Μπορώ να μιλήσω γι΄ αυτούς, γιατί τούς γνώρισα καλά και τούς άκουσα στο παζάρι να μιλούν… Με διαβεβαίωσαν, ότι κατοικούν στα γειτονικά βουνά. Ήταν κτηνοτρόφοι και μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τούς βλάχους τής Μακεδονίας και ταυτόχρονα τα ελληνικά». E.M. Cousinery (γάλλος πρόξενος τής Θεσσαλονίκης, «Voyages en Macedoine», σελ. 18, Παρίσι, 1839).      Στην πινακίδα τού κρεοπωλείου τής παραπάνω φωτογραφίας, ο ιδιοκτήτης του είναι προφανώς περήφανος για τη βλάχικη καταγωγή του, αλλά ταυτόχρονα τοποθετεί και τη νεοελληνική σημαία, δηλώνοντας έτσι την ψευδαίσθησή του, ότι είναι δήθεν απόγονος των αρχαίων ελλήνων, όπως εξ άλλου πιστεύουν οι περισσότεροι από τούς ομοεθνείς του στη σημερινή Ελλάδα. Αντίθετα, οι βλάχοι άλλων χωρών (Αλβανίας, Π.Γ.Δ.Μ. κ.ά.) έχουν ενσωματωθεί στο εκεί τοπικό στοιχείο και δεν έχουν καμμία ψευδαίσθηση περί δήθεν αρχαιοελληνικής καταγωγής.

     Από τότε, η Δακία επηρεάζεται από το ρωμαϊκό πολιτισμό, γιατί οι ρωμαίοι  εγκατέστησαν στα στρατηγικά σημεία τής Δακίας και στα εμπορικά της κέντρα, μόνιμες και ισχυρές φρουρές και παράλληλα έστειλαν και ρωμαίους αποίκους.

     Με τον καιρό οι δάκες έχασαν τη γλώσσα τους. Από τις επιγαμίες με τούς ρωμαίους, ξέχασαν τα δακικά και μιλούσαν τα λατινικά. Κράτησαν όμως και πολλά στοιχεία από τη γλώσσα τους. Αργότερα, με τις επιδρομές και επιγαμίες με ούγγρους και κυρίως με σλάβους, η γλώσσα τους πλουτίστηκε από λέξεις των λαών αυτών. Έτσι, διαμορφώθηκε η γλώσσα, που μιλούν σήμερα.

Όταν προσχώρησαν στο χριστιανισμό οι βλάχοι, τα εκκλησιαστικά βιβλία τους ήταν γραμμένα στη σλοβονική (αρχαία σλαβική). Η σλοβονική για κάμποσα χρόνια ήταν η γλώσσα τής ορθόδοξης Εκκλησίας των κατοίκων τής Δακίας, αλλά εκτός από ορισμένα γλωσσικά στοιχεία, δεν είχε άλλη επίδραση στην πολιτιστική ανάπτυξη των βλάχων (βλ. Θεόδωρου Αθανασίου: «Περί των ελληνικών στοιχείων εν Ρωμανία», Αθήνα, 1898).

     Όπως ξέρουμε, όταν χωρίστηκε η ρωμαϊκή αυτοκρατορία το 395, η βυζαντινή αυτοκρατορία περιλάβαινε καί τη σημερινή Ρουμανία. Έτσι η επίδραση τού Βυζαντίου επηρέασε πολύ τούς βλάχους. Οι λατινόγλωσσοι λοιπόν, κάτοικοι τής Δακίας όχι μόνο παρέμειναν πιστοί στο χριστιανισμό, αλλά και τάχτηκαν στο πλευρό τής ορθόδοξης Εκκλησίας. Η παπική Εκκλησία προσπάθησε να τούς προσεταιριστεί, αλλά οι δάκες έμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο τής Κωνσταντινούπολης.

     Στο μεσαίωνα, η περιοχή τού Δούναβη σιγά σιγά έχασε το αρχαίο της όνομα. Είχε χωριστεί σε δυο ηγεμονίες. Η μια λεγόταν Βλαχία και η άλλη Μολδαβία και Μπογδανία και οι ηγεμόνες της γκονσπονδάροι.

Μια χαρακτηριστική περίπτωση, προσωπική μαρτυρία, τού πώς ο νεοελληνικός εθνκισμός μεθόδευσε την εξαφάνιση τής βλάχικης γλώσσας: Ο άντρας, 52 ετών σήμερα, βλάχος από τη Νέα Κουτσούφλιανη Τρικάλων (σήμερα λέγεται Παναγιά) γνωρίζει βλάχικα, γιατί τα μιλούσαν στο χωριό του, όταν ήταν μικρός (αρχές δεκαετίας ΄70). Η γυναίκα του, 49 ετών σήμερα, επίσης βλάχα, από την Παληά Κουτσούφλιανη όμως, δεν έμαθε ποτέ τα βλάχικα. Ο λόγος: Στο σχολείο της (Δημοτικό) ο δάσκαλος, που είχαν στείλει από την Αθήνα, είχε απαγορεύσει όχι μόνον στούς μαθητές, αλλά και σε ολόκληρο το χωριό να μιλούν άλλη γλώσσα εκτός από τα ελληνικά.

     Για το όνομα βλάχος, ο Κεραμόπουλος (βλ. «Τι είναι οι Κουτσόβλαχοι» και τού ίδιου:  «Οι Έλληνες και οι βόρειοι γείτονες», Αθήνα, 1945), υποστηρίζει, πως είναι παραφθορά τού Βαλάχου-Φελλάχου. Η ετυμολογία αυτή δεν έγινε δεκτή όχι μόνο από τούς ξένους ιστορικούς, αλλά και από τούς ρωμιούς εθνικόφρονες, Ζακυθηνό, Άμαντο κ.ά.. (βλ. Άμαντου: «Ιστορία τού βυζαντινού κράτους», τόμ. Β΄, σελ. 390 – 391). Ο Β. Φάβης πάλι, υποστήριξε, πως το βλάχος είναι «κατά μεταθεσιν», το σλάβος (βλ. «Επετ. Φιλοσ. Σχολής», Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τόμ. 5 (1941), σελ. 29). Ούτε αυτό φαίνεται,πως ευσταθεί. Από τα τελευταία χρόνια τού Βυζαντίου η σημερινή Ρουμανία κατοικείτο από τούς βλάχους και μολδαβούς. Πρόκειται για την ίδια εθνότητα, που σχηματίστηκε στα χρόνια τής ρωμαιοκρατίας και βυζαντινοκρατίας από τις επιγαμίες και αναμίξεις των αρχαίων δάκων, γετών κ.λπ., με τούς ρωμαίους, γότθους, σλάβους κ.λπ.. Το όνομα βλάχος (Volock), μάλλον δόθηκε από τούς σλάβους.

     Η Μολδαβία (Μόλντοβα, στα ρουμανικά), ονομάστηκε από τον ποταμό Μολντάβα.  Περιλάβαινε την περιοχή, που βρίσκεται ανάμεσα στη Βεσσαραβία, Βουκοβίνα, Τρανσυλβανία, Βλαχία και Ντομπρουτζά. Κατεχόταν για πολύ καιρό από τούς τατάρους.  Οι βλάχοι ήταν ανίσχυροι να τούς διώξουν. Αργότερα, με τη βοήθεια των ούγγρων, επαναστάτησαν (1343) και τούς έδιωξαν. Τότε, οι κάτοικοι τής Μολδαβίας αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν ηγεμόνα τους το βασιλιά τής Ουγγαρίας, Ντράγκο. Ύστερα όμως από έξη χρόνια, οι βλάχοι, με επικεφαλής το βοεβόντα τους Μπογδάν, έδιωξαν τούς ούγγρους. Ο Μπογδάν στερέωσε τη θέση του και ονόμασε τη χώρα του Μπογδανία.  Όμως, ο διάδοχός του Λάτσκο, όταν θέλησε να επιβάλει τον καθολικισμό, γιατί ήταν όργανο τού Πάπα, ανατράπηκε από τούς ορθόδοξους και ιδρύθηκε τότε η πρώτη ορθόδοξη επισκοπή εξαρτημένη από το Πατριαρχείο τής Κωνσταντινούπολης. Τον Λάτσκο διαδέχτηκε στην ηγεμονία ο Κότσεκ Μούσα και αυτόν ο γιος του Πέτρος Α΄ (1375 – 1391), που, υστέρα από το γάμο του με την αδελφή τού βασιλιά τής Πολωνίας Βλαδισλάβου Ζαγγελού, αναγνώρισε την πολωνική κυριαρχία σε τμήμα τής Μπογδανίας.  Αλλά ο ηγεμόνας τής Βλαχίας Μίρτσεα, κατόρθωσε το 1400 να ανεβάσει στο θρόνο τής Μπογδανίας τον εγγονό τού Μούσα, Αλέξανδρο Α΄ τον Καλόν. Απ΄ εδώ και πέρα εξουδετερώθηκε η επιρροή τής Πολωνίας και Ουγγαρίας.

Πώς διαφοροποιεί ο γάλλος αρχαιολόγος, Leon Heuzey, (μέλος τής Γαλλικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος τον 19ο αιώνα μελέτησε επί μακρόν την ιστορική γεωγραφία τής Αρκαδίας, τής Θεσσαλίας και τής Μακεδονίας, στο έργο του «Excursion dans la Thessalie turque en 1858» τούς βλάχους από τούς έλληνες:

  – «Όταν θαυμάζαμε με τούς συναδέλφους μου στην Αθήνα τον εντυπωσιακό υπασπιστή τού βασιλιά Όθωνα, την υπέροχη στολή τού παλικαριού, τούς φαρδείς του ώμους, το κυρτό στήθος του και τη δυνατή κορμοστασιά του, που θύμιζε Ηρακλή Φαρνέζε, δεν υποπτευόμασταν καθόλου, ότι δεν ήταν έλληνας, αλλά ακριβώς ένας ρωμαλέος ορεσίβιος βλάχος από τις ποιμενικές φυλές τής Πίνδου». (Από την ελληνική έκδοση με τίτλο: «Leon Heuzey: Οδοιπορικό στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλία», έκδ. «Αδελφών Κυριακίδη – Φ.Ι.Λ.Ο.Σ Τρικάλων», 1991, σελ. 180«Οι ελληνικοί πληθυσμοί τής περιοχής ωστόσο, δεν θεωρούν τούς γείτονές τους, βλάχους, ίσους τους. Διηγούνται, ότι ο Θεός, αφού δημιούργησε τον άνθρωπο, έπλασε τον βλάχο από τη λάσπη, που έμεινε στα δάκτυλά του» (σελ. 180

«Φέρνω τη συζήτηση στούς ρουμανικούς πληθυσμούς τής Πίνδου. Αναγκασμένοι από τα χιόνια να εγκαθίστανται κάθε χειμώνα στην πεδιάδα και να νοικιάζουν τεράστιες εκτάσεις για τα κοπάδια τους, οι κάτοικοι είναι γνωστοί εκεί με το όνομα Κουτσόβλαχοι ή Μπρουτσόβλαχοι. Η συνήθεια αυτών των ετήσιων μετακινήσεων τούς βοήθησε να απαλλαγούν από τον πατροπαράδοτο νόμο, που τούς απαγόρευε να παντρεύουν τις κόρες τους με έλληνες. Η ρουμάνικη διάλεκτός τους διαφέρει λίγο απ΄ αυτήν που μιλούν οι αρβανιρόβλαχοι και την οποία είχα μελετήσει ο ίδιος τον προηγούμενο χρόνο στην Ακαρνανία» (σελ. 183).«Αυτοί οι ρουμάνοι τής Θεσσαλίας, οι πλούσιοι, καθώς και οι φτωχοί, αγαπούν με πάθος τη ζωή στα βουνά» (σελ. 204).

«Το Μαλακάσι είναι ο τελευταίος μου σταθμός στη Θεσσαλία. Είναι ένα σημαντικό βλαχοχώρι, που το όνομά του συνδέεται από παλιά με τη θεσσαλική Βλαχία, τής οποίας η ιστορία με απασχόλησε σε όλη τη διάρκεια τού ταξιδιού μου, χάρη στα ανέκδοτα έγγραφα, που βρήκα στον δρόμο μου. Το ίδιο το όνομα υποδηλώνει, πράγματι, στούς βυζαντινούς, μια από τις κύριες φυλές, που ονομάζονται “ανεξάρτητοι αλβανοί”, φυλές νομάδων και βοσκών, που ο χειμώνας ανάγκαζε κάθε χρόνο, να εγκαταλείπουν με τα κοπάδια τους τα υψώματα τής Πίνδου, ακριβώς όπως συμβαίνει πάντα και με τούς απογόνους τους. Γιατί δεν πρέπει να τούς δούμε σαν πραγματικούς αλβανούς, αλλά σαν αρβανιτόβλαχους, όπως αποκαλούνται ακόμα στη Βόρεια Ελλάδα, δηλαδή ρουμανικοί πληθυσμοί, που μετανάστευσαν παλιά από την Αλβανία και μιλούν ευχερώς την αλβανική ταυτόχρονα με τη μητρική τους γλώσσα» (σελ. 282-283).

     Οι βλάχοι μαζί με τούς ούγγρους και άλλους λαούς, πολέμησαν ενάντια στούς τούρκους κι έδωσαν μεγάλες μάχες. Ακόμα καί υστέρα από την άλωση τής Κωνσταντινούποολης, οι βλάχοι πατριώτες αγωνίστηκαν πολύ καιρό για την ανεξαρτησία τους.

     Από τη Βλαχία, στα μεσαιωνικά χρόνια, ομάδες ομάδες, άλλοτε μεν ως κτηνοτρόφοι καi άλλοτε ως στρατιώτες (μισθοφόροι), κατέβηκαν προς τα κάτω καί συμμάχησαν με τούς Βούλγαρους.

Σαφή διάκριση ελλήνων – βλάχων κάνει ο τούρκος περιηγητής τού ιζ΄ αιώνα, Ελβιά Τσελεπή: Οι έλληνες είναι «καφίρ» (άπιστοι), οι βούλγαροι «φετζιρέ» (άσωτοι) και οι βλάχοι «νασαρά» (ναζωραίοι, δηλαδή χριστιανοί)». (Narrative of travels in Europe, Asia and Africa in the 17th century by Evliya Effendi, τόμ. Η΄, Λονδίνο, 1846-1850).

     Οι βλάχοι πρωτοεγκαταστάθηκαν στο τρίγωνο Νύσσας – Σόφιας – Σκόπια κι απ΄ εκεί  απλώθηκαν πιο κάτω (βλ. Weigand: «Ethnographie von Makedonien», 11, 62).  Έφτασαν στην Ήπειρο και Θεσσαλία, όπου και εγκαταστάθηκαν. Άλλοι απ΄ αυτούς, αργότερα πέρασαν και στην Εύβοια και άλλοι κατέβηκαν στη Στερεά και Πελοπόννησο.

     Πολλούς βλάχους είχε η περιοχή τού Ολύμπου και η Χαλκιδική. Στο Άγιο Όρος οι καλόγεροι είχαν βλάχους δουλοπάροικους, που καλλιεργούσαν τα αμπελοχώραφά τους. Οι βλάχοι είχαν μαζί τους και τις γυναίκες τους και τα κορίτσια τους κι έτσι οι καλόγεροι καλοπερνούσαν. Γίνονταν σεξουαλικά όργια, που έγιναν γνωστά και στην πρωτεύουσα. Γι΄ αυτό ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός απαγόρευσε να μένουν λαϊκοί στο Άγιο Όρος και προ πάντων γυναίκες, όπως μας λέει ο Ιωάννης Τραχανιώτης (Σμυρνάκη, 59-60). Το διώξιμο των βλάχων από το Άγιο Όρος έφερε μεγάλη αναστάτωση στούς καλόγερους, οι οποίοι εστασίασαν. Τελικά ησύχασαν, αφού, μετά το διώξιμο των βλάχων, άρχισαν να φέρνουν καλογεροπαίδια, που στρατολογούσαν από τις επαρχίες, που γύριζαν κι έταζαν στούς γονείς τους λαγούς και πετραχήλια, που λέει ο λόγος.

 Ο Κεκαυμένος (11^ος αιώνας), στο «Στρατηγικό» του, λέει πολλά για τούς βλάχους και μάς δίνει πολλά στοιχεία για τα ήθη και έθιμά τους. Περιγράφει μάλιστα και την Επανάσταση των βλάχων στη Θεσσαλία. Χαρακτηρίζει τούς Βλάχους ως γένος: «άπιστόν τε παντελώς και διεστραμμένον, μήτε εις θεόν πίστιν ορθήν, μήτε εις βασιλέα, μήτε εις συγγενή ή φίλον, αλλ΄ αγωνιζόμενον πάντα κατά πραγματεύεσθαι».

Και η Άννα Κομνηνή κάνει πολύ λόγο για τούς βλάχους τής Θεσσαλίας. Μνημονεύει ακόμα τον έκριτον (=προύχοντα, φύλαρχο των βλάχων) Πουδίλο, πού έτρεξε τη νύχτα και ειδοποίησε τον αυτοκράτορα, πως οι κουμάνοι πέρασαν το Δούναβη (1, 10, 9). Ο Κεδρηνός, αναφέρει βλάχους οδίτας, που το 976 σκότωσαν τον τζάρο Δαβίδ (2, 435). Ο  Κίνναμος επίσης γράφει, πως, όταν ο Λέοντας Βατάτζης εκστράτευσε στη βόρεια Βαλκανική -την «ουνικήν»- είχε πολύ στρατό από βλάχους: «βλάχον πολύν όμιλον» (260).

Στη νεοελληνική ''βλάχος'' θα πει άξεστος, απολίτιστος. Καταλαβαίνουμε δηλαδή, γιατί οι βλάχοι στα τελευταία χρόνια, όχι μόνον άρχισαν να ντύνονται όπως κι οι άλλοι, αλλά και να μιλούν τη νεοελληνική, όπως οι αρβανίτες τής Αττικής, τής Πελοποννήσου και των άλλων περιοχών.

Στη Βαλκανική λοιπόν, υπήρχαν σε πολλές περιοχές, πολλοί βλάχοι. Ο Έφραίμ, που έζησε στις αρχές τού 14^ου αιώνα, λέει, πως ο Αίμος (Βαλκανική) ήταν «βλάχων παροικία» (στίχ. 6072). Ο Χαλκοκονδύλης πάλι κάνει λόγο πολλές φορές για τούς βλάχους τής Πίνδου, που «εξελληνίζει» το όνομά τους και τούς ονομάζει βράχους καί βλάκους.

Στο πέρασμα των αιώνων οι βλάχοι, όπως και οι βούλγαροι και σέρβοι, βρέθηκαν σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βυζάντιο. Ο Νικήτας Ακομινάτος και ο Μιχ. Ατταλειάτης δίνουν πολλές πληροφορίες για μια εξέγερση των βλάχων ενάντια στο Βυζάντιο, επειδή τούς επιβλήθηκε βαριά φορολογία. Ξέρουμε ακόμα από τον Παχυμέρη, πως ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος τούς βλάχους, που κατοικούσαν στην περιοχή ανάμεσα στην Πόλη και Βιζύη, τούς εκτόπισε και τούς μετάφερε στη Μικρά Ασία.

Χαρακτηριστικές λέξεις, που χρησιμοποιούν οι βλάχοι δεν είναι ελληνικές: τσέλιγκας, στάνη, στρούγκα, τσοπάνης, κονάκι κ.ά..

Αν και πέρασαν αιώνες, οι βλάχοι, που εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία, Θράκη, Ηπειρο, Θεσσαλία καί Πελοπόννησο, ως τα σήμερα μιλούν τη γλώσσα τους και ως τις αρχές τού περασμένου αιώνα ζούσαν σε ξεχωριστές κοινότητες (στρούγγες). Επικρατούσε δηλαδή σ΄ αυτούς το πατριαρχικό σύστημα (τσελιγκάτο)

«Κατά την εποχήν εκείνην (11^ος αιώνας) -γράφει ο Ν. Γεωργιάδης- ήρξατο επιφαινόμενη εν τη Θεσσαλία και ετέρα βάρβαρος φυλή, η των βλάχων, οίτινες κατερχόμενοι εκ τού Αίμου (βόρειας Βαλκανικής), επί των συνεχών ορέων, προέβησαν μέχρι τού Όλύμπου και τής Πίνδου ένθα και αθρόοι εγκατεστάθησαν, εξ ου και η ορεινή εκείνη χώρα εκαλείτο παρά των βυζαντινών Μεγαλοβλαχία.» [Όχι όμως μόνο στην Πίνδο και στον Όλυμπο, αλλά και στα Χάσια, Κίσσαβο, Πήλιο. Εξόν από την Ήπειρο και η περιοχή των Τρικκάλων (Ασπροπόταμος κ.λπ.) και τής  ανατολικής Θεσσαλίας, είχαν και έχουν πολλούς βλάχους. Στα Τρίκκαλα πολλοί βλάχοι ως τα σήμερα, όχι μόνο ως κτηνοτρόφοι, αλλά και ως αγρότες, βιοτέχνες, έμποροι και  επιστήμονες, έχουν τα πρωτεία. Στην ανατολική Θεσσαλία, κυρίως στο Βελεστίνο, οι βλάχοι αποτελούν την πλειοφηφία τού πληθυσμού. Όπως ξέρουμε, υπάρχουν πολλά βλάχικα τοπωνύμια στη Θεσσαλία και Ήπειρο: Συράκο (Σαράκο) = πετρώδης τόπος, σαρακίνα - σαρακινός, Μουντζέλες (σήμερα Μιντζέλα, στο Πήλιο) = βουναλάκια και  Βλαχομαχαλάς, απ΄ έξω από το Βόλο και άλλα, έχουν όμως, συνείδηση ελληνική.]

Και συνεχίζει: «Και πρώτον μεν αναφέρεται το όνομα των βλάχων εν Θεσσαλία υπό της Άννης Κομνηνής, μνημονευούσης χωρίου τινός βλάχικου Εζεβάν καλουμένου, κατόπιν δε ο εξ Ισπανίας καταγόμενος Ιουδαίος Βενιαμίν Τουδέλας (πέθανε 1173), περιηγούμενος την Ανατολήν τον 12^ον αίώνα, λέγει, ότι βορειότερον τής Λαμίας επί των θεσσαλικών ορέων κατοικούσαν οι βλάχοι, φυλή αγρία και ληστρική, εθνική το θρήσκευμα και ομιλούσα γλώσσαν παρεμφερή τη ισπανική. Φαίνεται δε, ότι κατά την πρώτην αυτής εν Θεσσαλία αποκατάστασιν, η φυλή των βλάχων ήτο ικανώς πολυάριθμος, διότι και μέχρι σήμερον (1880-1890), πολλά χωρία βλαχικά διασώζονται επί τού Πίνδου και τινα επί τού Ολύμπου… Κατοικούντες δε οι βλάχοι επί των ορέων και  δεσπόζοντες ως εκ τούτου των εκ τής Θεσσαλίας εις Μακεδονίαν και Ήπειρον διόδων, εξήσκησαν, φαίνεται, κατά, την πρώτην αυτών εγκατάστασιν, κυριαρχίαν τινά και πίεσιν επί των κατοίκων τής πεδινής Θεσσαλίας, ήτις όμως θα ήτο βραχεία, διότι νομάδες αυτοί όντες και ηναγκασμένοι τον χειμώνα να κατέρχωνται εκ των ορέων εις τας χειμερινάς νομάς τής θεσσαλικής πεδιάδος, ώφειλον να διάγωσιν εν ειρήνη και ομονοία προς τούς κατοικούντας αυτήν, διό και εν τω Καντακουζηνώ αναγινώσκομεν, ότι, ότε ο Ανδρόνικος διέτριβεν εν Θεσσαλία, οι επί των ορέων κατοικούντες βλάχοι προσήλθον εις προσκύνησιν τού αυτοκράτορος, καθότι πλησιάζοντος τού χειμώνος, ήσαν ηναγκασμένοι να κατέλθωσιν εις την πεδιάδα και εφοβούντο την προσβολήν των αυτοκρατορικών στρατευμάτων» («Θεσσαλία», 2^η έκδ., 1894, σ. 74)

«Η κατάβασις εις τα ελληνικάς χώρας νομάδων βλάχων -γράφει ο καθηγητής Σπυρ. Λάμπρος- είχε γεννήσει ικανώς πυκνήν επικοινωνίαν μεταξύ των δύο εθνών και σχέσεις ομαλάς και στενής φιλίας». Και προσθέτει ακόμα: «Η Θεσσαλία υπό πλήθους πολλού βλάχων κατακλυθείσα ωνομάσθη Μεγαλοβλαχία». («Λόγοι και άρθρα», σελ. 291, Αθήνα, 1902).

 «Οι εν Ελλάδι βλάχοι ως εκ τής φυλετικής καταγωγής των εκαλούντο Ρουμούνοι». («Πανδώρα», τόμ. Κ΄, φυλ. 459, 1869). 

Στούς δυο τελευταίους αιώνες τού Βυζαντίου, όχι μόνο βυζαντινοί έμποροι ταξιδεύανε στη Βλαχία, αλλά κι άλλοι πήγαν εκεί κι εγκαταστάθηκαν, γιατί έβρισκαν προστασία από τις τοπικές αρχές: «Έμαθον γαρ παρά των από βίου αφικνουμένων ότιπερ εβούλοντο προς άρκτον απελθείν και τω ευεργετικωτάτω βοεβόοα δουλεύειν προς το και τούτους πλουτήσαι, ώσπερ πεπλούτηκεν εξαπίνης ο αοιδός Πώλος αργυρός (=Αργυρόπουλος)». («Επιδημία Μάζαρι εν Άδου», σ. 214, έκδ. Έλισεν).

Οι βυζαντινοί προμηθεύονταν τυριά από τη Βλαχία. Τού Πτωχοπρόδρομου τού πέφτουν τα σάλια, όταν κάνει λόγο για το «βλάχικον τυρίτσιν». Ο ίδιος όμως, κάνει λόγο για τις βλάχικες κάπες:

«Κάπα μου, όταν σ΄ έθηκεν η Βλάχα να σε (υ)φάνει πολλά δάκρυα σε γέμισε και στεναγμούς μεγάλους».Από τίς ανασκαφές που έγιναν στη Ρουμανία, βρέθηκαν πολλά αντικείμενα, πού συμπληρώνουν τα κενά των γραφτών πηγών:«Στή δυτική όχθη τού Δούναβη βρέθηκαν πλήθος ορειχάλκινα, ασημένια και 200 χρυσά νομίσματα. Τα περισσότερα νομίσματα είναι τής εποχής τού Βασιλείου Β΄ και  Κωνσταντίνου Η΄ (976-1028), τής Θεοδώρας (1055-1056), τού Κωνσταντίνου Γ΄ Δούκα (1050-1067), τού Αλεξίου Κομνηνού (1081-1118), πράγμα, που μαρτυρεί την ύπαρξη συνεχών, εμπορικών ανταλλαγών ανάμεσα στο Βυζάντιο και τούς βλαχομολδαβούς. Στίς ανασκαφές πού έγιναν στη Δοβρουτσά, βρέθηκαν τεμάχια σμαλτωμένων βυζαντινών αγγείων, αμφορείς βυζαντινοί, βραχιόλια, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια και άλλα κοσμήματα από χρωματιστό γυαλί των 10^ου – 12^ου αιώνων. Τα 1950 βρέθηκε ένας σταυρός βυζαντινής προέλευσης, μια μολυβένια σφραγίδα τού κυβερνήτη τού βυζαντινού θέματος Παρίστριον ή Παραδουνάβιον κ.ά.. Όλα αυτά κι ιδιαίτερα τα αγγεία και τα νομίσματα, φανερώνουν, ότι υπήρχε σοβαρή εμπορική κίνηση ανάμεσα στα μεγάλα παραγωγικά κέντρα τού Βυζαντίου, Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη κ.ά. και τούς βλαχομολδαβούς. Έτσι, τα ευρήματα των ανασκαφών ήρθαν να ενισχύσουν τις γραφτές πηγές» (Ζωΐδη: «Οι έλληνες και οι βόρειοι γείτονες», σ. 135}

Ένας εβραίος ραββίνος περιηγητής, ο Βενιαμίν εκ Τουδέλας, ο οποίος το 1159 ξεκίνησε περιοδεία στην Ευρώπη, Αφρική και Ασία, η οποία κράτησε 13 χρόνια, λέει για τούς βλάχους: «…Σε απόσταση μιάς μέρας βρίσκεται το Simon Potamo ή Ζητούνι, όπου ζουν 50 Εβραίοι. Εδώ βρίσκονται τα σύνορα τής Βλαχίας, που οι κάτοικοί της ονομάζονται βλάχοι. Είναι αλαφροί και γρήγοροι σαν ζαρκάδια και κατεβαίνουν από τα βουνά στούς ελληνικούς κάμπους για ληστεία και αρπαγές. Κανείς δεν ριψοκινδυνεύει πόλεμο μαζί τους, ούτε μπορεί να τούς υποτάξει, γιατί τα καταφύγιά τους είναι απρόσιτα κι αυτοί μονάχα γνωρίζουν τους δρόμους. Δεν είναι ούτε χριστιανοί ούτε εβραίοι. Τα ονόματά τους είναι εβραϊκά. Μερικοί μάλιστα αποκαλούν τούς εβραίους αδελφούς. Όταν συναντήσουν ισραηλίτη, τον ληστεύουν, αλλά δεν τον σκοτώνουν, όπως κάνουν με τούς έλληνες». (Voyages faits principalement en Asie dans les XII, XIII, XIV et XV siecles, par Benjamin de Tudele, έκδ. Bergeron, 1735). Η εικασία τού ραββίνου είναι μάλλον αφελής, καθ΄ ότι θεωρεί τούς ληστές εβραϊκής καταγωγής, επειδή δεν σκοτώνουν τούς ομοφύλους του, όπως κάνουν με τούς έλληνες. Πάντως διαφοροποιεί σαφώς τούς βλάχους από τούς έλληνες.

 Η περιοχή βόρεια τού Σπερχειού ονομαζόταν κατά τους μέσους χρόνους, Βλαχία. Άλλωστε, ως την επανάσταση τού 1821, τα χωριά τής περιοχής τού Σπερχειού ήταν γνωστά ως βλαχοχώρια: Τον Οκτώβριο 1829 «η συσταθείσα δημογεροντία εκατέβη εις το χωρίον Φτέρη και η δικαιοδοσία της εκτείνετο εις όλα τα Βλαχοχώρια, Πολιτοχώρια και κάμπον» (Γ. Βλαχογιάννη, Το Ελληνικόν Έτος, Ημερολόγιον Συντακτών Ενώσεως Αθηναϊκών Εφημερίδων 1930, 6, 9, 38. Πρβ. Κασομούλη: «Ενθυμήματα» τόμ. Β΄. σελ. 250: «Το εσπέρας μετέβημεν εις τα βλαχοχώρια τής επαρχίας Πατρατζικίου». Επίσης: Φιλήμονος: «Δοκίμιον Ιστορικόν», τόμ. Γ΄, σελ. 362: «Ο Ομέρ Βρυώνης εκίνησε υπέρ τούς τρισχιλίους κατά των βλαχοχωρίων προς το μέρος τής Γκιώνας». Η ληστρική δράση των βλάχων κατά τούς χρόνους τού Μανουήλ Κομνηνού στη Βόρειο Ελλάδα και στη Θεσσαλία έχει εξακριβωθεί από τη νεότερη ιστορική έρευνα (Wase Thomson, The normads of the Balcan, 1915). Επίσης: Θωμά Π.: Μονογραφία περί Βλάχων (Πανδώρα, 1869 και 1870). Γράφει ο Pouqueville για τις επιδρομές των βλάχων: «Kαταστρέφουν τις καλύτερες χώρες τής Θράκης και τής Μακεδονίας. Σύμμαχοι με τούς ρωμαίους και τούς σκύθες κατεβαίνουν σαν χείμαρρος από τις οροσειρές τού Αίμου και τής Ροδόπης. Προσαρμόζονται εύκολα στις εσωτερικές αναταραχές και παίρνουν μέρος στις επαναστάσεις και διαμελίζουν τον τόπο, για να μοιρασθούν τα ράκη που απομένουν” (Histoire de la regeneration de la Grece)

Υπήρξαν ενστάσεις σχετικές με την αξιοπιστία ή όχι των υποστηριζομένων από το ραββίνο σχετικά με την πραγματική θέση τής Βλαχίας. Ο Carmoly όμως, παρατηρεί, ότι κατά τούς μεσαιωνικούς χρόνους υπήρχαν πολλές Βλαχίες: στην Ουγγαρία, στη Ρουμανία, αλλά και στη Μακεδονία και στη Θεσσαλία. Το σύνολον αυτών των χωρών ήταν γνωστό με τη γενική ονομασία: Μεγάλη Βλαχία. Ο Παπαρρηγόπουλος παρατηρεί, ότι οι νότιες περιοχές τής Θεσσαλίας ήταν κατά τον ιγ΄ αιώνα γνωστές ως Μεγαλοβλαχία (τόμ. Ε΄, σελ. 94).

Είναι αλήθεια, πως στα χρόνια τού Βασιλείου Β΄ και πιο πριν, η Βλαχία ανήκε στο Βυζάντιο. Και για πολλά χρόνια πιο ύστερα, η βυζαντινή κατοχή συνεχίστηκε. Σ΄ όλη αυτή την περίοδο οι εμπορικές ανταλλαγές είχαν μεγάλη ανάπτυξη. Γενικά, όπως προκύπτει από τη μελέτη των γραφτών πηγών, και από τα ευρήματα των ανασκαφών, οι βυζαντινοί εξάγανε στη Μολδοβλαχία: μεταξωτά, πολύτιμα υφάσματα, κοσμήματα και μοσχάτα κρασιά και εισάγανε απ΄ εκεί σφάγια, ξυλεία, σιτηρά, κερί, μέλι, βούτυρο, τυρί κ.ά.. Οι εμπορικές σχέσεις και οι ανταλλαγές δεν σταμάτησαν ούτε μετά την κατάργηση τού βυζαντινού θέματος Παρίστριον. Τα νομίσματα, που βρέθηκαν όχι μόνο στην παραδουνάβια περιοχή, αλλά και στο εσωτερικό τής χώρας, μαρτυρούν, ότι το βυζαντινοβλαχικό εμπόριο συνεχίστηκε. Πολλοί ρουμάνοι ταξίδευαν στη βυζαντινή αυτοκρατορία και ιδιαίτερα στην Κωνσταντινούπολη και συνδέονταν με φιλικούς δεσμούς με τούς βυζαντινούς. Ένας από τούς γιούς τού (ηγεμόνα) Μίρτσεα Τσέλ Μπατρίν, έζησε στη βυζαντινή Αυλή τού Ιωάννη τού Η΄ (1425 -1448), μαζί με άλλους νεαρούς βλάχους «ικανούς στην τέχνη των αρμάτων» (Δούκας, 201). «Ο εγγονός τού Μίρτσεα Ντάν, πάλαιψε ηρωικά στις γραμμές τού βυζαντινού στρατού ενάντια στούς τούρκους και γι΄ αυτό ο αυτοκράτορας τού χάρισε ένα μεγάλο καράβι» (Δούκας, 201-202).

Ο Π. Αραβαντινός στο έργο του «Μονογραφία περί κουτσόβλαχων», καταγράφει αναλυτικά τον πληθυσμό των βλάχων σε Ήπειρο, Θεσσαλία και Μακεδονία στα τέλη τού 19^ου αιώνα και υπολογίζει το συνολικό αριθμό τους σε 28.400 οικογένειες ή 140.000 περίπου άτομα. («Και δεν ισχυριζόμεθα μεν βεβαίως, ότι ο αριθμός ούτος είναι απολύτως ακριβής, πάντως όμως φρονούμεν, ότι δεν αφίσταται πολύ τής αληθείας», σελ. 52).

Η επαφή, η γνωριμία και οι εμπορικές ανταλλαγές ακολουθήθηκαν από την αμοιβαία πολιτιστική επίδραση. «Η τέχνη και ο αρχαίος ρουμανικός πολιτισμός αναπτύχτηκαν στην αρχή κάτω από τη βυζαντινή επίδραση», γράφει ο Κονσταντινέσκου – Γιάσι στο έργο του. («Οι ρουμανορωσσικοί πολιτιστικοί δεσμοί στο παρελθόν», σ. 90, στα ρουμανικά). Κι αναφέρει σαν χαρακτηριστικά παραδείγματα βυζαντινής επίδρασης, την εκκλησία στην πόλη Κούρτσεα ντε Άρτζες, τη Μητρόπολη και τον Άη Δημήτρη τής Τερκόβιστας κ.ά. «Κάτω από τη βυζαντινή επίδραση αναπτύχτηκαν επίσης η ζωγραφική, η ξυλογλυπτική, η τέχνη των μωσαϊκών, που τηρεί τούς κανόνες τής βυζαντινής “ερμηνείας”, ιδιαίτερα στα παλιότερά της δημιουργήματα, η μικρογραφία κ.λπ….» (Ζωΐδη, «Οι έλληνες και οι βόρειοι γείτονες», 135-136).

Στα χρόνια, που εγκαταστάθηκαν οι τούρκοι στη Βαλκανική και το Βυζάντιο περνούσε μέρες αγωνίας, οι βλάχοι με τούς ούγγρους, πολωνούς, αρβανίτες και άλλους λαούς, πολέμησαν τούς τούρκους καί έδωσαν μεγάλες μάχες.

Οι βλάχοι και στα ύστερα από την πτώση τής Κωνσταντινούπολης χρόνια, συνέχισαν τον αγώνα τους. Γύρω μάλιστα στα 1500 -1600 οι σκλαβωμένοι έλληνες έλπιζαν, πως θα ελευθερωθούν από τούς βλάχους

Οι καραγκούνηδες, επιμιξία αλβανών και ρουμάνων, είναι γνωστοί και ως αρβανιτόβλαχοι. Πρόκειται για αλβανούς, οι οποίοι είχαν πάει στη Δακία, αναμίχθηκαν με τούς τοπικούς πληθυσμούς, παλινόστησαν και κατά διαστήματα διάφοροι ηγεμόνες τούς ποωθούσαν προς τον ελλαδικό χώρο, για κάλυψη των πληθυσμιακών κενών και την καλλιέργεια των χωραφιών. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Από τον Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα…).

To όνομα προέρχεται από το τούρκικο καρά (μαύρο) και το αλβανικό γκούνα (επενδύτης ή κάπα), γιατί φορούσαν μαύρη χλαίνη από πρόβατο (βλ. στην αριστερή φωτογραφία, καραγκούνη από τη Σαμαρίνα).

 Το επίθετο Καραγκούνης επιβιώνει στην Ελλάδα ως τις μέρες μας. Στις φωτογραφίες, στη μέση ο Δημήτρης  Καραγκούνης, πρόεδρος τής Ενωσης Μετόχων τού Χρηματιστηρίου και δεξιά ο Γιώργος Καραγκούνης, αρχηγός τής εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.

Από την Τουρκοκρατία και δώθε, οι κάτω από τη Ρουμανία βλάχοι, πήραν διάφορα ονόματα: Λέγονταν και λέγονται βλάχοι, κουτσόβλαχοι, σαρακατσάνοι κ.λπ.. (Βλ. Δ.Ι. Γεωργακά: «Περί των Σαρακατσάνων κ.λπ.» στο «Αρχείον τού Θρακικού λεογραφικού και γλωσσικού θησαυρού», τ. ΙΔ΄, σελ. 214 και πέρα, 1947-1948). Πρόκειται για την ίδια εθνότητα, πού, όπως είπαμε, ξεκίνησε από τη σημερινή Ρουμανία και διαδοχικά ξεχύθηκε προς τα κάτω, όπου χωρίστηκε σε διάφορες ομάδες και στο πέρασμα των αιώνων ανακατεύτηκε με τούς ντόπιους πληθυσμούς καί πήρε διάφορα ονόματα.

Γιάννης Κορδάτος

  ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Το παραπάνω κείμενο -εκτός τού προλόγου- αποτελεί απόσπασμα από την «Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδας» τού Γιάννη Κορδάτου (τόμ. VIII, κεφ. «Βλάχοι και Βυζάντιο»). Ο πρόλογος (τρείς πρώτες παράγραφοι), οι εικόνες, ο τίτλος και οι υπότιτλοι είναι τής «Ελεύθερης Έρευνας» (Γ. Λάζαρη, ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ). Ορισμένες εικόνες έχουν ληφθεί από τη σειρά «Ρίζες Ελλήνων», έκδ. «Πήγασος Εκδοτική Α.Ε.».

Το άρθρο αυτό είναι το δεύτερο τής έρευνας, για την αποκάλυψη τής πραγματικής καταγωγής των σημερινών κατοίκων τού ελλαδικού χώρου.

Σχόλια

1. Είναι προφανές ότι όποιος δημοσίευσε το άρθρο, δεν έψαξε καθόλου την αξιοπιστία των πηγών του. Αναφέρω για παράδειγμα την παρακάτω κριτική που έχει υποστεί ο κος Κορδάτος:
   ….Ο Γ. Κορδάτος αποτελεί έναν από τους πο­λυγραφότατους και πλέον γνωστούς διανοού­μενους στην Ελλάδα του 20ού αιώνα. Η έκδο­ση της πολύτομης «Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας», αλλά και η συγγραφή ιστοριών για την αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο, καθώς και επιμέρους εργασιών, είναι ενδεικτικές της ανά­γκης του να συγκροτήσει ένα μεγάλο αφήγη­μα για τηv ελληνική Ιστορία, μια μαρξιστική σύνθεση, με τους όρους κατανόησης και επε­ξεργασίας της μαρξιστικής σκέψης στον καιρό του Μεσοπολέμου, αντίθετο στο κυρίαρχο σχή­μα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου. Για το σκοπό αυτό συνέγραψε χιλιάδες σελίδες, υ­ποπίπτοντας συχνά σε πολλά από τα ελαττώ­ματα που αποδόθηκαν και στο έργο του κορυφαίου ιστορικού του 19ου αιώνα: πολιτική στοχοθεσία, ιδεολογική χρήση της Ιστορίας, ελλι­πής χρήση των πηγών, απλουστεύσεις και α­ποσιωπήσεις….(βλέπε http://erodotos.wordpress.com/2011/02/03/giannis-kordatos/)
   Αντίστοιχα οι αναφορες στις πηγές της Ελεύθερης Έρευνας είναι τουλάχιστον υποτιμητικές για όποιον ξέρει κάποιους από τους συγγραφείς που αναγράφονται στην αντίστοιχη βιβλιογραφία (θα αναφερθώ επιγραμματικά στον Thede Kahl που έχει ανακυρηχθεί persona non grata από τις ελληνικές βλάχικες ομοσπονδίες και τον οποίο έχω γνωρίσει προσωπικά.
   Προς γνώση σας, το ζήτημα των δήθεν “ρουμάνων” βλάχων είναι υποκινούμενο από τη Γαλλία (κυρίως) και από απάτριδες βλάχους (κάποιοι έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα), ενώ η ίδια η Ρουμανία έχει παγώσει το ζήτημα.
   Εν κατακλείδι η χρήση μόνο των ανθελληνικών και σκοπούμενα πολιτικοποιημένων (είτε προς την πλευρά του διεθνισμού είτε προς την πλευρά των “ρουμανιζόντων”) πηγών σίγουρα δε συνεισφέρει στη γνώση. Αν πάλι αυτός που το δημοσίευσε δεν είχε όντως ψάξει την αλήθεια, δεκτή η συγνώμη του και η απόσυρση του κατάπτυστου (κατάπτυστο μόνο αν δεν ήταν σκόπιμο, ειδάλλως χαρακτηρίζεται προδοτικό) αυτού άρθρου.

Ένας βλάχος

•  

By: Κώστας Χ. on Σεπτεμβρίου 20, 2011
at 14:58

Απάντηση

2. Το άρθρο αυτό περί βλάχων το δανειστικα από τον σύνδεσμο

http://www.freeinquiry.gr

•  

Απάντηση

3. Το δανειστηκες λοιπον χωρις να ερευνησεις, αλλα τι αραγες να συνεβαλε σε αυτην την αποφαση ενος νεο-παγανιστου που διαιωνιζει …χριστιανικες δημοσιευσεις.
   απ οτι φαινεται η “φαια ουσια” των νεοελληνων εχει καταντησει κουρκουτι.

Γιωργος Τσαπανος, Καλιφορνια.

Απάντηση

4. Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτε παγανιστές και σίγουρα σε εμάς εδώ δεν θα βρείς κανέναν. Εμείς αποκαλούμε τον Θεόν ΖΕYΣ εσείς πως τον αποκαλείτε; Μήπως Γιαχβέ;

Το περιεχόμεο του άρθρου εκφράζει τις απόψεις του συγγραφέα και η πηγή έχει δοθεί.

Μπορεί όμως το περιεχόμενο του να γίνει αιτια διαλογου και επιχειρημάτων και εδώ.

Απάντηση

5. Να λοιπον που αποφασιζετε να μιλατε εκ μερους ολων των Ελληνων, αλλα το κακό είναι ότι την αρχαία ελληνική δεν την κατέχομε δεόντως. Ο Ζευς, Του Διός, Τω Διί, Τον Δια Ω Ζευ, λενε οι Ελληνες, και οταν τον ανακαλυψετε, ειτε τον Γιαχβεχ σας, να μας το πειτε.

Γιωργος Τσαπανος, Καλιφορνια.

Απάντηση

6. Βλαχοι, κουτσοβλαχοι, σαρακατσάνοι κτλ, τι ενοειτε , και τα λοιπα? οι σαρακατσάνοι αλλος εντελως λαος απ τους βλαχους δεν καταλαβα τωρα οι ελληνες σαβαταρουν την δικη τους ιστορια. Μαλιστα.

Απάντηση

7. Εμείς οι Έλλην κύριε George Tsapanos λέμε :Ζευς, του Διός, τω Διί, τον Δια, (ω) Ζευ……………η Ζην, του Ζηνός, τω Ζηνι, τον Ζήνα, (ω) Ζήνα.
   Και ΔΕΝ είμαστε παγανιστές.Είμαστε ΕΝθεοι ,αν αντιλαμβάνεστε τι ΕΝΝΟΩ. Ο Γιαχβε είναι ψευτοθεός άλλων όχι δικός μας.

Απάντηση

8. Ο Γιαχβε είναι ψευτοθεός άλλων όχι δικός μας.

Απάντηση

9. Αγαπητοι “ΜΑΝΟΣ και Περσευς Ελλανιος ”

Για ξεκαθαριστε μας εδω μεσα τον χαρακτηρισμο του συγχρονου Ελληνα. Εαν τον θεωρειτε σαν απογονο αυτοχθονων εξ αιματος, σας συνιστω μια γενετικη αναλυση του DNA σας.
Στοιχιζει γυρω στα 100 ευρω και να πως μπορειτε να την κανετε ωστε να μαθετε απο που κραταει η σκουφια ενος εκαστου απο εσας:

https://genographic.nationalgeographic.com/genographic/participate.html

Εαν θεωρειτε σαν Ελληνες ατομα αναλογως των προσφορων των οικογενειων των και αυτων των ιδιων στην συμβολη για την εξαπλωση του ελληνισμου η τις προσφορες των στην δημιουργια της Ελλαδος, ας ανοιξωμε τα κιταπια της αμοιρης ψωροκωσταινας ( οπως την καταντησατε) και να δουμε το ποιον ενος εκαστου,ωστε να αποφασισωμεν αναλογως.

Και επειδη βλεπω οτι η μυτη σας σας ξυνει για καυγα, για ριχτε μια ματια εδω μεσα, σε ενα παλαιο μου αρθρο που εχει επαναδημοσιευθει δεξια και αριστερα, ελπιζω να γνωριζετε την αγγλικην:

https://groups.google.com/forum/?fromgroups#!search/masons,lyngos/soc.religion.christian/FfJmen4wxCE/vWeHDzmDr4kJ

Γιωργος Τσαπανος
Καλιφορνια

Απάντηση

10. Κανε το άρθρο μετάφραση στα ελληνικά, ίσως έχεις να μας πεις πολλά με αυτό. Υπάρχουν κύκλοι, όπως οι συγγραφείς του παρόντος άρθρου ( λένε ότι οι ίδιοι είναι βλάχοι, που υποστηρίζουν μη ελληνική καταγωγή των βλάχων.

Εγώ έχω διαβάσει πολλά σχετικά με αυτό το θέμα, αλλα δεν με απασχολεί ιδιαιτέρως, και δεν εκφράζω γνώμη, αφού δεν το κατέχω.

Σε εσάς τους βλάχους εναποκειτα να αντικρούσετε τα επιχειρήματα τους, με πειστικά επιχειρήματα και γνώση περί του θέματος.

Μας είναι γνωστοί οι Βλάχοι ευεργέτες και οι προσφορες τους, όπως μας είναι γνωστό, ότι κάποιοι βλάχοι τα βρήκαν με τους ρουμάνους.

Αλήθεια πόσοι είναι οι βλάχοι στην Ελλάδα? Γνωρίζω ότι βλάχοι υπάρχουν σε όλες τις βαλκανικές χώρες, ίσως όμως οι περισσότεροι ζουν στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με την ιστορία των βλάχων, από πιο ελληνικό γένος, η από πια ελληνικά γένει κατάγονται?. Οι Έλληνες είναι πελασγικής καταγωγής, που έγιναν γνωστοί με διαφορετικά ονόματα, λόγω τόπου εγκατάστασης η ηγέτη.

Εσένα η γενετική ανάλυση που έκανες τι έδειξε?

Απάντηση

11. Κύριε Τσαπάνο……..”Ουκ αν οφθαλμος ειδεν Ηλιον ηλιοειδης μη γεγενημενος”!!!Προγενεστερο του “τι γνωριζεις”, ειναι λοιπον το Ζητημα της Ουσιας, του Ειναι: Ποιος εισαι !

Γενετική ανάλυση του DNA τους κάνουν αυτοί που δεν γνωρίζουν ποιοί είναι…..η αυτοί που έχουν έστω αμφιβολίες.Εμένα δεν μου χρειάζεται γνωρίζω και ποιός είμαι και τι πρέπει να πράξω.

Η λέξη ΕΛΛΗΝ εννοιολογικά μας δηλώνει Φώς αν δεν κάνω λάθος…..τώρα τι σχέση μπορεί να έχει αυτό με τις προσφορές διαφόρων οικογενειών και το πως την έχουν “καταντήσει” την ψωροκώσταινα τα διάφορα τζάκια,δεν μπορ’ω να καταλάβω,Ελληνόφωνοι πολλοί σε αυτόν τον τόπο…..ΕΛΛΗΝΟΨΥΧΟΙ όμως?????

Και όπως έχει πει και κάποιος άλλος ….”ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ”.

Απάντηση

12. 1.Οι Ελληνες δεν ειναι Πελασγικης καταγωγης, αντιθετως οι Πελασγοι διαχωριζονται απο τους Ελληνες, οι οποιοι τους εξελλενησαν βαθμιαιως σε αργοτερο χρονο. Ηροδοτος Βιβλιον Α’-57,58 και …συνεχεια.

http://www.sacred-texts.com/cla/hh/hh1050.htm

Το Εθνος των Ελληνων (απογονοι του Δευκαλιωνα και του Ελληνα ) οταν εφυγε απο τα μερη της Θεσσαλιας ελαβε το ονομα των Μακεδονων οταν εφτασε στην Πινδο, και οσοι κατεβηκαν στην Πελοποννησο εγιναν γνωστοι σαν Δωριεις.
Ηροδοτος,Βιβλιο Α¨’56

56. [1] τούτοισι ἐλθοῦσι τοῖσι ἔπεσι ὁ Κροῖσος πολλόν τι μάλιστα πάντων ἥσθη, ἐλπίζων ἡμίονον οὐδαμὰ ἀντ᾽ ἀνδρὸς βασιλεύσειν Μήδων, οὐδ᾽ ὦν αὐτὸς οὐδὲ οἱ ἐξ αὐτοῦ παύσεσθαι κοτὲ τῆς ἀρχῆς. μετὰ δὲ ταῦτα ἐφρόντιζε ἱστορέων τοὺς ἂν Ἑλλήνων δυνατωτάτους ἐόντας προσκτήσαιτο φίλους, [2] ἱστορέων δὲ εὕρισκε Λακεδαιμονίους καὶ Ἀθηναίους προέχοντας τοὺς μὲν τοῦ Δωρικοῦ γένεος τοὺς δὲ τοῦ Ἰωνικοῦ. ταῦτα γὰρ ἦν τὰ προκεκριμένα, ἐόντα τὸ ἀρχαῖον τὸ μὲν Πελασγικὸν τὸ δὲ Ἑλληνικὸν ἔθνος. καὶ τὸ μὲν οὐδαμῇ κω ἐξεχώρησε, τὸ δὲ πολυπλάνητον κάρτα. [3] ἐπὶ μὲν γὰρ Δευκαλίωνος βασιλέος οἴκεε γῆν τὴν Φθιῶτιν, ἐπὶ δὲ Δώρου τοῦ Ἕλληνος τὴν ὑπὸ τὴν Ὄσσαν τε καὶ τὸν Ὄλυμπον χώρην, καλεομένην δὲ Ἱστιαιῶτιν· ἐκ δὲ τῆς Ἱστιαιώτιδος ὡς ἐξανέστη ὑπὸ Καδμείων, οἴκεε ἐν Πίνδῳ Μακεδνὸν καλεόμενον· ἐνθεῦτεν δὲ αὖτις ἐς τὴν Δρυοπίδα μετέβη καὶ ἐκ τῆς Δρυοπίδος οὕτω ἐς Πελοπόννησον ἐλθὸν Δωρικὸν ἐκλήθη.

Συνεχιζε να διαβαζεις εαν σε ενδιαφερει να μαθεις ορισμενα πραγματα για το ποιοι ειναι οι Ελληνες.

Συνεπως, οι Πινδικοι πληθυσμοι ησαν οι απογονοι των πρωτων Ελληνων του Δευκαλιωνα και του γιου αυτου Ελληνα.

2. Κατα την εποχη των Τρωικων–περιπου το 2200 Π.Χ. O Θουκιδιδης σαν ΜΟΝΟΥΣ Ελληνες ηθελε τους Μυρμιδονες του Αχιλλεα, μαλιστα ξεχωριζει τους Ελληνες απο τους Δαναους και τους Αργιους. Βιβλιο Α-3.

[3]τεκμηριοῖ δὲ μάλιστα Ὅμηρος: πολλῷ γὰρ ὕστερον ἔτι καὶ τῶν Τρωικῶν γενόμενος οὐδαμοῦ τοὺς ξύμπαντας ὠνόμασεν, οὐδ᾽ ἄλλους ἢ τοὺς μετ᾽ Ἀχιλλέως ἐκ τῆς Φθιώτιδος, οἵπερ καὶ πρῶτοι Ἕλληνες ἦσαν, Δαναοὺς δὲ ἐν τοῖς ἔπεσι καὶ Ἀργείους καὶ Ἀχαιοὺς ἀνακαλεῖ. οὐ μὴν οὐδὲ βαρβάρους εἴρηκε διὰ τὸ μηδὲ Ἕλληνάς πω, ὡς ἐμοὶ δοκεῖ, ἀντίπαλον ἐς ἓν ὄνομα ἀποκεκρίσθαι.

3. Αυτοι οι Μυρμιδονες κατα την επιστροφη των στον ελληνικο χωρο,μετα το τελος του Τρωικου πολεμου, επεστρεψαν στους συγγενικους πληθυσμους των Μολοσσων στην Πινδο με τον Ελενο γιο του Πριαμου.–(-Απολλοδορος-επιτομη, κ.τ.λ.).

4. Κατα την εποχη του Αλεξανδρου του Α’ η κατασταση ειχε αλλαξει, και για να λαβει μερος στους Ολυμπιακους αγωνες ο Αλεξανδρος επρεπε να αποδειξει την ελληνικη καταγωγη του οπερ και εγενετο.

5. Ο Αλεξανδρος ο Γ–Μεγαλεξανδρος ηταν ο κατ’ εξοχην Ελληνας σαν απογονος και απο πατερα αλλα και απο μητερα ελληνικης καταγωγης (βλεπε Ολυμπιαδα απο την οικογενεια των Μολοσσων της Ηπειρου ).

6.Κατα την εποχη του Ιουστινιανου στην Ελλαδα η επισημη γλωσσα δεν ηταν η ελληνικη αλλα η γλωσσα των Ιταλων. ( Λυδος )

7.Κατα τον μεσαιωνα ολοκληρος ο Ελληνικος χωρος απο το Μεσολογγι μεχρις τον Αυλωνα ηταν γνωστος σαν Μεγαλη και Μικρα Βλαχια.

8. Ο Παχυμερης–σελις 83
http://books.google.com/books?id=11tFAAAAYAAJ&printsec=frontcover&dq=inauthor:%22George+Pachymeres%22&hl=en&ei=G4u0TbyPBcbeiAKX_bmwBg&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=7&ved=0CFAQ6AEwBg#v=onepage&q=myrmidoni&f=false

αναφερει χαρακτηριστικα οτι “…………τους γαρ το παλαιον Ελληνας,ους Αχιλλευς ηγε,Μεγαλοβλαχιτας καλων επεφερετο…………….”
με αλλα λογια δηλαδη οι Ελληνες του Αχιλλεα ηταν γνωστοι σαν Μεγαλοβλαχιτες, η κατοικοι της Μεγαλης Βλαχιας.

8. Την αναγεννηση του ελληνισμου και την μεγαλυτερη προσφορα στην δημιουργια του Πρωτου και μοναδικου ελλαδικου κρατους, την προσεφεραν οι Βλαχοι της Μοσχοπολης με το δευτερο στα Βαλκανια τυπογραφειο και την Ακαδημια των. Την εποχη του 16-17-18ου αιωνα οταν η Αθηνα ηταν χωριο με 40-50 κατοικους και ενα μοναστηρι, στην Μοσχοπολη ζουσαν ανω των 100,000 Ελληνες.

9. Οι Βλαχοι και σαν Βλαχοι δεν ειναι γνωστοι αυτοι που ομιλουν ΜΟΝΟΝ την Βλαχικη, αλλα αυτοι οι οποιοι ομιλουν την ελληνικη, με ενδο-οικογενειακην γλωσσα τα βλαχικα.Ειναι δηλαδη πολυγλωσσοι. Επισης, οι
Σαρακατσανοι ειναι απλουστατα οι Βλαχοι οι οποιοι ακομα και σημερα ασχολουνται με την κτηνοτροφια σε αντιθεση με αλλους οι οποιοι διαλεξαν το εμποριο και αλλα επαγγελματα.
ΠΩΣ θα ηταν δυνατον μεσα στον ιδιο ακριβως γεωγραφικο χωρο να υπαρχουν και να αναπτυχθουν δυο διαφορετικοι λαοι ?

10. Οταν η Μεγαλη Αικατερινη εστειλε τους αδελφους Ορλοφφ για να ξεσηκωσει το Ελληνικο Εθνος, η Μοσχοπολη και οι γειτονικοι Πινδικοι πληθυσμοι ησαν απο τους πρωτους που πληρωσαν τα σπασμενα.

11. Τα πραγματα αλλαξαν οταν με την δημιουργια του πρωτου ελληνικου κρατους, τα δυο αξιωματα του Παπαρρηγοπουλου περι ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ-ΑΜΙΓΟΥΣ ελληνικου ΑΙΜΑΤΟΣ και ΓΛΩΣΣΑΣ (αλλα μοναχα νοτιως των Θερμοπυλων ) εγιναν ευαγγελιο και με την υποστηριξη της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ της Ελλαδος , ελληνικωτατοι πληθυσμοι εξεδιωχθησαν σαν ΜΗ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ.
Ετσι διωξαμε ενα σωρο Ελληνες των αιματι αλλα ομιλουντων ΕΛΛΗΝΙΚΩΤΑΤΕΣ διαλεκτους τις οποιες οι καφροι-ταγοι των διαφορων κυβερνησεων χαρακτηρισαν σαν μη ελληνικες, και τους εξαποστειλαμε στα Σκοπια,την Βουλγαρια, την Ρουμανια, οπως πραξαμε και με Ελληνες απο την Κρητη διοτι το αμαρτημα των ηταν οτι με το σπαθι στον λαιμο ειχαν αλλαξοπιστισει και ειχαν ασπασθει το Κορανι.
Ταυτοχρονα μετα την καταστροφη του 1922, φεραμε ενα σωρο Ελληνες, ΑΛΛΑ…………φεραμε και ενα σωρο αλλους Τουρκοταταρομογγολους, Αφρικανους και Σλαυους και τους βαπτισαμε Ελληνες επειδη ησαν……………….Χριστιανοι Ορθοδοξοι !!!!!!!!!!!!
Αφησαμε βεβαια πισω μας γυρω στα 5,000,000 ΕΛΛΗΝΕΣ οι οποιοι σημερα αποτελουν την ιθυνουσα ταξη στην Τουρκια, αλλα για αυτους ποιος θα μιλησει ?

Θα μπορουσα να συνεχισω αλλα ποιος ο λογος ? Η δικη μου αναλυση εδειξε οτι η οικογενεια μου βρισκεται στις ΠΙΝΔΙΚΕΣ περιοχες απο περιπου 15,000 χρονια…………………μαλιστα……………..15,000 χρονια χωρις τυχον αναμιξεις εκ Δυσμων,Νοτου η Βορρα.
Σχετικως νεοφερτοι βεβαια οι δικοι μου, εαν λαβεις υπ οψιν οτι ειχαμε αυτοχθονους Πινδικους πληθυσμους πριν απο 100,000 χρονια
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_06/08/2005_152657

Σταματηστε λοιπον να πολεματε ΕΛΛΗΝΙΚΩΤΑΤΟΥΣ πληθυσμους, οι οποιοι ειναι η μαγια με την οποιαν συνενωθηκαν ολοι οι αλλοι τοπικοι πληθυσμοι και κλειστε τα αυτια σας σε προπαγανδες απο τα εξω αλλα και απο μεσα απο τον ελληνικο χωρο. Οσοι τα λενε, εχουν κρυφο-κακο σκοπο, οχι μονον εναντιον του Βλαχικου στοιχειου, αλλα γενικωτερα εναντιον της Ελλαδας και του Ελληνισμου. Και εαν υπαρχουν ελαχιστα στοιχεια που τα βρηκαν με τους Ρουμανους, τους Βουλγαρους τους Σερβους και τους Τουρκους, πριν τους καταδικασωμε ας εξετασωμε την σταση της Αθηνας και της Εκκλησιας της Ελλαδος.
Οσο για την μεταφραση του αρθρου μου, δεν εχω καιρο να την κανω, αν και θα επρεπε, αλλα η ουσια ειναι μια, οτι οι Μασωνοι συνδεονται με τους ΕΣΣΑΙΟΥΣ παναρχαια Εβραικη φυλη.

Γιωργος Τσαπανος, Καλιφορνια

Απάντηση

13. Επί Οθωμανικής αυτοκρατορίας, πολλοί Έλληνες σαν έμποροι, σαν μετανάστες και σαν καταδιωκόμενοι ίδρυσαν παροικίες σε διαφορα μέρη τις Ευρώπης. Η μολδοβλαχία είναι γνωστό ότι την διοικούσαν οι φαναριώτες. Επίσης είναι γνωστό ότι και εκεί υπήρχε παροικία Ελλήνων και μάλιστα αν λάβουμε υπόψιν μας ότι από εκεί ξεκίνησε η επανάσταση με τον Υψηλάντη, πρέπει να ήταν μια πολλή ακμάζουσα και ισχυρή παροικία.
    Πολλοί αποκαλούμενοι βλάχοι( επειδή ζούσαν στην βλαχιά) ίσως είναι από αυτούς τους Έλληνες, οποτε ουδέν πρόβλημα. Αυτοί οι βλάχοι Έλληνες κατά την επιστροφή τους στην Ελλάδα, ίσως παρέσυραν μαζί τους πολλούς βλάχους μη ελληνικής καταγωγής αλλα μάλλον μογγολοφράγκικης καταγωγής. Το πρόβλημα μας είναι με αυτού του είδους τους βλάχους, που υποδύονται τους Έλληνες, συμμαχούν με τους εχθρούς μας, είναι ρουφιάνοι και καταδότες και πλουτίζουν σε βάρος των Ελλήνων, όπως και των βλάχων Ελλήνων.

Απάντηση

14. Από αυτά που γραφεις περί βλάχων της Πίνδου με συνεχή παρουσία στην Ελλάδα από χιλιετηρίδες, συμπεραίνω ότι μιλάς για Έλληνες, οι οποιοι λόγω ιστορικών συγκυριών ονομάστηκαν βλάχοι, π.χ επειδή η περιοχή αυτή ονομάστηκε βλαχιά όπως αναφέρεις.

Οι πραγματικοί βλάχοι είναι αυτοί εκ βλαχιάς τις σημερινής ρουμανίας. Όπως ήδη ανάμερα πολλοί ήταν Έλληνες, αλλα και πολλοί ήταν μογγολικής φράγκικης καταγωγής και μιγάδες από αυτούς. Αυτοί οι μιγάδες ήρθαν στην Ελλάδα και την μιαίνουν. Συνεργάστηκαν με όλους, τούρκους, γερμανούς και λοιπούς σε βάρος τις Ελλάδος και των Ελλήνων. Τους γνωρίζει κανεις εύκολα από την μογγολική φυσιογνωμία τους και από το μισος κατά των Ελλήνων

Απάντηση

15. Περί των Πελασγών έχουν αφήσει μαρτυρίες πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς από τους μυθικούς χρόνους. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται οι: Ησίοδος, Όμηρος, Έφορος, Στράβων, Σκύμνος, Ηρόδοτος, Μενεκράτης, Παυσανίας, Θουκυδίδης, Ευριπίδης, Αισχύλος, Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς, Αντικλείδης, καθώς και ο Πλάτων.
    Ο Όμηρος περιγράφει τον Αχιλλέα να προσεύχεται στον Δωδώνιο Δία σαν τον αρχέγονο Θέο των Πελασγών: «Βασιλέα Ζευ, φώναξε, Άρχοντα της Δωδώνης, θεέ των Πελασγών, που κατοικούν μακριά, που έχεις τη χειμωνιάτικη Δωδώνη κάτω από την εξουσία σου, όπου οι Ιερείς σου οι Σελλοί κατοικούν γύρω σου με τα πόδια τους άπλυτα και τα καταλύματά τους πάνω στο έδαφος[2].»
    Οι αναφορές των παραπάνω ακολουθούν κατά περιοχή εξάπλωσης των Πελασγών.

Απάντηση

16. Πελοπόννησος
    Ξεκινώντας από την Ελληνική Μυθολογία, ο Ησίοδος παραδίδει την παράδοση ότι πρώτος κάτοικος της Αρκαδίας ήταν ο Πελασγός, ο δε Έφορος ότι όλοι οι Πελασγοί είναι αρκαδικής καταγωγής, σημείο που αναφέρει ο Στράβων [3]. Ο δε Παυσανίας συμπληρώνει πως την εποχή που βασίλευε ο Πελασγός, όλη η Πελοπόννησος λεγόταν Πελασγία ή Αχαϊκόν Άργος. Ο δε Διονύσιος Αλικαρνασσεύς διατρανώνει: “των Πελασγών το γένος εκ Πελοποννήσου το αρχαίον” (Ι 17). Αλλά και ο Ευριπίδης στο έργο του “Αρχέλαος” αναφέρει πως “όταν ο Δαναός ήλθε στο Άργος κι έκτισε την πόλη του Ινάχου, και ενώ οι κάτοικοι λέγονταν “Πελασγιώται” εκείνος τους όρισε με νόμο αυτοί σε όλη την αρχαία Ελλάδα να λέγονται Δαναοί”. Επίσης, ο Ηρόδοτος σημειώνει πως “όσο καιρό οι Ίωνες κατοικούσαν στη Πελοπόννησο στη περιοχή της σημερινής Αχαΐας, πριν ακόμη να έλθουν ο Δαναός και ο Ξούθος ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς και που έλαβαν τελικά το όνομα Ίωνες από τον Ίωνα του Ξούθου”[4]. Τέλος, ο Στράβων αναφέρει ότι ο Αισχύλος στις “Ικέτιδες”, καθώς και στις “Δαναΐδες” αναφέρεται στη καταγωγή των Πελασγών από το Άργος (Ε κεφ. Β).

Απάντηση

17. Αττική

Ο Ηρόδοτος αναφέρει την ύπαρξη Πελασγικού έθνους στην Αττική[5] και συμπληρώνει πως όταν ο Κροίσος θέλησε να μάθει ποιοι Έλληνες είναι οι πιο ισχυροί, βρήκε πως πρώτοι ήταν οι Λακεδαιμόνιοι και μετά οι Αθηναίοι, οι πρώτοι από τη φυλή των Δωριέων και οι δεύτεροι από των Ιώνων. “Πράγματι αυτοί οι λαοί ήσαν οι πλέον εξέχοντες, οι δεύτεροι μεν καταγωγής Πελασγικής, οι πρώτοι δε καταγωγής ελληνικής”*.

Απάντηση

18. Φθία – Φθιώτιδα
    Για τους Πελασγούς στη Φθία αναφέρεται ο Στράβων. Εκεί, μεταξύ άλλων περιοχών, ζούσαν Πελασγοί και κατονομάζει τη μία από τις τεσσερις πόλεις του κράτους Πηλέα – Αχιλλέα, το οποίο συμπίπτει με τη σημερινή Ανατολική – Βορειανατολική Φθιώτιδα και τμήματα των σημερινών νομών Λαρίσης και Μαγνησίας, το Πελασγικόν Άργος, την αποκαλούμενη αργότερα Κρεμαστή Λάρισα (σημερινή κωμόπολη Πελασγία) στην περιοχή που εκτείνονταν από “τη Θεσσαλία μεταξύ των εκβολών του Πηνειού και των Θερμοπυλών μέχρι της ορεινής χώρας σε όλη την έκταση της Πίνδου, αφού οι Πελασγοί ήταν κυρίαρχοι των τόπων αυτών” και ιδιαίτερα πως είχαν επεκταθεί “προπάντων μεταξύ των Αιολέων που ήταν ανά τη Φθία και τη Θεσσαλία.”[6]
    Σημειώνεται, όμως, ότι αργότερα, κατά τους ιστορικούς χρόνους, το νότιο τμήμα της Θεσσαλίας μεταξύ Λάρισας και Φερών διατηρούσε το όνομα Πελασγιώτις.

Απάντηση

19. http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B3%CE%BF%CE%AF

Απάντηση

20. Πελασγοί
    (από το Ορόγραμμα, τ. 100, Δελτίο της Ελληνικής Εταιρίας Ορολογίας)

Μας παραδόθηκε ότι οι Πελασγοί ήταν παλαιότατοι κάτοικοι της Ελλάδος και εξακολουθούσαν να συνυπάρχουν με τους Έλληνες μέχρι τους ιστορικούς χρόνους. Μαρτυρίες μάς παρέχουν όλοι σχεδόν οι μεγάλοι συγγραφείς της ελληνικής αρχαιότητας (Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Στράβων, Διόδωρος, Παυσανίας, κ.ά.). Η παρουσία τους μαρτυρείται σχεδόν σε όλα τα μέρη του Ελλαδικού χώρου, ήτοι Ήπειρο, Μακεδονία, Θεσσαλία, Βοιωτία, Αττική, Πελοπόννησο, Κρήτη, νησιά του Αιγαίου, αλλά και στις γύρω σημερινές χώρες.

Οι διάφορες ομάδες των Πελασγών μας έγιναν γνωστές με διαφορετικά ονόματα. Οι πιο γνωστές ομάδες Πελασγών, στον κυρίως Ελλαδικό χώρο, μετά τους Θράκες, κατά τους μελετητές, ήταν οι Κάρες και Λέλεγες, που στα χρόνια της θαλασσοκρατίας της Μινωικής Κρήτης, κατοικούσαν τα νησιά του Αιγαίου, τη Λακεδαίμονα, τα Μέγαρα και ήταν ένα και το αυτό πελασγικό φύλο. Ο Όμηρος μας παραδίδει ότι η Κρήτη που ήξερε, κατοικείτο από πέντε λαούς μεταξύ των οποίων και οι Πελασγοί, ήτοι από τους μεγαλήτορες Ετεοκρήτες, τους Κύδωνες, τους τριχάϊκες Δωριείς, τους δίους Πελασγούς και τους Αχαιούς.

Τις μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων περί των Πελασγών και της γεωγραφικής διασποράς τους ήρθε να ενισχύσει η μελέτη επιγραφών, διγλώσσων και μη, που ανακαλύφτηκαν τόσο στην κυρίως Ελλάδα, (Λήμνο, Κρήτη), όσο και εκτός Ελλάδος (Ιταλία, Μ. Ασία, Αίγυπτο). Από τη γλωσσική μελέτη των επιγραφών βγήκε το συμπέρασμα ότι οι γνωστοί λαοί της περιοχής, γνωστοί από τους ιστορικούς χρόνους, ήταν Πελασγοί.
Στην Ιταλία: Οι Ετρούσκοι ή Τυρρηνοί, προερχόμενοι μάλλον από τη Λήμνο ή την Λυδία (Ηρόδοτος) και οι Γραικοί των Άλπεων.
Στη Βαλκανική Χερσόνησο πλην του σημερινού Ελλαδικού χώρου: Οι Θράκες και τα ξαδέλφια τους οι Ιλλυριοί, οι Γέτες, οι Δάκες και οι Μοισοί.
Στη Μικρά Ασία: Οι Φρύγες ή Βρύγες ή Βρίγες, οι Μυσοί, οι Λυδοί, οι Λύκιοι, οι Λυκάονες, οι Κάρες, οι Κίλικες, οι Χετταίοι τόσο του Μιτανικού όσο και του Βανικού βασιλείου, Πισιδοί, Παφλαγόνες. Κατά τον Ηρόδοτο οι Κάρες αναγνώριζαν τους Λυδούς και Μυσούς ως αδελφούς. Ο Στράβων μας λέγει ότι ο ιστορικός Φίλιππος ο Θεαγγελεύς, καρικής καταγωγής, είπε ότι η Καρική γλώσσα είχε «πλείστα Ελληνικά ονόματα καταμεμειγμένα».
Στον κυρίως Ελλαδικό χώρο: Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι όλη η Ελλάδα καλείτο πριν Πελασγία, η Θεσσαλία καλείτο Άργος
Πελασγικόν (Όμηρος, Ιλιάδα) και μέρος αυτής Πελασγιώτις, στη Δωδώνη λατρευόταν ο Δωδωναίος Πελασγικός Δίας. Ο Στράβων λέει ότι όλα τα Ηπειρωτικά έθνη ήσαν πελασγικά, Ο Έφορος ο Κυμαίος, αναφέρει ότι οι Αρκάδες ήταν Πελασγοί και η χώρα καλείτο Πελασγιώτις, ο Ευριπίδης αναφέρει ότι πριν από την έλευση του Δαναού, οι κάτοικοι του Άργους καλούντο Πελασγιώτες. Η ιστοριογράφοι της Αττικής αναφέρουν ότι οι πελασγοί κατοικούσαν στην Αττική. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι την Σαμοθράκη κατοικούσαν Πελασγοί και από αυτούς παραλήφθηκαν τα Καβείρια Μυστήρια.

Ο Θουκυδίδης λέει ότι και οι κάτοικοι του Άθω ήσαν επίσης Πελασγοί και μάλιστα Τυρσηνοί Πελασγοί. Ο Αντικλείδης αναφέρει μαρτυρία του Στράβωνος ότι οι Πελασγοί Τυρρηνοί, που πριν κατοικούσαν στην Αττική, κατοίκησαν την Λήμνο και Ίμβρο και μερικοί από αυτούς μαζί με τον Λυδό Τυρρηνό, μετανάστευσαν στην Ιταλία και συνέστησαν το έθνος των Τυρρηνών ή Ετρούσκων.

Ο Όμηρος πάλι μνημονεύει τους Κίλικες, τους όμορους της Τρωάδας, ως Πελασγούς. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς ονομάζει τους Πελασγούς «γένος Ελληνικόν». Οι Ετεοκρήτες της Κρήτης και οι Κύδωνες εμφανίζονται στους μυθικούς χρόνους να αποικούν την Μ. Ασία.

Ανεξάρτητα λοιπόν από την ύπαρξη ή όχι Πελασγών στον Ελληνικό χώρο, το 1400 π.Χ. έχει διαμορφωθεί, μιλιέται και γράφεται η ελληνική γλώσσα, όπως προέκυψε από την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β΄. Ο Chadwick διατύπωσε την άποψη ότι πρέπει να δεχθούμε ότι η διαμόρφωση της Ελληνικής γλώσσας πρέπει να αναχθεί σε τουλάχιστον τέσσερις με πέντε αιώνες νωρίτερα. Άρα, η όποια σχέση της Ελληνικής και Πελασγικής γλώσσας πρέπει να αναζητηθεί πριν από το τέλος της 3ης χιλιετίας. Όσοι Πελασγοί του κυρίως ελληνικού χώρου, δεν εξελληνίστηκαν στη συνέχεια τελείως, εξακολουθούσαν να μιλούν την αρχαία τους γλώσσα.

Στις αρχές της 2ης χιλιετίας, οι Χετταίοι, στη Μ. Ασία, δημιούργησαν βασίλεια και στη συνέχεια μια τεράστια αυτοκρατορία και μας κληρονόμησαν πολλά γραπτά μνημεία, πολλά από αυτά δίγλωσσα. Οι βασιλιάδες τους, το 1500 π.Χ., αλληλογραφούσαν με τους Αιγύπτιους Φαραώ, σε μια γλώσσα που έχει πλήθος κοινών στοιχείων με την Ελληνική. Το ίδιο συνέβη και με τους Χετταίους βασιλείς του 8ου π.Χ. αιώνα.

Πλησιάζοντας χρονικά περισσότερο στην εποχή μας, οι πελασγικές δίγλωσσες επιγραφές της Λήμνου (6ος αιώνας π.Χ.), της Λυκίας, (6ος π.Χ.), της Αιγύπτου (6ος π.Χ.) στα Καρικά, των Ετεοκρητών και των Ετρούσκων, μαρτυρούν ότι η Πελασγική ομιλείται και γράφεται επίσης και εξακολουθεί να έχει στενή σχέση με την Ελληνική.

Μεγάλη βοήθεια στην μελέτη και κατανόηση της συγγένειας και σχέσης Ελληνικής και Πελασγικής γλώσσας μάς παρέχουν, εκτός από τα Ομηρικά Έπη, το λεξικό του Ησύχιου, που διασώζει πλήθος λέξεων, ο Στέφανος ο Βυζάντιος, καθώς και τα Τσακώνικα, τα Καππαδοκικά και τα Κυπριακά Ελληνικά, τα Βοιωτικά, τα Θεσσαλικά και τα Λακωνικά, που γεφυρώνουν τις δύο γλώσσες. Ο Kretschmer ασχολήθηκε με τις δίγλωσσες Χεττιτικές επιγραφές σε Χεττιτικά και Ασσυριακά.

Ο Sayce, ασσυριολόγος, ασχολήθηκε με τις δίγλωσσες επιγραφές του Βανικού Χεττιτικού βασιλείου (μεταξύ αυτών και η επιστολή του Χετταίου βασιλιά Δουσράτα. Οι Deecke, Pauli, Torp, διακρίθηκαν ως ετρουσκολόγοι. Ο Nachmanson, ασχολήθηκε με τις πελασγικές επιγραφές της Λήμνου, που χρονολογούνται από τον 6 π.Χ. αιώνα. Οι Kockerell, Saint Martin, Grotefend, Yates, Fellows, Sharpe, κ.α. ασχολήθηκαν με τις δίγλωσσες λυκικές επιγραφές (λυκικά–ελληνικά), που είναι και οι πολυπληθέστερες που βρέθηκαν.

Οι Ετεοκρητικές επιγραφές. Ανακαλύφθηκαν στην Κρήτη, στην θέση Πραισός, που κατά μαρτυρία του Στράβωνα ήταν πόλη των Ετεοκρητών. Είναι γραμμένες με το ιωνικό ελληνικό αλφάβητο. Χρονολογούνται από το 600 έως το 400 π.Χ.
Καρικές δίγλωσσες επιγραφές (καρικά-αιγυπτιακά). Ανακαλύφθηκαν στην Αίγυπτο, γραμμένες από Κάρες μισθοφόρους που επικούρησαν τον φαραώ Ψαμμίτιχο να ανακτήσει την εξουσία, γραμμένες περίπου το 590 π.Χ. Με αυτές ασχολήθηκαν οι Lepsius και Sayce.
Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς υποστήριζαν την άποψη ότι οι Έλληνες προέρχονται από τους Πελασγούς, στους οποίους αναφέρονταν με σεβασμό. Τόσο όμως το εάν οι Έλληνες κατάγονται από τους Πελασγούς όσο και το εάν η ελληνική γλώσσα έχει ως πρόδρομό της την πελασγική γλώσσα, παραμένει ένα θέμα για περισσότερη διερεύνηση, με συνεργασία πολλών επιστημών, τις οποίες θα πρέπει να συνεπικουρήσουν οι αρχαιολογικές έρευνες και τα ευρήματά τους.

Γ.Α.Τ.
http://sfrang.blogspot.de/2010/04/blog-post_09.html

Απάντηση

21. Αγαπητέ κύριε Τσαπάνο γράψατε..”Οι Ελληνες δεν ειναι Πελασγικης καταγωγης,αντιθετως οι Πελασγοι διαχωριζονται απο τους Ελληνες, οι οποιοι τους εξελλενησαν βαθμιαιως σε αργοτερο χρονο. ”

Οι Έλληνες προήλθαν μέσα απο τα διάφορα φύλλα των Πελασγών .

« εγένοτο από τη γη και όχι ο ένας απ’τον άλλο» (Πλάτων:Πολιτικός,Δ.) Εδώ μιλάμε για την εποχή του Κρόνου μετά την επικράτηση επί του Ουρανού….καθαρά Πελασγικά γένη και……

«Δεν προήρχοντο από το σπέρμα, αλλά αντιθέτως το σπέρμα προήλθε από αυτούς» (Αριστοτέλης: Μετά τα Φυσικά, 7,30)Αριστοτέλης…..εδώ ανφερόμαστε σε Γένος των Ελλήνων και εποχή του Διός.

Οι Έλληνες ειναι οι απόγονοι των Δωριέων..Γιατί οι Δωριείς είναι τα ΔΩΡΑ .και αν αναλύσεις την λέξη θα αντιληφθείς την βαθύτερη σημασία της.Είναι αυτοί που η ροή τους προέρχεται απο τον Δία οι ΔΙΟΣ ΡΟΕΣ Το Δ μαρτυρεί ότι έχουν δύναμη,άρα αισθάνονται Δέος,το Ρ ότι αισθάνονται Ρέος,δηλαδη βρίσκονται σε κατάσταση Ροής,

Απάντηση

22. ενώ έχουν Ζέση απο το Ζεύς , δηλαδή αισθάνονται Ζέος.

Οι προγονοί μας είχαν βαθύτατη και πλήρη επίγνωσιν του ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ σαν αναπόσπαστα συνδεδεμένοι με την ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ της Ανθρωπότητας.

http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=2170